ခင္ေလး - အခ်စ္ဟာမီးလား
(မိုးမခ) ဧၿပီ ၂၆၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ) ဧၿပီ ၂၆၊ ၂၀၁၆
၀ုန္းးးးးး…………ဒုန္း…ဒုန္း……ဒုန္း
တံခါးကို ေစာင့္ၿပီးပိတ္လိုက္တဲ့အသံရယ္ ေျခေထာက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း နင္းလို႔ထြက္လာတဲ့အသံရယ္ ဆံုးတဲ့အခါမွာေတာ့ … … … …
"တီခ်ယ္ ‘၀မ့္ထ္’ ကို ဘယ္လိုေပါင္းသလဲ"
ဆံပင္စုတ္ဖြား မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ေခ်းေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ည၀တ္အက်ၤ ီ ကလည္း ဖိုးရိုးဖားယားနဲ႔ လက္ထဲက စာရြက္တရြက္ ကိုင္ၿပီးထြက္လာတဲ့ ၅ႏွစ္အရြယ္ မူလတန္းေက်ာင္းသူေလးက ကၽြန္မကို လွမ္းေမးလိုက္တာပါ။
ကၽြန္မဆီက အေျဖကိုရဖို႔ ဆက္တီခံုေပၚ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ရင္း လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ခဲတံေဘာလ္ပင္နဲ႔ စာရြက္ကိုလည္း ခ်ေရးဖို႔တျပင္ျပင္နဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူမက ဘိုသံပီပီသသနဲ႔ ကၽြန္မကို ဒီလိုေျပာလိုက္ေသးတယ္ "ဒီစာကို ၿပီးေအာင္ေရးဖို႔ ၀မ့္ထ္ ကိုမေပါင္းတတ္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ တီခ်ယ့္ကို ေစာင့္ေနတာ"တဲ့ေလ။ ဆက္တီေပၚမွာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္းရင္း ကၽြန္မ အေျဖကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕။
"သမီးသိခ်င္တဲ့ ၀မ့္ထ္က သြားခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာလာ။ လိုခ်င္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာလာ"
"လိုခ်င္တယ္။ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာတာပါ"
"ဒါဆို w-a-n-t ေပါ့"
ရႈပ္ပြေနတဲ့ သူမဆံပင္ကို လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ခါလိုက္ၿပီး လိုခ်င္တာ သိခ်င္တာကို သိလိုက္ရၿပီမို႔ တေလာကလံုး သူ႔ေလာက္အေရးမႀကီးတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔ ေရးလက္စ စာကို ဆက္ေရးေနေလရဲ႕။
ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာႀကီးျပင္းေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ကျပားမိဘေတြျဖစ္သလို သူတို႔ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းမွာထားေလေတာ့ ၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ သြက္လက္တဲ့ ဟန္ပန္အမူအရာက သာမန္လူႀကီးတေယာက္အတြက္ေတာ့ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးခ်င္စရာ။
"သား အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီတီခ်ယ္"
တကယ္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဒီအိမ္ကို ကၽြန္မေရာက္ေနရတာက ႏိုင္ငံျခားကလာဖြင့္တဲ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းတခုမွာ တက္ေနၾကတဲ့ ေလးတန္းေက်ာင္းသားရယ္၊ အငယ္ မူလတန္းေက်ာင္းသူရယ္ သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို တလွည့္စီ စာသင္ေပးဖို႔ပါ။ အစ္ကိုျဖစ္သူ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စာသင္ဖို႔စာၾကည့္ခန္းထဲကို သြားဖို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။
"တီခ်ယ္ သမီးအခုေရးေနတဲ့စာကို တီခ်ယ္စစ္ေပးမွျဖစ္မွာေနာ္"
"စစ္ေပးမွာေပါ့။ သမီးေရးၿပီးရင္ စာၾကည့္ခန္းထဲလာေပးလိုက္ေလ။ သမီးလည္း စာေရးၿပီးရင္ ေရခ်ိဳးေတာ့ေနာ္။ စာသင္ရဦးမယ္ေလ"
"ညီမေလးက ညထဲက အဲ့ဒီစာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈတ္ေနတာတီခ်ယ္"အစ္ကိုျဖစ္သူက သိပ္မၾကည္တဲ့ အသံနဲ႕ ကၽြန္မကို လွမ္းေျပာလိုက္ရင္း စာၾကည့္ခန္းဘက္ကို ထြက္သြားပါတယ္။
±±±±± ±±±±± ±±±±±
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ စာသင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို လာေခါက္တဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
"ဒီမွာ စာရြက္ တီခ်ယ္ ေသခ်ာစစ္ေပးပါေနာ္"လို႔ေျပာၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ေျပးသြားတဲ့ ညီမျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး
"သားေတာ့ ၾကည့္လို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ ဒီစာနဲ႔ ညကတည္းက ပက္ထရစ္ရွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ"
ဒီေမာင္ႏွမရဲ႕ အမူအရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မလည္း စာထဲပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို သိလိုစိတ္ျပင္းျပလာမိတာနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ … … … … … … …။
“ဟန္နီ … တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ … … … … … … …”
