ေဒါက္ထက္ (ယူေက) - ေဒါက္တာ လက္ေဆး
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၆
ေဒါက္ထက္ငယ္ငယ္ဘဝ အဖိုးအဖြားအိမ္တြင္ ႀကီးျပင္းခါ ကာလက ေဒါက္တာလက္ေဆးအေႀကာင္း နားစြန္နားဖ်ား ႀကားခဲ႔ဘူးပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္အခါက သမဝါယမ ခြဲတမ္းရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ဆီ၊ ဆန္၊ သႀကား၊ ႏို႔ဆီ တန္းစီ၍ ဝယ္ရေသာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရႊဝါဆပ္ျပာ၊ ကာေဘာ္လစ္၊ လံုခ်ည္စ၊ မ်က္ႏွာသုုတ္ပုုဝါ ဘာေလး ညာေလး ခြဲတမ္း႐ အလြန္ေပ်ာ္ရေသာ မဆလေခတ္ ျဖစ္ေပသည္။ လူတိုင္း ဆင္းရဲႀကေသာ္လည္း ေလာဘ ေဒါသ နည္းႀကပါသည္။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း အလစ္သုတ္လွ်င္ အမ်ားကႏွာေခါင္းရံႈ႕ခဲ႔ႀကဘူးေလေသာ ထိုေခတ္တခု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုေခတ္က တကယ္ကို ရွိခဲ႔ဘူးပါသည္။
ျပည္သူလူထုကို သာတူညီမွ် ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ဆိုျပီး ဘရိန္းဝပ္ခ်္ လုပ္၍ တေယာက္တည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ အလစ္သုတ္သြားေသာသူႀကီးကား သြားေလျပီ။ ေဒါက္ထက္ေလးေမြးကာနီး လပိုင္းအလိုတြင္ အဖိုးအဖြားမ်ားကား ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရေသာေႀကာင့္ သူေဌးဘဝမွ အထည္ႀကီးပ်က္ ျဖစ္ခဲ႔ႀကရေလသည္။ ဂ်ိဳေကာင္ေလးဟု သေဘာမထားပဲ ေျမးဦးမို႔ အခ်စ္သည္းကာ ျပဳစုခဲ႔ႀကေသာ အဖိုးအဖြားမ်ား၏ ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ႔မိပါသည္။ မဆလေခတ္ ရွားပါးသည္ေႀကာင့္ အထက ၂ ေက်ာင္းမွ ပညာရည္ခြ်န္ဆုေပးေသာ ဗလာစာအုပ္ တဒါဇင္ႏွင့္ ခဲတံတဗူးကို ေဒါက္ထက္ေလာင္းကေလးက မက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေလာဘေႀကာင့္ က်ိဳးစားခ်င္စိတ္ကေလးက ေမြးလာခဲ႔ကာ ဘုမသိဘမသိျဖင္႔ ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္ျပီး ေဒါက္ထက္ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
စာေရးသူငယ္ငယ္က ေနထိုင္ရာ ပ်ဥ္းမနားျမိဴ႕အေရွ႕ဘက္ ၆ မိုင္အကြာေလာက္တြင္ ျပည္သူပိုင္ သႀကားစက္ႀကီး ရွိေလသည္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕အလယ္မွ အေရွ႕အေနာက္ ၿဖတ္သြားသည့္ တခုတည္းေသာလမ္းမႀကီးကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းမဟုုေခၚပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမအတိုင္း ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္သို႔ ထြက္လွ်င္ လမ္း၏ ဘယ္ညာတေလွ်ာက္ ႀကံခင္းမ်ားကို ေတြ႔ရေလ့ရွိသည္။ ယခုေခတ္တြင္ကား ႀကံစိုက္ပ်ိဳးစားရိတ္၊ သယ္ပို႔စားရိတ္မ်ား မကိုက္ႀကေသာေႀကာင့္ မတ္ပဲ သို႕မဟုတ္ တျခားဆီထြက္သီးႏွံမ်ားကိုစိုက္ႀကသည္ဟု သိရသည္။ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္း