ေ အ ာ င္ ေ ဝ း ● အ ေ မ ရိ က န္ ေ န ာ က္ ခံ ျမ န္ မာ က ဗ် ာ တ စ္ ပု ဒ္
A Burmese Poem in America
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂ဝ၁၆
A Burmese Poem in America
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂ဝ၁၆
“ခင္ဗ်ားလားဗ်။ ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို ေရွ ့ဆက္သြားခြင့္မျပဳဘူးဆိုတာ၊ ကဲဗ်ာ မျပဳခ်င္ဦး”
“ျဖန္း“
“ျဖန္း“
“ခင္ဗ်ားလားဗ်၊ ေက်ာင္းသားေတြကိုေရွ႕ဆက္သြားခြင့္ျပဳလိုက္ရင္၊ အာဖဂန္နစၥတန္လိုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ၊ ကဲဗ်ာ ျဖစ္ ခ်င္ဦး”
“ျဖန္း“
“ျဖန္း“
က်ေနာ္က အဲဒီလူ၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဆိုတဲ့သူကို ေမးေမးၿပီး၊ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္႐ိုက္ပစ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ သိတာေပါ့။ ဒီလူ၊ ဦးေအာင္ေသာင္းလူ။ ၾကံ့ဖြတ္ပါတီဝင္ေပါ့။ က်ေနာ္သိပ္သိတာေပါ့။
ႀကံ့ဖြတနဲ႔အေပါင္းပါ စြမ္းအားရွင္အုပ္စုက သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဆိုၿပီး၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို လာတား တာ။ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ္က အဲဒီသခင္အားရ ကြၽန္ပါးဝျဖစ္ေနတဲ့လူရဲ႕ပါးကို ျဖန္းျဖန္းကြဲေအာင္႐ိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ မ ေက် နပ္ေသးဘူး။ ထပ္ေမးၿပီး ထပ္ရိုက္ဖို႔ လက္အရြယ္ ...။ ဟိုးထား။
က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေတြ႕ဖူးသလိုရွိတဲ့ လူႏွစ္ဦးလာရပ္ၿပီး လက္ျပတားတယ္။ တုိ႔လက္နဲ႔မတန္ဘူးလုိ႔လည္း ေျပာလာတယ္။ အနားကပ္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔က ဆရာဦးတင္မိုးျဖစ္ေနတယ္။
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္တစ္ေယာက္က ပန္းရည္ဘဏ္တိုက္တုိ႔၊ ေတာင္ေတာ္ပုပၸားတုိ႔သီခ်င္းေတြေရးခဲ့တဲ့ ကန္ၿမဲကိုေအးေက်ာ္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဆရာဂ်မ္းတုိ႔ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ဒီေတာင္သာ နန္းျမင့္ေတာင္ၾကား၊ အရပ္ကေခၚေတာ့ နပ်င္း (ႏြားပ်င္း) ေတာင္ၾကား၊ ဒီေနရာကို ဘယ္ကေရာက္လာၾကပါလိမ့္။ ေနာင္မွ သတိရ။ ေၾသာ္ …ဒါ သူတုိ႔နယ္ကိုး။
+++++++++
အဲဒီေန ့က ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ(၂၇)ရက္။
မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို ခ်ီတက္လာတဲ့ ဗ က သ (ဗကသမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ဒီမိုကေရစီပညာေရးသပိတ္ စစ္ေၾကာင္း နာ မည္ဆိုးနဲ ့ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေတာင္သာတပ္မေတာ္ရွိတဲ့ေနရာကို ျဖတ္တဲ့ေန႔။
ဒီ နန္းျမင့္ေတာင္ၾကားမွာ၊ လုံထိန္းရဲနဲ ့ႀကံ့ဖြတ္ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ ့အႀကီးအက်ယ္ ပိတ္ဆို႔ ဟန္႔ တား ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ၾကား။ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ ျမင္းၿခံနဲ႔ ေတာင္သာၿမိဳ႕ေတြက ေျပးလာဝန္းရံတဲ့ျပည္သူေတြ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေအာင္ျမင္စြာေဖာက္ထြက္သြား။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သမိုင္းဝင္ နန္းျမင့္ေတာင္ၾကားေအာင္ပြဲ။