ဆိုၿပီး အစခ်ီထားတဲ့ ရည္းစားစာရယ္ပါ။ ပက္ထရစ္ရွာက သူေက်ာင္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလးကို သူ႔မဆီဖုန္းဆက္ေစခ်င္လို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားေပမယ့္ ေကာင္ေလးက ဖုန္းမဆက္လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးထားတဲ့ ရည္းစားစာရယ္ပါ။
ဒါက ကၽြန္မ အလြတ္သင္ဆရာမ (Freelance Teacher) ဘ၀မွာ ၾကံဳရဆံုခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက တခုပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ တခဏတာအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ရယ္ေမာစရာတခု ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရယ္စရာၿပီးရင္ ေမာစရာလာတယ္ဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို စကားစပ္ဆက္မိလို႔ ကၽြန္မလို လုပ္ငန္းတူ ဆရာမေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အခါတိုင္း တူညီတဲ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုက ကၽြန္မအၿမဲျပန္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ "ဒီကေလးမ ႀကီးလာရင္ မလြယ္ဘူး"ဆိုတာပါပဲ။
ဆိုလိုခ်င္တဲ့ သေဘာကေတာ့ အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ႀကီးလာရင္ စပ္ဆလူးထၿပီပဲေပါ့။ အဲ့လိုျပန္ၾကားရတိုင္း ကၽြန္မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့သလို ဒီမွတ္ခ်က္ကို လက္သင့္မခံႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ခံစား လႈပ္ရွားမႈကို မေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီကေလးရဲ႕အနာဂတ္ကိုပါ လွမ္းၿပီး အစြဲစိတ္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ႀကိဳတင္ေကာက္ခ်က္ခ် ခန္႔မွန္းေ၀ဖန္လိုက္တာပါပဲ။
ကေလးအရြယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း သူ႕ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းနဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ ခံစားခ်က္ေတြရွိတတ္ၾကပါတယ္။ အခုကၽြန္မတပည့္ေလးရဲ႕ အျပဳအမူဟာ သူမရဲ႕ အသက္အရြယ္ သူမေနထိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႔လာရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ ျပဳမူလိုက္တဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူပါပဲ။
ကေလးေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားေျပာဆို ျပဳမူလိုက္တဲ့ အမူအက်င့္တိုင္းဟာ ကၽြန္မတို႔လို လူႀကီးေတြရဲ႕ စံသတ္မွတ္မႈေတြနဲ႔တိုင္းတာေနမယ္ဆိုရင္ မွန္တဲ့အခါလည္း ရွိႏိုင္သလို မွားတဲ့အခါလည္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ေျပာဆိုမႈတိုင္းကို ကၽြန္မတို႔လူႀကီးေတြက ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈေတြနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ် မေစာသင့္ပါဘူး။ မ ွားေနရင္ေတာင္ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္မွားတယ္ဆိုတာ ကေလးကိုနားလည္ လက္ခံလာႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ သြန္သင္ေျပာျပတတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္။
ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္း ပိတ္ပင္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိဘနဲ႔ သားသမီးမို႔သာ လက္ခံလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔တို႔စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္တဲ့ အငံု႔စိတ္ေတြကိုသာ စြဲက်န္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို အငံု႔စိတ္ေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာေျပာေျပာကန္႔လန္႔တိုက္ရင္တိုက္ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ပံုစံမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တခုကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ လြန္ကဲတဲ့ စိတ္ပူပန္မႈေတြပါပဲ။ မိဘတိုင္းဟာ သားသမီးေတြကို စိုးရိမ္ပူပင္ၾကတာဟာ သဘာ၀ပါ။ အဲ… ဒါေပမယ့္ လြန္ကဲလြန္းတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ဟန္႔တားမႈေတြကေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ ခိုင္မႈကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ကို အလြန္အမင္း ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္လိုက္တာပါပဲ။ ခုခ်ိန္ခါမွာသာ သူတို႔က ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမယ့္ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ့္သူေတြပါ။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ေနရာတကာမွာ လူႀကီးေတြရဲ႕ လြန္ကဲတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈေတြကိုသာ ရခဲ့တဲ့ ကေလးဟာ တခ်ိန္သူ႕ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ သူမ်ားအေပၚမွာ မသိစိတ္ကေန မွီခိုတဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဘ၀ေလာကဓံကို ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ၿပီး ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိေတြ၊ အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာေၾကာင့္၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္တာမ်ိဳးေတြျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အေမရိကားက ခဏျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း သူ႔သမီးေလးကို အျပင္သြားဖို႔ အ၀တ္အစားလဲခိုင္းတာကို သတိရမိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အျပင္သြားရင္း မုန္႔စားၾကဖို႔လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက သံုးႏွစ္အရြယ္ သူ႕သမီးငယ္ေလး၀တ္ဖို႔အ၀တ္ကို ထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္၀တ္ေစပါတယ္။ ကေလးက မ၀တ္တတ္ ၀တ္တတ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအေပါက္တခုထဲကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးထိုးထည္႔ၿပီး ၀တ္ေနတာမို႔ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းသတိေပးလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္ထား "တမင္၀တ္ခိုင္း ထားတာသူငယ္ခ်င္း"လို႔ ကၽြန္မကိုျပန္ေျပာပါတယ္။
ကေလးကလည္း သူ႔စိတ္တိုင္းက်၀တ္ၿပီးတာနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ေဘာင္းဘီနဲ႔တုပ္ၿပီး လဲက်ပါေတာ့တယ္။ နာသြားလို႔ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အေမလုပ္သူကိုအားကိုးတႀကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက "မငိုနဲ႔သမီး။ ေမေမလည္း ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတာပဲ။ သမီးလည္း၀တ္ထားတာပဲ။ ေမေမက လမ္းေလွ်ာက္တာ ေခ်ာ္မလဲဘူး။ သမီးကေခ်ာ္လဲတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲတာလဲ ေမေမ ဘယ္လို၀တ္သလဲ ျပန္ၾကည့္လို႔"ေျပာလိုက္ေတာ့ ေစာေစာက အေမကို အားကိုတႀကီးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တဲ့ကေလးမေလးရဲ႔ အၾကည့္က သူ၀တ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီဆီကိုျပန္ေရာက္၊ ဘာမွားေနလဲ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ျခင္းျပန္ျပင္၀တ္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကလည္း ကၽြန္မဘက္လွည့္ၿပီး "ငါလည္း ငါ့ဒီသမီးေလး တေယာက္တည္း ေမြးထားတာ ခ်စ္တာေပါ့ဟယ္။ ငါတို႔ရွာထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြက သူ႔အတြက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံေတြ အပံုလိုက္ႀကီးနဲ႔ထားခဲ့ ထားခဲ့ အခက္အခဲဆိုတာကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ ငါ့သမီးေလးကို ငါမသင္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒီပိုက္ဆံေတြက ဘာမွအသံုး၀င္မွာဘူးဟ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ထူးခြန္ခ်င္တဲ့စိတ္လည္းရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး အေၾကာင့္မသင့္ရင္ မသံုးတတ္ မစြဲတတ္နဲ႔ မြဲျပာက်တဲ့ဘ၀ေတာင္ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ငါ့သမီးကို ငါ အခုထဲက သူ႔အားသူကိုးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားတယ္"လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႔႕ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ သူ႔သမီးေလးအေပၚမွာ စစ္မွန္တဲ့ စိုးရိမ္မႈနဲ႔ ထိေရာက္တဲ့ သြန္သင္ေလ့က်င့္ေပးမႈေတြအတြက္ ကၽြန္မအံ့အားသင့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
လူတိုင္းခ်စ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရသူေတြအတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္ကန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြျဖစ္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လြန္ကဲတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြဟာ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို ေမွးမွိန္ေစမယ့္ အခ်စ္နဲ႔၊ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစမယ့္ စိုးရိမ္မႈေတြ မျဖစ္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်စ္မတတ္ရင္ အခ်စ္ဟာ မီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္ရင္ဂိုရဲ႕ သီခ်င္းစာသားလိုပဲ "အခ်စ္ဟာ မီးလား"လို႔ ရင္ေသြးငယ္တို႔ရဲ႕ မိဘေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ၾက ေ၀ဖန္ၾကေစလိုပါတယ္။
ခင္ေလး
25-4-2016(2:18PM)