မိုး​ေက်ာ္​ဇင္ - ထိုင္​ခံုကိစၥ

Artist - Than Htay Maung

မိုး​ေက်ာ္​ဇင္ - ထိုင္​ခံုကိစၥ
(မိုးမခ) ေမ ၅၊ ၂၀၁၆
( ၁ )


"ထိုင္​ခံုမရရင္​ ျပန္​ခဲ့​ေနာ္​ "ဟု ဇနီးသည္​က တံခါးဖြင္​့​ေပးရင္​း​မွာသည္​။ "မရ မရိွပါဘူးကြာ "ဟု ကၽြန္​​ေတာ္​က ခပ္​ညည္​းညည္​းတု႔ံျပန္​ကာ ထြက္​လာခဲ့သည္​။

အိပ္​​ေမာက်​ေန​ေသာ ၿမိဳ႕ထဲ တိ္​တ္​ဆိတ္​ျခင္​းဧ၊၊္​အသံကို ထင္​ထင္​ရွားရွား ၾကား​ေနရသည္​။ လမ္​း​ေပၚမွာ အ​ေအးဓာတ္​က စိမ္​့ခနဲ ​ေျပးဝင္​လာ၏​။ ဂ်ာကင္​အက်ႌဇစ္​ကို လည္​ပင္​းအထိ ဆြဲတင္​လိုက္​ရသည္​။ ညဦးက႐ြာထား​ေသာမိုး​ေၾကာင္​့ ကတၱရာလမ္​း​ေပၚ ​ေရကြက္​​ေတြ ဟိုတစကြက္​သည္​တ​ကြက္​။ လမ္​းမီး​ေရာင္​​ေၾကာင္​့ လမ္​းအနားသတ္​ျမက္​ပင္​ဖ်ားေလး​ေတြမွာ စိန္​ပြင္​့​ေလး​ေတြက တြဲရ႐ြဲ ခိုစီး​ေန။ လမ္​းထိပ္​အ​ေရာက္​ ထရန္​စ​ေဖာ္​မာနား ကင္​းတဲပု​ေလး​ထဲလူတေယာက္​က ဒူးႏွင္​့​ေမး​ေစ့ ထိလုနီး​ေအာင္​ ​ေကြး​ေနသည္​။ ကင္​းတဲ​ ေဘး စည္​ပင္​အမိႈက္​ကန္​က အနံ႔တ​ေထာင္​း​ေထာင္​း။

သည္​လူ ဘယ္​လိုမ်ား အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနႏိုင္​ပါလိမ္​့။ အင္​း​ေလ..​ေနရာတခုအတြက္​ ဘဝမွာ ​ေ႐ြးခ်ယ္​ခြင္​့ သိပ္​ရိွၾကတာမွမဟုတ္​ဘဲ။

​ေနရာအ​ေၾကာင္​း ​ေခါင္​းထဲ​ေရာက္​လာသည္​ႏွင္​့ "ထိုင္​ခံုကိစၥ"ကပါ တဆက္​တည္​း အ​ေတြး ဝင္​လာသည္​။ ႀကိဳတင္​မွာထားျခင္​းမရိွဘဲ ရထားတစီး​ေပၚမွာ ထိုင္​ခံုတခံုရရန္​ ​ေသခ်ာျခင္​းရာခိုင္​ႏႈန္​း ဘယ္​​ေလာက္​ရိွ​ေနမွာလဲ။ အိမ္​ကထြက္​လာစဥ္​က​ေတာ့ ဇနီးကိုမခံခ်င္​စိတ္​ႏွင္​့ ရာႏႈန္​းျပည္​့​ေသခ်ာသ​ေယာင္​​ေယာင္​ တုန္​႔ျပန္​ခဲ့သည္​။ ႀကိဳတင္​မွာထားျခင္​းမရိွဘဲ ထိုင္​ခံုလက္​မွတ္​ရႏိုင္​သည္​့နည္​းလမ္​း​ေတြ မရိွ​ဘူးေတာ့မဟုတ္​​ေသး။ သို႔​ေသာ္​ အ​ေၾကာင္​းတရား​ေတြ တိုက္​ဆိုင္​ရန္​လို​ေသးသည္​မဟုတ္​လား။ ထိုအ​ေၾကာင္​းတရား​ေတြ၏။​ တိုက္​ဆိုင္​ျခင္​းကိုမူ အၿမဲလိုလိုႀကံဳ​ေတြ႔ခဲ့ၿပီးသားမို႔ သည္​မနက္​မွာလည္​း အ​ေၾကာင္​းတရားေတြ တိုက္​ဆိုင္​လိမ္​့ဦးမည္​ဟူ​ေသာ ​ေမွ်ာ္​လင္​့ခ်က္​က ႀကိဳးျပတ္​လုလု ​ေရငင္​ပုံး​ေလး ဆြဲတင္​ ​ေနရသည္​ႏွင္​့ တူသည္​။


( ၂ )


မိနစ္​အနည္​းငယ္​ ​ေလွ်ာက္​မိသည္​ႏွင္​့ ဘူတာ​ေလး​ေလွကားကို ကၽြန္​​ေတာ္​ တက္​​ေနမိၿပီ။ ဘူတာ​ေလးက ဘူတာရုံႏွင္​့မတူ။ ဓမၼာရုံတစ္​ခုလို တိတ္​ဆိတ္​​ေနသည္​။ ဘူတာစႀကႍေပၚမွ ခံုတန္​း​ေတြ မွာ လူ​ေတြရိွ​ေနၾက​ေသာ္​လည္​း လဲ​​ေလ်ာင္​းအိပ္​​ေနၾကသူ၊ ထိုင္​လ်က္​ငိုက္​ျမည္​းၾကသူမ်ားျဖင္​့ ျပည္​့​ေန သည္​။ စၾကႍတဖက္​စြန္​းနားမွာ ဝါးပက္​လက္​ကုလားထိုင္​အႀကီးစားႀကီး​ေပၚ လူတေယာက္​ စိတ္​ခ်လက္​ခ် အိပ္​​ေမာက်​ေနသည္​။ ဘူတာရုံးခန္​းက်ဥ္​းက်ဥ္​း​ေလးထဲမွ စကား​ေျပာစက္​သံ တဂ်စ္​ဂ်စ္​တရွဲရွဲသာ အသက္​ဝင္​​ေန၏​။

