ေမာင္လူေရး ● မိႈင္းညိဳ႕ေမွာင္
(မုိးမခ) ေမ ၁၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေမ ၁၇၊ ၂၀၁၆
မႏၲေလးကို ဘယ္လိုေရာက္သြားတာလဲဆိုေတာ့ ...မႏၲေလးကုိ ရထားစီးၿပီးေတာ့ ျပန္မဆင္းတတ္ ေတာ့လုိ႔။
ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထမင္းေလွ်ာက္စားတာ ဇလံုႀကီးေတြနဲ႔။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အေမ့ကုိ ပန္းကန္ႀကီး ခ်ေပးၿပီး ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ သြားၾကတာ။ ရပ္ကြက္ထဲကုိ သြားၾကတဲ့အခါကေနၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ ရထားႀကီး သြားစီးၾကရေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကုိ ေျပာတယ္။ ရထားေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ...ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကေလးေတြက ဘယ္အခ်ိန္ ဆင္းသြားမွန္းမသိဘူး။ သမီးတေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာ။ အဲဒါနဲ႔ ရထားနဲ႔ ပါသြားတာ။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ပါသြားေတာ့ အမႈိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုရားႀကီးကုိ ပါသြားတယ္။ ဘုရားႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ဘုရားပုလိပ္ေတြက ကေလးေတြ ေတြ႕လုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးတုိ႔ကုိဖမ္း၊ အကုန္လုံး အမႈိက္ကားအျပာႀကီးနဲ႔ တင္သြားၿပီးေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းကုိ သြားပုိ႔ တာ။ ပထမ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းကုိ ပုိ႔တာ။ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းက 'ကြၽန္မတုိ႔ေက်ာင္းက မိန္းကေလး မထားဘူး။ ေယာက္်ားေလးပဲ ထားတယ္'ဆုိေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို မိန္းကေလး သင္တန္းေက်ာင္းကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးတာ။
အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ သမီးအရြယ္ ၃ ႏွစ္လား၊ ၄ ႏွစ္လား မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေရာက္တာ ငယ္ေသး တယ္။ ေက်ာင္းမွာေနရေတာ့ စာသင္ေပးတယ္၊ ေနာက္က် အျပင္ေက်ာင္းမွာ သမီးကုိ ေက်ာင္းထားေပးတယ္။ ေက်ာင္းထားေပးၿပီး သမီး တတန္းေအာင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကုိယ္က မသိဘူး၊ ေက်ာင္းစိမ္းေလး လဲထားတာ၊ လဲထားေတာ့ ဆရာမႀကီးက 'သမီး နင္ ...တဲ့၊ ေက်ာင္းစိမ္း ဘာလုိ႔ လဲထားတာလဲ'တဲ့၊ 'သမီး တတန္းေအာင္တယ္၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ရမွာေလ'ဆိုေတာ့ 'သမီး ...နင့္ကုိ မာမီႀကီးက ေခၚမေျပာဘူးလား' 'မေျပာဘူး''ေအး ... နင္တုိ႔မာမီႀကီးက မွာလုိက္တယ္၊ နင့္ကုိ ေက်ာင္းမထားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ဆုိၿပီးေတာ့ ထုတ္ခုိင္းတာ'လို႔ေျပာတယ္။
အဲဒါ သမီး ႏွစ္တန္းတက္ရမယ့္ဟာကုိ ႏွေျမာသြားတာ။ တတန္းေအာင္လုိက္တာနဲ႔ မတက္လုိက္ရ ေတာ့ဘူး။ ဘာလုိ႔ ထုတ္တာတုံး မသိဘူး။ သမီးတုိ႔က်ေတာ့ ေခၚ မေမးဘူး။ သမီးရယ္၊ ေကာင္မေလး တေယာက္ရယ္ ရွိတယ္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္၊ သမီးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိပဲ အဲဒီမာမီႀကီးက ထုတ္တာ။ ေလးတန္းေအာင္၊ ငါးတန္းေတြပဲ ေက်ာင္းေနခ်င္သလား၊ ဆက္မေနခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔အသံက အက်ယ္ႀကီးပဲဆုိေတာ့ သမီးတုိ႔ အေနာက္ေဆာင္ကေန ၾကားေနရတယ္။ ႐ုံးခန္းက ေနၿပီးေတာ့ မေနခ်င္တဲ့လူ ရွိသလားဆုိေတာ့ ကေလးတေယာက္က ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ရွိတယ္တဲ့၊ ရွိတယ္ဆုိရင္ ခြက္တလံုးယူၿပီးေတာ့ လမ္းမႀကီးေပၚ ထြက္ေတာင္းေနတဲ့။ ဆရာမႀကီးကေတာင္ အဲဒီလုိမ်ိဳး ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးတုိ႔ကုိက်ေတာ့ ေခၚမေျပာဘူး။ ဆရာမေတြ အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ပဲ သူက ေျပာလုိက္ တာလား မသိဘူး။
ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကုိယ္လုပ္တတ္သေလာက္ သစ္သီးသစ္ႏွံေတြတုိ႔၊ ၾကက္သြန္ေတြ တုိ႔၊ ကေလးေတြ ကုိင္သလုိ လုိက္ကုိင္ရတယ္။ အရြယ္ေလးေရာက္လို႔ ကုိယ္ ကုိင္တက္ၿပီ၊ ခ်က္တက္ၿပီဆုိမွ ကေလးေတြ ဝတ္တဲ့ အဝတ္ေတြကုိ ေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ၿပီးက်ေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကုိ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္၊ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးေဘာင္ လုပ္ရတယ္။ တံျမတ္စည္း လွည္းရတယ္။ ေရေလာင္းရတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ သမီးတုိ႔ လုပ္တတ္သြားၿပီဆိုရင္ အျပင္က စားေသာက္ဆုိင္ေတြက အလုပ္ လာေခၚရင္ အလုပ္ထည့္ေပးတယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့သူ၊ သူတုိ႔ ႀကိဳက္တဲ့လူ၊ ဧည့္သည္ေတြက ဒီေကာင္မေလး မဆုိးဘူး၊ ဒီေကာင္မေလး လုပ္တတ္ ကုိင္တက္တယ္၊ အရည္အခ်င္းရွိေလာက္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ပုိင္ရွင္ေတြ ၾကည့္သြားၿပီးေတာ့ သမီးတုိ႔ကုိ ေခၚတာ။
အျပင္ကအလုပ္မွာ ပထမလုပ္ခဲ့တာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္။ နာမည္က ေရႊျမင့္မုိရ္တဲ့။ အဲဒီေဘးနားေလး မွာ ရွမ္းေခါက္ဆဲြဆိုင္။ အဲဒီမိန္းမၾကီးက ေခၚခုိင္းတာ။ ပန္းကန္ေတြ ကဲြတာ မေအးေမာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာ။ အဲဒါ သမီးေၾကာင့္ပါဆုိၿပီးေတာ့ လစာ မရတာလား၊ သမီးက အ,လုိ႔ မေတာင္းလုိက္တာလား မသိဘူး။ ဒီအတုိင္း လစာမပါဘဲနဲ႔ ေက်ာင္းကုိ မျပန္ရဲဘူး။ ေၾကာက္ေနတာ။ ဘုရားထဲသြားၿပီး တေယာက္တည္းပဲ ေနေနတာ။ ေနာက္မွ မျပန္ရဲ၊ ျပန္ရဲန႔ဲ ျပန္သြားတာ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြက သမီးကုိ ေခၚေမးေတာ့ သမီးက ႐ုိက္မွာ ေၾကာက္တာ။ ဒါေပမဲ့ မ႐ုိက္ဘူး။ တခါေလး မသိလို႔၊ လစာမေတာင္းရဲလုိ႔ပါဆုိၿပီး သမီးကုိ ဆူပဲဆူတာ၊ မ႐ုိက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကေန တခါ အလုပ္ျပန္လာေခၚတာ။ သမီးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနၾကာေစ့စက္႐ုံမွာ သြားလုပ္ ရေသးတယ္။ ေနၾကာေစ့စက္႐ုံကက်ေတာ့ သူတုိ႔ျပဳတ္ၿပီးသား ေနၾကာေစ့ေတြကုိ လွန္းရတာ။ ေျခာက္ေန ေအာင္ လွန္းရတာ။ ေျခာက္သြားၿပီဆုိတာနဲ႔ ဆာလာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီးေတာ့ အကုန္သိမ္းေပးရတာ။ သူတုိ႔ ေတြက လာလာပုိ႔တာ ကြင္းႀကီးထဲကုိ။ သူတုိ႔စက္႐ုံကေန ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ သမီးတုိ႔ဆီကုိ လာလာပုိ႔တာ။ ေန႔တုိင္း အဲဒီကုိ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ သြား၊ ညေနက်ရင္ ဒီပဲျပန္လာ။ အဲဒီလုိမ်ိဳး လုပ္ရတာ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ ဆရာမေတြက ထုပ္ေပးတာ။ ညစာ ပုိတဲ့ဟင္းေတြကုိ မနက္ေရာက္ရင္ ျပန္ေႏႊးၿပီးေတာ့ ထမင္းအသစ္ တည္ၿပီးသားကုိ ထည့္ေပးတယ္။
အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးတေယာက္က လက္ကေလးက မသန္ဘူး။ အဲဒီ ေကာင္မေလးနဲ႔၊ သမီးနဲ႔ ေက်ာင္းကေန ထြက္ ေျပးေသးတာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔၊ သမီးနဲ႔ မနက္ အေစာႀကီး အမႈိက္ပစ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဆရာမကုိ ေျပာၿပီး အမႈိက္သြားပစ္ၾကတာ။ သူက တာယာပံုး၊ သမီးက ပံုးအျဖဴေလးနဲ႔။ အဲဒီေအာက္ထဲမွာ အက်ႌထုပ္ေလးေတြ ထည့္သြားတာ။ ရထားခုိးစီးၿပီး သာစည္ၿမိဳ႕ လုိက္သြား တာ။ သမီးက အဲဒီတုန္းက စာ သိပ္မဖတ္တတ္ေသးဘူး။ စာလံုးေပါင္းဖတ္ေတာ့ သာစည္မွန္း သိသြားတာ။ ဟုတ္တယ္လုိ႔၊ ဒါ ငါ့သာစည္ပဲလုိ႔၊ ေရာက္ၿပီလုိ႔၊ ဆင္းၿပီး အိမ္ကုိ လုိက္ရွာတာ။ အိမ္က မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ မ်က္စိလည္ေနတာ။ ေနာက္က်မွ ျပန္ စဥ္းစားတာ။ သံလမ္းဘက္ တန္းတန္းေလးသြားရင္ ေစ်းေရာက္တယ္လုိ႔။ အဲဒါနဲ႔ သံလမ္းဘက္ကေန ေစ်း တန္းတန္းသြားတယ္။ သံလမ္းအတုိင္း သြားမွ သမီးအိမ္ကုိ ေတြ႕တာ။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဝင္းထရံေလး ၾကည့္ေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတာ။ အသံၾကားလုိ႔ ေနမွာ။ ေဘးအိမ္က အန္တီႀကီးတေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ အန္တီႀကီးက သမီးကုိ သိတယ္။ အင္း ...ကေလးမေလးတဲ့၊ နင္က ခင္ခင္ေလးသမီးနဲ႔ တူလုိက္တာတဲ့။ နင့္အေမနာမည္ ခင္ခင္ေလး မဟုတ္လားတဲ့၊ သမီးနာမည္က ေရာတဲ့။ သမီး နာမည္က ေအးခ်မ္းလုိ႔ ေျပာေတာ့၊ အဲဒါဆုိ ဟုတ္ေလာက္ၿပီ၊ နင့္အဘြားကေရာတဲ့။ အဘြားက ေဒၚဦးလုိ႔။ အင္း ...အဲဒါဆုိ ဟုတ္ေလာက္ပါၿပီတဲ့၊ နင္က ငါတုိ႔ တူမပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အန္တီႀကီးက သမီးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူ႕အိမ္ ေခၚထားတာ။ နင့္အေမႀကီးတုိ႔ မေရာက္ေသးဘူးတဲ့၊ နင့္အေမႀကီးက ဒီအခ်ိန္ ဆုိ သူ ေစ်းေရာင္းထြက္တယ္။ နင့္အေမႀကီးက သနားပါတယ္။ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းေနရတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ထမင္း ေကြၽးၿပီးေတာ့ ေရသြားခ်ိဳးၾကတယ္။ ျပန္လည္း ျပန္လာေရာ ေကာင္မေလး ...နင့္အေမ ႀကီး ေရာက္ၿပီတဲ့။
အေမႀကီးနဲ႔ အတူတူေနေတာ့ အေမႀကီးကုိ သနားလုိ႔ဆုိၿပီး ေစ်းကူေရာင္းေပးတာ။ ဒါေပမဲ့ ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္လို႔ မေအာ္ရဲေတာ့ အေမႀကီးကုိ ေလ့က်င့္ခုိင္းတာ။ အေမႀကီး၊ သမီး ေလ့က်င့္မယ္လုိ႔၊ သမီး ေရာင္းေပးမယ္လုိ႔၊ အေမႀကီး ကုိယ္စားလုိ႔။ ေလ့က်င့္၊ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သမီးဘာသာ လုိက္ေရာင္းတာ။
အိမ္မွာလိုက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးက ေျပာစကား နားမေထာင္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာကတည္းက အဲဒီလုိပဲ ဆရာမေတြကို ဆဲဆိုေနတာ။ ေၾသာ္ ... သူ႕ကို အျပင္ေခၚလာရင္၊ သူစိမ္းေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ သူ ယဥ္ေက်းမွာပဲ၊ လိမၼာမယ္မွတ္ၿပီး သမီးက ေခၚလာတာ။ အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ အဘြားက သူ႕ကို အလုပ္ေလး နည္းနည္း ပါးပါး မလုပ္လုိ႔ဆိုၿပီး သူ႕ကို ႐ိုက္လုိက္တာ။ အဲဒါ ႐ိုက္လုိက္လုိ႔တဲ့။ ေဖလုိးမ၊ ဖာသည္မ အဘြားႀကီးတဲ့၊ ငါ႔အေမေတာင္မွ ငါ့ပါး မ႐ိုက္ဘူး၊ နင္က ပါးလာ႐ိုက္တာ။ သူက အဲဒီလုိမ်ိဳး စံုေစ့ေနေအာင္ ဆဲတာ။ ဆဲတဲ့အခါ က်ေတာ့ အေမႀကီးက 'ေကာင္မေလး ... ညည္းေခၚလာတဲ့ အမႈိက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တာပဲ။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္း ညည္း ဘယ္လုိရွင္းမွာလဲ'လို႔ ေျပာေတာ့ သမီးက အဲဒီေကာင္မေလးကုိ ျပန္ေခၚၿပီး အိမ္ကေန ျပန္ထြက္လာခဲ့ေရာ။
