ေလာကပါလ - ေဒၚနယ္႔စိတ္ဓါတ္ (၃)
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
[၆]
၁၈၂၉ ခုႏွစ္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဂၽြန္ကြင္စီအဒမ္ (John Qunicy Adams)၊ ဟင္နရီကေလး (Henry Clay) ႏွင့္ ဝီလ်ံကေရာဖို႔ (William Crawford) တို႔ကိုျဖတ္၍ အင္ဒရူးဂ်က္ဆန္ (Andrew Jackson) အႏိုင္ရ ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်က္ဆန္သည္ အမ်ားစုမဲအေရအတြက္မရသျဖင့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္တြင္ အႏိုင္အရံႈးကို ဆံုးျဖတ္ရာ အဒမ္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ အဒမ္က ကေလးကို ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ရာ သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကား အဂတိႃပြမ္းေသာအေပးအယူ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟု ဂ်က္ဆန္ကို လိုလားသူေတြက ေဒါသထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ ဝါရွင္တန္မွအႀကီးအကဲမ်ား လူထုဆႏၵကိုမ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾက၏။ လူထု မေက်နပ္မႈလိႈင္းလံုးႀကီးက ဂ်က္ဆန္ကိုေနာက္ေလးႏွစ္အၾကာ၌ေအာင္ျမင္မႈဆီ တြန္းပို႔ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရး ေလာကတြင္ အေရးပါေသာအေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္ျဖစ္ေပၚေစခဲ့၏။ အေနာက္ဘက္သား လယ္သမားမ်ားႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသခံတို႔၏ ယံုၾကည္ကိုးစားျခင္းခံရသူ ဂ်က္ဆန္မွာ မ်က္ႏွာႀကီးအမ်ိဳးအႏြယ္မဟုတ္သည့္ ပထမဦးဆံုး သမၼတျဖစ္လာခဲ့သည္။ သမၼတအျဖစ္စတင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည့္အခမ္းအနားသို႔ လက္လုပ္လက္စား မ်ားအား ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမၼတလည္းျဖစ္၏။ တက္ေရာက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီးထံမွ ရႊံ႕ညြံမ်ား အိမ္ျဖဴေတာ္အတြင္း တင္က်န္ရစ္ၿပီး ပုဂံခြက္ေယာက္မ်ားႏွင့္အလွဆင္ပစၥည္းမ်ား ကြဲရွပ်က္စီးကုန္ သည့္အေပၚ ႏိုင္ငံေရးထိပ္သီးမ်ား စိတ္ေခ်ာက္ျခားၾကရသလို အတြင္းသိ ဝါရွင္တန္သားတို႔ကလည္း ရႈတ္ခ်ခဲ့ ၾကသည္။
သူတို႔က ဂ်က္ဆန္ကို စိတ္ဆတ္ မိုက္ရိုင္း ထံုထိုင္းထိုင္း လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္ၾက၏။ ရန္ဘက္ေတြကသူ႔ကို ငတံုး (Jackass) ဟု ထံုထံုအအ ျမည္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ခိုင္းႏိႈင္းအမည္ေပး၍ေခၚၾကရာ ေနာင္တြင္ထိုျမည္းပံုမွာ ဒီမိုကရက္ပါတီ၏ အမွတ္တံဆိပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္လြပ္ေရးဖခင္ႀကီး ေသာမတ္ ဂ်က္ဖာဆန္ (Thomas Jefferson) ႏွင့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဒင္နီယယ္ဝဘ္စတာ (Denail Webster) တို႔စကားစျမည္ေျပာၾကစဥ္ ဂ်က္ဖာဆန္က ဂ်က္ဆန္သည္ သူေတြ႔ဘူးသမွ် အေမရိကန္သမၼတအျဖစ္ႏွင့္ မသင့္ေတာ္ဆံုးသူေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟုေျပာဘူးသည္။ အျမဲတန္းေဒါသႏွင့္ဆို႔နင့္ၿပီး လူယဥ္ေက်း