ဘူတာ​ေပၚေရာက္​​ေရာက္​ခ်င္​း ကၽြန္​​ေတာ္​ အ​ေရးတႀကီးစူးစမ္​းမိသည္​မွာ လက္​မွတ္​ေရာင္​းၿပီး၊ မၿပီး ျဖစ္​သည္​။ ​ဘူတာအတက္​ေစ်းဆိုင္​​ေလး ၂ ဆိုင္​လံုး ​ဆိုင္​ရွင္​​ေပ်ာက္​​ေန၏။ စာပို႔ရထား လာ​ေစာင္​့​ေနသည္​့ စာပို႔လုလင္​အိုႀကီးက စာအိတ္​ထုတ္​ႀကီးပိုက္​၍ အရသာခံငိုက္​​ေနသည္​။ လက္​မွတ္​​ေရာင္​း အ​ေပါက္​ငယ္​​ေလးက​ေတာ့ ပိတ္​ထားဆဲ။ ဘူတာရုံးခန္​း​ေရွ႕မွ လွမ္​းကဲၾကည္​့​ေတာ့ ဒရင္​းဘတ္​​ေပၚ အိပ္​မက္​ မက္​​ေနပံုရသည္​့ရုံပိုင္​​ေလးကို ​ေတြ႔လိုက္​ ရသည္​။ သည္​အ​ေျခအ​ေန​ေတြက လတ္​မွတ္​မ​ေရာင္​းရ​ေသး၊ ရထား​ေဝး​ေသးသည္​ဟူ​ေသာအ​ေျဖကို ​ေပး​ေနၾကသည္​။

ဘူတာရုံးခန္​း ​ေနာက္​ဘက္​အခန္​းတန္​းလ်ား​ေပၚမွာ လဲ​ေလ်ာင္​း​ေနသည္​့ အျပာ​ေရာင္​ယူနီ​ေဖာင္​း ၏တပိုင္​းတစ လွမ္​း​ေတြ႔သည္​။ ​ေဘာင္​းဘီရွည္​ ခပ္​ပြပြမွ ညိဳညစ္​ညစ္​ ​ေျခ​ေထာက္​တေခ်ာင္​း ထိုးထြက္​​ေန၏​။ ဒါ တရုတ္​ႀကီး​ေျခ​ေထာက္​ျဖစ္​မည္​။ သည္​လိုဆို ထိုင္​ခံုရရန္​ အ​ေၾကာင္​းတရားတခု ကၽြန္​​ေတာ္​့ ဘက္​မွာ အရန္​ရိွ​ေနသည္​ပဲ။ နာရီၾကည္​့​ေတာ့ မနက္​ ၂ နာရီ ခြဲစြန္​းစ။ အခ်ိန္​လိုဦးမည္​။ ေက်ာပိုးအိတ္​ကို ပခံုး​ေျပာင္​းလြယ္​ရင္​း တင္​ပါးတကြက္​စာ ထိုင္​ခံု​ေနရာလြတ္​ လိုက္​ရွာရသည္​။

​လူ ​ေလးငါး​ေယာက္​ မွ်မွ်တတထိုင္​ႏိုင္​သည္​့ ခံုရွည္​​ေတြျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း တင္​ထားသည္​့ အထုပ္​အပိုး​ေတြ၊ လဲ​ေလ်ာင္​း​ေန​ေသာခႏၶာကိုယ္​​ေတြ​ေၾကာင္​့ ခံု​ေတြ ျပည္​့​ေနသည္​။ စၾကႍ​ေျမာက္​ဖက္​ထိပ္​ကို ဆက္​​ေလွ်ာက္​ၾကည္​့သည္​။ အနည္​းငယ္​မီး​ေရာင္​မိွန္​သည္​့ အစြန္​းဘက္​က်က် ခံုရွည္​တခုမွာ လဲ​ေလ်ာင္​း​ေန​ေသာ ​ေစာင္​က်ားတထည္​။ ထိုခံုရွည္​​ေအာက္​ စၾကႍသံမံတလင္​း​ေပၚမွာ​ေတာ့ လူယဥ္​​ေက်းအဖြဲ႔အစည္​းႀကီးမွ ဖိတ္​က်လြင္​့စင္​လာပုံရသည္​့က​ေလးႏွစ္​​ေယာက္​။

သူတို႔​ေလး​ေတြ​ေအာက္​မွာ အနားစုတ္​ပိုက္​ဖ်ာ​ေဟာင္​းတခ်ပ္​။ က​ေလး​ေတြအ​ေပၚ ​ေစာင္​​ေဟာင္​းတထည္​ရိွ​ေန​ေသာ္​လည္​း အျပန္​႔လိုက္​လံုၿခံဳမႈမ​ေပးႏိုင္​​ေတာ့။ လူးလိွမ္​့ရင္​း နယ္​ကြၽံခဲ့ပုံရသည္​့ ၄ ႏွစ္​သား​ေလးဧ၊၊္​ လက္​​ေမာင္​းတဖက္​က သံမံတလင္​း​ေပၚ ​အစြန္​းထြက္​​ေနသည္​။ ခံုရွည္​​ေပၚမွ ​ေစာင္​​ေကြး​ေကြးသည္​ သူတို႔မိခင္​ျဖစ္​လိမ္​့မည္​။ ခံုရွည္​​ေျခရင္​းမွာ မီးဖို​ေခ်ာင္​တခုစာ အက်ဥ္​းဆံုးထိုးသိပ္​ထည့္​ထားသည္​့လက္​ဆြဲျခင္​းတလံုးက ​​ေမာက္​လွ်ံလ်က္​။

