ဖိုးထက္ - ဘာေကာင္ၾကီးမွန္း မသိတဲ႔ ျမန္မာတစ္ဦး

ဖိုးထက္ - ဘာေကာင္ၾကီးမွန္း မသိတဲ႔ ျမန္မာတစ္ဦး    
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၅
  
“မင္းတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမ်ား ခ်ီးက်ဴးစရာရိွရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တယ္။ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္။ အဲ..အျပစ္ေျပာစရာ ရိွၿပီမ်ားဆို ႏွစ္ျပား မတန္ေအာင္ ၀ိုင္းၿပီး ေျပာၾက၊ ထိုးႏွက္ၾကတာမ်ား ခံရတဲ႔ လူက လူ႔ဘ၀ ေသသြားတာမွ ေကာင္းေသးလို႔ ေတြးမိလာေအာင္ကို ေျပာၾကတာဗ်ား။ မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္ခၽြန္ၾကီးရယ္”

    ခက္ကၿပီ။ ခၽြန္ၾကီး နဲ႔ အခက္အခဲမွာ က်ားနဲ႔ ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔သလို ေတြ႔ၾကေလၿပီ။ သူ႔ကို “မဟုတ္ဘူးလား” လို႔ ေမးသူက ရပ္ကြက္ထဲက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေဖထင္။ ေဖထင္ကို ဘာထင္သလဲဆိုသည္႔ ပံုစံျဖင္႔ ဆရာၾကီးမွာ အရပ္က ေလးစားရေသာ သူျဖစ္သည္။ လူမွန္ ဆရာၾကီးဆိုလွ်င္ ခၽြန္ၾကီးတို႔လို ေနာက္မ်ိဳးဆက္ မဆိုထားႏွင္႔ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔လို စီနီယာ မ်ိဳးဆက္မွ လူမ်ားပင္ လန္႔ရသည္။ ေၾကာက္ရသည္။

    အခုလဲ ရပ္ကြက္ထဲရိွ ၃၁ ဘံုေသာ လူ နတ္ သတၱ၀ါအေပါင္းကို အခၽြန္နဲ႔ မတတ္၊ စတတ္၊ ရန္တိုက္ေပးတတ္ေသာေၾကာင္႔ ခၽြန္ၾကီးဟု အမည္ရေနသည္႔ ခၽြန္ၾကီးကို “မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္ခၽြန္ၾကီးရယ္” ဟု ဦးေဖထင္၏ အခၽြန္ေမးခြန္းကို မည္သို႔ ေျဖရအံ႔နည္း။ ဟုတ္တာေပါ႔လို႔ အေျဖေပးျပန္ရင္လဲ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ ၀ိုင္းထဲရိွ လူၾကီးေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ ခၽြန္ၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာေၾကာမတည္႔ ျဖစ္ရေတာ႔မည္။ မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ ငယ္ေၾကာက္ ဆရာၾကီးကို မေတာ္လွန္ရဲ။  “ဟုတ္တယ္ ထင္တာဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ မဟုတ္ဘူး ထင္လားလို႔” ဆိုသည္႔ ဆိတ္ဟိုဒင္းလို ဟိုဘက္ ေျပးကပ္၊ ဒီဘက္ ေျပးကပ္ ေျဖျပန္ရင္လဲ တိက်ေသခ်ာမွ ၾကိဳက္သည္႔ ဆရာၾကီး ေဒါသေတြ သူ႔ဘက္သို႔ ပံုက်လာႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ကာကို အခၽြန္နဲ႔ မ၊ ေဂ်ာက္ခ် ခဲ႔သည္႔ ခြန္ၾကီး ငုပ္အခၽြန္ေတြ သပ္ရိုက္ထည္႔ထားသည္႔ က်င္းထဲသို႔ ျပဳတ္က်သည္႔ သားေကာင္တစ္ေကာင္လိုမွ အသံမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ေဘးၾကပ္ နံၾကပ္ ျဖစ္ေနရွာသည္။

    ျဖစ္ပံုက ဒီလို….