အဲဒီကေန မႏၲေလးဘူတာႀကီး ေရာက္သြားတာ။ ေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္သြားလုိ႔ ဘယ္လာရမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကေတာ့ သမီးနဲ႔ လမ္းကြဲသြားတာ။ အိမ္သာဆိုလား၊ ေရေသာက္ဆိုလား ထြက္သြား တာ။ ထြက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးလည္း တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာတာ။ ေက်ာင္းမွာ အရင္ တုန္းက အဖြဲ႕တဖြဲ႕ရွိတယ္။ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြက တနလၤာ၊ အဂၤါဆုိရင္ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ မိန္းကေလးေက်ာင္းနဲ႔ ကူးေနတာ။ ေမာင္ႏွမေတြရွိရင္ ေတြ႕ေပးဖို႔။ အဲဒီဆရာမေတြနဲ႔ သမီးနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႕ေတာ့ 'သမီး ...လာလာ ကားေပၚတက္။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မယ္'တဲ့။ သမီးက ပါသြားတာ ဟုိေရာက္ေရာ ႐ုပ္ရွင္မဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ေနတာ။ ဆရာမကေန ‘လာလာ ...ညည္းသူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ေတြ႕ေပးရမယ္’ တဲ့။ သမီးကလည္း ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကုိမွ သတိမထားမိဘူး။ အခန္းထဲေရာက္မွ၊ အခန္းေသးေသးေလးေရာက္မွ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သမီးေခၚသြားတဲ့ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ သမီးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ အဲဒီထဲမွာ တပတ္ေလာက္ တံခါးပိတ္ထားတာ။ ထမင္းေတာင္မွ မနက္စာ တခါပဲ ေကြၽးတာ။ တေနကုန္ မေကြၽးဘူး။ ေရေလးပဲ တုိက္ထားတာ။ ၇ ရက္ျပည့္ေရာ ဆရာမနဲ႔ မာမီႀကီးက ေခၚေမးတယ္။ 'ညည္းတုိ႔ ဒီတေခါက္ အဲဒီလုိမ်ိဳး ထြက္ေျပးဦးမွာလား'တဲ့။ သမီးတုိ႔က ‘ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး’ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေျပာၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ‘တကယ္တမ္း ေသခ်ာသြားၿပီလား’ ‘ဟုတ္ ...ေသခ်ာသြားၿပီ’ အဲဒီလုိမ်ိဳးေျပာမွ အမ်ားနဲ႔ သမီးတုိ႔ကုိ ေရာထားေပးတာ။
အဲဒီလုိမ်ိဳး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီး နဂုိအတုိင္းပဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။ လူႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ အေဆာင္ေတြ အကုန္လုံး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ရတယ္။ အေဆာင္ေတြ အကုန္လုံး သန္႔ရွင္းေရး လုိက္လုပ္ ရတယ္။ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ထားရတယ္။ ေနာက္တေခါက္ ေနၾကာေစ့စက္႐ုံက ျပန္လာ ေခၚေသးတယ္။ ဆရာမေတြက ေျပာလုိက္တာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က အရင္တုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သမီးေတြ ကုိတဲ့၊ မခုိးဘဲနဲ႔ ခုိးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က စြပ္စဲြၿပီးၿပီတဲ့၊ သူတုိ႔ အလုပ္ျပန္လာတုိင္း၊ ျပန္လာတုိင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ခ်ဳိင့္ေတြကုိ စစ္ၿပီးသားတဲ့။ သူတုိ႔ခ်ဳိင့္ေတြထဲမွာ ဆီးျဖဴသီးတုိ႔၊ မန္က်ည္းသီးတုိ႔၊ သရက္သီး တုိ႔ပဲ ပါလာတာ။ ေနၾကာေစ့ဆုိတာ တခုမွ မပါဘူးတဲ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က စြပ္စဲြတုန္းက စြပ္စဲြၿပီး အခု ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေခၚမယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔လည္း မထည့္ခ်င္ဘူး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ျပန္လုိက္ ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဆရာမက အဲဒီလုိမ်ဳိး ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနၾကာေစ့စက္႐ုံကုိ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕အဝတ္ ေလွ်ာ္ေပးတယ္၊ တီဗီၾကည့္တယ္။ ထမင္းခ်က္၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ စုိက္ပ်ိဴးေရးလည္း လုပ္တယ္။ ေနာက္ ...စေန၊ တနဂၤေႏြ တီဗီၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးမွာ ေယာက်္ားႀကီးတေယာက္က ေက်ာင္းကုိ ေလ့လာေရးခရီးလာေတာ့ ဒု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမကေန ေျပာလိုက္တာ။ ဒီေက်ာင္းမွာ သာစည္သူ ေကာင္မေလးတေယာက္ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ သမီးကုိ ေခၚေမးတယ္။ ဘယ္ရပ္ကြက္ကလဲ၊ သာစည္ အမွတ္ဘ ယ္ေလာက္လဲ ဆုိၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။ အေဖ၊ အေမ နာမည္ေတြေရာ ေမးတာ။ ေမးေတာ့ ...အဲဒီဦးေလးနဲ႔ သမီးတုိ႔အိမ္္ကဟာေတြနဲ႔ သိေတာ့ သမီးတုိ႔အိမ္ကုိ ျပန္ေျပာေပးေတာ့ အေဒၚကေန သမီးေက်ာင္းကုိ လာေတြ႕ တယ္။ သမီး ေဘာင္ေတြ ေရေလာင္းေနတဲ့အခ်ိန္။ အေဒၚက ေရာက္လာတာ။ သမီးက မသိဘူး။ ဂိတ္သမား ေတြကေန နင့္အေဒၚ လာေတြ႕တယ္တဲ့။ အေဒၚဆုိေတာ့ သမီး အရမ္း ဝမ္းသာသြားတာ။ သူမ်ား ကေလးေတြ အေဒၚေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ၊ အေမ၊ အေဖေတြ လာေတြ႕တယ္။ ကို္ယ့္ကို ဘယ္သူမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဝမ္းသာလြန္းအားႀကီးၿပီး ငုိခ်တယ္။ အေဒၚက ‘ငါ့တူမ ...မငုိနဲ႔တဲ့၊ တိတ္ ...တိတ္ ...အားတင္းထားစမ္းပါ။ သူမ်ားေတြ အရင္တုန္းက အဲဒီလုိ ငုိလုိ႔လား’ တဲ့။ သူမ်ားေတြက ငုိေတာ့ မငုိဘူးေလ လို႔၊ ကိုယ့္အလွည့္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္လ ရွိလို႔၊ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိမွန္း မသိဘူးလို႔၊ အခုဟာက ကုိယ္လည္း ဝမ္းနည္းတာ ေပါ့လုိ႔၊ ကုိယ့္ကုိ ဒါမ်ဳိး လာမေတြ႕ဖူးေတာ့လုိ႔၊ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ငုိလုိက္တာလုိ႔ဆိုေတာ့ တိတ္ေတာ့ တိတ္ေတာ့၊ မငုိ႔နဲ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ ေနာက္ရက္က် အေဒၚက ျပန္သြားတယ္။ အေမႀကီးက တေခါက္ ေရာက္လာတယ္။ အေမႀကီးနဲ႔ အေဒၚနဲ႔ တေယာက္တလွည့္စီ လာတာ။ ေနာက္ဆံုး တေခါက္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဆရာမႀကီးက အိမ္ေထာင္စုဇယားရယ္၊ ေထာက္ခံစာ ရယ္တဲ့။ သူ႕အေမမွတ္ပံုတင္ ရိွလားတဲ့။ သူ႕အေမမွတ္ပံုတင္ေတာ့ မရိွဘူး၊ အဘြား မွတ္ပံုတင္ေတာ့ ရွိတယ္၊ ရတယ္တဲ့။ အဘြားမွတ္ပံုတင္ ယူခဲ့ဆုိေတာ့ အဲဒီမွတ္ပံုတင္ယူၿပီးေတာ့ တခါ သမီးဆီကုိ ျပန္လာတာ။ ေနဦး၊ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္တဲ့။ အထက္က လူႀကီးက အမိန္႔က်လုိ႔ရင္တဲ့၊ ကေလးကုိ ျပန္ေခၚလုိ႔ရတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အထက္က လူႀကီးဆီ စာပုိ႔၊ အထက္က စာက်တဲ့အခါက်ေတာ့ ေခၚလို႔ ရၿပီတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကေလးကုိ ေခၚသြားရင္ တလတခါ လာျပရဦးမယ္တဲ့။ ေျခာက္လ မျပည့္မခ်င္းတဲ့။ ကေလး ဘာျဖစ္သလဲ၊ ျပန္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္၊ ေနပံုထုိင္ပံု အဆင္မေျပဘူး၊ သြားပံုလာပံု အဆင္မေျပဘူးဆုိရင္ ျပန္ေခၚမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အေဒၚ့ကုိ အဲဒါမ်ိဳး မွာလုိက္တယ္။ မွာလုိက္ေတာ့ အေဒၚကလည္း တလတႀကိမ္ သမီးကုိ လာလာျပတယ္။ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ဘာမွမေတြ႕ရဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကလည္း ျပန္မေခၚေတာ့ဘူး၊ သင္တန္းေက်ာင္းက ဆရာမေတြ ကလည္း သမီးကုိ ျပန္မေခၚေတာ့ဘူး။
သမီးကုိ အလုပ္ရေအာင္၊ နားလည္သိတတ္ေအာင္လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ ပုိ႔ လုိက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အေဒၚေတြ ရွိေသးတယ္။ အေဒၚေတြအိမ္မွာ တူမေလးေတြကုိ ေက်ာင္းအပုိ႔အႀကိဳ လုပ္ေပးရတယ္။ တရက္ ေတာ့ ဖုန္းလာတယ္။ သမီးမွာ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေဒၚ တေယာက္က ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ သတင္းၾကားထားတာ။ အဲဒီအေဒၚက နင့္ကုိ ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့။ သူက ျပန္ေရာက္လာၿပီဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္က ပုိက္ဆံေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မုန္႔ဖုိးေတြေရာ အမ်ားႀကီး။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ သီခ်င္းက ဖြင့္ထားတယ္။ အေဒၚ ရဲ႕ ေစ့စပ္ပဲြလုိ႔ သမီးက ထင္ေနတာ။ အထဲထဲေရာက္ေတာ့ လူေတြ အံုေနတာ။ ကုိယ္လည္း မသိဘူး။ အေပၚလည္းေရာက္ေရာ သမီး အဝတ္အစားလဲတဲ့။ လဲၿပီးေတာ့ သမီး ... နင့္အေမႀကီးေတာ့တဲ့၊ နင့္အေမႀကီး အိပ္သြားၿပီတဲ့၊ သမီးက နားမလည္လုိ႔ တခါ ျပန္ေမးတယ္။ အိပ္သြားၿပီဆုိတာ ဘာေျပာတာလဲလုိ႔။ ေအးေလ ...နင္လည္း အရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ ငါလည္း ေျပာျပရမွာေပါ့တဲ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ နင့္အေမႀကီး ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အဲဒါ သမီးက သဲႀကီးမဲႀကီး ငုိတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကတည္းက လမ္းမွာ သိလုိ႔လား မသိဘူး။ သမီးက အေမႀကီး ႀကိဳက္တဲ့ ပန္းသီးေလးကုိ ဝယ္လာတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္လည္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
သာစည္အိမ္မွာ အေဒၚနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတယ္။ အေဒၚနဲ႔ ပုလင္းအိတ္ေတြ လုိက္ရြက္တာ။ တရက္က အလုပ္သြားေတာ့ အေဒၚနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက အဲဒီနားေလးမွာ ဘတ္ခြေတြနဲ႔ ငွက္ပစ္ တာလား၊ ဘာလား မသိဘူး။ သူတုိ႔က ေဆာ့ေနၾကတယ္။ ပုလင္းအိတ္ႀကီးကုိ မွန္သလား၊ မမွန္သလား မသိဘူး၊ အေဒၚကေနၿပီးေတာ့ သမီးေၾကာင့္ ပုလင္းေတြ ကဲြပါတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ မီးေခ်ာင္းႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာ ႐ိုက္တာ။ သမီးကလည္း သမီးကုိ ႐ိုက္ရမလားဆုိၿပီးေတာ့ အေဒၚကုိ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆဲြလံုးတာ။ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ လံုးသတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္မလုိက္ေတာ့ဘဲ ဘူတာသြားၿပီး ရထားေပၚတက္လိုက္တာ မႏၲေလဘူတာႀကီးကုိ ျပန္ေရာက္လာေရာ။ အဲဒီေတာ့ ၁၃ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။
ဘူတာႀကီးမွာပဲ ေနတယ္။ ဘူတာႀကီးမွာ ကုိနံ႐ုိးက်ဳိးတုိ႔၊ ဘတ္ကြၽန္းတုိ႔နဲ႔ေလ။ လွ်ာတစ္လစ္တုိ႔နဲ႔ ေနတယ္။ သူတုိ႔မွာ အရင္တုန္းက ဆရာတေယာက္ ရွိတယ္။ အစ္ကုိႀကီး တေယာက္ေလ။ အမိႈက္ ေကာက္တာ။ သူတို႔ကုိလည္း ခိုင္းစားတာပဲေလ။ အဲဒီလုိ ရထားႀကိဳခုိင္းတယ္၊ အမႈိက္ေကာက္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ႔က ဒုိင္ေတြမွာ ျပန္ေရာင္းတာ။ အဲဒီ အစ္ကုိႀကီးေတြဆီမွာ သူတုိ႔က ေနရတယ္။ သမီးကလည္း သူတုိ႔ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သမီးက ကြမ္းစားေတာ့ ကြမ္းယာဝယ္တဲ့ဆိုင္က မိန္းမႀကီးက မယာတတ္ဘူး။ သမီးက ဝိုင္းယာေပးရင္းနဲ႔ တျခားေကာင္ေလးေတြနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးသြားတာ။ ဆီးခ်ဳိတုိ႔ အေဖနဲ႔လည္း ခင္သြားေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ လိုက္ေနျပန္ေရာ၊ သူတုိ႔ အမႈိက္ေကာက္သြားလည္း လုိက္၊ ရထားႀကိဳလည္း လိုက္တာပဲ။
တရက္ေတာ့ ေဆး႐ုံအေနာက္ဘက္မွာ ေရႊညီအစ္ကုိဇာတ္ပဲြ ရွိေတာ့ေလ ... အဲဒီ ေရႊညီအစ္ကုိပဲြထဲ ေနရင္း ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းေရာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူ႕မွာ ေမြးစားထားတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက ရင္ေမၿဖိဳးတဲ့။ သမီးက သူတုိ႔နဲ႔ ေနလိုက္ေရာ။ အဲဒီ မိန္းမႀကီးက ေစ်းထဲမွာ ပုိက္ဆံေတာင္းတာေလ။ ေတာင္းေတာ့ ေနာက္ကေန အေဖာ္လိုက္သြားတာ။ သူက ေစ်းလည္းေရာင္း၊ ေတာင္းလည္း ေတာင္းတယ္။ ေနာက္ သမီးတို႔ကုိ ေမြးစားတဲ့သူ ေပၚလာတယ္။ ေမဇင္ဦးတဲ့။ ေမြးစားတဲ့မိန္းမႀကီး နာမည္က။ သူက သမီးေနတဲ့ မိန္းမႀကီးနဲ႔ သိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ေမးေတာ့ အတူေနတဲ့ မိန္းမႀကီးက ေျပာျပတယ္။ ေျပာျပတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူက သမီးတို႔ကို စကားလာ ေျပာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေနမွာလား၊ ဘာ ညာနဲ႔ လာေျပာတာ။ အခုေနတဲ့ မိန္းမႀကီးက ဆယ့္ႏွစ္ပြဲ လွည့္ေရာင္းမွာ။ သူတို႔က ခရီးဆက္ရဦးမွာ။ ငါတို႔က ဒီမွာပဲ ေနတာဆိုေတာ့ နင္တို႔လည္း ဒီမွာပဲ ေနေပါ့။ ေဝးေဝး လံလံလည္း လိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရမွာ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားရမွာဆိုၿပီး ေခၚသြားေတာ့ လိုက္သြားခဲ့တယ္။