​ေဆာင္​းဦး​ေလႏွင္​့ မိုးအ​ေငြ႔သက္​တို႔ ဘူတာစၾကႍ​ေလးထဲ အ​ေျပးၿပိဳင္​ဝင္​လာၾကသည္​။ ခံုရွည္​​ေပၚမွ ေစာင္​​ေကြးသည္​ တခ်က္​တြန္​႔​ေကြးလိုက္​ၿပီး ညည္​းသံသဲ့သဲ့ ထြက္​လာသည္​။ သူတို႔ ဘာရထား ကိုစီး၍ ဘယ္​အရပ္​ကိုသြားၾကမည္​ မသိ။ သူတို႔စီးမည္​့ရထား​ေပၚမွာ သူတို႔အတြက္​ ထိုင္​ခံု​ေတြရိွ​ေနပါ့ မလား။ ​ေဆာင္​းမသည္​းထန္​မီ သူတို႔​ေလး​ေတြအတြက္​ ​ေႏြး ေထြးျခင္​းရထားတစီး​ေလာက္​ လႊတ္​​ေပး​ေတာ္​မူရန္​ ဘုရားသခင္​ထံေတာင္​းဆိုခ်င္​မိသည္​။

ဘူတာ​ေရွ႕ သံလမ္​းတဖက္​ ​အ​ေမွာင္​ထဲမွ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား​ေၾကာင္​့ လွမ္​းၾကည္​့လိုက္​သည္​။ သံလမ္​း​ေတြကို ​ေက်ာ္​ျဖတ္​လာသည္​့လူ​ေတြ။ ႏွစ္​​ေယာက္​၊ သုံး​ေယာက္​။ ဟင္​ …ဆယ္​​ေယာက္​​ေတာ့ အနည္​းဆံုးရိွမည္​။ သူတို႔သယ္​​ေဆာင္​လာသည္​့အထုပ္​အပိုး​ေတြက အမ်ဳိးအစားစုံသည္​။ ​​​ေကာက္​ညႇင္​း ထုပ္​​ေတြလို ​ေဖာင္​းကားအစ္​​ေနၾက​ေသာ ​ေက်ာပိုးအိတ္​​ေတြလည္​း ပါသည္​။ ႏွီးပင္​ျဖင္​့ စုစည္​းထား​ေသာ ပီနန္​အိတ္​​ေတြ၊ ၿပီး​ေတာ့ ​ေမာက္​လွ်ံ​ေနသည္​့ လက္​ဆြဲျခင္​း​ေတြ။ မိန္​းမ​ေတြ​ေရာ ​ေယာက်္​ား​ေတြပါ ပါသည္​။

သူတို႔ႏွင္​့အတူ ပါလာသည္​့ရယ္​​ေမာသံ​ေတြ၊ တြန္​းထိုးစကား​ေျပာဟန္​​ေတြ​ေၾကာင္​့ ဘူတာ​ေလး အနည္​းငယ္​ အသက္​ဝင္​လာ၏​။ သူတို႔ၾကည္​့ရသည္​မွာ သာမန္​ခရီးသည္​​ေတြႏွင့္ မတူ။ အ​ေျခခံ အလုပ္​အကိုင္​တခ်ဳိ႕အတြက္​ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ဆီ ​ေျပာင္​း​ေရႊ႕သြားၾကမည္​့သူ​ေတြႏွင္​့ တူ​ေနသည္​။ ​​သူတို႔​ေတြထဲမွတခ်ိဳ႕က ဘူတာရုံးခန္​းဆီ ျပဴတစ္​ျပဴတစ္​သြားၾကည္​့​ေနၾကသည္​။ တခ်ိဳ႕က မွတ္​ပံုတင္​ထုတ္​ဖို႔ အခ်င္​းခ်င္​း​ေလာ​ေဆာ္​သည္​။

သူတို႔ကို​ေငးရင္​း ကၽြန္​​ေတာ္​့စိတ္​ထဲ တခ်က္​ ထင္​့သြားသည္​။ သူတို႔လူဦး​ေရႏွင္​့ စၾကႍ​ေပၚ နဂို​ေရာက္​​ေနၿပီးသားလူဦး​ေရကို ​စိတ္​မွန္​း​ေပါင္​းၾကည္​့ကာ ကၽြန္​​ေတာ္​့ထိုင္​ခံုကိစၥက ​ေခါင္​း​ေထာင္​လာျပန္၏။ ထိုင္​ခံုမရခဲ့ပါလွ်င္​...။ မနက္​အခ်ိန္​မ​ေတာ္​ ရထားတစီး​ေပၚ၌ ထိုင္​ခံုမပါဘဲ အခ်ိန္​ ၅ နာရီခန္​႔ ျဖတ္​သန္​းရမည္​့အ​ေရးသည္​ ကၽြန္​​ေတာ္​့အတြက္​ အခက္​အခဲ ျဖစ္​လာ၏။

