ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) - အလြတ္က်က္ အရမွတ္
(မုိးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၆
● ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္(မုိးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၆
နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ အေဖ၊ သူ ေလးတန္းတုန္းက ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခါ သူ႔နာမည္ပါမလာပါ။ အိမ္က လူႀကီး ေတြလည္း အေတာ္အံ့ၾသၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ စာသင္ခန္းမွာ ထိပ္ဆုံးကရွိေနတဲ့ ကေလးျဖစ္ေနလို႔ ပါပဲ။ က်ေနာ့္အဘက သူ႔သားကိုေခၚၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးနဲ႔ ၀င္ေတြ႔ၾကပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာၾကီး လည္း မိဘ ဆရာေတြေရွ႕မွာပဲ အမွတ္စာရင္းကို ျပန္စစ္ပါတယ္။ ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ က်႐ႈံးတာျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ကေလးကိုေမးတဲ့အခါ သူေကာင္းမြန္စြာ ေျဖႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ေျပာပါတယ္။
ပထ၀ီ၀င္ျပဆရာကို ေမးတဲ့အခါ ဆရာက သူအေၾကာင္းတခ်က္ေၾကာင့္ ဒီကေလးကို အက်ေပးခဲ့ပါေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဆရာက အဘတို႔နဲ႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြပါပဲ။ ဘာလုိအေၾကာင္းပါလိမ့္လို႔ ေမးၾကတဲ့အခါမွာ ဒီကေလးေျဖတဲ့ အေျဖမ်ားဟာ သူသင္ထားတဲ့ စာေတြနဲ႔ ၏ သည္ မလြဲ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အားလုံးေရွ႕မွာပဲ ေျဖလႊာကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ဆရာေျပာသလိုပဲ ၏ သည္ မလြဲ ေျဖထားတာျဖစ္ ေၾကာင္းကိုေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ကေလးကို ေမးခြန္းထဲက တခ်ိဳ႕အေမးအေျဖေတြကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ မေမ့ေသးတဲ့အတြက္ ေကာင္းမြန္စြာ ဆိုျပႏိုင္ပါတယ္။ အားလုံးဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ အေဖ့တဦးတည္းအတြက္ ေအာင္စာရင္း (ေနာက္ဆက္တြဲ) ထုတ္ေပးၿပီး အတန္းတင္ေပးရပါတယ္။
ဖခင္တေယာက္က သူ႔သားအေၾကာင္း အခုလိုေျပာရင္း ဂုဏ္ယူဖူးပါတယ္။ ငါ႔သားေလာက္ ေတာ္တာ ငါ႔သားပဲ ရွိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ကို အခု က်က္ေနတာ အေတာ္ ရေနၿပီ ဆိုၿပီး သူ႔သားကို အတုယူၾကဖို႔ အၿမဲတမ္းေျပာပါတယ္။ ၾကားရသူအေပါင္းကေတာ့ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေလးေတြနဲ႔ေပါ႔။
● ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကာလ
“မိတ္ေဆြသုံးဦး” ပုံျပင္ကို အလြတ္က်က္ခိုင္းတဲ့အခါ ရန္ကုန္မွာ အတန္းေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္သား အေတာ္အက်ပ္ ရိုက္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမက နယ္ၿမိဳ႕ေလးကို ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အလည္ေရာက္တုန္း အတန္းႀကိဳသင္တဲ့ က်ဴရွင္ဆိုတာကို သြားတက္ခဲ့တုန္းကပါ။ ၿမိဳ႕ခံနယ္ခံ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္က ပုံျပင္တပုဒ္လုံးကို က်က္ခိုင္း တယ္ဆိုတာ ရပ္ရြာဓေလ့လိုျဖစ္ေနပါတယ္။ က်က္ခဲ့လို႔ဆိုတဲ့အခါ ရန္ကုန္သားလည္း အညံ့မခံ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ႀကိဳးစားက်က္ခဲ့ရပါတယ္။ အလြတ္္မဆိုႏုိင္ရင္ ဆရာႀကီးအိမ္ကေန ျပန္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာႀကီးကလည္း ႀကိမ္းထား သကိုး။ ကစားခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ၿပီး အာၿပဲေအာင္ က်က္ခဲ့ရသည္ေပါ႔။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္ ပါတယ္။ ျမန္မာစာသင္ရိုးဖတ္စာအုပ္ထဲက “မိတ္ေဆြသုံးဦး” အေၾကာင္း သင္ရတဲ့အခါ အတန္းေဖာ္ေတြကို ပုံျပင္တပုဒ္လုံး အလြတ္ဆိုျပၿပီး သူတို႔ဆီက အထင္ႀကီးမွဳကို အားပါးတရ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းမွာသင္တာက ေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖကိုပဲ က်က္ရတဲ့စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပုံျပင္တပုဒ္လုံးႀကီးကို မက်က္ခိုင္းပါ။
● ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ား
အလယ္တန္း အစျဖစ္တဲ့ ပဥၥမတန္းလို႔ေခၚတဲ့ ငါးတန္းမွာတုန္းကပါ။ သင္ၾကားေရးစနစ္မွာ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း ကေန စတုတၳတန္းအထိကို မူလတန္းလို႔သတ္မွတ္ၿပီး ပဥၥမတန္းကေန အဌမတန္းအထိကို အလယ္တန္းလို႔ ေခၚၾကကာ၊ န၀မတန္းနဲ႔ ဒသမတန္းကို အထက္တန္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ပထမတန္းကို တတန္း၊ ဒုတိယတန္းကို ႏွစ္တန္း၊ အဲဒီလို အလြယ္ေခၚဆိုၾကကာ တကၠသိုလ္၀င္တန္းျဖစ္တဲ့ ဒသမတန္းကို ဆယ္တန္းလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ တရက္မွာ ျမန္မာစာျပဆရာမက စာစီစာကုံးတပုဒ္ကို ေရွ႕မွ တိုင္ေပးကာ အတန္းသူ အတန္းသားေတြကို မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ လိုက္ေရးေစပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းသုံး ဗလာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာသာသာေလာက္ပါပဲ။ စာစီစာကုံး ေခါင္းစဥ္က “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” တဲ့။
စာစီစာကုံးကို အလြတ္က်က္ထားဖို႔ ဆရာမက မွာပါတယ္။ စက်က္ခိုင္းတုန္းက အေတာ္ကို သေဘာမက်ပါ။ ျမန္မာစာ စာစီစာကုံးဆိုတာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သုံးေလးမ်က္ႏွာေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဟိုေရးဒီေရး ေရးတတ္တာေပါ႔လို႔ စိတ္ထဲက ေစာဒက တက္မိပါတယ္။ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့အတြက္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကစားခ်ိန္ေလွ်ာ့ၿပီး အရက်က္ပါတယ္။
တက္လာခဲ့တဲ့ အတန္းေတြမွာ အလြတ္က်က္ခဲ့ရတာေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်က္ခဲ့တဲ့ စာတိုင္းဟာ သူ႔ဟာနဲ႔ သူူ အဆက္အစပ္ရွိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်က္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ရတာ အေတာ္ကို အခ်ိတ္အဆက္မိမိျဖစ္ၿပီး ရလြယ္ပါတယ္။ ဥပမာ ကဗ်ာေတြ၊ အေမး အေျဖေတြ၊ သမိုင္းဆိုင္ရာ ခုႏွစ္ေတြ သကၠရာဇ္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြ လိုမ်ိဳးေပါ႔။
“ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဆိုတဲ့ စာစီစာကုံးမွာ က်ိဳးေၾကာင္းျပပုံစံနဲ႔ ေရးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အသစ္အဆန္းတမ်ိဳးျဖစ္ေနၿပီး က်က္ရတာ အေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲပါပဲ။ စာစီစာကုံးထဲမွာပါတဲ့ စာသားေတြက အေတာ္ကို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ ရွင္းလင္း ေျပျပစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေခါက္ေခါက္အခါခါဆိုရင္းနဲ႔ စာစီစာကုံးထဲက စာအသြားအလာ အထားအသုိ ေရးပုံသားပုံကို အတုယူျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတပုဒ္ပါပဲ၊ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္က စာစီစာကုံးဆိုတာကို အလြတ္က်က္ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ က်က္ထားမိခဲ့တဲ့တပုဒ္က အဲဒီႏွစ္ရဲ႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ မွတ္ဉာဏ္္ထဲက ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသိတခုရလိုက္ရပါတယ္။ က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီ စာစီစာကုံးလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္၊ အဲဒီထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေရးမယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။
