စိုးခိုင္ညိန္း - ဓူ၀ံၾကယ္နဲ႔အမွတ္အသားျပဳထားတယ္
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
တေန႔လုံး ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ရထားတစင္း ဘူတာထဲ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေခါင္းထိုး၀င္လာ သလို ညေနခင္းဟာ ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေစာင္းက်လာေတာ့ သူတို႔အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ အိမ္ရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ၾကရမွာပဲ။ အိမ္မရွိလည္း အိပ္လို႔ရမဲ့တေနရာရာကိုေတာ့ ျပန္သြားၾကရ မွာပဲ။ ကမၻာဦးအစက ေက်ာက္ဂူေတြကို အိမ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း ရရွိလာတဲ့ ေသြးသံရဲရဲ သားေကာင္ကိုထမ္းၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာၾကတာပဲ။ အိမ္အျပန္လမ္းတိုင္းဟာ ေခ်ာေမြ႔ေနတတ္တာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကိုျပန္ရင္းနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္မေရာက္တဲ့အျဖစ္ေတြလည္း ရွိႏိုင္ တာပါပဲ။ သားေကာင္ကိုထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္အလာမွာ သားေကာင္နဲ႔ပက္ပင္းတိုးလို႔ ကိုယ္တိုင္သား ေကာင္ ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြေပါ့။
အဂၤေတေတြ၊ ထုံးေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြနဲ႔ေပက်ံၿပီး ျဖဴဖတ္ဖတ္အသားမာတက္ေနတဲ့ လက္ ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြကို ေဆးေၾကာ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြတင္ေနတဲ့ဆံပင္ကို ၿဖီးက်၊ ေခၽြးစီးေၾကာင္းထေန တဲ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး လုပ္ငန္းသုံးလုံခ်ည္ အက်ႌေတြကို လဲ၀တ္၊ သုိးနံ႔ ထြက္ေနတဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးဆြဲၿပီးထြက္လာတဲ့ ပန္းရံသမေလးလည္း ဘယ္ပန္းမွ ရံမထားေတာ့ လမ္းေပၚမွာ မလန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ တညတာ အပန္းေျဖဖုိ႔ အိမ္ျပန္လာရတယ္။
တေနကုန္ ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ လက္ ေခ်ာင္းေတြကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ိဳး၊ ႏြမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာကို တို႔ဖတ္ေလးရုိက္၊ ေျပက်ေနတဲ့ ဆံပင္ ေတြကို ျပင္စည္း၊ တြန္႔ေၾကေနတဲ့အက်ႌလုံခ်ည္ေတြ ဆြဲဆန္႔၊ ေခါင္းတိုင္က တလူလူလြင့္ေနတဲ့ မီးခိုးေတြလို ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ စက္ရုံအလုပ္သမေလးလည္း တညတာ အိမ္ေလးထဲ မီးဖိုဖို႔ အိမ္ျပန္လာရတယ္။
တေနကုန္စိမ္းလန္းေနဖို႔ ဟင္းရြက္စိမ္းေတြေပၚ ေရျဖန္း၊ ငုံေနတဲ့ ပန္းေလးေတြကို ဆြဲဖြင့္၊ ဘ၀ရဲ့ ဖုထစ္ၾကမ္းထမ္းမႈေတြကို ဓားနဲ႔ခုတ္ထစ္ေနသလို ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္း လက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ခုတ္ထစ္ေနတဲ့ ေစ်းထဲကေစ်းသမေတြလည္း ခုတ္သားစေတြ၊ မလန္းဆန္းေတာ့တဲ့ ဟင္းရြက္ အညႇိဳးေတြနဲ႔ အတူ အိမ္ျပန္လာရတယ္။
