ရဲထြဋ္ ● ပင္လယ္ထဲသုိ႔ စီး၀င္ေလသည္ (၀တၳဳတုိ)
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၆
အခန္း (၁)
အိမ္ေဘးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက တုံးေမာင္းေခါက္သံ (၅) ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ တကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနေပမယ့္ အိပ္ရာမွ မထမျဖစ္ မခ်ဳိ ထလိုက္ရသည္။ ဖယ္ရီကားက ေျခာက္နာရီေရာက္ မည္မဟုတ္လား။ တေခါေခါေဟာက္၍ ႏွစ္ ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကိုေတာ့ မႏႈိးရက္ေသး၊ အိပ္ပါေစေလ။ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသး သည္ပဲဟု ေတြးမိသည္။ ငါးဆူေတာင္နဲ႔ ဆူးေလ လိုင္းကားေမာင္းေနသည့္အေဖက နံနက္ ၂ း ၃၀ ထဲ အိပ္ရာက ထသြားရ သည္။ မႏွစ္တုန္းကအထိ အေဖက ေန႔လည္ (၃) နာရီဆိုအလုပ္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမဲ့ အခုရက္မ်ားမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ တန္းစီေနရ၍ ည (၈) နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္ဟု အေမက ေျပာျပသည္။
“ညည္းအေဖကိုေလ ညည ႏွိပ္ႏွိပ္ေပးရတာ အရင္ကထက္ ပိုၾကာတယ္ဟဲ့” ဟုအေမက ညည္းေသးသည္။ အသက္ (၇၀) နားနီးေပမဲ့ အခုထိ ကားေမာင္းေနရေသးတဲ့ အေဖ့ကို “အေဖရယ္ ကားမေမာင္းပါနဲ႔ေတာ့၊ သမီးတို႔ေကြၽးပါ့မယ္” ဟု ေျပာခ်င္ တာ တပိုင္းကုိေသေနေပမဲ့ ေျပာလို႔မထြက္။ သမီးရဲ႕မူႀကိဳလခက မခ်ဳိလစာရဲ႕တ၀က္ေလာက္ ကုန္သည္မို႔လား။ အိုဗာ တိုင္ ေန႔တိုင္းဆင္းေနရ၍ ည (၁၀ နာရီခဲြ) ေလာက္မွ မခ်ဳိအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖက အိပ္ရာ၀င္ေနၿပီ။ မခ်ဳိအိပ္ရာကထေတာ့ အေဖက ကားစတီယာရင္ကုိ ကိုင္ေနရခ်ိန္ တအိမ္ထဲေန သားအဖေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရတဲ့အျဖစ္က ဘယ္ဘ၀က ဝဋ္ ေႂကြးေတြလဲဟု မ်က္ႏွာသစ္ရင္း နာနာက်င္က်င္ ေတြးေနမိသည္၊
ေျခာက္နာရီမတ္တင္းေလာက္ ဖယ္ရီေရာက္လာေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုဆဲြကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဒေရာေသာပါး ေျပး တက္ရသည္။ “အေမေရ - သမီးကို နည္းနည္းဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါဦး။ ညကကုိယ္ပူၿပီး ကေရာင္ကတန္းေတြေျပာတယ္” ဟု ကားမထြက္ခင္ မွာရေသးသည္။
စက္ရုံထဲေရာက္လုိ႔ တေနကုန္ခ်ည္ဆဲြရကာ စိတ္မေျဖာင့္။ သမီးေနမွေကာင္းပါ့မလား၊ အေမက သူ႔ေျမးကိုဂရုစိုက္ေပမဲ့ သူ႔မွာလည္း ခ်က္ရျပဴတ္ရ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရတာမို႔သမီးကို ၾကည့္မွ ၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနမိသည္။ အေရးထဲ ဒါဇင္ ေၾကးနဲ႔ စက္ဆဲြရတာမို႔ ဒါဇင္ မက်မွာလည္း စိုးရျပန္သည္။
တနဂၤေႏြေန႔ပင္ နားရက္မရွိဘဲလုပ္ရေတာ့ ဒီအလုပ္ကို ၿငီးေငြ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ နံနက္ (၈) နာရီမွာ စအလုပ္၀င္ၿပီး ည (၉) နာရီမွ အလုပ္သိမ္းရသည္။ မဂၤလာဒုံခေရပင္လမ္းခဲြမွ ေျမာက္ဥကၠလာပပတ္၍ ပတၱျမားလမ္းဘက္ကေနၿပီးမွ ေထာက္ၾကန္႔ ကို၀င္တာမို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြၿပီ။ ေမာေမာႏွင့္ အေမခ်က္ထားေသာ ထမင္းကိုစားၿပီး တီတီတာတာေျပာလာ ေသာ သမီးေလးရဲ႕စကားမွာပင္ ၾကည္ႏူးစိတ္မ၀င္ႏိုင္ေတာ့။ အိပ္ရာထဲထိုးလွဲၿပီး သစ္တုံးႀကီး တတုံးလို မလႈပ္မယွက္ အိပ္ေမာက်သြားတာ မ်ားသည္။