အေမႏွင္႔ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေကာက္၍အလကားရေလ႔ရွိေသာ ႀကံရိုုးမ်ားကိုု လြမ္းမိပါသည္။ ယခုုအခါ ေတာင္သူမလုပ္ပဲ ေျမေရာင္းစားျပီး စီးပြားျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိႀကသည္ ဆို၏။ ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္းအရ ေျမသိမ္းခံရ၍ ေလ်ာ္ေႀကးမရ ငိုခ်င္းခ်ေနသူမ်ား၏ သတင္းကလည္း နားဝတြင္ မခ်မ္းသာစရာပင္။ သူမ်ားရီဖို႕ ကိုယ္ငိုမယ္ ဆိုသည္မွာ ေနျပည္ေတာ္မွ လယ္သမားမ်ားအတြက္မ်ား ႀကိဳတင္၍ ဆိုခဲ႔သလား ေတြးမိရသည္။
အဆိုပါ သႀကားစက္အနီးတြင္ ဆရာဝန္တေယာက္ရွိခဲ႔ပါသည္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔အေရွ႕ဘက္ ေညာင္ပင္သာ၊ ဆင္ေသ၊ ကြ်န္းဦး၊ ဝဲႀကီး စေသာရြာမ်ားမွ လူနာမ်ားက ထိုဆရာဝန္ကို အားကိုးႀကရသည္။ ဆရာဝန္အမည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း သူ႔ကို လူအမ်ားက ေပးထားသည့္ နာမည္ကို အမွတ္ရေနသည္။ ထိုနာမည္ကား ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာ လက္ေဆးကား လူနာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ျပီးတိုင္း လက္ေဆးေသာေႀကာင့္ ေဒသခံမ်ားက နာမည္ေျပာင္ ေပးထားခဲ႔ႀကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''ဟုဆိုလွ်င္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ခံအေတာ္မ်ားမ်ားက သိႀကသည္။ တၿမိဳ႕လံုးမွ ရွာႀကည့္လွ်င္ ဆရာဝန္ ၁၀ဦးထက္ မပိုႏိုင္ေသာ ေခတ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ စာေရးသူလည္း ငယ္စဥ္အခါ လူႀကီးမ်ားက ရယ္စရာလို႔ ၿမင္ခဲ႔ႀကသည္မို႔ ကေလးျပီျပီ ရယ္စရာတခုုလို႔သာ ျမင္ခဲ႔ေပသည္။ ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''သည္ကား ျမိဳ႕ေန လူအမ်ားအတြက္ ရယ္စရာ ေျပာစမွတ္ တခုထက္ မပိုခဲ႔ပါေခ်။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႀကာခဲ႔ျပီး ကေလးေလးထက္လည္း ေဒါက္ထက္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ ေဒါက္ထက္လည္း ေရႀကည္ရာ ၿမက္ႏုရာရွာရင္း အဂၤလန္ႏွင့္ ေရစက္ပါသည္ေႀကာင့္ မ်က္ေစ့လည္ လမ္းမွား၍ အဂၤလန္သို႔ ေရာက္လာျပီး ေသာင္တင္ေနသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကာေခ်ျပီ။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနဟု ဆုိရိုးစကားအတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ရာအရပ္၊ အမိေၿမကို ဘိုင့္ဘိုင္ လုပ္၍ မ်က္ႏွာျဖဴတို႔ႀကီးစိုးရာတြင္ ေျခခ်ရေပသည္။
