အဲလိုထူး - “မွတ္ တိုင္ မွာ"
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၆
မွတ္တိုင္မွာ… အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးက ပန္းေရာင္စကတ္တိုကို ေပါင္လယ္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ အတင္းဆြဲခ်ေနတယ္။ တယ္လီဖုန္းအျပားေလးကို ဖြင့္ကာပိတ္ကာနဲ႔၊ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူမကို စိတ္ဝင္စားၾကေပမယ့္ သူမကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ခ်စ္စဖြယ္ စူထားပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ အလွအပေတြက… အဲဒီလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနၾကပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားမႈ… တစ္မ်ိဳးေျပာင္း၊ ဒီေတာ့ ထားခဲ့ၾကေပါ့။ မင္းေလာင္းဂိုက္ ဖမ္းတာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ညွင္းသိုးသိုး၊ ပင္နီဝတ္ကလည္း အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိပ္ထဲက ပါဝါဘဏ္ကို ႏိႈက္ထုတ္လိုက္၊ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္နဲ ႔အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးက တစ္ခဏတာေဟာ့ဂဏန္း။ ပလပ္စတစ္လက္ဆြဲျခင္းထဲ တိုလီမိုလီေတြ ပစ္ထည့္လာတဲ့ အေပၚထပ္အက်ီနဲ႔ မိန္းမကေတာ့ ေၾကာက္တာလား ေလးစားတာလား ရွိန္တာလားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ျခင္းေလး သူ မ ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရႊ႕သြားတယ္။ အျပီးခြာသြားလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ဒီမွတ္တိုင္ကစီးမွ… သူသြားလိုတဲ့ ခရီးေရာက္မွာ။ ခရီးကိုယ္စီ ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စီမံကိန္းေတြကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာကေတာ့… ။ ကားတစ္မ်ိဳးက အသံေပးျပီး ဝင္လာတယ္၊ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းပါပဲ။ ေနာက္ကားရဲ့ အရိပ္အေျခေပၚမွာ မူတည္သံုးသပ္ရင္း အတင္း ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖေတြက ေဝဝါးေနပါလိမ့္မယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုအတြက္လား.. ကားပိုင္ရွင္ သူေဌးအတြက္လား..၊ ကိုယ့္ရဲ့ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈကို ျပသဖို႔အတြက္လား။ မွတ္တိုင္က လူေတြကို စာရင္းသြင္းပံု မရပါဘူး။ အသံထြက္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္လာင္နဲ ႔ဖုန္းေျပာလာတဲ့ ညိဳညစ္ညစ္တစ္ေယာက္၊ သားေရဖိနပ္ေျခရာထင္နဲ႔ ဆိုေပမယ့္.. ဖုန္းထဲမွာေျပာေနတဲ့ သိန္းရာဂဏန္း အျပင္ က်န္တာကို ျမင္ဟန္မတူပါဘူး။ သူ႔ကိုယံု လို႔လည္း ေျပာသံၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့… သူက ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ သူ႔အေပၚ အာရံုက်မႈကိုလည္း ေဝ့ဝဲ စားသံုးလိုက္ေသးတယ္။ အေငးသား ေမာ့ၾကည့္ေနတာဆိုလို႔ ပလပ္စတစ္ဆြဲျခင္းနဲ႔ မိန္းမပဲ ရွိတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ရွိေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ နိယာမအတိုင္းပါပဲ။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးကေတာ့ ဖုန္းတစ္ေကာလ္ ေခၚေနပါျပီ။ အဲဒီအနားကို ကပ္သြားတာက ေကာင္ေလး သံုး ေလးေယာက္။ ေဘာင္းဘီ ဒူးေခါင္းေလာက္ေတြနဲ႔၊ စီးကရက္ေသာက္တဲ ႔ေကာင္လည္း ပါတယ္၊ ကြမ္းတဝါးဝါးေကာင္လည္း ပါတယ္၊ အေရျပားေပၚမွာ အရုပ္ေတြပါသလို၊ အေပါက္ေတြကလည္း နားမွာေရာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမွာေရာပဲ။ ကားခအတြက္ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲကႏိႈက္ထုတ္လိုက္ေတာ့ တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ အက်ိဳးအေၾကေတြ။ ဘဝၾကီးတစ္ခုလံုးအတြက္ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္မွာ ဘယ္လို ေမာင္းႏွင္ၾကမလဲ ဆိုတာအတြက္ ဘာမွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပံု မေပၚပါဘူး။ ေခတ္က ေတာင္ေလ တိုက္ရင္ အလိုက္သင့္ ေျမာက္ဘက္ ေရြ႕သြားလိုက္တာေပါ့ ဆိုတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ။ အေရးထဲ ဦးထုပ္ေနာက္ျပန္က ေဆာင္းထားေသး။ တစ္ရာေလာက္ေပးပါ ဆိုတဲ့ နႏြင္းဝါဝါေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မွတ္တိုင္လူအုပ္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကေလးေသသြားျပီ ေျပာတယ္။ ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္မရွိလို႔ပါ လည္းေျပာတယ္။ ေစာေစာက ပလပ္စတစ္လက္ဆြဲျခင္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ…ႏွစ္ရာလား မသိ ေပးလိုက္တယ္။ ေလတိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း အေၾကာင္းက အဲဒီေနရာမွာ ေလေတြ ထ ျဖစ္ေပၚလာလို႔ ေလတိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလဖိအားနည္းတဲ့ေနရာ ေလအင္အားနည္းတဲ့ ေနရာကို အျခားေနရာက ေလေတြ ေရာက္လာလို႔ ေလတိုက္ျခင္း ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။ ကားတစီး ဝင္လာေတာ့ ငါးေယာက္ေလာက္ ဆင္းျပီး၊ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ တက္သြားတယ္။ ေစာေစာက သိန္းရာခ်ီ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူ ျဖစ္မယ္။ ကားေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေလၾကီးမိုးၾကီး တိုက္ဦးမယ္ မသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ကားတစ္စီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္တယ္၊ နံပတ္အနက္..။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလး ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ ပါသြားတယ္။ အဆက္အသြယ္ေတြက ဘာနဲ႔ လမ္းခင္းျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနပါသလဲ။ ကားနဲ႔လား… ဖုန္းနဲ႔လား… ေငြနဲ႔လား..။ ဆံပင္ေထာင္ေထာင္ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္နဲ႔ ေကာင္ေလးအုပ္စုက ေယာက်္ားၾကီးေတြတန္မဲ့ အပနာမေတြေျပာလို႔၊ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္ ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေတြ အျပင္မွာ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ ျပင္ကာဆင္ကာ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္တဲ့ မိသားစုတစ္စု ေရာက္လာတယ္။ ေယာက်ာ္းကေတာ့ သမားရိုးက် မ်က္လံုးမ်ိဳးအျပင္ ထံု အအျဖစ္ပံု ရပါတယ္။ ဖူးစာဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အဆင္ေျပသလိုပဲ သြားေနၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သမီးေလးကို ဇာဝမ္းဆက္ ဂါဝန္ ဆင္ေပးထားျပီး၊ ေလဒီရႈးအျဖဴကေလးကေတာ့ သမီးေလးနဲ႔ အထာမက်ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးမေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ပံု ပ်က္လို႔။ ပါးနီႏႈတ္ခမ္းနီေတြလည္း ရဲပေဒါင္း ခတ္ေအာင္ ဆိုးေပးထားတယ္။ မိန္းကေလးခ်င္းလည္း ျဖစ္သလို၊ သားအမိလည္း ျဖစ္ဆိုေတာ့ မိဘက အရာအားလံုးကို သိမ္းပိုက္ထားပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့… မေျပာသာပါဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ဆံတံုးကို လမ္းထိပ္က ဆိုင္မွာ ထံုးလာတာဆိုေတာ့။ ေယာက်ာ္းလုပ္သူက လက္ေတြေျခေထာက္ေတြမွာ စြဲေနတဲ့ ဘိလပ္ေျမေရာင္ကို တံေတြးဆြတ္ျပီး ပြတ္ခ်ေနတယ္။ ပန္းရံသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ မိသားစုအေပၚ ထားတဲ့ သေကၤတပါပဲ။ လက္ေပြ႔အိပ္ထဲက ခလုတ္ဖုန္းကို ထုတ္ျပီး ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္နဲ႔။ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း တက္ကစီသမားကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါ့လား။ လိုင္းကားၾကီးနဲ႔ ေအာက္တယ္.. လို႔ သူ႔ေယာက်ာ္းကို လွမ္းအမိန္႔ေပးေပမယ့္ ဟိုက မလႈပ္..မရႈပ္..မျပဳတ္။ လူက သူ႔မွာရွိတဲ့အတိုင္းပဲ ထြက္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္၊ ဖံုးကြယ္ထားလည္းခဏေပါ့။ ကားရွည္ၾကီးတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ အဲဒီက်မွ ေနာက္ဘက္ကြမ္းယာဆိုင္က အသံ ထြက္လာတယ္။ ငါးမိနစ္.. ခုႏွစ္မိနစ္.. အေပၚ တစ္ဆယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကည့္ေနသူေတြလည္း ရွိေသးတာကိုး။ တူးတီးမွာ… ဝမ္းေပါ့မယ္.. ဆိုတဲ့ ကေလးသံနဲ႔ အတူ လူတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာျပီး အတင္း ခုန္တက္သြားတယ္။ အေျခအေနတစ္ခုေပၚမွာ မွီတြယ္ ရပ္တည္ေနရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘဝေပး လို႔ပဲ ေျပာေျပာေပါ့။ တူညီဝတ္စံုနဲ႔ ကဒ္ေတြ လည္ပင္းဆြဲထားၾကျပီး လက္ဆြဲအိပ္ အသီးသီးနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတြ႔ေနက် မားကက္တင္းဝန္ထမ္းေလးေတြ၊ ခရီးတစ္ေထာက္ေျပာင္းဖို႔ မွတ္တိုင္ေရာက္လာၾကတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားမွ ကိုယ့္အတြက္ကေလးက်န္မွာ ဆိုေတာ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဝန္ထမ္းေဈးေပါျခင္း ျပယုက္ပါပဲ။ လခေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔၊ ပါစင့္နိပ္ေၾကး အစြန္အဖ်ားကို ေမွ်ာ္ကိုးျပီး၊ ေျပာျပန္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔မွ ပညာမတတ္ခဲ့တာကိုး…လို႔ ဆိုဦးမယ္။ တက္ကစီသမားတခ်ိဳ႕ကလည္း လက္ညွိဳးေထာင္သြားၾကတယ္။ ဒီတစ္စီးမွာေတာ့ လူအျပည့္ ပါလာတယ္။ ညွိဳးညွိဳးေရာ္ေရာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြ။ တကၠၠသိုလ္ရုပ္လည္း တစ္စက္မွမေပၚလြင္ဘူး၊ ေနရာလြတ္ေတြရွိရာကို အတင္းကာေရာ လုတက္ၾကတယ္။ စပယ္ယာကလည္း မွတ္မွတ္ရရ လူစစ္ျပီးတင္တယ္။ အခ်က္ေပးသံအဆံုးမွာ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။ မွတ္တိုင္က သူ႔အတိုင္း က်န္ခဲ့ျပီး ထပ္မံေရာက္ရွိလာၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။