လွေက်ာ္ေဇာ - ေမၿမိဳ႕ (သို႔မဟုတ္) ျပင္ဦးလြင္
(မိုးမခ) ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၈
ေမၿမိဳ႕ဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအတြက္ “ ခိုက္ ” တယ္လို႔ အဘြားမ်ားက ဆိုေလ့ရွိပါတယ္၊ ေျပာလည္းေျပာစရာပါပဲ၊ ကၽြန္မတို႔မိသားစု ေမၿမိဳ႕ကို ေဖေဖစစ္မႈထမ္းကာလတေလွ်ာက္ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေျပာင္းဖူးပါတယ္၊
(၁) ၁၉၄၆-၄၇၊ ကၽြန္မ ၆ လသမီးအရြယ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြဖြင့္တဲ့ “ အထူးဗိုလ္သင္တန္း ” ကို ေဖေဖတက္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုသံုးဦး (ေဖေဖ၊ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မ) ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့တာဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါ၊ အဲဒီအေခါက္က တႏွစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ဘာျပႆနာမွလည္း မတက္ခဲ့ပါဘူး၊
(၂) ၁၉၄၉၊ ေဖေဖေျမာက္ပိုင္းတုိင္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေနရာက ရန္ကုန္စစ္ရုံးခ်ဳပ္က ျပန္ေခၚၿပီး၊ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ခန္႔အပ္ကာ နာမည္ေက်ာ္ “ အင္းစိန္တိုက္ပြဲ ” တိုက္ရပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမေမနဲ႔ ဒုတိယသမီးစန္းတို႔ ေကအင္ဒီအိုမ်ားရဲ႕ဖမ္းဆီးျခင္းကို လအခ်ဳိ႕ခံရပါတယ္။
(၃) ၁၉၅၃ တရုတ္ျဖဴတိုက္ဖို႔ ေဖေဖေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ ေမၿမိဳ႕ကို တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၅၄-၅၅- ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဘုရင့္ေနာင္စစ္ဆင္ေရးႀကီးနဲ႔ ရန္ႀကီးေအာင္ စစ္ဆင္ေရးႀကီး မ်ားတိုက္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၆ တပ္မွဴးႀကီးမ်ားညီလာခံအၿပီး ေဖေဖမဂၤလာဒံုမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္အခ်ခံလိုက္ရၿပီး ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္က အၿငိမ္းစားေပးျခင္း ခံလိုက္ရပါတယ္။
အဲသလို ဒုကၡ သုကၡမ်ားနဲ႔ ႀကံဳရလို႔ “ ခိုက္္တယ္ ” လို႔ အဘြားမ်ားက ေျပာဟန္တူပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေမၿမိဳ႕ဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုကို ေလာကဓံလႈိင္းအတက္အက် အရိုက္အပုတ္၊ ခပ္ျပင္းျပင္းေတြကိုခံႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ ေဒသအျဖစ္ မွတ္ယူထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖလွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္တဲ့ကာလ တရုတ္ျဖဴတိုက္ထုတ္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြေအာင္ျမင္ၿပီးျပန္အလာ ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ထြက္ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ပြဲေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲလုပ္ခဲ့ၾကတာကို ကၽြန္မတို႔မွတ္မွတ္ရရ ႀကံဳခဲ့ရသလို ေဖေဖ့ကို မဂၤလာဒံုမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ဖမ္းထားစဥ္၊ ေကာလဟလအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေန႔တထိတ္ထိတ္ ညတထိတ္ထိတ္ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကိုလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရလို႔ပါပဲ။
၁၉၅၅ ခုႏွစ္လယ္ေလာက္မွာ ေဖေဖရန္ႀကီးေအာင္တိုက္ပြဲအၿပီး ေမၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ ေအာင္ပြဲရၿပီး ျပန္လာတဲ့သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေဖေဖႀကိဳဆိုျခင္းခံရတာ ဒါဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က ေကအင္ဒီအိုမ်ားလက္က ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး ..စတဲ့ ၿမိဳ႕မ်ားကို ျပန္သိမ္းၿပီး၊ ဘရင္းကယ္ရီယာေပၚကရပ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာတဲ့ ေဖေဖကို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က ရပ္ၿပီး တခ်ဳိ႕က လက္ခုပ္တီး၊ တခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ႀကိဳဆိုေနတဲ့ပံုေတြ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္ သတင္းကားေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အခု ေမၿမိဳ႕ကႀကိဳဆိုတဲ့ပြဲကေတာ့ မ်က္ျမင္ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ပြဲပါ။
အဲဒီေန႔က ေဖေဖက အနီးစခန္းေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္စစ္ရုံးခ်ဳပ္ကို အရင္သြားသတင္းပို႔ရဟန္ ရွိပါတယ္။ မဂၤလာဒံုကမွ တပ္မေတာ္ေလယာဥ္နဲ႔ ေရာက္လာတာပါ။