    ထိုေန႔ မနက္ခင္းက ခၽြန္ၾကီး တစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္ရိွ ကိုေမာင္တူး၏ လၻက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ ၀ိုင္းက လူစံုေနၿပီ။ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ဟု အမ်ားဆိုင္ နမ္စားသံုးရျခင္းမွာ သူတို႔ ၀ိုင္းက စိတ္တူ ကိုယ္တူ လူေတြ။ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္သည္ ထိုႏိုင္ငံ၏ ေခတ္ၾကီးနဲ႔ အျပိဳင္ ယွဥ္သြားေနသင္႔သည္ဟု အဆိုသည္ မွန္ပါေပ၏ဟု ယူဆၾကပါစို႔။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ လူစုသည္ကား ထိုေခတ္ၾကီး၏ ေရွ႕က မီးတုတ္ထြန္းသြားသည္႔ လူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ကိုင္သည္႔ မီးတုတ္သည္ ေခတ္ၾကီးကို ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ အလင္းျပဖို႔ မဟုတ္။ ေတြ႔ကရာကို မီးတင္ရိွဳ႕ဖို႔ အဆင္သင္႔ေနသည္႔ မီးတုတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ခ္ေတြမွာ ျဖစ္သမွ်၊ ပ်က္သမွ်ကို ကိုေသာင္းျမင္႔တုိ႔ အဖြဲ႔က သိသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္လို။ ဘယ္၀ွာက ဘယ္လို ဆိုသည္႔ မွတ္ခ်က္ေတြကို သတင္းတစ္ပုဒ္ ၀ါက်မွ မဆံုးခင္ စိတ္ထဲမွာ ပုဒ္မ ခ်ခ်င္သလို ခ်ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

    ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ လူစုထဲမွာ ကိုေသာင္းျမင္႔က အဆိုးဆံုး။ အိမ္မွာ သူ႔မိန္းမ မသူဇာေၾကာင္႔ မေျပာရ မဆိုရသမွ် လမ္းထိပ္ ကိုေမာင္တူးဆိုင္ေရာက္လွ်င္ အတိုးခ် ေလကန္ေတာ႔သည္။ ဆရာၾကီး လုပ္ေတာ႔သည္။ အခုမနက္ခင္းမွာလဲ ဆိုင္ထဲသို႔ ကုပ္ေခ်ာင္း ကုပ္ေခ်ာင္း အိပ္ခ်င္ မူးတူး မ်က္ေခ်းမွ မစင္ေသးသည္႔ ခၽြန္ၾကီးကို ေတြ႔သည္ႏွင္႔ “မင္းတို႔ လူငယ္ေတြ ရပ္ကြက္ထဲ လတ္လ်ား၊ လတ္လ်ားနဲ႔ ေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ရာထ၊ အလုပ္ေနာက္က်၊ ဘာအသံုးက်သလဲကြ” ဟု သူ႔အေဖ လုပ္စာ သူထိုင္စားေနသည္႔ ခၽြန္ၾကီးကို သူကဘဲ တင္ေကၽြးထားသည္႔ ပံုစံျဖင္႔ ဆီးေငါက္သည္။

    ပံုမွန္သာဆိုလွ်င္ ခၽြန္ၾကီးကို ဒီလို ဆရာလုပ္၊ ေငါက္လို႔ ရရိုးလား။ အခုမနက္ခင္းမွာေတာ႔ ခၽြန္ၾကီး တစ္ေယာက္ ထူးထူး ျခားျခား တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ။ ျပန္မေျပာသည္႔ အျပင္ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ ၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ေသးသည္။ ခၽြန္ၾကီး ျပန္ပက္လွ်င္ ၀ိုင္းတြယ္ၾကမယ္ဟု အားခဲထားၾကသည္႔ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ အဖြဲ႔မွာ အခုလို ရိုက်ိဳးေနသည္႔ ခၽြန္ၾကီးေၾကာင္႔ ေျပာရတာ သိပ္အရသာ မရိွ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို အေကာင္၊ ဂ်ေပတူးေကာင္၊ စြာေတးလန္အေကာင္ ရွားရွားပါးပါး ျငိမ္ေနစဥ္မွာ ဆိုင္တာေတြေကာ မဆိုင္တာေတြေကာ ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ႔သည္။ ဟိုအေကာင္ ခၽြန္ၾကီးကေတာ႔ မ်က္ႏွာပိုးေလး ေသေသျဖင္႔ အီၾကာေကြး ပ်င္းတြဲတြဲကို လၻက္ရည္ ျဖင္႔ တို႔ကာ ပင္႔ကာ စားေနေလသည္။