ေက်ာင္းသားေတြ ခြပ္းေဒါင္းအလံတလူလူ၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တဆူဆူနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့၊ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ခဏရပ္က်န္ခဲ့။ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ ကန္ျမဲ ကိုေအးေက်ာ္တုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြေနာက္မလိုက္ေသးဘဲ ရပ္ၾကည့္ေန။ မ႐ႈ မလွ အ႐ႈံးေပးလိုက္ရတဲ့ ရဲေတြ၊ ေအာင္ေသာင္းလူေတြလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အာဖဂန္နစၥ တန္လိုျဖစ္သြားမယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တုိ႔က ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဗ်ဆိုတဲ့လူကို ေမးေမးၿပီး၊ ပါးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္႐ိုက္ပစ္လိုက္တာပါ။
က်ေနာ္ ဒီလူ ့မ်က္ႏွာတည့္တည့္ တံေတြးနဲ ့ပ်စ္ခနဲေထြးထည့္လိုက္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာခဲ့ တယ္။ ေနကပူလိုက္တာ။ ေဆာင္းတြင္းေနက ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပဲ။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းမွၾကမ္းပါပဲ။ ဆူးေတြ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ခဲေတြနဲ ့။ အို … ေမာလိုက္တာ။ က်ေနာ္ ေျပးေနရင္းေရငတ္လာတယ္။
+++++++++
“ဟဲလို၊ ခင္ဗ်ား သတိရၿပီလား”
က်ေနာ့္နားထဲကို အသံတစ္သံ ေႁမြတစ္ေကာင္လို တြားဝင္လာတယ္။
“ဟိုင္း၊ ခင္ဗ်ား သတိရၿပီေနာ္”
က်ေနာ္ ေလးလံေနတဲ့ မ်က္ခြံေတြကို အား.ယူဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အို … မူးလိုက္တာ။ ျမင္ကြင္းကမႈန္မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနရာကေနၿပီး၊ တျဖည္းျဖည္းၾကည္လာလင္းလာ ထင္ရွားလာသည္။ အလို- ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြပါလား။ မ်ားလိုက္တာ။ ဆယ္ ေယာက္မကဘူး။ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ဝိုင္းအုံၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနၾကပါလား။ က်ေနာ္ ကုတင္တစ္လုံးေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ ဟင္- လက္ေတြက လႈပ္လုိ႔မရပါလား။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ ပိုက္ေတြက တန္းလန္း။ ကုတင္ေဘးက ေဆးပုလင္း ခ်ိတ္တဲ့တိုင္ေတြမွာလည္း ပုလင္းအစီအရီ။ လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ထဲက အရည္က နီက်င္က်င္။ အျခားလက္တစ္ဖက္က ပိုက္ထဲမွာက်ေတာ့အရည္က ဝင္းဖန္႔ဖန္႔ အေရာင္ ထင္သည္။
ေခါင္းဆာင္ျဖစ္ပုံရတဲ့ မဇၩိမႏြယ္ဖြား ဆရာဝန္က က်ေနာ့္အနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္သူေျပာတာကို အား စိုက္နားေထာင္ၿပီး၊ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔ရသလို ရွိသြားသည္။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုႀကီးတစ္႐ုံရဲ႕အေရးေပၚဌာနက အသည္းအသန္လူနာကုတင္တစ္လုံးေပၚေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။