အစတုန္းကေတာ့ ေမဇင္ဦးက လမ္းေဘးမွာ ေနေသးတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ဟိုနားေန၊ ဒီနားေနနဲ႔ အဲဒီလုိ အိပ္ရာခင္းၿပီး ေနၾကတာ။ ပြဲရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ လိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဆင္မေျပလို႔ ဆိုၿပီး သူက သူတို႔အေမေတြ၊ သူတို႔ေယာကၡမေတြဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီးေတာ့ ဧရာထြန္းဘက္မွာ က်ဴးတဲ ေလးေတြ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေဆာက္ၿပီး ေနၾကတာ။ လမ္းေဘးေနတုန္း တရက္မွာ သမီးတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဘုရားႀကီးဘက္ကို တင္ေခၚသြားတယ္။ ရွမ္းစုဘူတာဘက္ ေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းမွာ သမီးတို႔ေတြ ထိုင္ၾကတယ္။ ထိုင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရာက္လာၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဒီအျဖဴေလးကို ႀကိဳက္တယ္၊ ဘာညာတို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ သမီးက ေမဇင္ဦးကို ျပန္ေျပာတယ္။ 'အေမ ...၊ အျဖဴေလးကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ဘာေျပာတာလဲ'လို႔ သမီးက ျပန္ေမးေတာ့ 'ညည္း မရွည္နဲ႔၊ အသာေလးေန'လို႔ သူက သမီးကို ဆူတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေယာက်္ားႀကီးတေယာက္က သမီးကို ေရြးသြားလို႔ သူ႕ေနာက္ကို လိုက္သြားခိုင္းတယ္။ 'အေမ ...၊ သမီးက သူ႕ေနာက္ လိုက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာတုံး'လို႔ ဆိုေတာ့ အဲဒီမိန္းမႀကီးက 'ညည္း ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္ လွခ်ည္လား'ဆိုၿပီး သမီးကို ခဲနဲ႔လွမ္းထုတယ္။ ထုေတာ့ သမီးက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ သံလမ္းေအာက္မွာ ခ်ံဳပုတ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီဘက္ကုိ ေခၚသြားတာ။ လိုက္သြားေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက သမီးကို ဟိုဟာခိုင္း၊ ဒီဟာခိုင္း ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သမီး ဝမ္းနည္းၿပီး ငိုေနတယ္။ ငုိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီအစ္ကိုႀကီးက သမီးကို ေမးတယ္။ ‘ညီမေလး ...ဘာလုိ႔ ငိုတာလဲတဲ့’ ‘ဟင္ ...ဝမ္းနည္းလုိ႔ပါ၊ အဲဒီ အေမက သမီးတုိ႔ကုိ ဘာခုိင္းမွန္းလည္း မသိဘူး၊ နားလည္း မလည္ဘူး’ လို႔ သမီးက သူ႕ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့မွ ‘ညီမေလးက ဒါမ်ိဳး ဟဝွာ မျဖစ္ဖူးဘူးလား’ တဲ့။ ‘မျဖစ္ဖူးဘူး’ လုိ႔ဆိုေတာ့ ‘သူ႕လက္ထဲေရာက္တာ ၾကာၿပီလား’ တဲ့။ ‘ၾကာေသးပါဘူး’ ဆိုေတာ့ ‘ဟုတ္လား အဲဒါဆုိရင္ အစ္ကုိႀကီး သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္’ ဆုိၿပီး သူက ေျပာျပတယ္။ သူက မေကာင္းတဲ့ မိန္းမတဲ့။ သူက မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕လက္ထဲမွာ ၾကာၾကာလည္း မေနနဲ႔တဲ့။ သူနဲ႔ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ သူက ႏွိပ္စက္တယ္တဲ့၊ ႐ုိက္ႏွက္တယ္တဲ့။ အဲဒါမ်ိဳး ေျပာတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့ အစ္ကုိႀကီးက ကူညီေပးတယ္။ ညီမ ဒီကျပန္ထြက္၊ ျပန္ထြက္ၿပီးလုိ႔ နင့္အေမက ေမးရင္ ၿပီးသြားၿပီလားဆုိရင္ ၿပီးသြားၿပီပဲ ေျပာလုိက္တဲ့။ အဲဒီက်ရင္ အစ္ကုိႀကီးက ေဘးကေန ဝင္ေျပာေပးမယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ အစ္မႀကီး၊ ၿပီး သြားၿပီ ဘာညာလို႔။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာေပးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ျပန္ေခၚသြားေပးတာ။
ေနာက္တခါက်ေတာ့ တည္းခုိခန္းကို ထည့္တာ။ ပထမ ရင္ေမၿဖိဳးတေယာက္ပဲ သူက ထည့္လုိက္တာ။ သူ႕ကုိ အလုပ္ထည့္လုိက္တာ ပုိက္ဆံေျခာက္ေသာင္းနဲ႔၊ အပ်ဳိ ဟဝွာျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ ထည့္လုိက္တာ။ သူက ငယ္ေတာ့က်ေတာ့ သူ႕ကုိ ပုိၿပီးေတာ့ ေစ်းေကာင္းရလုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ သူက အပ်ဳိဟဝွာျဖစ္ဖုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ထည့္လုိက္တာ။ တည္းခုိခန္းကုိ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ရင္ေမၿဖိဳးကုိ ထည့္လိုက္တာ။ ရင္ေမၿဖိဳးက ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ရွိဦးမွာ။ ေကာင္မေလးက ငုိၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕တေယာက္တည္း ေျပးလာတာ။ မိန္းမႀကီးက ညည္း ...ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ သူက ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီအစ္ကုိႀကီးက ေနာက္ကေန ေရာက္လာတယ္။ လုိက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပုိက္ဆံ ျပန္ေပးတဲ့။ ခင္ဗ်ား ေကာင္မေလးက ဘာမွလည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က မီးေလးပိတ္႐ုံပဲ ရွိေသး တယ္၊ ေၾကာက္လုိ႔လား၊ ဘာလို႔လား မသိဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တြန္းလႊတ္ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားတာတဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ျပန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက ပုိက္ဆံျပန္ေလ်ာ္ေပးလိုက္ ရတယ္။ ေလ်ာ္ေပးလုိက္ရေတာ့ နင့္ေၾကာင့္မုိ႔ ပုိက္ဆံ ျပန္ေလ်ာ္လိုက္ရတယ္ေနာ္တဲ့။ ငါတုိ႔ စားမယ့္ဟာကုိ ညည္းက ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးနဲ႔တဲ့။ ႀကိမ္းၿပီး ညက် သူ႕ကုိ ႐ုိက္တယ္၊ အႏုိင္က်င့္တယ္။ ဓားနဲ႔ ခင္ေမၿဖိဳးရဲ႕ ဟဝွာကုိ မႊန္းတယ္။ ေခါင္းရိတ္တဲ့ ဓားနဲ႔။ ပုိက္ဆံ ကုိယ့္လက္ထဲေရာက္ျပီးမွ ျပန္အမ္းရတဲ့ထံုးစံ ငါ့မွာ တခါမွ မရွိဘူးတဲ့။ ညည္းနဲ႔က်မွ ငါ့ဆီကုိ ထံုးစံေရာက္လာတယ္။ အဲဒီထံုးစံမ်ဳိး ငါ မျဖစ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ရင္ေမၿဖိဳးက ငုိေနတယ္။ အေမရယ္ ...မလုပ္ပါနဲ႔တဲ့၊ သမီးေၾကာက္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္တခါက်ရင္ အဲဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေျပာတာ။ ႏွိပ္စက္ၿပီးေတာ့ ဟုိေဆးေတြ ...ပင္နယ္စလင္၊ ေမာရိယမန္းေဆးတုိ႔ ဝယ္ၿပီးေတာ့ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႕ဘာသာသူ လုပ္ေပးတယ္။ အုန္းဆီေလးေတြနဲ႔။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ကုိ ဒီအတုိင္းပဲ အိမ္မွာ အနာက်က္ေအာင္ ေနခိုင္းတယ္။ အနာေပ်ာက္ သြားၿပီဆုိမွ အလုပ္ျပန္လုပ္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ မျငင္းေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ေအာင့္အည္းခံၿပီး ေနလိုက္တာ။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သမီးကုိ တည္းခုိခန္းကုိ သီးသန္႔ အပ်ိဴဟဝွာျဖစ္ဖုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ လွမ္းေခၚခုိင္းတယ္။ စိတ္ခ် ထားတဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္နဲ႔ ေခၚခုိင္းၿပီး၊ ပုိက္ဆံေစ်းေျပာၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ထည့္လုိက္တယ္။
ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး။ ရင္ေမၿဖိဳးက ထြက္ေျပးသြားတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ အေမ ...တဲ့၊ ေဝါလ္ဗီးရွင္းေက်ာင္းကုိ သမီး သြားလုိက္ဦးမယ္တဲ့။ ဆရာတုိ႔ဆီကုိ အလည္သြားလုိက္ဦးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာၿပီး ထြက္သြားတာ။ သမီးလည္း ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာတယ္။ အေမ ...သမီးကုိ ေဝါလ္ဗီးရွင္းေက်ာင္း လုိက္ပုိ႔ေပးစမ္းပါလုိ႔။ ညည္းက ဘာသြားလုပ္မွာတုံးတဲ့၊ ညည္းက အဲဒီေက်ာင္းကို သိလုိ႔ လားတဲ့။ သိတယ္ေလ၊ သမီး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာေတြကလည္း သမီးတုိ႔ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးလည္း ေန႔လယ္ တနာရီ ျပန္လာခဲ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးက မျပန္ဘူး၊ ဘူတာဘက္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ သူက သတင္းၾကားလုိ႔ ေနမွာေပါ့။ ဘူတာဘက္ကုိ ျပန္လာေခၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရင္ေမၿဖိဳးေရာ ဘူတာထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ကေလးမေလးက နပ္တယ္ဗ်။ ထြက္ေျပးတာ မႈန္ေနတာပဲ။ သမီးက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီး အဲဒီနားေလးမွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ေတာ့ ဟုိေကာင္မ ...ညည္း ေျပာတာ ၾကားလားတဲ့။ ဟုိတေကာင္က ေျပးသြား ၿပီတဲ့။ အံမယ္ ...ညည္းကလည္း ေျပးခ်င္ေနတာ ဟုတ္လားတဲ့။ အေျခအေနေတာင္ ၾကည့္လုိက္ေသးတာတဲ့။ သူက အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာၿပီးေတာ့ သမီးကုိ တခ်က္႐ိုက္ၿပီး သူ႕ဆုိင္ကယ္ေပၚတင္၊ ျပန္ေခၚသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက သူ႕အိမ္က လမ္းေဘးမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ပဲြေစ်းရွိတဲ့ ေနရာမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ပဲြေတြၿပီးေတာ့မွ ဧရာထြန္းမွာ သြားေနတာ။
ဧရာထြန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ တရက္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္၊ သံုးေယာက္ေလာက္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္၊ သံုးေသာင္းေလာက္ေလ။ အဲဒီလုိ ကုိင္ရတယ္ဆုိရင္ သူက ေက်နပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ သူက ဘယ္ႏွေယာက္ ေနေန၊ သူ ပုိက္ဆံသံုးရရင္၊ စုရရင္၊ ေရႊလုပ္ရရင္ ၿပီးတာပဲဆုိၿပီးေတာ့ ပုိက္ဆံသံုးေသာင္း၊ ေလးေသာင္း ရေအာင္ထိ လုပ္ေပးရတယ္။ တခါတေလ တေသာင္းခဲြ ရရင္ နည္းနည္း စိတ္ခ်မ္းသာေသးတယ္။ တေသာင္းတည္းရရင္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဆူၿပီး ေဟာက္တယ္။ သမီးတုိ႔က လုပ္လည္း လုပ္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳးလည္း ေျပာတာ ခံရေသးတယ္။ တရက္ တရက္ကုိ သူ တေန႔ စပ္ေပးလို႔ အဆင္ေျပရင္ ဧည့္သည္ သံုးေယာက္၊ ေလးေယာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဆင္မေျပဘဲ ပိုက္ဆံနည္းေနတယ္ဆုိရင္ ဧည့္သည္ ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္သြားတာ။ သမီးတုိ႔က် မေပးဘူး။
ဧရာထြန္းမွာက်ေတာ့ အိမ္နားေလးမွာပဲ၊ တာ႐ုိးေပၚေပါ့။ ကားလမ္းေပၚတက္ေတာ့ေလ ေအာက္မွာ ခ်ဳံပုတ္ႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီခ်ံဳပုတ္ထဲကုိ ဝင္ၿပီးေတာ့ေလ၊ အဲဒီမွာ ဖ်ာေတြ ဘာေတြ ခင္းထားတာ။ လမ္းေဘး တုန္းက တည္းခုိခန္းေတြ ေခၚသြားတာ။ တည္းခုိခန္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေအာင္ေမာင္းတဲ့၊ ျမသီတာ တည္းခုိခန္း၊ အမ်ားႀကီးပဲ က်န္ေသးတယ္။ ေမ့ေနတာ။ တာ႐ုိးမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ မသိဘူး။ သူ ႐ုိက္တာနဲ႔ပဲ ေတြေဝၿပီး သမီးက ေၾကာက္ေနရတာ။ ဘယ္လုိထြက္ေျပးရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔ အဲဒါပဲ ၾကံစည္ ေနတာ။ တာ႐ုိးမွာ တခါတေလ သမီးတေယာက္တည္း။