    ထိုစဥ္ ခၽြန္ၾကီးတုိ႔ အေနာက္ဘက္က ၀ိုင္းမွာ ဘယ္တံုးက ေရာက္ေနမွန္း မသိသည္႔ ဦးေဖထင္က ခၽြန္ၾကီးကို သနားသေလာ၊ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ကို အျမင္ကပ္လာသေလာ မဆိုတတ္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ႏွိပ္ကြပ္စရာရိွရင္ ရစရာ မရိွေအာင္ ေျပာ။ ခ်ီးမြမ္းစရာ ရိွရင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တယ္လို႔ ၀င္ေျပာဟန္ရိွသည္။

    လူတြင္ ငယ္ေၾကာက္ဆိုတာ ရိွသည္။ ရာဇ၀င္ လူဆိုးၾကီးမ်ား၊ လူ႔အသက္ကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးကို သတ္ရဲသည္႔ လူဆိုးၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ ငယ္ေၾကာက္ဆိုတာ ရိွတတ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္က စိတ္အစြဲကို ေဖ်ာက္ဖို႔ ခက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀က ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္႔ မဟုတ္တာ မလုပ္၊ မမွန္တာ မေျပာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ေစတနာ အလြန္ရိွရွာသည္႔ ဦးေဖထင္အား အဘယ္သုိ႔ အားအင္ျဖင္႔ ျပိဳင္ျငင္းရဲ ပါအံ႔နည္း။ သတိၱရိွပါအ့ံနည္း။ ထို႔ေႀကာင္႔ ဆရာၾကီး ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔ကာ နာခံရရွာေတာ႔သည္။ ဟိုအေကာင္ ခၽြန္ၾကီး ငါတို႔ကို အခၽြန္နဲ႔ “မ” မွာမုိ႔ သက္သက္မယ္႔ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ သြားျဖဲေလးနဲ႔ ျငိမ္ခံေနခဲ႕တာ ေနမွာဟု ေတြးမိၾကကာ စားပြဲေအာက္ကေန ဆြဲဆိတ္သူက ဆိတ္သည္။ ေျချဖင္႔ ခတ္သူက ခတ္သည္။ ခၽြန္ၾကီးကေတာ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဆရာၾကီး ရိွရာဘက္သို႔ တိုးထိုင္လိုက္သည္။ ဆရာၾကီး၏ ဆိုဆံုးမသံေတြကို မၾကားရမွာ စိုးသေလာ၊ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ ရန္က ထြက္ေျပးသေလာ။ ဆရာၾကီး ဦးေဖထင္ကေတာ႔ ဆက္ေျပာေနသည္။

    “ဘာရယ္ ေမာင္ေသာင္းျမင္႔..မင္း အခုနက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာတဲ႔ ေနာက္တက္တဲ႔ အစိုးရကို ေစာင္႔ၾကည္႔ရမယ္ ဟုတ္လား။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေသးတဲ႔ လူကို ဘာလုပ္မယ္မွန္းလဲ မသိရေသးတဲ႔ လူကို မွားလို႔ကေတာ႔ တြယ္ၿပီဆိုတဲ႔ အခ်ိဳးမ်ိဳးက မဟုတ္ေသးပါဘူးကြယ္။ ငါက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အဲဒါေတြ မၾကိဳက္တာ။ ကမာၻေပၚမွာ ေဘးထိုင္ ဘုေျပာ လူမ်ိဳးကို နံပါတ္စဥ္ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ  one to ten ေတာ႔ အသာေလး ခ်ိတ္မယ္ေဟ႔။ မဟုတ္ဘူး လား ေမာင္ခၽြန္ၾကီးရယ္..”