မေန႔ညက (ေဖေဖာ္ဝါရီ-၁၊ ၂ဝ၁၅) က်ေနာ္ ႏွင္းမုန္တိုင္းအေရးေပၚတာဝန္နဲ႔ညအိပ္ရတဲ့ ဟိုတယ္က အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ၊ ရင္ဘတ္အရမ္းေအာင့္ မူးမိုက္ၿပီးထိုးလဲလုိ႔၊ အေရးေပၚႏိုင္းဝမ္းဝမ္း (၉၁၁) လူနာတင္ကားနဲ႔ ဒီေနရာကိုေရာက္လာတာ။ ဟို တယ္အခန္းကေနသယ္လာၿပီး၊ အေရးေပၚလူနာတင္ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္သတိေမ့သြားခဲ့တာ။ ေဟမိုဂလိုဗင္ က ၅ ဒသမ ၈ ရာခုိင္ႏႈန္းပဲရွိေတာ့တာ။ လူနာတင္ကားေပၚမွာကတည္းက ဆရာဝနနဲ႔သူနာျပဳေတြက အားခ်င္းကုၾကတာ။ က်ေနာ္ ရင္ဘတ္ေအာင့္လာရင္ ေသာက္ေနက် ႏိုက္ထ႐ိုဆိုတဲ့ ေဆးလုံးေသးေသးကေလးေတြ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး က်ေနာ့္လွ်ာ ေအာက္ ထည့္ေပးခဲ့ရတာ။
ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေသြးသြင္းဖို ့လုပ္ၾက။ အားေဆးပုလင္းေတြခ်ိတ္ၾက။ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနမွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွမသိဘူးေလ။ အခုခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသြးပုလင္းက ဒုတိယေျမာက္။ က်ေနာ္ဘယ္သိမလဲ။ မသိစိတ္နဲ႔အိပ္မက္ထဲမွာ က် ေနာ္က ေတာင္သာ နန္းျမင့္ေတာင္ၾကားက ေအာင္ေသာင္းလူရဲ ့ပါးကိုအားရပါးရ႐ိုက္ေနခဲ့တာေပါ့။
ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြအုပ္လိုက္ႀကီးျပန္သြားေတာ့၊ က်ေနာ္ ေမာၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ မူးလည္းမူးေနေသးတယ္။ သူ႔ကိုယ္ သူ ေတာင္ကိုရီးယားသူပါလုိ႔ေျပာၿပီး၊ အညာဆီေရာလုိ႔ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ က်န္ ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ခြံေတြ ျပန္ေလးလံလာတယ္။ ကိုရီးယားသူကေလးက အ႒မေျမာက္ အားေဆးပုလင္းကို ေျပာင္းခ်ိတ္ တယ္။ က်ေနာ္အိပ္ခ်င္လာတယ္။
+++++++++
အညာေဆာင္းရဲ႕ေနေရာင္ကလည္း ပူလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕။ မီးေတာက္လုမတတ္ပဲ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို မီလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ဝဲေလာင္ကိုျဖတ္ေတာ့၊ နယ္ခ်ဲ ့ဆန္႔က်င္ေရးသူရဲေကာင္းႀကီး ဝဲေလာင္ဗိုလ္ရာညႊန္႔ ကိုယ္တိုင္ ၿမဳိ႕ဦးက ထြက္လုိ႔ႀကိဳေသာ္ေကာရယ္။ ပုပၸားနဲ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြနဲ႔ ရဲပေတာင္းခတ္ ရႊင္လန္းတက္ႂကြလုိ႔။
ေဟာ- ေရွ႕မွာ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေရနံေခ်ာင္း။ ေဒါင္းေနေခ်ာင္းမွာ ေဒါင္းေတြေပါင္းဆုံၾကေတာ့မယ္။ က်ေနာ္က စစ္ေၾကာင္းေတြ ဆုံၿပီဆိုတာနဲ ့ခြပ္ေဒါင္းအလံႀကီးႀကီးတလက္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေလထဲ အင္နဲ႔ အားနဲ ့ေဝွ႔ယမ္းလိုက္တယ္။
အားပါး- က်ေနာ့္ေဘးမွာ ဆရာဦးၾကည္ေအာင္။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ကိုကိုးကြၽန္းအာဇာနည္ ကဗ်ာဆရာေလးေမာင္ (ျမင္းၿခံ)။ အလို- ဟိုးေရွ႕မွာ ကိုသက္ (ဗကသ) နဲ႔ ၊ ကိုဗေဆြေလး (တကသ) တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ တပ္ဦးက ရင္ေပါင္ တန္းခ်ီတက္လုိ႔ပါလား။
+++++++++
အို … ေဆြးေဆြးမႈန္မႈန္
ေမ့ေဆးထုံပ်ံ ့
ေဆး႐ုံေပၚမွာ
