ဖုိးထက္ - ေခြးသားအုပ္မႀကီးႏွင့္ စကား စျမည္
(မုိးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၆
“ထမင္းနည္းနည္းပိုထည့္၊ ၾကက္သား အာလူးဟင္းထည့္၊ ဟင္းရည္နည္းနည္းပိုဆမ္းေပး။ ထမင္းနဲ႔ဟင္း ေရာသာထည့္ လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ တစ္အိတ္ အပိုေပးပါအံုး။ ေႀသာ္.. ႏွစ္အိပ္ထပ္ထည့္ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးလိုက္ပါ။ ဘယ္ေလာက္က်သလဲ”
က်သင့္ေငြ ကိုးရာက်ပ္ ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏို႔စားႏြားမႀကီးေတြ၏ ႏို႔ပ်င္းတြဲတြဲႀကီးေတြလုိမ်ိဳး တြဲက်ေနသာ ႏို႔အံုႀကီးေတြႏွင့္ ေခြးသားအုပ္မႀကီးကို လိုက္ရွာသည္။ အခုနက ေတြ႕သမွ်လူ အကုန္လံုးအား သူ႔ကို အစာ ေကြၽးမလားဆိုသည့္ ခပ္ရို႕ရို႕အမူအရာျဖင့္ ေတာင္းပန္ခယ၊ ပေရာပရီလုပ္ခ်င္ေနသည့္ ေခြးသအုပ္မႀကီး။ ဘယ္ေရာက္ သြားပါလိမ့္။ ေဟာ..ေတြ႕ၿပီ။ အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေယာင္လည္လည္ ေခြးမႀကီး။
ရႊီ..ရီႊ..ရီႊ.. လွည့္မၾကည့္
အို႔..အို႔..အို႔ ဒါလဲ လွည့္မၾကည့္..
သမီး..သမီး…ေရာ့…ေရာ့..ဆိုမွ ျဖတ္ခနဲ႔လွည့္ၾကည့္သည္။ ဗ်ာမမ်ားေသာပံုစံျဖင့္ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ထြက္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဆီသို႔မလာ။ ေခြးေတြ၏ ဗီဇစိတ္သည္ သူတုိ႔ကို ဒုကၡေပးမည့္သူလား၊ မယံုၾကည္ရမည့္သူလား ေကာင္းစြာ ေၾကညက္ နား လည္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကဘဲ သူ႔ဆီသို႔ လက္ထဲကထမင္းထုပ္ျဖင့္ လိုက္သြားရသည္။
သူ႔အနားေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက ထမင္းထုပ္ကို သူျမင္သည္။ အနားကပ္လာရင္း အနံ႔ခံၾကည့္သည္။ လူသြားလမ္းမ ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစဖုိ႔ သူ႔ကို ထမင္းထုပ္ျဖင့္ မွ်ားေခၚထုတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚရာမလိုက္။ ဗ်ာမ်ား၊ စိတ္မ်ားသည့္ ေခြးသအုပ္မႀကီးေနာက္သို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရသည္။ ငါးထပ္တိုက္ႀကီးရဲ႕ ေထာင့္တစ္ခု။ ေခ်ာင္က်က် ေနရာေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရပ္ေစာင့္သည္။ ေႀသာ္..သူ႔ သား၊ သမီးေတြ ရိွတဲ့ ေနရာကို ေခၚလာတာပါလား။ သူ႔ေဘးမွာ ေခြးပိစိေကြးေလးေတြ တရံုးရံုးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ မိသားစုႀကီးပါေပ။
ထမင္းထုပ္ကို ေျဖရင္း လက္မွာ အပိုေတာင္းလာသည့္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္စြပ္ကာ ပါယ္ပါယ္ႏွယ္ႏွယ္ နယ္လိုက္သည္။ ထမင္း က အေတာ္ပူပါ့ေရာ။ ဒီေခြးမႀကီး စားႏိုင္ပါ့မလား။ ေအးေတာ့ စားမွာေပါ့ေလ။ နယ္ၿပီး ထားခဲ့ေတာ့မယ္ဟု ေတြးမိကာ လွည့္ ထြက္မည္ဆိုကာမွ..
