ေဗဒါရီ - ဒ႐ိုင္ဘာ ႏွင့္ စပယ္ယာ
(မုိးမခ) မတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၆
စေန တနဂၤေႏြကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ အသြားတစ္ႀကိမ္ အျပန္တစ္ႀကိမ္ ဆိုသလိုမ်ိဳး ခရီးသည္ေတြရဲ႕ဘ၀ႀကီးဟာ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ယာေတြရဲ႕လက္ထဲမွာပဲ ရွိပါတယ္။
နံနက္ ၆ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိရင္ပဲ အေျခခံလူတန္းစားေတြက အလုပ္သြားဖို႔ရာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယ္စီဆြဲ ဘက္အိတ္ကိုယ္စီ စလင္းဘတ္အိတ္ကိုယ္စီ လြယ္ပါလို႔ ဖံုးကိုယ္စီကိုယ္ငွ လက္ကကိုင္ပါလို႔ ကားမွတ္တုိင္ကို ေရာက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဂိတ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ကားေတြကေတာ့ ၈ စီး ေလာက္ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြက ဘယ္ကားကို တက္လို႔တက္ရ မွန္းမသိ ေသးပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္သူထိုင္ ရပ္သူရပ္ ဖံုးပြတ္သူပြတ္နဲ႔ ထြက္မယ့္ကားေပၚကို တက္ဖို႔ရာ အဆင္သင့္ ေစာင့္ဆိုင္း လို႔ေနပါတယ္။ (ဂိတ္မွဴးမေရာက္ေသးေတာ့ ဘယ္ကားေတြထြက္မယ္မွန္း မသိၾကပါဘူး)
ဘယ္ကထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ "အဲဒီကားကိုတက္၊ အဲဒီကားကိုတက္"ဆုိတဲ့ အသံတစ္သံေၾကာင့္ သူေျပာတဲ့အဲဒီကား ေပၚကို ခရီးသည္ေတြက ေျပးေျပးလႊားလြား တက္လိုက္ၾကပါတယ္ (ေနာက္က်တ့ဲေျခေထာက္ ထိုင္ခံုမရတတ္လို႔ပါ)
ထိုင္လို႔မွ တင္ပါးနဲ႔ထိုင္ခံု ထိတယ္ဆိုရံုပဲရွိပါေသးတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဆုိရင္ သင္ေတာ္မယ့္ေနရာကိုေရြးခ်ယ္လို႔ ေကာင္း တုန္းပဲရွိပါေသးတယ္၊ ဘယ္ကဘယ္လုိ ထပ္ထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ေနာကအသံတစ္ခုက "ဒီကားမဟုတ္ဘူး၊ ဒီကားမ ဟုတ္ဘူး""ဟို ကားေပၚကိုတက္၊ ဟိုကားေပၚကိုတက္"ဆိုလို႔ ခရီးသည္ေတြလည္း ဒီကားေပၚကဆင္းလို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ ဟိုကားေပၚကို လုလုယက္ယက္ တုိးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ ဒုတိယမၸိ ေျပးတက္လိုက္ျပန္တယ္။ ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ သံုးေခါက္ ေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စီးရမယ့္ကားကို အတည္ျပဳလို႔ရသြားပါၿပီ။ (ဂိတ္မွဴးႀကီးလည္း ေရာက္လာ လုိ႔ပါ)
တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အခ်င္းခ်င္း ေျခေထာက္နင္းခံရလို႔ လူကို၀င္တိုက္လို႔ဆိုၿပီး ပြစိ..ပြစိ.. ဗ်စ္ေတာက္.. ဗ်စ္ေတာက္ေတြက ရွိပါေသးတယ္။ (နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာေတြပါ)
အလုပ္သြားခ်ိန္ ရံုးသြားခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဂိတ္စမွတင္ကို ခရီးသည္ေတြက အေတာ္ေလးမ်ားေနပါၿပီ။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းေလးမွာပဲ ရပ္ထားတဲ့ကား ၈ စီး ေလာက္မွာ ထက္၀က္ေလာက္က ထိုင္ခံုအျပည့္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ထိုင္ခံုမရရွာသူ မိုးတိုးမတ္တတ္ ပရိသတ္ကလည္း အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ထုိင္ခံုရရွာတဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ကုမၸဏီမွာလုပ္တဲ့ မမလွလွ၊ အန္တီလွလွ စတဲ့သူေတြကေတာ့ နားက်ပ္ကိုယ္စီ နားထဲထည့္ပါလို႔ လက္ကလည္း ဖံုးကိုပြတ္ ပါလို႔ ဖံုးေျပာၾကပါလို႔ စတဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ေလာကႀကီးကို မ်က္ကြယ္ျပဳလွ်က္ စတိုင္က်က် စီးနင္းလိုက္ပါ လာၾကပါတယ္။ (အမ်ိဳးသၼီးေတြကို မမ၀၀လို႔ တင္စားရဲဘူး။ “၀လာတယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာခံရတာ သူတုိ႔ရဲ႕ အသဲေပါက္ဆံုး စကားဆုိပဲ…)
ကားထြက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဟိုဘက္ကအကိုႀကီးက ေရွ႕ကိုနည္းနည္းေလာက္ တိုးေပးပါ၊ ဒီအစ္မႀကီးက ဒီဘက္ကိုကပ္ပါ၊ ဟို နားက အေဒၚႀကီးက ဟိုဘက္ကိုလွည့္၊ ညီေလး မင္းဘယ္ဆင္းမွာလဲ မဆင္းေသးရင္ အေပါက္မွာေတာ့ မပိတ္နဲ႔ကြာ ဒီဘက္ ကိုလာခဲ့၊ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚႀကီးက ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေက်ာျခင္းကပ္ရပ္၊ ဒီကညီေလးနဲ႔ ဟိုကညီမေလးက ဒီနားမွာယွဥ္ရပ္၊ ဟိုအန္တီက ေ၀းရင္ ေနာက္ဘက္မွာသြားရပ္ေပးပါ၊ ယဥ္စီးခေလးေတြလည္း အဆင္သင့္ထုတ္ထားၾကပါ။ စပယ္ယာ ျဖစ္သူရဲ႕ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးလုပ္ေနတဲ့ စကားေတြသံေတြပါ။ ပါးစပ္က ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း ပိုက္ဆံယူ လိုက္ အမ္းလိုက္၊ ေနာက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္၊ ေရွ႕ဘက္ကိုျပန္ေလွ်ာက္လာလိုက္ေပါ့။ (ကားေပၚမယ္ ႐ႈိးေလွ်ာက္ေနတာ)
တစ္လမ္းလံုးလည္း အျမႇဳပ္ထြက္မတတ္ ခ်စ္ကိုႀကီးက ဟိုဘက္တိုး၊ ခ်စ္မႀကီးက ဒီဖက္လာ၊ ဦးေလးက ဟိုေရွ႕ကိုေလွ်ာက္၊ မွတ္တိုင္ေ၀းတဲ့လူေတြက ေနာက္ကို တုိးၾကပါ၊ ဆင္းမယ့္မွတ္တုိင္ မေရာက္ေသးတဲ့လူေတြက ထြက္မလာၾကပါနဲ႔ဦး၊ အေပါက္၀မွာ ၾကပ္ေနလို႔ပါ၊ ေရာက္တဲ့အခါၾကရင္ ဘီး ၆ ဘီးစလံုး ရပ္ေပးပါ့မယ္၊ လုပ္ၾကပါ ငါးဖယ္တိုးေလး တုိးေပးၾကပါဗ်ာ၊ ကြ်န္တို႔ေတာ္တို႔မွာလည္း ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ပိုက္ဆံရွာရတာပါဆိုၿပီး ခရီးသည္ေတြကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာ။ ငါးဖယ္တိုး ဆိုတာ တေစာင္းတိုးခိုင္းတာပါ။ (အေျပာကေတာ့ ငါးသေလာက္ၿပံဳးေတာင္ ၿပံဳးလိုက္ခ်င္းေသး)
ေရွ႕ကိုတိုးေပးၾကပါ၊ ေရွ႕ကိုတိုးေပးၾကပါဗ်ာလို႔ အဆက္မျပတ္ ထပ္ခါ ထပ္ခါေအာ္… ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ၾကာလာတဲ့အခါၾက ေတာ့ မတိုးၾကဘူးလား မတိုးၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္ လာတုိးမွာေနာ္ ကြၽန္ေတာ္လာတုိးေတာ့မွ အဆိုးမဆုိၾကနဲ႔၊ စပယ္ယာကို အေပါက္ဆုိးတယ္ေလး ဘာေလး မေျပာၾကနဲ႔၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးလည္း ထားၾကမွေပါ့၊ ေျပာမရရင္လည္း ေနာက္ကား ေျပာင္းစီးၾကပါ၊ ေခ်ာင္ေခ်ာင္စီးခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကား၀ယ္စီးၾကပါ၊ ကားငွားစီးၾကပါ၊ ကပ္တီးကတ္ တတ္ ေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ ေစာေစာစီးစီး အကုသိုလ္မ်ားလို႔ပါ ဆိုၿပီးကရားေရလႊတ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာ။ (ဗိုလ္ေအာင္ဒင္လုိ ရီ လိုက္ခ်င္ေသး)