ေဒါက္ထက္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ႀကီးအလိုုအရ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေႀကာက္တတ္ေအာင္ ျဖဲေခ်ာက္ထားသည္ေႀကာင့္ ဘာမွန္းမသိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးျမင္လွ်င္ ေႀကာက္သလို ျဖစ္ႀကရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဦးေဏွာက္ေဆးခံထားရသည္ကို အဂၤလန္ေရာက္သည္႔အခါတြင္ မနည္းပင္ ျပန္၍ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရသည္။ အဂၤလန္တြင္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လူေကာင္း၊လူဆိုး၊ ရဲေကာင္း၊ ရဲညစ္ ေပါင္းစံု ေတြ႔ဘူးေတာ့မွ သူတို႔လည္း အသားျဖဴကိုယ္ခႏၲာငွားသံုးသည္မွ လြဲ၍ အဆိုးအေကာင္းဆိုသည္မွာ လူဆိုသည့္အတိုင္း ရွိသည္ကို သေဘာေပါက္ရေပသည္။ ဦးေဏွာက္ေဆးသည့္လူႀကီးမ်ား ဘာေႀကာင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကို ေႀကာက္ေအာင္ ျဖဲေခ်ာက္သည္ကို ေဒါက္ထက္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ႏိုင္ငံၿခားသားကိုယ့္ဆီလာျပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည္ကို ေႀကာက္ေအာင္ ရိုက္သြင္းေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားသားေႀကာက္ၿခင္းဆိုေသာ မဟုတ္သည့္ အက်ိဳးဆက္ကိုသာရသည္ဟု ေဒါက္ထက္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ေဒါက္ထက္တေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ႀကာအထိ ငါးပိသံမေပ်ာက္ေသာ္လည္း အဂၤလန္ေရာက္တာႀကာ၍ အဂၤလိပ္တို႔ကိုု ေႀကာက္သည့္စိတ္က မရွိေတာ့ေပ။ မေႀကာက္ဆို၍ အထင္ႀကီးစရာေတာ့မဟုတ္ေခ်။ ခံရေပါင္းကလည္း မ်ားေခ်ျပီကိုး။ ေဒါက္ထက္တေယာက္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို အထင္ႀကီးခဲ႔မိ၍ ခံရသည္မ်ားကို စာအုပ္ထုတ္လွ်င္ပင္ ရေကာင္းႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေလးစားစရာ စည္းကမ္းရွိပံုကိုေတာ့ သတိျပဳ အသိအမွတ္ျပဳရသည္။ စည္းကမ္းတခုထားလွ်င္ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး လိုက္နာရသည္။ တခါက အဂၤလန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဒးဗစ္ကင္မရြန္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း ေဆးရံု၌ လူနာေဆာင္ဝင္ႀကည့္သည္တြင္ ေဆးရံုစည္းကမ္းႏွင့္အညီ အကၤ်ီကို လက္မေခါက္သျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါးအေကြ်းခံရေပသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကား စည္းကမ္းတခုရွိလွ်င္ မည္သူမွ်၊ အဘမွ် မရပါ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ပင္ လိိုအပ္သည္ထင္လွ်င္ ညႊန္ႀကားခံရေပသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံကား သည္ကမ္းဆိုုလွ်င္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္လိုုက္နာရေသာ အာဂႏိုင္ငံပါလားဟု လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ႀကားသည့္ သတင္းစာပံုထဲတြင္ လူျဖစ္လာခဲ႔သည့္ ေဒါက္ထက္က ေတြးမိလိုက္သည္။
အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အေသးအမႊားမ်ားကိုပင္ အေသးစိပ္ ေသခ်ာလုပ္သည္။ ယခုလည္း ေဒါက္ထက္တို႔ ေဆးရံုက ''လက္ေဆး ေပၚလစီ''ေႀကာင့္ မိမိလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေအာက္က ေစာင့္ႀကည့္ခံရသူတေယာက္ႏွယ္ပင္ ေစာင့္ႀကည့္ခံရသည္။ တို႔ဆီမွာလို စာရြက္ထဲေဆးလည္း မရဘူးလားဟု ထင္မိထင္ရာ ေတြလိုက္သည္။ မိမိ ခံရျပီကိုး။ လစဥ္ ''လက္ေဆး ေအာဒစ္''တြင္ မိမိဌာနက ''ေအာဒစ္ ေဒတာ''မ်ား ထြက္လွ်င္ ''ေအာဒစ္ရီဇတ္''အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ က်ိဳးစားျပီး ဝိုင္းလုပ္ ဝိုင္းေဆး လုပ္ရသည္။
တေလာကလည္းေဒါက္ထက္ ေဆးရံုတြင္ လူနာႀကည့္ျပီး လူနာကို မထိေသာေႀကာင့္ လက္မေဆးပဲ ထားလိုက္မိသည္။ ဘယ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ေနသည္မသိေသာ ခင္မင္ေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးတေယာက္က အနားလာ အသာေလး လက္တို႔ျပီး ''တို႔ လက္ေဆး ေအာဒစ္ လုပ္ေနတယ္''ဟု မသိမသာ လာေျပာသည္။ ကိုယ္က ''ေအာ္ ဟုတ္လား''ဟု မသိခ်င္ေယာင္လိုလိုလုပ္ျပီး လက္ေဆးျပလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ လူနာႀကည့္ျပီးပါက ''ဟိုင္း''လုပ္ရင္း သူနာျပဳမ်ားစားပြဲနားက လက္ေဆးခြက္တြင္ ျမင္ေအာင္ သြားေဆးျပရသည္။ ေရစိုေနေသာလက္ကေလးပါ မၿမင္ ၿမင္ေအာင္ ဟယ္လိုလုပ္ကာ လက္ျပရသည္။
အဂၤလန္တြင္အေနႀကာေသာ္လည္း ေဒါက္ထက္တေယာက္ ေဆးရံုတြင္လူနာႀကည့္၍ လက္ေဆးရတိုင္း ေဒါက္တာလက္ေဆးကို သတိရမိပါသည္။ သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ခဲ႔ႀကဘူးသည့္ ျမန္မာျပည္မွ အိမ္နီးနားခ်င္း ေဆြမ်ိဳးသဂၤဟ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး အေပါင္းတို႔ပင္ မသန္႔ရွင္းေသာ လက္အေပါင္း၊ အပ္အေပါင္းတို႔ ေက်းဇူးေႀကာင့္ ကူးစက္ေရာဂါအစံုျဖင့္ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းသြားခဲ႔ႀကေလျပီ။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးအနီး ပစ္ထားေသာ သံုးျပီးပလပ္စတစ္ေဆးထိုးျပြန္ႏွင့္ ေဆးထိုုးအပ္မ်ားကို အမိႈက္ေကာက္ႀကေသာ မိသားစုအေႀကာင္း၊ ရင္သားကင္ဆာလူနာကို လက္အိပ္မပါပဲ ေရႊလက္စြပ္ႀကီးစြပ္လွ်က္ အားရပါးရျဖင္႔ ရင္သားအက်ိတ္ထဲ ေဆးထိုးေနေသာ မႏၲေလးေရႊျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွ ကင္ဆာအရမ္းကုအေႀကာင္းမ်ား မႀကာေသးမီက ဖတ္ရလွ်င္ ေရႊၿပည္ေတာ္ႀကီးသည္ ေမွ်ာ္တိုင္း ေဝးသထက္သာ ေဝးလာေႀကာင္း လြန္စြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိရေပသည္။ ျမန္မာ့က်န္းမာေရးစံနစ္ႀကီးသာ ျမန္မာဆရာဝန္အေပါင္းတို႔ကို ေဆးပညာဘုတ္အုပ္အတိုင္း ေဒါက္တာလက္ေဆးကဲ႔သို႔ တိတိက်က် က်င့္ႀကံလုပ္ပိုင္ခြင့္ ျပဳ၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ႀကားခြင့္ ရလွ်င္ကား ေရႊျမန္မာတိုု႔ တကမၻာလံုး၏ ေအာက္ဆံုးအဆင့္မွ တက္ရန္သာ ရွိသည္ဟု ေတြးမိရင္း ေဒါက္ထက္ တခါမွ မေတြ႔ဆံုဘူးသူ ျမန္မာဆရာဝန္ ေဒါက္တာလက္ေဆးအား ဦးညႊတ္လိုက္မိပါသည္။ ။