အခန္း(၂)
သဲသဲတို႔လင္မယားကို အင္မတန္ကံေကာင္းသည္ဟု လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ေျပာၾကသည္။ သဲသဲရဲ႕ကိုကိုက တရုတ္ စကား ထမင္းေရေသာက္ေျပာတတ္တာကို သေဘာက်သြားတဲ့သူေဌးက သဲသဲတို႔ကို သူပိုင္ BP Top သိုးေမႊးစက္ရုံမွာ အ လုပ္ခန္႔ခဲ့သည္။ အဲသည္အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနလို႔ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ လုပ္မေပးေပမဲ့ ဘတ္ (Top Work Permit) ကို သူေဌးက သဲသဲတို႔လင္မယားအတြက္ တကူးတကနဲ႔ လုပ္ေပးရွာသည္။ အလုပ္သမားလက္မွတ္က ဘတ္ေငြ (၄၁၀၀) က်သည္ဟု ေျပာသည္။ အလုပ္ရွင္သူေဌးက တလဘတ္ (၄၀၀) ျဖတ္ယူမည္ဟု သိရသည္။ ဒါေပမဲ့ သဲသဲဓာတ္ပုံပါေသာ ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) ကို တခါမွမျမင္ဘူးခဲ့။ ဘတ္အစား ေဆးစစ္လက္မွကိုသာ ကိုင္ထားသည္။
သဲသဲတို႔လင္မယားအလုပ္လုပ္တဲ့ BP Top စက္ရုံက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ မယ္ပရယ္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိသည္။ အလုပ္သမား ၃၅၀ မွာ ထက္၀က္ခန္႔က မိန္းကေလးမ်ား။ ကိုကို႔ကိုမခဲြႏိုင္ေတာ့လို႔သာ တမ်က္ႏွာ တရြာထင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ရသည္။ သဲသဲအဖို႔ အားလုံးကတစိမ္းျပင္ျပင္ အရာရာက အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ ေရာက္စက ကိုကို႔ကိုမ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံရဲ။ သဲသဲတို႔ လင္မယားအတြက္ ခုႏွစ္ေပေလာက္က်ယ္သည့္ ေနရာေလးကို ပလစ္စတစ္စမ်ား၊ စကၠဴအထူ ျပားမ်ား၊ ကဒ္ထူျပား မ်ားႏွင့္ကာရံၿပီး အခန္းဖဲြ႔သည္။ စဦးဦးခ်င္းေတာ့ မည္သို႔ေနရမည္ပင္မသိ မ်က္ႏွာေတြထူအမ္းၿပီး အစစအရာရာ အေယာင္ ေဆာင္အမွားမွား ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုကို႔ေမတၱာျခဳံေတာ့ လုံပါသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ေနတတ္သြားသည္။
အခုတိုင္ မေနတတ္ဘဲ အၿမဲတမ္းစိတ္ညစ္ရတာက မနက္မနက္အိမ္သာတန္းစီရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူ ၄၀၀ နီးပါးမွ အိမ္ သာက စုစုေပါင္း (၁၀) လုံးဆိုေတာ့ အားလုံးဒုကၡ ေရာက္ၾကရသည္။ သည္ၾကားထဲ အိမ္သာႏွစ္လုံးကပ်က္ေနေတာ့ ဘူး ေလးရာ ဖရုံဆင့္အျဖစ္မ်ဳိး ႀကဳံရသည္၊ ေရခ်ဳိးကန္ကလည္း တခါ တခါ ေရျပတ္ေနရ၍ အေတာ္ၾကာသည္။ စက္ရုံတာ၀န္ ရွိသူေတြကို အေတာ္ႀကီး၀ုိင္းေျပာမွ ေရကားမ်ားေရာက္လာၿပီး ေရထည့္ေပးေလ့ရွိသည္။ မေျပာလို႔ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ေနသာသလို ေနေနၾကတာပဲ မ်ားပါသည္။