ဆဌမတန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေျခာက္တန္းကို တဖက္ရပ္ကြက္ရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းဆီ ေျပာင္းတက္တဲ့အခါ အသစ္အဆန္းတခု ႀကဳံရျပန္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာမွာျဖစ္ပါတယ္။ သင္ခန္းစာတခုမသင္မီမွာ အဲဒီသင္ခန္းစာမွာ ပါတဲ့ အဂၤလိပ္စာလုံးေတြကို က်က္ရပါတယ္။ စာလုံးေရ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေလာက္ ရွိတတ္ပါတယ္။ အရင္ေက်ာင္းက အတန္းငယ္ေတြမွာတုန္းကလည္း အဂၤလိပ္စာလုံးေတြက်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဆရာမက ေမးတဲ့အခါ အသံထြက္ကို ေျပာတယ္။ အဲဒါကို စာသြားဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားက စာလုံးေပါင္းျပလုိက္ရင္ရပါတယ္။ ျမန္မာလိုျပန္ေပးထားတဲ့အဓိပၸါယ္ေတာင္ ေျဖစရာမလိုပါ။
အဲဒီ ေျခာက္တန္းမွာက်ျပန္ေတာ့ စာလုံးႏွစ္ဆယ္ရွိရင္ ႏွစ္ဆယ္လုံးေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုရပါတယ္။ ေမးတဲ့သူက တလုံးမွ ေထာက္မေပးရပါ။ ဆိုတဲ့သူကသာ တလုံးၿပီး တလုံး စာလုံးေပါင္းဆိုျပရပါတယ္။ အစပုိင္းမွာ အခက္္အခဲေတာ္ေတာ္ေတြ႔ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
● ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေစာေစာပုိင္း
စာေမးပြဲခန္းမထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျဖရတဲ့ဘာသာရပ္က အေတာ္ခက္ခဲတဲ့ဘာသာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေျဖခ်ိန္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ သြားတဲ့အခါ စာေျဖသူအားလုံး ေခါင္းကုတ္သူကုတ္၊ အၾကံထုတ္သူထုတ္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ေမးခြန္းထဲက သီအိုရီအေၾကာင္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ေမးထားတာကို သူနားလည္သလို ျပန္ေရးေနပါတယ္။ ေျဖထားတဲ့ ေျဖလႊာစာရြက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း စာေမးပြဲအခန္း ေစာင့္တာ၀န္က် တကၠသိုလ္ဆရာမတဦးက ထိုေက်ာင္းသားကို ေမးပါတယ္။ သီအိုရီကို ေျဖထားတာက ေဘးကတေယာက္နဲ႔ မတူပါလားတဲ့။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းသားကလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္အလြတ္မက်က္ပါ၊ နားလည္ေအာင္လုပ္ထားၿပီး အဲဒါကို က်ေနာ္နားလည္ေအာင္ေရးတဲ့အတြက္ အခု သီအိုရီအဓိပၸါယ္ကို ေျဖထားတဲ့ အေျဖ ဟာ ႏိုးတူး သီအိုရီျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
● ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္း
တခန္းတည္းေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကို ေမးခြန္းတခြန္းေမးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုညီေရ၊ ဒီက နယ္ခံေတြက သခ်ာၤအတြက္အခ်က္ ညံ့တယ္ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးတယ္၊ အဲဒါ ဟုတ္သလားေျပာပါဦးဆိုတဲ့အခါ သူသိ တာေတာ့ သူအခုတက္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းကို ေရာက္လာတဲ့ နယ္ခံတိုင္းဟာ သခ်ာၤမညံ့ရုံမက ေရႊျပည္ႀကီးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထက္ ေတာ္တယ္ဆိုတာပါပဲ၊ သခ်ာၤေတာ္လို႔ပဲ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးကို သူတို႔တက္ႏုိင္ခြင့္ရတာျဖစ္တာလို႔ အဲဒီညီငယ္က သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စဥ္းစားမိတာက ဒီနယ္ခံတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အလီအလြတ္မရဘဲနဲ႔ ဘယ္ကေန ဘယ္လို အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကမွာလည္း ဆိုတာ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေတြးမိၿပီး၊ ေအးေလ သူတုိ႔မွာက ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေပါေပါေလာေလာ သုံးႏိုင္တာကိုး၊ အဲဒါေတြ အားကိုးၾကမွာေပါ႔၊ အလီက်က္ဖို႔ အခ်ိန္ကို က်န္တာေတြအတြက္ သုံးၾကရင္း ဒီလို တိုးတက္လာၾကတာမ်ား ျဖစ္ေလမလားရယ္လို႔ အေတြးလြန္မိျပန္ပါတယ္။ ဒါက စင္ကာပူက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြအေၾကာင္း တီးေခါက္မိရသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
● ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းကာလ
“ညိဳ နီ လိမ္ ၀ါ စိမ္း ျပာ ရမ္း ခိုး ျဖဴ နက္ ေရႊ ေငြ “။ စီနီယာၾကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီပစၥည္းရဲ႕တန္ဖိုးက ဒီေလာက္ရတယ္။ အဲဒါ၀ယ္ၿပီး အစားထိုးႏုိင္တယ္။ သူက ဟုတ္လားလို႔ပဲေျပာတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ မန္ေနဂ်ာကို သူသြားေျပာ တယ္။ မန္ေနဂ်ာလာတယ္။ ပစၥည္းမွာ ရွိတဲ့ အေရာင္အ၀န္းေတြကို မွန္ဘီလူးယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္တယ္။ တန္ဖိုးကို ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာနဲ႔ တူတဲ့အခါမွာ ခုနက စီနီယာက အခုလိုေမးတယ္။
မင္း ဘယ္လိုသိသလဲ။ လက္ေခ်ာင္းခ်ိဳးတာနဲ႔ သိသလား။ ဟုတ္တယ္ လက္ေခ်ာင္းခ်ိဳးတာနဲ႔ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြ ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီး ပါးစပ္က ရြတ္တာေတြ႔တယ္မလား။ အဲဒါ ငယ္ငယ္တုန္းက က်က္ခဲ့ရတာကို ရြတ္တာ။ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ က်က္ခိုင္းတုန္းက ရြတ္လို႔ေကာင္းလို႔ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆိုရင္း အလြတ္ရသြား တာ။ အင္တာ နက္မွာ တန္ဖိုးၾကည့္နည္းရွိတယ္။ သြားၾကည့္လို႔ရတယ္။
သူသြားၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ မင္းကိုငါေမးတုန္းက မင္း အင္တာနက္မွာ ဘာလို႔မၾကည့္တာလဲ။ အင္တာ နက္ၾကည့္တာထက္ က်က္ခဲ့ရတဲ့စာကို ရြတ္ၿပီး ေျပာလုိက္တာက ပိုျမန္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ကာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
● နိဂုံးခ်ဳပ္ ၾကည့္ေသာ္
ကဗ်ာေတြ စာေတြ က်က္ခဲ့ရ မွတ္ခဲ့ရတဲ့အထဲက ဘာေတြက်န္ေသးလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ခဏခဏဆိုေနတဲ့၊ ဆိုျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြ၊ ညီငယ္ ႏွမငယ္ေတြ အိမ္နီးနားခ်င္းကေလးေတြ ရြတ္တဲ့က်က္တဲ့အခါ ၾကားရတဲ့ကဗ်ာေတြ စာေတြပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာေတြ႔ရပါတယ္။ တခါတေလ မဂၢဇင္းေတြ စာေစာင္ေတြမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက အာေပါက္မတတ္ က်က္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြျပန္ဖတ္ရတဲ့အခါ တေခါက္ေလာက္ ျပန္ဆိုၾကည့္တာနဲ႔ စာေႏႊးၿပီးသားျဖစ္ၿပီး အလြတ္ျပန္ရ သြားတတ္ပါတယ္။ သခ်ာၤဘာသာရပ္မွာ အလီဆိုတာကို တဆယ့္ေျခာက္အလီအထိက်က္ခဲ့၊ အလြတ္ရခဲ့ေပမယ့္ အခု လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ တဆယ့္ႏွစ္အလီအထိပဲ ရပါေတာ့တယ္။
