(မိုးမခ) မတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၆
ေမာင္သာရကို ဝတၳဳေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ကြက္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
ေမာင္သာရဟာ ဝတၳဳႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားေရးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
(၁) လူငယ္ႀကိဳက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အခ်စ္ ဝတၳဳမ်ား ကိုလဲ ေရးခဲ့တယ္။
(၂) လူႀကီး ႀကိဳက္လို႔ ဆိုပါေတာ့။ ဘ ဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳမ်ားကိုလဲ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္ ဝတၳဳေတြမွာေရာ၊ ဘ ဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳေတြမွာေရာ ေမာင္သာရ ဝတၳဳေတြမွာ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ထူးျခားခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ၊ သူ႔က႑နဲ႔သူ သူမ်ားထက္ ထူးျခားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဘ ဝ သင္ခန္းစာယူစရာေတြကို အပံုႀကီးခ်န္ခဲ့သူပါ။
ေမာင္သာရ စၿပီး နာမည္ရတာက အခ်စ္ ဝတၳဳေတြနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ ဝတၳဳေတြမွာ ထူးျခားခ်က္က စကားေျပအေရးအဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ` ဝါက်လက္သမား ´ လို႔ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ လက္သမားမွာ လက္သမားအ၏ပညာအျပင္ သူသံုးစြဲတဲ့ စူး ေဆာက္ လႊ စတဲ့ ကိရိယာေတြျပည့္စံုေကာင္းမြန္မႈလဲ လိုအပ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာမွာလဲ စကားေျပအေရးအသား တတ္ကၽြမ္းဖို႔အျပင္ ေ ဝါဟာရ ၾကြယ္ဖို႔၊ သဒၵါ ဝါက် စကးလံုး သံုးစြဲတတ္မႈ အရည္အခ်င္းျပည့္စံုေကာင္းမြန္ဖို႔လဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ` ရန္ကုန္အၾကြား၊ ေမာ္လၿမိဳင္အစား၊ မႏၱေလးစကား ´ ဆိုတဲ့အတိုင္း မႏၱေလးသားမ်ားဟာ စကားၾကြယ္တယ္လို႔ အဆိုရိွပါတယ္။ ေမာင္သာရက မႏၱေလးသား အစစ္လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။
စာေရးဆရာျဖစ္ရင္ မႏၱေလးသားက တပန္းသားတယ္ဆိုတာကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဦးညိဳျမ ၊ လန္ဒန္ဦးတက္ထြဋ္တို႔က အဆိုျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (ဖ်ာပံုသား)က ေထာက္ခံ အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္သာရက မႏၱေလးသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ မႏၱေလးသားတိုင္းမွာ မရိွႏိုင္တဲ့ ေရွးစာ၊ ေမတၱာစာ၊ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာလကၤာေတြ အရအမိ၊ အကၽြမ္းတ ဝင္ရိွခဲ့ၿပီး အဲဒီေရွးကဗ်ာလကၤာအညြန္႔အဖူးေတြကိုလဲ ေခတ္ဆန္လွတဲ့ ဝတၳဳေတြမွာ ေရွးစာနဲ႔ အတင့္အတယ္ျဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ခုေခတ္မယ္ေရြးပြဲေတြမွာ နန္းတြင္းသူ အ ဝတ္တန္ဆာေတြကို ဝတ္ဆင္သလို ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလို ဝတ္ဆင္တာမ်ဳိးကလဲ ဆင္တတ္ရင္ လွၿပီး မဆင္တတ္ရင္ ၊ အ သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေမာင္သာရက လွေအာင္ ဆင္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲသလို အခ်စ္ ဝတၳဳေတြ ၊ အႏုအလွ သမုဒယ ေလးေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ၿပီး နာမည္ရေနခ်ိန္မွာ အဲဒါေတြကို သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးသလို လံုး ဝရပ္ဆိုင္း ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတာကို စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေအာင္ျမင္မႈတခုကို အရိပ္အေရာင္မွ်မျမင္ရေသးဘဲ လက္ရိွေအာင္ျမင္မႈကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ရာ ပိုမိုခက္ခဲပါတယ္။ ေမာင္သာရက အေဟာင္းကို စြန္႔ပစ္ၿပီး အသစ္တခုကို စြန္႔စား ကူးလိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ` သရုပ္မွန္ ´ လို႔လဲ ေခၚတဲ့ ` ဘဝသရုပ္ေဖာ္ ´ ဝတၳဳလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ခုန္တက္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝသရုပ္ေဖၚဆိုတာက ဆင္းရဲသား အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝကို သရုပ္ေဖၚရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဘဝ ကို သရုပ္ေဖၚရတယ္ ဆိုတာကလဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ၾကားမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ ဝထဲမွာ အတူ ေနထိုင္စားေသာက္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ ဝကိုခံယူ ၊ စံစား ၊ နားလည္မွသာ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္ျမင္နားၾကား သာမန္အေပၚယံေလာက္ သိရံုနဲ႔ မရဘူးဆိုတာကိုလဲ ေမာင္သာရကပဲ လက္ေတြ႕ျပသြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူက အလုပ္သမား၊ ဆင္းရဲသား မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းဆရာ မ်ဳိးရိုးပါ။
` မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းမွာငို ´ ဆိုတဲ့ ဘ ဝသရုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳကို ၁၉၆၉ မွာ ေရးပါတယ္။ ဒီ ဝတၳဳကို ေရးဖို႔ရာအတြက္ ကုန္းလမ္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးဌာနမွာ အစမ္းခန္ ႔လက္ေထာက္ႀကီးၾကပ္ေရးအရာရိွ ဝင္လုပ္ခဲ့တယ္။ဒါက အလုပ္သမားရဲ႕ အထက္ကေနရတာပါ။ ၿပီးမွ လက္မွတ္ေရာင္း ဝင္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တကယ့္ယာဥ္ေမာင္းဘ ဝကို ဝင္လုပ္ပါတယ္။ ေလးဘီးအငွားယာဥ္ေမာင္းသူ (တကၠစီဒရိုင္ဘာ ) ဘဝကို ေနာေက်ေအာင္ ေလ့လာၿပီး ဝတၳဳေရးတဲ့အခါ ၁၉၆၉ အေကာင္းဆံုး ဝတၳဳရွည္ အျဖစ္ အမ်ဳိးသားစာေပဆုကို ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ဆုရတာဟာ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယ သံုးပါးလံုးပါ ဝင္ပါတယ္။ ဒီ ဝတၳဳမွာ ဥာဏ္ ဝီရိယ အထူးစိုက္ထုတ္ ပါ ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။ (စပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ အဲဒီခုႏွစ္မွာထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာတဲ့ ႏွစ္မ်ားက သူ႔ထက္ အသက္ ၄ - ၅ ႏွစ္ငယ္သူ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ အမ်ဳိးသားစာေပဆု ရၿပီးႏွင့္ပါၿပီ ။)
ဒီလိုဘဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳနဲ႔ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရလိုက္ဆိုေတာ့ဟာ သူစြန္႔စားကူးေျပာင္းလိုက္တဲ့ လမ္းေပၚမွာလဲ ေအာင္ျမင္မႈ ရသြားခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေအာင္ျမင္မႈဟာ ဝတၳဳအမ်ိဳးအစားအသစ္မွာ ရရိွဘို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ အတြက္ ေမာင္သာရဟာ ဂုဏ္ယူထိုက္ပါေပတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဘဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳေတြ ေရးလာေတာ့ က်ေနာ္က မႏၱေလးလူထုသတင္းစာမွာ အပတ္စဥ္ (တခါတေလလဲ ေန႔စဥ္ေလာက္) စာအုပ္ေ ဝဖန္ခ်က္ေတြ ေရးေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မိုးေဝမဂၢဇင္း အစရိွတဲ့ ရန္ကုန္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာလဲ ေရးေနပါၿပီ။ ေမာင္သာရ ရဲ႕ ဝတၳဳေတြကိုလဲ ဘဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳေတြအျဖစ္ ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳေရးသားလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ႏႈတ္ကေရာ စာနဲ႔ပါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ` သူတို႔ မႏၱေလးသားခ်င္းမို႔ အေကာင္းေရးတာ ´ လို႔ အမနာပ ေျပာဆိုေရးသားလာၾကပါတယ္။ ( ေမာင္သာရကေတာ့ သူသာ ေရႊမန္းသားအစစ္ပါ၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔က ` အတု´ ေတြလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ သူဟာ က်ေနာ္တို႔လို ` လူထုတိုက္ထြက္ မဟုတ္ဘူး ´ ဆိုတာကိုလဲ ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီလို `မတူျခားနားေၾကာင္း ´ ဘာေၾကာင့္သူေျပာရသလဲဆိုတာ ေနာင္အခါ သီးျခားေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးပါအံုးမယ္ ။)
သူ႔ကို မန္းသားခ်င္းမို႔ အေကာင္းေရးတယ္ဆိုတာကို ေမာင္သာရသာ မန္းသားမဟုတ္ရင္၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္သာ မန္းသား မဟုတ္ရင္ (မႏၱေလးမွာ ေနသူ မဟုတ္ရင္) ခုလုိေရးမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုတာအျပင္ - ေမာင္သာရ ဝတၳဳကို မေကာင္းေတာင္မွ က်ေနာ္က အေကာင္းလုပ္ေရးမယ့္ပံု၊ ေကာင္းေပမဲ့လဲ မေကာင္းေရးခ်င္ေရးမယ့္ပံု ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာေပေ ဝဖန္ေရးကိုပါ တန္ဘိုးက်ေအာင္၊ စာေပကိုလဲ တန္ဘိုးက်ေအာင္ ေရးရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူေရာ၊ စာေပေရာ၊ ေဒသေရာကို အနာပ ေျပာတာ၊ ေရးၾကတာပါ။
ခုလို အမနာပ ေရးေနသူေတြက ရန္ကုန္ဘက္ကခ်ည္းျဖစ္လို႔ အထက္ေအာက္ ` ေဒသစြဲ´ ဆိုတဲ့ စကားေတြလဲ ပါရိွလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒသစြဲ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ျပန္လည္ေခ်ပေရးသားရာမွာ က်ေနာ္က ေမာင္သာရ ဝတၳဳေတြရဲ႕ အေပၚရဲ႕ အမႊမ္းအမံ အေရးအသားနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္အႏိုင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပါ။
ေမာင္သာရ ဝတၳဳေတြကို မၾကည့္ေသးပဲ ေမာင္သာရရဲ႕ ဝတၳဳ အမည္ေတြကိုပဲ ၾကည့္လို႔။ ဝတၳဳနာမည္ေတြက ` ထမီကၽြတ္၍ လႊတ္လိုက္သည္ ´ ၊` မကူးေသာငါး မနားေသာငွက္´ ၊ ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း ´ ၊ ` ယုန္နဲ႔အတူေျပး ေခြးနဲ႔အတူလိုက္ ´ ၊ ` ၿပီးေတာ့ လူကိုပါယူသည္ ´ ၊ ` လွမ်က္ခ်ယ္ ရာ့သက္ ဝယ္ ဘယ္မမုန္းႏိုင္ဘု ´ ၊ ` ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ညားေတာ့ မိဖုရား ´၊ ၿပံဳးတတ္တယ္ ေခါင္းညိတ္တတ္တယ္ ´ ၊ ` ပုဇြန္ေတာင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္သူနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္သူ ´၊ ` ေၾကာင္ကို ဘယ္သူျခဴဆြဲမလဲ ´ ၊ ` ေျပာျပန္ရင္ ေမာင္သာရ လြန္ရာက်မယ္ ´ ၊ ` လွသည္လြယ္သည္ သို႔ေသာ္လည္သည္ ´၊ ` ငရုတ္မွန္လွ်င္ စပ္ရလိမ့္မယ္ ´၊ ` မႏုတ္ေလာက္ေတာ့တဆယ္ေခ်း ´၊ ` ျမည္းတေကာင္ ႏွင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ´ ၊ ` ေရႊေစာ္နံ ျပန္လိုက္ဦး ´ ၊ ` မႏိုင္၍သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း ´ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာႀကီးေပႀကီးထဲက စကားပံု စကားထာေတြထဲက၊ သီခ်င္းေတြထဲက စသျဖင့္ လွတာေလးေတြ ညႊန္႔တာေလးေတြ ေရြးၿပီး ဝတၳဳနဲ႔ ဆီေလ်ာ္အပ္စပ္ေအာင္ ေရြးထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာလံုးေတြကိုေတာ့ လူတိုင္းေလာက္သိပါရဲ႕လို႔ ဆင္ေျခေပးႏိုင္ေပမဲ့ လူတိုင္းက သံုးဖို႔ စိတ္ကူးမရိွခဲ့၊ သံုးျပန္ရင္လဲ ဝတၳဳေၾကာင္းနဲ႔ အပ္စပ္ဖို႔ မလြယ္။ ကဲ - ေမာင္သာရရဲ႕ ဝတၳဳမ်ဳိးကို ေရးဖို႔ ဆိုထားဦး ၊ ဝတၳဳေခါင္းစီးေတြကိုပဲ ခုလိုလွေအာင္ ေရြးတတ္ပါစလို႔ က်ေနာ္က စိန္ေခၚခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္သာရပဲ လုပ္လုပ္၊ ေမာင္သာရ မဟုတ္တဲ့ ဘယ္ ဝတၳဳေရးသမားပဲ လုပ္လုပ္ ၊ လုပ္နည္းမွားရင္လဲ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ေမာင္သာရ ခုလို ဘ ဝသရုပ္ေဖၚစာေပေတြ ေရးေနခ်ိန္မွာ သူဟာ မဆလ ေခၚ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ( စစ္တပ္ပါတီ အာဏာရွင္ေခတ္ - စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္ပထမပိုင္း ) မွာ မဆလပါတီဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ လမ္းစဥ္ သတင္းစာမွာလဲ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပါတီစာနယ္ဇင္းမွာ လုပ္ခဲ့ရာက ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ လုပ္သလို အလုပ္သမားထုအၾကားမွာ ကြင္းဆင္းေလ့လာၿပီး ဝတၳဳေရးမယ္လို႔ ဆိုၿပီး (၁) ျမစ္ငယ္မီးရထား စက္ေခါင္းရံုအလုပ္သမားေတြ ဘ ဝကိုေလ့လာေရးသားဖို႔ တႀကိမ္ (၂) ေရနံေျမအလုပ္သမားေတြ ဘဝကို ေလ့လာေရးသားဖို႔ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကိစၥႏွစ္ရပ္ ( က်ေနာ္သိတာကိုပဲ ) နမူနာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ( မိုးမိုး ( အင္းလ်ား ) ဟာ မဆလ လဲျဖစ္၊ ေအာက္ရပ္သူလဲ ျဖစ္လ်က္ ေကာင္းလွ်င္ ခ်န္မထားခဲ့ပါ)
ျမစ္ငယ္စက္ရံုမွာလဲ ထံုးစံအတိုင္း စစ္အစိုးရေအာက္မွာ ျဖစ္လို႔ စစ္ဗုိလ္ေတြပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ပါတီ ကိုယ္စားျပဳလာတဲ့ စာေရးဆရာကို မီးရထားေဟာ္တယ္ေပၚမွာပဲ အထက္တန္းက်က် စားေသာက္ေနထိုင္ေစပါတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေမာင္သာရပါတဲ့။ ရတဲ့ အခြင့္အေရး အကုန္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ( ပိုေတာင္ ပိုအံုးမယ္ ) ေဟာ္တယ္မွာ တာ ဝန္က်တဲ့ စစ္ဗိုလ္ကို ေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္တယ္၊ ၿမီးေရွ စားခ်င္တယ္ စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ိဳး ဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕ သြားခ်င္တယ္၊ စစ္ကိုင္းသြားခ်င္၊ ေက်ာက္ဆည္ သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ (မီးရထား ပထမတြဲနဲ႔ ) ၊ ကားနဲ႔ ဟိုပုိ႔သည္ပို႔ ပို႔ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂ်ီးမ်ားတယ္ (ဗိုလ္ေပၚ ဗိုလ္က်တယ္) ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြက ေဟာ္တယ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အထက္က လာတဲ့ ဝတၳဳေရးဆရာဟာ အလုပ္သမားထဲ ေကာင္းေကာင္း မေရာက္ခင္ က်ဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္တေခါက္ကေတာ့ ေရနံေျမေကာင္စီကေန သြားၿပီး ေရနံ အလုပ္သမားေတြကို ေလ့လာပါတယ္။ ` အသားနက္မႀကီး ေအာင္လံထူ ´ ဆိုတဲ့ ` ေရနံေျမအလုပ္သမားဘ ဝသရုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳႀကီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပါတီေကာင္စီ အရာရိွအျဖစ္ အထက္စီး အျမင္နဲ႔ ေလ့လာေတာ့ အထက္အရာရိွေတြနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္စနစ္ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကို လ်စ္လ်ဴရႈ ေရးဖြဲ႕ ထားခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကိုေတာ့ ` သူခိုးေတြ ´ အျဖစ္သရုပ္ေဖၚခဲ့လို႔ ဒီ ဝတၳဳဟာဆိုလဲ တပိုင္းသရုပ္ေဖၚ အျဖစ္နဲ႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေလ့လာေရးသားတယ္ဆိုတိုင္းလဲ ဘ ဝထဲကို တကယ္မေရာက္ဘဲ အေပၚစီးေလ့လာရင္ က်ဆံုးရပါတယ္။ ေမာင္သာရ ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာပါပဲ။
ေဟာ - ခုေတာ့ အခ်စ္ ဝတၳဳ အညႊန္႕အဖူးေလးေတြ ေ ဝေ ဝဆာဆာ ေရးတာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ၊ ဝတၳဳေရးဆရာ ၊ ဆင္းရဲသားျပည္သူဘ ဝကို အထက္လူမပါဘဲ ကိုယ္တိုင္တကယ္ထဲထဲ ဝင္ ဝင္ ေလ့လာေရးသားလို႔ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာဟာ သူ႔ ဝတၳဳေတြလိုပဲ ` ေရႊေစာ္နံ ျပန္ေလဦးေတာ့ ´ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္သာရဟာ လူညံ့မဟုတ္ပါ။ ဒီလို အထက္စီးကေနရင္ ဝတၳဳေရးဆရာ က်ဆံုးရတာပါပဲလား ဆိုတာကို သင္ခန္းစာယူတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္အာဏာ ပါ ဝါမသံုး ၊ မပါ ဝင္ဘဲ သူ႔ဘာသာ မီးရထားတတိယတန္းတြဲမွာ ေမွာင္ခို ခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ေမာ္လၿမိဳင္ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အသြားအျပန္ အစုန္အဆန္ စီးၿပီး ေလ့လာၿပီး ေမွာင္ခို ေစ်းကုန္သည္ေတြ ဘဝကို ေလ့လာေရးသားပါတယ္။ ေမွာင္ခိုေစ်းသည္ဆိုတာ မဆလေခတ္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အသြင္လကၡဏာတရပ္ မဟုတ္လား။ ေရးလဲၿပီးေရာ စာေပစိစစ္ေရးက စာမူေတာင္ ျပန္ေတာင္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး တဲ့။ ပံုႏိွပ္ထုတ္ေ ဝခြင့္လဲ မရလိုက္ပါဘူး။
ေမာင္သာရနဲ႔ အယ္ဒီတာ ဝင္းခက္တုိ႔ဟာ ` မဆလ ´ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။မူလက ` ျပည္သူ႔လူငယ္ ´ ေခၚတဲ့ ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ တို႔ရဲ႕ ဆိုရွယ္နီပါတီကပါ။ ဝိဓူရႀကီးက ဗုိလ္ေန ဝင္း အာဏာသိမ္းတဲ့အခါ ` ေခြးကတက္က ေနရ ေနရ ´ ဆိုၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ေတာ့ သြားပါေလေရာ။ ကိုဝင္းခက္က ရွစ္ေလးလံုးမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြ ဦးေဆာင္ပါ ဝင္ခဲ့လို႔ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးခဲ့ရၿပီး ျပည္ပမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္သာရ ကို ဦး ဝင္းတင္ ၊ဦးမိုးသူ တို႔ကေရာ၊ ေမာင္စြမ္းရည္ က ပါ ဆႏၵျပဖို႔ လက္ဆြဲၿပီး ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ` ေရႊလက္နဲ႔ ေခၚလဲ ေမာင္မလာ´ ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ပေရာက္သူေတြကို ထိုင္းဗမာနယ္စပ္ကေန အေမရိကား ကို ပို႔တယ္ဆိုေတာ့ မိသားစု လိုက္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ျပည္ပမွာပဲ ဦးေခါင္းခ်သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔သမိုင္းကို သူေရးခ်င္သလို ေရးသြားတာပါပဲ။ ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေ ဝဖန္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူၾကဖို႔ပါပဲ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၆ မတ္ ၁၄