မင္းကိုုႏိုုင္ - တီးတိန္လမ္း
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုုးမခ၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၅
ခ်င္းျပည္နယ္တီးတိန္နယ္စပ္ကုိးမုိင္စခန္းေနရာဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တပ္မ်ားခ်င္းျပည္နယ္သိမ္းဖုိ႔အလာ
ခ်င္းျပည္နယ္တီးတိန္နယ္စပ္ကုိးမုိင္စခန္းေနရာဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တပ္မ်ားခ်င္းျပည္နယ္သိမ္းဖုိ႔အလာ
အဲဒီေဒသကခ်င္းေခါင္္းေဆာင္ဗုိလ္ခုိင္ကမ္း ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ခုခံခဲ့တဲ့ေနရာ။
တီးတိန္ကလာၾကဳိတဲ့ကားကေတာင္ေပၚလမ္းျပင္လုိ႔ ယႏၱယားယဥ္ေတြအားလပ္ခ်ိန္မွဖြင့္ေပးတာမုိ႔ေနာက္က် ေနတာေစာင့္ရင္းေရးျဖစ္တဲ့ပန္းခ်ီပါ။
လအနည္းငယ္အတြင္းေရႀကီးစဥ္ကေမ်ာပါလာတဲ့ ထင္းတုံးေတြၾကည့္ရင္းေလးႀကိမ္ေျမာက္ခ်င္းျပည္နယ္ ခရီးစဥ္ကုိမွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။
လာၾကဳိတဲ့ကားေမာင္းသူဟာဘူမိေဗဒဘြဲ႕ရလူငယ္ပါ။ နာမည္ကေထါင္ရွန္း။အလုပ္အကုိင္ရွားတဲ့အခက္
အခဲေၾကာင့္ဒူဘုိင္းကေနက်န္းမာေရးေၾကာင့္အဆင္မေျပျပန္လာ။အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕မွာလည္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။
သာမန္အားျဖင့္သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေမာင္းရတဲ့ခရီးကုိ ဒီတေခါက္ေတာ့ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေမာင္းရပါတယ္။
ခြက္ထဲကုိေက်ာက္ခဲေတြထည့္လႈပ္သလုိတဂ်ိန္းဂ်ိန္း ျမည္ေအာင္လႈပ္ခါေနတဲ့ကားကုိေမာင္းရင္းသူက
ေျပာျပပါတယ္။
ခ်င္းျပည္နယ္မွာအခုထိတီးတိန္၊တြန္းဇံလမ္းေတြဟာ စေဖာက္ကတည္းကေျမသားလမ္း။“ ကတၱရာေတာင္ တခါမွမနမ္းဖူးေသးတာၾကံဖန္ဂုဏ္ယူစမ္းပါလုိ႔”
က်ေနာ္ကေျပာေတာ့....သူကမခ်ိျပဳံးျပဳးတယ္။
“ အကုိေရဒါဟာကုိယ့္ႏုိင္ငံ၊ကုိယ့္အစုိးကေဖာက္ ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းကေဖာက္
ခဲ့တဲ့လမ္းကုိအခုထိသုံးေနရတုန္း” တဲ့။
ခရီးၾကမ္းဒဏ္ကသက္သာရာရလုိျငားခ်င္းျပည္နယ္ သေကၤတေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြအေၾကာင္းေမး
ေတာ့လည္းအဲဒီပန္းေတြကအျမင့္ေပေျခာက္ ေထာင္ေက်ာ္၊ခုႏွစ္ေထာင္ေလာက္မွပြင့္တယ္” တဲ့..။
သုိင္းငင္းဆုိတဲ့ရြာကပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ အျမင့္ေပေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္မွာရွိတာမုိ႔အဲဒီက်မွ
ရွာၾကည့္တာေပါ့လုိ႔ေျဖသိမ့္ျပီးသြားေပမယ့္လမ္းမွာ ယႏၱယားေတြလမ္းျပင္လုိ႔ပိတ္ထားသမွ်အၾကိမ္ၾကိမ္ ေစာင့္ရေတာ့သုိင္းငင္းေရာက္တဲ့အခါေတာင္ဇလပ္ ပန္းေလးၾကည့္ဖုိ႔အလင္းေရာင္မရွိေတာ့ဘူး။
