 |
| Photo - Than Htay Maung |
သွ်င္မ်ိဳးငယ္ - အခန္းငယ္တခုမွာ ေနထိုင္ျခင္း
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
က်ေနာ္ဟာ ဒီအခန္းကေလးထဲမွာ ေနထိုင္လာခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ဒီအခန္းကေလးရဲ႕ေန႔စဥ္ သမားရိုးက် ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကိုလည္း ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ဖူးၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ ဒီအခန္းေလးကို ဘာေၾကာင့္ တြယ္တာမက္ေမာေနရပါသလဲ။ ဘာလို႔မ်ား ဒီအခန္းကေလးရဲ႕အေဝးကို ထြက္မသြားခဲ့တာလဲ။
အေျဖက "ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိတ္ေလွာင္မိျခင္းသာ"။ က်ေနာ္တို႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခန္းငယ္ တခုမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားၾကေလသည္။
အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ခန္းဆီးစေလးက ယိမ္းထိုးက ခုန္ေနသလို။ က်ေနာ္လည္း ခန္းဆီးစေလးကို တြန္းဖယ္ရင္း အခန္းေလးထဲသို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆြဲသြင္းေနေလရဲ႕။ အခန္းထဲမွ ေအာက္သိုးသိုးရနံ႔တခုက ေလႏွင့္အတူ လြင့္ပ်ံ႕လာေလၿပီ။ ဒါဟာ နိစၥဓူဝအျဖစ္အပ်က္ ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ နိစၥဓူဝအေတြ႔အႀကံဳေတြကို သတိမထားမိၾကဘူး။ အခန္းထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ေကာ္ေဇာေပၚသို႔ ေျခခ်မိလိုက္တဲ့အခါ ဖုန္နံ႔တို႔က ေဝ႔သီသီ။ ဒါေတြဟာ ပံုမွန္
သက္ဝင္ရွင္သန္ေနတဲ့ေန႔ရက္ေတြရဲ႕ အေငြ႔အသက္တခုပဲ။
ေျခလွမ္းမ်ား တေရြ႕ေရြ႕။ အခန္းေလးထဲ ေဘးဘီကို ေဝ႔ဝဲၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါ စားပြဲတလံုးက ရပ္လ်က္။ ထိုင္ခံုမ်ားကထိုင္လို႔။ ပလပ္စတစ္ဖိုက္ဘာထိုင္ခံု ၃ လံုးရဲ႕အလယ္မွာ ပိေတာက္သားနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ သစ္သားကုလားထိုင္က မာန္ဝံ႔ထည္ေနေလရဲ႕။ ဒါဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္ထားေသာ ထိုင္ခံုပင္။ က်ေနာ္ဟာ အခန္းေလးထဲကိုျပန္ေရာက္လာတိုင္း ဒီထိုင္ခံု ကေလးေပၚမွသာ အနားယူ၊ အပန္းေျဖျမဲ။ က်ေနာ့္ ထိုင္ခံုေပါ့။ အစြဲအလမ္း ႀကီးခဲ့သူပါေလ။ ထိုကုလားထိုင္ကေလးေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အနားယူေနလိုက္တယ္။ နာက်င္ေနတဲ့ေျခဖဝါးေတြ၊ကိုက္ခဲေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြကို နံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့နာရီက အခ်ိန္သတ္မွတ္ေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းပူတခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အပူအပင္ေတြကို ဖယ္ခြာသလိုေပါ့။ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနက်ပတ္ဝန္းက်င္အလွဟာ ေခါက္ရိုး မေက်ေသးဘူး။
ပူေလာင္အိုက္စပ္တဲ့ခံစားမႈဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့ အဲကြန္းႀကီးရဲ႕လက္ေဆာင္ပဲ။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တြဲခိုေနတဲ့ ပန္ကာႀကီးက တည္ၿငိမ္မႈရဲ႕ျပယုဂ္အျဖစ္ ၿငိမ္သက္ေနတာၾကာၿပီ။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာတြားသြားေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးမ်ားက အၿပိဳင္အဆိုင္။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့မီးေခ်ာင္းက ညိဳမြဲမြဲအသြင္ႏွင့္ မလင္းလက္ေတာ့။ အခန္းေထာင့္မွာ မီးသီးေလး တလံုးဟာ လင္းလက္လို႔။"တခါတရံ လင္းလက္ေတာက္ပမႈေတြဟာ အခန္းေထာင့္ကေလးမွာ
