ဖုိးထက္ - ငါးေယာက္ေျမာက္ အိပ္မက္

“သေဘၤာစီးျဖစ္ေအာင္ စီးခဲ႔။ ဒီအခ်ိန္ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရတာ တကယ္႔ အေတြ႕အႀကံဳ အသစ္ဘဲ”ဟု အေဆာင္က မထြက္ ခင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ တိုက္တြန္းလိုက္ၾကသည္။ တကယ္ဆို သူက ျမန္မာျပည္ထဲမွာဘဲ ခရီးသြားရတာ ခ်စ္ႏွစ္သက္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူမ်ား တိုင္းျပည္ေတြမွာ တကူးတက ခရီးေတြ သြားဖို႔ သိပ္စိတ္ပါလွတာ မဟုတ္။ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ တစ္ဦး၏ က်န္းမာေရး ကိစၥ အတြက္ ေဆးရံုလိုက္ပို႔ဖို႔ အကူအညီေပးမည္လို႔ ကတိေပးထားခဲ႔သည္မို႔ မျဖစ္မေနသာ ထြက္ခဲ႔ရသည္။ အခ်ိန္ရေတာ႔လည္း သူတို႔ ေျပာတဲ႔ သေဘာၤစီးျဖစ္ေအာင္ သြားစီး တာေပါ႔ဟုသာ ေပါ႔ေပါ႔ေတြးခဲ႔သည္။

သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔တာ ထင္ထားတာထက္ ျမန္ျမန္ၿပီးျပတ္သြားသည္။ သူတို႔ ထင္ထားတာက ေဆးရံုေပၚမွာ ရက္သတၱပါတ္ တစ္ခုေတာ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးရံုက စစ္ေဆးစရာ ရိွသည္မ်ားကို စစ္ေဆးၿပီး ေသာက္ေဆး၊ စားေဆးမ်ား ေပးကာ ေနာက္တစ္လေလာက္ေနမွ ျပန္လာခဲ႔ဟု ခ်ိန္းလိုက္သျဖင္႔ သူ႔မွာ အခ်ိန္အပိုေတြ အမ်ားၾကီး ရိွလာခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး သူတို႔ညႊန္းလွသည္႔ သေဘာၤဆိပ္ကို ဆင္းခဲ႔သည္။ သူ႔အိမ္အျပန္လမ္း သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို သေဘာၤစီးၿပီး ျပန္ေတာ႔မည္။

သူစီးရမည္႔ သေဘာၤၾကီးကို စိတ္၀င္စားသြားသည္။ သူ႔ စိတ္အာရံုထဲမွာ အစြဲဆံုးက သေဘာၤဦး။ ဓားရွည္တစ္ခု၏ ဦးခၽြန္လို ခၽြန္ျမေနသည္႔ သေဘာၤဦး။ ၾကီးမားလွသည္႔ သေဘာၤၾကီးမွာ လူတစ္ဦး ရပ္ဖို႔ဘဲ ေနရာရိွသည္႔ သေဘာၤဦး။ သံုးနာရီ ခရီးခန္႔ စီးရမည္႔ ဒီသေဘာၤခရီးမွာ အဲဒီ သေဘာၤဦးဆီမွာ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မည္ဟု စိတ္ပိုင္း ျဖတ္လိုက္သည္။

ရာသီသေဘာၤဦးပိုင္းမွာ သူမတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ရာသီဥတုက ရဲခဲမွတ္ေအာင္ မေရာက္ေသး ေသာ္လည္း လြန္စြာမွ ေအးစိမ္႔ေနေသာ ေလေအး ၾကမ္းၾကမ္းၾကီးက သူ႔ကို အညွာအတာမဲ႔ ထိုးခြဲ တိုက္ခတ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေလးသာ ေပၚေစသည္႔ အ၀တ္အစားမ်ား ၀တ္ထားေသာ္လည္း ေအးတာက ခိုက္ခိုက္တုန္။ ေအာက္ခံ အသားကပ္ ၀တ္ခဲ႔ရမွာ ဟု ေနာင္တရရင္း သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနသည္။ အခန္းဆီသို႔ ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း သူ႔ဗီဇက အစြဲအလမ္းၾကီးသူပီပီ အေအးဓာဏ္ကို အံတုရင္း ေပၿပီး ရပ္ေနမိသည္။