ေနာက္ထပ္ ေစာ္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာေသးတယ္၊ ေစာ္ႏွစ္ေယာက္။ ဒီ့ျပင္ ေယာက်္ားေလးေတြက လာေရာင္းတာေလ။ သူတုိ႔ ႀကိဳက္တဲ့ေစ်းနဲ႔။ တေယာက္က ဘယ္ကေန ရလာတာလဲ မသိဘူး။ တေယာက္ ကက် ဘုရားႀကီးထဲကတဲ့။ မယ္သီလရွင္ေလးေလ။ သူတုိ႔ ဘုရားႀကီးမွာ လဲခုိင္းတာလား မသိဘူး။ သမီးတုိ႔ဆီ ေခၚလာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူဝတ္နဲ႔။ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းလာတယ္။ အရြယ္ကေတာ့ နည္းနည္း ႀကီးၿပီ။ သမီးတို႔ထက္ နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ေနာက္တေယာက္က သမီးနဲ႔ ရြယ္တူပဲ။ သူက ဆံပင္ကုပ္ဝဲေလးနဲ႔။ သူတို႔က ဘာအေတြ႕အၾကံဳမွ မရွိေသးဘူး။ အဲဒီလိုဆုိရင္ ေမဇင္ဦးက ေျပာျပတယ္။ သမီးတုိ႔ သနပ္ခါးလိမ္း ၿပီးလို႔ အေပၚတက္ရင္၊ ထုိင္ေနရင္ ဘယ္လုိထုိင္၊ ဘယ္လုိေန၊ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အေမ ေစ်းညိႇေပးလို႔ရွိရင္ ဧည့္သည္ေတြက ေစ်းဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္သူ႕ကုိ ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္ဝါကုိ ႀကိဳက္တယ္ဆုိရင္ လုိက္သြားေနာ္။ ဘာညာ၊ ဟုိဒင္းဟုိဟာ လုပ္မယ္လို႔ေျပာရင္ ဆိုၿပီး ေျပာျပတယ္၊၊ သူတုိ႔ကက်ေတာ့ မျငင္းခ်င္ ဘူး။ နည္းနည္းေလး ၾကာသြားမွ သူတို႔စိတ္ေတြက ညည္းညဴလာတာ။ ဟင္ ...ဒီလုိႀကီး ခိုင္းေတာ့ ငါတုိ႔ ပုိက္ဆံလည္းမရဘူးဆုိၿပီး အဲဒီလုိမ်ိဳး ညည္းလာတာ။ ညည္းလာေတာ့ သမီးကို ေမးတယ္။ နင္ သူ႕လက္ထဲ ေနရတာ စိတ္မပ်က္ဘူးလားတဲ့။ ေၾသာ္ ...ဘယ္လုိေျပာလိုက္တာတုံး၊ စိတ္ပ်က္တာေပါ့လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ငါက သူ႕လက္ထဲေနတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ငါက ေၾကာက္ေနရတာ အခုခ်ိန္ထိပဲလို႔။ ၿပီးေတာ့ သူက လုပ္ရင္လည္း ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္တာလို႔။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေရွ႕မၾကည့္ ေနာက္မၾကည့္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လုပ္တာလို႔။ ငါ့မွာ ေအာင့္အည္းခံေနရတာလို႔၊ ဘယ္ ထြက္ေျပးရင္ လြတ္မလဲဆုိတာ ငါေတာင္ မသိေသးလုိ႔ ငါ့မွာ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဒီအတုိ္င္းပဲ ေနသြားရတာလို႔။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာလိုက္တယ္။ သူတုိ႔က ဟင္ ...ပုိက္ဆံမရမွေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာတုံးတဲ့။ ကုိယ့္အတြက္ တဝက္ရတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္လည္း သံုးရတယ္၊ ကုိယ့္မိဘလည္း ေပးလုိ႔ရေသးတယ္တဲ့။ သူတို႔က အဲဒီလုိ ျပန္ေျပာတယ္။ သႀကၤန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးက သႀကၤန္မွာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လည္ရင္းနဲ႔ ပါသြားတယ္။ ဟုိ တေယာက္ကက်ေတာ့ တည္းခုိခန္းသြားရင္းနဲ႔ ေျပးသြားတာ။ ေကာင္မေလးေတြ အရင္ေရာက္ေရာက္၊ ေနာက္မွေရာက္ေရာက္ သူတုိ႔ကသာ လြတ္သြားတာ။ သမီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ေနေန သူ႕ကို ေၾကာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်န္ေနခဲ့တာ။
သမီးကုိ ႐ုိက္တာက သံတုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ သမီးေခါင္းကုိ ခဏခဏ ႐ုိက္ခဲြဖူးတယ္။ သစ္ကုိင္းေတြ၊ ဝါးျခမ္းျပားႀကီးေတြနဲ႔ သမီးကုိ ႐ုိက္ခဲြတာ။ တခါတေလက်ရင္ သမီးကုိ ခဲနဲ႔လွမ္းထုတာ။ တခါတေလက်ရင္ လက္ဝါးနဲ႔လည္း ႐ုိက္တယ္၊ လက္သီးနဲ႔လည္း သမီးကုိ ဗုိက္ေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေတြေရာ ထုိးတာ။ သူ႕ေယာက်္ား ကေရာ လက္သီးနဲ႔ ထုိးတာ။ သူ႕ေယာက်္ားကေတာ့ သမီးတုိ႔နား မကပ္ဘူး။ သူ႕မိန္းမ ေၾကာက္ရတယ္။
ဒီ မႏၲေလးေရာက္လာတုန္းက သူ႕လက္ထဲကုိ သမီး မေရာက္ခင္တုန္းက ကုိေက်ာ္ဦးတုိ႔ အဖဲြ႕ထဲမွာ 'နာဂစ္'ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ အရင္တုန္းက ဒီ ေရႊျခေသၤ့ေက်ာင္းမွာ လာေနဖူးတယ္တဲ့။ သမီးေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီက ေက်ာ္သီဟၿဖိဳးက ေျပာျပတာ။ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ သမီးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တာေလ။ ရည္းစားျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အတူေနတဲ့ ကုိႏုိင္ဦးတုိ႔ကလည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေတာ့ သမီးက ေမဇင္ဦးလက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ေတြနဲ႔က မခဲြခ်င္ဘဲနဲ႔ ခဲြရတာေလ။ သမီးက ေနာက္ပိုင္း သူတုိ႔ဆီ ထြက္ေျပး၊ တခါ ျပန္မိ၊ ျပန္ထြက္ ေျပး ျပန္မိနဲ႔။ သမီးက ကုိယ္လည္း ဗုိက္ႀကီး လုိ႔ ႀကီးမွန္း မသိဘူး။ အခ်ဥ္ေတြ စားခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ အခ်ဥ္ေတြခ်ည္းပဲ ပိတ္စားေနတယ္။ စားေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြက ‘ေကာင္မေလး ...နင္ ဟုတ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ နင္တဲ့ ကုိယ္ဝန္ရွိ ေနၿပီေနမွာ’ ‘ဟာ ...ဘာကုိယ္ဝန္လဲလုိ႔၊ ဘာကိုယ္ဝန္မွ မရွိဘူးလုိ႔၊ နားမလည္ဘူးလုိ႔။ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ဥ္ႀကိဳက္ တတ္လုိ႔ စားတာပါလုိ႔၊ စားခ်င္လို႔ စားတာပါလုိ႔’ သူတုိ႔ကုိ အဲဒီလုိ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ဗုိက္ကေလး နည္းနည္းလည္း ေပၚလာေရာ၊ ေမဇင္ဦးက ဗုိက္ေတြ ဘာေတြ ပ်က္ေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ပဲ သမီးကုိ အလုပ္ေတြ ျပန္ထည့္တာ။ သူက ပ်က္ေစခ်င္လို႔ သမီးကုိ ထည့္တာ။ သမီးကက်ေတာ့ ဖ်က္မခ်ခ်င္လုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေျပာတယ္။ ‘ကိုႀကီးရယ္ ...ညီမေလးက အေမ့ကုိ ေၾကာက္ေနလုိ႔ပါ၊ ညီမေလး မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔’ လုိ႔။ သူတုိ႔ကုိ သမီးက စကားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာတာ။ ေျပာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ပုိက္ဆံ႐ံႈးရင္ ႐ံႈးပါေစဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕က အ႐ံႈးခံတာ၊ အ႐ံႈးခံၿပီးေတာ့မွ အစ္မ ...ရၿပီ၊ ေက်းဇူးပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လုိက္ဦးမယ္၊ ဘာညာဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးၾကတာ။
အဲဒါနဲ႔ သမီး ထြက္ေျပးျပန္ေရာ။ ထြက္ေျပးရင္ သမီး ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္ဆုိတာ သူက အကုန္ သိတယ္။ မႏၲေလးက သူ မသိတဲ့လူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ သမီးကက် မျမင္ဖူးဘူး။ အဲဒီလူေတြကသာ သမီးကုိ ျမင္ဖူးတာ။ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ သမီးကုိ ဘယ္လုိ ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ထားတယ္၊ ျမင္ထား တယ္ မသိဘူး။ သမီး ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ သတင္းက သြားပုိ႔တာ။ ၿပီးရင္ ဆုိင္ကယ္ႀကီးနဲ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သမီးကုိ ျပန္ျပန္ၿပီးေတာ့ လာေခၚတာ။ သမီး နည္းနည္းေလး၊ ဗုိက္ေလး နည္းနည္းေလး အဝွာျဖစ္လာမွ သူ႕ေယာက်္ားက ေျပာတယ္တဲ့။ ငါ့မိ္န္းမရယ္ ...၊ မေခၚေတာ့ပါနဲ႔၊ နင့္သမီးက ဗုိက္က ေတာ္ေတာ္ကုိ ႀကီးလာပါၿပီ။ မလုပ္ပါနဲ႔တဲ့၊ သူလည္း မေနခ်င္လုိ႔ ခဏခဏ ထြက္ေျပးတာေနမွာေပါ့တဲ့၊ သူ ေမြးၿပီးမွ ျပန္ေခၚလည္း ရတာပဲတဲ့။
ဒါနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ နာဂစ္နဲ႔ပဲ ေနတယ္။ နာဂစ္ဆုိတဲ့ေကာင္က ခုိးတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါ ရထားေပၚမွာ ခါးပုိက္ႏိႈက္တာတဲ့။ ဖုန္းတလုံးနဲ႔ နာရီနဲ႔ေလ။ နယ္ထိန္း႐ုံးက ရဲေတြက သူ႕ကုိ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္း ပုိ႔လုိက္တာ၊ ဖမ္းၿပီးေတာ့။ အဲဒီေတာ့ သမီးနဲ႔ သူနဲ႔ ကဲြသြားေရာ။ ကဲြသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုိက္ႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ေမဇင္ဦးက ျပန္မေခၚဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ သမီးက ဆီးခ်ိဳတုိ႔ မိသားစုနဲဲ႔ပဲ ေနတယ္။
သႀကၤန္ေရာက္ေတာ့ ဘူးပလံုးေတြ၊ ဘာေတြ သမီးတုိ႔က လုိက္ေကာက္တယ္။ က်ံဳးႀကီးကုိ ပတ္ၿပီးေတာ့ ဘူးေတြ၊ ဘာေတြ အတူတူ လုိက္ေကာက္တာ။ မဝင္းမာက ‘ငါ့တူမရယ္ ...မေကာက္ပါနဲ႔၊ ဆီးခ်ိဳတုိ႔ ေကာက္တတ္တာပဲ၊ သူတုိ႔ ဘာသာ သူတုိ႔ ေကာက္လိမ့္မယ္၊ သမီး နားနားေနေန ထုိင္ေနပါ’ တဲ့။ ‘ဟာ ...ကိုယ္လုပ္မွ ကုိယ္ စားရတာေလ။ ေတာ္ပါၿပီ၊ သမီး မနားပါဘူး။ သမီး ေကာက္မွာပါလုိ႔။ ဒါမ်ိဳးအလုပ္ ဆုိရင္ သမၼာအာဇီဝနဲ႔ ရွာစားရတဲ့ အလုပ္ဆုိရင္ သမီးက လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဟုိလုိ ဒီလုိႀကီးေတြက်ေတာ့ သမီးက မလုပ္ခ်င္ဘူးလုိ႔’ ေျပာေတာ့ ‘ေအးေလ၊ အဲဒါေတာ့ သမီး ကံပဲေလ။ နင့္ကံ မေကာင္းခဲ့လုိ႔ နင္ အဲဒီလုိျဖစ္တာပဲ။ နားေန၊ နားေန’ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ နားေန ခိုင္းတာ။ တခါ ညဘက္ ၿမိဳ႕ထဲေတြ ေရာက္သြားေတာ့ ေအးၾကည္မအစ္ကုိ ၾကယ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကယ္ႀကီးကေန သမီးကုိ သနားလုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ...အဲဒီေကာင္ေလးကလည္း သမီးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဗုိက္ကုိ တာဝန္ယူမယ္ဆုိေတာ့ သမီးက လက္သင့္မခံဘူး။ ‘ဟင္ ...နင္ လက္သင့္ မခံလုိ႔ မရဘူးေလ။ နင္ တကယ္လုိ႔ ေမြးခါနီး ဖြားခါနီးေရာက္ရင္ နင့္ကုိ ဘယ္သူက လာကူညီေပးမွာလဲတဲ့။ ဘယ္သူက ေမြးေပးမွာလဲတဲ့’ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေျပာတယ္။ ေျပာေတာ့ သမီးကလည္း စဥ္းစားလုိက္တယ္။ ကေလးရဲ႕ေရွ႕ေရးဆုိေတာ့လည္း စဥ္းစားလုိက္ၿပီး ေတာ့ သမီးက လက္သင့္ခံလုိက္တဲ့အခါမွာ သူတုိ႔အေဖက သေဘာမတူဘူး။ ေအးၾကည္မတို႔ အေမနဲ႔ အေဖက သေဘာမတူဘူး။ ၾကယ္ႀကီးကုိ အိမ္ကုိ ခဏခဏ ျပန္ေခၚသြားတယ္။ ၾကယ္ႀကီးကလည္း မရဘူး။ သမီးဆီကုိ ခဏခဏ ထြက္ထြက္ေျပးလာတာ။ အဲဒီေတာ့ သူ႕အေမကလည္း ‘မထူးေတာ့ဘူး၊ ေကာင္မေလးကလည္း ဗုိက္က နည္းနည္းရင့္လာၿပီ၊ ငါတုိ႔ သေဘာတူလုိက္ၾကရေအာင္’ ဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ ေခၚေနတာ။
သူတုိ႔အိမ္ ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးက ေမြးခ်ိန္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ၿပီးေတာ့ သမီးက အိပ္ေနတယ္၊ သနပ္ခါးေလး လိမ္းၿပီးေတာ့။ သမီး ေယာကၡထီးကေန ႏႈိးတာ။ ေအးၾကည္မကုိ ႏႈိးခုိင္းတာ။ ေအးၾကည္မ၊ နင့္ေယာက္မကုိ ႏိႈးလုိက္ေတာ့တဲ့။ ကေလးအခ်င္း ကပ္လိမ့္မယ္တဲ့။ မအိပ္ရဘူး ...ထ။ လမ္းေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ခုိင္းလုိက္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ထၿပီး လမ္းေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတာ့ ... ဗုိက္ကလည္း ကိုက္လာ၊ ခါးေတြကလည္း ကုိက္လာတာ။ ကုိယ္က ေမြးလုိ႔ ေမြးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ ဟုိလုိဆုိ သမီး သူ႕လက္ထဲကုိ ျပန္မေရာက္ဘူး။ ဒီ ၾကယ္ႀကီးအေမကေလ ...သူ ဦးေႏွာက္ရွိလို႔ ဒီ့ျပင္လက္သည္ကုိ ေခၚခိုင္းၿပီး ေမြးခုိင္းတယ္ဆုိရင္ သမီး သူ႕ လက္ထဲကုိ ျပန္မေရာက္ဘူး။ သူက ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ေမဇင္ဦးကုိ အကူအညီေတာင္းလုိက္တာ။ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူ႕မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း လက္သည္ ရွိတယ္ဆုိၿပီးေတာ့၊ လက္သည္နာမည္က မခိုင္တဲ့၊ အဲဒီမိန္းမႀကီးကုိ ေခၚၿပီးေတာ့ သမီးကုိ ေမြးခုိင္းတယ္။ ဖြားစာရင္းက်ေတာ့လည္း သူက မေပးဘူး။ ေမဇင္ဦး သူ သိမ္းထားမလုိ႔ ေနမွာေပါ့။ သမီးတုိ႔ ေတာင္းရင္ မေပးနဲ႔လို႔ သူက ေျပာထားတာလား မသိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဖြားစာရင္းက မရေတာ့ဘူး။ ၾကယ္ႀကီးတုိ႔ အိမ္ကလည္း တာ႐ုိးမွာ၊ ဧရာထြန္းပဲ ဆုိေတာ့ ေမဇင္ဦးတို႔နဲ႔ နီးတယ္ေလ။