ရွိေန တတ္ၿပီး မေတာက္ပတာေတြက မ်က္ႏွာၾကက္အျပည့္ေနရာယူထားတတ္ေလသည္မွာ ေလာက နိယာမပင္။"
က်ေနာ္ဟာ မ်က္ႏွာၾကတ္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိၿပီး တံေတြးနဲ႔ ေထြးပစ္ လိုက္ဖို႔ပင္ မိုက္မဲစြာစဥ္းစားမိလိုက္ေသးသည္။ "လူတခ်ဳိ႕သည္ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုေမာ့ၿပီး တံေတြး နဲ႔ ေထြးတတ္ၾကေလသည္။"
မ်က္ႏွာၾကတ္ဆီမွအၾကည့္ကို စားပြဲေပၚသို႔ လႊဲေျပာင္းလိုက္သည္။ စာအုပ္မ်ားဟာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ အစီအစဥ္တက် ေနရာယူလ်က္။ စာအုပ္ေတြကိုဆြဲယူလိုက္တာနဲ႔ ပ်င္းရိမႈတခုကအလိုလိုေပၚလာ ေလၿပီ။ စာအုပ္ေတြက ဘဝလား။"ဘဝမွာ စာအုပ္အတိုင္းလုပ္၍မရေသာအရာမ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေလသည္။"ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ စာအုပ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။
က်ေနာ္ရဲ႕အၾကည့္မ်ားက စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကင္းေဝးရာသို႔...။ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္မ်ား ပိတ္ဆို႔ ထားဆဲ။
ျပတင္းတံခါးမွန္ခ်ပ္ေတြကို သုတ္လိမ္းထားတဲ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြက မိုးေရစက္မ်ားႏွင့္ အထိအေတြ႔မွာ အရည္ေပ်ာ္စြန္းထင္းခဲ့။
ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့မွန္ခ်ပ္ေတြက ေနသားတက်။ ျပတင္းတံခါးရဲ႕ အေပၚေထာင့္မွန္တခ်ပ္ဟာ အက္ကြဲေနေလရဲ႕။
ျပတင္းတံခါး လိုက္ကာစကေလးကို ခ်ည္ထံုးထားပံုက ပိုသီပတ္သီ။ မသပ္မရပ္။ မလွမပ။ "ဘဝမွာလည္း ဒဏ္ရာရေနတဲ့အခါ မလွမပနဲ႔ေပါ့။ "ျပတင္းတံခါးမွန္ခ်ပ္ထဲမွာ အျပင္မွဝိုးတဝါး ပံုရိပ္ မ်ားက လႈပ္ခတ္သြားေလၿပီ။ "က်ေနာ္တို႔သည္ ျပတင္းတံခါးမ်ားကိုပိတ္ၿပီး အျပင္ေလာကသို႔ ခဏခဏ ခိုးၾကည့္တတ္ေလသည္။"
လူေတြ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကပံုကို ဘာေၾကာင့္ၾကည့္ေနမိသလဲ။ ထိုျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အျပင္ေလာကသို႔ ထြက္သြားဖို႔ မဝံ႔မရဲ...ေငးေမာလိုက္...ေတြးေတာလိုက္။ အခန္းကေလးမွာ ဆူညံသံေတြတိတ္ဆိတ္ေနသလိုတိတ္ဆိတ္သံေတြသာ ဆူညံေနခဲ့ေလၿပီ။ ေအးၿငိမ္းရာ အခန္း
ကေလးေပါ့။ ျပတင္းတံခါးကျမင္ကြင္းေတြက ရိုးအီမသြားႏိုင္။ ဘာေတြလဲ၊ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနပါသလဲ။ ေတြးရင္း...ေငးရင္း...။
မ်က္လံုးမ်ားကို ဆြဲယူၿပီး အခန္းကေလးကိုျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ ဗီရိုႀကီး ႏွစ္လံုးဆီသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည္ေနမိတယ္။ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဗီရိုတလံုးရွိသလို ေသာ့ တန္းလန္းႏွင့္ ဗီရိုတလံုး...။ အထဲမွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ။ စီစီရီရီလား၊ ဖရိုဖရဲလား။ ေတြးလို႔။