သေဘာၤေရွ႕ အဦးဆံုးက လက္ရမ္းကို ကိုင္ထားရင္း ေဘး၊ ဘယ္၊ ညာကို ၾကည္႔ေနရာမွ သေဘာၤဦး ထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ၾကီး ထိုးခြဲေနသည္႔ ေရျပင္ကို ျဖတ္ခနဲ႔ ငံု႔ၾကည္႔မိသည္။ ေလထန္သလို လိွဳင္းထန္ေနပါေရာ။ အျမဳပ္ေတြ ထေလာက္ေအာင္ ေဒါသမာန္ထေနသည္႔ လွိဳင္းေတြကို ခၽြန္ျမသည္႔ သေဘာၤဦးက အရိွန္အဟုန္ျဖင္႔ ထိုးခြဲေနသေလာ၊ ေဒါသၾကီးသည္႔ ေျမြေတြလို ပါးျပင္းေထာင္ထေနသည္႔ လိွဳင္းေခါင္း ျဖဴျဖဴေတြက သေဘာၤဦးကိုဘဲ အားပါးတရထိုးခြဲ ေခ်မြဖို႔ ၾကိဳးစားေန သေလာ။ လိွဳင္းထိပ္မ်ားေပၚကေန သေဘာၤဦး နိမ္႔က်သြားသည္ကို ျမင္ေနရရာ အသဲယားဖြယ္ရာ။ တစ္ခါတစ္ရံ သူနင္းထား သည္႔ သေဘာၤၾကီးကို လိွဳင္းမ်ားက တစ္စစီ နင္းေျခသြားေတာ႔မည္ကဲ႔သို႔ ေဒါသၾကီးစြာ တ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္ခတ္ေသာ အသံကို ၾကားေနရသည္။

အင္႔ဟင္း…ဒီသေဘာၤ ျမဳပ္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီသေဘာၤ မေတာ္တဆ ျဖစ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သူအသက္ရွင္ခ်င္ေသးသည္။ သူက ေရကူး က်င္လည္ေသာ္လည္း ေရခဲေရေတြလို ေအးေနမည္႔ ေရထဲမွာ၊ လိွဳင္းထန္ေနသည္႔ ေရထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာ ေအာင္ ကူးခတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီအခ်ိန္ ငါ႔ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေနာက္ကေန တြန္းခ်လိုက္ရင္ ဘာလုပ္လို႔ ရမွာလဲဟု ေနာက္ေက်ာမလံုစြာျဖင္႔ သူ႔ေက်ာဘက္သို႔ ထိတ္လန္႔ တၾကား လွည္႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္မွာ လူတစ္ ေယာက္။
  
ျပံဳးရိပ္သမ္းေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင္႔ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္။ သူ႔ေက်ာေနာက္ လက္တကမ္းမွာ။ သူနဲ႔ဆို ဘာမွ မေ၀း။ ေလထန္ေနေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေတာင္ ရေနသလိုလို။ ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔ ငါ႔အနားကို ဒီေလာက္ ကပ္ေအာင္ လာရပ္ ေနတာလဲလို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္လြန္းေသာအခါ ထြက္ေပါက္ရေအာင္ သူအ ျမဲ ျပံဳးတတ္သည္႔ အျပံဳးျဖင္႔ ျပံဳးျပရင္း..