ေဒါက္ထက္ (ယူေက)
ေဒါက္ထက္ငယ္ငယ္ဘဝ အဖိုးအဖြားအိမ္တြင္ ႀကီးျပင္းခါ ကာလက ေဒါက္တာလက္ေဆးအေႀကာင္း နားစြန္နားဖ်ား ႀကားခဲ႔ဘူးပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္အခါက သမဝါယမ ခြဲတမ္းရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ဆီ၊ ဆန္၊ သႀကား၊ ႏို႔ဆီ တန္းစီ၍ ဝယ္ရေသာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရႊဝါဆပ္ျပာ၊ ကာေဘာ္လစ္၊ လံုခ်ည္စ၊ မ်က္ႏွာသုုတ္ပုုဝါ ဘာေလး ညာေလး ခြဲတမ္း႐ အလြန္ေပ်ာ္ရေသာ မဆလေခတ္ ျဖစ္ေပသည္။ လူတိုင္း ဆင္းရဲႀကေသာ္လည္း ေလာဘ ေဒါသ နည္းႀကပါသည္။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း အလစ္သုတ္လွ်င္ အမ်ားကႏွာေခါင္းရံႈ႕ခဲ႔ႀကဘူးေလေသာ ထိုေခတ္တခု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုေခတ္က တကယ္ကို ရွိခဲ႔ဘူးပါသည္။
ျပည္သူလူထုကို သာတူညီမွ် ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ဆိုျပီး ဘရိန္းဝပ္ခ်္ လုပ္၍ တေယာက္တည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ အလစ္သုတ္သြားေသာသူႀကီးကား သြားေလျပီ။ ေဒါက္ထက္ေလးေမြးကာနီး လပိုင္းအလိုတြင္ အဖိုးအဖြားမ်ားကား ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရေသာေႀကာင့္ သူေဌးဘဝမွ အထည္ႀကီးပ်က္ ျဖစ္ခဲ႔ႀကရေလသည္။ ဂ်ိဳေကာင္ေလးဟု သေဘာမထားပဲ ေျမးဦးမို႔ အခ်စ္သည္းကာ ျပဳစုခဲ႔ႀကေသာ အဖိုးအဖြားမ်ား၏ ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ႔မိပါသည္။ မဆလေခတ္ ရွားပါးသည္ေႀကာင့္ အထက ၂ ေက်ာင္းမွ ပညာရည္ခြ်န္ဆုေပးေသာ ဗလာစာအုပ္ တဒါဇင္ႏွင့္ ခဲတံတဗူးကို ေဒါက္ထက္ေလာင္းကေလးက မက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေလာဘေႀကာင့္ က်ိဳးစားခ်င္စိတ္ကေလးက ေမြးလာခဲ႔ကာ ဘုမသိဘမသိျဖင္႔ ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္ျပီး ေဒါက္ထက္ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
စာေရးသူငယ္ငယ္က ေနထိုင္ရာ ပ်ဥ္းမနားျမိဴ႕အေရွ႕ဘက္ ၆ မိုင္အကြာေလာက္တြင္ ျပည္သူပိုင္ သႀကားစက္ႀကီး ရွိေလသည္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕အလယ္မွ အေရွ႕အေနာက္ ၿဖတ္သြားသည့္ တခုတည္းေသာလမ္းမႀကီးကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းမဟုုေခၚပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမအတိုင္း ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္သို႔ ထြက္လွ်င္ လမ္း၏ ဘယ္ညာတေလွ်ာက္ ႀကံခင္းမ်ားကို ေတြ႔ရေလ့ရွိသည္။ ယခုေခတ္တြင္ကား ႀကံစိုက္ပ်ိဳးစားရိတ္၊ သယ္ပို႔စားရိတ္မ်ား မကိုက္ႀကေသာေႀကာင့္ မတ္ပဲ သို႕မဟုတ္ တျခားဆီထြက္သီးႏွံမ်ားကိုစိုက္ႀကသည္ဟု သိရသည္။ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္း