“ရွင္၀ယ္လာတဲ့ ထမင္းကလဲ ပူလိုက္တာ”
ေသခ်ာေအာင္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာသို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္။ ေခြးသအုပ္မႀကီး လူစကားေျပာေနသည္။ ကြၽန္ ေတာ္လန္႔သြားသည္။ လူစကားေျပာတဲ့ ေခြး။
“ဟာ ..ခင္ဗ်ား လူစကား ေျပာတဲ့ ေခြးဘဲဗ်။ လန္႔တာဗ်ာ”
“မလန္႔ပါနဲ႔။ လူေတြ ဒီေလာက္႐ႈပ္တဲ့ ေနရာမွာေန။ ဒီကေလးေတြနဲ႔ရွာေဖြစားေသာက္ဖုိ႔ ရုန္းကန္ရတဲ့ ကြၽန္မက လူစကား လည္း နားလည္တယ္။ လူေတြကိုလည္း သိတယ္။ လူစကားလည္း ေျပာတတ္တယ္။ လူေတြ အေၾကာင္းလည္း ေကာင္း ေကာင္း သိတယ္”
“၀ိုး…အလာႀကီးပါလား။ ေအးဗ်ာ..ထားပါေတာ့။ ထမင္းေတြက ပူတယ္။ အားနာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ကေလးေတြလား” သူ႔ေဘးမွာ ၀ိုင္းပါတ္လည္ၿပီး ျမဴးေနၾကသည့္ ေခြးေပါက္စနေလးေတြကို ေမးေငါ့ျပရင္း ေမးမိလုိက္သည္။
“ဟုတ္တယ္။ အကုန္လံုး ကြၽန္မ ကေလးေတြ ခ်ည္းဘဲ။ အားလံုးေပါင္း ခုႏွစ္ေကာင္ရိွတယ္။ ေခါင္းမွာ အကြက္ၾကားနဲ႔ေကာင္က အႀကီးဆံုး။ ကြၽန္မေျခေထာက္ကို လာခဲေနတဲ့အေကာင္က အငယ္ဆံုးေပါ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ရွင္ျမင္တဲ့အတိုင္းဘဲ တစ္ ေယာက္ တစ္ေပါက္။ အဲေလ..တစ္ေကာင္ တစ္မ်ိဳးေပါ့”
“ဒါနဲ႔ရွင္ခုနက ကြၽန္မကို သမီးလုိ႔ ေခၚလိုက္တယ္မို႔လား။ ရွင္ေခၚတာ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သက္တမ္းအရတြက္ရင္ ကြၽန္မက ေခြးသက္တမ္း တစ္၀က္က်ိဳးၿပီ။ ရွင္က လူ႔သက္တမ္း တစ္၀က္မက်ိဳးေသးဘူးေလ။ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သက္တမ္းအရ ေသရိုး ေသစဥ္အတိုင္းေသရင္ ေျပာတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္မဘ၀က တစ္ခ်ိန္လံုး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာ။ ရင့္ က်က္မႈ ၀ါစဥ္အရသာဆိုရင္ ရွင္က ကြၽန္မကို သမီးလုိ႔ မေခၚသင့္ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့..ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိသားစုက ဒီမွာေနတာၾကာၿပီလား”
“ကြၽန္မကို ကြၽန္မအေမက ဒီေနရာမွာဘဲေမြးခဲ့တာ။ ၾကာလွေပါ့။ အေမကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ကဘဲ ကားတိုက္လုိ႔ ေသသြား ၿပီ”
“ခင္ဗ်ား အေဖကေရာ”
“ကြၽန္မအေဖ ဘယ္သူဆိုတာ ကြၽန္မ မသိဘူး။ ဒီ ကေလးေတြအေဖ ဘယ္သူေတြဆိုတာလလည္း ကြၽန္မ ေသခ်ာ မမွတ္မိ ဘူး”
“ဟာ..ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားလြန္တာေပါ့။ သူတုိ႔ အေဖကိုေတာင္ ခင္ဗ်ားက မမွတ္မိဘူးဆိုတာေတာ့ လြန္တာေပါ့”
