ေဇာ္သစ္ - ကမာၻႀကီး လုံး၀ုိင္းရျခင္းအေၾကာင္း (အက္ေဆး)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၆
ပုံျပင္မဟုတ္ပါ…ယုံတမ္းမဟုတ္ပါ….
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ျဖစ္စဥ္သမုိင္းကုိ ျပန္ျပန္ၾကည့္တုိင္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ေတြ႔ေတြ႔ေနရေသာ ေဖာက္ျပန္မႈႀကီးတခုသာျဖစ္ ပါသည္။
*** *** ***
● ကမ႓ာဦးအစ
တစ္ခ်ိန္က ကမ႓ာႀကီးမလုံးပါ။ က်ိမ္တြယ္၍ေျပာဝံ့ပါ၏။ ကမ႓ာဦးအစက ကမ႓ာႀကီးမလုံးပါ။
ကမ႓ာႀကီးသည္ ဖဲျပားႀကီးတစ္စအလ်ားလုိက္ခ်ခင္းထားသလုိ ရွည္လ်ားက်ယ္ျပန္႔ေသာ လမ္းမႀကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ လားရာတစ္ခုတည္းသုိ႔ ဦးတည္သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိ႔အတူ ကြၽဲႏြား၊ ေခြး ေၾကာင္ အစရွိသျဖင့္ တိရိစၧာန္မ်ားလည္းရွိ၍ လူႏွင့္တိရိစၧာန္မ်ားသည္ ကြဲျပားျခားနားေသာ စိတ္သဘာဝတုိ႔ျဖင့္ တစ္လမ္းဆီ သြားလာေနၾက၏။ လမ္းမႀကီးတစ္ခုတည္းတြင္ ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ကုိယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသလုိပင္…။
ထုိအခ်ိန္က လူႏွင့္တိရိစၧာန္တုိ႔တြင္ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆုံးျခင္းမရွိ။ အုိျခင္း၊ နာျခင္းမရွိ။ သဘာဝက အေကာင္အထည္လုိက္ ခ်ေပးလုိက္သည္။ လူသည္ လူျဖစ္၍ တိရိစၧာန္သည္ တိရိစၧာန္သာျဖစ္သည္။ ျဖစ္တည္လာသည့္ပုံစံအတုိင္းပင္ တစ္ေနရာ သုိ႔ေရွ႕ရႈသြားလာရင္း၊ တျဖည္းျဖည္းမႈန္ဝါးပါးလပ္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရေလသ၏။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသူ လူ၊ တိရိစၧာန္တုိ႔ သည္ ျဖတ္သန္းၿပီးသားေနရာသုိ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ေပ။ (ေသဆုံးသြားျခင္းမဟုတ္ပါ)
လူသတၱဝါတုိ႔သည္ စီတန္းလွည့္လည္သကဲ့သုိ႔ စည္းေျမာေနၾကသည္။ ၎တုိ႔၏မ်က္ႏွာတြင္ မည္သည့္ခံစားခ်က္မွ် မျဖစ္ ထြန္း…။ စိတ္ၫႇိဳ႕ခံထားရသူမ်ားပမာ ခရီးဆက္ေနၾကသည္။ လမ္းမႀကီး (သုိ႔) ကမ႓ာႀကီးသည္ အဆုံးမရွိ ဆန္႔ထြက္ေန၏။ လူ၊ သတၱဝါတုိ႔ ခရီးဆက္ေနၾကသည္။
ေန႔နဲ႔ည မရွိ…
အလင္းနဲ႔အေမွာင္ မရွိ…
ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ မရွိ…
ဥတုရာသီ မရွိ…
လူ၊ သတၱဝါတုိ႔ကုိ အေႏွာက္အယွက္ျပဳႏုိင္ေသာ ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ…
လူသတၱဝါတုိ႔သည္ ေၾကာင့္က်ကင္းစြာ (ေနာက္လွည္႔မၾကည့္ပဲ) ခရီးသြားေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ စုိးရိမ္ေသာကဗ်ာပါဒႏွင့္ ေနာင္တရားတုိ႔မရွိမူပဲ ေျခလွမ္းတုိင္းႏုပ်ိဳသစ္လြင္ေနၾကေလသည္။
*** *** ***
● ကံၾကမၼာ (သို႔မဟုတ္) မာန္နတ္
လူသတၱဝါတုိ႔သည္ ခရီးဆက္ေနၾက၏။ ေဘးဘီကုိလည္းမျမင္….။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးလည္း ဝါက်မဖြဲ႕…။ ခရီးရွည္အဆုံးသတ္၍ ပန္းတုိင္ေတြ႕ေရးကုိသာ ႀကီးေလးေသာတာဝန္တစ္ရပ္အျဖစ္ ဂရုတစုိက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။