တစ္ေယာက္လိုစကားမေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္းေဖၚျပခဲ့၏။ တိုင္းတစ္ပါးေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးဦး၏ အေသးအဖြဲရန္စမႈသည္ပင္ စစ္ေၾကညာသည္အထိ ဂ်က္ဆန္အားတြန္းပို႔လိုက္ႏိုင္သည္ကို ဂ်က္ဖာဆင္က စိုးရိမ္ေလသည္။ ဂ်က္ဆန္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ကိုေလးစားၾကသူမ်ားပင္လွ်င္ ေပါက္ကြဲ လြယ္ေသာ သူ႔ေဒါသကိုေၾကာက္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ခ်င္းတိုက္ခိုက္ရသည့္ရန္ပြဲေပါင္း ၁၄ ပြဲကိုႏႊဲခဲ့သူ ဂ်က္ဆန္ သည္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားခိုေအာင္းက်န္ရစ္ေသာ က်ည္စမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသူလည္းျဖစ္၏။ သူက သမၼတ သက္တန္းအတြင္း ၿပိဳင္ဘက္ဟင္နရီကေလးကို ေသနပ္ႏွင့္မပစ္လိုက္ရျခင္းႏွင့္ ဒုသမၼတေဟာင္းဂၽြန္စီကာဟြန္း (John C. Calhoun) ကို ႀကိဳးမေပးလိုက္ရျခင္းတို႔အတြက္သာလွ်င္ေနာင္တရသည္ဟု ထုတ္ေဖၚဝန္ခံခဲ့ ေလသည္။
အင္ဒရူးဂ်က္ဆန္ႏွင့္ ေဒၚနယ္ထရန္႔တို႔ တူညီေသာအခ်က္မွာ ရန္လိုစိတ္ႏွင့္ဝါရွင္တန္အသိုင္းအဝန္းျပင္ပမွ ျဖစ္ၾကျခင္းတို႔၌သာလွ်င္ ရပ္တန္႔သြားသည္မဟုတ္ေခ်။ ၾသဇာရွိေသာလူမႈေရးဇာတ္လိုက္မ်ားအျဖစ္ သူတို႔ႏွင့္ သူတို႔ကိုၾကည္ညိဳေသာပရိႆတ္မ်ားအၾကား သက္ဝင္လႈပ္ရွားအင္အားတစ္ရပ္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအားတြင္လည္း တူညီၾကသည္။ မွ်မွ်တတေျပာရလွ်င္ ဂ်က္ဆန္ကိုသူ႔ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဘက္ေတြ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္မွာလည္း ထို အင္အားပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဂ်က္ဆန္အေဟာအေျပာေကာင္းသည္ကိုသိေသာေၾကာင့္သာ သူတို႔ကဂ်က္ဆန္ကို “သူပုန္ႀကီး” (King of Mob) ဟု ေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဂ်က္ဆန္သည္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေဒါသကုမၼာရတစ္ဦး ျဖစ္သည္ဟု သူတို႔ယံုၾကည္ၾက၏။ လူထု၏အညွာလြယ္မႈကို ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္တတ္ေသာ ေတာင္ေပၚသား ဆံပင္ၾကမ္းၾကမ္း လူၾကမ္းႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးသိပၸံပညာရွင္မ်ား သက္ဦးဆံပိုင္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၏ သေဘာသဘာဝႏွင့္ သက္ဦးဆံပိုင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေၾကာင္းကိုရွင္းလင္းမျပႏိုင္မီ ႏွစ္ ၁၀၀ ခန္႔ကပင္ ဂ်က္ဆန္ကိုအမနာပေျပာသူတို႔သည္ ေဒါသထြက္ေနေသာလူအုပ္ႀကီး၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိလာခဲ့လွ်င္ နာမည္ႀကီးသူႀကီး ဘာလုပ္မည္ကို ေတြးေတာေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကရသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းႏွင့္ စစ္ၿပီးကာလတို႔၌ စိတ္ပညာရွင္မ်ားသည္ သက္ဦးဆံပိုင္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ရိုးရာစံႏံႈးအေပၚစြဲလမ္းမႈမ်ား ထိုစံႏံႈးမ်ားအားဖန္တီးေစာင့္ေရွာက္သည့္အာဏာပိုင္ထံ ေအာက္က်ိဳ႕ျခင္းမ်ားႏွင့္ စံႏႈံမ်ားအားစိမ္ေခၚသူ သို႔မဟုတ္ စံႏံႈးျပင္ပေရာက္သူမ်ားအားရြံရွာမုန္းတီးျခင္း စသည္တို႔တြင္ဝဲလည္ေနသည့္ အမူအက်င့္ႏွင့္တန္ဘိုးပါ ပံုစံတစ္မ်ဳိးအားျဖင့္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾက၏။ အေမရိကန္လူျဖဴမ်ားအတြင္း သက္ဦးဆံပိုင္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးျမင့္မားသူမ်ားမွာ လိင္တူႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ား၊ အာဖရိကန္အေမရိကန္ကျပားမ်ား၊ ေရြ႔ေျပာင္း အေျခစိုက္လာၾကသူမ်ားႏွင့္ မြတ္စလင္မ်ားစသည့္ သင္းကြဲအုပ္စု (Out-groups) တို႔အေပၚတြင္ ဆန္႔က်င္ အျမင္ေစာင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဤဝါဒ၌ လူသားဘဝႏွင့္အႏုပညာမ်ားအေပၚထားရွိေသာသံသယ၊ ေလွနံဓားထစ္စိတ္ထား၊ စစ္ေသြးႄကြစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္မႈတို႔ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ ၾက၏။
သက္ဦးဆံပိုင္အယူဝါဒအေပၚ တိမ္းညႊတ္သူတစ္ဦးခ်င္းစီတို႔သည္ သူတို႔၏ဘဝရပ္တည္ေရးကိုၿခိမ္းေျခာက္ခံေန ရသည္ဟု ျမင္လာသည့္အခါ သူတို႔ဘဝကိုကယ္တင္မည္ဟု ကတိကဝတ္ေပးထားေသာ ေဒၚနယ္ထရန္႔လို အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးထံ ခ်ဥ္းကပ္တတ္ၾက၏။ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ မက္သယူးမက္ဝီလ်ံံ (Mathew MacWilliams) မၾကာမီကေကာက္ယူခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားစစ္တမ္းတစ္ခုတြင္ သက္ဦးဆံပိုင္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးျမင့္မားမႈသည္ ေဒၚနယ္ထရန္႔ကိုေထာက္ခံေစသည့္တစ္ခုတည္းေသာ အခိုင္မာဆံုးနိမိတ္ျပ လကၡဏာအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထရန္႔ေပးခဲ့ေသာ မကၠဆီကိုဘက္မွ တရားမဝင္ခိုးဝင္သူမ်ားကို ပိတ္ပင္ရန္ တံတိုင္းႀကီးတည္ေဆာက္ေပးမည့္ကတိႏွင့္ မြတ္ဆလင္ႏွင့္အျခားျပင္ပမွဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို တားဆီးရန္အစီအမံမ်ား ရိုက္ခတ္လႈပ္ရွားလာသည့္သေဘာဟု ယူေသာ္ရႏိုင္သည္။
[၇]
လူမႈေရးစိတ္ပညာရွင္ ဂ်က္ဆီဂေရဟန္ (Jesse Graham) မွတ္ခ်က္ျပဳသကဲ့သို႔ပင္ ထရန္႔က ေရွးေဟာင္း အေၾကာက္တရားတစ္ခုျဖစ္ေသာ ‘ကူးစက္မွာ’ ကိုေၾကာက္ရြံ႕ဘို႔သိမ္းသြင္းေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ကပ္ပါးမ်ား အဆိပ္ အေတာက္မ်ား အျခားမသန္႔ရွင္းမႈမ်ားကို သင္းကြဲအုပ္စုမ်ားႏွင့္ ထပ္တူျပဳႏိုင္းယွဥ္ျပျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထရန္႔ တစ္ေယာက္ ပိုးမႊားမ်ားကိုေၾကာက္တတ္ျခင္း ခႏၶာကိုယ္ (အထူးသျဖင့္ မိန္းမမ်ား) မွ ထြက္ေပၚေသာ အရည္ ဟူသမွ်ကို ရြံရွာတတ္ပံုေပၚျခင္း တို႔မွာ စိတၱေဗဒဆိုင္ရာတိုက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ေဖါက္ (Fox) သတင္း ဌာနမွ မက္ဂ်င္ကယ္လီ (Megyn Kelly) ကို “တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာအႏွံ႔ေသြးေတြယိုစီးေနတဲ့မိန္းမ” ဟု သူေဝဖန္ ခဲ့ပံုမွာ ကမာၻေက်ာ္သြားသလို ဒီမိုကရက္စကားရည္လုပြဲတစ္ခု၌ ဟီလာရီကလင္တန္ ေရအိမ္ဝင္ဘို႔ ေခတၱ အနားေပးရသည့္သတင္းအား “ရြံစရာႀကီး” ဟု ထပ္ခါတလဲလဲေျပာခဲ့ျခင္းျဖင့္ သူ႔စရို္က္ကိုလွစ္ဟၿပခဲ့၏။