အေမႏွင္႔ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေကာက္၍အလကားရေလ႔ရွိေသာ ႀကံရိုုးမ်ားကိုု လြမ္းမိပါသည္။ ယခုုအခါ ေတာင္သူမလုပ္ပဲ ေျမေရာင္းစားျပီး စီးပြားျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိႀကသည္ ဆို၏။ ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္းအရ ေျမသိမ္းခံရ၍ ေလ်ာ္ေႀကးမရ ငိုခ်င္းခ်ေနသူမ်ား၏ သတင္းကလည္း နားဝတြင္ မခ်မ္းသာစရာပင္။ သူမ်ားရီဖို႕ ကိုယ္ငိုမယ္ ဆိုသည္မွာ ေနျပည္ေတာ္မွ လယ္သမားမ်ားအတြက္မ်ား ႀကိဳတင္၍ ဆိုခဲ႔သလား ေတြးမိရသည္။
အဆိုပါ သႀကားစက္အနီးတြင္ ဆရာဝန္တေယာက္ရွိခဲ႔ပါသည္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔အေရွ႕ဘက္ ေညာင္ပင္သာ၊ ဆင္ေသ၊ ကြ်န္းဦး၊ ဝဲႀကီး စေသာရြာမ်ားမွ လူနာမ်ားက ထိုဆရာဝန္ကို အားကိုးႀကရသည္။ ဆရာဝန္အမည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း သူ႔ကို လူအမ်ားက ေပးထားသည့္ နာမည္ကို အမွတ္ရေနသည္။ ထိုနာမည္ကား ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေဒါက္တာ လက္ေဆးကား လူနာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ျပီးတိုင္း လက္ေဆးေသာေႀကာင့္ ေဒသခံမ်ားက နာမည္ေျပာင္ ေပးထားခဲ႔ႀကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''ဟုဆိုလွ်င္ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ခံအေတာ္မ်ားမ်ားက သိႀကသည္။ တၿမိဳ႕လံုးမွ ရွာႀကည့္လွ်င္ ဆရာဝန္ ၁၀ဦးထက္ မပိုႏိုင္ေသာ ေခတ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ စာေရးသူလည္း ငယ္စဥ္အခါ လူႀကီးမ်ားက ရယ္စရာလို႔ ၿမင္ခဲ႔ႀကသည္မို႔ ကေလးျပီျပီ ရယ္စရာတခုုလို႔သာ ျမင္ခဲ႔ေပသည္။ ''ေဒါက္တာလက္ေဆး''သည္ကား ျမိဳ႕ေန လူအမ်ားအတြက္ ရယ္စရာ ေျပာစမွတ္ တခုထက္ မပိုခဲ႔ပါေခ်။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႀကာခဲ႔ျပီး ကေလးေလးထက္လည္း ေဒါက္ထက္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ ေဒါက္ထက္လည္း ေရႀကည္ရာ ၿမက္ႏုရာရွာရင္း အဂၤလန္ႏွင့္ ေရစက္ပါသည္ေႀကာင့္ မ်က္ေစ့လည္ လမ္းမွား၍ အဂၤလန္သို႔ ေရာက္လာျပီး ေသာင္တင္ေနသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကာေခ်ျပီ။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနဟု ဆုိရိုးစကားအတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ရာအရပ္၊ အမိေၿမကို ဘိုင့္ဘိုင္ လုပ္၍ မ်က္ႏွာျဖဴတို႔ႀကီးစိုးရာတြင္ ေျခခ်ရေပသည္။
