(မုိးမခ) မတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
ဘာကိုမွ ယံုလုိ႔ မရတာ ၾကာၿပီေလ။ ၾကာဆို ကြၽန္ေတာ္ ေမြးကတည္းက ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ သူမ်ားေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို မယံုၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားေတြကို မယံုၾကည္ဘူး။ အဆိုးျမင္တာပါလုိ႔ ဆိုမလုိ႔လား။ ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ ထင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မယံုရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပပါအံုးမယ္။
ပထမဆံုး ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ၊ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းရတဲ့ ကိစၥ။ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာေတြးၾကည့္။ ဘယ္ အရာကို ခင္ဗ်ားယံုၾကည္လုိ႔ရသလဲ။ လမ္းေပၚကို ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းလာၿပီဆိုကတည္းက ဘာကိုမွ မယံုနဲ႔ေတာ့။ ယံုလုိ႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အာရံုေျခာက္ပါးကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္ထားၿပီး ကားကို ေမာင္းေပေတာ့ဘဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ ကားေမာင္းသက္တမ္း အေတာ္ရင့္ၿပီလုိ႔ ဆိုပါရေစ။ ႂကြားတယ္လုိ႔ မထင္ပါနဲ႔။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္းဘူးတယ္။ ကားေမာင္းရတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္၊ မာန္မာနအလြန္ႀကီးတဲ့ လူခ်မ္းသာသူေဌးေတြေနတဲ့ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေလးတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္းလာတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ကေန မီးေတြဖြင့္ၿပီး လမ္း ဖယ္ခိုင္းမယ္၊ ဇြတ္ေက်ာ္တက္မယ္၊ အေရွ႕ကေန ရိသဲ့သဲ့စမယ္။ ဒီေလာက္ဆိုးေပမယ့္ သူတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ယံုလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ မ်က္စိေနာက္ေအာင္၊ သူတုိ႔နဲ႔ မထိ၊ မျငိေအာင္ သီးခံၿပီးေမာင္းရင္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘူး။
ဒီမွာ လမ္းေပၚ တက္ကတည္းက ဘတ္စ္ကားေတြက ခင္ဗ်ားကို ဖိအားေပးမယ္။ အငွားကားေတြက ခင္ဗ်ားကို ခ်ီး ေခြးႏိုင္ သလို ခင္ဗ်ားကို ႏိုင္စားမယ္။ လမ္းအလယ္က ဆိုက္ကၠားသမားက ခင္ဗ်ားကို တိုက္ရဲတိုက္ၾကည့္၊ ျခစ္မိတာနဲ႔ မီးပြင့္သြား မယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္နဲ႔ အၾကည့္ခံရမယ္။ လမ္းကူးသူေတြက ခင္ဗ်ားကားကို ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရိွတယ္လုိ႔ မထင္အေပါက္မ်ိဳး အခ်ိဳးခံရမယ္။ ဆတ္ကနဲ႔ လမ္းကို ျဖတ္ကူးမယ္။ တုံ႔ကနဲ႔ ရပ္ခ်င္ ရပ္ပစ္မယ္။ ဘာကိုမွ ခင္ဗ်ားယံုလုိ႔ မရဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သက္ရိွေတြတင္ မကဘူး။ သက္မဲ့ေတြကိုပါ ခင္ဗ်ား မယံုရဘူးဆိုရင္ ပိုတယ္မထင္နဲ႔။ လမ္းအလယ္ ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းမွာ မည္းမည္းတူးတူးႀကီး ခ်ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္တံုးႀကီးေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းစြမ္းရည္ကို မစမ္းသပ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွဳကို အျမဲ စမ္းသပ္ေနတာ။ ယံုလုိ႔ ပံုအပ္ၿပီး တိုက္မိလိုက္လုိ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားလဲ သြား၊ ခင္ဗ်ားကားလဲ သြားေပေရာ့။ ဒါက ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းရင္ ဘာဆို ဘာကိုမွ ယံုၾကည္လုိ႔မရဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ ေတာ္ ေျပာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ကားကို တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေပၚမွာေမာင္းၿပီးရင္ အသက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုတိုသြား တယ္ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားစကားကို ကြၽန္ေတာ္ လံုး၀သေဘာတူတယ္။
ေနာက္တစ္ခု မယံုရတာ ေျပာအံုးမယ္။ သူေတာင္းစားေတာင္ ခင္ဗ်ား ယံုလုိ႔မရဘူး။ တျမန္ေန႔က ကြၽန္ေတာ့္နားကို လူတစ္ ေယာက္ ကပ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ သူ႔ဗိုက္မွာ ခြဲစိတ္ထားတဲ့ အနာႀကီးက ျမင္မေကာင္းဘူး။ ပိုက္ႀကီးက တန္းလန္း။ အူထုတ္ထားတယ္ဆိုလား၊ ျဖတ္ထားတယ္ ဆိုလား။ ေဆးရံုစရိတ္မရိွလုိ႔ပါ သားေလးရယ္ဆိုလုိ႔ “ဒါဆို..လာ။ ေဆးရံုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္လုိက္ပို႔မယ္။ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားကို ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးက မကုေပးလုိ႔ ရမလား။ ကားေပၚတက္” ဆို ေတာ့ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ လွည့္ထြက္သြားလုိ႔ ေႀသာ္ သူ႔အခက္အခဲနဲ႔ သူေနမွာေပါ့လုိ႔ ေတြးၿပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးမိတယ္။ ညေနေရာက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႕လုိ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပမိမွ “မင္း အလိမ္ခံလိုက္ရၿပီ..ဟား..ဟား” ဆိုၿပီး ဟားတုိက္ ရီေမာတာကို ခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ပိုက္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ လုပ္စားေနတာ ၾကာၿပီတ့ဲ။ အဲဒါႀကီး ျပၿပီး လိုက္ေတာင္း စားေနတာ မင္းလိုလူေတြခံရတာ မနည္းဘူးတဲ့။ သူ႔၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့တဲ့။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္။ ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သကၤန္း၀တ္ေတြ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ျပားမွ မေပးဘူး။ ေျခလက္ အဂၤါအျပည့္အစံုနဲ႔ လိုက္ေတာင္းစားေနသူေတြဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္က အသဲအေတာ္မာတယ္။ တစ္ျပားမွ မက်ဘူး။ အင္း..ဒါေပမယ့္ အဘိုးအရြယ္၊ အဘြားအရြယ္ဆိုရင္ေတာ့ မနည္းတဲ့ ေငြေၾကးကို ကြၽန္ေတာ္ေပးမိတတ္တယ္။ သူ႔ဘ၀ ဘာဘဲ ျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူတုိ႔ ဘ၀ကို စာနာတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေပးတယ္။ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံမရိွလုိ႔ ေနမွာေပါ့။ သူလုပ္ေကြၽးေနရတဲ့ မသန္မစြမ္း၊ ကေလးသူငယ္ေလးေတြ ရိွလုိ႔ ေနမွာေပါ့စိတ္နဲ႔ အတတ္နိုင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရွင္းရွင္း လွဴတယ္။ အဲဒီ အဖြားႀကီးက သူ႔ လံုျခည္ အျပဲႀကီးကို ျပၿပီး “ငါ့သားရယ္ အေမ့ လံုျခည္အျပဲႀကီး လဲ၀တ္ခ်င္လုိ႔ပါ” လုိ႔ ဆိုလာလုိ႔ “အေမ ဒီမွာ ခဏေစာင့္” လုိ႔ ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး လံုခ်ည္ ႏွစ္ကြင္း ကြၽန္ေတာ္ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေလးမွ ၂၄ နာရီ ျပည့္ေအာင္ ခံစားပီတိ မျဖစ္ရေသးဘူး ေနာက္ရက္မွာ အဲဒီေနရာမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘဲ “အေမ့လံုခ်ည္ ျပဲေနလုိ႔ပါသားရယ္” ဆိုၿပီး ထပ္ေတာင္းျပန္ေတာ့ ေဒါသ မထြက္ မိေအာင္ မနည္းခ်ဳပ္တီးလိုက္ရတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးနဲ႔ လိမ္ေနရတာ အကုသိုလ္သိပ္ႀကီးခဲ့လုိ႔ ေနရွာမွာလုိ႔ ေျဖေတြး ၿပီး ေဒါသကို ဂလုလုိ႔ အသံထြက္ေအာင္ ျမိဳခ်လိုက္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ အလုပ္နဲ႔ ပါတ္သက္တယ္။ အလုပ္အတြက္ စီစဥ္စရာ ကိစၥတစ္ခုက သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ ပစၥည္း ၀ယ္ဖုိ႔ကိစၥက အေရးႀကီးကိစၥ။ အဲဒီ ၀ယ္ရမယ့္ပစၥည္းေတြကို ၀ယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ သြားပို႔။ သူတုိ႔ ဆိုင္က ျပင္ဆင္စရာရိွတာ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္အတြက္ သံုးရမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒီဆိုင္မွာ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘဲ ၀ယ္လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ္မွာ ၀ယ္ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပိုသိမွာေပါ့။ ပိုက္ဆံ ပိုေပးရလဲ ေပးရမွာေပါ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အလ်င္လိုေနတာဘဲ” လုိ႔ ေျပာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ရွင္က သူတုိ႔ ၀ယ္ေပးလုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္း။ သူတုိ႔ ၀ယ္ ေပးရင္ အမ်ာစုက ပိုက္ဆံကို ပိုတင္တယ္ထင္ၾကေတာ့ မိတ္ပ်က္တတ္လုိ႔ ၀ယ္ေပးလုိ႔ မရဘူးတဲ့။ ၀ယ္ေပးပါ။ ပိုက်မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္လုိ႔ ဘယ္လို ေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ မယံုမၾကည္ျဖစ္တာ မခံႏိုင္ဘူးလုိ႔ တင္းဆိုေနေတာ့ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ မကြၽမ္းမက်င္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို လိုက္၀ယ္ရတယ္။ ဒါက်ေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး မယံုၾကည္၊ သံသယ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ေတြ ေႏွာင့္ေႏွးကုန္တာ။