“ေအးတယ္ေနာ္။ ပင္လယ္ၾကီးကလဲ ေၾကာက္စရာၾကီး”
  
“ဟုတ္တယ္။ ရွင္က ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ရွင္႔ကို ခုန္ခ်ေတာ႔မယ္ ထင္လို႔ ဆြဲရေအာင္ ကၽြန္မ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတာ”
  
“ဟာဗ်ာ…မဟုတ္ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကိတ္၀င္းစလက္လည္း မဟုတ္ဘူးေလ..ဟား..ဟား”
  
သူ႔ဟာသက အမ်ိဳးသမီးကို ျပံဳးရိပ္ပင္ မသမ္းေစေသာ္လည္း သူကေတာ႔ သူ႔ဘာသာ သေဘာေတြ က်ၿပီး ရယ္ေနသည္။
  
“မသိဘူးေလ။ ရွင္႔ၾကည္႔ရတာ ဂဏွာမျငိမ္ဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တုန္ေနတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည္႔လိုက္။ ေဘးကို ၾကည္႔လိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ႔ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေတာ႔မယ္ ထင္လို႔။ သတ္မ်ား ေသေတာ႔မလားလို႔ေလ”
  
သူ႔တစ္သက္နဲ႔ တကိုး ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ မေျပာႏွင္႔ စိတ္ညစ္စရာေတြေတာင္ အရွည္အၾကာၾကီး ေတြးသူ မဟုတ္ခဲ႔တာ။ ဒီမိန္းမက ဘယ္ကလဲ မသိဘူး။ ငါ ဘာမွန္း၊ ဘယ္သူမွန္း မသိဘဲနဲ႔ အသားလြတ္ၾကီး ဆရာလာလုပ္ေနပါလားဟု စိတ္ခုသြားသည္။
  
“ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါအံုး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဆိုတာလဲ မသိဘဲနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုန္ခ် သတ္ေသေတာ႔မယ္လုိ႔ ေတြးတာလဲ”
  
“ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသၾကတဲ႔ လူေတြကို ေလ႔လာၾကတဲ႔ အခါ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ခဏေလးမွာဘဲ စြတ္ရြတ္လုပ္သြား တတ္ၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မ စာဖတ္ဘူးတယ္။ ဆိုလိုတာက သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ၊ အနာတရေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ မခံခ်င္ စိတ္ေတြ၊ အရွက္ေတြ၊ အေၾကာက္ေတြက အရွည္အၾကာၾကီး ျဖစ္ခဲ႔ၿပီးသား။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္းၾကီး Sucide မလုပ္ဘူး။ ခက္တာက သူ႔မွာ အဲဒီ စိတ္ခံစားမွဳေတြကို ထြက္ေပါက္ မရိွေတာ႔ဘူးလို႔ ခံစားရရင္ သူ႔ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ဖို႔ စစဥ္းစားလာတယ္။ အင္း…အခုလိုမ်ိဳး ရာသီဥတု၊ ရွင္ရပ္ေနတဲ႔ ေနရာ ပါတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္ ျဖတ္ခနဲ႔ ေပၚလာတဲ႔ စိတ္နဲ႔ Sucide လုပ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ရွင္႔ကို ကၽြန္မက အကူအညီေပးဖို႔ ေစာင္႔ၾကည္႔တာ”
  
ေရာ..ခက္ေတာ႔ ေနၿပီ။ ဒီမိန္းမ ဘယ္လိုမိန္းမလဲ။ သူနဲ႔လဲ မသိတဲ႔ ေယာက္ကၤ်ား တစ္ေယာက္ကို ဘာလို႔ သတ္ေသမယ္႔ လူလို႔ေတြးေနသလဲ။
  
“ဟာဗ်ာ..မဟုတ္ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ႔္မွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ ေဒါသထြက္စရာ၊ မေက်နပ္စရာေတြေတာ႔ ရိွတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေလာက္အထိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မမိုက္မဲပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသတယ္ ဆိုတာ အားလံုးကို အရွံဳးေပးလိုက္တာ။ မရင္ဆိုင္ခ်င္ေတာ႔တာ။ သူရဲေဘာင္ ေၾကာင္တာ။ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားမရိွၾကေတာ႔လို႔ လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ ထည္႔ေျပာအံုးေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေလာက္ သတိၱ မေၾကာင္ေသးပါဘူး။ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ႔ လူ႔သက္တမ္း ကို အျပည္႔ေနသြားမွာပါ”
  