ကေလးေတြ အတြက္ အလြတ္က်က္ အေသမွတ္ဆိုတာ အေတာ္ကို အျမစ္တြယ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အထိ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္ေအာင္ က်က္ေနတုန္းပါပဲ။ တကယ့္အနက္အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ေအာင္ လုပ္မေနနဲ႔၊ အရသာက်က္ အရသာက်က္လို႔ တခ်ိဳ႕က တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ အဓိပၸါယ္နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးမွ အလြတ္က်က္တာက ပိုေကာင္းမယ္လို႔လည္း တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ မွတ္ရပိုလြယ္မယ္၊ က်က္ရပိုလြယ္မယ္ေပါ႔။ ဘာေတြေတာ့ က်က္မွတ္မွရမယ္၊ ဘာေတြကျဖင့္ က်က္မွတ္စရာမလို စသည္ျဖင့္ သင္ၾကားမွဳဆိုင္ရာနယ္ပယ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ၾကတဲ့အခါ အေတာ္ပဲ ခက္ခဲလွပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြတ္သာက်က္ၾကလို႔ ေျပာၾကမလား၊ သေဘာတရားနားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးမွ မွတ္ၾကမလား၊ ဘာကိုမွ က်က္စရာမလိုဘူးလို႔ ဆိုၾကမလား ဆိုတာလည္း ေဆြးေႏြးသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ကလည္း အင္တာနက္ေခတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အရာေတြက အလြတ္က်က္ဖို႔မလို႔တဲ့၊ ဦးေႏွာက္မွတ္ဉာဏ္ေပၚမွာ ေနရာေပးဖို႔ မလိုတဲ့အရာေတြ ရွိေနပါ ေသးတယ္။ အဲဒါကလည္း ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေပၚမူတည္ပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ သခ်ာၤဘာသာရပ္မွာ ေရႊျပည္ႀကီးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိင္း ႏွစ္ ႏွစ္လီ ေလး အစရွိတဲ့ အလီေတြ က်က္ၾကရပါတယ္။ ပုစာၦေတြကလည္း အလီက်က္ ထားသူမ်ားသာ ျမန္ျမန္ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ ပုစာၦေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္လည္း အလီရထားသူက အလြယ္တကူ ေျမွာက္စားလုပ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္မွာ လြယ္ကူေစပါတယ္။ အလီမရတဲ့အခါ အလီေတာင္ မရတဲ့သူလို႔ အေျပာခံရႏုိင္ပါတယ္။ အလီမက်က္ၾကနဲ႔လို႔ေျပာရင္ အလီမသုံးဘဲတြက္ရတဲ့၊ အေျမွာက္ အစားကို မသုံးဘဲ တျခားနည္းသုံးကာ တြက္လို႔ရတဲ့ ပုစာၦမ်ိဳးေတြကိုပဲ သင္ရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို ဘယ္ႏွစ္တန္းမွာ စတင္အသုံးျပဳခြင့္ ေပးမလည္းဆို တာကလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေခါင္းစဥ္တခု ျဖစ္လာဦးမွာပါပဲ။
အလြတ္မက်က္ အေသမမွတ္ဘဲ ႏုိင္ငံအတြက္ တိုးတက္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ႏိုင္ၾကေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ျဖစ္ေစဖို႔ ရည္ သန္လ်က္ ယခုေဆာင္းပါးအား ေရးသားလုိက္ရပါတယ္။ အေတာ္ႏွစ္သက္မိလို႔ ထပ္ကာထပ္ကာ ရြတ္ဆိုရင္းနဲ႔ အလြတ္ရ သြားခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းကဗ်ာ တပုဒ္ထဲက အစပိုင္း စာသားတခ်ိဳ႕ကို ယခုေဆာင္းပါးနိဂုံးမခ်ဳပ္ခင္ေလးမွာဘဲ ႏွဳတ္ကေန ဖြင့္ဆိုရြတ္ဖတ္မိပါတယ္။
စာဆိုက အင္း၀ေခတ္ စာဆိုေက်ာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြတ္မိတဲ့ စာသားက
“သု စိ ပု ဘာ ဝိ လိ သိ ဓာ၊ အကၡရာစြဲသုံး၊ ဤရွစ္လုံးကို၊ သီကုံးပန္းသြင္၊ ေန႔တိုင္းဆင္ေလာ့” ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ၾကား၊ ၾကံ၊ ေမး၊ ေျပာ၊ စူးစမ္း၊ ေရးမွတ္၊ ေလ့က်င့္၊ ႏႈတ္တက္္ဆိုတာမွာ ႏႈတ္တက္ေဆာင္သင့္မွ ေဆာင္မယ္၊ အလြတ္ က်က္သင့္မွ က်က္မယ္ ဆိုတာနဲ႔ အစားထိုးသြားၾကရင္ျဖင့္။
ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး)
၂၂-၁-၁၆