ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) ● ေရအိုး အေၾကာင္း
(မုိးမခ) ေမ ၁၊ ၂၀၁၆
န၀မတန္းဆိုတဲ့ ကိုးတန္းမွာ ပညာသင္စဥ္ကျဖစ္ပါတယ္။ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးကာလေရာက္တဲ့အခါ မနက္ပိုင္းသာ ခဏေအးၿပီး တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြမွာ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းဆို အပူခ်ိန္က အနည္းငယ္ျမင့္လာပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ ပိုမို ပူလာမယ့္ သေဘာမွာ ရွိေနပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားက ငါးဆယ္နီးပါးရွိတယ္။ အခုေျပာမယ့္ ေရအိုး ဆိုတာက ေသာက္ေရအုိး။ အိုးက တအိုးတည္း။ အဲဒီအိုးက ေရအိုးစင္မွာ အက်အန ထုိင္ပါတယ္။ ေရအိုးစင္က သစ္သားသုံးေခ်ာင္းေထာက္ေရအိုးစင္။
အခုေခတ္ဆို တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ေရသန္႔ဗူးၾကီးေတြ ထားေသာက္ေနၾကပါၿပီ။ ပိုက္ဆံစုၿပီး အတန္းလိုက္ ၀ယ္ေသာက္ၾက တယ္လုိ႔ ဆိုတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားစုက ကိုယ္ပိုင္ေရဗူးေလးေတြထဲမွာ သူတို႔အိမ္ေတြမွာရွိတဲ့ ေသာက္ေရသန္႔ေတြကို ထည့္ယူလာၾကတဲ့အတြက္ ေရသန္႔ဗူးၾကီးတဗူးဟာ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ အသုံးခံတယ္ ေျပာပါ တယ္။ ေရသန္႔စက္ေတြလည္း တခ်ိဳ႕စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သိပ္မသုံးၾကဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။ သုံးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈအပိုင္းက လိုအပ္တဲ့အတြက္ ရရွိလာမယ့္ ေရသန္႔အရည္အေသြးက သိပ္ေကာင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ဒါက ဒီေခတ္ပိုင္းမွာ ေခတ္နဲ႔အညီ ျဖစ္လာတဲ့ ေသာက္ေရ ေသာက္သုံးမႈပုံစံျဖစ္ပါတယ္။ ေသာက္ေရအိုးခပ္တဲ့ အေလ့အထလည္း ေရသန္႔ဗူးေတြ တိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္စျပဳေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဟိုတုန္းက ေခတ္ကို ျပန္သြားတဲ့အခါ အဲဒီေသာက္ေရအိုးဆိုတာကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိျပန္ပါတယ္။
မနက္ဆို ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းမတီးခင္ အလွည့္က် အသင္းသူ၊ အသင္းသားေတြက ေက်ာင္းေစာေစာလာၿပီး ဘုရား ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေရကပ္၊ ေသာက္ေရခပ္၊ တံျမက္စည္းလွည္းက်င္း၊ အမႈိက္ပစ္ စတာေတြလုပ္ၾကရပါတယ္။ အတန္းရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို အသင္းေလးသင္းခြဲလိုက္ၿပီး အသင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားခန္႔ကာ ေက်ာင္းခန္းသန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ သာေရး နာေရး စတာေတြအတြက္ ပိုက္ဆံေကာက္တာကအစ ကိုယ့္အသင္းနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။
စကားခ်ပ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းက အသင္းေလးသင္းက အသင္းေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အသင္းသူ အသင္းသားေတြ တကယ္ အလုပ္လုပ္လား၊ မလုပ္လား ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ေကာ္မတီဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဖြဲ႔တာ မႀကံဳခဲ့ရပါ။ ကုိယ့္အသင္းထဲမွာပဲ ဘယ္သူကျဖင့္ မနက္ေစာေစာမလာတဲ့သူ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ ရံပုံေငြေကာက္တဲ့အခါမွာ ထည့္၀င္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ ေစးကပ္သူ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ အမ်ားနဲ႔ဘယ္အခ်ိန္ အလုပ္လုပ္လုပ္ အဆင္မေျပသူ၊ အၿမဲခိုကပ္ေနသူ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ အသင္းေကာင္းက်ိဳး သာမက အတန္းေကာင္းက်ိဳးကိုပါ ဘယ္သူေတြဘယ္လို ကဲ့ရဲ႕ေမးေငါ႔ပါေစ ဂရုမစုိက္ဘဲ လုပ္စရာရွိတာေတြကို တက္ တက္ႂကြႂကြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္သူ စသျဖင့္ အသင္းသားအခ်င္းခ်င္း သိၾကပါတယ္။
