ဖိုးထက္ - ေခ်ာင္ပိတ္မွ သတ္ရဲတဲ႔ပြဲ
(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၃၀၊ ၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကြယ္လြန္သူ ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲတိုင္းလိုလိုမွာ လူေတြ ႏွင္႔ တိရိစာၦန္မ်ား၏ စြမ္းအားကို ယွဥ္ ယွဥ္ၿပီး ေဟာေျပာတတ္သည္။ ငါးေလာက္ လူက ေရကူးတတ္မလားတဲ႔။ ဆင္ေလာက္ ဘယ္သူ အားသန္မလဲတဲ႔။ ငွက္လို ဘယ္သူ ပ်ံႏိုင္မလဲတဲ႔။ သို႔ေသာ္ လူက ေရမွာသြားဖို႔ သေဘၤာထြင္တယ္၊ ေရငုပ္သေဘၤာထြင္တယ္တဲ႔။ ဆင္ေက်ာကုန္းေပၚတက္ၿပီး ခိုင္းစားတယ္တဲ႔။ ေလယာဥ္ပ်ံကို တီထြင္ၿပီး ငွက္ေတြ သြားႏိုင္တာထက္ ပိုသြားႏိုင္တယ္တဲ႔။
လူသတၱ၀ါသည္ အလြန္အံ႔ႀသစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ အေရာင္အေသြး ႏွင္႔ အလွအပၾကိဳက္သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေလာက သဘာ၀ၾကီး၏ အခ်ိန္အဆ ညီမွ်ျခင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးသည္။
တိရစာၦန္မွာ အဆိုးမရိွ။ အေကာင္းမရိွ။ ဆာရင္ စားဖို႔။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မိတ္လိုက္ဖို႔။ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင္႔ကမ္းခဲ႔ၾကေသာ အမွတ္မဲ႔ အသိျဖင္႔ ၀န္ရိုးစြန္း တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ လူးလား ကူးခပ္သြားလာၾကသည္။ အပူပိုင္း ေဒသ အင္းၾကီးတစ္ခု ႏွင္႔ ၀င္ရိုးစြန္းၾကီးေတြဆီသို႔ ငွက္ေတြ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း လူးလား ပ်ံသန္းၾကတာ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ အလည္သြားတာ မဟုတ္။ ဘိုးဘြားမိဘ ကန္ေတာ႔ဖို႔ မဟုတ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြ ဥခ်ိန္တန္လို႕ ျမစ္ညာကို ဆန္တက္ျခင္းသည္ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာမွာဘဲ မီးဖြားခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင္႔ မဟုတ္။ အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာေသာ အသိစိတ္ျဖင္႔ တုံ႔ျပန္ လွဳပ္ရွားျခင္း သက္သက္။
လူမွာက အပူခ်ိန္တိုင္းဖို႔ ျပဒါးတိုင္ေတြ ရိွသည္။ စင္တီဂရိတ္ႏွင္႔ ဖာရင္ဟိုက္ ခြဲျခားသည္။ ေလထု၏ စိုထိုင္းဆကို တိုင္းသည္။ ေရဖိအားကို တိုင္းတာသည္။ ေလဖိအားကို သိသည္။ မိုးရြာမည္ကို ၾကိဳတင္သိသည္။ တိရိစာၦန္ေတြမွာက မိုးရြာမွာကို ၾကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္ဖို႔ အနည္းငယ္ေသာ အေကာင္တစ္ခ်ိဳ႕သာ ရိွသည္။ လူကေတာ႔ ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္အတြင္း ေနသာမလား၊ မိုးရြာမလား၊ တိမ္ထူမလား အတိအက်နီးပါးကို လက္မေလး ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ပြတ္ေပးရံုျဖင္႔ သိႏိုင္သည္။ လူသတၱ၀ါေလာက္ အပါး၀ေသာ သတၱ၀ါ လူ ဘဲရိွသည္။ အျခား သတၱ၀ါမ်ား အေပၚတြင္လဲ အပါး၀သည္။ အခ်င္းခ်င္း အေပၚမွာလဲ လူ၀ါး ၀သည္။ ရက္စက္သည္။ ေကာက္က်စ္သည္။ လူ လူျခင္း ရက္စက္ အပါး၀ သည္႔ အျခင္းအရာမ်ားကို လူေတြကဘဲ ျပန္လည္ ထိန္းကြပ္ၾကရင္း ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာၾကီးကို ေတာင္႔တ လိုလားၾကသည္။ တန္းတူညီမွ်ျခင္းကို ေတာင္းဆိုသည္။ တိုက္ယူၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လူေတြက တိရစာၦန္ေတြအေပၚ ရက္စက္သည္႔ ကိစၥက်ေတာ႔ အျမင္မေတာ္သည္႔ လူေတြက ဘယ္ေလာက္ပင္ တားျမစ္ၾကေသာ္လည္း တခါတရံ ျမင္ရက္စရာ မရိွေအာင္ အရုပ္ဆိုးေနတတ္သည္။ ႀကံ႕ၾကီးေတြကို အရွင္လတ္လတ္ ဂ်ိဳ ျဖတ္ယူသည္။ အသက္ရိွ ဆင္ၾကီးေတြ၏ အစြယ္ကို အာေခါင္ထိ ထိုးမိေစေသာ စက္လႊၾကီးေတြ ျဖင္႔ တိုက္ျဖတ္ယူသည္။ ဆင္က လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ နင္းသတ္သည္ႏွင္႔ ထိုဆင္ၾကီးကို ေရဆံုး ေျမဆံုး ေတာနင္းရွာကာ ျပစ္သတ္ၾကသည္။ ဆင္ရိုင္းၾကီးကို သတ္ျဖတ္သုတ္သင္ၿပီး။ လူကိုက္သည္႔က်ားကို အမဲလိုက္ဖမ္းသည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ၿပီး သတ္ျဖတ္သည္။ က်ားဆိုးၾကီးကို ႏိွမ္နင္းၿပီး။ လူကက်ေတာ႔…
ကၽြန္ေတာ္ သတင္း တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာ ဓေလ႔ ေ၀လငါး သတ္ပြဲတဲ႔။ အသတ္ခံရသည္႔ ေ၀လငါး အေကာင္ေပါင္းက သံုးရာနီးပါး။ ထိုေ၀လငါးေတြက ကမာၻေပၚမွာ မ်ိဳးတံုးေတာ႔မည္႔ အႏြယ္၀င္ မဟုတ္ပါဘူးဟု ပြဲစီစဥ္သူေတြက ဆင္ေခ်ေပးသတဲ႔။ ထိုပြဲကို စစ္သေဘာၤ ႏွစ္စင္းက ေစာင္႔ေရွာက္ေပးသတဲ႔။ ေ၀လငါးေတြကို ကမ္းေျခဘက္သို႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားျဖင္႔ ေျပးလမ္းမရိွေအာင္၊ ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ က်ံဳး သြင္းသတဲ႕။ ျပီးမွ အသင္႔ေစာင္႔ေနေသာ လူေတြက ဓားမ်ား၊ လွံမ်ား၊ မိွန္းမ်ားျဖင္႔ ထိုး၊ ခုတ္၊ သတ္ျဖတ္ၾကသည္တဲ႕။ ဒိန္းမတ္မွာ။ ကမာၻရဲ႕ ပထမတန္းစား၀င္ ႏိုင္ငံမွာ။ လူခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္ႏိုင္ငံမွာ။ ပညာတတ္ညႊန္းကိန္း ဂရဖ္က မိုးထိေနသည္႔ ႏိုင္ငံမွာ။ ေသြးနဲ႔ ပင္လယ္ေရ ခြဲျခားလို႔ မရေသာ ေသြးပင္လယ္ထဲမွာ ျပံဳးရႊင္ ၊ ၾကည္ႏူး၊ ဂုဏ္ယူ ေနၾကသည္႔ လူသတၱ၀ါေတြ။ ထိုလူေတြက လူဆိုးေတြမဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ဆိုးသြမ္းေသာ လူသတၱ၀ါေတြ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႕။ ပြဲစီစဥ္သူမ်ားက ကာကြယ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိသည္။ ဆရာၾကီး တင္႔တယ္ ဘာသာ ျပန္သည္႔ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ။ မူရင္း စာေရးသူက အေမရိကန္ စာေရးဆရာၾကီး Herman Melville ။ စာအုပ္နာမည္က Moby Dick ။ ေ၀လငါးျဖဴၾကီး မိုဘီဒစ္။ သေဘာၤၾကီး တစ္စင္းနီးပါးေလာက္ ၾကီးမားၿပီး ပါးနပ္ လိမၼာသည္႔ ေ၀လငါးျဖဴၾကီး မိုဘီဒစ္ႏွင္႔ ေ၀လငါးဖမ္း သေဘာၤကပၸတိန္ အာဟတ္ တို႔၏ အေၾကာင္း ျခင္းရာကို ေနာက္ခံထားၿပီး စာေရးဆရာၾကီးက သူ႔ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔ခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ မိုဘီဒစ္၏ တိုက္ခို္က္ျခင္းကို ခံရၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ျဖတ္ျပစ္လိုက္ရသည္႔ ကပၸတိန္ အာဟတ္၏ အခဲမေၾကမွဳ၊ အျငိဳးအေတးၾကီးမွဳမ်ားျဖင္႔ သမုဒၵရာၾကီးေတြမွာ ရြက္လႊင္႔ၿပီး မိုဘီဒစ္ကို ရွာပံုေတာ္ဖြင္႔ လက္စားေျခသည္႔ ဇာတ္လမ္း။ အဆံုးသတ္မွာ ဘယ္သူမွ မႏိုင္။ ဘယ္သူမွ မရွံဳး။ အလြန္လွသည္႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္။
မူရင္း စာေရး ဆရာၾကီးက ၁၉ ရာစု အေစာပိုင္းမွ ေ၀လငါးဖမ္း သေဘာၤေတြႏွင္႔ ေ၀လငါးဖမ္း သေဘာၤသားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေရးျခယ္ျပသြားခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ႔ ေ၀လငါးေတြရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကို စာဖတ္သူေတြ ဗဟုသုတလဲရ။ ရသခံစားမွဳကိုလဲ အျပည္႔ေပးႏိုင္သည္႔ စာအုပ္။
ေ၀လငါးေတြက သာမန္အားျဖင္႔ အုပ္စုလုိက္ေနသည္။ ေ၀လငါးမေတြႏွင္႔ ထိုေ၀လငါးမေတြကို အပိုင္စားသည္႔ ဘုရင္ၾကီး စူလတန္ ေ၀လငါးထီးၾကီး တစ္ေကာင္သာ ပါသည္႔ ေ၀လငါးအုပ္က သပ္သပ္။ ေ၀လငါး အထီးေတြခ်ည္းသာ ပါသည္႔ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားအုပ္ေတြႏွင္႔ တူသည္႔ ေ၀လငါးထီးအုပ္က သပ္သပ္။ ထိုေ၀လငါးထီးေတြ အသက္အရြယ္ သံုးပံု တစ္ပံုခန္႔ၾကမွ စူလတန္ေ၀လငါးထီးၾကီးေတြကို တုဖက္ျပိဳင္ တိုက္ခိုက္ၿပီး အာဏာလႊဲယူသည္။ ထူးဆန္းသည္က ေ၀လငါးၾကီးေတြ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင္႔လာလွ်င္ အုပ္လိုက္ မေနေတာ႔ဘဲ တစ္ေကာင္တည္း ေခါင္းဦးတည္႔ရာ သမုဒၵရာၾကီးေတြထဲမွာ ေအးေအးသက္သာ လွည္႔လည္ ကူးခပ္ေနေတာ႔သတဲ႕။ လူတခ်ိဳ႕ အသက္အရြယ္ ၾကီးလာလွ်င္ အပူမရွာခ်င္ေတာ႔သည္႔ သေဘာႏွင္႔ ခပ္ဆင္ဆင္။
ေ၀လငါးေတြက သာမန္အားျဖင္႔ လူေတြကို ရန္ျပဳတတ္သည္႔ သတၱ၀ါေတြ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကို ရန္ျပဳလာလွ်င္ အသိဥာဏ္ အလြန္ျမင္႔မားစြာျဖင္႔ တံု႔ျပန္ တိုက္ခိုက္တတ္သည္။ အကင္းပါးစြာျဖင္႔ တိုက္ပြဲ၀င္တတ္သည္။ ကပၸတိန္ အာဟတ္တို႔ အဖြဲ႔က မိုဘီဒစ္ၾကီးကို မိွန္းေတြျဖင္႔ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းတာ မဟုတ္။ ဘတျပန္။ က်ားတျပန္။ သူ မသာ။ ကိုယ္ မသာ။ ေလအားျဖင္႔ သြားရသည္႔ သေဘာၤၾကီးျဖင္႔ မိုဘီဒစ္ၾကီးကို လိုက္ဖမ္းသည္။ လက္ျဖင္႔ ေလွာ္ခတ္ရသည္႔ ေလွေတြျဖင္႔ ၀ိုင္းပါတ္ဖမ္းသည္။