ေတာင္းပန္လိုက္ ရွင္းျပလုိက္ ႏွင္ခ်လိုက္နဲ႔ တစ္လမ္းလံုးပါးစပ္ေစ့ရတယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ ဒီၾကားထဲမယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးသည္က ေနာက္ဘက္မတိုးပဲနဲ႔ အတက္အဆင္းလုပ္တဲ့ အေပါက္နားမ်ား ေယာင္ေပေပနဲ႔ သြားရပ္မိလို႔ကေတာ့ ဒီအေပါက္ကို မပိတ္ ၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာေနတာမရဘူးလား၊ အေပါက္ မပိတ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဒီအေပါက္ ေလးနဲ႔ လုပ္စားေနရလို႔ပါဆိုၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါေျပာ။ အေပါက္၀မွာမသိလို႔ ရပ္မိတဲ့ခရီးသည္ခမ်ာလည္း စပယ္ယာလုပ္သူရဲ႕ စူးရွ ထက္ျမတ္တဲ့ ေလသံေၾကာင့္ ကပ်ာကယာ ဟိုတိုး ဒီတိုးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ (အေပါက္ျခင္းလည္း မိုးမြန္လို႔သြားပါတယ္)
ဂိတ္စကစီးတာေတာင္ ထိုင္ခံုမရရွာသူ မိုးတုိးမတ္တတ္ မဟာကံထူးရွင္ေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ စပယ္ယာလုပ္သူရဲ႕ဂႏၴ၀င္ေျမာက္လွတဲ့ စကားလံုးေတြေအာက္မွာ တမ္းလမ္းလံုး အလူးလူးအလဲလဲ ျဖဴကာျပာကာ က်မတတ္ပါပဲ။ (အဲဒီအထဲမွာ မႀကီး မငယ္နဲ႔ ကိုယ္ကထိပ္ဆံုးက)
အဲသလို စပယ္ယာလုပ္သူက ပါစပ္ကလည္း ဆီမန္းမန္းသလို တတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာ မ်က္စိကလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ေရွ႕ၾကည့္ ေနာက္ၾကည့္၊ လူေတြကၾကပ္ၾကပ္ညပ္ညပ္ျဖစ္ရတဲ့အထဲ ဒင္းက ေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ ေနာက္ ေလွ်ာက္လိုုက္လုပ္ၿပီး ေရွ႕ဘက္ကကားဆရာကို မွတ္တိုင္ပါတယ္ အစ္ကိုေရ…ေမာင္းအစ္ကိုေရ.. ရပ္ဆရာေရ.. ဆြဲဆရာ ေရ… ၊ ေလွ်ာ့ထားအစ္ကုိေရ၊ ေက်ာ္အစ္ကိုေရ… ၀ုိက္အစ္ကိုေရ..၊ ေနာက္ကားပါလာတယ္ အစ္ကိုေရ…၊ ေနာက္ကားက်န္ခဲ့ၿပီ အစ္ကိုေရနဲ႔ အမိန္႔ေပါင္းစံုကို မနားတမ္းေပး။ ဒရိုင္ဘာလုပ္တဲ့သူကလည္း သူ႔တပည့္ေက်ာ္ ဗိုက္ကေလးေျပာတဲ့အတိုင္း ေက်ာ္လိုက္၊ ၀ွိဳက္လိုက္၊ ေကြ႔လိုက္ ေကာက္လိုက္၊ ေနာက္ကားက်န္ခဲ့ရင္ မွတ္တိုင္မွာ ခပ္ၾကာၾကာေလးရပ္ထားလုိက္၊ ေနာက္ကားပါလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ဂ်က္ေလယဥ္လိုသေဘာထားၿပီး ၀ူးကနဲ..၀ူးကနဲ ေမာင္းထြက္လိုက္၊ ခပ္ငယ္ငယ္ ကားေမာင္း သမားေတြဆိုရင္လည္း လက္တစ္ဖက္ လႊတ္ေမာင္းလိုက္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုး လႊတ္ေမာင္းလိုက္၊ ဖံုးေျပာရင္းေမာင္းလိုက္နဲ႔ ပညာ ကုန္ထုတ္သံုးေနသလုိပဲ။ (ခရီးသည္ေတြရင္ထဲမွာလည္း ဖုတ္လိႈက္..ဖုတ္လႈိက္ေပါ့)
ကားေမာင္းတယ္ဆိုတာကလည္း မ်က္စိေရာ နားေရာ လ်င္လ်င္ထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာပါ။ မၾကာခဏဆိုသလို ယာဥ္ေၾကာ နားမလည္တဲ့ ကားေတြ၊ အတင္းေက်ာ္တက္လာတဲ့ကားေတြ၊ အခ်က္ျပမီးက ဘယ္ဘက္ကိုျပၿပီး ညာဘက္ကုိ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ ေရွ႕ကေန ဟိုရမ္းဒီရမ္းျဖစ္ေနတဲ့ တက္စီေလးေတြ၊ မထီမဲ့ျမင္ပံုစံနဲ႔ ကားလမ္းျဖတ္ကူး သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ယဥ္ေမာင္းႀကီးခမ်ာ..ကြ်ီကနဲေနေအာင္ ဘရိတ္ကိုေဆာင့္နင္း ပါးစပ္ကလည္း ေအးေပး ေလးေတြ၊ ငိုးမသားေတြ၊ ေဒါင္းစာေလးေတြ၊ ကားကိုမင္းပေထြးမွတ္ေနလားး ေရေ၀းေရာက္ခ်င္လို႔လားနဲ႔ မဆဲခ်င္ဘဲနဲ႔ ဆဲရ။ ကားထဲမွာလည္း အလဲလဲအကြဲကြဲ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကားေရွ႕မွန္မွာကပ္ထားတဲ့ ေရႊတိဂံု၊ က်ိဳက္ထီးရိုး၊ မဟာျမတ္ မုနိဘုရားႀကီး သာမညဆရာေတာ္ႀကီးတုိ႔ ကယ္ေပလို႔သာ…)