လမ္းတကာသြား၊ အမိႈက္ပုံေတြကိုထိုးေဖာက္ျဖဲရွာ၊ ေရသန္႔ဗူးအလြတ္ေတြလို ဘ၀အလြတ္ ေတြ၊ သံခၽြန္နဲ႔ထိုးေဖာက္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ေတြလို ေက်ာျပင္က အက်ႌအျပဲေတြ၊ ဦးထုတ္တလုံး ေဆာင္းထားရုံနဲ႔ လာသမွ်အပူ ခုခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ၀မ္းမီးနဲ႔ ေလာင္ေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ေကာက္ သမေလးေတြလည္း ရလာတဲ့ အမိႈက္မဟုတ္တဲ့ အမိႈက္ေတြကို ထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာရတယ္။
အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြား၊ အသိုက္ထဲက စာကေလး ေတြအတြက္ စပါးႏွံတြဲေတြထမ္း၊ ေမာပန္းလည္း စာကေလးအိမ္ကေလးေတြကိုထမ္း၊ ဘ၀မခါးဖို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္းထမ္းကိုထမ္း၊ ဘ၀ကိုအရသာရွိရွိခံစားဖို႔ ၀က္သားတုတ္ထိုးဆိုင္းထမ္းကိုထမ္း၊ ဘီဒိုႀကီးကိုထမ္း၊ ေလးလွတဲ့၀န္ထုတ္ႀကီး ပစ္ခ်ခ်င္လို႔ ဘာလာလာ အကုန္ထမ္းမဲ့ အထမ္းသမား ေတြလည္း အိမ္ျပန္လာရတယ္။
ျပယ္လြင့္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ျပန္ဆိုး၊ ဘီယာနံ႔ေတြစြဲက်န္ေနတဲ့ အက်ႌကို ေရေမႊးျဖန္း၊ ပါး မွာ ကပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ မိတ္ကပ္ေတြကို ျပန္ဖို႔၊ တကိုယ္လုံး လုံးေျခခံထားရသလို အႏွိပ္ခံထား ရတဲ့ ေကတီဗြီက အႏွိပ္သမေလးေတြလည္း အိမ္ျပန္လာရတယ္။
ဖုန္မႈန္႔ေတြ၊ အမႈံအမႊာေတြနဲ႔ တကိုယ္လုံးေပက်န္ေနတဲ့ ပြဲရုံက အလုပ္ၾကမ္သမားလည္း စက္ဘီးမွာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေလးခ်ိတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကုန္းဆင္း ကုန္းတက္ေတြကို ခါးခ်ိေအာင္ ကုန္းကုန္းၿပီး နင္းတက္ေနရတဲ့ ဆိုက္ကားသမားလည္း ဘ၀တစ္ခုလုံး တင္နင္းၿပီး အိမ္ျပန္လာရတယ္။
ဖတ္လက္စ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းထဲက ေမာ္ဒယ္လွလွေလးေတြရဲ့ အသစ္အဆန္း ဒီဇိုင္းေတြကို စိတ္ထဲေတးမွတ္ၿပီး စာအုပ္ကိုပိတ္၊ မနက္က ျပင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘာတခုမွ အလွမပ်က္ေသးတဲ့ ခႏၶာ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္၊ လိုအပ္တဲ့ေနရာကို ျပန္ျပင္၊ ေရေမႊးထပ္ျဖန္း၊ မလိုအပ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းနီျပန္ဆိုး မိတ္ကပ္ထပ္ဖို႔၊ ေနကာမ်က္မွန္ေကာက္တပ္၊ လက္ဆြဲအိပ္ကို ဟန္ပါပါလြယ္၊ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ၾကမ္း ျပင္ကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ၿပီး ဆုံလည္ကုလားထိုင္ကေနထ၊ ဆင္နားရြက္တံခါးဖြင့္ၿပီး အဲယား ကြန္းခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ သူေဌးမလည္း အိမ္ျပန္လာရတယ္။
လႊင့္တက္သြားတဲ့ စီးကရက္မီးခိုးကို အရသာခံၾကည့္၊ စကပ္တိုတို ေပါင္သားေဖြးေဖြးကို အနားမွာထား၊ သရီးစတပ္ ေငြအိုေရာင္ လည္ဟိုက္မေလးေတြကို ေက်ာက္စိမ္းရိုင္းတစ္တုံးကို တန္ဖိုးျဖတ္အကဲခတ္ၾကည့္သလို စိမ္ၾကည့္၊ ေရခဲစိမ္ထားတဲ့ အရက္ခြက္ကို စိမ္ေျပနေျပေသာက္၊ အတက္ခ်ီးေက့စ္အိပ္ကိုင္ထားတဲ့ အတြင္းေရးမွဴးမေလးကိုသြားေလရာ ေခၚေခၚသြားတတ္တဲ့ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေဘာစိလည္း အိမ္ျပန္လာရတယ္။