ကေလးနဲ႔ သမီးနဲ႔ ၾကယ္ႀကီးတုိ႔အိမ္မွာေနတုန္း ေမဇင္ဦးက အေၾကြးလာေတာင္းတယ္။ ၾကယ္ႀကီး အေမက သမီးကုိ လာေျပာတယ္။ ‘သမီး ...နင္ ကေလးေလးနဲ႔ မေတာင္းႏိုင္ရင္ ေနတဲ့။ အေမ ေတာင္းေပးမယ္၊ ေျမးေလးကုိ ခ်ီၿပီးေတာ့။ က်ံဴးဘက္မွာ တုိးရစ္ကားေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ အေမ လုိက္ေတာင္းေပးမယ္တဲ့။ ဆႏြင္းေတြ လိမ္းၿပီးေတာ့ သမီးအစား သြားေတာင္းမယ္တဲ့။ အဲဒီက်ရင္ သမီး သူ႕ကုိ အေၾကြးဆပ္လုိ႔ ရၿပီတဲ့’ ။ အဲဒီလုိ အေကာင္းေျပာတာကို မရဘူး။ ေမဇင္ဦးတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ‘ေအာက္ဆင္း၊ ဘယ္သူတုံး ငါ့ကုိ အေၾကြးဆပ္ခ်င္ ဆပ္လုိက္လုိ႔ ေျပာတာ။ ေပး ... ဘယ္မွာတုံး ...အခု ရွိလား၊ အခု ဆပ္’ ဆုိၿပီး ေဒါသေတြနဲ႔ ေျပာေရာ။ ေျပာေတာ့ ‘ညည္း ...တုိးတုိးေျပာ၊ ဟုိက မီးေနသည္က ဖ်ားလိမ့္မယ္တဲ့။ ဘာညာနဲ႔ ေယာကၡမက ျပန္ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖ်ားဖ်ား ေသေသတဲ့။ အဲဒီ မီးေနသည္ ဘာလုိ႔ ဂ႐ုစုိက္ရမွာတုံး တဲ့။ လာခဲ့၊ ေခၚသြားမယ္’ ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလးရယ္၊ သမီးရယ္ ေခၚသြားတာ။ သမီးကုိ တဲေလး ေသးေသးေလးတလံုး ထုိးေပးထားတာ။ အဲဒီထဲမွာ သမီးတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾကတာ။ ၾကယ္ႀကီးက ေကာ္ဘူးႀကီးနဲ႔ တာ႐ုိး ေပၚမွာ ထုိင္ေနတုန္း ေမဇင္ဦး ေစ်းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ‘ေဟ့ေကာင္ ...ၾကယ္ႀကီး၊ မင္း မင္းမိန္းမနဲ႔ အတူတူ ျပန္ေပါင္းခ်င္လား’ တဲ့။ ‘အင္း ...ေပါင္းခ်င္တယ္’ ‘ေနခ်င္လား’ ‘ေနခ်င္တယ္’ ဆုိေတာ့ ၾကယ္ႀကီးကုိပါ သူ႕အိမ္ကုိ ေခၚထားတယ္။ ေခၚထားတဲ့အခါက်ေတာ့ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ ခုိင္းတာေလ။ သူက ဒီဧရာထြန္း ကေန ဘုရားႀကီးဘက္ထိ အမႈိက္သြားေကာက္ၿပီး ေကြၽးတယ္။
သူတုိ႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ထမင္းက သိပ္ၿပီး စားစရာမရွိဘူး။ စားစရာ မရွိေတာ့ သူတုိ႔မိဘအိမ္ သြားၾကတယ္။ နင္တုိ႔သားအမိေတြ ကေလးကုိ သင္တန္းေက်ာင္း ပုိ႔ၿပီးေတာ့ မေအ ဖေအေရာ ဘယ္ေရာက္ ေရာက္ဆုိၿပီးေတာ့ ငါက စိတ္ခ်ဥ္ရင္ လုပ္ပစ္မွာေတာ့၊ နင္တုိ႔ သားအမိသံုးေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ မဟုတ္ဘူး တဲ့။ ေမဇင္ဦးက အဲဒီလုိ ခဏခဏ ေျပာတာ။ အဲဒီသြားမယ့္ေန႔ကလည္း အဲဒါပဲ ေျပာေနတာ။ အခု ငါတုိ႔အိမ္ကုိ သြားဦးမယ္တဲ့။ နင့္ေယာက်္ား ၾကယ္ႀကီးလာရင္ ေျပာလုိက္၊ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ ဒီမွာဘဲေနလုိ႔ ေျပာလိုက္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ သမီးက ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႔လည္း ထြက္သြားေရာ ၾကယ္ႀကီးက ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သမီးက ဝမ္းနည္းေနတာ။ နင္ ဘာျဖစ္ေနတာတုံး၊ ဘာလုိ႔ ငုိေနတာတုံးတဲ့။ ေအးေတာ့၊ ေမဇင္ဦးက ငါ့ကုိ ဒီလုိ ဒီလုိပဲ ေျပာသြားတာ။ ကေလးေလးကုိ သင္တန္းေက်ာင္းပုိ႔ၿပီးေတာ့ ငါ့တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ လုပ္ပစ္မယ္လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ ငါ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ထြက္ေျပးမယ္ဆုိေတာ့ ေအးေလ ...နင့္သေဘာပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ အက်ႌေတြထည့္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ပထမ လမ္းေဘး ပုဆိုးေလးခင္းၿပီး တည သိပ္၊ ၿပီးေတာ့ ခံုးေက်ာ္တံတားေအာက္ကုိ သြားတာ။ သြားေတာ့ ခံုးေက်ာ္ ေအာက္မွာ လည္း သမီးတုိ႔ ၾကာၾကာေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ၾကယ္ႀကီး ...ဒီပံုစံအတုိင္းဆုိ မရဘူးေနာ္။ နင္က ေသမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္က ေသမွာလုိ႔။ ေမဇင္ဦးက ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကုိ လိုက္ရွာမွာ။ ဒီလုိလုပ္၊ အခု နင္ေပးထားတဲ့ ပုိက္ဆံ ရွိတယ္။ အဲဒီပုိက္ဆံနဲ႔ ငါတုိ႔ သာစည္ကုိ သြားမယ္။ မင္း လုိက္မွာလားလုိ႔။ ေအး ေလ ...မင္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လြတ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ငါ လုိက္ခဲ့မယ္ဆုိေတာ့ ... သမီးတုိ႔ ခံုးေက်ာ္ကေန ၿမိဳ႕ေဟာင္းကုိ လမ္းေလွ်ာက္တာ အၾကာႀကီး ေလွ်ာက္ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး ညေန သာစည္ေလာ္ကယ္နဲ႔ အိမ္ကုိ လုိက္သြားတယ္။
သာစည္ေရာက္ေတာ့ မဆင္းေသးဘဲ လႈိင္းဘဲြ႕ဘူတာကုိ လိုက္သြားတယ္။ လႈိင္းဘဲြ႕ ဘူတာေရာက္ ေတာ့ အရင္က သိခဲ့တဲ့ အေမႀကီးတေယာက္ဆီကုိ သြားတယ္။ ေရာက္သြားၿပီး အဲဒီအေမႀကီးဆီမွာ ေနတယ္။ ၾကယ္ႀကီးက ငါက မႏၲေလးသားဆုိေတာ့ ဒီဘက္က အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္တတ္ဘူးတဲ့။ မႏၲေလးမွာပဲ အလုပ္ လုပ္တတ္တာ ဆုိၿပီးေတာ့ ငါ ျပန္လာမယ္တဲ့။ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ။ ရက္ႏွစ္ဆယ္မဟုတ္ရင္ ငါးရက္ ေလာက္၊ ေျခာက္ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ ငါ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကုိ ျပန္တက္သြားတယ္။ အဲဒါ အလုပ္သြားလုပ္တာ။ သူက ျပန္မလာႏုိင္ဘူး၊ ရက္ႏွစ္ဆယ္က ျပည့္ေတာ့မွာ။ အဲဒီရြာမွာက ေရေတြက ဒူးေလာက္ရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးကုိ မီးေနသည္ဆုိေတာ့ ေသမွာစုိးလုိ႔ ငါတုိ႔လက္ထဲမွာ ေသရင္ အမႈပတ္ လိမ့္မယ္။ နင့္အေဒၚဆီ ျပန္ ပုိ႔မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ သံုးဘီးနဲ႔ သာစည္ကုိ ျပန္လိုက္ပုိ႔တယ္။ အေဒၚဆီ ျပန္ လုိက္ပုိ႔တယ္။
သမီးတို႔ အေဒၚအိမ္ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကယ္ႀကီးက ေရာက္လာတယ္တဲ့။ သမီးကလည္း သူ မႏၲေလးသြားတုန္းက သူ႕ကုိ မမွာလုိက္ရဘူး။ ငါတုိ႔သာစည္က ဆုိးတယ္ေနာ္လုိ႔ မမွာလုိက္ရဘူး။ မမွာလုိက္ ေတာ့ အဲဒီမွာ ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ သာစည္ဘူတာမွာ ထမင္းသည္ ဘြားေတာ္ႀကီး ရွိတယ္။ အရင္တုန္းက သမီးတုိ႔ ထမင္း သြား၊ သြားစားတာ။ ၾကယ္ႀကီးက အဲဒီမွာ ဝင္စားေတာ့ ဘြားေတာ္ႀကီးက သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံေရလွ်ံ တာ ျမင္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႕သားကုိ သြားေျပာတာတဲ့။ သူ႕သားက ၾကယ္ႀကီးကုိ အက်ႌဆဲြ ပါး႐ုိက္ၿပီး ‘ေဟ့ေကာင္ ...မင္းက ဒီမွာ က်က်နန ထမင္းစားေနတယ္။ မင္း မိန္းမကေတာ့ ဟုိမွာ ကေလးႀကီးတဖက္နဲ႔ အ႐ူးမ က်ေနတာပဲ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္’ လို႔ေျပာေတာ့ ၾကယ္ႀကီးကလည္း အဟုတ္မွတ္ၿပီး လုိက္သြားတာ တဲ့။ လုိက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟုိလည္း ေရာက္ေရာ ပိုက္ဆံေတြလည္း ယူ၊ လူကလည္း စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ ေနေရာတဲ့။ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ေနေနရတာ။ ေနာက္က်ေတာ့ သူက ပ်င္းလုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီက ဆရာႀကီးကုိ ‘ဆရာႀကီး ...ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ဘက္ ထြက္ၿပီးေတာ့ ျမက္ေပါက္ေပးမယ္’လုိ႔ ေျပာေတာ့ ‘ေအး ...မင္း တကယ္လား’ တဲ့။ ‘ဟုတ္တဲ့၊ တကယ္ေျပာတာပါ’ဆိုေတာ့ ‘ဟာ ...မဆုိးဘူး။ ေရာက္တဲ့တပည့္ေတြထဲ မင္းပဲ ေတာ္တယ္၊ မင္း လိမၼာတယ္၊ မဆုိးဘူး’ တဲ့။ ‘ေအး ...လာလာ၊ ထြက္ေပါက္’ ဆုိ ေပါက္ေရာတဲ့။ ေပါက္ေနတုန္း ဘုိးေတာ္ႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္တဲ့။ ဘုိးေတာ္ႀကီးကလည္း ျမက္ေပါက္ ေနတယ္။ ‘အမေလး ...ငါ့တူရယ္၊ မင္းတုိ႔မုိ႔လုိ႔ ဒီစစ္တပ္ထဲ ဝင္ ခ်င္တာေနာ္။ မင္း ဘာလုိ႔ ဝင္ခ်င္တာတုံး’ တဲ့။ ‘ကြၽန္ေတာ္ မဝင္ခ်င္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ကေလးၾကီးတဖက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ သြားေနတယ္’ ေျပာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္လာတာလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ‘ေအး ...အဲဒါပဲ။ ယံုစားတာေလ၊ လူေတြကုိ ယံုစားတာေလ’ တဲ့။ ‘သူတုိ႔ေတြက မင္းတုိ႔ကို ေျပာတယ္။ တုိက္ေတြတုိ႔၊ ေရတုိ႔၊ မီးတုိ႔၊ လစာေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္တို႔။ တကယ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔ ေကာင္ေလးေတြကုိ အႏုနည္းနဲ႔ အသံုးခ်မယ္။ မင္း အေမက တကယ္တမ္းက မရွိေတာ့ဘူး။ မင္း အေမက ေလွ်ာက္သြားေနတာ၊ ဘာညာဆုိၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ကုိ သူတို႔က လိမ္ေခၚတာ’ တဲ့။ ‘စကားနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ သံုးတာ’ တဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေျပာၿပီးေတာ့ ‘မင္း အခု မင္းမိန္းမဆီ ျပန္သြား မလား’ တဲ့။ ‘အား ...ဘယ္လုိေျပာလုိက္တာတုံး အဘႀကီးရယ္၊ သြားမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က သတိရတာေပါ့’ ဆိုေတာ့ ‘ေအးကြာ၊ ငါ လမ္းၫႊန္ေပးမယ္။ ဒီအတုိင္း သြား’ ဆုိေတာ့ ၾကယ္ႀကီးက အဲဒီအတုိင္း ထြက္ေျပးလာ တာ။ ထြက္ေျပးလာလို႔ အဲဒီက အေမႀကီးက သမီးဆီကုိ လုိက္ပုိ႔တာ။ သမီးက ကေလးေလးနဲ႔ အေနာက္ခန္း ထဲမွာ အိပ္ေနတုန္း အေဒၚကေနၿပီးေတာ့ ‘ေအးခ်မ္း ...ထစမ္း၊ ဒါ ၾကယ္ႀကီးဆုိတာ နင့္ေယာက်္ားလား’ ‘ဟုတ္ကဲ့ အေဒၚ၊ သူ႕နာမည္က ၾကယ္ႀကီးေခၚ မ်ဳိးေဇာ္ဦး’ လုိ႔။