အလုပ္က မနက္ (၈) နာရီမွ ည (၉) နာရီ တခါတေလ ည (၁၁) နာရီအထိ လုပ္ရသည္ အခ်ိန္ပိုလုပ္အားခ လုံး၀မေပး။ တခါတေလ အလုပ္ရွင္မ်ားစိတ္လိုလက္ရရွိပါမွ တေယာက္ကို မားမားတထုတ္ ေ၀ေပးတာမ်ဳိး ရွိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗမာျပည္ထက္ေတာ့ သာေသးသည္ဟု ေျဖရမည္။ ဗမာျပည္တုန္းက ေျမာက္ဒဂုံကေန စက္မႈဇုံရွိ သိုးေမြးစက္ရုံမွာ သဲသဲ အလုပ္လုပ္ဖူးသည္။ မနက္ (၈) နာရီကေန ည (၁၀) နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရတာ တလမွ တေသာင္းငါးေထာင္ထက္ ပိုမရ။ အၿမီးႏႈတ္၊ ေခါင္းႏႈတ္နဲ႔ အေမ့ထမင္းအိုးကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မျဖည့္ႏိုင္ခဲ့။ အခု မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဗမာေငြနဲ႔ဆိုရင္ (၅၀၀၀၀) ေလာက္ရတာမို႔ ကံေကာင္းတာပဲလို႔ ေတြးရသည္။ တခုပဲရွိတာက တႏွစ္မွာ (၄) လေလာက္ ေအာက္တိုဘာလကစၿပီး ဇန္န၀ါရီေလာက္အထိ တခါတခါ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးအၿပီးအထိ အလုပ္မရွိတတ္ဟု သိရသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ပင္ပန္းေပမယ့္ ကိုကိုနဲ႔အတူရွိေနရတာမို႔ ေပ်ာ္ပါသည္။ တခါတေလ စက္ရုံထံက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ကုိကိုစကားေျပာေနတာေတြ႔ရင္ေတာ့ ငိုခ်င္လာသည္။ အေမ့ကုိလည္း သတိရသည္။ စိတ္ေကာက္ရတာလည္း ဖီလင္အၾကာ ႀကီး ယူလို႔မရပါ။ ကိုကို မေခ်ာ့ခင္က ေပ်ာ့ၿပီးသား သဲသဲပါကိုကို။
ကိုကိုကေတာ့ ကေလးလိုခ်င္တာ ႐ူးေနသည္။ လက္ရွိအေျခအေနအရဘယ္လိုမွ ကေလးယူဖို႔ စိတ္မကူးရဲ။ ကိုယ္၀န္ရွိလာၿပီ ဆိုရင္ အလုပ္ျပဳတ္တယ္လို႔ေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္၀န္မရွိေအာင္ ပိုၿပီးဆင္ျခင္ေနရသည္။ ဟိုတေလာက ရက္တြက္မွားၿပီး ကုိယ္၀န္ရွိလာၿပီထင္လို႔ ငိုရေသးသည္။ ကေလးလိုခ်င္လြန္းလို႔ပူဆာေနတဲ့ ကိုကို႔ကို ေခ်ာ့ေနရတာလည္း အလုပ္ တဖက္ပါ ပဲ။
အခန္း(၃)
ဘန္ေကာက္ကသူငယ္ခ်င္းက “ မင္းလာခ်င္လာခဲ့ေလ၊ လမ္းစရိတ္ငါစိုက္ထားေပးမယ္။ သည္ေရာက္မွ အလုပ္လုပ္ၿပီးျပန္ေပး ” ဟု ဖုန္းထဲက ေျပာသည္။ ၾကာရွည္စဥ္းစားမေနႏိုင္ဘဲ “ေအး.. မင္းေငြ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ကို ပို႔ေပး” ဟု ေျပာရသည္။ ေကာင္း ၿပီ သူငယ္ခ်င္း စိတ္ခ်ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ မိန္းမႏွင့္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို တိုင္ပင္ရသည္။
“သမီးကေတာ့ ေက်ာင္းပ်က္ေနမယ္။ သူ႔အေဒၚဆီမွာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔အပ္ခဲ့၊ မင္းကေတာ့ အေမ့အိမ္ ခဏျပန္ကြာ၊ (၃) (၄) လထက္ မၾကာဘူး၊ ငါ ေငြပို႔ေပးႏိုင္မွာပါ” ဟု ေျပာရသည္။
မိမိစီမံသမွ်ကို ေခါင္းခါေလ့မရွိေသာ ဇနီးသည္က ေကာင္းမယ္ဆိုလဲလုပ္ေလဟုဆိုသည္။ “ မင္းအေမအိမ္ကို အခုပဲသြားလုိက္ၾကရေအာင္ကြာ၊ သူလည္းသမီးကိုခ်စ္သားပဲ။ ဂရုစိုက္မွာပါ” ဟုေျပာရင္း ျမ၀တီေစ်းထဲမွ သေျပပန္းေရာင္း ေနတဲ့ မရီးထံသြားဖို႔ ဆန္မေလာ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္သည္။
ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပုိ႔ေပးတဲ့ ေငြေရာက္လာတာမို႔ မဲေဆာက္က ကယ္ရီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ လုပ္စုံစမ္းသည္။ ငါးရက္ေရႊ႕ခ်ိန္း၍ ေငြတေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ေတာင္းသည္။ အုန္းဖ်ံအထိ ကားနဲ႔သြားၿပီး အုန္းဖ်ံကေန ဘန္ ေကာက္အထိ ေျခလွ်င္ (၂) ရက္ခဲြ ေလွ်ာက္ရမယ္ဟု ဆိုသည္။ ေစ်းဆစ္မေနႏိုင္။ သေဘာတူလိုက္ရသည္။
ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာေတာ့ အုန္းဖ်ံကိုကားနဲ႔ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းျပကယ္ရီအျပင္ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ မွာ ေလးဦးပါသည္။ ရဲဂိတ္ႏွစ္ ဂိတ္ကို ႀကိဳတင္ညိႇႏိႈင္းၿပီး ေငြေပးျဖတ္လိုက္ရတာမို႔ အစစ အဆင္ေျပေနသည္။ အုန္းဖ်ံမေရာက္ခင္ေလးမွာဆင္း၍ အုန္း ဖ်ံကိုေတာလမ္းမွေ၀့ပတ္ကာ ေတာင္ေပၚ ေျခလွ်င္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ေတြ႔သမွ်ရြာေတြအားလုံးကို ေ၀့ပတ္ ကာ ေလွ်ာက္ၾကရသည္။
ပထမတရက္ေတာ့ ကိစၥမရွိေသးပါ။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေတာ္ ဆာေလာင္လာသည္။ ဘာအေတြ႔ အႀကံဳမွ မရွိ၍ ဘာအစားအစာမွလည္း သယ္မလာခဲ့။ လမ္းျပကယ္ရီကလည္း ရြာ၀င္ခြင့္မေပး။
ဒုတိယေန႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလုံးမေနႏုိင္ေတာ့။ လမ္းေဘးျခံတျခံထဲက သေဘၤာသီးတလုံးကို အားလုံး သေဘာတူ ခူးၾကသည္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ သေဘၤာပင္ပိုင္ရွင္ ေမွ်ာ့လူမ်ဳိးအ၀တ္အစားနဲ႔ အသက္ (၄၀) ခန္႔ရွိ လူတဦး က်ေနာ္ တို႔ကို ႏွစ္လုံးျပဴးနဲ႔ခ်ိန္ထားတာ ေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ ဆာေနတာေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိ။ ေမွ်ာ့ေတြလူသတ္ပစ္တဲ့ ပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီးၾကားဖူးထားတာမို႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ ေမွ်ာ့လူႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔သူခိုးေတြပဲ …သူခိုးေတြကိုဘယ္လုိ စီရင္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးထင္တယ္ဟု ေျပာလာသည္။ “ ကဲ…ေကာင္းၿပီ။ ခင္းဗ်ားတို႔ခိုးစားတဲ့သေဘၤာ သီးထဲမွာပါတဲ့ အေစ့အေရအတြက္အတိုင္း တေစ့ကို ဘတ္တရာေလ်ာ္ရမယ္။ မေလ်ာ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလုံးကိုသတ္ မယ္” ဟု ႀကိမ္း၀ါးသည္။ သေဘၤာသီးကို ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ခဲြေနတာကိုၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ အေၾကာအျခင္ေတြမွာ တုံ႔ဆိုင္း လာေနသည္။ သေဘၤာသီးကား ထက္ျခမ္းကဲြသြားၿပီ။ က်ေနာ့္သက္ျပင္းခ်သံက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လႊမ္း မိုးသြားသည္။
သေဘၤာသီးထဲမွာ သေဘၤာေစ့ တေစ့ပဲ ပါပါသည္။
အခန္း (၄)
အိပ္ငိုက္စျပဳေနေသာ ေစာေဆးတေယာက္ တတီတီျမည္လာေသာ အသံေၾကာင့္ လူးလဲ ထလိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ခ်ည္ဆဲြစက္ထိပ္မွာတည္ထားတဲ့ မီးနီေလးက ပုလိပ္ကားထိပ္က မီးလုံးအတိုင္း တတီတီေအာ္ကာ မွိတ္လိုက္ လင္းလိုက္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမန္းကတန္း ေျပးသြားၿပီး ျပတ္ေနတဲ့ခ်ည္အမွ်င္ကို ျပန္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ စက္နံေဘးရွိ ခလုတ္ကေလးကို ႏိွပ္ေပး လိုက္ေတာ့ စက္ကပုံမွန္ ျပန္အလုပ္လုပ္လာသည္။ ခ်ည္ဆဲြစက္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သား ျပင္ေပၚရွိ ဂရဖ္မ်ဥ္းမ်ားကား ပံုမွန္ျပန္အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ ေစာေဆးနဲ႔ ေစာထူးတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးက ၿမိင္ႀကီးငူဇာတိ၊ ခုႏွစ္တန္းက်သူမ်ားနည္းတူ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လာ လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ အရြယ္တူသက္တူရြယ္ တူမ်ားေပမို႔ အခု ဘန္ေကာက္၊ ဘန္႔ဖယ္အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာအတူ အလုပ္လုပ္ရတာကိုပဲ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ဟု ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ မွန္ပါသည္၊ ခ်ည္ဆြဲစက္အလံုး (၄၀) ကို သူတို႔ႏွစ္ဦးထဲ ကိုင္တြယ္ရေပမယ့္ ကြန္ ပ်ဴတာနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ရ။ ခ်ည္ျပတ္သြားလို႔ အခ်က္ေပး ခလုတ္ျမည္လာပါက သြားဆက္ေပးရံုသာ ရွိသည္။ တခါတေလ ညဂ်ဴတီ၊ တခါတေလ ေန႔ဂ်ဴတီ လဲရသည္။ ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနသည့္ထိုင္းႏွစ္ဦးက ကြန္ပ်ဴ တာကိုခ်ိန္ၿပီး ခလုတ္ကိုႏွိပ္ထားသည္ႏွင့္ခ်ဳပ္စက္မ်ားက ေအာ္တိုမက္တစ္ အလုပ္လုပ္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔က ဂလို ဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္းကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ ခ်ည္မွ်င္စက္တီထြင္သူ ၀ိႈက္ညီအစ္ကိုထက္ ကြန္ပ်ဴတာသေဌးႀကီး ဘီလ္ဂိတ္ကို ပို၍ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။
အခန္း(၅)
ေဟာင္ေကာင္ကြၽန္း - - လမ္းရွိ။ ၁၂ ထပ္ အေဆာက္အဦးတခု။
ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေပမယ့္ ၆ ထပ္ရွိ အခန္းအားလံုးမွ ရံုး၀န္ထမ္းအားလံုး ရုံးမဆင္းႏိုင္ေသး။ ယင္းအထပ္ကို China Textile Holding International Company ရုံးခ်ဳပ္ရံုးခန္းဟု ေဟာင္ေကာင္သားတိုင္းက သိၾကသည္။ ဒီကုမၸဏီ၏အလုပ္ရုံမ်ားကို ဗီယက္နမ္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ေမာေရရွား၊ မာဒက္စ္ကားႏွင့္ ျမန္မာတို႔တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ ႏိုင္ငံ တကာ ကုမၸဏီမို႔ လုပ္ငန္း ပမာဏႀကီး က်ယ္လွသလို စီမံခန္႔ခြဲမႈယႏၱယားကလည္း ေခတ္မီလွသည္။
ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါေကာ္ေဇာမ်ားခင္းထားၿပီး မေဟာ္ဂနီေရာင္ ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ ပဏာရေနသည့္အမႈေဆာင္ အရာ ရွိခ်ဳပ္ CEO မစၥတာ ကင္၏ရုံးခန္းအတြင္း၌ Legal Adviser ဥပေဒေရး ရာအႀကံေပးအရာရွိႏွင့္ ေစ်းကြက္ဒါရိုုက္တာ Marketing Director ႏွစ္ဦးစလုံးေရာက္ရွိ ေနသျဖင့္ အတြင္းေရးမွဴးမေလးမ်ားမွာ ဗ်ာမ်ားေနၾကသည္။ ယခုလိုကုမၸဏီ၏ အေရးပါဆုံး ပုဂၢိဳလ္သုံးဦး ညနက္သန္းေခါင္အခ်ိန္တြင္ ေတြ႔ဆုံေနျခင္းမွာ ကုမၸဏီအတြက္အေရးပါေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မ်ား ခ်မွတ္ရန္ရွိေနသည့္ အညြန္းျပကိန္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ေလးမ်ားအပါအ၀င္ ရုံးခ်ဳပ္၀န္ထမ္းအားလုံးက အလိုလို သိနား လည္ေနၾကသည္။ ရုံးခ်ဳပ္၀န္ထမ္းမ်ားဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲေရးအႀကီးအကဲက ယေန႔အဖို႔ ၀န္ထမ္းအားလုံး အခ်ိန္ပိုအလုပ္ ဆင္းေပးပါရန္ ညႊန္ၾကားထားသည့္အတြက္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းအားလုံးမွာ အိမ္မျပန္ရဘဲ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ရွိေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ကုမၸဏီ၏ ေငြစာရင္းဌာနမွ မိန္းမေခ်ာေလး မစၥလီတေယာက္သာ သူ႔ဘိြဳင္းဖရန္႔ႏွင့္ ယေန႔ည ညစာစားဖို႔ ခ်ိန္းထား တာ ပ်က္သြားသျဖင့္ ပြစိပြစိ မေက်မနပ္ ေရရြတ္ေနသည္။