ထုိစဥ္ လူသတၱဝါတုိ႔သြားလာရာလမ္းေဘး၌ သိမ္ငယ္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ သနားစရာ သတၱဝါငယ္ေလးတစ္ေကာင္ ရပ္ ေနေလသည္။ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ ထုိသတၱဝါငယ္ကုိ အေရးမလုပ္၊ စိတ္မဝင္စားပဲ မိမိခရီးကုိသာမိမိ ဆက္ေနၾကေလ၏။ သတၱဝါငယ္ေလး၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္မူ လူသတၱဝါတုိ႔၏ အာရုံဝင္စားမႈကုိ အျပင္းအထန္ေတာင့္တေနမွန္း သိသာလွေပသည္။
သူကား…
မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
*** *** ***
● အဝိဇၨာ (သုိ႔မဟုတ္) ေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေလးသည္ လူတုိ႔စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္မည့္နည္းလမ္းကုိ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စဥ္းစားေနခဲ့ သည္။ စဥ္းစားရင္းစဥ္းစားရင္း အေျဖမေတြ႕သည့္အျပင္ ၎ကုိယ္တုိင္ပင္ အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ကပ္လာေတာ့၏။ လူတုိ႔ သည္ သူ၏မ်က္လွည့္ပစၥည္းမ်ားအား ခလုတ္တုိက္သြားၾက၏။ ကန္ေၾကာက္သြားၾက၏။ မ်က္လွည့္ဆရာေလးကုိလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕စြာ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္၍ ခရီးဆက္ေနၾကေလသည္။
မ်က္လွည့္ဆရာေလးသည္ စိုစြတ္မႈကင္းမဲ့ေသာသူ၏ႏႈတ္ခမ္းအား ေျခာက္ကပ္ကပ္လွ်ာျဖင့္ လ်က္သိမ္းလုိက္သည္။ အ ရည္ဓာတ္ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာအာေခါင္ကုိ ျခစ္ျခဳတ္ရင္း၊ (ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိသည့္) တံေတြး၏အေငြ႕ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ကုိသာ ၿမိဳခ်လုိက္ရသည္။ ဤအျပဳအမူအတြက္ ဆုလာဘ္တစ္ခုအလား ၎၏ခႏၲာကုိယ္တြင္း၌ အင္အားေငြ႔ေငြ႔ေတာ့ ျဖစ္ ေပၚသြားရျပန္ေလသည္။
“ဒီမွာ…
ခင္ဗ်ား… တုိ႔ကုိ…”
တုန္ရီျပတ္ေတာင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကင္းမဲ့လြန္းေသာ မ်က္လွည့္ဆရာ၏အသံေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားသည္ သြားလက္စမ်ားကုိ ရပ္တန္႔လွ်က္၊ တစ္ခဏမွ် မင္တက္ေငးေမာ ၾကည့္ၾကသည္။ လူသတၱဝါတုိ႔၏နား၌ ဝါက်ႏွင့္ စကားလုံးအသံကုိ စတင္ၾကား ဖူးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိအခါမွ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ ၎၏ပညာခန္းကုိ စတင္ျပသေလေတာ့သည္။
ပထမဦးစြာ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ မည္သည့္အကြက္မ်ိဳးကုိ ျပၿပီးလွ်င္ မည္သုိ႔အကြက္ကုိေျပာင္းလဲ ျပသမည္ဆုိသည့္ ပြဲစဥ္ မ်ား….။ မည္သည့္အကြက္ကုိ မည္ကဲ့သုိ႕စီရင္၍ မည္သည့္အကြက္ကုိ အဘယ္ပုံ ဖန္တီးထားပါသည္ဆုိသည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ မ်ားကုိ ေျပာျပ၍ မ်က္လွည့္ပြဲကုိ ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ေလသည္။
မ်က္လွည့္ဆရာ၏ႀကိဳးစားပမ္းစားျပကြက္တစ္ကြက္ၿပီးသြားတုိင္း တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က “အရူး”ဟု တီးတုိးေရရြတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အသံထြက္၍ ဟားတုိက္ရယ္ေမာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေအာ္ဟစ္က်ိမ္ ဆဲၾကသည္။ အမူအရာ၊ စကားလုံးႏွင့္ အသံတုိ႔ကုိ မထူးဆန္းေသာမ်က္လွည္႔ပြဲအလယ္၌ ၿမိန္ယွက္စြာ စားသုံးၾကေလ၏။ မ်က္လွည့္ပြဲကုိ စိတ္မဝင္စားေသာ ပရိသတ္ဟူသည္ မ်က္လွည့္ပြဲကုိ ကုိယ္တုိင္ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္သလုိ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းကုိ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ မသိမူၾက…။