    “ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာၾကီး”

    သူ႔ဘာသာ အသာျငိမ္ေနသည္႔ ခၽြန္ၾကီးကို ေျချဖင္႔ ခတ္၊ ဆိတ္ဆြဲလုပ္ၾကသည္႔ အက်ိဳးဆက္ကို ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ ခံရေခ်ၿပီ။

    “မင္းတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား သိပ္ေျပာတယ္။ ဘာတဲ႔.. ေရႊႏိုင္ငံၾကီး၊ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံၾကီးနဲ႔ သိပ္ဂုဏ္ယူ သိပ္ၾကြားေျပာၾကတယ္။ ထြပ္…အလကား။ လဲေနသူဆိုရင္ ၀ိုင္းေထာင္းတယ္။ ကိုယ္႔ထက္ သာတဲ႔ သူဆိုရင္ မနာလိုဘူး။ ကိုယ္႔ထက္ သူမ်ားကသာတယ္ ထင္ရင္ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ မနာလိုစိတ္ သိပ္ၾကီးၾကတဲ႔ လူမ်ိဳး။ မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္ခၽြန္ၾကီးရယ္”

    “ဟတ္ကဲ႕”

    “ဟုတ္” ဆိုသည္႔ အသံကို “ဟတ္” ဆိုသည္႔ အသံ တမင္တကာ ထြက္ေအာင္ လုပ္သည္႔ ခၽြန္ၾကီးကို ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ လူစုက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္စစီဆြဲဖဲ႔ခ်င္လွသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာၾကီး ဦးထြန္းေဖ ေျပာတာေတြလဲ နည္းနည္း လြန္လာၿပီလို႔ ထင္သည္။ ေၾကာက္ေပမယ္႔ ျပန္ေတာ႔ ေျပာရေပအံုးမည္။

    “ဆရာၾကီးစကားေတြက ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းသလို ျဖစ္ေနပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဆိုတာ ဘယ္ကိစၥမွာ မဆို ဒြန္တြဲေနတယ္ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ား”

    “ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴး ေမာင္ေသာင္းျမင္႔ရယ္” ဟု ေျပာၿပီးမွ ငါႏြားျဖစ္ပါေပါ႔လားလို႔ ေတြးမိသြားသျဖင္႔ ဆရာၾကီး ဦးထြန္းေဖမွာ ပိုၿပီး ေဒါသ ျဖစ္သြားရသည္။

    “မင္းေျပာသေလာက္ေတာ႔ ငါသိတာေပါ႔။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလို႔ ငါေျပာေနလို႔ မင္းက နာခ်င္သလား။ ေယဘူယ်ကို ေျပာတာကြဲ႔။ လူတိုင္းကို မဆိုလိုဘူးကြဲ႕။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ စည္းကမ္းနည္းတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ရိွရင္ သံုးဖြဲ႔ျဖစ္တယ္။ စည္းလံုး ညီညြတ္မွဳ အားနည္းတယ္။ တစ္က်ပ္၀င္ရင္ တစ္ဆယ္ သံုးခ်င္တယ္။ ဒီစကားေတြ ငါတစ္ေယာက္တည္းကဘဲ အဆိုးျမင္ ေျပာေနတယ္လို႔ ထင္ေနသလားကြဲ ေမာင္ေသာင္းျမင္႔ရဲ႕။ သတိထားၾကည္႔ရင္ လြယ္လြယ္ေလး ျမင္ႏိုင္တယ္ကြဲ႕။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ စိတ္ေကာင္းရိွတယ္။ ေဖာ္ေရြတယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေတြက ေကာင္းတဲ႔ အခ်က္ေတြ ဆိုတာ ငါ မျငင္းလိုဘူးကြဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ အလြန္ဆိုးတဲ႔ အခ်က္က စည္းလံုး ညီညြတ္မွဳ အားနည္းၿပီး မနာလိုစိတ္ သိပ္ၾကီးၾကတဲ႔ အခ်က္ဘဲ ေမာင္ရင္တို႔ရဲ႕။ မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္ခၽြန္ၾကီးရယ္”