ေခါင္းေလာင္းဆိုလို႔ ေက်ာင္းမွာ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ပုံမွန္တီး ေလ့ရွိပါတယ္။ မီးပ်က္တဲ့အခါမွာ နာမည္ေက်ာ္သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက စာသားျဖစ္တဲ့ “ေျပာင္းခ်င္ရာ ေျပာင္းၾကေပမယ့္ ရြာေက်ာင္းရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းသံက တလြင္လြင္သာၿမဲေပ” ဆိုတာလို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ရုံးခန္းေလာက္ကေန ကလိုင္ ကလင္တီးသံ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ မီးမပ်က္ဘဲနဲ႔လည္း ေခါင္းေလာင္း ကလိုင္ေခါက္သံကို ၾကားရတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းပ်က္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း အားလုံးက အလိုလိုနားလည္ ထားၾကပါတယ္။
ေရအိုးအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရေအာင္ပါ။ အိုးက အေတာ္ၾကီးတဲ့ ေသာက္ေရအိုး။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးရင္ ကုန္တာပါပဲ။ ေန႔အပူခ်ိန္က ခါတိုင္းရက္ေတြထက္ ျပင္းလာေလ၊ အာေခါင္ေျခာက္တာ ပိုမ်ားလာေလ၊ အိုးထဲရွိ ေသာက္ေရကလည္း ကုန္တာျမန္လာေလပါပဲ။ ကုန္ခါနီး သြားခပ္ေသာက္မိတဲ့သူက က်ားဆိုရင္ ေနာက္က်ားတေကာင္ေခၚၿပီး ေရခပ္ထြက္၊ သုံးေယာက္သြားခ်င္ရင္ တေယာက္က ေရစစ္၊ ေရခြက္၊ ေရအိုးဖုံးကို ကိုင္ရပါတယ္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေရနည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အိုးကို အိုးႏႈတ္ခမ္းကေန တေယာက္တဖက္ မၿပီး ေရဘုံပိုင္ေခါင္းရွိရာ ေရစင္ဖက္ကို သြားၾကရပါတယ္။
က်ား လို႔သုံးရတာက ဒီလိုပါ။ စာသင္ခန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္အေပၚေထာင့္မွာ ဇယားတခုဆြဲထားေလ့ရွိပါတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ဆြဲထားတာျဖစ္ပါတယ္။ “ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ဇယား” ဒါမွမဟုတ္ “တက္ေရာက္၊ပ်က္ကြက္ ဇယား” လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီဇယားမွာ တက္ေရာက္ရယ္၊ ပ်က္ကြက္ရယ္၊ ပ်က္ကြက္ဆိုရင္ ခြင့္တိုင္တာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ခြင့္မဲ့က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ဇယားေအာက္မွာ ေရးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ က်ား၊ ေက်ာင္းသူဆိုရင္ မ ဆိုၿပီး ေရး ေလ့ရွိတာကို အမွတ္ရသြားလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ရွိတဲ့ ေရအိုးက အိုးေဟာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက မေအးတာပဲ။ ေျပာေတာ့ သဲအိုး မဟုတ္လို႔တဲ့။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ပူတာ လည္း ေျပေပ်ာက္ေအာင္၊ ေရလည္း ခဏ ခဏ မခပ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အတန္းပိုင္ဆရာမကေန ေရအိုး ေနာက္တအိုးထပ္၀ယ္ လာပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘာဘာညာညာသုံးလို႔ရေအာင္ စုထားတဲ့ ေငြလက္က်န္ထဲကေန ၀ယ္လိုက္တာျဖစ္ပုံရပါတယ္။ အသစ္၀ယ္လိုက္တဲ့အိုးက သဲအုိးျဖစ္ပါတယ္။ ေရအိုးအေဟာင္းထက္စာရင္ ေအးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေရအိုး ႏွစ္အိုးျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရအိုးႏွစ္အိုးျဖစ္သြားေပမယ့္ အမ်ားစုက ေရအိုးအသစ္ကိုပဲ အားေပးၾကပါတယ္။ ယွဥ္ေသာက္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အိုးအသစ္က ပိုေအးေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာမက ေမာင္မင္းႀကီး မယ္မင္းႀကီးမတို႔ ေရွးဦးလက္ေဟာင္း ေရအိုးေလးကိုလည္း အားေပးၾကပါဦးလို႔ ေျပာလည္း အုိး အသစ္ကိုသာ အလုအယက္ပါ။ အေအးဓာတ္ၾကာၾကာထိန္းႏုိင္ေအာင္ရယ္၊ တင္ထားရလြယ္ေအာင္ရယ္ဆုိၿပီး ေကာက္ရိုး ကရြတ္ေခြေလးကို ေရအိုးေအာက္မွာ ခံထားေပးပါတယ္။ ေရအိုးသစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေရအိုးစင္မွာ မထားပါ။ စားပြဲတလုံးကို နံရံနား ကပ္လိုက္ၿပီး အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ေရအိုးကို တင္ထားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အိုးအေဟာင္းကေတာ့ သူ႔ေနၿမဲေနရာျဖစ္တဲ့ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ေရအိုးစင္မွာေပါ႔။
စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္အၿပီး သင္တဲ့ဆရာ အတန္းအျပင္ဖက္ကိုေရာက္တာနဲ႔ အတန္းသူ အတန္းသားေတြဟာ ထိုင္ခုံေတြက ထလာၿပီး ေရေသာက္ဖို႔ တန္းစီၾကပါတယ္။ ေနာက္တခ်ိန္၀င္ရမယ့္ ဆရာက အတန္းထဲ၀င္လာရင္ တန္းစီေနတဲ့သူေတြဟာ တန္းစီလက္စနဲ႔ပဲ လက္ကေလးေတြ ပိုက္ကာ ႏွဳတ္ဆက္စကားကို ညီညာဖ်ဖ်ဆိုကာႏွဳတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ စာသင္မယ့္ ဆရာခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ တန္းစီေနသူအားလုံး ေရေသာက္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္မွ ဆရာက စာစသင္ေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီအိုးသစ္တအိုးကိုပဲ ၀ုိင္း၀န္းသုံးစြဲေန၊ ကုန္ရင္ သြားခပ္၊ ေရသြားခပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ေရေသာက္ခ်င္ၾကတဲ့အခါမွ ေရအိုးစင္က လက္ေဟာင္းအိုးျဖစ္တဲ့ ဟုိတအုိးကို အားေပးၾက။ ေရအိုးအေဟာင္းက မရွိသုံးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေရအိုးအေဟာင္းကို ဘယ္သူမွ ခဏတျဖဳတ္ေတာင္ မသုံးခ်င္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေထာင့္တေထာင့္မွာပဲ ေရအိုးနဲ႔တကြ ေရအိုးစင္ကို ပစ္ထားလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္သြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေရအိုးအသစ္က သူ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ထုတ္ျပပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔က ထမင္းစားခ်ိန္အတြင္း မုန္႔စားၿပီးတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရခပ္ထြက္ၾကပါတယ္။ ေရဘံုပိုင္ရွိရာေရာက္၊ ေရခြက္တို႔ ေရအိုးဖုံးပန္းကန္ျပားတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာေဆးေၾကာ၊ ပါလာတဲ့ေရစစ္ကို ႏွစ္ျပန္သုံးျပန္ေဆး၊ ေရအိုးကိုလည္း အတြင္းအျပင္ စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးလို႔ ေရစစ္ခံၿပီး ေသာက္ေရထည့္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းေဆာင္က ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ႕ အစြန္တဖက္တခ်က္မွာ အတြင္းဖက္ေလွကားေတြရွိတယ္။ ေရခပ္ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စာသင္ခန္းက အေပၚထပ္မွာ။ ေလွကားရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြက သိပ္အ ျမင့္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ လူသုံးေယာက္ မထိတထိယွဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး အဆင္းအတက္ လုပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြ၊ လက္ရန္းေတြက သစ္သားနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ ေဆာက္လုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေလွကားကို ဒီေလာက္ညႊန္းေနပုံေထာက္ရင္ ေလွကားအတက္နဲ႔ ေရအိုးနဲ႔ေတာ့ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ကဲ လာေဟ့ အိုးကို မမယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အိုးႏႈတ္ခမ္းကေန အိုးကို တဖက္တခ်က္စီကိုင္ၿပီး ေရဘုံပုိင္ရွိရာကေန သယ္လာ၊ ေလွကားအတက္္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား သတိထားလို႔ အိုးကို မ ၾက၊ ဒါေပမဲ့ အေပၚဆုံး ေလွကားထစ္ မနင္းမိစဥ္မွာပဲ အိုးက ေအာက္ေျခကေန ပြင့္သြားပါတယ္။ အိုးလည္ရစ္နဲ႔တကြ အိုးႏႈတ္ခမ္းဟာ အုိးမလာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္စီမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက ေလွကားအတက္မွာ ေနာက္ကေန လိုက္တက္လာတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိတာပါပဲ။