ကြၽန္​​ေတာ္​့​ေျခ​ေထာက္​​ေတြက သူတို႔ ျပဴတစ္​ျပဴတစ္​လုပ္​​ေနၾကည္​့ ဘူတာရုံးခန္​းဝဆီ အလိုလို ​ေလွ်ာက္​မိသြားသည္​။ ​ေခါက္​ပိုက္​ဆံအိတ္​ထဲက မွတ္​ပံုတင္​ႏွင္​့အတူ လက္​မွတ္​တေစာင္​ဧ၊၊္​ ပုံမွန္​တန္​ဖိုးထက္​ပို​ေသာ ​ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကို ထုတ္​ယူလိုက္​၏။ ၿပီးသည္​ႏွင္​့ "လက္​မွတ္​​ေရာင္​းၿပီ "ဟု ​ေအာ္​လိုက္​သည္​ႏွင္​့ တန္​းခနဲဝယ္​ႏိုင္​​ေအာင္​ လက္​ထဲအသင္​့ ျပင္​ကိုင္​ထားလိုက္​သည္​။ ရံုပိုင္​​ေလးက မလႈပ္​​ေသး။ စကား​ေျပာစက္​သံက တရွဲရွဲ။ တရုတ္​ႀကီးေျခ​ေထာက္​တေခ်ာင္​းကလည္​း အရင္​အတိုင္​း။

​ေယာင္​လည္​လည္​ႏွင္​့ စၾကႍတံစက္​ၿမိတ္​​ေအာက္​နား သြားရပ္​​ေနမိသည္​။ ​ေက်ာပိုးအိတ္​ကို ရင္​ဘက္​​ေရွ႕ပိုက္​ရင္​း ​ေဆာင္​့​ေၾကာင္​့ထိုင္​ခ်လိုက္​၏။ ဂိမ္​းတခုခုႏွင္​့ အခ်ိန္​ျဖဳန္​းရန္​ ဖုန္​းကိုထုတ္​လိုက္​သည္​့အခါ ဇနီးသည္​ဖုန္​းက တန္​းဝင္​လာသည္​။

"ခံုရလား .."

ကၽြန္​​ေတာ္​ ဘာျပန္​​ေျဖရမွန္​းမသိ။ စကားလံုးလွ​ေအာင္​ စဥ္​းစား​ေနသည္​။

"ခံုမရရင္​လည္​း ​ျပန္​လာခဲ့​ေလ၊ မနက္​လင္​းမွ ကားနဲ႔သြား​ေပါ့ "

"အင္​းပါကြာ၊ အဆင္​​ေျပမွာပါ၊ စီး​ေနက်ဟာကို၊ ခုဟာက လက္​မွတ္​မ​ေရာင္​း​ေသး လို႔ပါ .."

ကၽြန္​​ေတာ္​ ကိုယ္​့​မ​ေသခ်ာမႈကို မ​ေသခ်ာမႈ​ေတြႏွင္​့ပင္​ အတင္​းဖာ​ေထးရျပန္​သည္​။ အခ်ိန္​မ​ေတာ္​ အထႀကီး ထ၊ အလာႀကီးလာၿပီးမွ ​ေခါင္​းငုံ႔ျပန္​ဝင္​ရမည္​ကို မလိုခ်င္​။

တကယ္​​ေတာ့ သည္​ခရီးစဥ္​ႏွင္​့ပတ္​သက္​၍ မ​ေန႔ညဦးကပင္​ ဇနီးသည္​ႏွင္​့ စကားအ​ေျခ အတင္​ ​ေျပာခဲ့ရသည္​။ မ​ေန႔က ရန္​ကုန္​သြားမည္​ဆို​ေတာ့ ဇနီးက မနက္​ ၆ နာရီ ကားျဖင္​့သြားရန္​ ​ေျပာသည္​။ ထိုအစီအစဥ္​မွာ အရင္​အႀကိမ္​မ်ားကလည္​း ကၽြန္​​ေတာ္​ လုပ္​ဖူး​ေနက်၊ သြား​ေနက်ပင္​။ သို႔​ေသာ္​ ရန္​ကုန္​ေအာင္​မဂၤလာအ​ေဝး​ေျပးကုိ မနက္​ ၉ နာရီဝန္​းက်င္​ေရာက္​၊ တစ္​​ေထာင္​တန္​ ကားစီး လွ်င္​ ဆူး​ေလကို ၁၀ နာရီခြဲ​ေလာက္​ ​ေရာက္​မည္​။ လွည္​းတန္​း၊ သိမ္​ႀကီး​ေစ်း၊ ​ေရႊဘံုသာလမ္​း စသည္​တို႔ကိုလွည္​့ပတ္​​ေျပးၿပီး၍ ၃၈ လမ္​းမွာ ထမင္​းစားၿပီးလွ်င္​ ဆူး​ေလဆင္​းၿပီး တစ္ေထာင္​တန္​ကား ျပန္​​ေစာင္​့ရန္​သာ ရိွ​ေတာ့သည္​။ မဂၢဇင္​းတိုက္​​ေတြ၊ စာအုပ္​ဆိုင္​​ေတြႏွင္​့ စာ​ေပလက္​ဖက္​ရည္​စားပြဲ​ေလး​ေတြဆီသြား​ေရာက္​ရန္​ အခ်ိန္​လက္​က်န္​မရိွ​ေတာ့။ လူလည္​း ႏံုး​ေခြ​ေနၿပီ။ သည္​​ေတာ့ ကၽြန္​​ေတာ္​့အ​ေန ျဖင္​့ မနက္​ ၆ နာရီ အ​ေဝး​ေျပးကားကို ျငင္​းဆန္​​ေနရျခင္​းျဖစ္​သည္​။

မနက္​ ၃ နာရီရထားဆို​ေတာ့ သူမဘက္​ကလည္​း ​ေခါင္​းခါသည္​။ ည အခ်ိန္​မ​ေတာ္​ထရျခင္​း၊ ထိုင္​ခံုႀကိဳမွာမထားရျခင္​းတို႔​ေၾကာင္​့ ခရီးတ​ေလွ်ာက္​ ကသီလင္​တႏိုင္​မည္​ကို စိုးရိမ္​​ေပးပံုရသည္​။ သို႔​ေသာ္​ ကၽြန္​​ေတာ္​က ရထားစီးျခင္​းျဖင္​့ ရန္​ကုန္​တြင္​ နာရီအနည္​းငယ္​ပို​ေနရမည္​ကိုသာ ​ေမွ်ာ္​လင့္ ထားသည္​။