လူဆိုတာဗ်ာ..မယံုၾကည္ရတဲ့ သတၱ၀ါပါ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေတာင္ အစိုးမရၾကတဲ့သတၱ၀ါေတြကို မယံုမၾကည္ ျဖစ္ၾကတာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ရိွၿပီးသား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေစတနာ သဒၵါတရားေတြကို ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ လဲပစ္ ၾကတာေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ ယံုပါတယ္။ လုပ္ပါလုိ႔ ဆိုထားေပမယ့္ မယံုမၾကည္ျဖစ္ရေအာင္ လုပ္ပစ္ၾကတာ လူေတြ။ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရဖုိ႔ ဘယ္သူ႔ ဂရုစိုက္ရမလဲဆိုတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးျပစ္ၾကတာ ၀မ္းနည္းဖုိ႔ ေကာင္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခဏ ၾကံဳရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ သူမ်ားေတြကလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္ျခင္းကို ေစာ္ကား ေမာ္ကား ဖ်က္ဆီးတယ္။ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ တုံ႔ျပန္တယ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးကို ၾကည့္ပါ။ သမၼတက NLD က တင္တဲ့ သမၼတႀကီး ျဖစ္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ “အားလံုး ေကာင္းသြားပါၿပီ ခင္ဗ်ား” လုိ႔ ယံုၾကည္လုိ႔ ရလုိ႔လား။ စစ္တပ္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို မယံုဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ စစ္တပ္ဟာ နည္းနည္းမွ မယံုၾကည္ရဘူးလုိ႔ သိထားတယ္။ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ဆိုတဲ့ သမၼတရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို လႊတ္ ေပးခ်င္ရင္ေတာင္မွ သူတုိ႔အမ်ားစုပါတဲ့အဖြဲ႕က ခြင့္ေပးပါ့မလား။ တစ္ခ်ိဳ႕က သမၼတေနရာအတြက္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ၾက၊ ေအာင္ပြဲခံေနၾကတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တက္ေတြေထာင္လိုက္ၾကၿပီလားလုိ႔ စိုးရိမ္မိတယ္။ ယံုၾကည္ပါ။ ဒုကၡမေပးပါဘူး လုိ႔ ဒီဘက္က အတန္တန္ ကမ္းေနပါရဲ႕နဲ႔ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခဏ ခဏ ပုတ္ခ်၊ သံသယ၀င္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ စစ္တပ္နဲ႔ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးအနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ (ဆရာႀကီး ေလသံ ဖမ္းရရင္) ရင္ေလးတယ္။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူ့အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဘယ္အရာကိုမွ မယံုၾကည္ေလနဲ႔။ လူတစ္ေယာက္ကို မယံုမၾကည္ ျဖစ္ရၿပီဆိုရင္ သူလည္း မေကာင္း၊ ကိုယ္လည္း စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္ မို႔လား။ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းက တစ္ခုဘဲ ရိွတယ္။ အဲဒီ ေနနည္းကို ညႊန္ျပေပးတဲ့ ဆရာသုခမိန္လႈိင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရိွတယ္။ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က “ျပတိုက္”။
လူဟာ ဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔
လက္မခံႏိုင္သေရြ႕
ဆင္းရဲ ပင္ပန္းမယ္
လက္ခံႏိုင္ေတာ့ေရာ
ထိုင္ၾကည့္ေနရံုေပါ့ ….တဲ့။
မယံုမၾကည္ ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ တာရွည္ ကြၽန္ေတာ္ မခံႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လုိ႔ လက္ခံၿပီး ထိုင္ဘဲ ၾကည့္ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ စိတ္ေတာ့ ဘယ္မွာ အျပည့္အ၀ ခ်မ္းသာပါ့မလဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ေႀသာ္…ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ထားဟာ အေတာ္အသင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခံသာေစမွာပါ။
ဖိုးထက္