    “ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ရဲ႕ ရပ္ကြက္ ေဘာလံုး အသင္းပ်က္သလို ေနမွာေပါ႔ေနာ္ ဆရာၾကီး”

    ေရွ႕က ေရေႏြးခြက္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္မလို ျဖစ္သြားၿပီးမွ ဆရာၾကီးကို မွန္သြားရင္ ငရဲ ငအံုေတြ အၾကီးၾကီး ၾကီးရခ်ည္ရဲ႕ဟု ေတြးမိကာ လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ ေရေႏြးခြက္ကို ကိုေသာင္းျမင္႔ တစ္ေယာက္ အသာ ျပန္ခ်ထားလိုက္ရသည္။

    “လက္ရိွ ငါတို႔ ႏိုင္ငံေရးကို ၾကည္႔စမ္း။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သမွ် အရာအားလံုးရဲ႕ ရာခိုင္ႏွဳန္း အမ်ားၾကီးမွာ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ေတြနဲ႔ သြားခဲ႔ၾကလို႔ကြဲ႕။ ေစာေစာက ငါေျပာခဲ႕သလို ျမန္မာ လူမ်ိဳးဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာ ရိွရင္ မခ်ီးက်ဴးဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တယ္။ အသံတိတ္ေနတယ္။ ဆဲစရာ ရိွရင္ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ရင္ေတာင္ ၀င္ဆဲတဲ႔ လူမ်ိဳးဗ်ား။ အခုေနာက္ပိုင္း ရသစာေပကို လူေတြ မဖတ္ၾကေတာ႔ဘူး။ မဖတ္ၾကေတာ႔ဘူး ေျပာေနၾကတာ ဘာဆန္းသလဲ။ မင္းတို႔ရဲ႕ ဆိုရွယ္ နက္၀ပ္ခ္ေပၚမွာ ဆဲမွ၊ ဆိုမွ၊ တြယ္လိုက္ရမွ စာဆိုတာ ဖတ္လို႔ အရသာရိွတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာကိုး။  ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းက ေျပာဘူးတယ္ ေမာင္ေသာင္းျမင္႔ရဲ႕။ ငါးပါး သီလသမားနဲ႔ Gentleman မွာ Gentleman ကိုဘဲ ပို ၾကိဳက္တယ္တဲ႔။ အဲဒီ အခ်က္ကို ငါသေဘာတူတယ္ ေမာင္ေသာင္းျမင္႔။ မင္းတို႔ ရပ္ကြက္ ဓမၼာရံုမွာ ညည တရားစာေတြ ရြတ္ၾက၊ ဖတ္ၾကနဲ႔ ေကာင္းတဲ႔ ကိစၥေတြ လုပ္ၾကတယ္။ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေငြစာရင္း မရွင္းႏိုင္ဘဲ ရပ္ကြက္ ဘံုပိုင္ေငြနဲ႔ ဘုရားဖူးဆိုၿပီး ထြက္ေနၾကတာ မ်က္စိ စပါးေမႊး စူးလွတယ္ကြယ္ ေမာင္ရင္တို႔ရယ္… အဟင္း.. ဟင္း… ကိုင္း ျပန္မွပါကြယ္.. ေမာင္ခၽြန္ၾကီး.. ငါမင္းအေဖဆီက စာအုပ္ တစ္အုပ္ ၀င္ယူစရာ ရိွတယ္။ ငါနဲ႔ လိုက္ျပန္စမ္း။ ငါ႔လိုက္ပို႔စမ္း” ဟု ခိုင္းေလသည္။