ေတာ္လွန္ေရးကို ကုၾကဆဲ။
မူးရိပ္မူးေဝ အမူးမေျပေသးတဲ့ က်ေနာ့္ဦးေခါင္းထဲမွာ ကာရန္ေတြ ႁပြတ္ခဲ ထိုးသိပ္ ထြက္အန္က်လာေနေတာ့သည္။
ဆရာဝန္ေတြက က်ေနာ့္ကို အေရးေပၚခန္းကေန၊ ႏွလုံးေရာဂါေဆာင္ (ေလးထပ္) အခန္းတစ္ခန္းထဲက ကုတင္တစ္လုံးေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ၾကၿပီ။ က်ေနာ္ ေမာေနသည္။ အားနည္းေနတုန္း။ မူးလည္း မူးတယ္။ လူကေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ။ က်ေနာ့္ စိတ္က ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းဆီမွာ ေရာက္ေနသည္။ သူတုိ႔ ဗကသ (ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္) သပိတ္ စစ္ေၾကာင္း မႏၱေလး အိမ္ေတာ္ရာဘုရားဝင္းထဲကေန စခ်ီလာကတည္းက က်ေနာ္ အြန္လိုင္းကေန အားေပးေထာက္ခံခဲ့ သည္။ က်ေနာ္သူတုိ႔ကို ကူညီခ်င္သည္။ ဘယ္လိုကူညီမလဲ။ က်ေနာ္ သူတုိ႔အတြက္ "ရန္ကုန္ခ်ီေက်ာင္းသားသပိတ္တပ္ ႀကီးဘြဲ ့- ေမာ္ဒန္ေလးခ်ိဳးႀကီး” ကို ဇန္နဝါရီ ၁၈ (၂ဝ၁၅) ေန႔က စေရးသည္။ တစ္ခ်ိဳးေရးၿပီးတိုင္း တစ္ခ်ိဳး လိုင္းေပၚတင္သည္။ ေန ့စဥ္ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းသတင္းေတြ ေရဒီယိုကနားေထာင္ရသည္။ ဗမာ့ေႏြဦးဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာလည္း လြန္႔လူးလာသည္။
မဆုံးေသးတဲ့ ေမာ္ဒန္ေလးခ်ိဳးႀကီးရဲ ့အဆုံးသတ္ စတုတၳအခ်ိဳးကို ဇန္နဝါရီ ၂၈ (၂ဝ၁၅) မွာ လိုင္းေပၚတင္လိုက္သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သပိတ္တပ္ဦးက ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုေအာင္မိႈင္းဆန္းနဲ ့ကိုနႏၵာစစ္ေအာင္တုိ႔ႏွစ္ဦး ေနျပည္ေတာ္ေတြ႕ ဆုံေဆြးေႏြးပြဲသြားေနၾကၿပီ။
မစ္ရွီဂန္မဲဇာကေန က်ေနာ္က သူတုိ႔ဒီမိုကေရစီပညာေရးသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံအားေပးေနသည္။ အားေပးေနရင္းနဲ ့က်ေနာ္ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္သြားရေတာ့သည္။
+++++++++
ေဆး႐ုံေပၚမွာ
ေတာ္လွန္ေရးေလ၊ ေသြးတစ္ေပါက္ခ်င္း
လက္ေမာင္းတြင္းက်၊ ေသြးသြင္းလူနာ
စိတ္မွာနီေမာင္း၊ ခြပ္ေဒါင္းလက္ပတ္
အနာဂတ္သို႔၊ ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္
အိပ္မက္ထဲမွာ
ႏွင္းသည္း ေလထန္၊ မစ္ရွီဂန္ရဲ႕
ေဟမႏၱမုန္တိုင္းနီနီ။
အဲသည္ရက္ေတြက မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနသည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ (၂ဝ၁၅) မနက္ႀကီး လင္းအားသည္း အခ်ိန္ကစလုိ႔ အႏၱရာယ္ရွိ ႏွင္းမုန္တိုင္းက်ေရာက္မည္ဟု မိုးေလဝသဌာနေတြက အေရးေပၚသတင္းထုတ္ျပန္ထားသည္။ ႏွင္းက ၃ ေပအထက္ေရာက္ေအာင္ က်မည္။ ေလက မိုင္ ၆ဝ - ၇ဝ အထိ တိုက္မည္။ အပူခ်ိန္က ေရခဲမွတ္ေအာက္ကို အမ်ားႀကီးေရာက္သြားမည္။ သတိေပးထားသည္။
ႏွင္းသည္း ေလထန္ မစ္ရွီဂန္။ အေမရိကန္ျပည္သူေတြကေတာ့ ႏွင္းမုန္တိုင္းဒဏ္ကို အန္တုရင္ဆိုင္ေနက်။ က်ေနာ္အလုပ္ လုပ္ သည့္ဟိုတယ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္အေနႏွင့္၊ က်ေနာ့္ကို ညအိပ္တာဝန္ေပးသည္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလည္း ႏွင္းမုန္ တိုင္းရွိလွ်င္ ဒီလိုပဲ အိပ္ေနက်ပါ။
အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔။ အဲဒီညမွာ အေမရိကန္ေတြ အသည္းစြဲ FOOTBALL ၄၉ ႀကိမ္ေျမာက္ SUPER BOWL ဗိုလ္လုပြဲရွိ သည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႔ေဘာလုံးပြဲ (SOCCER) ေလာက္ စိတ္မဝင္စား။
အင္တာဗယ္ေပးတဲ့အခ်ိန္၊ အေမရိကန္အဆိုေတာ္ KATY PERRY ရဲ့ အားပါးတရေဖ်ာ္ေျဖမွဳကို က်ေနာ္ အားပါးတရၾကည့္႐ႈ ေနခဲ့ပါေသးသည္။ အျပင္မွာ ႏွင္းမုန္တိုင္းက စစ္ဦးဘီလူး ျငာသံေပးဝင္လာေနၿပီ။ အခန္းမွန္ျပတင္းေတြကို ႏွင္းဖတ္ ႏွင္းခဲ ေတြက တျဖန္းျဖန္းရိုက္လာတယ္။ ပြဲၾကမ္းၿပီ။ မုန္တိုင္းေအာ္သံက ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ။ ငလ်င္ေတာ္လည္းသလို ႏွင္း ႐ိုင္းေလက တေဝါေဝါ။ ဟိုတယ္ ႏွစ္ေယာက္ခန္း ကုတင္ႏွစ္လုံးမွာက်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္သ လိုလို။ ညစာလည္း မစားျဖစ္ေတာ့။
ႏွင္းမုန္တိုင္း တကယ္က်ၿပီဆိုရင္ မလြယ္မွန္း က်ေနာ္သိသည္။ က်ေနာ္ အေမရိကေရာက္ၿပီး၊ ငါးႏွစ္အေရာက္မွာ ဧရာမ ေရခဲမုန္တိုင္းႏွင့္ၾကံဳသည္။ အေမရိကန္ေတြပင္ အဘား အဘား ေအာ္ကုန္ၾကသည္။ ေရျပတ္၊ မီးျပတ္၊ အင္တာနက္ျပတ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြလည္းျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ ဗမာျပည္တစ္ဝန္းစာေလာက္ရွိတဲ့လူေတြ ဒီမွာ ဒုကၡလွလွ ေရာက္ကုန္ၾက။ ေနာက္ေတာ့လည္း ႏွင္းမုန္တိုင္းေဘးက ကုန္း႐ုန္းႏိုးထ လြတ္ေျမာက္ၾက။ အစိုးရက လႊတ္ကူညီတာကိုး။
အဲဒီညက၊ ဟိုတယ္ညမွာ၊ ႏွင္းလန္ ့ၿပီး က်ေနာ္ ရင္ဘတ္ေအာင့္ မူးေဝလဲက်သြားေတာ့၊ က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္ရတာက၊ က်ေနာ့္နဖူးေပၚကစီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြ ...။ ေသြးေတြ ...။
+++++++++
အိပ္မက္ဆဲေလ
ေဒါင္းေနေခ်ာင္းမွာ၊ ေဒါင္းေတြေပါင္းဆုံ
ေဆး႐ုံကုတင္၊ အျပင္ဘက္မွာ
ဝက္ဝံလကနဲ႔၊ မ်က္ႏွာျဖတ္ရိုက္
ႏွင္းဖတ္ႏွင္းခဲ၊ ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲ
ျမင္းခြာတစ္ခ်က္ေပါက္၊ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္
ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္၊ မနက္ျဖန္မွာ
မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၊ ငါ၏ဒဏ္ရာ။
ေဆး႐ုံေပၚေရာက္ၿပီး၊ ဒုတိယေျမာက္ညက်မွပဲ၊ က်ေနာ္ ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့သပိတ္စစ္ေၾကာင္းေနာက္ဆုံးအေျခအေနကိုသတင္းသိရသည္။ မစ္ရွီဂန္က ႏွင္းမုန္တိုင္းအပ်က္အစီးေတြကိုသိရသည္။
မုန္တိုင္းစဲသြားခဲ့ေပမဲ့၊ ႏွင္းခဲ ႏွင္းဖတ္ေတြက လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေတြေပၚမွာ ေတာင္လိုပုံၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့။ တစ္ ေလာကလုံး ႏွင္းခင္းဖုံးကြယ္။ ႏွင္းေဖြးေဖြးထဲမွာ ေသြးခဲၿပီး ေသသြားႏိုင္တယ္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ့ ႏွင္းေတြ တရစပ္ ထန္ထန္ သည္းသည္းက်ေနရင္ ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညအေမွာင္ထဲမွာလိုပဲ။ ႏွင္းအေမွာင္ထဲမွာ ေပါ့။