အဲဒါနဲ႔ အိမ္မွာ ၾကယ္ႀကီးေရာ တခါ အတူေနေရာ။ အိမ္မွာေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ေခ်ာင္းကုိ သမီးတုိ႔က အဝတ္သြားေလွ်ာ္တာ။ အေဒၚက မသန္႔ရွင္းတာေတြ ခုိင္းလုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ ၾကယ္ႀကီးက စိတ္ပ်က္သြားတာ။ အေဒၚက သူ႕အဝတ္အစား အတြင္းခံေတြ ဘာေတြ သမီးကုိပဲ ေလွ်ာ္ခုိင္းတာေလ။ အရင္တုန္းကက်ေတာ့ သူက သမီးကုိ မေလွ်ာ္ခုိင္းဘူး။ အခု ကေလးရၿပီး၊ ေယာက်္ားရၿပီးေတာ့မွ ေလွ်ာ္ခုိင္းတာ။ ေလွ်ာ္ခုိင္းေတာ့ ၾကယ္ႀကီးက မၾကည့္ရက္ဘူး။ မၾကည့္ရက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ‘ေတာ္ၿပီ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့၊ ငါ ဒီမွာ မေန ေတာ့ဘူး။ မႏၲေလး ျပန္ေတာ့မယ့္တဲ့။ နင္လည္း နင့္အေဒၚနဲ႔ စကား မ်ားတယ္၊ ရန္ျဖစ္လို႔ မတည့္ဘူးဆုိရင္ ငါ့ေနာက္ကုိ လုိက္ခဲ့’ တဲ့။ ‘အင္း ..နင့္သေဘာပဲ’ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးက ေနရစ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ေန႔လည္း ေရာက္ေရာ အေဒၚနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ သမီးက သခ်ဳႋင္းကုန္းဘက္သြားၿပီးေတာ့ ကေလးကုိ ပုဆုိးနဲ႔ စလြယ္လြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထင္းသြားေခြတယ္။ ေခြၿပီးေတာ့ ျပန္လာ၊ ျပန္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီထင္းေတြကုိ ျဖတ္၊ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနလွန္း။ ဒါတင္ မကဘူး၊ အိမ္မႈကိစၥေတြက ကုိယ္ တေယာက္တည္းလည္း အကုန္လုပ္ရေသးတယ္။ အဝတ္ေတြလည္း ေလွ်ာ္ရေသးတယ္။ အဲဒါ ညသိပ္ထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြဆုိလည္း မနက္ေရာက္မွ ေဆးရတာ။ ေရကလည္း ခ်ဳိးေရ၊ ခ်က္ေရ၊ ေသာက္ေရ ...သမီးတေယာက္တည္း ခပ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပင္ ေရေလာင္း တာေတြေရာ။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေလာင္းေပးရတာ။ တံျမက္စည္း လွည္းဆုိလည္း လွည္းေပးရတာ၊ အေဒၚက အဲဒါကုိ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာေျပာေတာ့ အဲဒါ သမီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ရန္ျဖစ္ေတာ့ သမီးကလည္း ၾကယ္ႀကီး ေျပာထားတဲ့ အတုိ္င္းပဲ မေနေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေအး ...ညည္း ငါ့အိမ္မွာ မေနရင္ ရတယ္တဲ့၊ ညည္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခဲ့တဲ့ ျခင္ေထာင္ ေလွ်ာ္တဲ့။ ေလွ်ာ္ၿပီးေတာ့ လွန္း၊ လွန္းၿပီးေတာ့ ေခါက္၊ ေခါက္ၿပီးေတာ့ ငါ့ လက္ထဲကုိ ထည့္ၿပီးမွ နင္တုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပန္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သမီးကလည္း လုပ္ေပးလုိက္တာ။ အေဒၚလုိ႔ ဒီမွာ ေရာ့ ...အေဒၚ့ဟာ ေလွ်ာ္ၿပီးၿပီ။ ေျခာက္လည္း ေျခာက္ၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ သမီးတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ညဘက္ႀကီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ ကေလးကုိ ေက်ာပုိးထားတာ။ သာစည္ေလာ္ကယ္ႀကီးနဲ႔ မႏၲေလးကုိ ျပန္လုိက္လာတယ္။ မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ပဲ ျပန္ေတြ႕တာ။ အဲဒီမိန္းမႀကီးနဲ႔ပဲ ျပန္ ေတြ႕တယ္။ ေမဇင္ဦးနဲ႔ ...။
ညည္းတို႔ ငါတုိ႔မွာရင္ မွာထားခဲ့တဲ့အတုိင္း မေနဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္ေျပးခ်င္တာ ဟုတ္လား။ ညည္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေသေတာ့မွာ ဘာညာနဲ႔။ သူက ကေလးမွာ အျပစ္ရွိၿပီဆုိရင္လည္း သမီးကုိ ႐ုိက္တာ။ သမီးမွာ အျပစ္ရွိၿပီ ဆုိရင္လည္း ကေလးကုိပါ ႐ုိက္တာ။ သူက အဲဒီလုိမ်ဳိး မဲတာ။ ကေလးက သူ႕ဆုိရင္ကုိ ေၾကာက္ေနတာ။ ကေလးက ေန႔တုိင္း ငုိေနတာ။ တရက္မွာ သမီးက တီဗီသြားၾကည့္ တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တီဗီသြားၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေမဇင္ဦးက မုန္႔တီသုပ္ စားခ်င္လို႔ဆုိၿပီးေတာ့ ဝယ္စားတယ္။ ဝယ္စားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကေလးကလည္း ကေလး ဆုိေတာ့ သူက နားမလည္ဘူး။ လူႀကီး စားတာျမင္ရင္ ဘယ္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ဝါး ျဖန္႔တာပဲ။ သူက အဲဒီလိုပဲ လက္ဝါးျဖန္႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ေမဇင္ဦးက ေကြၽးလုိက္တယ္။ ပထမတခါ အမွ်င္တမွ်င္ေလး ေကြၽးလုိက္တယ္။ ေကြၽးၿပီး ကေလးက မနားဘူးေလ။ တခါၿပီးတခါ ဆက္ေတာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူကလည္း အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ သူစားတဲ့ ဇြန္းအႀကီးႀကီးနဲ႔ ကေလးပါးစပ္ကုိ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး ေကြၽးလိုက္ေတာ့ ကေလးက ပါးစပ္ နာသြားတယ္။ နာလည္း နာ၊ စပ္လည္း စပ္ဆိုေတာ့ ေအာ္ငုိတာ ငုိရမလားဆုိၿပီးေတာ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ကေလးကုိ ႐ုိက္တယ္။ ႐ုိက္ရင္းနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ အိမ္ေရာက္ရင္၊ မ်ဳိးၾကယ္စင္တဲ့။ နင္က ဘာေကာင္၊ ငါက ဘာေကာင္မ ဆုိတာ နင္ သိေစရမယ္တဲ့၊ ငုိထားတဲ့။ အဲဒီလုိ ကေလးကုိ ႀကိမ္းတယ္။ အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ႐ုိက္တာ။ ဝါးျခမ္းျပား ေသးေသးေလး၊ သူ႕အတြက္ သီးသန္႔ သပ္ေပးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ သူ႕ကုိ ႐ုိ္က္တာ။ နင္က မေအလုိ၊ ဖေအလို ဟာေလးတဲ့။ လူေလးကျဖင့္ မေတာက္တေခါက္ေလးနဲ႔ အဲဒီလုိမ်ိဳး လက္ဝါးျဖန္႔စရာ လုိလားတဲ့။ သူမ်ားဆီ ေတာင္းစားရမွာလားတဲ့။ ဒီမွာလည္း မေကြၽးတာ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေကြၽးေနတာတဲ့။ သမီးက ေျပာတယ္။ အေမရယ္ ...ကေလးဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ နားလည္မွာတုံးလို႔။ အရြယ္က နားလည္တတ္တဲ့အရြယ္မွ မဟုတ္တာလုိ႔။ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္မွ နားလည္မွာ။ အခုက တႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးလုိ႔။ ကုိးလ၊ ဆယ္လပဲ ရွိေသးတယ္လုိ႔ သမီးက အဲဒီလုိမ်ဳိး ျပန္ေျပာေတာ့ ေၾသာ္ ...နင့္သားကို နားမလည္ဘူး မေျပာနဲ႔။ လည္လြန္းလုိ႔ မႊတ္ေနတာပဲတဲ့။ သူက အဲဒီလုိေျပာၿပီး ကေလးကုိ အေသ႐ုိက္တာ။ ညည္းကပါ ေျပာဦးမွာလားဆုိၿပီး သမီးကုိပါ ႐ုိက္တာ။ သမီးတို႔က ငိုေနရတာပဲ။
ေနာက္တရက္က်ေတာ့ ကေလးက ပုခက္ေပၚမွာ သူက သိပ္ထားတာ။ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ႀကီး။ ေမဇင္ဦးက လာ ...နင့္ေခါင္းကုိ ငါ သန္းရွာေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ သန္းရွာေပးတုန္း ကေလးက ႏုိးလာတယ္။ ႏုိ္းလာေတာ့ ပထမ အိပ္တုန္းက ပက္လက္ ကေလး။ သူက လက္ေလးကုိ ေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီးေတာ့ ပုခက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဆဲြကုိင္လိုက္ ေတာ့ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားေတာ့ လက္ေလးကုိ အေရွ႕ တုိးၿပီးေတာ့ ေဇာက္ထုိးႀကီး လုပ္တာ။ ေခါင္းကုိ ေအာက္မက်မခ်င္း လုပ္တယ္။ လုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ လုိက္ၾကည့္တယ္။ လူေတြ႕သြားၿပီဆုိရင္ သူက ငုိေတာ့တာ။ သူ႕ကုိ လာေခၚခုိင္း တာေလ။ ပုခက္ထဲကေန ႏုိ႔ဆာလို႔ဆုိၿပီးေတာ့ လာေခၚခုိင္းတာ။ ကေလးက အဲဒီလုိမ်ိဳး လုပ္တာ။ ခဏေနေတာ့ ေမဇင္ဦးက ကေလးကုိ မေခၚေသးဘူး။ ကေလးကုိ အဲဒီအတုိင္း ထားတာ။ ကေလးက မလာမခ်င္း ငုိေနတယ္။ ငုိရင္း ငုိရင္းနဲ႔ ပုခက္ေပၚကေန ေခ်ာၿပီး ေတာ့ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ျပဳတ္က်သြားေတာ့ ကေလးက နာလို႔ ငုိေတာ့ သူက ေခ်ာ့ လိုက္ေသးတယ္။ သား ...တိတ္တိတ္တဲ့။ ဆက္ငိုေတာ့ သူက ငုိရမလား၊ ဒီေလာက္ ေခ်ာ့ေနပါတယ္ဆုိမွ နင္က ငုိေနေသးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလးကုိ သူ႕ လူႀကီးလက္အားႀကီးနဲ႔ ႐ုိက္ေရာ။ ေနာက္ ေက်ာကုန္းကုိ ႐ုိက္ေတာ့ ကေလးက နာလို႔ ျပန္ငုိေရာ။ ငုိရင္းနဲ႔ ကေလးက အဲဒီနားတင္ တက္သြားတယ္။ တက္သြားလို႔ဆုိၿပီးေတာ့ သူက ကေလး သူငယ္နာေဆးရယ္၊ ေရႊသမင္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးတုိ႔ဖတ္ရယ္၊ ၾကံ့ငါးေကာင္ရယ္၊ ကြမ္းရြက္ရယ္ေလ။ သူက အဲဒီေဆးေတြနဲ႔ လုပ္တာ။ ေဘးက အစ္မႀကီးတေယာက္က ေျပာတယ္။ ေမဇင္ဦး ...ဧရာထြန္းမွာ လူနာ တင္ကား ရွိတာပဲ။ ကေလးကုိ ေဆး႐ုံ ျမန္ျမန္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတဲ့။ ကေလးက အရင္တုန္းကလည္း ေဆး႐ုံတက္ခဲ့ ဖူးတယ္ေလ။ သမီးတုိ႔နဲ႔ လမ္းေဘးမွာေနတုန္းက ေဆး႐ုံတက္တာက်ေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေပ်ာက္မွ ကေလးေဆး႐ုံကေန ဆင္းရတာ။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေဆး႐ုံတက္ရတာက် ေဆး႐ုံမွာ အၿပီး မေနရဘူး။ သူက တျခားလူနာေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ မသိေအာင္လို႔ဆုိၿပီး သမီးတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိ လာၿပီးေတာ့ ခုိးေခၚတာ။ အဲဒီေဆးပုိက္ကုိလည္း ေဆးထိုးအပ္ႀကီးေလ၊ သူ႕အိမ္ေရာက္မွ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ကေလးကုိ အနာကပ္ ပလာစတာနဲ႔ ကပ္ေပးလိုက္တာ။ ေဘးနားက တေယာက္က ထပ္ေျပာတယ္။ အစ္မရယ္ ...ကေလး ေလးက အသက္က မီပါေသးတယ္။ ဧရာေမတၱာလူမႈကူညီေရးအသင္း ရွိပါတယ္တဲ့။ သူ႕ကုိ ျမန္ျမန္ပုိ႔ေပးလိုက္ ပါ။ သူ႕ေရာဂါက ဒီလိုႀကီးဆုိ ကေလးက ဒီနားတင္ ေရွာလိမ့္မယ္တဲ့။ အုိ ...ေရွာလို႔မကလုိ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ အဓိကက ဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဟဲ့ ...ေကာင္မ၊ နင္ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေနာ္။ ဒီမွာပဲ ေနတဲ့။ ငါ့ေယာက်္ားကုိ သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္တဲ့။ သူက အဲဒါမ်ဳိး ေျပာတာ။ သူ႕အိမ္က အေဝးႀကီးပဲ။ သမီးက ငုိေနတာ။ ေတာ္ေတာ္ ေလးၾကာေတာ့ ေဆး႐ုံပို႔ဖုိ႔ေျပာတဲ့ အစ္မကေနၿပီးေတာ့ ‘ငါ့ညီမ ...နင့္သားေလးက ေသသြားၿပီ’ တဲ့။ ‘ဟုတ္လို႔လား အစ္မရယ္၊ မေသေသးပါဘူး’ ‘ဟုတ္တယ္၊ ေသသြားၿပီ။ နင္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္’ တဲ့။ ‘ကေလး အေၾကာလႈပ္တဲ့ေနရာ ငါျပမယ္’ ဆုိၿပီး သူက ေနရာႏွစ္ခုျပတယ္။ ျပတဲ့အခါက်ေတာ့ အေၾကာက မလႈပ္ေတာ့ ဘူး။ ‘ဟုတ္တယ္၊ အစ္မ မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ အစ္မရယ္ ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးမေသေသးဘူး အိပ္ေနတယ္ လို႔ပဲ ညီမေလးက ေတြးတယ္’ ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလးကိုဖက္ၿပီး ညီမေလးက ငုိေနတာ။ သူတုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လည္း ျပန္လာေရာ ကေလးက ေသသြားၿပီဆိုေတာ့ ဧရာေမတၱာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ကေလးကို အႏွီးေလးနဲ႔ထုပ္ၿပီးေတာ့ သၿဂႋဳဟ္လိုက္တယ္။ သၿဂႋဳဟ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ေမး တယ္။ သမီးကလည္း စိတ္က ေပါက္လာတယ္။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ မတရားလည္း ဒုကၡေရာက္လာေတာ့ သူ႕ ေယာက်္ားက ‘ငါ့မိန္းမ ...နင့္သမီးကုိ ေမးထားဦး။ ဒီေန႔ည အလုပ္နားမွာလား၊ ဆက္ တက္မွာလားလုိ႔ ေမးလိုက္’ တဲ့။ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးက အၾကံရသြားၿပီး ‘အလုပ္ ဆက္တက္မယ္’ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ‘ေအး ...ၿပီးတာပဲ။ တက္ ...တက္’ တဲ့။ ‘မဟုတ္ပါဘူး။ ညည္း ကေလးက ေသသြားတာဆုိေတာ့ ညည္း ...ေမာေနမွာစုိးလုိ႔၊ ပင္ပန္းေနမွာစုိးလုိ႔’ ‘ရတယ္၊ မပင္ပန္းဘူး၊ သမီး တက္မွာ’ လို႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ လည္း ၿမိဳ႕ထဲကုိ ထြက္သြားၾကတယ္။
အဲဒီညက အစ္ကုိႀကီးတေယာက္နဲ႔ အလုပ္ဆက္ေတာ့ အစ္ကုိႀကီးရယ္ ...ညီမ ေလ ...ဒီလို ...ဒီလိုပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးက အဲဒီအစ္ကုိႀကီးကုိ ရွင္းျပတယ္။ ရွင္းျပတဲ့ အခါက်ေတာ့ ‘ညည္း ဒါဆုိရင္ အခု ဘယ္သြား မွာလဲ’ တဲ့။ ‘ေက်ာက္သပိတ္ဘက္ကုိ သြားမွာ’ လုိ႔။ ‘အဲဒီဘက္သြားၿပီး ဘာလုပ္မွာတုံး’ တဲ့။ ‘အဲဒီဘက္မွာလုိ႔ အစ္မႀကီးေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီအစ္မႀကီးေတြဆီ ျပန္ၿပီးေတာ့ေနမွာ’ လုိ႔။ ‘သမီး အဲဒီမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာ’ လုိ႔ ဆိုေတာ့ အစ္ကုိႀကီးက လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ အရင္တခါ ေမဇင္ဦးဆီက ထြက္ေျပးတုန္းက အဲဒီေက်ာက္သပိတ္ အိမ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီက အစ္မႀကီးက သေဘာေကာင္းတယ္။ ေခါင္းေတာ့ ေခါင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေငြခြဲေပးတယ္။ အဲဒီ အစ္မႀကီးအိမ္ ျပန္သြားေနၿပီး ပိုက္ဆံေလးစု၊ ကေလးအတြက္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီအိမ္မွာ တလေလာက္ပဲ သမီးက ေနလိုက္ေသးတာ။ တေသာင္းခဲြ စုမိတယ္။ သံုးထားတဲ့အထဲကေန စုထားတာ ေတာင္ တေသာင္းခဲြရတယ္။ ရတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေဘးနားမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအကုန္လုံးကုိ သမီးက သာကူက်ဳိရယ္၊ ႏုိ႔ထမင္းရယ္ တေသာင္းခဲြဖိုး ႏွစ္အုိး အျပတ္သိမ္းၿပီးေတာ့ေလ။ ကေလးအတြက္ ရည္မွန္းၿပီး သမီးက ေကြၽးေမြး ကုသုိလ္လုပ္လုိက္တယ္။
