မုိးေက်ာ္ဇင္ ● အက်ႌဝတၳဳ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၆
ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနနည္းနည္းျမင့္ေနၿပီ။ ေနေရာင္ထဲ အပူဓာတ္ေလးေတာင္ မစို႔မပို႔ ပါေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ မဟာေစတီေတာ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ျပန္၊ တနဂၤေႏြေန႔လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ရင္ျပင္ေတာ္က်ယ္ႀကီးမွာေတာင္ လူေတြဆိုတာ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ထီးကေလးဖြင့္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လက္ယာရစ္ တပတ္ ပတ္ၾကတယ္။ ေျခလွမ္းေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ေစတီစိန္ဖူးေတာ္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ေစတီေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေလာင္း၊ ၾကာလွန္ၾကာေမွာက္ေတြနဲ႔ ဘီလူးပန္းဆြဲေတြက အႏုလက္ရာေတြကို ေငးေမာလိုက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရင္ျပင္ေပၚက သူလို ကိုယ္လို ဘုရားဖူး ေတြကို စပ္စပ္စုစု လိုက္ေငးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေမြးနံေထာင့္ ၿဂိဳလ္တိုင္ေတြက ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေလးေတြမွာ ပန္းလွဴ၊ ေရသပၸါယ္၊ ေမြးနံတိရစာၦန္ရုပ္တုေလးေတြကို အလကားရတဲ့ ေရေတြ မဟားတရားေလာင္းေပါ့။ ဘယ္ေခတ္ကာလက ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ ပညက္ခဲ့မွန္း မသိပါဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ၊ ကိုယ္လည္း လုပ္တာပါပဲ။ လူေတြ သြားလာေနၾကတဲ့ၾကားမွာပဲ ဦးသံုးႀကိမ္ ပုဆိန္ေပါက္ၿပီး ရသမွ် ဘုရားရိွခိုးေလးေတြ ကမန္းကတန္း႐ြတ္လိုက္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတာ အဲ့ဒါသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ဘုရားကိုေတာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ ၾကည္ညိဳရတဲ့အျဖစ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားကိုလာရင္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လာခ်င္တယ္။ တိတ္တိ္္္တ္ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ၾကည္ညိဳခ်င္တယ္။ ဘုရား ေပၚတက္ရင္ေတာင္ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္သြားတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး။ အေရွ႕ဘက္မုခ္ကပဲ ခပ္ေျဖးေျဖး လမ္း ေလွ်ာက္တက္ခ်င္တာ။ ခုလည္း အေရွ႕ဘက္မုခ္က တက္ခဲ့တာပဲ။ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးနဲ႔ ဓမၼာရုံေတြ၊ နိဗၺာန္ ကုန္ဆိုင္ေတြ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေရွ႕တည့္တည့္က စီးမိုးေနတဲ့ ေရႊေတာင္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတာဟာ ဘုရားလာဖူးရျခင္းရဲ႕ ေရွ႕ေျပးပီတိတခုပဲ။ အေရွ႕ဘက္ေစာင္းတန္း ရွည္ႀကီးအတိုင္း တက္ၿပီဆိုလည္း ဗုဒၶဝင္ရုပ္ႂကြေတြ၊ နိဗၺာန္ကုန္ဆိုင္ေတြ၊ ဘုရားေရာက္ အမွတ္တရပစၥည္းဆိုင္ေတြကို ၾကည့္ေငးလိုက္၊ ေစ်းေမးလိုက္နဲ႔ တက္ရတာလည္း အရ သာတမ်ိဳးပါပဲ။ တခု ပဲ။ ဘုရားပန္းေရာင္းသူေတြရဲ႕ ေစ်းေခၚသံေတြကိုေတာ့ ေရွာင္တိမ္း တက္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါလည္း ခံစားတက္ရင္ အရသာတမ်ိဳး တိုးတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေရႊသကၤန္းအတြက္ အလွဴေငြ သြားလွဴၾကတယ္။ ထီးေတာ္ေဟာင္းကို သြားၾကည့္တယ္။ ဖူးလို႔ဝ၊ လွဴလို႔ၿပီးေတာ့ ျပန္ရုံေပါ့ဗ်ာ။ ဖိနပ္အပ္ခဲ့တဲ့ အေရွ႕ဘက္မုခ္ကပဲ ျပန္ဆင္းရုံေပါ့။ အဲ - မိန္းမက ဆႏၵသစ္တခု ထပ္ တိုးလာတယ္။ "တရားထိုင္ခ်င္ေသးတယ္"တဲ့။ ထိုင္ေပါ့။ သူ႔ဝါသနာကို သိၿပီးသားပဲ။ အခါႀကီးရက္ႀကီး ရုံးပိတ္ ရက္ေတြဆို အိမ္မွာ နားနားေနေန၊ သြားသြားလာလာ မရိွဘူး။ တရားစခန္းတခုခုေတာ့ ဝင္ေနက်။ ခုလည္း အင္းေပါ့ေလ။ ဒါမ်ိဳးက ေနာက္မွလုပ္ကြာလို႔ ရက္ေရႊ႕ခိုင္းလို႔ သင့္တာမွ မဟုတ္တာ။
တရားထိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ နီးရာေနရာ ေခါက္ခနဲ ထိုင္ခ်လို႔ အဆင္ေျပတာမွ မဟုတ္တာ။ တရားအားထုတ္ဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္တေနရာေတာ့ လိုအပ္တာပဲေလ။ ဒါနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ပတ္လည္ေလွ်ာက္ ၿပီး ေနရာရွာရျပန္တယ္။ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ႀကီး က်ယ္ျပန္႔သေလာက္ ဇရပ္ေတြ၊ တန္ေဆာင္းေတြလည္း ေပါပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ တကယ္တမ္း ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့တေနရာရွာရတာေတာ့ ခက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ဘုရားရိပ္ခိုသလိုလိုနဲ႔ ဘုရားေခ်ာင္ လာခိုၾကသူေတြကလည္း အမ်ားသား။
ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္မိေတာ့ တန္ေဆာင္းႀကီးတခုမွာ အဆင္ေျပတဲ့တေနရာ သြားေတြ႕တယ္။ ေစတီေတာ္ႀကီးကိုလည္း အာရုံျပဳလို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာပဲ။ ဘုရားေခ်ာင္ လာခိုသူေတြလည္း မရွိဘူး။ သီလရွင္အိုႀကီးတပါးပဲ ပုတီးထိုင္စိပ္ေနတာ။ ဇနီးသည္လည္း နီးစပ္ရာ ဖ်ာေလးတခ်ပ္ဆြဲယူၿပီး တရားထိုင္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပင္ရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ျပင္ တာက တရားထိုင္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတရားထိုင္တာကို ၿပီးေအာင္ေစာင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတာပါ။ သူတရားထိုင္ရင္ အနည္းဆံုး ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္၊ တစ္နာရီေတာ့ သြားေရာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပုဆိုးခါးၾကားက ဖုန္းေလးထုတ္၊ အင္တာ နက္ဖြင့္ၿပီး ထိုင္ ပြတ္ေနရေတာ့တာ။ ဒါက ဒီေန႔ လူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္းနဲ႔ ေငြျဖဳန္းနည္းကိုး။
နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ မိန္းမကိုၾကည့္ေတာ့လည္း စထိုင္လိုက္ကတည္းက ထိုင္ေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ တုပ္တုပ္ကို မလႈပ္ေသးတာ။ သီလရွင္အိုႀကီးကလည္း ပုတီးတေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ ရိွေနတုန္း။ တန္ ေဆာင္းေအာက္ ခဏဆင္းၿပီး ဟိုနားဒီနား ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ အရံေစတီေတာ္ေတြ၊ တဝဂူဘုရားဆင္းတု ေတာ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ မထူးပါဘူး။ အရင္လိုပါပဲ။ သူလိုကိုယ္လိုပါပဲ။ အခ်ိန္ပိုလို႔ လာ တဲ့သူေတြ၊ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ ေရာက္ခဲ့သူေတြ၊ အပူေလာင္လို႔ ေျပးလာၾကသူေတြဟာ ရင္ ျပင္ေတာ္ေပၚ တလႈပ္လႈပ္ တ႐ြ႐ြေပါ့။ အေမႊးတိုင္နံ႔ေတြ၊ ပန္းမ်ိဳးစုံ ရနံ႔စူးစူးေတြဟာ ရင္ျပင္ ေတာ္ေပၚ ေဝ့ဝဲေနတာပါပဲ။