က်ေနာ္ အေမရိကကိုေရာက္လုိ႔၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ ့ညားေတာ့မွပဲ၊ ဆရာမႀကီးေဒၚၾကည္ေအးရဲ ့"ပထမအျမင္” ကဗ်ာ(႐ႈမဝ၊ ဇန္ နဝါရီ၊ ၁၉၇၃)ထဲက ႏွင္းေမွာင္ကႏၱာရဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ကိုယ္ေတြ ့ခံစားနားလည္ရေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့၊ ဆရာမျဖဴမြန္၏ ဆြတ္ဆြတ္ေမွာင္ဆိုေသာ ေဝါဟာရကိုလည္း ထိုနည္းအတိုင္း သေဘာေပါက္ရေတာ့သည္။
+++++++
ႏွလံုးသားထဲ
ျမားရိုးက်ိဳးက်န္၊ အို … စိုးရိမ္ရန္ေကာ
အိုးေဝသံၾကား၊ ျပန္လာခဲ့မည္
ႏွင္းဆီဓားနဲ ့၊ တအားလႊဲခုတ္
ျဖဳတ္ခ်အစိုးရ၊ ေဆး႐ုံညမွာ
ခြၽန္ျမနီေမာင္း၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္
ငါ မအိပ္ခင္
ပိန္းပိတ္ျဖဴေအာင္၊ ဆြတ္ဆြတ္ေမွာင္ဆဲ
အို … ႏွင္းေမွာင္ကႏၱာရ။
++++++++
သူရို ့ဆီက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား ခံ့ညားထည္ဝါလွတဲ့ ေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ က်ေနာ္က လူနာ။ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ ပ်ားပန္းခပ္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကို၊ ဓာတ္မွန္ခန္းအသြား၊ လူနာကုတင္တြန္းလွည္းေပၚကေန ဖ်တ္ခနဲ ဖ်ိဳးခနဲ ပက္လက္ျမင္ရသည္။ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း အခန္းထဲမွာေတာ့၊ တစ္ဖက္ကုတင္က လူနာညည္းသံ သဲ့သဲ့။
အေမရိကန္က ေဆး႐ုံေပၚကေန၊ က်ေနာ္က ဗမာျပည္က ေဆး႐ုံေစာင့္ကိုလည္း သတိရရင္ ရေနမိပါရဲ ့။ ၾကည္ေအး- ေဆး႐ုံ ေစာင့္၏မွတ္တမ္း၊ ႐ႈမဝ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၁၉၇၂။ ေမာင္ေဒါင္းဝတၳဳေတြထဲက ေရြးျမစ္ကမ္းေဘးက ေတာေဆး႐ုံမြဲမြဲကေလး ကို လည္း သတိရ။ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး၊ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္မွာ
ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕က်န္းမာေရးသတင္းကို ရင္တထိတ္ထိတနဲ႔ေစာင့္ခဲ့ရပုံေတြ။ လပြတၱာက သူငယ္ခ်င္းကိုျမင့္ေဇာ္ကို ည ဘက္လူနာေစာင့္ေပးရင္း၊ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး ခြဲစိတ္ေဆာင္အေပၚထပ္မွာ ေဆး႐ုံ ဆိုတဲ့ကဗ်ာေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြ။
ေဆး႐ုံေပၚမွာ အေတြးေတြက ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီး၊ စိတ္က ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းနဲ ့အတူ ရန္ကုန္ေၾကာင္းခ်ီေနဆဲ။ေဆး႐ုံေတြရဲ ့ထုံးစံ၊ ညဘက္ လူေျခတိတ္ လူနာအိပ္ခ်ိန္၊ က်ေနာ္က မအိပ္ႏိုင္ေသးဘူးပဲနဲ ့၊ လူကကဗ်ာထဲေရာက္သြား။ ကဗ်ာကလူထဲဝင္လာ။အျပန္အလွန္ထိုးေဖာက္ေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အားငယ္။
ငါ ဆုံးရွံဳးမွာလား။ ေရျခားေျမျခားမွာ ငါေသဆုံးသြားမွာလား။ ဟင့္အင္း။ မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာေတာ့ ငါ ့ဝိညာဥ္ကိုမထားရစ္ခဲ့ႏိုင္ဘူး။ ငါ ငမိုးရိပ္ကိုေရာက္ေအာင္ျပန္ရမယ္။ ဒါပဲ။ ငါ့ကို အေမရိကန္သခ်ဳႋင္းေတြက မျမဴဆြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ မသိစိတ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီနံ႔ သင္းတဲ့ေသမင္းကို ျငင္းဆန္ေနဆဲ။ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲ ငန္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္ပ်ံသန္းေနသလို၊ ေတာေတာင္ယံထဲ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ ေကာင္ ဒုန္းစိုင္းေနသလို၊ ငမိုးရိပ္ကို ငါပ်ံသန္းေနတယ္။ ငမိုးရိပ္ကို ငါဒုန္းစိုင္းေနတယ္။
