(မိုးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၉
ေရႊဘိုကေန ေန႔၁၂ နာရီထြက္၊ ကားခ ၂၀၀၀။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲထိ မလိုက္ေတာ့ဘဲ ႏွာေပါက္အေက်ာ္ အိုေက ဆီဆိုင္မွာဆင္းၿပီး ကၽြဲဆည္ကန္ကားႀကီးဝင္းသြားမယ့္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ၆၀၀၀နဲ႔ လိုက္ထရပ္ငွားလီုက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၅၀၀။ ဒါေပမဲ့ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ ကားႀကီးဝင္းသြားမယ္ဆိုေတာ့ တက္စီသမားတေယာက္က ဘယ္သြားမလဲေမးတယ္၊ လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးသားလို႔ေျပာေတာ့ ထပ္ေမးျပန္ေရာ။ ျပန္မေျဖေတာ့ ထပ္ၿပီးေမးျပန္ေရာ၊ ေနပါအုံး ငါသြားမယ့္ခရီး မင္းက ဘာကိစၥဒီေလာက္ေမးတာလဲေျပာေတာ့ ဂိတ္ကို လိုက္ပို႔ရင္ ပိုက္ဆံေတာင္းလို႔ရတယ္တဲ့။ ငါ့ဘာသာျဖတ္ထားတာေလကြာလို႔ေျပာေ
တာ့ ၅၀၀ ေတာ့ ေတာင္းရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ လက္မွတ္လိုက္ျဖတ္ေပးရင္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေလာက္ထိေတာင္ ေတာင္းလို႔ရတယ္ေျပာတယ္။ ေတာ္ဝင္မႏၲလာကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ မွာထားတဲ့ လက္မွတ္ျဖတ္တယ္။ မႏၲေလး ပုသိမ္ ၁၆၈၀၀ က်တယ္။
ညေန ၆နာရီကားစထြက္တယ္။ ကားက ႏွစ္ထပ္ဆန္ဆန္၊ ႏွစ္ထပ္ကားစစ္စစ္ေတာ့မဟုတ္။ လူေတြက အေပၚမွာ။ ေအာက္က ကုန္။ စပယ္ယာအျပင္ ယာဥ္မယ္ပါ ပါတယ္။ ခုံလြတ္ ေနရာလြတ္ရွိရက္နဲ႔ ထိုင္မလိုက္တဲ့ယဥ္မယ္ကို လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ေပါ့လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီေနရာေတြ မိန္းခေလးမထိုင္ရဘူးတဲ့။ ကားသမားနဲ႔ စပယ္ယာရဲ႕ ေခါင္းေပၚေရာက္ေနလို႔တားတဲ့သေဘာ။ ဘာဆိုင္တုန္းဆိုေတာ့ မသိဘူး၊ အလုပ္ဝင္ကထဲက မထိုင္ရဘူးေျပာတာ။ ဒါဆို တညလုံး ဒီတိုင္းဘဲ လိုက္ရတာလားဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္တဲ့ သိပ္အိပ္ခ်င္ရင္ တက္ခုန္ေပၚထိုင္ငိုက္ရတာဘဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ေတာ့ ထိပ္ဆုံးက လြတ္ေနတဲ့ တိုင္ခုံမွာ စပယ္ယာတက္အိပ္တယ္။
လမ္းမွာ သူတို႔စကားေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ယာဥ္မယ္က ဆရာမေဟာင္းကိုး။ ဝေဒသက တ႐ုပ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္ခဲ့တာ။ ကိုးကန္႔နဲ႔တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေတာ့ မေအက ျပန္ေခၚလို႔၊ ခု ယာဥ္မယ္ဝင္လုပ္ေနတာ။ ေျပာစကားနားေထာင္ရတာ သူ႔စာသင္ခန္း သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကို လြမ္းေနပုံဘဲ။ ဗမာစကားလုံးဝမတတ္တဲ့တ႐ုပ္စကားသာေျပာတဲ့သူေတြကို တ႐ုပ္စကားကို သိပ္ေတာ့မတတ္ဘူး၊ ေျပာတာကိုေတာ့နားလည္တဲ့သူက ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာသင္ေပးတဲ့ သူ႔စာသင္ခန္းအေၾကာင္းကလဲ စိတ္ဝင္စားစရာ။ အဲဒီေက်ာင္းက တ႐ုပ္ျပည္ထဲက တ႐ုပ္ႀကီးတေယာက္က ေထာင္ေပးထားတာ၊ ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ဘီတဲ့။ ခုေတာ့ စစ္ေဘးဆိုက္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ထားရၿပီေပါ့ေလ။ ေက်ာင္းသားေတြေတာ့မသိ၊ စစ္ဟာ ဆရာမကိုေတာ့ ယာဥ္မယ္ဘဝေျပာင္းပစ္လိုက္တာဘဲ။
ပုသိမ္ကို မနက္ ၇:၃၀မွာေရာက္တယ္။ မိတ္ေဆြတဦးက လာႀကိဳတယ္၊ အခ်ိန္ကလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ င႐ုပ္ေကာင္းကားက ၈:၀၀မွာ ထြက္မယ္။ မိတ္ေဆြက ကားဂိတ္ကိုဝင္ေျပာတယ္၊ လမ္းကေစာင့္မယ္၊ မနက္စာေကၽြးမလို႔ေပါ့။ သူက ကမ္းနားတခုအေရာက္မွာ ဒါ သူလုပ္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္အိမ္သာ၊ အေပၚထပ္မွာ ရီဆို႔စင္တာ လုပ္တယ္၊ ခရီးသြားေတြ နားခ်င္ရင္ တက္နားလို႔ရတယ္၊ ေနာက္ဖက္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းပါလုပ္ထားတယ္ဆိုၿပီး လက္ညွိဳးထိုးျပတာ၊ ကိုယ္က ဟာ ေနအုံး က်ဳပ္ရွာေနတာ အဲဒါဘဲ၊ ဟန္က်လိုက္တာဗ်ာလို႔ေျပာရင္း ခပ္သြက္သြက္ေျပးဝင္လိုက္တယ္။ ျပန္ထြက္လာမွ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးကေျပာဘူးတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ အေရးအႀကီးဆုံးစကားကဘာလဲ၊ သိလားလို႔ ေမးဖူးတယ္။ မသိဘူးဆိုေတာ့ "အိမ္သာ ဘယ္မွာလဲ"ဆိုတဲ့စကားတဲ့ဗ်လို႔ သူ႔ကို ျပန္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ တျပည္လုံး ဘယ္သြားသြား အိမ္သာဒုကၡေရာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ခမ်ား ဒီလို အိမ္သာမ်ိဳးလုပ္ထားတာေတာ့ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားတဲ့အေၾကာင္းေျပာျဖစ္တယ္။
င႐ုပ္ေကာင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ေတာင္ကတုံးေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ျမင္ျမင္သမွ်ေျမေတြကေတာ့ ကုမၸဏီပိုင္ ဟိုလူပိုင္ ဒီလူပိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ေတာထလို႔။ ။ ေနကလဲ ပူတယ္ေလ ဆယ္ေနကဲ။ လမ္းမွာ ထမင္းစားနားေတာ့ ေမ်ာက္သားရတယ္ဆိုေတာ့ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ မွာလိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ အရသာမရွိ။ ေန႔လည္ ၂နာရီေလာက္မွာ င႐ုပ္ေကာင္းေရာက္။
ဆိုင္ကယ္တက္စီ ၅၀၀ေပးၿပီး ကုတို႔ဆိပ္သြား။ ကုတို႔ခ ၂၀၀ ေပးလိုက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဝေရာက္။ ေခ်ာင္းဝေတာင္ကို အုန္းပင္ေတြၾကားကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႔ျဖတ္ၿပီး နံ႔သာပု ရြာက တည္းအိမ္ကိုအေရာက္ ၂၀၀၀ ေပးရတယ္။ တည္းအိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပင္လယ္နဲ႔ ေဂၚရင္ဂ်ီကၽြန္း။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကုတို႔ဆိပ္သြားစရာမလိုဘဲ ေဂၚရန္ဂ်ီကၽြန္းကို တန္းသြားလို႔ရတယ္။