ကုသုိလ္လုပ္ၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး၊ သမီးက သူ႕အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူး။ သမီး ထြက္သြားေတာ့ ေမဇင္ဦးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အဲဒီမွာလည္း သူက သမီးကုိ ႐ုိက္တယ္။ ႐ုိက္္တဲ့အခါက်ေတာ့ သမီးေခါင္းက ေသြးေတြ စီးက်လာေတာ့မွ ရပ္တယ္။ ေသြးသုတ္ၿပီး အရက္ျပန္ထည့္ၿပီး ၿပီးသြားတာ။ သူက ေခါင္းကုိ ခ်ဳပ္လည္း မခ်ဳပ္ဘူး၊ ေသခ်ာ ေဆးနဲ႔လည္း မသိပ္ေပးဘူး။ အနာမေပ်ာက္ခင္ဘဲ ‘ဒီထဲက ၾကက္ျမစ္ၾကက္သည္းေတြက ဘယ္သူႏႈိက္စားတာလဲ’ တဲ့။ ‘အာ ...သမီး ႏႈိက္မစားဘူးေနာ္။ သမီး က်ိန္ဆုိ က်ိန္ရဲတယ္’ လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒါ လိမ္လို႔တဲ့။ သမီးကုိ သစ္ကုိင္းနဲ႔ ေခါင္းကုိ ေတာက္ခနဲ ေခါက္လုိက္တာ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေသြးေတြက ျပန္ၿပီး စီးက်လာတာ။ အဲဒီေတာ့ သမီးကလည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ ႏိွပ္စက္လည္း ေသ႐ုံပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ငါ ဒီမႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကေန လြတ္ကုိ မလြတ္ႏုိင္ဘူး။ ဘယ္ထြက္ေျပးလုိ႔ ထြက္ေျပးရမွန္း မသိဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္။ သမီးက သတိျပန္ရတာက ေရႊဘုိကို တခါေရာက္ဖူးတယ္။ ဗုိက္ႀကီးနဲ႔တုန္းက ေရႊဘုိကို ရထားလုိက္ႀကိဳေသးတယ္။ ေရႊဘုိက လြတ္လပ္တယ္။ သြားေနမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေရႊဘုိကို ေရာက္လာေရာ။
ေရႊဘုိမွာ ေနတုန္း ၿမိဳ႕ေထာင့္ေစတီဘုရားပြဲမွာ မႏၲေလးက ဆယ့္ႏွစ္ပဲြ ေစ်းသမားေတြက ဒီဘက္ထိ ေစ်းလုိက္ေတာ့ ေမဇင္ဦးလက္ထဲ ထည့္လုိက္တဲ့ မိန္းမႀကီးနဲ႔ သူ႕သားေတြကို ျပန္ေတြ႕တယ္။ ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ မႏၲေလးကုိ ေစ်း ေရာင္း ျပန္လိုက္သြားတယ္။ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားပြဲ။ အဲဒီကေန ႏွစ္ရက္ပဲြေတြ၊ ကထိန္ပြဲေတြ၊ တရက္ပဲြေတြ လုိက္ေနတယ္။ ခ်မ္းျမသာစည္တရား႐ံုးႀကီးနားက ပြဲမွာ ပဲြတုိင္း ေက်ာ္ဇာတ္ ၾကည့္ေနတုန္း သမီးကုိ ျပန္မိသြားတယ္။ မိတာက ေမဇင္ဦး ေယာက္မက အမႈိက္ေကာက္ ထြက္တာ။ သမီးကုိ ျမင္ေတာ့ သူက သမီးကုိ အက်ႌဆဲြၿပီး ပါး႐ုိက္တယ္။ ‘ညည္းက ငါ့ေယာက်္ားကုိ ယူေသး တယ္’ တဲ့၊ ‘ဘယ္သူတုံး ... ညည္းေယာက်္ားက’ ဆိုေတာ့ ‘နားေပါက္ေလ’ တဲ့။ ‘နားေပါက္ကုိ ငါက ယူတာလား၊ သူက ယူတာလား။ ညည္း ျပန္ေမးၾကည့္လုိက္ဦး။ ညည္းေတာင္မွ ေမဇင္ဦၤး လက္ထဲမွာ ဘဝပ်က္မွာစုိးလုိ႔ ညည္းကုိ ကယ္ထုတ္ၿပီး ယူလုိက္တာ မဟုတ္ဘူးလား’ လို႔။ ‘ေအး ... နင့္ကုိ ကယ္သလုိမ်ိဳးပဲ ငါ့ကုိ ကယ္တာ လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ သူက နင့္ကုိ ယူထားတဲ့အတြက္ ငါ့ကုိ တကယ္ယူတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမဇင္ဦး လက္ထဲမွာ ငါ့ကုိ ဒါမ်ဳိး မခိုင္းေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိး စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပဲ ငါ့ကုိ ကယ္ထုတ္တာ’ လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလုိ ရန္ျဖစ္ၿပီး ပြဲေနာက္ဆံုးရက္က်ေတာ့ သူ႕ ေယာက္မရယ္၊ သူရယ္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ သမီးကုိ တံျမက္စည္းေတြနဲ႔ လက္ဝါးေတြနဲ႔ ပိတ္႐ုိက္တယ္။ ခဲေတြနဲ႔ ထုတယ္။ အိမ္မေရာက္ေသးခင္ အေကာက္ဆုိင္မွာ သမီးကုိ ခဏအပ္ထားၿပီး သူ႕ေယာက်္ား ေအာင္ႏိုင္ကုိ သြားေခၚတယ္။ သူ႕ေယာက္်ားက သမီးကုိ အေဖ ႐ုိက္ခ်င္လို႔ ရလားတဲ့။ သမီးကုိ အဲဒါမ်ိဳး ေျပာတယ္။ သမီးကလည္း ေခါင္းမညိတ္ရဲ ညိတ္ရဲနဲ႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္ တယ္။ သမီးကုိ ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေျဖာင္းဆုိ ႏွစ္ခ်က္ ႐ုိက္လုိက္တယ္။ သမီးနားေတြလည္း ကုိက္သြား တယ္။ ဘာမွ မၾကားရဘူး။ သမီး ဘာမွ မေျပာဘူး။ ငုိေနတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ တခါ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ သမီးကုိ ႐ိုက္ျပန္ေရာ။ မိန္းမက ပုိ႐ုိက္တယ္။ ႐ုိက္ႏွက္ၿပီး သူ႕ ေယာက္်ားက သမီးကုိ ေျပာတယ္။ မႏွစ္က ထြက္ေျပးသြားတာေရာ၊ ဒီႏွစ္ ထြက္ေျပး သြားတာေရာ ...သမီးကုိ ဒါပဲ ခဏခဏေျပာတယ္။ ‘ညည္းအေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္’ တဲ့။ ‘ေခါက္တီဗီတလံုးဖုိးရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္။ ရရင္ ညည္းအေမက ျပန္ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္။ လမ္းစရိတ္လည္း ေပးလိုက္မယ္’ တဲ့။ ‘ၿပီးေတာ့ နင့္အေမက ဟိန္းေဝယံ လက္စြပ္ ဝယ္ဦးမွာ’ တဲ့။
ဟုိ ...မယ္သီလရွင္ေကာင္မေလးရွိတုန္းကေလ သမီးတုိ႔ကုိ ဟိန္းေဝယံ လက္စြပ္ေလးေတြ ထုတ္ျပ ေသးတယ္။ ဆယ္ကြင္းေတာင္မွေလ။ ထုတ္ျပတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ လက္ေတြမွာ ဝတ္ထားတယ္။ သမီးက သူတုိ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ဝယ္တာ မွတ္ေနတာ။ ေနာက္က်ေတာ့မွ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ သမီးတုိ႔ထဲက ရတဲ့ပုိက္ဆံ စုၿပီးေတာ့ သူက ေရႊ လုပ္တာ။ သမီးတုိ႔ကုိလည္း မလုပ္ေပးဘူး။ ပုိက္ဆံလည္း တဝက္ မေပးဘူး၊ ေခါက္တီဗီ ဝယ္တယ္၊ ေရႊလုပ္တယ္။ သူက အဲဒါပဲ လုပ္တယ္။ ဟုိ ေခါက္တီဗီက ပ်က္သြားလုိ႔တဲ့။ နင့္အေမက အျပင္ ဆုိင္ကုိ ပုိ႔ထားတာ။ ေနာက္ထပ္ ေခါက္တီဗီတလံုးဖုိးရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္တဲ့။ နင့္အေမက သူ႕ဆႏၵ ျဖည့္ဆည္းေပးရင္ နင့္ကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္။ သမီးကလည္း အရင္တုန္းကလုိပဲ သည္းခံတယ္။ ကိုေအာင္ႏိုင္က သူ႕မိန္းမ အျပင္သြားေနတဲ့အခ်ိန္ သမီးကုိ ေျပာတယ္ေလ။ ‘သမီး ...နင့္အေမက ဒီမႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ႏွံ႔တယ္’ တဲ့။ ‘ေနရာအႏွံ႔ပဲ’ တဲ့။ ‘နင္ ဘယ္နား ေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေနေနတယ္၊ ဘယ္ဝါေတြနဲ႔ ေနေန တယ္ဆုိတာ နင့္အေမက သတင္းရၿပီးသား’ တဲ့။ ‘သူ မသိတဲ့သူ ခပ္ရွားရွား။ ဒီတေခါက္ ထြက္ေျပးရင္ လြတ္ေအာင္ ထြက္ေျပး’ တဲ့။ ‘ဒီဘက္ကုိ မေနနဲ႔ တဲ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ နင့္အေမက မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာ့ ရွာလို႔ရတယ္။ နင္ သူနဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာ၊ ေဝးတဲ့ေနရာသာ ထြက္ေျပးတဲ့။ ျမစ္ၾကီးနားတို႔၊ လား႐ိႈးတုိ႔ ထြက္ေျပး’ တဲ့။ အဲဒီဘက္ေတြက် ကိုယ္ကလည္း မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ ထြက္မေျပးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သမီးကလည္း စဥ္းစား တယ္။ ေရႊဘုိ ျပန္ေျပးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔၊ ေရႊဘုိမွာပဲေနမွ ေကာင္းတယ္လို႔၊ အဆင္ေျပေသးတယ္လို႔၊ သူ႕လက္ထဲကေန ဝဋ္ကြၽတ္တယ္လို႔၊ အ႐ုိက္အႏွက္လည္း မခံရေတာ့ဘူး။ သူ႕ ေခါက္တီဗီဖုိးက ငါ တလ တိတိ ရွာေပးရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုနစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ေျပးမယ္လုိ႔ အိပ္ရာထဲမွာ စဥ္းစားေနတာ။ မရဘူး၊ စိတ္က အခု ေျပးခ်င္တာ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေအာင္ သမီးက ေစာင့္လုိက္ေသးတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္လည္း အိပ္ေရာ သူတုိ႔ဆီက ပါတဲ့ အက်ႌကုိ သမီးက မဝတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ဆီက ဝတ္တဲ့ အက်ႌဆုိ သမီးကုိ ပုိက္ဆံ အေၾကြး မွတ္တာဗ်။ သူ ဝယ္ေပးထားပါတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ အဲဒါ သိသြားေတာ့ မဝတ္ေတာ့ဘူး။ သမီး အက်ႌေတြ၊ ထဘီေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီးေတာ့ တာ႐ုိးလမ္း တန္းတန္း အတုိင္း ထြက္ေျပးခဲ့တာ။ ကားေတြ တားတယ္။ ကားေတြက တစီးမွ မရပ္ဘူး။ ဆုိင္ကယ္တစီးက်မွ ရပ္တယ္။ ‘ေကာင္မေလး ...မိန္းကေလးဆုိတာ ညခင္းပုိင္း အခ်ိန္မေတာ္ မထြက္ရဘူးေလ။ ဘာလို႔ ထြက္လာ တာလဲ’ တဲ့။ ‘မဟုတ္ပါဘူး ဦးေလးရယ္ ...သမီး ဒုကၡေရာက္လို႔ပါ။ သမီးကုိ ေမြးစားအိမ္က ႏွိပ္စက္လုိ႔၊ အႏုိင္က်င့္လုိ႔၊ ႐ုိက္လုိ႔ပါ။ အဲဒါ အိမ္ျပန္မလုိ႔’ ဆိုေတာ့ ‘ညည္းက ဘယ္ျပန္မွာလဲ’ ‘ေရႊဘုိျပန္မွာ’ လို႔ဆိုေတာ့ ‘ေရႊဘုိမွာ ဘယ္သူရွိတုံး’ ‘အသိေတြ ရွိတယ္’လို႔။ အဲဒါမ်ိဳး လိမ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက လုိက္ပုိ႔တယ္။ ‘ရြာေထာင္ဘူတာကုိ ပို႔ေပးပါ’ လို႔ဆိုေတာ့ ‘ရြာေထာင္က ဘာလုပ္ဖို႔ သြားမွာတုံး’ တဲ့။ ‘မဟုတ္ဘူး၊ ရြာေထာင္ ကေန ရထားေစာင့္စီးမွာ’ လို႔။ ‘ေအး ...ေအး ...အဲဒါ ဆုိ ၿပီးတာပဲ’ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္။ သူက ‘ဘူတာထဲအထိေတာ့ လုိက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဒီသံလမ္းဂိတ္အထိပဲ ခ်ခဲ့ေပးမယ္၊ ဒီတန္းတန္းေလးသာ သြား၊ ဘယ္မွ မေကြ႕နဲ႔၊ ၿပီးရင္ ေနာက္ျပန္လွည့္မလာနဲ႔၊ အခု ညည္းသြားမယ့္ လမ္းၾကားထဲက လူျပတ္တယ္၊ နင့္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္၊ နင့္ကုိ ကယ္မယ့္လူေတာင္ ရိွမွာ မဟုတ္ဘူ။၊ ဦးေလးကလည္း တေကြ႕တပတ္ႀကီး ေဝ့ျပန္ရဦးမွာ၊ ဦးေလးအိမ္က အေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ’ တဲ့။ သမီးက သူေျပာတဲ့လမ္းအတုိင္း သြားတယ္။ ဘူတာ ထဲမွာ ထဘီေလးနဲ႔ ေကြးၿပီးေတာ့ အိပ္ေနတယ္။ ေကာလင္းရထားႀကီးလည္း လာေရာ ေရႊဘုိကုိ ျပန္လုိက္ လာတာ။
ေရႊဘုိမွာ ကုိဖုိးခိုင္တုိ႔၊ မေထာ္တုိ႔ လင္မယားနဲ႔ ေနတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေနၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္တာပါပဲ။ တခါတေလ ဒီအလုပ္ကုိ သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ ကေလးေတြနဲ႔ အမိႈက္ေကာက္ထြက္တယ္။ အမႈိက္ေကာက္တာ ေနပူက်ဲလုိ႔ မရဘူးဆုိရင္ ဒီအလုပ္ကုိ တဖက္ကေန တခါ ျပန္လုပ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳး လုပ္ၿပီးေတာ့မွ သူတုိ႔မိသားစုေတြနဲ႔ သမီးတုိ႔ေတြနဲ႔ အတူတူစားတယ္။ ကိုဖုိးခုိင္ ေထာင္က်ေတာ့ ဆက္လုပ္ေန ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိဖုိးခိုင္ ေထာင္ကျပန္လြတ္လာေတာ့ သမီးကလည္း လမ္းေဘး ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနေတာ့ တယ္။ သူတုိ႔ကပဲ အမိႈက္ေကာက္ ေကြၽးတယ္။ ဘတ္ကြၽန္းတုိ႔၊ မင္းမင္းေက်ာ္တုိ႔က ပုိက္ဆံရွာ၊ ရွာၿပီးၿပီဆုိေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ပုိက္ဆံေပးတယ္ေလ။ နည္းနည္းပါးပါးေပါ့။ ထမင္းေတြ ဘာေတြ ဝယ္ဝယ္ေကြၽးတယ္။ အဲဒါ စားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညက်ရင္ ထမင္းထုပ္ လုိက္ျဖဳတ္တာ။ ထမင္းထုပ္ လုိက္ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့လည္း စားတယ္။ ကိုဖုိးခိုင္ ျပန္လြတ္လာေတာ့ ‘နင္ အလုပ္လုပ္ဦးမလား’ တဲ့။ ‘ေတာ္ၿပီ၊ ညီမေလး စိတ္ မဝင္စားေတာ့ဘူး၊ ဝါသနာ မပါေတာ့ဘူးလုိ႔။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေရရွည္ႀကီး တသက္လံုး ဒီလုိလုပ္သြားမယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကံမေကာင္းဘူးလို႔။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီဘဝထဲကေန တက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔။ အခု အမိႈက္ေကာက္တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေလာက္ေအာင္ ဝယ္စားေတာ့မယ္။ မလုပ္ေတာ့ဘူး’ ဆိုေတာ့ ‘ေအးပါကြာ။ မင္းဆီက ဒီလုိစကားမ်ိဳးေလး ၾကားရတာ ငါတုိ႔ ဝမ္းသာတယ္။ အဲဒီလုိမလုပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ နင့္ကုိ ငါတုိ႔ ကေလးေတြက ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရွာေကြၽးလိမ့္မယ္။ နင္ကလည္း တခါတေလ ပ်င္းလို႔ရွိရင္ အမိႈက္ ေကာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း လုိက္ေကာက္ေပါ့ဟ’ တဲ့။ သမီးကလည္း အဲဒီလုိပဲ ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ ညဘက္ဆုိရင္ ေက်ာ္လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေရွ႕ အိပ္တယ္။ မနက္ဘက္ဆုိရင္ မူးဘက္တုိ႔၊ ၿပီးရင္ ေလာကမာရဇိန္ ဘုရားဘက္တုိ႔၊ ၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ထဲက ေရႊသိမ္ေတာ္ဘုရားတုိ႔။ အဲဒီထဲမွာပဲ အိပ္တယ္။ လာေခၚတဲ့လူလည္း မရွိေတာ့ ဘူး။ ရွိခဲ့လည္း သမီးတို႔က အဲဒီအတုိင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ‘ကုိႀကီး ...