ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း - သူေတာင္းစားေတာင္ အ႐ႈံးေပးရတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္

သၾကၤန္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္ ေဖေဖကို ပိုၿပီးသတိရမိသည္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘ၀မွာ အေဖဆိုတာ အေမေျပာလို႔ ရိွတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းမွာ အေဖရိွလို႔ ေၾသာ္ အေဖဆိုတာ အေမနဲ႔အတူအိပ္တဲ့ ေယာက်္ားႀကီးမွန္း က်ေနာ္သိတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စိုးမႈ တေလွ်ာက္မွာ တခါတရံ အေဖႏွင့္က်ေနာ္ လမ္းတူလို႔ ဆုံခဲ့သည္ ဆိုတဲ့အေျခ အေနမ်ဳိးႀကဳံခဲ့ရသည့္ အေဖနဲ႔သား ဆက္ဆံေရး၊ တစိမ္းတရံေတြမဟုတ္ေပမဲ့ အေနေ၀းခဲ့တာေတာ့ က်ိန္းေသခဲ့သည္။

အသက္ ၁၂၀ ေက်ာ္ ရွည္ေစေသာ၀္ဆိုၿပီး အသက္ရွည္ အနာမဲ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေစခ်င္လို႔၊ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တတ္ ေအာင္လို႔ ကဗ်ာဆရာအေဖက ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ နာမည္ေပးခဲ့ေၾကာင္း တခါတရံရွင္းျပတတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ၁၈ ႏွစ္မျပည့္ေပမဲ့ ၀ရမ္းေျပးျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဟိုင္းႀကီးကြၽန္းကို သက္ေသတည္ရမလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ အစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ေထာက္လွမ္း ေရးက အေဖ့ကို ဖမ္း၊ ညီမျဖစ္တဲ့ ဆရာမက က်ေနာ့္ကိုစာသင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္မွာ တာ၀န္ေတြပဲ ေျပာ မလား၊ စနစ္ကိုပဲ အျပစ္တင္မလား က်ေနာ္တို႔ လူ႔အသိုင္းအ၀န္းၾကားမွာ အမုန္းတရားေတြမရိွ လမ္းေတြ႔ရင္ေတာ့ မဂၤလာ ပါလို႔ ႏႈတ္ကမေျပာရင္ေတာင္ ျပဳံးျပတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အခုထိရိွတုန္း။

ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ၾကားမွာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ထားကိုးကြယ္တဲ့ မတ္တပ္ရပ္၊ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ဘုရားႀကီးေတြပါ ေသနတ္ထိ၊ အေျမႇာက္ထိလို႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြၾကားမွာ ေပ်ာက္ ဆုံးပ်က္စီးမႈေတြက မေရမတြက္ႏိုင္။ ဟိုဘက္အသိုင္းအ၀န္း၊ ဒီဘက္အသိုင္းအ၀န္းေတြနဲ႔ တဖက္နဲ႔တဖက္ အကာအကြယ္ ေပးရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးေတြကို အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးေတြ တသြင္သြင္ တရစပ္ေျပာရင္းနဲ႔ သားနဲ႔ အေဖေ၀း၊ သမီးနဲ႔ အေမေ၀း၊ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ သမိုင္းဆိုတဲ့မွတ္ ေက်ာက္တခုမွာ ခင္ဗ်ားလည္း ပါခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ပါခဲ့တယ္၊ ျပည္သူေတြလည္း ေရွ႕ဆုံးကေပါ့။

ထိုေန႔ကို က်ေနာ္ ေမ့မရ။ တဲထဲမွာ က်ေနာ္က တေယာက္တည္း မနက္က ငွက္ဖ်ားတက္ၿပီးေတာ့ ညေနအလွည့္ကို ေစာင့္ ေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ KNU ကတဆင့္ စက္၀င္လာသည္။ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းကိုေျပာလိုက္တဲ့၊ လာႏိုင္ရင္ လာခဲ့ပါတဲ့။ ဘယ္သူလာမွန္းလည္း က်ေနာ္မသိ၊ သို႔ေသာ္ တပ္ရင္းမွဴး ကိုသုိက္ထြန္းဦးက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနမေကာင္း တဲ့အခ်ိန္ ရင္းနွီးတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ စိတ္အားတက္မွာပဲဆိုၿပီး စခန္းကေန မဲေဆာက္တက္ဖို႔ စီစဥ္သည္။ အမွန္ကေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကို သနားတာလည္း ပါလိမ့္မည္။ စခန္းမွာက ထမင္းနဲ႔ ဆား၊ ငရုတ္သီးပဲ ရိွတဲ့အခ်ိန္၊ ေရွ႕တန္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကလည္း စစ္ပူေနခ်ိန္။ ေထာက္ပို႔တာ၀န္ခံ ကိုခ်င္း (ကိုလွျမင့္) ကလည္း ရိကၡာနဲ႔ ေဆး၀ါးအတြက္ ခ်င္းမုိင္တက္ၿပီး ရွာေဖြေန ခ်ိန္။ မဲေဆာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ၾကက္ရိုးစြပ္ျပဳတ္ေတာ့ ေသာက္ရလိမ့္မည္။ ဆရာမ စင္သီယာေဆးခန္းမွာေတာ့ ခုတင္ေလး နဲ႔ အိပ္ရမည္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ရဲေဘာ္တေယာက္၊ ညီတေယာက္ကိုခ်စ္ေသာ အခ်စ္ျဖင့္ မဲေဆာက္ကိုတက္ဖို႔ စီစဥ္ ျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္တန္း မဲေဆာက္တက္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္တာမဟုတ္၊ KNU က ေထာက္ခံစာေတာင္းရသည္။ ေလွေစာင့္ရသည္။ ကားေစာင့္ရသည္။ ပိုက္ဆံမရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြအတြက္ တခါတရံ ေလွေစာင့္၊ ကားေစာင့္ရင္းနဲ႔ စားစရာမရိွ၊ လမ္းေဘးေတြ႔တဲ့ေရေသာက္၊ ေပါက္တဲ့အရြက္စားၿပီး စခန္းကိုျပန္ေရာက္တဲ့ အေျခအေနေတြက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတြ မ်ားခဲ့ၿပီ။