ေဒါက္ထက္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ႀကီးအလိုုအရ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေႀကာက္တတ္ေအာင္ ျဖဲေခ်ာက္ထားသည္ေႀကာင့္ ဘာမွန္းမသိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးျမင္လွ်င္ ေႀကာက္သလို ျဖစ္ႀကရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဦးေဏွာက္ေဆးခံထားရသည္ကို အဂၤလန္ေရာက္သည္႔အခါတြင္ မနည္းပင္ ျပန္၍ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရသည္။ အဂၤလန္တြင္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လူေကာင္း၊လူဆိုး၊ ရဲေကာင္း၊ ရဲညစ္ ေပါင္းစံု ေတြ႔ဘူးေတာ့မွ သူတို႔လည္း အသားျဖဴကိုယ္ခႏၲာငွားသံုးသည္မွ လြဲ၍ အဆိုးအေကာင္းဆိုသည္မွာ လူဆိုသည့္အတိုင္း ရွိသည္ကို သေဘာေပါက္ရေပသည္။ ဦးေဏွာက္ေဆးသည့္လူႀကီးမ်ား ဘာေႀကာင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကို ေႀကာက္ေအာင္ ျဖဲေခ်ာက္သည္ကို ေဒါက္ထက္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ႏိုင္ငံၿခားသားကိုယ့္ဆီလာျပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည္ကို ေႀကာက္ေအာင္ ရိုက္သြင္းေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားသားေႀကာက္ၿခင္းဆိုေသာ မဟုတ္သည့္ အက်ိဳးဆက္ကိုသာရသည္ဟု ေဒါက္ထက္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ေဒါက္ထက္တေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ႀကာအထိ ငါးပိသံမေပ်ာက္ေသာ္လည္း အဂၤလန္ေရာက္တာႀကာ၍ အဂၤလိပ္တို႔ကိုု ေႀကာက္သည့္စိတ္က မရွိေတာ့ေပ။ မေႀကာက္ဆို၍ အထင္ႀကီးစရာေတာ့မဟုတ္ေခ်။ ခံရေပါင္းကလည္း မ်ားေခ်ျပီကိုး။ ေဒါက္ထက္တေယာက္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို အထင္ႀကီးခဲ႔မိ၍ ခံရသည္မ်ားကို စာအုပ္ထုတ္လွ်င္ပင္ ရေကာင္းႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေလးစားစရာ စည္းကမ္းရွိပံုကိုေတာ့ သတိျပဳ အသိအမွတ္ျပဳရသည္။ စည္းကမ္းတခုထားလွ်င္ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး လိုက္နာရသည္။ တခါက အဂၤလန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဒးဗစ္ကင္မရြန္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း ေဆးရံု၌ လူနာေဆာင္ဝင္ႀကည့္သည္တြင္ ေဆးရံုစည္းကမ္းႏွင့္အညီ အကၤ်ီကို လက္မေခါက္သျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါးအေကြ်းခံရေပသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကား စည္းကမ္းတခုရွိလွ်င္ မည္သူမွ်၊ အဘမွ် မရပါ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ပင္ လိိုအပ္သည္ထင္လွ်င္ ညႊန္ႀကားခံရေပသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံကား သည္ကမ္းဆိုုလွ်င္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္လိုုက္နာရေသာ အာဂႏိုင္ငံပါလားဟု လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ႀကားသည့္ သတင္းစာပံုထဲတြင္ လူျဖစ္လာခဲ႔သည့္ ေဒါက္ထက္က ေတြးမိလိုက္သည္။
အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အေသးအမႊားမ်ားကိုပင္ အေသးစိပ္ ေသခ်ာလုပ္သည္။ ယခုလည္း ေဒါက္ထက္တို႔ ေဆးရံုက ''လက္ေဆး ေပၚလစီ''ေႀကာင့္ မိမိလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေအာက္က ေစာင့္ႀကည့္ခံရသူတေယာက္ႏွယ္ပင္ ေစာင့္ႀကည့္ခံရသည္။ တို႔ဆီမွာလို စာရြက္ထဲေဆးလည္း မရဘူးလားဟု ထင္မိထင္ရာ ေတြလိုက္သည္။ မိမိ ခံရျပီကိုး။ လစဥ္ ''လက္ေဆး ေအာဒစ္''တြင္ မိမိဌာနက ''ေအာဒစ္ ေဒတာ''မ်ား ထြက္လွ်င္ ''ေအာဒစ္ရီဇတ္''အေျခအေနမေကာင္းလွ်င္ က်ိဳးစားျပီး ဝိုင္းလုပ္ ဝိုင္းေဆး လုပ္ရသည္။
တေလာကလည္းေဒါက္ထက္ ေဆးရံုတြင္ လူနာႀကည့္ျပီး လူနာကို မထိေသာေႀကာင့္ လက္မေဆးပဲ ထားလိုက္မိသည္။ ဘယ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ေနသည္မသိေသာ ခင္မင္ေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးတေယာက္က အနားလာ အသာေလး လက္တို႔ျပီး ''တို႔ လက္ေဆး ေအာဒစ္ လုပ္ေနတယ္''ဟု မသိမသာ လာေျပာသည္။ ကိုယ္က ''ေအာ္ ဟုတ္လား''ဟု မသိခ်င္ေယာင္လိုလိုလုပ္ျပီး လက္ေဆးျပလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ လူနာႀကည့္ျပီးပါက ''ဟိုင္း''လုပ္ရင္း သူနာျပဳမ်ားစားပြဲနားက လက္ေဆးခြက္တြင္ ျမင္ေအာင္ သြားေဆးျပရသည္။ ေရစိုေနေသာလက္ကေလးပါ မၿမင္ ၿမင္ေအာင္ ဟယ္လိုလုပ္ကာ လက္ျပရသည္။
အဂၤလန္တြင္အေနႀကာေသာ္လည္း ေဒါက္ထက္တေယာက္ ေဆးရံုတြင္လူနာႀကည့္၍ လက္ေဆးရတိုင္း ေဒါက္တာလက္ေဆးကို သတိရမိပါသည္။ သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ခဲ႔ႀကဘူးသည့္ ျမန္မာျပည္မွ အိမ္နီးနားခ်င္း ေဆြမ်ိဳးသဂၤဟ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး အေပါင္းတို႔ပင္ မသန္႔ရွင္းေသာ လက္အေပါင္း၊ အပ္အေပါင္းတို႔ ေက်းဇူးေႀကာင့္ ကူးစက္ေရာဂါအစံုျဖင့္ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းသြားခဲ႔ႀကေလျပီ။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးအနီး ပစ္ထားေသာ သံုးျပီးပလပ္စတစ္ေဆးထိုးျပြန္ႏွင့္ ေဆးထိုုးအပ္မ်ားကို အမိႈက္ေကာက္ႀကေသာ မိသားစုအေႀကာင္း၊ ရင္သားကင္ဆာလူနာကို လက္အိပ္မပါပဲ ေရႊလက္စြပ္ႀကီးစြပ္လွ်က္ အားရပါးရျဖင္႔ ရင္သားအက်ိတ္ထဲ ေဆးထိုးေနေသာ မႏၲေလးေရႊျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွ ကင္ဆာအရမ္းကုအေႀကာင္းမ်ား မႀကာေသးမီက ဖတ္ရလွ်င္ ေရႊၿပည္ေတာ္ႀကီးသည္ ေမွ်ာ္တိုင္း ေဝးသထက္သာ ေဝးလာေႀကာင္း လြန္စြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိရေပသည္။ ျမန္မာ့က်န္းမာေရးစံနစ္ႀကီးသာ ျမန္မာဆရာဝန္အေပါင္းတို႔ကို ေဆးပညာဘုတ္အုပ္အတိုင္း ေဒါက္တာလက္ေဆးကဲ႔သို႔ တိတိက်က် က်င့္ႀကံလုပ္ပိုင္ခြင့္ ျပဳ၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ႀကားခြင့္ ရလွ်င္ကား ေရႊျမန္မာတိုု႔ တကမၻာလံုး၏ ေအာက္ဆံုးအဆင့္မွ တက္ရန္သာ ရွိသည္ဟု ေတြးမိရင္း ေဒါက္ထက္ တခါမွ မေတြ႔ဆံုဘူးသူ ျမန္မာဆရာဝန္ ေဒါက္တာလက္ေဆးအား ဦးညႊတ္လိုက္မိပါသည္။ ။
ေဒါက္ထက္ (ယူေက)