( ၃ )


"ရန္​ကုန္​ ..ရန္​ကုန္​ ...လက္​မွတ္​​ေရာင္​းမယ္​ "

ကၽြန္​​ေတာ္​ ဝုန္​းခနဲ ထရပ္​လိုက္​မိသည္​။ လက္​ထဲမွ ပိုက္​ဆံႏွင္​့ မွတ္​ပံုတင္​ကို ​ေသခ်ာျပင္​ကိုင္​သည္​။ လူ​ေတြက ဘူတာရုံးခန္​းထဲ စုၿပံဳတိုး​ေဝွ႔သြားၾက၏။ အနည္​းငယ္​​ေသာ လူ​ေတြသာ ပံုမွန္​လက္​မွတ္​​ေရာင္​းအ​ေပါက္​​ေလးဆီ သြားရပ္​​ေစာင္​့​ေနၾက၏။ ကၽြန္​​ေတာ္​က ဘူတာရုံးခန္​းထဲ စုၿပံဳတိုးဝင္​သြားသူ​ေတြထဲ ​ေရာ​ေထြးပစ္​လိုက္​သည္​။ သည္​ၿမိဳ႕အတြက္​ ခြဲတမ္​းရသည္​့ ထိုင္​ခံုအ​ေရအတြက္​ထက္​ ခရီးသည္​ဦး​ေရက အဆမတန္​။

ရုံပိုင္​​ေလးက စာရင္​းစာအုပ္​ႀကီးဖြင္​့၊ ထိုင္​ခံုဇယားကြက္​ကိုျဖန္​႔ၿပီး မွတ္​ပံုတင္​​ေတြ၊ သက္​​ေသခံ လက္​မွတ္​​ေတြ၊ ​ေငြစကၠဴ​ေတြ၊ လက္​မွတ္​​ေတြႏွင္​့ အလုပ္​​ေတြရႈပ္​​ေနသည္​။ လက္​မွတ္​​ေတြ​ေပၚ တံဆိပ္​တံုး ထုသံတဒုန္​းဒုန္​းၾကားတိုင္​း ကၽြန္​​ေတာ္​ လွမ္​းလွမ္​း ကဲၾကည္​့ျဖစ္​သည္​။ သူတို႔​ေတြ ခံုရၾကရဲ႕လား။ ငါ့အလွည္​့ဆိုရင္​​ေရာ..။ တကယ္​ဆို သိပ္​​ေတာ့ပူစရာမရိွ။ ကိုယ္​က ရထားခရီးစဥ္​မ်ားႏွင္​့ မၾကာမၾကာ ထိ​ေတြ႕​ေနက်။ ရုိးရိုးတန္​းမရလွ်င္​ အထက္​တန္​းတြဲ ရႏိုင္​​ေသးသည္​။ သည္​ဘူတာခြဲတမ္​းမရိွ​ေတာ့လွ်င္​​ေတာင္​မွ တျခားဘူတာ​ေတြမွ ထိုင္​ခံုလက္​က်န္​​ေတြ လွမ္​း​ေတာင္​း​ေပးတတ္​ၿမဲ။

ကၽြန္​​ေတာ္​့​ေရွ႕မွလူအလွည္​့မွာ ​ေသခ်ာစိုက္​ၾကည္​့မိသည္​။ ရုံပိုင္​​ေလးက လက္​မွတ္​ျပား​ေလး​ေပၚ မွတ္​ပံုတင္​နံပါတ္​​ကူး​ေရး၊ ၿပီးသည္​ႏွင္​့ တံဆိပ္​တံုးကို အားရပါးရထုႏွိပ္​​ေပးလိုက္​သည္​။ ထိုင္​ခံုမဲ့ ..။ ဗု​ေဒၶါ။ ထိုလူက​ေတာ့ ဘာစကားတခြန္​းမွ်ျပန္​မ​ေျပာဘဲ သူ႔လက္​မွတ္​သူယူ၍ ထြက္​သြားသည္​။ ကၽြန္​​ေတာ္​ သူ႔လိုႏႈတ္​ပိတ္​​ေန၍မျဖစ္​။

ရုံပိုင္​​ေလးက ကၽြန္​​ေတာ္​့မွတ္​ပံုတင္​ယူ၍ လက္​မွတ္​ျပား​ေပၚ နံပါတ္​ကူး​ေရး​ေနရင္​း ..။

"ႀကိဳမွာထားလား "

"မမွာထားလိုက္​ရဘူးဗ် ..အဲ့ဒါ .."

ကြၽန္​​ေတာ္​့စကား မဆံုးလိုက္​၊ ရုံပိုင္​​ေလးဧ၊၊္​ တံဆိပ္​တံုးက ဒုန္​းခနဲ ျမည္​ၿပီးသြား၏။ "ထိုင္​ခံုမဲ့ ...။ ကြၽန္​​ေတာ္​့ရင္​ထဲ ဒိန္​ခနဲ ေဆာင္​့တက္​သြားသည္​။

"ဟာ ဟို အပ္​ပါးတြဲမရ​ေတာ့ဘူးလား "

ရုံပိုင္​​ေလးက ကြမ္​းငုံရင္​း ​ေခါင္​းရမ္​းျပသည္​။ ​ေနာက္​တေယာက္​ဟု ဗလံုးဗ​ေထြး ​ေအာ္​သည္​။ ထိုင္​ခံုမဲ့ဟု ထင္​းထင္​းႀကီးရိုက္​ထားသည္​့လက္​မွတ္​​ေလးကိုကိုင္​ရင္​း ဘူတာ ရုံးခန္​းထဲမွ ငူငူ​ေငါင္​​ေငါင္​ ျပန္​ထြက္​လာရသည္​။ တဆက္​တည္​း တရုတ္​ႀကီးကို သြားသတိရသည္​။ ​ေရပိုက္​​ေခါင္​းတခုမွာ မ်က္​ႏွာ သစ္​လာပံုရသည္​့တရုတ္​ႀကီးက စၾကႍအတိုင္​း ​ေလွ်ာက္​လာ​ေနသည္​။

"တရုတ္​ႀကီး လုပ္​စမ္​းပါဦးကြာ၊ ခံုတခုံ​ေလာက္​.."

