(မိုုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၆
အလုပ္က တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းက တစ္ဖက္၊ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ဒုကၡမ်ားက တစ္ဖက္ စိတ္မအား၊ လူမအား ျဖစ္ေသာ္လည္း အိပ္ခါနီးတိုင္း နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီခန္႔ေတာ႔ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ပါသည္။ ဒီလိုမွ မဖတ္ ဘယ္လိုမွ ဖတ္ျဖစ္ေတာ႔မွာ မဟုတ္။ တျမန္မေန႔က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ ၿပီးသြားေတာ႔ အသစ္ဖတ္စရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထပ္ရွာမိသည္။ စာအုပ္ ေသတၱာထဲတြင္ ထိုးထည္႔ထားတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္႔ ဆရာ ၀င္းေဇာ္လတ္ ျပဳစု တည္းျဖတ္သည္႔ “သတင္းစာေတြ ေျပာတဲ႔ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံု” စာအုပ္ကို ေရြးလိုက္သည္။
ရွစ္ဆယ္႔ရွစ္ အေရးေတာ္ပံုအေၾကာင္းဆိုေတာ႔ နားရည္၀ေနပါၿပီကြာ။ ဘာထူးမွာလဲ။ စာဖတ္သူဟာ ငါ႔ထက္ငယ္တယ္။ ငါေလာက္ မသိႏိုင္ပါဘူး ဆိုသည္႔ အလြန္ အသံုးမက်သည္႔ မွတ္ခ်က္ၾကီးကို ခ်ထားခဲ႔ၿပီး စာအုပ္ကို ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ စဖတ္မိၿပီဆိုမွ ဆရာ ၀င္းေဇာ္လတ္ကို ငယ္ေသာ္လည္း ရိုေသစြာ ဦးခိုက္မိသည္။ ဆရာ႔ရဲ႕ စိတ္ရွည္၊ သီးခံ၊ ဇြဲသတၱိ ရိွမွဳေၾကာင္႔ သိေသာ္လည္း မရွင္းမလင္း ျဖစ္ခဲ႔ရသည္႔ အခ်က္အလက္ေတြကို တျပိဳက္နက္တည္း သိရသည္။ တစ္စစီ ျပန္႔က်ဲေနသည္႔ စပါယ္ပန္းေလးမ်ားကို ဆရာက ပန္းကံုးၾကီး သီကုံုးသလို သူ႔စာအုပ္ကို ဖန္တီးထားသျဖင္႔ အလြန္လွပ ျပည္႔စံုသည္႔ စာအုပ္ၾကီး တစ္အုပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သမိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပန္ေျပာၾက၊ ျပန္ေဆြးေႏြးၾကလွ်င္ ေနာက္ပိတ္ဆံုး အခ်က္အလက္ တစ္ခုကိုသာ ေဇာင္းေပးေျပာသည္။ အသားေပး မွတ္ခ်က္ ျပဳၾကသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ ျဖစ္ရတာ မင္းသား ဖာဒီနန္ လုပ္ၾကံခံရလို႔။ အေမရိကန္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ထဲ ၀င္လာတာ ပုလဲ ဆိပ္ကမ္း ဗုန္းၾကဲခံရလို႔။ ျမန္မာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္ စျဖစ္ရတာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ဖဆပလ ကြဲလို႔။ အစရိွသျဖင္႔ ခပ္လြယ္လြယ္ေလး ေျပာမိတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ ေနာက္ပိတ္ဆံုး အခ်က္အလက္မ်ားသည္ စုပံုထားၿပီး ျဖစ္သည္႔ ေလာင္စာပံုၾကီးေပၚသို႔ မီးပြား တစ္ခု လြင္႔စင္က်လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
၁၉၈၈ အေရးအခင္း စျဖစ္ရတာ ကိုဖုန္းေမာ္ကို လံုထိန္းတပ္ေတြက ေသနတ္ျဖင္႔ ျပစ္သတ္တာက စတယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခပ္လြယ္လြယ္ဘဲ ေျပာၾကသည္။ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးရသည္႔ ကိစၥသည္ မီးပြားစ တစ္ခု လြင္႔စင္ထြက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဦးေန၀င္း ဦးေဆာင္သည္႔ စစ္တပ္ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံျပဳ မ.ဆ.လ အစိုးရ၏ ေကာင္းမွဳေၾကာင္႔ တိုင္းျပည္မွာ ဘက္စံု ခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနသည္။ အရာရာ ရွားပါးေနသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမွဳၾကီးမား လာသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားေတြ အခြင္႔ထူးခံရသေလာက္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားက မ်က္ႏွာသာ ေပးမခံရ။ စနစ္ဆိုး၊ အမွားၾကီးနဲ႔ ႏိုင္ငံကို အက်င္႔ပ်က္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ေမာင္းႏွင္ ပဲ႔ကိုင္ေသာအခါ ႏိုင္ငံက အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံ စာရင္း၀င္အျဖစ္ ေၾကျငာခံလိုက္ရသည္။ တိုင္းသူ ျပည္သားေတြ၏ စိတ္ထဲတြင္ စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ ေဒါသထြက္ေနၿပီ။
ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးရသည္႔ ကိစၥမွာလည္း အကိုင္အတြယ္ အထိမ္းအသိမ္း မတတ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အဓိက က်ခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အရပ္သား ရန္ျဖစ္ၾကေသာ ကိစၥမွာ မထူးဆန္းေသာ ကိစၥ။ အရင္ကလဲ ရိွသည္။ ေနာင္လဲ ရိွေနအံုးမည္႔ ကိစၥသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ RIT ေက်ာင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ ႏွင္႔ အရပ္သား တစ္ခ်ိဳ႕ ရိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾက ျဖစ္ရေသာ ကိစၥသည္လည္း မထူးဆန္း။ ထူးဆန္းသည္က အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အကုိင္အတြယ္ မတတ္စြာ အရပ္သားေတြကို အေရးမယူဘဲ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း မ်က္ႏွာလိုက္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြမွားတယ္လို႔ ယူဆလို႔ ရလွ်င္လည္း ေက်ာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာပိုင္ေတြက တဆင္႔ အေရးယူလို႔ ရပါလ်က္ႏွင္႔ ဒီလို တဖက္သတ္ လႊတ္ေပးလိုက္ျခင္းက လူငယ္၊ လူရြယ္ စိတ္ဓာတ္တက္ႀကြေနသည္႔ ေက်ာင္းသား က်ားေတြ၏ အၿမီးကို သြားဆြဲျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ တရားဥပေဒအတိုင္း ျဖစ္သင္႔၊ ျဖစ္ထိုက္ရမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ တရားစီရင္ေရး ကြဲကြဲျပားျပား ရိွေနသည္ဟု ေက်ာင္းသားမ်ားက မယံုၾကည္ေတာ႔။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရပ္ကြက္ ႏွင္႔ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီး ရိုက္ၾက၊ ပုတ္ၾကေတာ႔သည္။
ျဖစ္ပြားလာသည္႔ ျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ပံုကလဲ လက္နက္အားကိုး။ ပိုဆိုးမလာေအာင္ အလိမၼာျဖင္႔ ထိန္းသိမ္းရမည္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူက ေက်ာင္းသားေတြ၏ ေဒါသကို သြားဆြမိသည္။ ေသနတ္ျဖင္႔ ျပစ္သတ္သည္။ ကိုဖုန္းေမာ္ ႏွင္႔ ကိုစိုးႏိုင္ က်ဆံုးသည္။ မီးပြားသည္ ယမ္းပံုၾကီးေပၚသို႔ က်သြားေလသည္။ ထပ္ၿပီး ဓာတ္ဆီေလာင္းသူက ဦးေန၀င္း။ စစ္တပ္ဆိုတာ ျပစ္ရင္ တည္႔တည္႔ဘဲ ျပစ္တယ္ေလး၊ ဘာေလးျဖင္႔ စစ္တပ္ကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ေမြးထားသည္႔ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ရွဴးတိုက္ေပးသလိုမ်ိဳး ေျမွာက္ထိုးပင္႔ေကာ္လုပ္သည္။ ျမန္မာျပည္စစ္တပ္ကလည္း အထက္လူၾကီး ခိုင္းလွ်င္ ခ်ီးေတာင္ စားမည္႔ စစ္တပ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ (ျဖစ္ခဲ႔သည္ဟုသာ ေျပာသည္။ အခု ျဖစ္ေနတယ္လို႔ မဆိုလို။)
ေဒါသသည္ သူ႔ခ်ည္းသာဆို အရိွန္ကုန္လွ်င္ ရပ္သြားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခံျပင္းမွဳ ေပါင္းစပ္ထားသည္႔ ခံျပင္း ေဒါသသည္ကား အဆံုးစမဲ႔သြားတတ္သည္။ နံရံကို ေခါင္းျဖင္႔ ေဆာင္႔ဖို႔၀န္မေလး ျဖစ္တတ္သည္။ မဆလ နံရံၾကီးကို ေက်ာင္သားေတြက ေခါင္းျဖင္႔ ၀င္ေဆာင္႔တိုက္သည္။ နံရံကို ေခါင္းျဖင္႔ ေဆာင္႔လွ်င္ ေဆာင္႔သူသာ နာပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ အနာၾကီး နာရသည္။ သို႔ေသာ္ နံရံၾကီး အက္ေၾကာင္းထရၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ျပည္လံုး ပါလာေတာ႔ အဆိုပါ နံရံၾကီးမွာ ျပိဳက်သြားရသည္။ မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်သည္။
ဆရာ႔စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ဦးေအာင္ၾကီး၏ “စစ္တပ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားနဲ႔” ဆိုသည္႔ မိန္႔ခြန္းကို အျပည္႔အစံု ဖတ္ရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ႏိုင္ငံေရး အစ၊ အဦးကို ေတြ႔ရသည္။ ဦးေအာင္ၾကီး၏ မိန္႔ခြန္းသည္ စစ္တပ္ကို ကာကြယ္ေပးလိုျခင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္။ (သေဘာထား ကြဲႏိုင္ၾကပါသည္။) ကေလးဆိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကို သတိထားၿပီး ေျမွာက္ေပး၊ ေခ်ာ႔ေပါင္းခ်င္သည္႔ သေဘာလို႔သာ ျမင္သည္။ ခက္ပါသည္။ လက္နက္ကိုင္ထားေသာ ကေလးဆိုးၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ႔ေမာ႔ေနရသလိုမ်ိဳး အခုလဲ သူတို႔ကို ေခ်ာ႔ေနရသည္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြ၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာသည္သာ ငါတို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ဆိုသည္႔ စိတ္ထားမ်ိဳးရိွသည္႔ သမာသမတ္ရိွေသာ ျမန္မာျပည္စစ္တပ္ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ျဖစ္လာမွာပါလိမ္႔လို႔ စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္၏ လက္ရိွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မိန္႔ခြန္းမ်ား ႏွင္႔ စာအုပ္ထဲတြင္ ပါရိွသည္႔ အင္တာဗ်ဴးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည္႔မိသည္။ စိတ္ေစတနာ ေကာင္းၿပီး ရိုးသား၊ ႀကိဳးစားသည္႔ လူတစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္းကို အခ်ိန္ႏွင္႔ ဖိအားေတြက ထက္သထက္ ထက္ေအာင္၊ ေတာ္သထက္ ေတာ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ပါသည္။ ၁၉၈၈ မွာ ႏိုင္ငံေရး အေတြ႔အႀကံဳ နည္းေနေသးသည္႔ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္သည္ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အားထား၊ ယံုၾကည္ရသည္႔ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အင္တာဗ်ဴးေတြထဲမွာ ပါသည္႔ ႏိုင္ငံေရးထဲ မပါခ်င္ဘူး၊ ပါတီမေထာင္ခ်င္ဘူး၊ စာၾကည္႔တိုက္ေတြ လိုက္ဖြင္႔ခ်င္တယ္ဆိုသည္႔ သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အားနာေပမယ္႔ ေက်းဇူးလဲ တင္ရသည္။ ကိုယ္႔အိပ္မက္ေတြကို ေမ႔ထားၿပီး အမ်ားအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ႔ရသည္႔ သူ၏ မမိွန္မသုတ္ ေခါင္းေဆာင္မွဳကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းၾကီးအစနဲ႔ အလယ္မွာ ဘာျပႆနာမွ မရိွခဲ႔ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ျပႆနာ မရိွဘူးဆိုလို႔ က်ဆံုးသြားခဲ႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေလး၊ အေဒၚ၊ အစ္ကို၊ အစ္မေတြ အေပၚကို မေလးမစား သေဘာ မဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုမွာပင္ အေျပာင္းအလဲၾကီး လုပ္လိုက္ဖို႔ ေပးဆပ္ရသည္႔ ကိစၥေတြ မနည္းမေနာ ရိွရသည္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ အေရး အခင္းၾကီးေတြ၊ ေသြးေျမက်မွဳေတြ ႏိုင္ငံတုိင္းမွာ ရိွခဲ႔ၾကသည္။ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူရေသာ္လည္း မထူးဆန္းသည္႔ ကိစၥလို႔ ဆိုခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ၁၉၈၈ အစနဲ႔ အလယ္မွာ ေသြးေျမက် စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရသူေတြရိွေသာ္လည္း မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်သည္။ ျပည္သူလူထုအားသည္ ျပည္သူလူထု လက္ထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။
၁၉၈၈ ၏ အဆံုးသတ္ပိုင္းသည္သာ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ အဓိက လက္သည္ တရားခံမွာ ျမန္မာျပည္ စစ္တပ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေခၚေပးသည္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ က်င္းပေပးသည္။ ေက်းဇူး တင္ရေပမည္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ႔ စစ္တပ္ ဘာလုပ္သြားသလဲဆိုတာ ျပန္ေျပာေနရလွ်င္ အခ်ိန္ကုန္ပါမည္။ အားလံုး သိၿပီးသား ကိစၥသာ ျဖစ္သည္။
၁၉၈၈ တံုးက အဖြ႔ဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အုပ္စု အမ်ိဳးမ်ိဳး၏ ကြဲျပားလွေသာ အသံ ဗလံေတြေၾကာင္႔ ေၾကာက္ကန္ ကန္ခဲ႔တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္တပ္ၾကီးက ဆင္ေျခေပးႏိုင္ပါသည္။ အခု ၂၀၁၆ မွာ ဘယ္လုိ ဆင္ေျခေပးခ်င္ပါေသးသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကာကြယ္ေပးေသာ၊ ပရိုပီသေသာ တပ္မေတာ္ၾကီး အျဖစ္ မေန မျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အဘယ္ ဆင္ေျခေတြမ်ား ေပးခ်င္ပါေသးသလဲ။
၁၉၈၈ကို ထားခဲ႔ပါ။ အနာဂတ္ကို ခ်ီတက္ပါ။