မိန္းမတရားထိုင္ေနတဲ့ တန္ေဆာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူတေယာက္ ထပ္တိုးေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အမ်ိဳးသား တေယာက္ပဲ။ အသက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ သုံးဆယ့္ငါး ပတ္ခ်ာလည္ေပါ့။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္အ ေမာင္းေကာင္း ေကာင္းနဲ႔။ အဝတ္အစားက သိပ္သားနားလွတယ္မဟုတ္ေပမယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေသေသသပ္သပ္။ နာမည္ႀကီးေရႊဆိုင္တံဆိပ္ရိုက္ထားတဲ့ တီရွပ္အျဖဴေလးက သူ႔ကိုယ္မွာ ကပ္လို႔။ တျခားအမ်ိဳးသားေတြလိုပဲ ဟြာေဝးတံဆိပ္ဖုန္းကို ပုဆိုးခါးၾကား ထိုးညႇပ္ထားတယ္။ သူ႔ ကို ကြၽန္ေတာ္ အာရုံစိုက္မိသြားတာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ တန္ေဆာင္းထဲ ဗုဒၶ ဆင္းတုေတာ္ေရွ႕က သူ႔အမူအရာေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့။
သူဘုရားရိွခိုးေနပုံက သူလိုကိုယ္လို အမူအရာမ်ိဳးထဲက မဟုတ္ဘူး။ က်က်နနထိုင္ ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အာရုံျပဳ ရိွခိုးေနတာ။ လက္အုပ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ခ်ီထားတယ္။ နဖူးက နည္းနည္း အက်ဥ္းဖက္ပါတယ္။ ဆံပင္က ခပ္တိုတို ခပ္ေကာက္ေကာက္ေပမယ့္ ဆံပင္ ေဒါက္ရွည္ရွည္ေတြက ပါးသိုင္းေမႊ ခပ္ေရးေရးနဲ႔ တဆက္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားရိွခိုး ကို မတုိးမက်ယ္ ႐ြတ္လို႔။ မိွတ္မထားဘဲ ဘုရားကို အာရုံျပဳ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ႏူးည့ံဓာတ္ေတြ အျပည့္။ ဒီလူဟာ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္။ မိသား စုလည္း မပါ။ အဓိ႒ာန္တခုခု လာဝင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘုရားေျခရင္းက ဘာသာေရးလိုက္စားတဲ့ တကၠစီဆရာ တေယာက္လား။
ဖုန္းဖြင့္ ဂိမ္းကစားဖို႔ စိတ္ကူးထားတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လူေတြကို စိတ္ဝင္တစားေလ့လာတဲ့ ဗီဇက ဒီဘု ရားရင္ျပင္မွာမွ ကိုယ္ထင္လာျပေနေတာ့....။ အင္း .. ဒါေၾကာင့္ အေဖက ေျပာတာ။
"မင္းက ဉာဏ္ေလးေတာ့ ေကာင္းခ်င္ပါရဲ႕ကြာ၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနတာက ခက္ေနတယ္ "တဲ့။
အေဖက သူ႔သားရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး ေကာင္းကြက္ေလးကို အျပည့္အဝခ်ီးက်ဴးဖို႔ မခ်င့္ မရဲ ျဖစ္ေနရွာပုံပဲ။ အေဖေျပာတာလည္း မိဘဘက္ကျပန္ၾကည့္ေတာ့ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဘယ္မိဘျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ထူးခြၽန္ေစ ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဉာဏ္ေကာင္းၿပီေဟ့ဆိုလည္း ေက်ာင္းပညာေရးမွာပဲ ေကာင္းေစခ်င္မွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္ပဲ။ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ဉာဏ္ေကာင္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အတန္းတိုင္း ဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး ျဖတ္ သန္းခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ဉာဏ္ေကာင္းတာက လူေတြကို မွတ္မိတဲ့ ဉာဏ္မ်ိဳး။ တေနရာရာမွာ တဒဂၤျဖစ္ျဖစ္ အာရုံစိုက္ၾကည့္မိလိုက္ရင္ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာ ျပန္ေတြ႕ပါေစ၊ တန္းခနဲကို မွတ္မိသြားတာ။ တကယ္ေတာ့ အာရုံစိုက္မိလို႔ေပါ့။ ဝိပႆနာ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ မ်က္စိအၾကည္နဲ႔ ျမင္စိတ္နဲ႔ သြားတိုးတိုက္မိတာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အေဖ၊ ရဲအရာရိွေဟာင္းႀကီးကေတာ့ သူ႔နယ္ပယ္ထဲက ေနၿပီး ခ်ဥ္းကပ္သုံးသပ္ျပဖူးတယ္။