အဲသလိုမ်ိဳးေတြ ဆဲရင္းဆိုရင္း ေမာင္းရင္းနဲ႔ပဲ စပယ္ယာလုပ္တဲ့သူက ပိုက္ဆံေတြ ၾကားညွပ္ထားတဲ့လက္ေရာ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတဲ့ ဦးေခါင္းကိုေရာ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို ျပဴထြက္ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ၿပီး ဆရာႀကီးေရ တစ္စီးစာေလာက္ေပးပါ့လား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကားခ်င္းဖိုက္လာလို႔ပါ ဆုိၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ေျပာ ဟိုဘက္တစ္ခ်ိဳ႕ ကားသမားေတြက မေပးဘူးဆိုရင္ မ၀င္နဲ႔အံုး အစ္ကိုေရ ေယာကၡမႀကီးက မေပးဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ကားကို တစ္ခါ လက္ညွိဳးေထာင္ၿပီး ထပ္ေတာင္း၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ ကားသမားက နည္းနည္းေလး ရပ္ေပးလိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ေက်းဇူးပဲ ခ်စ္ကိုႀကီးေရလို႔ ေျပာ၊ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ၀ိုက္ဆရာေရ ေပးထားတယ္ ေပးထားတယ္လို႔ ကုန္းေအာ္.. ဒရိုင္ ဘာလုပ္သူကလည္း ေမာင္းေနတဲ့ ကားအႀကီးႀကီးကို ဒီဖက္ကားတန္းထဲကေန ဟိုဘက္ကားေသးေသးေလးေတြ တန္းထားတဲ့အထဲကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဇိုးကနဲ ဇတ္ကနဲ ေခါက္ကနဲ
စပါယ္ယာ ေျပာသလုိမ်ိဳး ၀ိွဳက္ထည့္လိုက္တာမ်ား ခရီးသည္ေတြ မ်က္ကလူးစံပ်ာျဖစ္ၿပီး ဘုရားေပါင္းစံု တမ္းတယူရတဲ့အထိ..။ (ရြတ္ေနတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေလးေတာင္ ေဇာက္ထိုးျဖစ္သြားပါတယ္)
ဒရိုင္ဘာရဲ႕ကြ်မ္းက်င္မွဳ၊ စပယ္ျဖစ္သူရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြလည္း ကားစီးတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး ႏွစ္လံုးသားမွာ ဘုရားလည္း တည္ျဖစ္ၾကသလို ေမာင္မင္းႀကီးသား ေမာင္ျမေဖတုိ႔တစ္ေတြ က်မၼာၾကပါေစ ခ်မ္းသာၾက ပါေစလို႔လည္း မေနာကံ ေမတၱာေတြ ပို႔သျဖစ္ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြမွာ ကားရပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲလူတစ္ေယာက္က အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္လာၿပီး ကိုင္ထားတဲ့ စာရြက္ဖိုင္ ေလးကိုၾကည့္ လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ကားနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ဘယ္ေလာက္က သြားတာ ငါးမိနစ္ရွိၿပီ၊ ေနာက္တစ္ခါ လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ကားနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္က သြားတာ ၃ မိနစ္ရွိၿပီ ဆိုၿပီး ေခါင္းခန္းက ဒရိုင္ဘာကို အေျပးအလႊားေလး တင္ျပရပါတယ္။ အဲဒီအခါမယ္ ဒရိုင္ဘာလုပ္သူကလည္း ျပန္ေမးစရာမရွိလို႔လား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး ေနပူထဲ အေျပးအလႊား ထြက္ေျပာရွာတဲ့သူကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ င့ဲၾကည့္ေဖာ္မရဘဲ ေမးေစ့ကိုပြတ္ၿပီး ဆန္႔ဆန္႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနပါေလရဲ႕။ ဟုိကေတာ့ သူ႔တာ၀န္ကိုေက်ေအာင္ မွတ္သားထားသမွ် ကားနံပါတ္ေတြကို နား ေထာင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေထာင္သည္ျဖစ္ေစ တရစပ္ရြတ္ျပရွာပါတယ္။ (ကိုယ္ကသာ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္နဲ႔ ေနႏိုင္တာဆိုၿပီး အားေတြနာ…)