သက္ဦးဆံပိုင္ခြင့္သည္ သင္းတူအုပ္စု (In-Groups) ကို ေကာင္းမြန္သန္႔ရွင္းလံုျခံဳေစျခင္းအလို႔ငွါ ေကာင္းေသာ အရာေတြသိမ္းဆည္းၿပီး မေကာင္းသည္မ်ားကို ပ ထုတ္ပစ္ရန္အတြက္ျဖစ္ေလသည္။ ၁၈၂၀ခုႏွစ္မ်ားက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္အတြင္းသို႔ လာေရာက္အေျခခ်သူလူျဖဴအေပါင္းတို႔သည္ အေမရိကန္အင္ဒီးယန္းမ်ား၏ ရန္ကို အျမဲတစ္ေစ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔လ်က္ေနၾကရ၏။ သူတို႔တစ္ေတြက ဖက္ဒရယ္အစိုးရအေပၚ အဆိုပါ အသက္ေဘးၿခိမ္းေျခာက္မႈႀကီးႏွင့္ ညစ္ေထးေသာစာရိတၱကူးစက္မႈႀကီးတို႔မွ လံုျခံဳေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္းမေပးၾက သည့္အတြက္ ေက်နပ္မႈမရွိေခ်။ ထိုအတြက္ သမၼတဂ်က္ဆန္သည္ အင္ဒီးယန္းဖယ္ရွားေရးဥပေဒ (Indian Removal Act) ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကိုအတင္းအက်ပ္က်င့္သံုးေစျခင္းျဖင့္ အေမရိကန္အင္ဒီးယန္း ၄၅၀၀၀ တို႔အား အဓမၼေရႊ႕ေျပာင္း ေနရာခ်ထားေပးခဲ့၏။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာမွ အိုကလာဟိုးမား နယ္ေျမမ်ားအထိ ဆက္သြယ္ေသာ မ်က္ရည္လမ္းေၾကာင္း (Trail of Tears) အတြင္း ခ်ာေရာ့ကီး (Cherokee) အင္ဒီးယန္း ၄၀၀၀၀ ေက်ာ္ တိမ္းပါးခဲ့ရသည္။
သံုးႀကိမ္သံုးခါအိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး အေျပာဆိုးသည့္ ထရန္႔က မ်က္ႏွာျဖဴအေမရိကန္ ဧဝံဂလိ ခရစ္ယာန္ေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္ေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနပါလိမ့္ဟူေသာအေမးကို အေမရိကန္အႏြယ္ သက္ဦးဆံပိုင္ဝါဒ ျဖင့္ရွင္းျပႏိုင္သည္။ ေဖေဖၚဝါရီလအတြင္း ဂ်ယ္ရီေဖၚဝဲ(ဂ်ဴနီယာ) (Jerry Falwell Jr.) က နယူးေယာက္တိုင္း သတင္းစာအားေျပာခဲ့သလို “အိုင္းစစ္ (ISIS) တို႔ကၿမိဳ႕ႀကီးအခ်ိဳ႕ကိုေဖါက္ခြဲလိုက္လွ်င္ျဖစ္ေစ နယ္စပ္ေတြကို ခိုင္ခံ့ေအာင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းမရွိလွ်င္ျဖစ္ေစ အစဥ္အလာမိသားစုတန္ဘိုးမ်ားႏွင့္ ပဋိသေႏၶဖ်က္ခ်မႈစသည့္ လူမႈေရးျပႆနာအားလံုး ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြသာျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္”။ ဧဝံဂလိဘာသာဝင္အားလံုး ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ တိုင္းျပည္ကိုကာကြယ္ဘို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္ ဟု ေဖါ က ဆို၏။ ကယ္တင္ခံရျခင္းဟူသည္ ဧဝံဂလိအဝန္းအဝိုင္း၌ အထူးတလည္ပဲ႔တင္ထပ္ေသာသေဘာ တစ္ခုျဖစ္၏။ ဒုစရိုက္ႏွင့္ အျပစ္မ်ားမွ ကယ္တင္ ခံရျခင္းျဖစ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ေဖါက္ျပန္ပ်က္စီးအႏၱရာယ္ႀကီးမားေသာ ကမာၻ႔အညစ္အေၾကးမ်ား၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားမွ ကယ္တင္ခံရျခင္းလည္းမည္သည္။