တီးတိန္သြားမယ့္ကုန္ကားေတြမွာကုန္စိမ္းေတြ ေတြ႕တာေၾကာင့္ေမးတဲ့အခါအသီးအရြက္ကအစ
တမူးကျပန္၀ယ္စားေနရတာသိရပါတယ္။ကုိယ္တုိင္ မစုိက္ဖူးလားဆုိေတာ့ေရမရွိဘူးတဲ့။သုံးရက္တခါ
တလက္မပုိက္ေလာက္ကနာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ေရရတာဆုိေတာ့အပင္စုိက္ဖုိ႔ေနေနသာသာလူသုံး
ဖုိ႔ေတာင္မေလာက္ၾကပါဘူး။
အခ်ဳိ႕ကအ၀တ္ေလွ်ာ္၊ေရခ်ဳိးျပီးေရကုိခံျပီးေတာ့ တပုိင္တႏုိင္စုိက္ခင္းေလးေတြကုိေလာင္းရတယ္။
ေမြးျမဴေရးဆုိလည္းရြာေတြမွာအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ စည္းရုိးေလးခတ္ျပီးေတာ့ၾကက္၀က္ေလးငါး
ေျခာက္ေကာင္ေမြးႏုိင္သူကသူေဌးပါပဲ။ ဒါျဖင့္ခ်င္းရုိးရာဂ်ပ္ခုတ္အထည္ယက္လုပ္လုပ္ငန္း
ေတြေကာေမးတဲ့အခါတီးတိန္ျမဳိ႕မွာခ်င္းရုိးရာ အထည္ဆုိင္ေတြေတြ႔လိမ့္မယ္တဲ့။ဒါဆုိရင္အဲဒီ
ဂ်ပ္ခုတ္လုပ္ငန္းေတာ့စီးပြားျဖစ္ရွိေသးတယ္ေပ့ါလုိ႔ ေမးၾကည့္တယ္။ေထါင္ရွန္းက“ အဲဒီအထည္ေတြဟာ ကေလးျမဳိ႕က၀ယ္ျပီးျပန္ေရာင္းတာ။တီးတိန္က ထြက္တယ္ထင္ျပီး၀ယ္ရင္ေစ်းႀကီးနဲ႔မိလိမ့္မယ္”လုိ႔ သတိေပးပါတယ္။
၀င္ေငြစီးပြားေတြအေၾကာင္းဆက္ေမးဖုိ႔ႏႈတ္ဆြံ႔သြားတဲ့ က်ေနာ့္အေျခအေနကုိသူသိတယ္ထင္ပါတယ္။
“ ဒီလုိပါပဲအစ္ကုိရာ..။ဇာတိကုိခင္တြယ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ခ်စ္တဲ့ေတာင္ျပာတန္းေတြကုိအေ၀းက
လြမ္းရုံလြမ္းရတဲ့ေနရာေတြမွာအလုပ္သြားရွာေန ၾကရတာပဲ”လုိ႔ေရရြတ္ေနတဲ့သူမ်က္လုံးေတြက်ေနာ္
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ေတာင္လ်ဳိေတြၾကားဆုိင္းေနတဲ့ ျမဴေငြ႔ေတြလုိ႔မႈိင္းလုိ႔။
တီးတိန္လမ္းဟာေျမသားျဖစ္ေနေတာ့မုိးတြင္းဆုိ ေတာင္ျပဳိရင္ဗြက္နစ္ျပီး၊ေႏွာင့္ေနးသလုိေႏြရာသီ
က်ေတာ့လည္းလမ္းျပင္ယႏၱယားေတြနဲ႔ပိတ္ဆုိ႔ ေနတာပါပဲ။ေတာင္နံရံေတြကုိထပ္ျဖဳိေျမညွိေနတဲ့
ယႏၱယားေတြကနာရီ၀က္တခါေလာက္သာအလုပ္ နား။ေတာင္နံရံဘက္ကပ္ျပီးလမ္းဖြင့္ေပးတာ
ဆုိေတာ့ဒီလမ္းဟာစိတ္ရွည္သည္းခံဖုိ႔ကုိက်င့္ေပး ေနတာနဲ႔တူပါတယ္။
အၾကီးအကဲဆုိသူမ်ားကုိတခါေလာက္ဒီလမ္းေပၚ ကုိယ္တုိင္ျဖတ္ေမာင္းျပီးနဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕သိေစခ်င္
လုိက္တာလုိ႔ေဒသခံေတြေတာင့္တၾကပါတယ္။ျမဳိ႕ကုိ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔လာရုံနဲ႔ေတာ့လမ္းအေၾကာင္းကုိ မသိႏုိင္ဖူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ေရေဘးတုန္းကတီးတိန္ျမဳိ႕ေပၚကဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူၾကီးလာမယ္ဆုိမွႏုိင္ငံတကာကူညီထားတဲ့ရြက္ဖ်င္တဲေတြ ခင္းက်င္းၿပီးဒုကၡသည္ေတြကုိ၀င္ေနခုိင္းေတာ့ဒုကၡသည္ ေတြကမေနတတ္ပဲျပန္ထြက္လာၾကတာကုိသတိတရေျပာ ျဖစ္ပါတယ္။အရွိတရားကုိဖုံးဖုိ႔မိတ္ကပ္လိမ္းထားတာကုိပဲ အတုိင္အေဖာက္ညီခဲ့ၾကတာကုိး။