ငါ့ကို တိုင္းျပည္က ႏွင္တဲ့ လူဆိုးဗိုလ္ႀကီး ေရႊေရႊ ေရ။ နင္သတ္လုိ႔ငါမေသ။ ငါ့ေျမကို ငါအေရာက္ျပန္လာၿပီး နင့္ကိုငါသတ္မယ္။
+++++++
အခ်စ္ဦးေရ …
ေသြးလူးေပက်ံ၊ ငါ့သံသာရ
ည မစ္ရွီဂန္၊ ထန္ထန္သည္းသည္း
ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲ၊ ဘိုင္းဘိုင္းၿပိဳကြဲ
လဲက်ေသဆုံး၊ ငါ႐ႈံးမလား
ညမ်ားဆက္ဆက္၊ ခ်ီတက္ခရီးရွည္
ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့အတူ
ျပည္သူရွိရာ၊ ငါ၏ကဗ်ာ
ျပန္လာခ်က္ခ်င္း၊ မင္းေသြးသစ္တုိ႔
မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ထံ၊ ငါ အပ္ႏွံမည္
ရွင္ျပန္ထေျမာက္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ။
ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္ေနဆဲ။ ေဆး႐ုံေပၚက ညေတြလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္ မက္ေနဆဲ။ ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေအာင္ အေသာ့ႏွင္ခ်ီေနဆဲ။
အဲဒီ ေက်ာင္းသားသူရဲေကာင္း ခြပ္ေဒါင္းေတြအတြက္ အေမရိကကေန က်ေနာ္လုပ္ေပးႏိုင္တာကကဗ်ာပဲရွိတာ မဟုတ္ လား။ ကဗ်ာက သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္ေပးတဲ့ လက္နက္ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာက ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲက ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရင္၊ သူေတာင္းစားေတြ သမၼတျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။
ေဆး႐ုံေပၚက လူနာကုတင္ထက္မွာ လူကသာ ပက္လက္။ စိတ္ကေတာ့ မတ္မတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔၊ မယိုင္မလဲ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဗမာ ျပည္က ေတာ္လွန္ေသာ၊ တိုးတက္ေသာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့အတူ ခ်ီတက္ဆဲ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက က်ေနာ့္ဝိညာဥ္ဟာ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကင္းကြာ မသြားေသးဘူးပဲ။ ေနာက္ထပ္ေသခ်ာေသးတာ တစ္ခုက၊ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ၊ ပူေႏြးအစီးသန္တဲ့ ကဗ်ာေသြးေတြ မေျခာက္မခန္းဘဲစီးဆင္းေနတုန္းပဲ။ ဒီတစ္ခါမေသရင္၊ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္ … စိုစိုေႏြးေႏြး
အိုးေဝေသြးနဲ ့
ေဆး႐ုံေပၚမွာ
ေတာ္လွန္ေရးကို ကုသၾကဆဲပါတကား။ ။
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁- ၃၊ ၂ဝ၁၅
(တစ္ခုေသာေဆး႐ုံ၊ ႏွလုံးေရာဂါေဆာင္)
+++++++++
ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္ကဗ်ာဆရာ ညီေနာင္အေပါင္းတို႔ေရ ...။ ဒီစာဟာ တျခားဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆး႐ုံညတြင္ ခ်ီ တက္ျခင္းဆိုတဲ့၊ အေမရိကန္ေနာက္ခံ ျမန္မာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕အေၾကာင္းသာပါပဲကြာ။
ရဲေဘာ္တုိ႔အားလုံး က်န္းက်န္းမာမာနဲ ့ကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
ေ အ ာ င္ ေ ဝ း
(ေမ ၁၂- ၂ဝ၁၆)