တစ္ခါက ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္၏သုေတသနျပဳေဖၚမ်ား ႏိုင္ငံေရးတြင္ေရွးရိုးဆန္ေသာ ခရစ္ယာန္မ်ားအား ေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့ဘူးသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ အဆင့္ျမင့္သက္ဦးဆံပိုင္ဝါဒီမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေမးခြန္းမွာ အကယ္၍ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္စရာ ဘာသာတရားကိုသာမေတြ႔ရွိခဲ့လွ်င္ သူတို႔၏ဘဝမ်ားမည္သို႔ရွိခ်ိမ႔္မည္ကို စဥ္းစားမိပါသလား ဟူ၍ ျဖစ္၏။ အမ်ားအျပားေျဖဆိုပံုမွာ ကေမာက္ကမႏိုင္လွသည္။ မိသားစုၿပိဳကြဲမည္။ အမုန္းတရားႏွင့္ သစၥာမဲ့မႈမ်ား ျပန္႔ပြားမည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား မီးေဘးသင့္မည္။ ရင္ထဲမွာငရဲေခၚသံေတြ ဗေလာင္ဆူမည္။ ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းမႈ ခ်င္းအတူတူ အဆင့္နိမ့္သက္ဦးဆံပိုင္ဝါဒီတို႔ကမူ ဘာသာမဲ့ကမာၻကို လမ်က္ႏွာျပင္ကဲ့သို႔ ေျခာက္သေယာင္းၿပီး အေပ်ာ္ကင္းမဲ့ အရာရာဆိတ္သုဥ္းသည့္ ဖုန္းဆိုးေတာ အျဖစ္ေဖၚျပခဲ့ၾကေလသည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ခရစ္ယာန္တို႔ အဖို႔ ျပင္းျပေသာယံုႀကည္ခ်က္သည္ အားႀကီးေသာေခါင္းေဆာင္ကဲ့သို႔ပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားကို ႏွိမ္နင္းၿပီး အရႈပ္အေထြးမ်ားမွကယ္တင္လိမ္႔မည္။ ပဋိသေႏၶဖ်က္ခ်သည့္ကိစၥ၌ သူ႔အေျဖေတြ ေဝဝါး ၾကမ္းတမ္း သူ႔ကိုယ္သူအမႊမ္းတင္လြန္းသည့္တိုင္ ေဒၚနယ္ထရန္႔သည္သူတို႔အတြက္ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေလ၏။
ေျမာက္ကရိုလိုင္းနားေဒသ ရာေလး (Raleigh) ၿမိဳ႕၌္ ဒီဇဘၤာလအတြင္းျပဳလုပ္ခဲ့ေသာမဲဆြယ္ပြဲတြင္ ထရန္႔က “ဆိုးဆိုးရြားရြား တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္” “တစ္ကယ့္အႏၱရာယ္ က်ေရာက္ေနၿပီ” စသည္ျဖင့္ ထပ္တစ္လဲလဲ ေျပာဆိုရင္း အေၾကာက္တရားေတြကို ႏိႈးဆြခိုက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ဗာဂ်ီးနီးယားသူေလးတစ္ဦးက “ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္ ဒီတိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ဘို႔ ဦးေလးက ဘာလုပ္ေပးမွာလဲ” ဟုေမး၏။
ထရန္႔ကျပန္ေျဖသည္။ “သိတယ္မို႔လား သမီး”၊ “သမီးေၾကာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ေတြသာ ေၾကာက္ၾကရ ေတာ့မွာ”။
[ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္]
Dan P. MacAdams သည္ စိတ္ပညာပါေမာကၡ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး The Foley Center for the Study of Lives at Northwestern University ၏ ညႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္ပါသည္။ Gorge W. Bush and the Redemptive Dream: A Psychological Portrait ႏွင့္The Art and Science of Presonality Development စာအုပ္မ်ားကို ေရးသား ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ဝန္ခံခ်က္။ 2016 June လထုတ္ The Atlantic Magazine မွ Dan P. McAdams ၏ The Mind of Donald Trump ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုပါသည္။