စာသင္ခန္း အ၀နားမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထြက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေရခပ္ရာ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေပ်ာ္လို႔ရႊင္လို႔ အေတာ္အူျမဴးေနပါတယ္။ သူျမဴးတာက ဒီလိုျဖစ္ပုံရႏုိင္ပါတယ္။ ေသာက္ေရခပ္လာတဲ့ သ႔ူဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဒီလိုမ်ိဳး ေအာက္ေျခကေန ပြင့္ထြက္သြားတဲ့ ေရအိုးကို တခါမွ မၾကံဳဖူးလို႔ပါပဲ။ ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြဖက္ အိုးႏွဳတ္ခမ္းကြင္းပဲ့ကို ကိုင္ၿပီး ေထာင္ျပေနပါတယ္။ ေလွကားေပၚက အိုးျခမ္းပဲ့အပိုင္းအစေတြ၊ ေရေတြကို ရွင္းလင္းသုတ္သင္ၾကသူေတြကလည္း ရွင္းၾကလင္းၾကနဲ႔ေပါ႔။
အိုးျခမ္းပဲ့ေတြကို အမွဳိက္ပုံးထဲ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ၿပီး ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ အမွဳိက္ကန္ရွိရာကို သြားပစ္ၾကပါတယ္။
အတန္းပုိင္ဆရာမလည္း ေနာက္တေန႔မွာ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ အိုးတလုံးကို အမ်ားေတာင္းဆိုမွဳအရ ထပ္၀ယ္လာရပါေတာ့တယ္။ ကြဲသြားတဲ့ ပထမေရအိုးသစ္ေနရာမွာ အိုးအေဟာင္းကို ေျပာင္းထားလိုက္ၾကပါတယ္္။ ေရအိုးစင္ကို ေရွ႕ဖက္ျပန္ထုတ္၊ အမွိဳက္သရိုက္ေတြ ဖုံေတြ ကင္းစင္ေအာင္ အက်အန သန္႔စင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ အသစ္၀ယ္လိုက္တဲ့အိုးကို သူ႔အေပၚမွာ တင္ထားလိုက္ၾကပါတယ္။
ဒီတခါ ၀ယ္လိုက္တဲ့အိုးက ေအးလဲေအး၊ အိုးကလည္း နာနာပုတ္ထားျခင္းခံရတဲ့ပုံစံျဖစ္ေလေတာ့ အိုးထဲက ေရေတြကို ေသာက္ရတာ အပူဒဏ္ေျပေပ်ာက္သြားရုံတင္မက အားအင္ျပည့္သလိုပါ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေသာက္ေရကုန္လို႔ ထပ္ျဖည့္တိုင္း ထပ္ျဖည့္တိုင္း၊ ေလွကားထစ္ေတြကို ေရအိုးအေလးခ်ိန္နဲ႔ အတူ နင္းတိုင္း နင္းတိုင္း၊ ခိုင္ခံ့ၿပီး ေအးမွ်တဲ့ လက္ရွိေရအိုးရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေတြးေတြးၿပီး အားရေက်နပ္မိၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ထပ္၀ယ္လိုက္တဲ့ အိုးအသစ္ကိုသုံးရင္းနဲ႔ပဲ စာသင္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကာလကို တတန္းလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အထက္က ဒီအျဖစ္ေလးကို ေတြးေတြးမိၿပီး ျပန္ေရးတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ရပ္မွန္ထဲမွာ မပါတဲ့ စိတ္ကူးတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ထည့္သြင္းေရး သားဖို႔ ၾကံမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရအိုးသစ္ ပြင့္ထြက္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္၀ယ္တဲ့ ေရအိုးရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို ဆရာ၊ဆရာမမ်ား သိသြားၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ိဳ႕ ေကာက္ ခ်က္ခ်ၾကတဲ့အပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဒို႔စာထဲမွာ သုံးလြန္းတင္မွ ႀကိဳး၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္မွ အိုးဆိုတာရွိသလို၊ အိုးေကာင္းလိုခ်င္ရင္ နာနာပုတ္ဆိုတာလည္း ရွိတယ္” (ျမန္မာစာဆရာမ)
“အိုးတလုံးရဲ႕ သမိုင္းဆိုတာ သူ ဘယ္ကေန ေမြးဖြားလာသလဲဆိုတာက စတယ္” (သမိုင္းဆရာမ)
“ကဲ ေဟာဒီ ေျမပုံမွာ ေထာက္ျပၾကစမ္းပါ တပည့္တို႔၊ ဒို႔ႏုိင္ငံၾကီးရဲ႕ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေတြမွာ အိုးေကာင္းေတြ ရႏုိင္ပါ ဦးမလဲဆိုတာ” (ပထ၀ီဆရာမ)
“အားသက္ေရာက္မွဳ ဆိုတာတို႔၊ ဖိအားဆိုတာတို႔ အေရးပါပုံကို ေရအိုးသယ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေရာ၊ က်န္တဲ့သူေတြေရာ သိ သြားေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္” (ရူပေဗဒဆရာ)
“ေရအိုးထဲက ေရလည္း ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ႏွစ္ဆ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္တဆပဲ” (ဓာတုေဗဒဆရာမ)
“ေရသြားခပ္တဲ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္၊ ေနာက္ဆိုရင္ မတဲ့အခါမွာ သတိထားၿပီး ေရအိုးမကြဲေအာင္ မၾက၊ ၾကားလား” (အတန္းပိုင္ ဆရာမ)
ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး)