 |
| ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ |
လွေက်ာ္ေဇာ - “မုန္း၍မဟူ” မွ ဇာတ္လိုက္မ်ား
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၆
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလက္ထပ္ၿပီးခါစက ဗိုလ္ရဲထြဋ္က “ခင္ဗ်ားကို လက္ေဆာင္တခုေပးမယ္” ဆိုၿပီး စာအိတ္ေလးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးတပံု ေပးဖူးသတဲ့။ အဲဒီဓာတ္ပံုကေလးက သူတို႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ေတြ ဂ်ပန္က ဗမာျပည္ကို ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး လုပ္ရမယ့္ ပတ္စပို႔မွာသံုးဖို႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ပံုေလးတဲ့။ ေခါင္းတံုးဆံေထာက္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးက ႏုႏုေလးမို႔ ေမေမ က အေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးဆိုပဲ။ အဲဒီပံုကေလးကို ေမေမက ကိုယ္နဲ႔မကြာထားခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက အဲဒါေတြ အားလံုးကို မီး႐ိႈ႕ခိုင္းေတာ့ ေမေမ့မွာ မီး႐ိႈ႕ရေတာ့တာေပါ့။ မီး႐ိႈ႕ခါနီး သူက အေတာ္ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္မွ ေၾသာ္ သူ႔ပံုက ငါ့ရင္ထဲမွာ အၿမဲရွိေနတာပဲေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးၿပီး မီး႐ိႈ႕လိုက္ရဆိုပဲ။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ေဖေဖက အလုပ္အလြန္မ်ားလို႔ ေမေမ့ကို သံုးဆယ္အိမ္မွာပဲ ဆက္ထားပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္မကို ေမြးပါတယ္။ ကြၽန္မ ၆ လသမီးေလာက္မွာ ေဖေဖ ေမၿမိဳ႕ေျပာင္းၿပီး စစ္တကၲသိုလ္ တက္ရမယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ပထမဆံုးတေခါက္မွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔မိသားစုသံုးဦးလံုး ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္း ကလည္း ေမေမ့အေဖႀကီးက မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီး လည္ပင္းပတ္ၿပီး “ဟိုေကာင္က ထားဆို ထားခဲ့မွာ၊ သူကိုယ္က လိုက္ခ်င္ေနတာ” လို႔ဆိုၿပီး ေမေမ့ကို ငိုငိုၿပီး ရန္ေတြ႔သတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမေမက ျပန္ေျပာျပရင္း “ဟိုေကာင္က ႀကိတ္ ႀကိတ္ေခၚ ေနတာေတာ့ သူက မသိဘဲနဲ႔” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမက အဲသလို ကြၽန္မတို႔ကိုေျပာျပေတာ့ ေဖေဖက ရွက္ၿပံဳးႀကီး ၿပံဳးေန ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေျပာင္းေရႊ႕တာေတြက်ေတာ့ ကြၽန္မအဘိုးက ကြၽန္မကို မထည့္ႏိုင္ဘူး။ ထားခဲ့ရမယ္လို႔ဆိုလာပါတယ္။ အဘိုး သေဘာကေတာ့ ကြၽန္မကိုဆြဲထားရင္ ေမေမက လိုက္သြားမွာမဟုတ္ဘဲ၊ ကေလးနဲ႔ေနခဲ့မွာလို႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဆြဲတာပါ။ ဒါ ေပမဲ့ ေမေမက ႏို႔ေတာင္မျပတ္ေသးတဲ့ သမီးကြၽန္မကိုထားခဲ့ၿပီး ေဖေဖ့ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားပါ ေတာ့တယ္။
ေမေမက ေဖေဖ့ေနာက္ လိုက္လို႔သာ လိုက္တာ။ ေဖေဖက စည္းကမ္းအင္မတန္ႀကီးတာ။ မုန္႔ပဲသေရစာ သူလည္း မစား တတ္၊ စားတာလည္းမႀကိဳက္။ အေပ်ာ္အပါး အလည္အပတ္လည္း ဝါသနာမပါနဲ႔ ေမေမ့ခမ်ာ အေတာ္ေအာင့္အီး သည္းညည္း ခံရရွာတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ “မုန္း၍မဟူ” ဝတၴဳထြက္လာေတာ့ အဲဒီထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ “ဦးမင္း ဟန္နဲ႔ ေဝေဝ”တို႔ဟာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔လိုပဲလို႔ ကြၽန္မအေဒၚ ေဒၚက်င္ျမက ကြၽန္မတို႔ကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။
ေမေမ အဲဒီအေခါက္ ေမၿမိဳ႕မွာေနစဥ္က တေန႔ ေန႔လယ္ ေဖေဖ႐ံုးသြားေနတုန္း လမ္းေလွ်ာက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔လက္ေဆာင္း သည္ႀကီးေခၚၿပီး မုန္႔လက္ေဆာင္း ဝယ္ေသာက္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဖေဖကလည္း အဲဒီေန႔မွာပဲ ေန႔ခင္းႀကီး အိမ္ျပန္ လာပါတယ္။ ေမေမက မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ႀကီးရဲ႕ဗန္းကိုခ်ခိုင္းၿပီး အက်အနကို ထိုင္ေသာက္ေနတာ။ တခါတည္း မိတာ ပဲ။ ေဖေဖက ဘာမွမေျပာေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးမႀကိဳက္မွန္းသိေနေတာ့ ေမေမက ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မစားေတာ့ဘူးတဲ့။
တခါလည္း ႐ုပ္ရွင္သိပ္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေမေမက ေဖေဖ့ကို ႐ုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႔ေျပာတာနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ႐ုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾကပါသတဲ့။ ကြၽန္မကို ကေလးထိန္းကေလးမေလးနဲ႔ ထားခဲ့တာ။ ကြၽန္မကလည္း အဲဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္တယ္မသိ၊ မရပ္မ နား အရမ္းငိုေတာ့ ကေလးမေလးကလည္း လန္႔လန္႔နဲ႔ ကြၽန္မခ်ီၿပီး အိမ္ေရွ႕က ႐ုပ္ရွင္႐ံုကို လိုက္လာသတဲ့။ ေမေမက ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔သာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ အိမ္မွာကေလးထားခဲ့ရလို႔ စိတ္က မေျဖာင့္ဘူးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ကေလးငိုသံခ်ည္းပဲ ၾကားေနလို႔ ေဖေဖကို မၾကာခဏလက္တို႔ၿပီး ကေလးငိုသံၾကားတယ္၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ခ်ည္း ေျပာေနမိတာတဲ့။ ေနာက္ စိတ္ထဲ မသကၤာလို႔ ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ႐ံုတံခါးေပါက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဆြယ္တာအက်ႌအနီေလးဝတ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ကြၽန္မကို အထိန္းကေလးမေလး ခ်ီထားတာ ေတြ႔လိုက္ရဆိုပဲ။
အဲဒီကတည္းကစလို႔ ေမေမလည္း ေဖေဖ့ကို ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ မပူဆာရဲေတာ့ဘူးတဲ့။
အဲဒီကာလတုန္းက သင္တန္းတက္ၾကတဲ့ အရာရွိေတြအားလံုးနီးပါးဟာ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ေထာင္ သည္ ေတြကလည္း မိသားစုေတြကို ေခၚမလာၾကပါဘူး။ အိမ္ေထာင္နဲ႔ လာသူေတြဟာ အနည္းစုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမက တပ္ထဲ လိုက္မေနဘဲ ၿမိဳ႕ထဲကအရပ္ထဲမွာ အိမ္ငွားေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔အိမ္ဟာ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီသင္ တန္းတက္ၾကရတဲ့ တပ္ထဲမွာပဲ စုေနၾကရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕စခန္းခ်ရာေနရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီလူေတြ ေဖေဖတို႔အိမ္ေရာက္လာၾကၿပီး စားၾကေသာက္ၾက ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ အလြန္စည္ကားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မကလည္း လူမေရြး၊ မ်က္ႏွာမေရြး ဘယ္သူခ်ီခ်ီ ေခၚလို႔ခ်ီလို႔ရလို႔ ကေလးလာခ်ီၾက၊ စၾကနဲ႔ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္အလြမ္းေျပလည္း လာၾကဆိုပဲ။ လူပ်ိဳစစ္ဗိုလ္ေတြကေတာ့ ကြၽန္မက ျမင္ရင္ လက္တကမ္းကမ္းနဲ႔ ခ်ီခိုင္း တတ္လြန္းလို႔ ႐ိႈးေတြမိုးေတြနဲ႔လာရင္ ကြၽန္မမျမင္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဆိုပဲ။
ေဖေဖကသာ မ်က္ႏွာတင္းတင္းေနတတ္ေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ အားလံုးနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေနတတ္ေလ ေတာ့ သူတို႔တေတြလည္း ေမေမတို႔အိမ္ကို စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို သေဘာထားၾကၿပီး ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ဝင္ေရာက္ စား ေသာက္ၾကပါတယ္။ ေမေမက အဲဒီကာလက ေဖေဖ့ဗိုလ္မွဴးလစာ တလ ၇၀ဝ (ခုနစ္ရာ) က်ပ္ဟာ နည္းနည္းမွ မစုႏိုင္ဘူး။ တလဝင္ေငြ တလကုန္တာပဲလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကာလက အဂၤလိပ္ျပန္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေငြေစ်းလည္း ဂ်ပန္ေခတ္လိုမဟုတ္ဘဲ အေတာ္အသံုးခံတဲ့ေခတ္ပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က ခ်စ္ဒုကၡေရာက္ေနသူ ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္တင္ေမာင္ (ေနာင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္ေမာင္၊ စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္) နဲ႔ ဗိုလ္လွေဖ (လူထု ေဒၚအမာရဲ႕ညီမ ေဒၚတင္တင္ရဲ႕ခင္ပြန္း) တို႔ ေမေမကို ပုဏၰတိုင္ထားၿပီး တေန႔တမ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ လာ ေျပာဆိုၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာကအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေမေမကလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္ၿပီး လက္သည္းကိုက္ၿပီး ငိုင္ၿပီးထိုင္ေနတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ပံုေတြကိုလည္း လုပ္ျပတတ္ပါ တယ္။
၂၀-၆-၂၀၁၀။
မွတ္ခ်က္၊
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာ ေဖေဖအေၾကာင္းမ်ား။ အတြဲ (၁)၊ ၿဖိဳးေမာက္သာစာေပ။ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၁၇) ကိုျပန္တင္ပါ တယ္။