ခင္ေဇာ္မုိး ● ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မနက္ခင္းမ်ားႏွင့္အျပံဳး
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
ျမဴႏွင္းေတြပိတ္သည္း ယွက္လႊမ္းေနသည့္ မိုးရာသီ၏မနက္ခင္းေၾကာင့္ အၾကည့္ေတြ ကသီလင္တ ျဖစ္သြားမိသည္။ စၾကၤဝ ေတးမင္းသည္ ရာသီမွား၍ ကန္႔လန္႔ကာခ်သည္မ်ားလားဟု ေျခဦးတည့္ရာ ေတြးထင္မိသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေတြ႔ ရေသာ ျပင္ပျမင္ကြင္းမွ ဖယ္ေသြလိုက္ေတာ့ ေၾကးမံုျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ပံုရိပ္က ထင္ဟပ္သြားသည္။ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္ ယြန္းေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးဖြပင့္တင္လိုက္သည္။
မနက္ခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးသြားေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ ဒီကေန႔မနက္ တြင္လည္း မေန႔ကအျဖစ္လိုပဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာကို ႐ုန္းကန္ရပါဦးမည္။ ဟိုအရင္ေသဆံုးသြားေသာ မနက္ခင္းမ်ားထဲမွာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ျခင္းမ်ားသည္ ေနာက္ထပ္မနက္ခင္းတခုကို ေမြးဖြားႏိုင္ရံုမွ်သာ။ ထို႔ထက္မပို။ ကြၽန္ေတာ့္လို ႐ုန္းကန္သူမ်ားလည္း လက္ညိဳးထိုးမလြဲ။ သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းေလးေတြကိုသာ ၿမိန္ေရရွက္ေရအျဖစ္ႏွင့္ လည္ဆန္႔ၿမိဳခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အမ်ားစု သည္ ရွင္သန္ေနၾကရပါသည္။
မနက္ခင္း၏ေလညင္းမ်ားမွာ ေျမနံ႔သင္းသင္းေတြႏွင့္ ျမဴခိုးရနံ႔ေတြက ပါလာတတ္သည္။ တညလံုးရြာထားသည့္မိုးေရႏွင့္ အရင္ရက္ကရြာထားေသာ မိုးေရတို႔စုေပါင္းကာ တခ်ဳိ႕လမ္းေဘး ေရအိုင္ခြက္မ်ားက ေရပုတ္နံ႔ေတြကလည္း ပင့္သက္ အ႐ႈိက္မွာ ကမန္းကတန္းတိုး၀င္လာသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ခံစားလို႔မွမ၀ခင္ မနက္ခင္းေလးေတြဟာ ပန္းေကာင္းအၫႊန္႔ က်ဳိးခဲ့ရ။ သက္ျပင္းၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြက မိုးက်ေရႊကိုအလား။ မနက္ခင္းအစမွာပဲ ဇာတ္ဝင္ခန္း ေနရာရသြားသည္။
မနက္ခင္းတိုင္းဟာ လွပတဲ့အပ်ဳိစင္တဦးလို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တႀကိမ္တခါမွ် ေကာက္ေၾကာင္း မလွခဲ့။ ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္း တန္လြန္းသည္သာ။ မနက္ခင္းဟာ ေနေရာင္အလာမွာ ကိုယ္ဟန္ႂကြႂကြေလး ျပရံုရွိေသး၊ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေခြးေဟာင္သံေတြႏွင့္စည္ကားေနၿပီ။ ဟိုဘက္အိမ္မွ မိန္းမႀကီးက ဆိုက္ကားမထြက္ေသးသည့္ သူ႔ေယာက်္ားကို အဆဲအဆို မ်ားျဖင့္ ပရိတ္မႊန္းေနၿပိီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အညတရရပ္ကြက္ကေလးမွာ ေန႔စဥ္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် ထူးျခားမလာေသး။ မည္သူမွ် ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမသြားေသး။ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ ပကတိ ေရွး႐ိုးစြဲလို႔။
မနက္ခင္းတခုၿပီးတခုမွာ အိပ္ရာႏိုးထႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္မွာ ေခြၽးေတြနစ္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နားေတြမွာ တိုးတိုးတမ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္တမ်ဳိး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ အူလို႔။ ရပ္ကြက္ေစ်းထဲက အေဒၚႀကီးလည္း ေနေရာင္စလိုက္ေတြႏွင့္ တေနကုန္ ကလို႔။ ပြဲရံု၊ ဆိပ္ကမ္း၊ ကုန္တင္ကုန္ခ် ကူလီအလုပ္သမားေတြလည္း ၀ိုင္းထဲကလက္ေ၀ွ႔သမားလို အက်ႌဗလာႏွင့္ လက္ဖ်ံက ေသြးေက်ာေတြထလို႔။ မနက္ျဖန္မနက္ခင္းတခုကို ျမင္ႏိုင္ၾကဖို႔၊ ႏိုးထႏိုင္ၾကဖို႔၊ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးမွာ လက္ ဆံုစားၾကဖို႔ေပါ့။
မနက္ျဖန္မနက္ခင္းတိုင္းဟာ အေတြးေတြႏွင့္ အနာဂတ္လွလွေလးေတြပါပဲ။ ႐ုန္းကန္ေနၾကသည့္ အားလံုး ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ လုပ္ၾကရ၊ ပါးစပ္ကို အလုပ္လုပ္ၾကရ၊ ေျခလက္တို႔ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ အလုပ္လုပ္ၾကရ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ယေန႔ အတြက္၊ မနက္ခင္းအနာဂတ္ေတြအတြက္ ႐ုန္းကန္ၾကရသည္။