ညီမေလးတုိ႔က အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာညာလို႔။ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ပဲ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္စားတာပဲ ေကာင္း တယ္’ လို႔ သမီးတုိ႔က ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ ျပန္လွည့္သြားၾကတာ။ ရတဲ့လူပဲ သြားေခၚၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လုပ္စားတဲ့သူကေတာ့ သမီးနဲ႔ အရင္တုန္းက ဟုိတခါ ကေလးေလး ခဏလာအပ္တဲ့ (... ... ...)ေလး ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေလ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ (... ... ...) ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး၊ သူတုိ႔ေတြပဲ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရႊဘုိထဲက ဘယ္က ေကာင္မေလးမွန္းလည္း မသိဘူး။ အဲဒီ ေကာင္မေလး ရယ္၊ နည္းနည္းေတာ့ အသက္ႀကီးေနၿပီ။ သူ႕ကုိက် ပန္းျခံမွာ ေနတုိင္း ေတြ႕တယ္။
အစတုန္းက ကေလးေတြက ေျပာတယ္ေလ။ ‘အစ္မ ...ေက်ာင္းမွာ သြားေန’ တဲ့၊ ‘ဘယ္ေက်ာင္းလဲ’ ဆိုေတာ့ ‘ေရႊျခေသၤ့ေလ’ တဲ့။ ‘ဟာ ...မေနရဲပါဘူး’ ဆိုေတာ့ ‘ဘာလုိ႔ မေန ရဲတာလဲ’ တဲ့။ ‘ဘုန္းဘုန္း ေၾကာက္လုိ႔’ ‘ဘာ ေၾကာက္စရာရွိလုိ႔တံုး’ ဆိုေတာ့ ‘ကုိယ့္မွာ ေနစရာမရွိလုိ႔၊ အလုပ္ေလး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ခ်င္လို႔ ဘုန္းဘုန္း ေလွ်ာက္ၿပီး ေနရင္ ရတယ္။ သားတုိ႔ေတာင္ ဒီလုိပဲ ဘုန္းဘုန္း ေလွ်ာက္ၿပီး ေနတာပဲ’ တဲ့။ ‘နင္တုိ႔နဲ႔ မတူဘူး။ ေတာ္ၿပီ၊ ငါ မေျပာရဲဘူး။ မင္းတုိ႔ ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ငါလည္း အေစာႀကီးကတည္းက ေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ဟာ ...မသြားရဲဘူး။ မင္းတုိ႔က ေယာက်္ားေလးဆုိေတာ့ သြားရဲတယ္။ ေတာ္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိ နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေနခ်င္လည္း ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေအာင့္အည္းၿပီး လမ္းေဘးမွာပဲ ေနမယ္’ ဆုိၿပီး ေနတာ။ ၿမိဳ႕ေထာင့္ေစတီပဲြမွာ ဘယ္က ကေလးေတြမွန္း မသိဘူး။ ‘ဘုန္းဘုန္းက ေခၚခုိင္းတာတဲ့။ လမ္းေဘးကေလးေတြ အကုန္ ေခၚခိုင္းတာ။ အကုန္လာခဲ့လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ မေထာ္တုိ႔ လင္မယားေတြေရာ၊ သူတုိ႔ ညီမေတြေရာ၊ ဘုန္းဘုန္းက အကုန္ေခၚခုိင္းတာ’ တဲ့။ ‘ဟာ ...ဟုတ္လို႔လား’ ဆုိေတာ့ ‘ဟုတ္တယ္’ တဲ့။ ‘ေအး ...အဲဒါဆုိ အကုန္ေခၚခိုင္းလည္း ငါ မပါဘူးေနာ္၊ ငါမွ မေနဖူးတာ’ လုိ႔ သမီးက အဲဒီလိုမ်ဳိး ေျပာလုိက္တယ္။ ‘ဘယ္ မပါရမွာတုံး၊ ပါတာေပါ့။ လမ္းေဘးကေလးဆုိမွေတာ့ နင္တုိ႔ ကေလးေတြ အကုန္လံုးပဲေပါ့ဟ။ ငါက တခါမွ ေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္တာဟ’ ‘ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔၊ လာခဲ့၊ ဘာမွျဖစ္ဘူးတဲ့။ နင္ ေတာင္မွ ေနခ်င္တယ္ဆုိ။ နင္ ေနခ်င္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာလုိ႔ ရတယ္။ အဲဒီက်ရင္ ေနေပါ့’ တဲ့။ ‘ေအး ...ေအး ...ၿပီးတာပဲ’ ဆုိၿပီးေတာ့ သမီးက မလုိက္ရဲ၊ လုိက္ရဲနဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ေခၚတာနဲ႔၊ သမီး ေနခ်င္တာနဲ႔ဆုိ အေတာ္ပဲဆုိၿပီးေတာ့ ‘ဘုန္းဘုန္းေခၚတာဆုိမွေတာ့ ငါ ေျပာရဲသြားၿပီ။ ဟုိလုိဆုိရင္ေတာ့ မေျပာရဲဘူး၊ ေနလည္း မေနရဲဘူး’ လုိ႔ သမီးက အဲဒီလိုမ်ိဳး ေျပာၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ လုိက္လာတာ။
ဒီေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သမီး အခု ဆရာမ တာဝန္ခ်ေပးထားတဲ့အလုပ္ကုိ ဟင္းခ်က္အလွည့္ ေရာက္ရင္ ဟင္းခ်က္တယ္၊ ကေလးေတြကုိ သမီး ေခၚခုိင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ေခၚမရေတာ့ဘူးဆုိရင္၊ သူတုိ႔ အာ႐ုံနဲ႔ သူတုိ႔ဆုိရင္ သမီးက မေခၚေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ လုပ္လုိက္တယ္။ သမီး ခုိင္းလို႔ ေကာင္း မယ့္သူ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိရင္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကုိပဲ ေဘးနား ေခၚထားတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးနဲ႔ပဲ ခ်က္ျပဳတ္တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးက်ၿပီဆုိရင္လည္း အဲဒီလုိပဲ လုပ္တယ္။ အသီးအႏွံႏႊာတဲ့ အခါလည္း လာတဲ့သူနဲ႔ပဲ အကုန္လုိက္လုပ္တာပဲ။ ဒီမွာ ေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ စာတက္ရတဲ့ အခါမွာလည္း ကုိယ္ စာေတြ ဘာေတြ ေရးလို႔ တလံုး၊ ႏွစ္လံုး မွားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ္က မွန္တယ္လို႔ပဲ သိတာ။ သူမ်ားေတြ ဖတ္ခုိင္းရင္ စာေတြက မွားတယ္။ အဲဒီအခါက် စာေတြ ဒီလုိမ်ိဳး ျပန္သင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ စာတတ္တယ္၊ မ်ားမ်ား တတ္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ကုိယ္ အျပင္ ေရာက္သြားရင္လည္း ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းလုိ႔ရတယ္။ ဟင္း ဘယ္လုိခ်က္ရင္ ဘယ္လုိစားေကာင္း တယ္ဆုိတာ သိရေတာ့ ကိုယ္လည္း ဝမ္းသာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ေတာ့လည္း ကိုယ္ ခ်ဳပ္ထားတာ ျမင္ရေတာ့ ဝမ္းသာမိတယ္။ စက္ခ်ဳပ္သင္ရတာ စစတုန္းကေတာ့ ခက္ေတာ့ စိတ္ေတြတုိတယ္။ သြား မခ်ဳပ္ေတာ့ဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ ဆရာမကုိ ေျပာၿပီး အက်ႌကို ပစ္ထားခဲ့တာ။ ေနာက္က်ေတာ့ မသြားေတာ့ဘူး။ ဆရာမက ဘာျဖစ္လုိ႔တုံးေမးေတာ့ ‘ဆရာမရယ္ စက္ႀကီးက ရမွ မရ တာ’ လို႔ဆိုေတာ့ ‘အခ်ိန္တန္ရင္၊ ဆရာမ တုိ႔ သင္ေပးရင္ သမီးတုိ႔ တတ္သြားမွာပဲ’ လို႔ ဆရာမက ေျပာတာနဲ႔ သမီးက ျပန္ဝင္တာ။ ျပန္ဝင္ၿပီးေတာ့ အဲဒါႀကီးကုိ ျပန္ခ်ဳပ္တာ။ တခါတေလက် ကင္းခ်ည္ေတြ တပ္တဲ့အခါက်ရင္၊ အပ္ေပါက္တပ္္တဲ့အခါက်ရင္ လူက အိုက္ျပီး ေညာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္တုိတယ္။ တခါတေလက် ခဏေလး ၿပီးသြားတယ္ဆုိရင္ စိတ္မတုိေတာ့ဘူး။ အခု နည္းနည္းခ်ဳပ္တတ္ၿပီ။ အက်ႌလည္း နည္းနည္း ကုိက္တတ္ၿပီ။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ ‘ကုိယ္တုိင္ ကုိက္တတ္ၿပီဆိုရင္၊ ကိုယ့္ပံုနဲ႔ကိုယ္ ဆဲြၿပီး ခ်ဳပ္တယ္၊ ဘာညာဆုိရင္ ဆရာမက အပုိဆုပါ ခ်ေပးမယ္’ တဲ့။ စက္ခ်ဴပ္သင္ရတာ သမီးအတြက္ ပညာရတယ္၊ အျပင္ေရာက္ရင္ ထမင္းခ်က္ၿပီး ေရာင္းရင္ေရာင္း၊ မေရာင္းရင္ ဒီအပ္ခ်ဳပ္စက္ေလး ကုိယ္တုိင္ မဝယ္ခ်င္၊ မေထာင္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ေတာင္မွ သူမ်ားဆီမွာ စက္ခ်ဳပ္ ေလး ဘာေလး ဝင္လုပ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔။ သမီးက အဲဒါမ်ိဳး ေတြးမိတာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္စရာဝယ္ရင္ စာရင္းကုိင္ တဲ့အခါ စာေရးရေတာ့ စာလံုးအမွန္လည္း ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပုိက္ဆံေတြ၊ ဘာေတြလဲ ကုိယ္ တြက္တတ္ေအာင္ ေစ်းဝယ္ရင္းနဲ႔ ေစ်းက ဘယ္ေလာက္က်တာ၊ ကုန္တာ ...အဲဒီလုိမ်ိဳး တြက္တတ္လာၿပီ။
အင္း ...ေရွ႕ကုိ ေစ်းေရာင္းမယ္လုိ႔လည္း စဥ္းစားထားတယ္။ အိမ္ကုိျပန္လုိ႔ ရခဲ့ရင္ ေစ်းေရာင္းစား မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။ အိမ္မွာက အေဒၚတေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အရင္တုန္းကလုိပဲ ေရာင္းစားမွာ။ အရင္တုန္းက ေရာင္းဖူးတယ္။ အေမႀကီး ေရာင္းသလုိ ပဲျပဳတ္၊ တညင္းသီးျပဳတ္ လုိက္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ အေမႀကီးမရွိေတာ့ အိမ္မွာ အေဒၚနဲ႔ က်န္႔ခဲ့ေတာ့ ဖရဲသီး လိုက္ေရာင္းတယ္။ အိမ္မွာလည္း အေဒၚက ပစၥည္းေတြ စုေဆာင္းထားတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ၊ မသုံးဘူး၊ သူ႕တေယာက္တည္း ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဒၚက မဖြင့္ခုိင္းမွာ ေၾကာက္တယ္။ ပစၥည္းက အေဒၚနဲ႔၊ သမီးနဲ႔ အေမြက တေယာက္တဝက္ရမွာဆုိေတာ့ေလ။ အေဒၚမရွိေတာ့ရင္လည္း သမီးတေယာက္တည္း ရမွာဆုိေတာ့ေလ။ အေဒၚက သမီးရွိတုန္းကေတာ့ ေယာက်္ား မရွိဘူး။ အခုေနာက္ပုိင္း ေယာက်္ားရသြားၿပီလုိ႔ ေျပာတာပဲ။ ဗုိက္ႀကီးေနၿပီတဲ့။ ၾကယ္ႀကီးက ေျပာ တာ။ ဟုိတခါတုန္းက ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဖုန္းကုိ ဆက္တာေလ။ လမ္္းေဘးသားေတြက နံပါတ္ေျပာတာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက သူ သမီးကုိ ေျပာျပတယ္။ အေဒၚမပါရင္ေတာ့ သမီးမွာ ဘာမွ မရွိဘူး၊ အရင္းအႏွီးလည္း မရွိဘူး။ အုိးေတြ၊ ခြက္ေတြလည္း မရွိဘူး။ အရင္းအႏွီး၊ အုိးေတြ၊ ခြက္ေတြရွိရင္ေတာ့ ဖြင့္မွာ။ ကုိယ့္ဘဝလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ေရး တခုခု စဥ္းစားလို႔ရတယ္။ တခုခု စဥ္းစားတယ္ဆုိတာ ...သမီး အခု ေရႊမရွိဘူးဆုိရင္ ေရႊေလး ဘာေလး လုပ္ထားလုိ႔ရတယ္။ ၿပီးရင္ ဟင္းေလး ဘာေလး ေရာင္း။ ကိုယ့္လက္ထဲ ပုိက္ဆံနည္းနည္း မ်ားလာရင္ ကုန္စံုဆုိင္လည္း ဖြင့္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ပုိက္ဆံက တေန႔ တေန႔ တုိးသြားရင္ေလ။ အဆင္ေျပၿပီ ဆုိ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ကုိယ္လုပ္တတ္တဲ့ဟာေလးကုိ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ေရာင္းခ်င္တယ္။ သမီး အခု စာေတြ ေရးတယ္၊ သခ်ၤာတြက္တယ္၊ ပံုျပင္စာအုပ္လည္း ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားအေလာင္း၊ ဟဝွာေလ ...မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ စာၾကည့္တုိက္က ငွားၿပီးေတာ့ စင္ဒရဲလားတုိ႔ ဖတ္တယ္။ ကဗ်ာ ေရးထားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ က်ေတာ့ သမီး စိတ္မရွည္လုိ႔ မသင္ဘူး။ စိတ္မရွည္တာက ဟိုလို ... စစခ်င္း ဖြင့္တဲ့ ခလုတ္ကုိေလ။ အဲဒါႀကီး ကုိ မဖြင့္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီအေကာင္ေလးေတြကုိ အရင္ ႏွိပ္ေနရတာ။ အဲဒီအေကာင္ေလးေတြကုိ ေဆာ့ေနရတာ။ အဲဒီအေကာင္ေလးေတြ ၿပီးသြားေတာ့လည္း ေနာက္အေကာင္တေကာင္ ေျပာင္းတယ္။ အဲဒီအေကာင္ၿပီးေတာ့လည္း ဂဏန္းစာလံုးေတြ ႏွိပ္ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာလံုးႏွိပ္ရင္ ဘယ္စာလံုးက ဘယ္ျပန္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ တိုက္ပင္က်င့္တာ ဆိုတာေလ။ အဲဒါ မႏွိပ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ကလည္း ကိုက္လို႔ မႏွိပ္ေတာ့ဘူး။