ဤသုိ႔ျဖင့္ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ျပကြက္မ်ား အဆုံးမသတ္ခင္မွာပင္ လူတုိ႔သည္ ၎ကုိတြန္းထုိး တုိက္လွဲရင္း ခရီးရွည္ကုိသာ မူလအတုိင္း တစ္ဖန္ျပန္သြားၾကျပန္ေလသည္။ မ်က္လွည့္ဆရာေလးသည္ လမ္းမႀကီးေဘးတြင္ထုိင္လွ်က္ သနားစဖြယ္ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ေနေလ၏။ လူတုိ႔ကား ခရီးဆက္ၿမဲဆက္ေနၾကေလသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္လွည့္ဆရာေလး၏ ရယ္ခ်င္စရာမ်က္လွည့္ပစၥည္းေလးမ်ားကုိ ေျချဖင့္ကန္ေၾကာက္သြားၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ၏ငုံ႔ထားေသာဦးေခါင္းကုိ ပုတ္ခတ္ေဆာ့ကစား သြားၾကသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ… လူတုိ႔ခရီးဆက္ေနၾကသည္။
*** *** ***
● ဖမ္းစားျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) ပိတ္ေလွာင္ျခင္း
လူတုိ႔ကား အသြားအလာမပ်က္…
ထုိစဥ္…
မ်က္လွည့္ဆရာသည္ စီးေထြဆင္းက် ခ်ဳံးပြဲခ်ေနေသာအရႈံးစိတ္ကုိ ရုတ္တရက္ အပူတုိက္ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဆတ္ကနဲထရပ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာအားေမာ့ၾကည့္လွ်က္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။
“ေဟး…”
၎၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယုံၾကည္ျခင္းမ်ားကား အျမစ္တြယ္လွ်က္…။ လမ္းေပၚမွခရီးသြားမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြား ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာအား ရပ္တန္႔၍ အံၾသတႀကီးေငးေမာၾကည့္ၾကသည္။ အံၾသစိတ္ကႀကီးမားလြန္းသျဖင့္ ၎တုိ႔၏သြား လက္စခရီးရွည္ကုိလည္း သတိမရၾကေတာ့ေပ။
မ်က္လွည့္ဆရာက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ သူ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္ေျမအျပင္ကုိ စည္းဝိုင္းပစ္လုိက္သည္။ လူသတၱဝါတုိ႔အတြက္ အစမဲ့အဆုံးမဲ့စက္ဝုိင္းဆုိေသာအရာကုိ စတင္ျမင္ဖူးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ စက္ဝိုင္းသည္ မ်ဥ္းေျဖာင့္မဟုတ္။ ထုိ႔အတူ မ်ဥ္းေကာက္လည္းမဟုတ္ျပန္…။ မ်ဥ္းေကြးတစ္ခု (သုိ႔မဟုတ္) မ်ဥ္းေကြးမ်ား ညီညီညာညာ၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ထားေသာအရာကုိ စက္ဝိုင္းဟုေခၚသည္။
မ်က္လွည့္ဆရာေရးျခစ္လုိက္ေသာ စက္ဝုိင္းကုိၾကည့္၍ လူတုိ႔သည္ မိမိကုိယ္မိမိ စက္ဝိုင္းအတြင္း မက်ေရာက္ေစရန္ အ ထိတ္တလန္႔ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ စက္ဝိုင္းသည္ မည္သည့္ဂုဏ္သတၱိႏွင့္ မည္သို႔လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းမ်ားရွိေၾကာင္းကို အတိအက်မသိေသာ္ျငား၊ စက္ဝိုင္း၏ပုံပန္းသဏၭာန္အရ ပိတ္ေလွာင္တတ္ေသာသေဘာ၊ ထြက္ေပါက္မရွိေသာ သဘာ ဝကုိေတာ့ လူတုိ႔က ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။