႐ုန္းကန္ရင္း ဆံုး႐ွဳံးျခင္းေတြလည္းပါခဲ့သည္သာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခြၽးႏွင့္အားႏွင့္လံု႔လထုတ္ၿပီး ႐ုန္းကန္ခဲ့ေပမယ့္ မနက္ခင္း ေတြကေတာ့ ဘာမွေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိေသး။ လမ္းေဘးေရခ်မ္းစင္ေလးလည္း ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ။ သကၠရာဇ္ေတြလည္း တျဖည္း ျဖည္း ဇရာအိုေနၿပီ။ လမ္းထိပ္ကသစ္ပင္ႀကီးလည္း ပင္စည္ေတြေလတိုးသလိုမ်ဳိး ဝၿဖိဳးလို႔။ အကိုင္းအခက္ျဖာျဖာ ေတြက ေတာ့ အရင္လိုမရွိေတာ့။ မီးႀကိဳးျဖင့္မလြတ္၍လား၊ ထင္းအလို႐ွိ၍လား ကြၽန္ေတာ္မသိ။ နတၳိျဖစ္ေနရွာသည္ကိုပင္ ကြၽန္ ေတာ္သိပါသည္။ အာလံုးေျပာင္းလဲေပမယ့္ မနက္ခင္းေတြကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ ႐ုန္းကန္ၾကရင္း အိုမင္းသြားၾက သည္။ ေသဆံုးသြားၾကသည္။
ေရြ႔လ်ားေနသည့္ ေခတ္သကၠရာဇ္ေတြဟာ ပို၍သာလြန္ေကာင္းမြန္လာမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ ထဲကလူေတြနည္းတူ ျပည္သူအားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ လက္ရွိ ဘ၀ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းမ်ားမွ တေန႔တရက္မွာ ကြင္းလံုးကြၽတ္လႊတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚက ေခြၽးစက္မ်ားကိုလည္း နာက်င္စြာ က်ိန္း ေမာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ လွပမႈမရွိေသာေန႔ရက္မ်ားကို က်ိန္းေမာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ အနာဂတ္မနက္ခင္းေတြဟာ လွပလိမ့္မည္ ဟုသာ။
ဒါေၾကာင့္ မနက္ခင္းတိုင္း မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရွိေနပါသည္။ မနက္ခင္းတိုင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္တို႔အားလံုး၏အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သယံဇာတမ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ေစာေစာစီးစီး အေတြးေတြႏွင့္ေငးေမာေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အား အေမက မနက္စာစားဖို႔လွမ္းေခၚရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ် လိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရီေ၀စြာၾကည့္ရင္း အေမ့မ်က္၀န္းေလးေတြက စကားေတြဆို လ်က္။ ကြၽန္ေတာ္႔စိတ္အေတြး စိတ္အေမာေတြကို အေမက တီတိုးေျဖသိမ့္လ်က္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေၾကာင္းေတြကို အေမသိသလို အေမႏွစ္သိမ့္ေတးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ၾကားႏိုင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။ အေမကလည္း ျပန္၍ျပံဳးျပပါသည္။ အဲ့ဒီအျပံဳးက ဘာသာစကားေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အေမကလြဲ၍ မည္သူမွ် မသိႏိုင္ ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို အေမအလြတ္ရသလို အေမ့၏ ျဖစ္တည္လိုမႈေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္အလြတ္ရပါသည္။
မနက္ခင္းတိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာႀကီးမားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရေသာ တဦးတည္းေသာ အေမ့ အျပံဳးပန္းမ်ားကို မနက္ခင္းတိုင္းမွာျမင္လိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုပင္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ အေမ့အရိပ္ အေမ့ေမတၱာေတြ ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခြင့္ရျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုပို၍ က်န္းမာေစသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ပို၍ ခရီးေဝး သြားေစႏိုင္သည္။ အေမအရိပ္မွာ ခံုလံုရွင္သန္ခြင္ရျခင္းသည္ ဘဝကို ယံုၾကည္မႈရွိေစခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးႀကီး တေယာက္က ေျပာဖူးပါသည္။ အလုပ္ကအျပန္ေမာပန္းလာေပမယ့္ သား သမီးႏွင့္ ဇနီးမ်က္ႏွာ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာျမင္လိုက္ရလွ်င္ ပင္ပန္းသမွ်ေပ်ာက္ကြယ္သည္ဟုဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ခင္းေတြထဲမွာ သူတို႔တေတြ၏အျပံဳး ေတြဟာ သူအတြက္အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္သည္ဟု အားမာန္အျပည့္ႏွင္ေျပာျပခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာလည္း ႐ုန္း ကန္ေနရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းသည္ အေမ့အျပံဳးတပြင့္ႏွင့္ တာဆံုးေအာင္ေျပးႏိုင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႏွင့္ ခရီးဆက္ေနၾကပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ခင္းေတြမွာ အေမ့အျပံဳးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝတြက္ တန္ဖိုးႀကီးသည့္ အားေဆးတခြက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ခင္ေဇာ္မိုး