ကၽြန္​​ေတာ္​က မွတ္​ပံုတင္​၊ လက္​မွတ္​ႏွင္​့ ​ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကိုထိုး​ေပးရင္​း အက်ဳိးအ​ေၾကာင္​းရွင္​းျပ သည္​။ တရုတ္​ႀကီးက ​ေခါင္​းခ်က္​ ကုတ္​သည္​။

"သိပ္​​ေတာ့ မ​ေသခ်ာဘူးဗ်၊ ​ေအး​ေလ ကၽြန္​​ေတာ္​ ႀကိဳးစားၾကည္​့​ေပးမယ္​၊ ရေတာ့လည္​း အျမတ္​​ေပါ့ဗ်ာ .."

ကၽြန္​​ေတာ္​က လြတ္​သြား​ေသာခံုရွည္​တခုတြင္​ဝင္​ထိုင္​ရင္​း တရုတ္​ႀကီးကို လွမ္​းျမင္​ႏိုင္မည္​့ ကိုယ္​​ေနဟန္​ထားကို ျပဳျပင္​ထားသည္​။ ရုံးခန္​းထဲမွာ လူ​ေတြ စုၿပံဳ​ေနဆဲ။ တရုတ္​ႀကီးက လူ​ေတြၾကား ​ပိုင္​စိုးပိုင္​နင္​း တိုးဝင္​သြားၿပီး သူ႔ဆရာသမား​ေဘးကပ္​လ်က္​ တ​စုံတခုေျပာ​ေနသည္​။ သူ႔ဆရာက ​ေခါင္​း ရမ္​းျပလိုက္​၊ စားပြဲ​ေပၚ လက္​ညိႇဳး​ ​ေထာက္​ျပလိုက္​ လုပ္​​​ေနသည္​။ ခဏၾကာ​ေတာ့ တရုတ္​ႀကီး ျပန္​ထြက္​လာ၏။ ​ေခါင္​းခါျပသည္​။ ​ကၽြန္​​ေတာ္​​ေပးထားသည္​့အရာ​ေတြကို ျပန္​လာ​ေပးသည္​။

"တ​ခု​ေတာ့ ရိွတယ္​ဗ်၊ ရထား​ေပၚ​ေရာက္​ရင္​ တြဲထိန္​းနဲ႔ ညိႇၾကည္​့ဦး​ေပါ့၊ ရပါတယ္​ဗ်ာ၊ အပ္​ပါးတြဲ​ေတြဆို ​ေခ်ာင္​ခ်ိလို႔ .."

တရုတ္​ႀကီး ေျပာသြားသည္​ကို ကၽြန္​​ေတာ္​ နားလည္​သည္​။ အသုံးလည္​း ခ်ဖူး၏။ သို႔​ေသာ္​ တခါတရံ ကို​ေရႊတြဲထိန္​း​ေတြႏွင္​့​ေတြ႔ရန္​ သိပ္​မလြယ္​။ ဘာျဖစ္​ျဖစ္​​ေလ၊ ဆံုးျဖတ္​ၿပီး ထြက္​လာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ၿပီး​ေတာ့ ထိုင္​ခံုမဲ့ခရီးသည္​။ ကၽြန္​​ေတာ္​့အတြက္​ အဆန္​းမွမဟုတ္​ဘဲ။ ျပည္​့ညပ္​သပ္​​ေန​ေသာ ရထားတြဲ ၏အဆင္​းအတက္​တံခါးဝမွာ၊ သူတပါးခံု လက္​တန္​း​ေပၚမွာ၊ ​ေလွ်ာက္​လမ္​းၾကမ္​းျပင္​မွာ၊ အိမ္​သာ တံခါးဝမွာ ႀကံဳသလိုထိုင္​ရင္​း ကၽြန္​​ေတာ္​ျဖတ္​သန္​းခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ကံၾကမၼာအခ်ဳိးအ​ေကြ႔၌ထိုင္​ခံုႏွင္​့ ခရီးသြားရ​ေသာ အ​ေျခအ​ေနတခုကို ရယူပိုင္​ဆိုင္​ခဲ့သည္​မွာ ႏွစ္​အတန္​ၾကာၿပီးမွ အခုလို ျပန္​ရင္​ဆိုင္​ရသည္​့ ထိုင္​ခံုမဲ့အ​ေျခအ​ေနကုိ ကၽြန္​​ေတာ္​ ဘာ​ေၾကာင္​့စိုး​ေၾကာက္​​ေနပါလိမ္​့။