လူတုိ႔သည္ ခတ္လွမ္းလွမ္းမွ အကဲခတ္ေနၾက၏။ ရင္ခုန္သံတုိ႔ကား တဒုန္းဒုန္း…။ စိတ္လႈပ္ရွား ခံစားခ်က္မ်ားသည္ လူတုိ႔ အား မ်က္လွည့္ဝုိင္းရွိရာ မသိမသာေမာင္းပုိ႔ေပးေန၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ (မည္သုိ႔မွ် မေျပာေတာ့ပဲ) သူ၏ ပစၥည္းတန္ဆာပလာမ်ားကုိထုတ္၍ မ်က္လွည့္ပြဲကုိ စတင္ေလေတာ့သည္။
(ဖဲျပားႀကီးတစ္စလုိရွည္လ်ားလွေသာ ကမ႓ာႀကီး၏ထိပ္စႏွစ္ဖက္သည္ သံေခ်ာင္းတစ္ခုပမာ စတင္ေကြးၫႊတ္လာေလသည္။)
လူတုိ႔သည္ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီး၏ျပကြက္မ်ားတြင္သာ အာရုံစုိက္လွ်က္…။ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးက ထိတ္လန္႔စရာျပကြက္ ကုိျပသည့္အခါ၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးဖက္တြယ္ရင္း ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးက ဝမ္းနဲစရာျပကြက္ကုိေျပာင္းသြားသည့္အခါ၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ႐ွဴႏုိင္မကယ္ႏိုင္ ပူေဆြးၾကျပန္သည္။ ရက္စက္ျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္း၊ ရႈံးနိမ့္ျခင္း အစရွိသျဖင့္ ျပကြက္တိုင္းသည္ လူသတၱဝါတုိ႔၏စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားကုိ အ႐ႈိးအထပ္ထပ္ထင္ ေအာင္ ရုိက္ႏွက္ ဖိစီးေစေလသည္။
(ထုိအခ်ိန္ ကမ႓ာႀကီး၏ထိပ္စႏွစ္ဖက္မွာ စက္ဝိုင္းသဏၭာန္ ဆက္မိသြားၾကသည္။)
လူသတၱဝါတုိ႔သည္ မ်က္လွည့္ပြဲ၌သာနစ္ေျမာလွ်က္ရွိၾကသည္။ ျပကြက္ဆန္းမ်ားအေပၚ လုိက္ပါခံစားရင္း ဝမ္းနဲစရာရွိက ဝမ္းနဲၾကသည္။ လြမ္းစရာရွိကလြမ္းၾကသည္။ ခ်စ္စရာရွိကခ်စ္ၾကရင္း တက္မက္စရာရွိလာပါကလည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး၊ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ မၫႇာမတာအရူးအမူး သတ္ျဖတ္လုယက္ၾကသည္အထိ တက္မက္လာၾကသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆုိေသာ အကုသုိလ္ေပါင္းျမက္မ်ား လူသတၱဝါတုိ႔အေပၚ စတင္ျမစ္တြယ္လာခ်ိန္ျဖစ္သည္။
(ကမ႓ာႀကီး၏ေဘးႏုတ္ခမ္းသားမ်ားမွာလည္း ခုံးထ၍ ထိပ္စႏွစ္ဖက္ကဲ့သုိ႔ ပိတ္ေလွာင္ ဆက္မိသြားေစရန္ အားယူေနၾက သည္။)
လူတုိ႔ကား မ်က္လွည့္ပြဲကုိသာ ၾကည့္ေကာင္းဆဲ….။ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးမွာလည္း ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ားတြဲခုိေနေသာ ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ မ်က္လွည့္ပြဲကုိသာ ဆက္လက္ ျပသေနသည္။ ၎ကား တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလွ်က္ရွိၿပီး၊ လူသတၱဝါတုိ႔ကား တရစ္ခ်င္းက်ံဳ႕ဝင္ ေသးငယ္ေနေလသည္။ မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုတြင္ စိတ္ပါလက္ပါနစ္ေျမာၫႇိဳ႕ယူျခင္းခံၾက ရေသာ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္သည္ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ကြၽန္ျဖစ္တတ္သည္ကုိ လူတုိ႔ မသိႏုိင္ၾကေပ။
မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးသည္ လူသတၱဝါတုိ႔အား အဆုံးမဲ့ခ်ဳပ္ကုိင္ႏိုင္ေသာအခ်ိန္တြင္ ၎၏ေနာက္ဆုံးျပကြက္ကုိ ရုတ္သိမ္း ပစ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာလွ်က္ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ မ်က္လွည့္ ဆရာႀကီးသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မည္သည့္အခါမွ် ကုိယ္ထင္မျပေတာ့ေပ။ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ အမႈန္အမႊားကေလးမ်ား သာျဖစ္ၿပီး မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးကား အင္မတန္ႀကီးမားသြားေလသည္။ ေသးလြန္းလွ်င္မျမင္ရသကဲ့သုိ႔၊ ႀကီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္ႏုိင္ေသာသေဘာအရ အႀကီးႏွင့္အေသးၾကားမွာရွိသည့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္မႈမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။
*** *** ***
● အဆုံးမဟုတ္ေသာ ဇာတ္သိမ္း
မ်က္လွည့္ဆရာႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ (သုိ႔မဟုတ္) မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးအား မျမင္ႏုိင္ၾကေတာ့ေသာအခ်ိန္တြင္ လူသတၱဝါတုိ႔မွာ ေမာပမ္းႏြမ္းလ်စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ေမာပမ္းႏြမ္းလ်စရာျပႆနာမ်ားျဖင့္ လုံးေထြးကုန္ၾက ေလေတာ့၏။ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆုံးျခင္းႏွင့္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းမ်ား ရုတ္တရက္ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၊ ဝါက်မ်ား၊ အသံ၊ အမူအရာတို႔သည္လည္း လူသတၱဝါတုိ႔ကုိ အသစ္တစ္ဖန္ နာက်င္ေစျပန္၏။
ထုိအခါက်မွ လူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔မူလသြားခဲ့ေသာခရီးလမ္းမကုိ သတိရလာၾကသည္။ ေတာင့္တလာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သြားခဲ့ေသာ ခရီးလမ္းမသည္ ထူးဆန္းစြာေပ်ာက္ဆုံးသြားေလသည္။ မူလပထမ လမ္းမႀကီးရွိစဥ္က လူသည္လူ သားဆန္ဆန္ ဦးတည္ရာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသလုိ၊ တိရိစၧာန္ကလည္းတိရိစၧာန္သဘာဝ သူ႔ဦးတည္ရာ လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေသာ္ျငား ယခုေသာ္ လူႏွင့္တိရိစၧန္တုိ႔ၾကား ေျမကမ႓ာမ်က္ႏွာျပင္သည္ လမ္းဘယ္ဝယ္ မထင္ေတာ့ေခ်။ လူႏွင့္တိရိစၧာန္ၾကား အဆီးအတားယာဥ္ေၾကာတုိ႔သည္ ထူျခားစြာေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ေလ၏။
လူႏွင့္တိရိစၧာန္ၾကား ကြဲျပားေသာစရုိက္သဘာဝႏွင့္ပန္းတိုင္တုိ႔ မထင္ရွားေလေသာ္ အလင္းသည္ ေရာက္ရွိလာ၏။ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာလူသားတုိ႔အေပၚ သနားၫႇာတာမိေသာအလင္းသည္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ၾကြျမန္း၍ ကယ္တင္ရွင္ဘြဲ႕ကုိ သိမ္းပိုက္ပစ္လုိက္သည္။ လူသားတုိ႔၏မသိနားမလည္မႈအစြန္းအထင္းမ်ားကုိ စိတ္ပ်က္ၫႇီဆို႔၊ ပ်ိဳ႕ေတာ္မူလွ်င္မူ အလင္း သည္ ေခတၱမွ်စြန္႔ခြာ၍ အေမွာင္၏ကုိယ္ထည္ကုိ မၫႇာမတာ လွစ္ဟျပတတ္ျပန္ေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး မားေသာအလင္းသည္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ အၿမဲေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ျဖင့္ အေမွာင္တြင္းေျပးပုန္းတတ္ေသာလူသားတုိ႔အား မဲညစ္မႈ၏စိမ့္ယုိေပါက္မ်ားမွတစ္ဆင့္ (ၿပိဳးကနဲ၊ ျပက္ကနဲ) စိတ္ျဖင့္ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ျပန္သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္… ေန႔နဲ႔ည၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္၊ ကုသုိလ္အကုသုိလ္တုိ႔သည္ ေလာကအား တစ္လွည့္ဆီ ေပါင္းသင္းေန ထုိင္ၾကေလသည္။
*** *** ***
လမ္းမရွိ….။ ပန္းတုိင္မဲ့ေသာ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာျပင္တြင္ အဆီးအတား၊ အကာအရံသဖြယ္ ေတာင္တန္းမ်ား ထုိးထြက္လာၾကသည္။ ေတာအုပ္မ်ား အၿပိဳင္းအရုိင္းေပါက္ေရာက္လာၾကသည္။
လူသားမ်ားထဲမွအခ်ိဳ႕သည္ ေတာင္တန္းမ်ားကုိေဖာက္ထြက္၍ မိမိတုိ႔ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ခရီးလမ္းမကုိ ရွာၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ေတာအုပ္မ်ားကုိခုတ္လွဲ၍ရွာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ေတာင္တန္းေပၚ လႊားေက်ာ္၍ ရွာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တစ္ေတာလုံးခုတ္လွဲရင္း ရွာေဖြၾကျပန္၏။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကမူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာလမ္းအတြက္ ေတာင္ေျခတြင္ထုိင္၍ပူေဆြးၾကသလုိ၊ ေတာစပ္တြင္ရပ္၍ ေငးမႈိင္ေနသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။
*** *** ***
လုံးဝိုင္းေသာကမ႓ာႀကီးသည္ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာလူသားတုိ႔အား အထူးမ်က္ေစ့လည္ေစရန္ ေစတနာထက္သန္ေလ သလားမသိ။ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာစာတြင္ ေရစီးမ်ားျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္။ တစ္ခုေဟာင္းလွ်င္ တစ္ခုအသစ္လဲသလုိ ေရစီးတုိ႔ကား အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ အပ္ဂရိတ္လုပ္ေနၾကေလ၏။
ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ခရီးလမ္းမအားရွာေဖြရန္ ဘဝေပးတာဝန္အျပင္၊ လူသားတုိ႔အဖုိ႔ ေရစီးမ်ားအေပၚ အျငင္းအခုန္ျပဳရေသာ အလုပ္တစ္ခုပါ ပိုလာေလေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရစီးမ်ားကုိ တားျမစ္လုိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရစီးမ်ားကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တံတားခင္းၿပီး လုိရာသုိ႔သြားၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရစီးမ်ားအတုိင္း ေမွ်ာလုိက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရစီးမ်ားကုိ ေနာက္ျပန္ ဆန္တက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔သေဘာသူေဆာင္ရင္း အရွိန္ျဖင့္စီးဆင္းေနေသာေရစီးမ်ားကုိ ေဘးကထုိင္ ၾကည့္ကာ အခ်င္းခ်င္းျငင္းခုန္ၾကျပန္၏။ ဝါက်မ်ားသည္ အႏၲရာယ္ႀကီးလြန္းလွေပစြ…။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ…. ေရကားစီးၿမဲစီးေန၏။ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကဲ့သုိ႕ ညိမ့္ညိမ့္ျငင္ျငင္၊ ေရျမဳပ္ကေလးမ်ားထ၍ ပလုံစီစီးသည့္ အခါ စီးသည္။ တေဝါေဝါတဝုန္းဝုန္း က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ၿပိဳက်ေနေသာေရတံခြန္ႀကီးကဲ့သုိ႔ စီးသည့္အခါ စီးသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ ကဲ့သုိ႔ ေရွ႕ကခံသမွ် တိုက္ခ်ေျမာပါေအာင္ စီးသည့္အခါ စီးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မဟာသမုဒၵရာပင္လယ္ျပာႀကီးလုိ ေရစီးမ်ားစုေပါင္း၍ အင္အားႀကီးမားေသာ လႈိင္းလုံးမုန္းတုိင္းႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚတတ္ျပန္ပါေသးသည္။
*** *** ***
● နိဂုံး (သုိ႔မဟုတ္) ခရီးအစ
လူသတၱဝါတုိ႔သည္ ၎တုိ႔ယခင္ကသြားခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ခုတည္းေသာလမ္းကုိ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနဲဖြယ္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က မိမိတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ဘာမွမရွိသည့္လမ္းကုိပင္ ျပန္လည္ရွာေဖြ ေနၾကရျပန္၏။
ယူက်ဳံးမရျဖစ္မိသည္မွာ ထိုသုိ႔ရွာေဖြရင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးအၾကား၊ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္အၾကား အားႀကီးသူမ်ားက အားနဲသူမ်ားအေပၚ ဗုိလ္က်မင္းမူျခင္း၊ အုပ္စုဖြဲ႕တုိက္ခုိက္ျခင္း၊ ပခုံးတုိက္ေျခထုိးျခင္းမ်ားကုိ ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ လမ္းမႀကီးကုိမူ ျပန္မေတြ႕ၾကေသးေပ။ “ျပန္မေတြ႕အတူ လမ္းေဟာင္းကုိရွာေဖြ၍ ခရီးေဟာင္းကုိသြားမည့္အစား လမ္းသစ္ ေဖာက္ၿပီး ခရီးသစ္တစ္ခုကုိဦးေဆာင္လုိသည္”ဟူေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာျပန္၏။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္း သည္မွာ ထုိသူရဲေကာင္းမ်ားကုိယ္တုိင္ပင္ မိမိရွာေဖြထားေသာလမ္းသစ္သည္ မိမိေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားတစ္ဦးေသာ္ လည္းေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီးမွန္းမသိေသာ လမ္းေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္ကုိ မျမင္ႏုိင္ျခင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ လမ္းသစ္စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပ၊ အာမမခံႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ခရီးထြက္လာၾကသည္မွာ ေရာက္ၿပီးသားေနရာမ်ားသုိ႔ပင္ တစ္ဖန္ျပန္၍ေရာက္ရွိေနၾကဆဲသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကမ႓ာ ေျမအျပင္အေပၚသား၌ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ၾကယ္အေပါင္း၊ ေနလနကၡတ္မ်ားၿခံရံလွ်က္ သုိက္သုိက္ဝန္းဝန္းႀကီး အက်ဥ္းက် ပိတ္ေလွာင္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ပါ၏။ လြတ္ေျမာက္မႈသေဘာအတုကုိ ဆင္ျမန္းရင္း ကမ႓ာေျမ၏ဆြဲကပ္ထားျခင္းမွ မည္သူမွ် ရုန္းမထြက္ႏုိင္ေသးေပ။
ယေန႔အခ်ိန္ထိ… ဆုိရလွ်င္…
ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ ကမ႓ာေျမႀကီးသည္ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ လုံးဝိုင္းလွ်က္ပင္ ရွိေနပါေသးသည္။
ေဇာ္သစ္
၁၆.၆.၂၀၀၀