ေမၿမိဳ႕ဟာ အလြန္လွတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အထူးသျဖင့္ ခ်ယ္ရီပန္းေတြပြင့္တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ပန္းရင့္ေရာင္ တပင္လံုးဖံုးသြားေအာင္ ပြင့္တာပါ။ ေလယာဥ္ကြင္းတည္ရွိတဲ့အနီးစခန္းရြာကေလးဟာ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ ၁၀ မိုင္ ေလာက္ေ၀းပါတယ္။ မႏၱေလး-ေမၿမိဳ႕ကား လမ္းဟာ ၄၂ မိုင္ရွိၿပီး ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း အေကြ႔ အေကာက္ေတြနဲ႔ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္သြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီးစခန္းကစၿပီး လမ္းဟာ ေျဖာင့္သြားပါေတာ့ တယ္။ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ တန္းစီစိုက္ထားပါတယ္။ အနီးစခန္းက ေမၿမိဳ႕ကိုတက္ လာတဲ့အခါ ခ်ယ္ရီေတြပြင့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔တိုးရင္ အဲဒီခရီးလမ္းျမင္ကြင္းကို တသက္ပတ္လံုး ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲသေလာက္လွတာပါ။
ေဖေဖ့ကို အနီးစခန္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းလက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားကေရာ ေမၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားကေရာ၊ ၀ိုင္းႀကိဳဆိုၾကၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ကားတန္းႀကီးနဲ႔ ေခၚလာပါတယ္။ အဲဒီကားတန္းႀကီးက တၿမိဳ႕လံုးကို ပတ္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ ေစ်းသူေစ်းသားေတြ ရုံးလုပ္သား စသျဖင့္ တၿမိဳ႕လံုးရွိရွိသမွ်လူကုန္ထြက္ႀကိဳတာပါ၊ တပ္စခန္းေတြကလည္း တပ္အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ကေလးဘုစုခရုနဲ႔ အကုန္ထြက္လာၾကပါတယ္။ တၿမိဳ႕လံုး တရုန္းရုန္းနဲ႔ပါ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မက ေမၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွာရွိတဲ့ စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ကြန္ဗင့္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေနတာပါ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔တေတြ မနက္ကတည္းက ေက်ာင္းေရွဩကလမ္းမႀကီး တဖက္တခ်က္မွာရပ္ၿပီး ေဖေဖတို႔ကားတန္းႀကီးကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အၾကာႀကီးေစာင့္ရတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕က ကားတန္းႀကီးျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔တေတြ လက္ခုပ္ေတြတီးၾက၊ လက္ေတြေ၀ွ႔ယမ္းျပၾက၊ ပါးစပ္ကလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္ၾကနဲ႔ ကေလးဘာ၀ ေက်ာင္းမတက္ရတာကို ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို လည္ပင္းမွာ ပန္းကံုးႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မက “ ဟိုမွာေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ” လို႔ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။ ညီမစန္းက ေကြးေနေအာင္ ကပါေတာ့တယ္။ ထို႔အတူပဲ အဲဒီေက်ာင္းမွာတက္ေနတဲ့ က်န္စစ္တပ္ အရာရွိႀကီးမ်ားနဲ႔ အရပ္ဖက္အရာရွိေတြရဲဩ သမီးေတြကလည္း အဲဒီကားတန္းႀကီးထဲက သူတို႔အေဖေတြ ေတြ႔ရတဲ့အခါ တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ၾက၊ ကၾကနဲ႔ ပြက္ေလာရုိက္ေနပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ျဖစ္ျခင္း။
အဲဒီကားတန္းႀကီးနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုးပတ္ၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာ “ ဂုဏ္ျပဳပြဲ ” က်င္းပပါတယ္။ ညစာထမင္းစားပြဲႀကီးလည္း လုပ္ပါေသးတယ္၊ ေမၿမိဳ႕ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲမွာလည္းပဲ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးနဲ႔ပြဲေတြ၊ ဘာေတြခံတာလည္း မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေမၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားက ေဖေဖ့ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ ေျမတကြက္လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ ေဖေဖက လက္မခံခဲ့ဘူးလို႔ ေမေမက ျပန္ေျပာျပဖူးပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အလြန္စြဲလမ္းဖြယ္ ရုပ္ရွင္သတင္းကားႀကီး ၾကည့္ခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရႏိုင္ဘဲ ဘယ္ေတာ့ျပန္စဥ္းစားစဥ္းစား မေန႔တေန႔ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို အကုန္ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။
တႀကိမ္တခါက ကၽြန္မတို႔မိသားစုရဲ႕ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ “ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေလး ” ေပါ့၊
၃-၄-၂၀၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္မဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား။ အတြဲ(၁)။ ၿဖိဳးေမာက္သာ စာေပ။
ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၃၂) ကို တင္လိုက္ပါတယ္။
ပံုအတြက္စာ။ ။ တရုတ္ျဖဴစစ္ဆင္ေရးကာလအတြင္းက ေဖေဖ