ေနာက္လိုက္ စပယ္ယာတစ္ေယာက္ကလည္း ေရသန္႔ဗူးႏွစ္ဘူး ကြမ္းယာ ႏွစ္ထုတ္ စႏိုးတာ၀ါဆုိၿပီး ေအာ္၀ယ္..လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္က ကေလးမေလးကလည္း ေနပူထဲ အေဆာင္းမပါဘာမပါ အေျပးအလႊားထြက္လာၿပီး ေရွ႕က ဒရိုင္ဘာကိုလည္းသြားေပး ေနာက္က စပယ္ယာေတြကိုလည္း အေျပးအလႊားေလးေပး ဘယ္ေလာက္က် တယ္ဆိုတာကို တစ္ခါတည္းေျပာ ပိုက္ဆံေတာင္း။ (မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ လွ်ပ္တျပတ္ရိုက္ခ်က္ေတြ ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး)
ဒရိုင္ဘာလုပ္သူက ကြမ္းယာကို ၀ါးလိုက္ ကြမ္းတံေတြးကို လမ္းေပၚကိုဗ်စ္ကနဲ ဗ်စ္ကနဲ ေထြးလိုက္၊ ေသာက္ေရ သန္႔ဗူး ထဲက ေရနဲ႔ ပလုတ္က်င္း ၿပီးေတာ့ ဗ်န္းကနဲ ေထြးထုတ္လိုက္နဲ႔ ကားေမာင္းရင္းျပဳရင္းနဲ႔ပဲ ကြမ္းကိစၥကို တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ ကြမ္းတံေတြးေလးခမ်ာမွာလည္း ေလနဲ႔အတူ လြင့္ခ်င္ရာကိုလြင့္ ေမ်ာခ်င္ရာကိုေမ်ာ က်ခ်င္တဲ့ေနရာ က်ေပါ့။ (မေကာင္း သူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ပဲ)
ကားတစ္စီးမွာဆို ကားခသိမ္းတဲ့ စပယ္ယာရယ္ ခရီးသည္ေခၚတင္တဲ့ စပယ္ယာရယ္လို႔ ေနာက္လိုက္ ႏွစ္ေယာက္ရွိေလေတာ့ ခရီးသည္ေခၚတင္တဲ့ စပယ္ယာကလည္း ပိုက္ဆံသိမ္းတ့ဲ စပယ္ယာနည္းတူ မွတ္တိုင္တစ္ခုေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း လိုက္မလား? လိုက္မလား? တညွင္းကုန္း၊ ေအာင္းဆန္း၊ ေက်ာင္းဂိတ္၊ ေစာင္ ၁၊ ေဖာ့ကန္၊ ဂ်ပန္လမ္း၊ ျပည္ေတာ္သာ၊ ေဆးရံု၊ ပန္းၿခံ၊ ႀကိဳ႕ကုန္း၊ ခ၀ဲၿခံ၊ ကုလားေက်ာင္း၊ သမိုင္းလမ္းဆံု၊ ဘုရားလမ္း၊ ဗာတာ၊ အုတ္က်င္း၊ သံလမ္း၊ သုခ၊ ဘူတာရံုလမ္း၊ ဆင္ေရတြင္း၊ စံရိပ္ၿငိမ္၊ လွည္းတန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္း၊ မဟာၿမိဳင္၊ ေျမနီကုန္း၊ (ဟူးးးးး ေမာထွာေတာ္အံုးမွ)
အဲသလို မွတ္တိုင္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုမနားတမ္းတေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လည္းေအာ္.. ေခၚလည္းေခၚေပါ့။ သူတုိ႔ကားေပၚ မတက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြဆုိရင္လည္း အထုတ္အပိုးနဲ႔ ရုပ္ဆုိးတယ္ မေခၚဘူးတုိ႔၊ ေခၚတုန္းလိုက္ထားေနာ္..လိုက္ ထားေနာ္... ဘာ ညာ စံုေအာင္ ေျပာလည္းေျပာ၊ ေနာက္ကားပါလာလုိ႔ အတက္အဆင္းမွာ ခရီးသည္ေတြၾကာေနရင္လည္း စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆြဲခ်လိုက္ ဆြဲတင္လိုက္နဲ႔ တြန္းတြန္းထိုးထိုးေလး အကူညီေပးတတ္ပါေသးတယ္။ (ကူညီ ေဖးမတာကို မႀကိဳက္ရွာသူ အပ်ိဳႀကီးမမေတြကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြက္သြက္ေလး လွဳပ္ရွားလိုက္ရံုပဲေပါ့)
ပိုက္ဆံသိမ္းတဲ့ စပယ္ယာကလည္း ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ အစ္ကိုေရ၊ သံုးျပည့္သြားၿပီ အစ္ကိုေရနဲ႔ မၾကာမၾကာဆိုသလိုမ်ိဳး ကားဆရာႀကီးဆီကို အတိအက် သီတင္းပို႔ေပးရပါတယ္။ (ႏွစ္ေက်ာ္ သြားၿပီ သံုးျပည့္ၿပီဆိုတာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီ၊ သံုးေသာင္း ျပည့္ၿပီလို႔ေျပာတာပါ။)