တကယ္တန္း မဲေဆာက္တက္မယ္ဆိုေတာ့ ေလွေပၚေရာက္ေအာင္ေတာင္ က်ေနာ္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္၊ ကိုသိုက္ကိုယ္တိုင္ လည္း နလံထစ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကို သူထမ္းပိုးခဲ့သည္။ ေလွေမာင္းတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ကူသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ထုိင္းဘက္ကမ္းက ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဘဲကေလာ့ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ပုံမွန္ ၂ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ရတဲ့ခရီးမွာ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ က်ေနာ္ ၆ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထူရင္း၊ တြဲရင္း၊ နားရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ရ သည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြက မလုံျခဳံ။ စစ္တပ္ကိုသာ ေၾကာက္ရရုံမက၊ ဘယ္ အခ်ိန္ KNU က ခြဲထြက္ထားသည့္ နယ္ေျမကြၽမ္းက်င္ေသာအဖြဲ႔မ်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုသည့္ စိုးရိမ္ေနရသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ဒီလိုနဲ႔ ဘဲကေလာ့ စခန္းထဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ေတာ့ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္း၊ ဆားနဲ႔ ငရုတ္သီး ထက္စာရင္ေတာ့ လူမမာ အတြက္ အာဟာရမျဖစ္ေတာင္မွ အာေခါင္ထဲ အ၀င္ေခ်ာခဲ့တာေတာ့ က်ိန္းေသခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ညကိုေက်ာ္ မနက္ကိုေစာင့္၊ မဲေဆာက္ကို ေစ်း၀ယ္ထြက္မဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းက ကားတစီးနဲ႔ မဲေဆာက္ေရာက္။ မဲေဆာက္ေစ်းကေနတဆင့္ လူမမာရုပ္၊ အ၀တ္အစား စုတ္ျပတ္ ေက်ာင္းသားရုံးကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေပါ့။ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားတဲ့ လူထက္စာရင္ က်ေနာ္တို႔က ပိုသာတယ္လို႔မ်ား အခုအခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ယူေျပာရေတာ့မွာေပါ့။

ပုန္းရိႈးကြယ္ရိႈး သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူလာတဲ့ အေဖက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ရုံးမွာေစာင့္ေနေၾကာင္း သိရေတာ့၊ ခဏေစာင့္အုံး ဒီမွာ ငွက္ဖ်ားတက္လိုက္အုံးမယ္ေျပာၿပီး သံမံတလင္းမွာ လွဲအိပ္ေနေတာ့ ကိုသုိက္က ဂုံနီအိတ္ တလုံး လာျခဳံေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ခ်င္းေတြ၊ ညီအစ္ကိုစိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ တကယ္ပဲ ေႏြး ေထြးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးသန္းထြဋ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကိုေမာင္ႏိုင္က လာေခၚ၊ အေဖနဲ႔ေတြ႔။ တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ အေဖနဲ႔သား ေမတၱာတရားကို သိလိုက္ပါၿပီ။

ဘ၀ဆိုတာ ငယ္ဘ၀က စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခ်င္ေပမဲ့၊ တခါတရံ ေခတ္ႀကီးရဲ႕အရွိန္ အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စီး ဆင္းလာတဲ့ အတိုက္အခိုက္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ နီးရာလူ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ တူသူေတြနဲ႔ ကူးခတ္ခဲ့ရပါတယ္။ စနစ္ဆိုး တခုကို ပေပ်ာက္ဖို႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ တုိက္ခဲ့တယ္။ လူထုေပ်ာ္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အမာရြတ္ေတြ အလိုလိုေပ်ာက္ သြား ပါလိမ့္မယ္။

ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း