ညေနပိုင္း ပင္လယ္ထဲဆင္းၿပီးေတာ့ စက္ေလွငွားၿပီး ကၽြန္းထိပ္ဖက္ျခမ္းကို သြားၾကတယ္။ သိပ္လွတဲ့ေနရာေလး။အဲဒီမွာ ကရင္အဖိုးအဖြားလင္မယားရွိတယ္။ တခါတရံလာသူေတြကို ထမင္းေလး ဘာေလးခ်က္ေရာင္းတယ္။ ေျမေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေပးဝယ္ဝယ္ မေရာင္းဘူးတဲ့။ ေငြေဆာင္တို႔ ေခ်ာင္းသာတို႔မွာ ေဒသခံေတြ ထြက္ေျပးေနရၿပီတဲ့။ သူ႔ဆီမွာေတာ့ ညအိပ္လို႔မရဘူး။ ညေနပိုင္းဆို ေတာင္ေပၚက ဝင္ကစြပ္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဆင္းလာတယ္။ ေရမရွိရင္ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ ကိုက္ျဖတ္စားပစ္လိုက္တယ္။ ျပီးရင္ အုန္းပင္ေတြေပၚတက္တယ္။ ညအိပ္မယ္ဆို အေပါက္ပိတ္ထားမွ၊ မဟုတ္ရင္ ဝင္လာၿပီး လူကိုကိုက္တယ္၊ အဆိပ္ေတာ့မရွိဘူး၊ နာေတာ့ နာတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေရာက္လာေတာ့ ခု တည္းေလးထိုးထားတယ္၊ ပီးေတာ့ နားရေအာင္ ႀကိဳးပုခက္ဆြဲေပးထားတယ္။ ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚ ဇိမ္နဲ႔သြားေနပါလားဆိုေတာ့ အသံေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာနဲ႔ သူျမန္ျမန္ေသမွာတဲ့။ အခုေတာင္ လူေတြေရာက္လာေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနရၿပီတဲ့။ ခု လိုက္ပို႔တဲ့ စက္ေလွသမားက သူ႔သမက္ပါ။ ဧည့္လာရင္ေတာ့ သူ႔သမီးက လာခ်က္ေပးတယ္။
ညပိုင္း တည္းအိမ္ရာက္ေတာ့ ေဘာ္ဒါမ်ား ရက္ေလဘယ္ဖြင့္တယ္။ အညာသားေတြရွိေတာ့ ထန္းရည္ကလဲ ရဆိုကိုး။ ေရေႏြးကလဲေကာင္း။ သင့္ရာ သင့္ရာေသာက္ေပါ့ေလ။ ေတာင္ငါး ဆိုသဟာကို ကင္ထားတာ၊ အလြန္႔အလြန္ေကာင္း။ အဲဒါ အိပ္စပို႔ငါး၊ ေစ်းႀကီးတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတာကိုက ေစ်းအလြန္ခ်ိဳတာပါ။ တေကာင္မွ ၃၀၀၀ ထဲ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ မနက္ဖန္ ထမင္းမစားဘူး၊ ငါးမ်ိဳးစုံကင္စားမယ္လို႔ တညီတၫြတ္တည္း သႏၵိ႒ာန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္ဘႀကီးလဲ ရက္ေလဘယ္နဲ႔ သြက္ေလတယ္ျဖစ္လာတယ္။
မနက္ဖန္ သမတအသစ္ တင္ေျမာက္မယ့္အေၾကာင္းလဲေရာက္သြားတယ္။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္း သူက ပညာရွိေတြကို ေျပာပါတဲ့။ အသနားခံစာဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ လူ႔အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖာက္တာပါတဲ့။ လူကို လူလို တန္းတူ မဆက္ဆံတာပါတဲ့။ တရားဥပေဒစိုးမိုးဖို႔ဘဲ လိုတာပါ။ တရားမွ်တမႈဘဲ လိုတာပါတဲ့။ အသနားခံစရာမလိုပါဘူးဆိုတာကို ေျပာေပးပါဆိုလို႔ ကၽြန္းသားႀကီးရဲ႕အမွာစကားကို ပညာရွိႀကီးမ်ားထံ ပါးလိုက္ေၾကာင္းပါခမ်ာ။
အိမ္အျပင္ ကြပ္ပစ္မွာ လိႈင္းသံနဲ႔ ေဟာက္သံနာခံရင္း အိပ္ၾကတယ္။ မနက္ အိပ္ယာထ ေရဆင္းကူး မုန္႔ဟင္းခါးစား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္းေပၚတက္ၾကတယ္။ အတက္မွာ ကိုယ္က ေဟာဟဲလိုက္ေနေပမယ့္ ပ်ိဳပ်ိဳ အိုအိုေတြ ေရးအိုးထမ္းတက္သူနဲ႔၊ သဲပုံးထမ္းတက္သူနဲ႔။ သူတို႔ကေတာ့ လန္းဆန္းရႊင္ျပံဳး။ အေပၚမွာ ခရီးသြားေတြ နားဖို႔ ဇရပ္တေဆာင္ ေဆာက္ေနၾကတာ။ ေရခ်ိဳကို ပန္းရံလုပ္ဖို႔ ေအာက္က ခပ္တင္ရတာေပါ့။
ကၽြန္းထိပ္မွာ ျမဝတီဘုရားဆိုတာရွိတယ္။ ရွဳခင္းေတြ အင္မတန္လွတယ္။ နဂိဳက ႏွစ္ကၽြန္းရွိခဲ့တာတဲ့။ ၾကားထဲမွာ ေရစီးသန္လြန္းလို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးေတြေတာင္ ျဖတ္ခဲ့ဆိုဘဲ။ အဲဒီႏွစ္ကၽြန္းၾကားမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ကမွ ေသာင္ႀကီးေပၚလာတာတဲ့။ ခုေတာ့ တကၽြန္းတည္းျဖစ္သြားဘီေပါ့။ အလြန္လွတဲ့ကမ္းေျခေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီကမ္းေျခေတြအားလုံး ေရာင္းတဲ့ဟာေရာင္း၊ သိမ္းတဲ့ဟာသိမ္းၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ ေခ်ာင္းဝေတာင္ဆိုရင္လဲ အကုန္စိတ္ပိုင္းေရာင္းၿပီးဘီ။
ဒီေဂၚရန္ဂ်ီကၽြန္းကိုလဲ ဦးပိုင္က သိမ္းထားၿပီးဘီလို႔ ေျမစာရင္း႐ုံးကေန သိရတယ္တဲ့။ မၾကာခင္ ဒီေဒသရဲ႕သဘာဝအလွအပအားလုံးေရာ ေဒသခံေတြပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့အေျခအေနေတြပါ။ င႐ုပ္ေကာင္းဘက္မွာ ေက်ာက္မီးေသြားစက္႐ုံပါတည္ျဖစ္ရင္ ေျမတြင္မက ေလပါပ်က္ရေတာ့မွာေပါ့။ ဒီေနရာကို ေဒသခံေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈပုံစံကို မထိပါးတဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမ်ိဳးဘဲျဖစ္သင့္တာပါ။ မၾကာခင္ ေဒသခံေတြဟာ ဖယ္ေပးရမယ့္အေနအထားပါ။ ကမ္းေျခတိုင္း မတရားသိမ္းဆီးျခံခတ္တာေရာ၊ ေငြနဲ႔ျမားၿပီးဝယ္ယူျခံခတ္ထားတာေရာ ေနရာတိုင္းလိုလိုေတြ႕ရပါတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေတြကိုပါ တိုးခ်ဲ႔ခပ္ယူထားၾကတာပါ။
ေတာင္ေပၚကအဆင္း ေတာင္ၾကားလမ္းကေနဘဲ ပင္လယ္ဘက္ကို ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ အလြန္လွတဲ့ ေက်ာက္ကမ႓ားယံႀကီးေတြကို ျမင္ရပါတယ္။ သံပျခဳပ္ဖမ္းေနသူေတြနဲ႔ေတြ႕လို႔ တေကာင္ ၅၀၀ နဲ႔ ၁၀ လုံးဝယ္ခဲ့တယ္။ သံပုရာရည္ညစ္စားရတာတဲ့။ ေမာသမွ်ေျပေဆးဆိုဘဲ။ အဲဒီကေန အလြန္လွတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြေပၚတက္တယ္။ ဟိုဘက္ေခ်ာက္နဲ႔ ဒီဘက္ေခ်ာက္ကူးဘို႔ ေမ်ာတိုင္ေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ သစ္ကိုင္းေလးရွိရဲ႕။ အေပၚက ကိုင္စရာႀကိဳးတန္းနဲ႔။ က်ရင္ေတာ့ ကၽြန္းမွာ အၿပီးေန႐ုံဘဲရွိတာပါ့။
ညေနပိုင္းမွာ ပုံေဖာ္ထုဆစ္ထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ကမ္းေျခတခုကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားတယ္။ ေသာင္ကမ္းႀကီးက အလြန္ရွည္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရတာကိုး။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ဆိုင္ကယ္အျမန္စီးရတဲ့အရသာကလဲ တယ္ေကာင္းကိုး။ အဲဒီဘက္မွာ မာလာမုန္တိုင္းၿပီးေတာ့ အလိုလိုေရခ်ိဳပမ္းထြက္လာတဲ့ေနရာေလးလဲ ရွိတယ္။ အဲဒီဂ်ိဳင့္ထဲကို အလည္က အူပိုင္းထြင္းထုတ္ထားတဲ့ သစ္ပင္ဆုံတခုထည့္ထားတယ္။ ေရတက္ရင္ ပါမသြားေအာင္ ႀကိဳးနဲ႔ထိန္းထားတယ္။ အဲဒီဘက္ ေရကူးရတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ငါးဖမ္းေလွလဲ မရွိေတာ့။
အျပန္ ရွယ္ညစာနဲ႔ႀကိဳေနတယ္။ ငါးအုံးကင္၊ အေတာ္ႀကီးတယ္။ ပီးေတာ့ ငဒပီး(ငါးဒါးပီး)မီးဖုတ္တဲ့။ သူက အခြံက ဒါးနဲ႔ခုတ္လို႔မရေလာက္ေအာင္မာလို႔ ဒါးပီးတဲ့ငါးလို႔ေခၚတာ။ မီးဖုတ္ၿပီး အခံခြါခ်လိုက္ရတာတဲ့။ ေနာက္ ကင္းမြန္ျပဳတ္၊ ကင္းမြန္ေက်ာ္။ ပီးေတာ့ သံပျခဳပ္။ စကားေတြလဲ ထည့္အုပ္ၾကတာပါ့ေလ။ ဒီေသာင္ကၽြန္းေပၚလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေရခ်ိဳပါတန္းရတာတဲ့။ ၅ေပ၆ေပ တူးလိုက္ရင္ ထြက္တာဘဲ။ သစ္ေစ့ကလဲ က်ဲခ်လိုက္ ေပါက္တာဘဲတဲ့။ ေျမပဲ အင္မတန္ေပါ။ ဒါေပမဲ့ ေျမပဲဆီေရာင္းၿပီး စားအုန္းဆီဘဲ သုံးႏိုင္ၾကတယ္တဲ့။
မနက္လင္း ပင္လယ္ထဲဆင္းၿပီးသကာလ မုံ႔ဟင္းခါးနဲ႔ ကန္စြန္းဥျပဳတ္စားၾကတယ္။ သိပ္ေကာင္းေပါ့။ ပီးေတာ့ ကမ္းေျခလွလွနဲ႔ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္ခဲႀကီးေတြရွိရာကို သြားၾကတယ္။ သူကေတာ့ သြားရလာရ နဲနဲခက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္းတခုလုံး စက္ေလွပတ္ၾကည့္ဖို႔လဲ က်န္ေသးတယ္။ ကၽြန္းေပၚလဲ ေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ရက္ေလာက္ေနသင့္ေသးေပမယ့္ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
င႐ုပ္ေကာင္း - ရန္ကုန္ ဒါ႐ိုက္ကား။ တက္တက္ခ်င္းဘဲ ေဘးေပါက္ေတြ အကုန္ဖြင့္ထားပါ၊ အဲယားကြန္းမရဘူးလို႔ ခပ္ရင့္ရင့္ေျပာေတာ့တာဘဲ။ ၁၀တန္းစာေမးပြဲျပန္ေတြပါ ေကာက္တင္ေတာ့ အလယ္တန္းလဲ အျပည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာကေတာ့ မတင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အႏၲရာယ္မ်ားလို႔တဲ့။ မတင္ခ်င္ပါနဲ႔ေျပာေပမဲ့ မရေတာ့ ဂ်မ္းတုန္းႏွစ္ခုလုံး အဆင္သင့္လုပ္ထားဖို႔ေျပာေနတယ္။ ေတာင္ဆင္း ေတာင္တက္ေတြမွာ လမ္းကလဲ တျခမ္းခင္းေနဆဲ။ လမ္းခင္းသမားေတြလဲ ညဘက္အလုပ္ဆင္းေနတာေတြ႕ရ။ အလြန္ဆင္းရဲပင္ပန္းၾကမွာဘဲ။ ဝမ္းေရးကိုး။
တေနရာမွာ ေက်ာက္မိုင္းခြဲေနလို႔တဲ့။ ဆိုင္ကယ္သမားကေတာ့ ေအာ္တာဘဲ။ ကားသမားက ဘာေျပာမွန္းမသိ။ အနားေရာက္မွ မိုင္းခြဲမွန္းသိရတာ။ ေတာ္ေသး ကိုယ့္ကားျဖတ္တုန္းမကြဲလို႔။ လမ္းမွာ အေရးေပၚကားတစီးေရွာင္လိုက္ေတာ့ ကားေပါက္စ ၂စီး ေခါင္းတျခမ္းဆီရွံဳ႕ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ည ၁၁ေက်ာ္မွာ ပုသိမ္ေရာက္လို႔ င႐ုပ္ေကာင္း ပုသိမ္ေတြဆင္း၊ ပုသိမ္ ရန္ကုန္ေတြ တက္မယ့္ေနရာ။ အေပါ့သြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေနရာမရွိတဲ့။ အမ်ိဳးသားေတြေတာ့ ဆင္းပန္းလိုက္ၾကတာဘဲ။ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကိုး။ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာ့ ပန္းဖို႔မလြယ္။ ေတာ္ေတာ္ အရွက္နည္းမွရမယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနေရွ႕မွာေတာ့ နံေထာင္းလို႔။
ဒဂဳန္ဧရာကားဝင္းကို မနက္ ၂:၃၀ေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။
တက္စီေတြနဲ႔ ကားထိုးမရလို႔ ဆဲသံဆူသံေတြလဲ ညံလို႔။ ရပ္တယ္ဆိုရင္ဘဲ တက္စီသမားေတြ အေပါက္ကို ဝိုင္းပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ မနည္း တိုးဆင္းရတယ္။ သြားလမ္းေတာင္ ဟမေပးဘူး။ ဆင္းလာတဲ့သူကို ကိုယ့္ဘာသာ ငါ့ခရီးသည္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ၃ေယာက္က ၁ေယာက္တေနရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ကို တက္စီသမားက သူ႔ဘာသာ သူ႔ခရီးသည္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး ကားငွားမလား ၂ ခါေမးေတာ့ လူေတြပါေသးတယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ခနေန ကိုယ့္လူတေယာက္လာေတာ့ သူ႔ကိုေမးျပန္ေရာ။ သူကလဲ ငွားမယ္ မငွားဘူးမေျပာ။ ခနေနေတာ့ ကိုယ့္လူတယာက္က တက္စီသမားတေယာက္နဲ႔ေပၚလာတယ္။ ကားငွားၿပီးဘီ၊ တက္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဖုံးဖြင့္ အိတ္ေတြတင္ေနတုန္း ပထမကိုယ္တို႔နားကပ္လာတဲ့ တက္စီသမားက ေနာက္လာတဲ့တက္စီသမားကို ရန္လုပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ရန္လုပ္ခံရသူက ရတယ္၊ မင္းလိုက္သြားလိုက္လို႔ေျပာေတာ့ ငွားလာတဲ့ကိုယ့္လူက ငါ မင္းနဲ႔ ျပတ္ၿပီးသား၊ တင္လို႔ေျပာေတာ့ တျခား တက္စီသမားတေယာက္ ဝင္လာၿပီး ခမ်ား ေျပေျပလည္လည္ေျပာ ဘာညာနဲ႔ ၿဖဲတဲ့ပုံစံနဲ႔ေျပာေတာ့ ကိုယ္က ငါတို႔ ႀကိဳက္တာ ငွားလို႔မရဘူးလားဆိုေတာ့ အဲလိုေတာ့ ရပါတယ္တဲ့၊ ဟုတ္ပီ အဲလိုဆိုရင္ သြားမယ္ဆို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအေျခအေနဟာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ဆို အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားမယ့္ေနရာဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေမာင္လူေရး