“ေႀသာ္..ရွင္က ခရစ္ယာန္လား။”
  
သူ စိတ္ရွဳပ္သြားသည္။ တကယ္ဆို သေဘာၤဦးပိုင္းမွာ သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း လာရပ္ေနတာ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးလူလူ ေတြးခ်င္တာ တစ္ခုတည္း။ အခုေတာ႔ မထင္မွတ္ဘဲ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာေနရၿပီ။ ဘာ ဘာသာတရား ကိုးကြယ္တယ္က အစ ေျပာျပရမလို ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ရွဳပ္သြားသည္႔ သူ႔ကို အမ်ိဳးသမီးက သတိထားမိဟန္ တူသည္။
  
“မေျဖခ်င္ရင္လဲ မေျဖပါနဲ႔။ ကၽြန္မက ေစတနာနဲ႔ပါ။ စပ္စုသလို ျဖစ္သြားရင္ ေဆာရီးေနာ္။ သြားပါအံုးမယ္”
  
ေျပာလဲ ေျပာ။ ခ်က္ခ်င္း လွည္႔ထြက္သြားေသာ အမ်ိဳးသမီးကို သူ႔ပါးစပ္က “မအ၀ွာ”ဟု လွမ္းေခၚမိမလို ျဖစ္သြားၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္သည္႔ သူ႔အတၱက သတိေပးေသာေၾကာင္႔ အသာအယာပင္ ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ မရိွသလို ျဖစ္မ်ား သြားသလား။ ထားပါ။ ရွဳပ္တယ္။ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ သေဘာၤဦးထိပ္က လိွဳင္းေခါင္းျဖဴ ေတြကိုဘဲ ထပ္ငံု႔ၾကည္႔ေနလိုက္သည္။ လက္ရမ္း သံလံုးမ်ားက သူ႔ျမင္ကြင္းကို ကြယ္ေနေသာေၾကာင္႔ လက္ရမ္းမ်ားကို ကိုင္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းခန္႔ သေဘာၤဦး အေရွ႕သို႔ ထိုးထြက္ကာ လွိဳင္းနဲ႔ သေဘာၤစစ္ပြဲကို ၾကည္႔ေနမိသည္။

ရႊီ…ရႊီ…ရီႊ…
  
အဆက္မျပတ္ ခရာမွဳတ္သံမ်ား ၾကားရသျဖင္႔ သူ႔အေနာက္ဘက္သို႔ လွည္႔ၾကည္႔မိျပန္သည္။ သေဘာၤအမွဳထမ္း ၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူႏွစ္ေယာက္ သူ႔ဆီသို႔ ေမာၾကီး ပန္းၾကီး ေျပးလာၾကသည္။
  
“ေဟ႔လူ…အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ေနသလဲ။ အဲဒီေနရာကို ခရီးသည္ေတြ မသြားရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”
  
“ဗ်ာ..ခင္ဗ်ားတုိ႔ စာကပ္ထားလို႔လား။ ဒီေနရာကို ခရီးသည္ မလာရလို႔ ဘယ္သူမွလဲ မေျပာဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မတားဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ လာတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
  
သူ စိတ္တိုမိေနၿပီ။ စိတ္ရွဳပ္ပါတယ္ဆိုမွ သပြတ္အူ ဇာတ္ေတြဘဲ တိုးေနပါလားဟု ေတြးမိလိုက္သျဖင္႔ ရန္လုပ္သည္႔ စကားမ်ားျဖင္႔ ဘုေတာလိုက္သည္။
  
“မလိုခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူ တားတား မတားတား။ ခင္ဗ်ား အဲဒီေနရာမွာ ေနလို႔မရဘူး။ ခင္ဗ်ား အဲဒီေနရာကေန ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ကို ႏွစ္လွမ္း ျပန္ဆုတ္ပါ။”
  