အခု ၂၁ ရာစုေရာက္ေတာ႔ စက္တပ္ေရယာဥ္ေတြျဖင္႔ ေ၀လငါးေတြကို ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းသည္။ ေဆာက္တည္ရာ မရ လန္႔ေနရွာၾကသည္႔ ေ၀လငါးေတြကို ထိုးခုတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္။ ဘယ္မွာလဲ တရားမွ်တမွဳ။
လူသည္ အသိဥာဏ္ အလြန္ျမင္႔မားသည္႔ သတၱ၀ါဆိုတာ လူတိုင္း လက္ခံသည္။ တိရိစာၦန္ေတြလဲ သိသည္။ အသိဥာဏ္နိမ္႔ပါးသည္႔ သတၱ၀ါေတြေပၚမွာ မဆိုထားႏွင္႔ ဥာဏ္ရည္ျခင္း တူညီသည္႔ လူ အခ်င္းခ်င္းေသာ္မွ လူသည္ အေပၚစီးက အျမဲေနခ်င္ေသာ သတၱ၀ါ ျဖစ္သည္။
၀န္ရိုးစြန္းႏွင္႔ နီးေနၿပီျဖစ္သည္႔ ေ၀းလံလွေသာ ဒိန္းမတ္က လူမဆန္သည္႔ လူတခ်ိဳ႕ ကို လွမ္းေမွ်ာ္ မၾကည္႔ပါနဲ႔အံုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာဘဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ငါးဆယ္ ငါးဆယ္ သူတစ္၀က္ ကိုယ္တစ္၀က္ ယွဥ္ျပိဳင္ တိုက္ခိုက္ရဲၾကတာ မဟုတ္။ ကပၸတိန္အာဟတ္ ႏွင္႔ မိုဘီဒစ္ ေ၀လငါးျဖဴၾကီးလို အားၾကီးသူ ႏိုင္စတမ္း ယွဥ္ျပိဳင္ရဲၾကေသာ အစြမ္းသတၱိေတြ ရိွၾကေသာ သူေတြ မဟုတ္။ ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီးမွ ဖမ္းရဲ၊ ခုတ္ရဲ ၊ သတ္ရဲသည္႔ သတိၱသည္ လူသတၱ၀ါမွာဘဲ အမ်ားဆံုး ရိွတတ္သည္။ တိရိစာၦန္တခ်ိဳ႕မွာ ရိွသည္ ဆိုအံုးေတာ႔ သူ႔ အစာအတြက္။ သူ႔ အစားအစာ ရဖို႔ တစ္ခုအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ လူေတြမွာက၊ လူ၀ါး၀သည္႔ လူေတြမွာက ဘယ္သူ႔ကိုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူးခပ္ လွဳပ္ရွားခြင္႔ မေပးတတ္ဘဲ သူတို႔ အစာအတြက္၊ သူတို႔ အသိုင္း အ၀ိုင္း၏ စည္းစိမ္ဥစၥာအတြက္ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္တတ္ၾကသည္။
ရံဖန္ရံခါ လူေတြ၏ ေခ်ာင္ပိတ္တတ္သည္႔ အက်င္႔သည္ လူ လူျခင္း အမဲလိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သတိထားသင္႔တာက လူသည္ တိရိစာၦန္မဟုတ္။ ေဆာက္တည္ရာ မရ ေၾကာက္လန္႔၊ ၾကပ္တည္းလာလွ်င္ လူသည္ ထြက္ေပါက္ကို အျမဲ ရေအာင္ ရွာေဖြတတ္သည္႔ သတၱ၀ါဆိုတာ အာဏာရွင္ တစ္ခ်ိဳ႕ ေစာေစာ သေဘာေပါက္ဖို႔ သင္႔သည္လို႔ ကၽြန္္ေတာ္ ထင္သည္။ ဒိန္းမတ္က လူတခ်ိဳ႕ ႏွင္႔ ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္တို႔က ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီးမွ သတ္ရဲၾကသည္႔ သတၱ၀ါေတြ။ မုိဘီဒစ္ၾကီးလိုမွ ဇမရိွသည္႔ သတၱ၀ါေတြ။