ညဆုိရင္လမ္းကရြာေတြမွာေစ်း၀ယ္ခ်င္ရင္အိမ္တံခါး ေခါက္ရပါတယ္။ေအးလြန္းေတာ့အိမ္ထဲကမီးဖုိေဘးမွာ အိမ္ရွင္ေရာခရီးသည္ပါမီးလွဳံရင္းမိတ္ဖြဲ႕ၾက၊ဘာသာ စကားမေပါက္လည္းေျခဟန္လက္ဟန္ေတြနဲ႔အလုပ္ ျဖစ္ၾကရတာပါပဲ။
အိမ္တအိမ္ကုိက်ေနာ္တုိ႔တံခါးေခါက္ျပီးေကာက္ညွင္းထုပ္ ရမလားလုိ႔ေမးတဲ့အခါ ..အိမ္ရွင္ကေခတၱတုံ႔ဆုိင္းျပီးမွ ရတယ္ ..လာ...လာလုိ႔အိမ္ထဲကုိေခၚ၊မီးဖုိေဘးထုိင္ခုိင္း၊ ေရေႏြးအုိးခ်ေပးပါတယ္။ေကာက္ညွင္းထုပ္ေတြယူလာျပီး “ခဏေစာင့္ေႏြးေပးမယ္”ဆုိေတာ့က်ေနာ္တုိ႔က တထုပ္စီအရင္ေပးပါလုိ႔ေတာင္းျပီးဆာဆာနဲ႔ပါးစပ္ထဲ ပလုပ္ပေလာင္းထုိးထည့္ၾကပါတယ္။ေကာက္ညွင္းထုပ္ ပူပူေလးေႏြးျပီးတဲ့အခါဘယ္ေလာက္က်လဲေမးမွ ဒါေစ်းဆုိင္မဟုတ္ဘူး၊အိမ္ပါ။အိမ္မွာရွိတာေပးတာ ေကြ်းတာပါ။တဲ့။လူၾကီးေတြတင္ေစတနာေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။က်ေနာ္တုိ႔အငမ္းမရစားတာကုိထုိင္ၾကည့္
ေနတဲ့ကေလးေတြကပါသူတုိ႔ရဲ႕ေခါင္းစြပ္ညစ္ေထးေထး ေတြၾကားကျဖဴ၀င္းတဲ့အျပဳံးေတြနဲ႕သဒၶါေၾကာင္းျပေနပါေသးတယ္။
တီးတိန္ခရီးအေၾကာင္းေျပာစရာေတြေတာ့မ်ားစြာက်န္ပါရဲ႕။ ခရီးတေၾကာင္းစီမွာခုႏွစ္နာရီ၊ရွစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့ ေျမလမ္းၾကမ္း။ဗြက္နစ္တဲ့အခါရုန္း၊ေက်ာက္တုံးေတြကုိေရွာင္ ေခ်ာက္ထဲမက်ေအာင္လည္းအိပ္မငုိက္ရဲ။ေမာင္းရွာရတဲ့ ဘူမိေဗဒဘြဲ႕ရခ်င္းလူငယ္ဟာက်ေနာ္တုိ႔ကူေမာင္းေပးမယ္ ဆုိလည္းလက္မခံပါဘူး။တကူးတကလာေဖာ္ရတာကုိပဲ ေက်းဇူးစကားထပ္ထပ္ဆုိရင္းခ်င္းရုိးရာသီခ်င္းကုိလည္း အိပ္ငုိက္ေျပဆုိျပေသးတယ္။
ညခရီးမွာမႈိင္းတုိက္တယ္ဆုိတာလက္ေတြ႕ၾကဳံရပါတယ္။ က်ေနာ္ကလူေတြမီးဖုိျပီးမီးခုိးမႈိင္းတုိက္တယ္လုိ႔ထင္ေနတာ။ သဘာ၀အရျမဴဖုံးျပီးေရွ႕မျမင္ရတာကုိေျပာတာကုိး။ မႈိင္းတုိက္ျပီဆုိေရွ႕မွာေခ်ာက္လား၊ကမ္းပါးလားစမ္း တ၀ါး၀ါးနဲ႔အိပ္လည္းမငုိက္ရဲေတာ့ပါဘူး။မသကၤာရင္ လူကုိယ္တုိင္ဆင္းျပီးေရွ႕ကေလွ်ာက္လမ္းျပၾကရပါတယ္။
အယူ၀ါဒမႈိင္းတုိက္တယ္ဆုိတဲ့စကားဥပမာကုိယဥ္ပါးေနေတာ့ေတာင္ေပၚလမ္းမွာသဘာ၀မႈိင္းတုိက္တာကုိ ဥပမာစကားလုိလုိျဖစ္ေနတာပါ။အဲဒီလမ္းကုိလာၾကဳိေတာ့ ႏွစ္ေခါက္၊ျပန္ပုိ႔ေတာ့ႏွစ္ႀကိမ္ ...တေယာက္တည္းအံခဲ ေမာင္းရွာရတဲ့ညီေလးစကားကေတာ့အမွတ္တရပါပဲ။
“ ဒီလမ္းကဒုတိယကမာၻစစ္ျဖစ္ေတာ့ေဖာက္ခဲ့တာ။ ဆုေတာ့မေတာင္းပါဘူး...ဒါေပမယ့္တတိယကမာၻစစ္ျဖစ္မွ လမ္းသစ္ရမွာလားလုိ႔ေမးရမလုိလုိပါအစ္ကုိရာ” တဲ့။
( တီးတိန္ခရီးစဥ္၁၅/၁၆ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၁၅ )