"ငါ့တူရ၊ မင္းက ဒႆနိကနဲ႔ ဘြဲ႕ယူၿပီး ရဲထဲဝင္ရမွာ၊ မင္းလိုမွတ္ဉာဏ္မ်ိဳးက ႏိုင္ငံျခားမွာ သိပ္အသုံးဝင္တာေပါ့ကြာ၊ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္းမွာ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္ရင္ ဥပေဒေလာကအတြက္ သိပ္အားကိုးရမွာကြ"
႐ြဲ႕ေျပာတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က အစိုးရဝန္ထမ္းလုပ္ဖို႔ လည္း အစီအစဥ္မရိွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး စိတ္မဝင္စားမိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အေဖ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းေနတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမႈခင္းေလာကေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္လိုက္ပါဘူး။ ပီတိျဖစ္တာေတာ့ ဝန္ခံရမွာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဘြဲ႕ရတာ ဒႆနိကနဲ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ မုန္းတယ္။ ၿပံဳးတယ္။ ငိုတယ္။ တျခားသူေတြလိုပါပဲ။ အဲ လူ ေတြကိုေတာ့ တခါေတြ႕ၿပီးရင္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ အရင္အတိုင္းေပါ့။
မၾကာပါဘူး၊ ခဏေနေတာ့ အဲ့ဒီလူ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္ထဲက တျခားလူေတြလိုပဲ လူေတြၾကားထဲ ေရာေႏွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ေနေရာင္က အျပင္းဘက္ပါလာၿပီ။ မိန္းမကလည္း တုပ္တုပ္မလႈပ္ေသးဘူး။ သီလရွင္အိုႀကီးရဲ႕ စိပ္ပုတီးလံုးေတြ ထိပြတ္မိသံေတြကလည္း တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္ေနတုန္း။ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဖုန္းျပန္ ပြတ္ရမလိုလို၊ လူေတြပဲ လိုက္ၾကည့္ေနရမလိုလို၊ တရားဝင္ထိုင္ေနရမလိုလို။
ေနာက္ နာရီဝက္ၾကာေတာ့ မိန္းမ တရားျဖဳတ္ၿပီး ထလာတယ္။ ၿပီးၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တန္ေဆာင္းေပၚကဆင္းၿပီး အေရွ႕ဘက္မုခ္ အဆင္းကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္ ေက်ာက္ျပားအခင္းေတြက ပူစျပဳေနၿပီပဲ။ ေနာင္ ေတာ္ႀကီးေစတီနားက အရံေစတီေတြၾကား ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတေယာက္ မတ္တတ္ႀကီး ပုတီးစိပ္လို႔။ ပါး စပ္က တ႐ြ႐ြ႐ြတ္ၿပီး လက္က တေခ်ာက္ေခ်ာက္လႈပ္ေနေပမယ့္ ဦးေခါင္းက အရပ္ ဆယ့္ေျခာက္မ်က္ႏွာအႏွံ႔ လွည့္လည္လို႔။ ျပည္ပခရီးသြားတအုပ္က ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးကို ဝိုင္း ၿပီး ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတာ ေတြ႕ရေသးတယ္။