လွည္းတန္းမီးပြြြိဳင့္ကေတာ့ နာမည္ႀကီးမီးပြိဳင့္ေတြထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ပါ။ မီးပြိဳင္မိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ခ်င္းျခင္း ဆိုသလုိပဲ စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ႀကီးက ဟီးကနဲထျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ “ဆိုင္မွာဆုိရင္ ငါးရာေလာက္ေရာင္းတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ေငြတစ္ရာက်ပ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းေပးပါတယ္၊ လၻက္ရည္ဖိုး ကြမ္းဖိုးေတာင္ မရွိပါဘူး၊ အိုက္ရင္ယပ္ခတ္လို႔ရတယ္၊ ေနပူရင္ ေနကာလို႔ရတယ္၊ ၀ယ္ထားေနာ္ဆုိတဲ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့သူေတြ၊ တစ္ေယာက္၀ယ္ရင္ တစ္အိမ္လံုးဖတ္လို႔ရပါတယ္ဆုိတဲ့ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္းေတြ၊ အေခြမထစ္ဖူး ကြာလတီေကာင္းတယ္ ရံုေပၚေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ရုပ္သံက အၾကည္ဆိုတဲ့ ျမန္မာစာတမ္းထုိး ႏိုင္ငံျခားေခြေတြ၊ ေခတ္ေပၚပ်က္လံုးေတြနဲ႔ သိပ္ကိုရီရပါ တယ္ဆိုတဲ့ အၿငိမ့္ေခြေတြကေတာ့ တစ္ေခြမွ ငါးရာပဲ က်ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ၊ လက္ေတြ႔ အစြန္းခြ်တ္ေဆး၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ကလာတဲ႔ အမူးအေမာ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ေသြး ေရာင္းသမား၊ သားသား မီးမီးတုိ႔အတြက္ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ပါဆိုတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေရာင္းသူေတြ၊ အိပ္မက္တိတၳံဳေရာင္းတဲ့ သူေတြ၊ ထီေပါက္စဥ္ ေရာင္းသူေတြ၊ သႀကၤန္စာေရာင္းတဲ့သူေတြ။ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္ေလးစံုပါတယ္ တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္နဲ႔ မေရာင္း ရတဲ့ေစ်းသည္ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ကားေပၚက ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ စိတ္၀င္စားစရာႀကီးပါ။ မီးပြိဳင့္ ပိတ္မိေနတာေတာင္ ေမ့လို႔သြားပါတယ္။ (တစ္ခ်ိဳ႕ တေရးတေမာ အိပ္ေပါ့)
ကားေအာက္မွာေတာ့ အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတဲ့သူ၊ ေရသန္႔ဗူးေရာင္းတဲ့သူ၊ ကြမ္းယာ စီးကရက္ ေရာင္းတဲ့သူ၊ ေျမပဲ ဆား ေလွာ္ေရာင္းတဲ့သူ၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ ငံုးဥျပဳတ္ေရာင္းတဲ့သူ၊ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့သူ၊ အလွဴခံတဲ့သူ၊ အို..စံုေနတာပါပဲ။ သူ႔ဟာ နဲ႔သူေတာ့ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ (လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္မိခ်ိန္ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ႀကီးကေတာ့ အ့ံမခန္းစရာပါ)