    ဆရာၾကီးထသြားမွေတာ႔ အလုပ္နဲ႔ အကိုင္နဲ႔ တပည္႔ေဟာင္းမ်ားက သူစားထားသည္႔ ပလာတာ တစ္ခ်ပ္နဲ႔ လၻက္ရည္ေလး တစ္ခြက္ေသာ္မွ မရွင္းေပးႏိုင္လွ်င္ မေကာင္း။ သူတို႔ကို ဘယ္လို ဆဲဆဲ။ ဘယ္လို ဆူဆူ။ သူတို႔ကို ပညာတတ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဒီဆရာၾကီးကဘဲ အမုန္းခံ၊ အမိုက္ခံၿပီး ပညာသင္ၾကားေပးလာသည္ ဆိုတာ ကိုေသာင္းျမင္႔တို႔ အဖြဲ႔က ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိသည္။ ဆရာၾကီးနဲ႔ သေဘာ မတိုက္ဆိုင္အံုးေတာ႔ ဆရာၾကီးေပၚတြင္ ရိွသည္႔ ရိုေသေလးစား ခ်စ္ခင္မွဳကေတာ႔ ေပ်ာက္မသြား။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဆရာၾကီးဘာသာ တစ္ခြက္ တစ္ခု မကလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခြက္ ဘယ္ႏွစ္ခု စားစား သဒၵါသည္။ ၾကည္ညိဳသည္။ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ဟိုအေကာင္ ခၽြန္ၾကီးက ဖင္ေလး လိမ္က်စ္ လိမ္က်စ္ျဖင္႔ ဆရာၾကီးကိုဘဲ တြဲသလိုလို၊ ထူသလိုလုိျဖင္႔ ေရာေရာ ေယာင္ေယာင္ လိုက္သြားေလသည္။ သူစားထားတာေတြ ရွင္းရေပေတာ႔မည္။

    “ဟင္း…ဟင္း…ေနႏွင္႔အံုးေပါ႔ ခၽြန္ၾကီးရာ။ တစ္ေကြ႔မေတြ႔ တစ္ေကြ႕ ေတြ႔အံုးမွာေပါ႔ကြာ။ ထင္းေခြမၾကံဳ ေရခပ္ႀကံဳအံုးမွာေပါ႔။ ေရခပ္မၾကံဳ ေနာက္ေဖးသြားရင္ ႀကံဳအံုးမွာပါ။ ေတာက္…” ဟု ေဒါသ ထြက္လို႔မွ အားမရခင္ ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္တူးက “ကိုေသာင္းကလဲဗ်ာ ကေလးနဲ႔ တုၿပီးရန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေကာင္က ရူးတူးတူး ေပါေတာေတာပါ။ ေနာက္ၿပီး အခုဘဲ ဆရာၾကီးက ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ မေကာင္းတဲ႔ ေနရာ၊ မုန္းရမယ္႔ ေနရာမွာဆို အေတးအမွတ္ၾကီးတယ္။ ေကာင္းတဲ႔ ကိစၥ၊ ခ်စ္ရမယ္႔ ကိစၥဆိုရင္ အလြယ္ေလးနဲ႔ ေမ႔ျပစ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္ မို႔လား။ ဆင္ခ်င္ပါ ကိုေသာင္းရာ” ဟု ၀င္ေျပာေလသည္။

    “ဟေကာင္ ေမာင္တူး ..မင္း လွ်ာ မရွည္နဲ႔။ မင္း လၻက္ရည္ ေရာင္းစရာ ရိွတာ ေရာင္း။ ငါ႔ကို ဆရာမလုပ္နဲ႔။ ငါ ဘာေကာင္လဲ ဆိုတာ မင္းတုိ႔ အကုန္လံုး သိတယ္” ဟု ေငါက္ကာ ျပန္အမ္းေငြေသာ္မွ မေစာင္႔ေတာ႔ဘဲ ဆိုင္ထဲမွထြက္သြားေလသည္။

    စိတ္ကဆိုး၊ ေနကပူ၊ ေဒါသကထြက္ျဖင္႔ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ထြက္သြားသည္႔ ကိုေသာင္းျမင္႔ ေက်ာျပင္ၾကီးကို ကိုေမာင္တူး လွမ္းၾကည္႔ရင္း ဘာေကာင္ၾကီးပါလိမ္႔ဟု ေတြးေနမိသည္။ ဟိုအေကာင္ ခၽြန္ၾကီးကိုလဲ ကိုေသာင္းျမင္႔ ဘာေကာင္ၾကီးလဲ သိသလားဟု ေမးရေပအံုးေတာ႔မည္။