"က်ေနာ္တို႔ဘယ္အရာကိုမွ အေပၚယံသာၾကည့္ၿပီး မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေပ။"ဗီရိုႀကီးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ရ မလား။ မၾကည့္ဘဲ ခန္႔မွန္းေတြးဆေနရင္ေကာင္းမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတိုင္းထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပင္။"က်ေနာ္တို႔သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္သာ ရွင္သန္ေနၾကသည္။"
ဒီလိုနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္အေတြးေတြထဲ ေပ်ာ္ဝင္စီးေမ်ာခဲ့ေလၿပီ။ က်ေနာ္ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံု ကို မွိတ္ထားလိုက္ၿပီး အနားယူေနလိုက္တယ္။ အေတြးမ်ား ရပ္တန္႔သြားသေယာင္ ထင္ရေပမယ့္ ေရာက္တတ္ရာရာအေတြးမ်ားက ဝင္ေရာက္ေနဆဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့ေလၿပီ။ အိပ္စက္ျခင္း ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္တခုျဖစ္တယ္ ဆိုတာျငင္းဆန္လို႔ မရေပ။ ခဏေလးမ်ားစြာ အိပ္စက္အနားယူ။
က်ေနာ္ျပန္လည္ႏိုးထလာတဲ့အခါ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ားရဲ႕လားရာအတိုင္း အခန္းအျပင္ဘက္ သို႔ ထြက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ခန္းဆီးစကေလးကိုဖယ္ၿပီး အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးဝမွာ ေျခလွမ္းမ်ားက သြက္လက္စြာ ယိမ္းထိုးေနေလရဲ႕။ ေတာက္ပစူးရွေသာ အလင္းတန္းမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေသာ လူမ်ားစြာက က်ေနာ္ကို စတင္ေႏွာက္ယွက္ေလၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားက စူးရွေတာက္ကေသာ အလင္းတန္းမ်ားကို အံတုဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲ။ လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ လူမ်ားက က်ေနာ္ကို ဆြဲေခၚေနသေယာင္။ ဒါဟာ အခန္းကေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ေသာ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ရပါမလဲ။ က်ေနာ့္အေတြးစမ်ား ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ။ မ်က္လံုးမ်ားကို မိွတ္လိုက္တယ္။ ဆူညံသံေတြက နားထဲမွာ....ဒါဟာ အခက္အခဲတခုပါပဲေလ။
က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ က်ေနာ္(၁၀)ႏွစ္အၾကာ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ အခန္းငယ္ကေလးဟာ က်ေနာ္မရွိရင္ အထီးက်န္ေနေတာ့မွာေပါ့။ က်ေနာ္သတိမထားမိလိုက္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ ေျခလွမ္းမ်ား က အခန္းတံခါးဝသို႔ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။
အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ခန္းဆီးစကေလးက ယိမ္းထိုးကခုန္ေနေလရဲ႕။
……………………..
က်ေနာ္တို႔သည္ အခန္းငယ္ကေလးတခုထဲမွာ ေနထိုင္ၿပီး ထိုအခန္းကေလးကို တပ္မက္ေနၾက သည္။
ထိုအခန္းကေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ။ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ။ မစြန္႔စားရဲၾကေပ။ အျပင္ကမၻာမွာ ဒီထက္ပိုမို က်ယ္ဝန္းၿပီး စူးစမ္းေလ့လာစရာမ်ားစြာ ရွိသည္ကို ျပတင္းတံခါးမွ ခိုးၾကည့္ ရံုသာၾကည့္တတ္ၿပီး အခန္းငယ္ကေလးရဲ႕အျပင္သို႔ထြက္ၿပီး ရင္ဆိုင္ရန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေန ၾကေလသည္။
တကယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အခန္းကေလးရဲ႕အျပင္ကို ထြက္ၿပီးစြန္႔စားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။