စိတ္ရွဳပ္ေဒါသထြက္စြာျဖင္႔ အျပင္ထြက္ေနသည္႔ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာၾကီးကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္သည္။ ေနာက္သို႔ ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ၿပီးမွ
  
“ကဲ..It’s OK now?” ဟု မခန္႔ေလးစား။ မထီတရီ မ်က္ႏွာေပးျဖင္႔ သူသာ ေနာက္မဆုတ္လွ်င္ ၀င္ဆြဲၾကေတာ႔မည္႔ ပံုစံျဖင္႔ ရပ္ေနၾကသည္႔ သေဘာၤသား ႏွစ္ဦးကို ေမးလိုက္သည္။
  
“OK..ကိုင္း ခင္ဗ်ား ေနရာ ခင္ဗ်ား ျပန္ေတာ႔။ ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ ေနရင္ ဒီသေဘၤာက ဘူဆန္ သေဘာၤဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ႔မွာ။ ေနာက္ထပ္ ဒီေနရာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာနဲ႔။ သိပ္အႏာၱရာယ္မ်ားတဲ႔ ေနရာ။ ခင္ဗ်ား သိသလား။ အဲဒီေနရာကေန ခုန္ခ်ၿပီး သတ္ေသသြားတဲ႔ လူေတြ ေလးေယာက္ေလာက္ ရိွေနၿပီဗ်။ အထူးသျဖင္႔ ဒီလို အခ်ိန္ ဒီလိုလ ေတြမွာ ျဖစ္ခဲ႔တာ ခ်ည္းဘဲ။”
  
သူ စိတ္ညစ္သြားသျဖင္႔ ဘာမွ ခြန္းတံု႔ျပန္ခ်င္စိတ္ မရိွေတာ႔။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘုၾကည္႔ ၾကည္႔ရင္း လွည္႔ထြက္လာခဲ႔သည္။ သေဘာၤ၀မ္းဗိုက္ထဲကို ဆင္းမည္႔ ေလွခါးထိပ္ေရာက္ေတာ႔ ထုိေနရာကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔မိသည္။ ေလးေယာက္ေတာင္ ခုန္ခ်သတ္ေသသြားၾကတဲ႔ ေနရာတဲ႔လား။ ဘယ္ေလာက္ ေရကူးကၽြမ္းက်င္တဲ႔သူ ျဖစ္ေစအံုးေတာ႔ သေဘာၤအရိွန္ႏွင္႔ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ ေရာက္သြားလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ေသသြားႏိုင္သည္႔ ေနရာ။
Xxxxxxxxxxx        xxxxxxxxxxxxx        xxxxxxxxxxxxxxxxxx

အဆိုပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္အၿပီး ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ သူ မိန္းမရသည္။ ေနာက္ သံုးႏွစ္ခန္႔ ထပ္ၾကာေတာ႔ သမီးေလး တစ္ေယာက္၊ သား တစ္ေယာက္ ရိွေနၿပီ။ သူ႔ဘ၀မွာ အပူအပင္ မရိွ။ ျပည္႔စံုေသာ ဘ၀။ သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ကို ၾကင္နာသည္။ စာနာသည္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္သလို သူကလည္း ကေလး ႏွစ္ဦးကို မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရိွေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေတြလည္း မရွား။ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာမွ ၾကီးၾကီးမားမား စိတ္ညစ္စရာ မရိွ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ႔ ရိွသည္။ အခုတေလာ မၾကာခဏ မက္တတ္သည္႔ အိပ္မက္ေၾကာင္႔ သူ႔မွာ စိတ္ညစ္ရသည္။
  
အစကေတာ႔ သူ႔အိပ္မက္က ၀ိုးတိုး ၀ါးတား။ အိပ္ရာက ႏိုးတာႏွင္႔ တစ္ပိုင္း တစ္စစီ ျပန္႔ၾကဲေနေသာ အိပ္မက္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆက္စပ္ ပံုေဖာ္လို႔မရ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာ အိပ္မက္။ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းေသာ အိပ္မက္မွန္းေတာ႔ သူသိေပမယ္႔ ဘာမွ အစျပန္ေဖာ္လို႔မရ။
  