ညေန ေလးနာရီ၀န္းက်င္ ရံုးဆင္းခ်ိန္၊ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကားေပၚက အျဖစ္အပ်က္ေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ပြဲၾကမ္းလာပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာ ၾကပ္ညွတ္သိပ္ခဲ၊ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း အလုပ္လုပ္ထားၾကတာဆိုေတာ့ လူေတြက ေမာေမာပန္းပန္း မက္တတ္ရပ္ေနရသူေတြအဖို႔မေတာ့ ေလာကငရဲႀကီးက်ေနသလို။ ေခြ်းသံကလည္း တရႊဲရႊဲ၊ အနံ႔ေတြက လည္း ေခြ်းနံ႔ေတြ၊ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔ေတြ၊ မူးမူးတူးတူးအနံ႔ေတြ၊ ေရေမႊးနံ႔၊ မိတ္ကပ္နံ႔၊ ႏုတ္ခမ္းနီနံ႔၊ အန္ဖတ္နံ႔၊ အနံ႔ေပါင္းကို စံုသြားတာပဲ။ နံ႔သာေတာႀကီးထဲ ေရာက္ေနရသလိုမ်ိဳး။ (ေလကမရ ဘာကမရနဲ႔ ေခါင္းေတြလည္း မူးေနာက္)
ၾကပ္လိုက္တာကလည္း မတ္တပ္ရပ္တဲ့သူေတြဆိုရင္ ရင္ခ်င္ဆက္အမႊာ၊ ေက်ာခ်င္းဆက္အမႊာ၊ တင္ခ်င္းဆက္အမႊာ ေမာင္ႏွစ္မေတြလား ေအာင္းေမ့ရတယ္။ စပယ္ယာလုပ္တဲ့သူေတာင္ ေျခနင္းခံုမွာ ေျခတစ္ဖက္ပဲတင္ၿပီး ဟီးေလးခိုလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္။ ဒီၾကားထဲမယ္ စပယ္ယာ ျပန္အမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံက စုတ္လို႔ပါဆိုၿပီး ျပန္လဲခိုင္းတဲ့သူကခိုင္း။ (ၾကပ္ပါတယ္ဆုိမွ ျပႆနာကို မီးခြက္ထြန္းရွာေနတာေလ)
မွတ္တိုင္တစ္ခုကို ကားထိုးဆိုက္လိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဆင္းမယ့္လူကသိပ္မရွိ တက္မယ့္လူက တစ္ပံုတစ္ေခါင္း။ ကာေပၚမွာ ငပိငခ်ဥ္လိုၾကပ္သိပ္ေနမွန္းသိေပမယ့္ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရယ္ ေနာက္က်ရင္ ဒီထက္ဆိုးမယ့္ အေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ ခရီးသည္ေတြက ေယာက်ာ္းမိန္းမ မခြဲျခားႏိုင္အားပါဘူး ျဖစ္သလုိ ႀကံဳသလိုပဲ လုိက္ၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသၼီးေတြလည္း ေျခနင္းခံုမွာ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္ၿပီးေတာ့ တိုးလို႔တြဲေလာင္းေတြလည္း လိုက္ရပါတယ္။
ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္မွာ ငါးဖယ္တုိး တိုးမထြက္ပဲ ငခူးတုိးသလို ကန္႔လန္႔ႀကီး တိုးထြက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ဒဏ္ကုိေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ရတဲ့သူေတြက ခါးစည္းခံရပါတယ္။ တကယ့္ျပႆနာႀကီးပါ။ ေျခေထာက္ကို နင္းလို႔နင္း၊ ေခါင္းကိုထိလို႔ထိ၊ တံေတာင္နဲ႔လည္း တြက္ခံရ၊ ဟိုလူကတုိက္လိုက္ ဟိုဘက္လည္သြားလုိက္၊ ဒီလူကတိုက္လိုက္ ဒီဘက္ျပန္လည္လာလိုက္နဲ႔ (လူစစ္စစ္ကေန ပန္ကာျဖစ္ေနရတဲ့ဘ၀)
ၾကပ္လြန္း ညပ္လြန္းအားႀကီးေတာ့ မိမိဆင္းမဲ့မွတ္တိုင္ကို တစ္မွတ္တိုင္ အလိုေလာက္ထဲက ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ေလး ထြက္ထားကာမွ ေတာ္ကာက်ပါတယ္။ ႏို႔မို႔လို႔ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္က ေရာက္ေနၿပီ ဒီမွာက ေခြ်းတလံုးလံုးနဲ႔ တိုးလို႔ေကာင္းတုန္း အတက္အဆင္း အေပါက္က ဘယ္နားေနမွန္းေတာင္ မသိေသး။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာဆုိရင္ေတာ့ စပယ္ယာနဲ႔ ျပႆနာတက္ၾကပါၿပီ။ ခရီးသည္ကလည္း သူဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားလို႔ စပယ္ယာကို ရန္ေတြေထာင္၊ စပယ္ယာကလည္း ကြ်န္ေတာ္ေအာင္ေနတာၾကာၿပီ အစ္မတုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ထြက္မလာတာလဲေပါ့။ ဟိုကလဲ ဟဲ့..