အသီးသီး အိမ္ျပန္လာၾကမဲ့သူေတြကို အိမ္ေတြရဲ႕အေမွာင္ရိပ္အတြင္းပိုင္းကေန လမ္းမေပၚ ဆီ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ အေရာင္မြဲမြဲမ်က္လုံးအစုံေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း အေရာင္မွိန္သထက္ မွိန္ ကာ အိမ္ကေလးေတြက အိုေဟာင္းေဆြးျမည့္လာတယ္။ လမ္းတကာလွည့္ ေခါင္းေပၚက ဗန္းထဲ မွာ အိုးေလးေတြစီထည့္ၿပီး အိုးေလးဒိန္ခ်ဥ္လို႔လိုက္ေအာ္ေရာင္းေနတဲ့အေမကို ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အိမ္ေလးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ လူေတြျပားပန္းခတ္ေနတဲ့ သေဘၤာဆိပ္မွာ ကြမ္းယာ၊ ေဆး လိပ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ လူေတြၾကားလူးလားေခါက္တြန္႔ ေျပးလႊားေနရတဲ့ သမီးေလးကို ၀ါးၾကမ္းခင္း ေလးေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္က ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ ကတၱရာ အရည္ေပ်ာ္မတတ္ ပူျပင္းလွ တဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဦးထုတ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ဂ်ာနယ္ေတြ စာေစာင္ေတြ လက္ေပြ႔ ေအာ္ေရာင္း ေနတဲ့ မီးပိြဳင့္က ဦးေလးႀကီးကို မိုးကာစေတြ မိုးထားတဲ့အိမ္ကေလးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ညေနခင္းႀကီးထဲ အိမ္ျပန္မယ္ အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ပါးစပ္က မီးထြက္ေအာင္ေအာ္ေခၚ၊ ကားေနာက္ၿမီး က ေျခတင္ခုံမွာ ေျခတဖက္ရပ္ၿပီး ဘ၀ႀကီးထဲျပဳတ္မက်ေအာင္ ခ်ိတ္တြယ္ကပ္ပါသြားတဲ့ ကားေပၚ က စပယ္ယာေလးကို ၿမိဳ ႔စြန္က တဲကုပ္ကေလးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
စက္ရုံမွာ ညဆိုင္းဆင္းရတာပါလို႔ ေျပာေျပာသြားတဲ့ တံတားေအာက္ အေမွာင္ရိပ္လမ္း ေဘးေတြမွာေလွ်ာက္သြား တည္းခိုခန္းနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ပါးတဲ့ညဥ့္ငွက္မေလးကို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိမ္ကေလးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ရထားတြဲေတြ တတြဲၿပီး တတြဲကူးခတ္ၿပီး ျခင္းေတာင္းထဲ ရာသီေပၚသီးႏွံေလးေတြလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ညီမေလးကို ၿမိဳ႕စြန္စိုက္ခင္းထဲက တဲအိမ္ကေလးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ဟို ေရျခားေျမျခား ႏိုင္ငံတခုလုံးျခားထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ သက္စြန္႔ဆံျဖား ငါးဖမ္းသေဘၤာ ေပၚက အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြရဲ့ အိမ္အျပန္၊ အိမ္ရွင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို စိုးတထိတ္ထိတ္ ေစာင့္ၾကည့္ ေန႔မအား ညမအားဘ၀ကို အေလာင္းအစားထားၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးေတြရဲ့ အိမ္ အျပန္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္က ဘ၀ကိုႀကံဳသလိုခ်ည္တုတ္ထားတဲ့ သံခ်ည္သံေကြးသမား ေလးေတြရဲ့ အိမ္အျပန္၊ အိမ္ေတြမီးေလာင္လို႔၊ ဗုံးဒဏ္ေၾကာင့္ တရြာလုံးျပာက်လို႔ ရရာအထုပ္ ဆ ၿပီးေျပးထြက္သြားၾကတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕အိမ္အျပန္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အညႊန္႔ ခ်ဳိး၊ ဘ၀ရဲ႕ခံယူခ်က္မာမာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္အျဖစ္ေတြနဲ႔ လြင့္စင္သြားၾကတဲ့သူေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ အိမ္အျပန္၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ျပန္လာၾကမဲ့ အိမ္အျပန္ေတြကို ေဆာက္ လက္စ ျမန္မာႏိုင္ငံအိမ္ေတာ္ႀကီးကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံႀကိဳ ႏိုင္ငံၾကား၊ ၿမိဳ႕ႀကိဳၿမိဳ႕ၾကား၊ ရပ္ကြက္ႀကိဳ ရပ္ကြက္ၾကား၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ ဘ၀ ႀကိဳဘ၀ၾကား၊ အလႊာအထပ္ထပ္ေတြၾကား ဆုံလည္ႏြားတေကာင္လို ျပားယာခတ္လွည့္လည္၊ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား၊ အဆက္အသြယ္က ျပတ္ေတာက္ေကာင္းကင္က ဓူ၀ံၾကယ္အမွတ္အသားနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။
အိမ္ျပန္လာတိုင္း အိမ္ကိုေရာက္ႏိုင္ရဲ့လား။ အိမ္ကိုေရာက္တိုင္း အိမ္ကိုေတြ႔ပါရဲ့လား။ အိမ္ ျပန္လာတဲ့အျမန္လမ္းေပၚမွာ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေ၀းေျပးကားတစင္းက သုံးေလးပတ္ လည္ၿပီး ပိန္ရွံဳ႕သြားတယ္။ အိမ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းထိပ္ကဆိုက္ကားေလးကို ကုန္တင္ကားႀကီးက တက္ႀကိတ္သြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ေဇာသန္ေနတဲ့ တကၠစီးတစီးရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းက လမ္းေဘး ဓာတ္တိုင္ကို ၀င္က်ံဳးသြားတယ္။ အေမွာင္ထဲ ပီေကတေဖာက္ေဖာက္မႈတ္ရင္း အိမ္ျပန္လာတဲ့ ည ေမႊးပန္းေလးကို တံတားေပၚမွာ ဓားနဲ႔အထိုးခံလိုက္ရတယ္။ ဆိပ္ကမ္းမွာ ခိုစာေလးေတြ ထည့္ထား တဲ့ဗန္းကေလးဟာ တဖက္ကမ္းကအိမ္အျပန္မွာ ျမစ္လယ္ေခါင္ေရျပင္ထဲ ေပၚေလာေျမာေနတယ္။
သံဒယ္အိုးထဲက ေျမပဲေတာင့္ေတြကို အပူေပးေလွာ္ဖို႔ မီးက်ီးရဲရဲနဲ႔လက္တြန္းလွည္းကေလး ဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကေလးဟာ ျပာအတိဖုံးေနခဲ့ၿပီ။ လမ္းေဘးက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တစ္ေနကုန္ ကူပါကယ္ပါ၊ သနားပါလို႔ ေအာ္ဟစ္အသနားခံေနတဲ့ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိခြက္ကေလးဟာ လမ္းေဘးက သူ႔အိမ္ကေလးဆီေရာက္ေတာ့ အိမ္ကေလးဟာ လူတစု ၀ိုင္းၿဖိဳဖ်က္သြားလို႔ ၿပိဳပ်က္ ေနခဲ့ၿပီ။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေမွာင္လာၿပီ။ ဟို အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္ဆီမွာ ပုဇြန္ဆီေရာင္ထေနၿပီ။ အိပ္တန္းျပန္ငွက္တအုပ္ဟာ ေရႀကီးသုတ္ျပာ ပ်ံသန္းသြားၾကၿပီ။ လက္ထဲက အသက္ကို က်စ္ က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ၿပီး အိမ္ကေလးရဲ႕အသက္အမီ ကိုယ္မွတ္သားထားခဲ့တဲ့ ဓူ၀ံၾကယ္အမွတ္ အသားနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၿပီ။ ။