ခဏအၾကာ ရထားက ​ေမွာင္​ႀကီးမဲႀကီးထဲဝင္​လာသည္​။ ထံုးစံအတိုင္​း သည္​ဘူတာအတြက္​ သတ္​မွတ္​တြဲက ​စၾကႍ​ေတာင္​ဘက္​ကို ကိုက္​​ေပါင္​းမ်ားစြာ​ေက်ာ္​လြန္​သြားသည္​။ ကၽြန္​​ေတာ္​လည္​း တျခားသူ​ေတြႏွင္​့ေရာ​ေႏွာကာ ျမက္​ပင္​​ေတြ၊ ​ေက်ာက္​စရစ္​ခဲ​ေတြႏွင္​့ သံလမ္​း​ေတြကို ​ေမွာင္​​ေမွာင္​မည္းမည္းထဲ ​တိုးဝင္​နင္​းျဖတ္​​ေျပးလြႊားသြားသည္​။ ရထား​ေဘးကပ္​မိသည္​ႏွင္​့ ပထမဆံုး တရုတ္​ႀကီး​အႀကံအတိုင္​း အထက္​တန္​းတြဲ​ေတြကို လိုက္​ရွာသည္​။ ရွာကာမွ အထက္​တန္​းတြဲ​ေတြက ​ေတာ္​​ေတာ္​ႏွင္​့ မ​ေတြ႔။ ဟန္​းဆက္​မွ ဓာတ္​မီးပြင္​့​ေလး ဝင္​့ကာဝင္​့ကာႏွင္​့ရွာရင္​း အထက္​တန္​းတတြဲ သြား​ေတြ႔ သည္​။ သို႔​ေသာ္​ တံခါးက တင္​းတင္​း​ေစ့ပိတ္​ထားသည္​။ အနီးနားျပတင္​း​ေပါက္​​ေတြကို လွမ္​းကဲၾကည့္ သည္​။ အိပ္​​ေမာက်​ေနသည္​လား၊ အိပ္​​ေမာက်ဟန္​​ေဆာင္​​ေနသည္​လားမသိ။ အသံျပဳ​ေနသည္​ကို လွည္​့ၾကည္​့ ​ေဖာ္​မရ။

ရထား​ေပၚ​ေရာက္​ရန္​ အခ်ိန္​သိပ္​မ​ေပးႏိုင္​။ ရပ္သည္​က တစ္​မိနစ္​ပိုပိုမွ်သာ။ သည္​ ဘူတာ ခရီးသည္​​ေတြ စုၿပံဳတိုး​ေနၾကသည္​့ ရိုးရိုးတန္​းတြဲဆီ ျပန္​​ေျပးရျပန္​သည္​။ ၿပီးမွ တြဲထိန္​းရွာရင္​း အကူအညီ ေတာင္​းၾကည္​့ရမည္​။ တိုးရင္​း​ေဝွ႔ရင္​း တြဲ​ေပၚ​ေရာက္​​ေတာ့ ​ေျခ​ေထာက္​ ဘယ္​​ေနရာခ်ရမွန္​း မသိ။ တင္​ပါးတေနရာစာဆို ဆက္​​ေတြးရန္​မလို​ေတာ့။ ခံုလက္​တန္​းလြတ္​ တေနရာရာ​ေတြ႔ႏိုး၊ ​ေလွ်ာက္​လမ္​းလြတ္​တ​​ေနရာစာရႏိုးျဖင္​့ တိုး​ေဝွ႔​ေလွ်ာက္​ဝင္​ရင္​း တြဲတဘက္​ထိပ္​ ​ေရာက္​လာသည္​။ အိမ္​သာ တံခါးက ဟ​ေစ့ျဖစ္​​ေနသည္​။ ​ေဘစင္​​ေရပိုက္အဆက္​မွ ​ေရတစက္​စက္​စီးက်​ေန​ေသာ​ေၾကာင္​့ ၾကမ္​းျပင္​တ​ဝိုက္​ စိုရႊဲ​ေန၏​။ တံခါးဝႏွစ္​ခုမွာ ​​ေစာ​ေစာက ဘူတာမွာ​ ​ေတြ႔ခဲ့သည္​့ ​ေရႊ႕ေျပာင္​းလုပ္​သားအုပ္​စု။ ဂ်ာနယ္​​ေတြ ျဖန္​႔ခင္​းၾက၊ တေယာက္​​ေပါင္​​ေပၚတေယာက္​ လွဲအိပ္​ၾက၊ ​ေအာ္​ဟစ္​​ေနာက္​​ေျပာင္​ၾကႏွင္​့ တဖြဲ႔လံုး ​ေယာက္​ယက္​ခတ္​ ဆူညံ​ေနၾကသည္​။

ကၽြန္​​ေတာ္​က အိမ္​သာ​ေရွ႕ရပ္​​ေနမိရင္​း ​ေျခတ​စုံစာ​ေနရာ၊ တင္​ပါးတ​ေနရာစာ​ေနရာအတြက္​ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္​ ျဖစ္​​ေနသည္​။ တြဲထိန္​းလည္​း ရွာမရ။ ရန္​ကုန္​​ေရာက္​သည္​အထိ ပံုမွန္​ၾကာခ်ိန္​ကို အ​ေျပးအလႊား​ေရတြက္​ရင္​း ကိုယ္​့ခံႏိုင္​ရည္​ကို ကိုယ္​ျပန္​​ေမးခြန္​းထုတ​​္​​ေနဆဲ ရထား ဥၾသဆြဲသံ ၾကားရသည္​။ ​ေဆာင္​့ခနဲတုန္​ခါသြားၿပီး ရထားဘီး​ေတြက ကၽြီခနဲျမည္​သံ​ေပးကာ စလွိမ္​့​လာဧ၊၊္​။

"အစ္​ကိုႀကီး နည္​းနည္​း​ေလာက္​ "

​ေခါင္​း႐ြက္​​ေစ်းသည္​မ​ေလးတေယာက္​ ​ေနာက္​က ​​ေျပာ​ေျပာဆိုဆိုျဖတ္​ဝင္​သြားကာ တံခါးဝ လူ​ေတြၾကား ​ေျခတ​ဖက္​ထိုးသြင္​းၿပီး ဖုတ္​ခနဲ ခုန္​ခ်က်န္​ရစ္​သည္​။ ကၽြန္​​ေတာ္​့​ေျခတဖက္​လည္​း တံခါးဝမွ လူ​ေတြၾကား တိုးဝင္​သြား၏။

"​ေဆာရီးဗ်ာ .."