“ဟိုးထား ဆရာေလး..ဟိုးထား.. ကြၽန္မက ေခြးဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ေခြးဟာ ေခြးဘဲဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ကြၽန္မ သူတုိ႔ အေဖကို မသိ လုိ႔ ကြၽန္မကို အျပစ္တင္ဖုိ႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ ေခြးဟာ ေခြးလိုေနလုိ႔ ေခြးလိုျဖစ္လာတာ။ ရွင္တုိ႔လူေတြသာ ကိုယ့္အေဖ ဘယ္သူ ဆိုတာလဲ သိတယ္။ ဘယ္မွာေနမွန္းလဲ သိရဲ႕နဲ႔အေဖလုိ႔ေတာင္ မေခၚရ၊ မေတာ္ရတဲ့ဘ၀ေတြ ရိွတာမဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ၿပီး ရွင္တုိ႔လူေတြဘဲ ေမြးထားတဲ့ ကေလးကို အမႈိက္ပံုးမွာ လာပစ္လား ပစ္ရဲ႕ လုပ္ၾကတာ မို႔လား။ ဟိုတေလာကေတာင္ ေမြးကင္းစ ကေလးေလး လာပစ္လုိ႔ ကြၽန္မဘဲ အသံျပဳၿပီး ရွင္တုိ႔လူေတြကို ကယ္ခိုင္းလိုက္ရေသးတယ္။ သိပ္ဆိုးတဲ့ လူေတြ ပါရွင္”
“ခင္ဗ်ားက အဆိုးျမင္တဲ့ ေခြးမႀကီးပါလားဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေခြးမွာလည္း ေခြးဆိုး၊ ေခြးေကာင္း ရိွသလို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြ မွာလည္း လူဆိုး လူေကာင္းရိွတာ ထူးဆန္းသလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လူေတြကို တဆင့္ႏွိမ့္ အျပစ္တင္ခ်င္ေနရတာလဲ”
ၾကက္သားဖတ္ကို ညက္ေအာင္၀ါး၊ ပါးစပ္မွ ျပန္ေထြးထုတ္ကာ အစားပုတ္ဟန္ရိွသည့္ သူ႔ကေလး ၀တုတ္တုတ္ကေလးကို ခ်ေကြၽးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီးမွ..
“ေခြးဆိုး ေခြးေကာင္းဆိုတာ ရွင္က ဘယ္လို စံႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔တိုင္းတာလဲ။ လူေတြကို ရန္ျပဳတဲ့ ေခြး၊ လူေတြကို ကိုက္တဲ့ ေခြးနဲ႔တိုင္းတာတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္သလင္းလမွာ ေနခ်င္သလိုေန၊ လူၾကားထဲမွာ သံ၀ါသျပဳၾကတဲ့ ကိစၥနဲ႔ တိုင္းသလား။ ေတာ္သလင္းမွာ ကြၽန္မတုိ႔ေခြးေတြ ေနခ်င္သလိုေနၾကတဲ့ကိစၥကေတာ့ ရွင္ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ေခြးဟာ ေခြးဘဲလုိ႔ ကြၽန္မ ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ လူေတြကို ရန္ျပဳခ်င္တဲ့ကိစၥနဲ႔တိုင္းတာတယ္ဆိုရင္လည္း ရွင္ အမွားႀကီး မွားတယ္။ ကြၽန္ မတုိ႔ ေခြးေတြေလာက္ လူေတြအေပၚ သစၥာရိွတဲ့သတၱ၀ါ ကြၽန္မတုိ႔ ေခြးေတြဘဲရိွတယ္”
ေခြးပါး၀လြန္းသည့္ ေခြးမႀကီးပါတကား။ သူနဲ႔စကား ၿပိဳင္ေျပာရတာ မလြယ္။
“ေအးေလဗ်ာ ..လူေတြကို ကိုက္ခ်င္၊ ခဲခ်င္တဲ့ေခြးဟာ ေခြးဆိုးမဟုတ္လုိ႔ ေခြးေကာင္းလားဗ်။ လုပ္စမ္းပါအံုး..ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခြး အခ်င္းခ်င္း ေရွ႕ေနလိုက္သံေလး ၾကားပါရေစ”
“ေခြးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လူတစ္ေယာက္ကို အသားလြတ္ မကိုက္ဘူး။ ေခြး႐ူးေရာဂါရတဲ့ေခြးကို မေျပာဘူးေနာ္။ ဒါက အျခား ကိစၥ။ ေရာဂါရရင္ လူေတြလည္း စိတ္႐ႈပ္၊ စိတ္ေပါက္တတ္သလို ေခြး႐ူးေရာဂါရတ့ဲ ေခြးကိုက္တာ ဆိုးလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ေရာဂါ ရိွတဲ့ သူဟာ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းသိမ္းဖုိ႔ခက္တာက သတၱ၀ါေတြအကုန္လံုးမွာ ရိွတယ္ေလ။ ဒါကို ရွင္လက္ခံသလား”