အေရွ႕ဘက္မုခ္နား ေရာက္ခါနီး တန္ေဆာင္းတခုေရွ႕က အျဖတ္ တစုံတခုကို ရိပ္ခနဲ ခံစားမိလိုက္တယ္။ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီးခါမွ ကြၽန္ေတာ္ ဆတ္ခနဲ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ...။ အိုး သူကိုး။ ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္စိမမွားဘူး။ သူမွသူပဲ။ ျမင္းေခ်းေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ကို ဟန္ပါပါကိုင္ၿပီး မတ္မတ္ႀကီး ရပ္ေနတာ။ မ်က္လံုးေတြက ရင္ျပင္ ေတာ္ႀကီးတခုလံုးကို စီးမိုးျမင္ေနရသလိုပဲ။ အဲ့ဒီမ်က္လံုးေတြထဲက မာေက်ာျခင္းအဆင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ဘယ္ေက်ာက္ မ်က္ပညာရွင္မွ ခန္႔မွန္းေရတြက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေမးရိုးႀကီးေတြဆိုတာ ထင္းခနဲ ကားေနၾကတာ။ မတ္တတ္ရပ္ ေနပံုက လည္း ေက်ာရိုးထဲ သံမဏိေခ်ာင္း ထည့္ထားသလို မာေက်ာေျဖာင့္တန္းလို႔။
"ဘာေငးေနတာလဲ ေယာက်္ားရဲ႕"
မိန္းမက ေနာက္လွည့္ေခၚလိုက္မွ သတိျပန္ဝင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္မိတယ္။ ဒါေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းက ေနာက္တၾကည့္ ၾကည့္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းေနတုန္း။
"ဘာလဲ ..ဘယ္သူ႔ၾကည့္ေနတာလဲ အသိေတြ႕လိုက္လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ "ဆိုၿပီး မိန္းမနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူ႔ပုံက မ်က္လံုးထဲက မထြက္ဘူး။ ေစာင္းတန္း ေလွကားရွည္ႀကီးအတိုင္းဆင္းလို႔ ေအာက္ေျခလမ္းေပၚသာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလူက မ်က္လံုးထဲ ေနရာယူထားတုန္း။ အိမ္ေရာက္ ေတာ့လည္း တဝဲဝဲ ျမင္ေနေသးတာ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အခုထိကို ျပန္ျပန္ျမင္ေနေသးတာ။
စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ။ ရိုးရိုးအရပ္ဝတ္အရပ္စားေလးနဲ႔ တန္ေဆာင္းေပၚလာၿပီး ဘုရားရိွခိုးေနတုန္း ကေတာ့ တကယ့္ကို ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းလို႔။ ေနာက္တနာရီေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ ျမင္းေခ်းေရာင္အက်ႌနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ လိုက္ရတယ္။ ဒီလူမွ ဒီလူတေယာက္တည္းပါပဲ။ အသားအေရာင္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ နဲ႔ ဆံပင္ေဒါက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပါးသိုင္းေမႊးေရးေရးနဲ႔ ဆက္သြားပံုကအစ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာေပါ့။ ေျပာင္းလဲသြားတာဆိုလို႔ အက်ႌေလးပါပဲဗ်ာ။ အက်ႌ အေရာင္ေလးပဲ ေျပာင္းသြားတာပါ။
ဒီအက်ႌအေရာင္ေလး ေျပာင္းဝတ္လိုက္တာနဲ႔ ဒီလူ႔မ်က္ႏွာေရာ ကိုယ္ေနဟန္ထားပါ ဆန႔္က်င္ဘက္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာဗ်။ ဘာျဖစ္ရတယ္ မသိပါဘူး။ ဒီအက်ႌမွာ ဘယ္လိုတန္ခိုးသတၱိေတြ ပါဝင္ေနလဲမသိပါဘူး။ X - MEN ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္မင္း သားလို သံမဏိကိုယ္က်ပ္ဝတ္လိုက္တာနဲ႔တင္ ပါဝါေတြ ခ်က္ခ်င္းတက္လာသလိုပါပဲ။
လူေတြ ေျပာေလ့ေျပာထရိွတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့သူ ရုတ္တရက္ ခ်မ္းသာသြားရင္ စိတ္ဓာတ္ပါေျပာင္းသြားတယ္ ဘာညာေပါ့။ ခု ဒီလူက အက်ႌအေရာင္ေလးေျပာင္းသြားရုံနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္တဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာပါ လိုက္ေျပာင္းသြားတာ။
အင္း ..အဲ့ဒီကတည္းကပဲဆိုပါေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း လူေတြကိုၾကည့္ရင္ သူတို႔ အက်ႌေတြကိုပါ သတိထားၾကည့္ၾကည့္လာ တတ္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ။
မိုးေက်ာ္ဇင္