ပါးစပ္​က အဖ်ားဆြတ္​​ေျပာရင္​း လူက ရထား​ေအာက္​ ခုန္​ခ်က်န္​ရစ္​ခဲ့လိုက္​သည္​။ ရထားႀကီးက ကၽြန္​​ေတာ္​့​ေဘးမွကပ္​လ်က္​ ျဖတ္​​ေက်ာ္​သြားသည္​။ ရထားျပတင္​းဝမွ တြဲ​ေတြထဲမွ ျမင္​ကြင္​း​ေတြကို တရိပ္​ရိပ္​လွမ္​းျမင္​​ေနရ၏​။ ထိုင္​ခံု​ေတြ​ေပၚ ဟန္​က်ပန္​က် ထိုင္​လိုက္သြားသူ​ေတြ ရိွသကဲ့သို႔ မတ္​တတ္​သမား​ေတြ၊ ႀကံဳသလိုကိုယ္​​ေနဟန္​ထား​ေတြျဖင္​့ လိုက္​ပါသြားသူ​ေတြလည္​း ​ေတြ႔လိုက္​ရသည္​။ ထြက္​သြား​ေသာရထားႀကီး၏ ​ေနာက္​မီး​ေရာင္​နီနီကို​ေငးရင္​း ကၽြန္​​ေတာ္​ ဘာ​ေၾကာင့္​က်န္​ရစ္​ခဲ့ရသည္​ကို ​ေတြး​ေနမိသည္​။ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကိုယ္​လည္​း ျပန္​အံ့ၾသရသည္​။ ​ေရႊ႕​ေျပာင္​းလုပ္​သား​ေတြ​ေလာက္​ပင္​ ကၽြန္​​ေတာ္​ ဘာ​ေၾကာင္​့သတၱိမရိွခဲ့ရသလဲ။ ထိုင္​ခံုမရရံုျဖင္​့ ခရီးစဥ္​တခုလံုး ဖ်က္​သိမ္​း​ေလာက္​ရ​ေအာင္​ ကၽြန္​​ေတာ္​ ​ေသြး​ေၾကာင္​ခဲ့ၿပီ။

အမွားႏွင့္​အမွန္​ကို ဘယ္​ညာႏွစ္​ဖက္​မွာဆုပ္​ကိုင္​ရင္​း သံလမ္​း​ေတြ၊ ​ေက်ာက္​စရစ္​ခဲ​ေတြ၊ ျမက္​ပင္​ရွည္​​ေတြကိုျဖတ္​​ေက်ာ္​ကာ ဘူတာ​ေပၚ မ်က္​ႏွာပူပူ ျပန္​တက္​လာခဲ့သည္​။

"ဟ အာစရိ မလိုက္​သြားဘူးလား "

​ေနာက္​မွ ေမးခြန္​း​ေၾကာင္​့လွည္​့ၾကည္​့​ေတာ့ တရုတ္​ႀကီး ျဖစ္​သည္​။ ႀကိမ္​ကြင္​းကို ကိုင္​ရင္​း ကၽြန္​​ေတာ္​့ကို တအံ့တၾသ ​ေမး​ေနသည္​။ ကၽြန္​​ေတာ္​ ခပ္​ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးျပလိုက္​၏။

တရုတ္​ႀကီးထံမွ မည္​သည္​့တုန္​ျပန္​မႈမွထပ္​ထြက္​မလာမီ ​ေျခလွမ္​း​ေတြကို ခပ္​သုတ္​သုတ္​ လွမ္​းရသည္​။ ဘူတာလမ္​းမွအခ်ဳိးတြင္​ ​ေခြး​ေလ​ေခြးလြင္​့တခ်ဳိ႕က ကၽြန္​​ေတာ္​့ကို ဆီးႀကိဳ​ေလွာင္​​ေျပာင္​ၾကသည္​။ အိပ္​​ေမာက်​ေန​ေသာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်ယ္​​ေလာင္​​ေသာရယ္​သံ​​ေတြ ကၽြန္​​ေတာ္​ ၾကား​ေနရသည္​။


( ၄ )



"ဘယ္​လိုျဖစ္​လဲ ..​ေျပာရဲ႕သားနဲ႔ .."

ဇနီးသည္​က တံခါးဖြင္​့​ေပးရင္​း​ေျပာသည္​။ သူမႏွင္​့ မ်က္​ႏွာခ်င္​းမဆိုင္​ျဖစ္​​ေအာင္​ သတိထား​ေနရ၏​။ အသံကိုမာ​ေက်ာ​ေအာင္​ မာန္​ထည္​့၍ "ကားနဲ႔ပဲ သြား​ေတာ့မယ္​ကြာ "​ေျပာလိုက္​သည္​။

ထိုင္​ခံုမရ၍ ရွက္​႐ြံ႕​ေနသည္​လား၊ ထိုင္​ခံုမရ၍ ခရီးစဥ္​တ​ခုလံုးဖ်က္​သိမ္​းခဲ့မိ​ေသာ ေၾကာင္​့ ရွက္​႐ြံ႕ရသည္​လား။ ​"ထိုင္​ခံုမဲ့ "စာတန္​းတံဆိပ္​ပါ ရထားလက္​မွတ္​​ေလးကိုျပန္​ထုတ္​ၾကည္​့ရန္​ သတၱိမရိွ​ေသးသည္​က​ေတာ့ ​ေသခ်ာပါသည္​။ ။