သို႔ေသာ္ ဒီ အိပ္မက္ကိုဘဲ ထပ္ျပန္ တလဲလဲ ျပန္မက္ေနေတာ႔ ႀကိဳက္လြန္းသျဖင္႔ ခဏ ခဏ ျပန္ ျပန္ၾကည္႔မိေသာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား တစ္ခုလို ဇာတ္ေကာင္ေတြ၏ စကားေျပာခန္း၊ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၊ ေလယူေလသိမ္း၊ ေနာက္ခံ ရွဳခင္း တို႔ကို အေသးစိတ္ တစ္ကြက္ျခင္း၊ တစ္ခန္းျခင္း မွတ္မိလာသလိုမ်ိဳး သူ မွတ္မိလာသည္။ သူ႔အိပ္မက္က…
  
အိပ္မက္ထဲမွာ သူက လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္က သေဘာၤဦးမွာ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔ေနာက္မွာ လူေတြ အမ်ားၾကီး သူ႔ကို ၀မ္းနည္း စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင္႔ ေအာ္ေခၚေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူဂရုမစိုက္ လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ သေဘာၤလက္ရမ္း သံတန္းေတြေပၚသို႔ တက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေနာက္က လူမ်ားကို အားရပါးရ ျပန္ျပံဳးျပရင္း လက္ရမ္းျပကာ သေဘာၤဦးထိပ္က တ၀ုန္း၀ုန္း ရိုက္ခတ္ေနေသာ လိွဳင္းေခါင္းျဖဴျဖဴၾကီးမ်ား ထိပ္သို႔ ခုန္ခ်လိုက္သည္။
  
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အိပ္ရာကေန ကေယာင္ကတမ္းျဖင္႔ အျမဲတမ္း လန္႔ႏိုးသည္။ သူ႔ေဘးက သူ႔မိန္းမကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မ်ား ေဟာက္မ်ားပင္ ေနသည္။ သူ႔အိပ္မက္ကို စမက္ၿပီး လန္႔ လန္႔ႏိုးစဥ္က သူ႔မိန္းမက ေရခပ္တိုက္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြင္းကာ သူ႔ေခါင္းကို ဖက္ကာ ျပန္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေစသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ျပန္မ်ားေတာ႔ သူ႔မိန္းမလည္း မၾကင္နာႏိုင္ေတာ႔။ မယုယႏိုင္ေတာ႔။ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ႔။ သူ႔မွာလည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အိမ္မွဳ ကိစၥေတြႏွင္႔ အိပ္ၿပီဆိုလွ်င္ သစ္တံုးၾကီး ခ်ထားသလို ပင္ပင္ပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အစပိုင္းမွာ သူ႔အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို နားလည္မွဳမ်ားစြာျဖင္႔ စာနာစြာ နားေထာင္ေပးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ႔ ရိုးသြားဟန္ တူသည္။ အင္း…အဲေလာက္ပင္ မလုပ္ေတာ႔။
  
သူ႔မိန္းမက ရိုးအီသြားေသာ္လည္း သူနဲ႔ သူ႔အိမ္မက္ဆိုးၾကီးက မရိုးႏိုင္စြာ မက္ေနဆဲ။
  
သူကလဲ လန္႔လန္႔ႏိုးဆဲ။
  
လန္႔ႏိုးတိုင္း ထထိုင္။ သူ႔ဘာသာ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္က သူ႔ကို ခုန္ခ် သတ္ေသမည္ဟု စြပ္စြဲခဲ႔ေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွင္႔ ေဒါသထြက္ေနေသာ သေဘာၤသား ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး အခဲမေၾကျဖစ္ေနမိသည္။ ငါးေယာက္ေျမာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔က ထင္ခဲ႔ၾကဟန္တူသည္။

ဖိုးထက္