ကလင္ ကလင္ ကလင္ … … …
အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္စီအီးအိုကင္က ျမည္လာေသာဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ဖုန္းေခၚလာေသာ သူ႔ဇနီးအား ဘာ ေၾကာင့္ သူအိမ္ျပန္ေနာက္က် ေနရေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္သည္။ ဖုန္းကိုခ်ထားလိုက္ၿပီး တဆက္တည္းမွာပင္ ဆံုလည္ ကု လားထိုင္ကိုလွည့္၍ က်န္ႏွစ္ဦးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္သည္။ သူက …
“ကဲဗ်ာ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး သိေလာက္ၿပီ။ နယူးေယာက္နဲ႔ ဆန္ဖရန္စၥ ကိုက ေဒၚလာသန္းသံုးရာဖိုး ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ အမွာစာရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းတဲ့ေစ်းအတိုင္း သူတို႔ေပးမွာပါ။ Quality Control ကေတာ့ထံုးစံ အတိုင္းပဲ လုပ္ရမွာေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ ကြန္ထရက္လုပ္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ဘက္က Condition တခုထူးထူး ျခားျခားေတာင္းလာတာ ဒီတခါ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တို႔ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းေတြကို Migrant Worker ေတြက ထုတ္တာမဟုတ္ရဘူး။ အိုင္အယ္လ္အိုက အတည္ျပဳထားတဲ့ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတြကို က်ေနာ္ တို႔စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြကို အျပည့္အ၀ေပးရမယ္တဲ့။ ပိုဆိုးတာက အျမတ္ေငြရဲ႕ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းကို အလုပ္သမား ေတြကို ေဘာနပ္စ္ ျပန္ေပးရမယ္တဲ့ဗ်ာ…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ေတာ့ သူတုိ႔ေတာင္းဆိုတာလက္ေတြ႔မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာသိေပမယ့္ စာခ်ဳပ္ေတာ့ခ်ဳပ္ ျဖစ္ ေအာင္ ခ်ဳပ္ရမွာပဲ။ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိတာနဲ႔ ဥပေဒအေၾကာင္းအရ တရား၀င္ေအာင္ ၾကည့္လုပ္ဖို႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔နည္းလမ္း ရွာၾကပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔စက္ရုံေတြမွာလည္း အလုပ္သမားျပႆနာမတက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ သက္ဆိုင္ ရာႏိုင္ငံေတြက ဗ်ဴရိုကရက္ေတြနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။ အဲဒီ့အတြက္ ေဒၚလာဆယ္သန္းခင္ဗ်ားတိ႔ု သုံးႏိုင္ပါတယ္ ..။ ”
ရဲထြဋ္
ဇူလိုင္လ၊ ၂၅၊ ၂၀၀၆
ဤ၀တၳဳတိုသည္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မ်ားကာလက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ထုတ္ေ၀ေသာ ဂ်ာနယ္တခုတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။