“အင္း..လက္ခံပါတယ္။ ဆက္ေျပာပါအံုး”
“အင္း..ေခြးတစ္ေကာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုက္ၿပီဆိုကတည္းက သူ႔ကို ရန္ျပဳလုိ႔ ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သခင္ကို ရန္ျပဳလုိ႔၊ ရန္ျပဳမယ့္သူမို႔ဆိုတဲ့ ေသခ်ာမႈရိွမွ ကိုက္တာ။ ထားပါေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔လို ၿမိဳ႕ေခြးက ထားပါေတာ့။ အိမ္၀ိုင္းမရိွ၊ ျခံစည္းရိုး မရိွ။ ေဒြေရာ ယွက္တင္ေနရတဲ့ ျမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေနရာကို ထားပါေတာ့။ ေတာဘက္မွာဆိုရင္ သူ႔အိမ္၊သူ႔၀ိုင္း၊ သူ႔ျခံနဲ႔ ေနၾကတာ။ သူမ်ား ျခံထဲကို၀င္မယ္ဆိုရင္ အိမ္ရွင္ကို ခြင့္ေတာင္းရတယ္။ ခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ႔၀င္လာရင္ အဲဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ေခြးဟာ ဘယ္ သူ႔ကိုမဆို ကိုက္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရိွတယ္။ ေခြးေတြရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးဘဲ”
“ဒါျဖင့္ အခု ခင္ဗ်ားေနတဲ့ ေနရာကို လူစိမ္းအျဖစ္၀င္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ ဘာလုိ႔ ခင္ဗ်ားကမကိုက္သလဲ။”
“ရွင္က ကြၽန္မတုိ႔ မိသားစုကို ထမင္းလာေကြၽးတဲ့သူေလ။ ထမင္းေကြၽးေသာလက္ကို မကိုက္ရဆိုတဲ့ ရွင္တုိ႔လူေတြရဲ႕ စကား ပံုက တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ ေခြးေတြကို သက္သက္မဲ့ ေစာ္ကားအႏိုင္က်င့္တ့ဲစကားရွင့္။ သိရဲ႕လား။ ထမင္းေကြၽးတဲ့ လက္ ကို ျပန္ကိုက္၊ ျပန္ရန္ျပဳတဲ့ ေခြး..ေခြးသက္တမ္း တစ္၀က္က်ိဳးလာတဲ့ ကြၽန္မ တစ္ခါမွ မၾကားဖူး ဘူး။ မျမင္ဖူး ဘူး။ ရွင္တုိ႔ လူေတြသာ…အင္းပါ..ဆက္ေျပာရင္ ရွင္က လူဆိုေတာ့ လူေတြဘက္က နာမွာေပါ့”
ဒီေခြးမႀကီးက စကားေျပာတတ္ရံုသာ မက။ လူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို နင္းေျခခ်င္ေသာ ေခြးမႀကီးပါလား။ လူေတြ သူတုိ႔ ထက္ သာတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥတစ္ခုကိုျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမွျဖစ္မည္။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေခြးေတြ ေက်းဇူးသိတတ္တာ၊ သစၥာရိွတာကို လူတစ္ခ်ိဳ႕က သိပါတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြထဲက စာေရး ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က ဒီလိုေတာင္ ကဗ်ာစပ္သြားေသးတယ္…”
သူ႕ႏို႔ပိန္ေလးမ်ားကို လာတြယ္ေနသည့္ ေခြးေပါက္စိေကြးေလး ႏွစ္ေကာင္ကို လွ်ာျဖင့္သပ္ေပးရင္း..ဆိုစမ္းပါအံုး ဆိုသည့္ မ်က္လံုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။
“မႈိင္းညိဳညရိပ္၊ လူေျခတိတ္တြင္
ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ကုပ္က်ား က်ယ္ေလာင္
ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္… ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ကုပ္က်ားဆိုတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ သူ႔သခင္ေက်းဇူးကို ေကာင္းေကာင္းသိတတ္ေၾကာင္း ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က ကဗ်ာေတာင္ စပ္သြားေသးတာဗ်..”
အငယ္ဆံုး ေကာင္ေလးေခါင္းကို မနာေအာင္ ငံုထားသည္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီးမွ..
“ရွင္ေျပာတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ကြၽန္မမသိဘူး။ ရွင္ေျပာတဲ့ ..ဘာရယ္..ေၾသာ္..ကဗ်ာ. အဲဒီကဗ်ာထဲက ကို ကုပ္က်ားကိုလည္း ကြၽန္မ မသိဘူး။ ရွင့္စာေရး ဆရာႀကီးေျပာတာမွန္တယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ ေခြးေတြဟာ သူတုိ႔ကို တစ္ခါ ေက်းဇူး ျပဳဘူးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလူကို မေမ့ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ အဲဒီလူကို ရန္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္ဆိုရင္ အခုဆို ကြၽန္မတုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ စာရင္းထဲ ၀င္သြားၿပီ။ ကြၽန္မတုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေတြထဲမွာ ဟိုအေပၚဆံုးထပ္က ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္ရိွမယ္။ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္က အသုပ္စံုေရာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ပါမယ္။ အို..အမ်ားၾကီပါ။ ရွင္က လူ ေတြကို မေကာင္းဘူးေျပာလုိ႔ စိတ္ခုခ်င္ေနတာ ထင္တယ္။ ေကာင္းတဲ့လူေတြရိွတာ ကြၽန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြမွာ အခက္ဆံုးက ကြၽန္မလို ေခြးသားအုပ္မႀကီး တစ္ေကာင္အေနနဲ႔ေကာက္ခ်က္ခ်ရရင္ အတၱသိပ္ႀကီးၾကတဲ့ကိစၥဘဲ။ ကိုယ္လုပ္ တာမွန္၊ ကိုယ္ေျပာတာ အဟုတ္၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ၿပီးေရာ က်န္တဲ့သူေတြ ဘာျဖစ္ေနေနဆိုတဲ့ကိစၥက အေတာ္ဆိုးတယ္ရွင့္”
“ဟာ..ခင္ဗ်ားက ဒါေတာ့ လြန္ပါတယ္ဗ်ာ။ လူတိုင္း အတၱႀကီးတာမွမဟုတ္တာ”
“ကြၽန္မ ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ လူတိုင္းမဟုတ္ေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားပါ။ ရွင္တုိ႔လူေတြရဲ႕ အတၱႀကီးမႈကို ကြၽန္မက ဥပမာ တစ္ ခု ေျပာျပမယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ကြၽန္မတုိ႔မိသားစုကို ရွင့္လို ထမင္း၀ယ္ေကြ်း၊ ဟိုဟာေလး၊ ဒီဟာေလး ၀ယ္ေကြၽးၾကတယ္။ အဲဒီ ထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ သူတုိ႔ ေကြၽးမယ့္ ထမင္းထုပ္ထဲကို သူတုိ႔ တံေတြးေတြ ေထြးထည့္ၾကေသးတာ။ သူတုိ႔ ထင္တာကေတာ့ သူတုိ႔ကို ကြၽန္မတုိ႔မိသားစုက မွတ္မိေအာင္လုိ႔တဲ့။ ရြံ႕စရာေကာင္းလုိက္တာရွင္။ ထမင္းေလး တစ္နပ္၀ယ္ေကြၽးၿပီး ကြၽန္မတုိ႔ မိသားစုက တစ္သက္လံုး ကြၽန္ခံေစခ်င္တဲ့သေဘာလား။ ဘာလုပ္လုပ္ သူတုိ႔ကို ျပန္မကိုက္ရေတာ့ဘူးလား။ ကြၽန္မျဖင့္ အဲဒီ လို ထမင္းေတြဆိုရင္ ကေလးေတြလည္း မေကြၽးဘူး။ ကြၽန္မလည္း ဘယ္ေလာက္ဆာဆာ မစားဘူး။ ကိုင္း..ရွင္ဘာေျပာမလဲ။ ေက်းဇူးကန္းၾကသေလာက္ ေက်းဇူးသိပ္သိေစခ်င္ၾကတဲ့လူေတြဟာ အတၱႀကီးတာမဟုတ္လုိ႔ ဘာလဲ။ ရွင္တုိ႔လူေတြသာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ခ်စ္လုိ႔ မဆံုးဘူး။ ကိုယ့္အတၱ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရဖုိ႔၊ ကိုယ္အႏိုင္ရဖုိ႔ ဘာမဆို လုပ္ ၾကတဲ့ လူေတြဟာ လူေတြရွင့္ ..လူေတြ…ရွင္သိရဲ႕လား..”
လူစကားေျပာသည့္ ထူးဆန္းေသာ ေခြးမႀကီးႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနရလွ်င္ အက်ိဳးမ်ားဖြယ္ မရိွေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္..
“ေအးဗ်ာ..စကားေျပာလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ခင္ဗ်ားတုိ႔မိသားစုကို ေတြ႕ရ တာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ကေတာ့ ဘာေက်းဇူးမွ မရိွဘူးလုိ႔ မွတ္ပါ။ ကေလးေတြလည္း ဂရု စိုက္ ဗ်ိဳ႕။ ကားေတြ သိပ္႐ႈပ္တယ္။ သြားအံုးမယ္ဗ်ာ။ ေနာက္လည္း ဒီဘက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ လာရွာပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာပါအံုး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဆီက လူေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီး အေကာင္းျမင္တဲ့ စကားေတြ ၾကားရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”
“လူေတြကို အေကာင္းျမင္ဖုိ႔.. ဟုတ္လား.. ဟင္း….. ဟင္း.. ကိုင္းပါ..ျပန္ပါေတာ့…ရွင့္ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာပါရေစေလ..”
သူတုိ႔ မိသားစုကို ေက်ာခိုင္းထြက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္း အေရာက္မွာ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးေတြႏွင့္ ေဆာ့ကစားေန သည့္ ေခြးသအုပ္မႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ေခြးေလး ခုႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေခြးသအုပ္မႀကီးကို လူသတၱ၀ါတစ္ေကာင္က သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္း စိတ္မခ်ႏို္င္စြာ ေငးၾကည့္ေနတာ သတိေတာင္ ထားမိၾကဟန္မတူပါ။ ထိုလူသတၱ၀ါသည္လည္း အတၱႀကီး၊ ေဒါ သႀကီး၊ ေမာဟႀကီး၊ မာန္မာနႀကီးေသာ လူသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ လူစကားေျပာတတ္ေသာ ေခြးမႀကီးက ေကာင္းစြာ သိရိွဟန္တူပါသည္။
ဖိုးထက္