ငါတို႔လည္း ထြက္ေနတာပဲ၊ တုိးမရေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ နင္တုိ႔က ဘာလို႔စြတ္တင္ေနတာလဲ လူလိုတင္ပါ့လား နတ္လိုတင္ပါးလားတို႔ ဘာတုိ႔ ျဖစ္ကုန္ပါေရာ။ အဲသလုိမ်ိဳးေတြ ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ခရီးသည္ကလည္း တုိင္မယ္ေတာမယ္ျဖစ္၊ စပယ္ယာကလည္း ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ တိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး စိန္ေတြဘာေတြ ေခၚတဲ့ထိေတာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း တကယ္တိုင္ျဖစ္ မတိုင္ျဖစ္ဆိုတာေတာ့ သိခ်င္သား…)
ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့သူဆုိတာ ကားသမားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ကဲလည္းသိရတယ္၊ ႀကီးမားတဲ့သတိလည္း ရွိရတယ္၊ ငါးဖယ္တုိးလည္း တိုးတတ္ရတယ္၊ ငါးခူတိုး တိုးလာတာေတြကိုလည္း ခံႏိုင္ရည္ရွိရတယ္၊ ဂိတ္စ ဂိတ္ဆံုးလည္း မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ရတယ္၊ အတက္အဆင္းေတြမွာလည္း သြက္သြက္လက္လက္ ျဖစ္ေနရမယ္၊ အမိန္႔လည္း နာခံတတ္ရမယ္၊ မွတ္တိုင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေလ့ရွိတဲ့ ကားရွိရာကိုလည္း အေျပးအလႊားသြားႏိုင္ရမယ္၊ ေျခနင္းခံုမွာလည္း တြဲေလာင္းစီးရဲရမယ္၊ အထွာေတြအားလံုးကိုလည္း သေဘာေပါက္ထားရမယ္။ ဒါမွ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုး အဆင္ေျပၿပီး လုိရာခရီးကိုေရာက္မွာ။ (အ႒ာရသကေတာ့ ၁၈ မ်ိဳးေတာင္မကဘူး)
အဲသလိုမ်ိဳးေတြ ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္း၊ ငိုးမေလးေတြ ေဒါင္းစားေလးေတြ ဆဲရင္း၊ ရန္ေတြျဖစ္ရင္း၊ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရေၾကာင္း သီတင္းပို႔ရင္း၊ ကြမ္းတံေတြး ဗ်စ္ကနဲ ေထြးရင္း၊ ေရေသာက္ရင္း၊ ေရာင္းရင္း ၀ယ္ရင္း၊ ငါဖယ္တိုး ငါးခူးတုိး တုိးရင္း၊ ငါးသေလာက္ၿပံဳး ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ အၿပံဳးေတြ ၿပံဳးရင္း၊ ဖံုးေပါင္းစံုက အသံေတြျမည္ရင္း၊ လွည္းတန္းမွာ သံုးခါေလာက္ မီးပြိဳင့္မိရင္း၊ အနံ႔ေပါင္းစံုရွဳရင္း ရွိဳက္ရင္း၊ မူးရင္းေမာရင္း၊ ပြစိ..ပြစိ ဗ်စ္ေတာက္..ဗ်စ္ေတာက္လုပ္ရင္း၊ ေမတၱာပို႔အမွ်ေ၀ရင္း၊ တေရးတေမာအိပ္ရင္း၊ ေပတစ္ရာ လမ္းမႀကီးကလည္း သူ႔ေပၚကို ေဒါင္ကနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိဳေရဗူးခြံတို႔၊ အန္ဖတ္ထုတ္၊ အမွိဳက္ေပါင္းစံုတို႔ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လကၡံရင္းနဲ႔ပဲ လိုရာခရီးကို သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ လုပ္ေန ၾကရတာဟာ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ အေျခခံလူတန္းစား ဒရိုင္ဘာ စပယ္ယာ ခရီးသြား ျပည္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ႀကံဳခံစားေနရတဲ့ မဟာဒုကၡသုကၡေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀သံသရာ ဘတ္စ္ကားႀကီးကေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ယေန႔လိုမ်ိဳး ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ ဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္ရင္း တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္နဲ႔ ခရီးဆက္ေနရဦးမယ္ဆိုတာ မုခ်ဧကန္ မလြဲအမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့ တယ္။
ေဗဒါရီ