 |
| Tin Moe and Maung Swan Yi (2006) - MoeMaKa |
ေမာင္စြမ္းရည္ ● မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေမာင္ဘဂ်မ္း (၁)
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
အညာေက်းလက္လူငယ္ေတြဟာ စတုတၳတန္းေအာင္ရင္၊ သတၱမတန္းေအာင္ရင္၊ ဒသမတန္း ေအာင္--၊ အဆင့္ တဆင့္ဆင့္မွာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မူလတန္းျပ၊ အလယ္တန္းျပ၊ အထက္တန္းျပ၊ စာေရး၊ စာခ်ီ စသျဖင့္ လုပ္ဖို႔ေလာက္ပဲ ရည္မွန္းခ်က္ထားတဲ့ ေခတ္မ်ဳိးမွာ တင္မိုး (ကိုဘဂ်မ္း) လူလားေျမာက္ လာခဲ့တာပါ။ စာေတြဖတ္လို႔မ်က္စိပြင့္ၿပီး ေက်ာင္းေနလိုစိတ္ျပင္းျပေပမဲ့ တကၠသိုလ္ထိ မရည္မွန္းခဲ့ပါဘူး၊ မရည္မွန္း၀ံ့ရွာပါ။
ကိုဘဂ်မ္းဟာ ကန္ၿမဲဇဂ်မ္းက ထြက္ေျပးၿပီး ေရစႀကိဳမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီမွာ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ ေက်ာင္းေနတယ္။ သူစာေတာ္တာကို ခ်စ္လို႔ဆိုၿပီး ဆြမ္းခံဘုန္းႀကီး(သူ႔အေခၚရခိုင္ဘုန္း ႀကီး) ဆြမ္းခံလာတိုင္း မုန္႔ဖို႔ပဲဖိုးေတြ ေပးတဲ့အျပင္ သူ႔ သပိတ္ထဲက မုန္႔ပဲသေရစာေလးမ်ားကိုလည္း စြန္႔ႀကဲခဲ့ တတ္ပါတယ္။ စာေပအႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူၾကားဖူးသမွ် လုပ္တတ္သမွ်ကို ေရစီးကမ္းၿပိဳအကုန္ လုပ္ခ်လိုက္တယ္။ နံရံကပ္စာေစာင္၊ ေက်ာင္းမဂၢဇင္း၊ ေရစႀကိဳသတင္းစာ၊ ျပဇာတ္က၊သီခ်င္းေရးစတာ ေတြလုပ္ေတာ့
ေက်ာင္းစာေမးပြဲေအာင္မွ ေအာင္ပါ့မလား၊ ေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ သြားမလားဆိုတာေတြ လံုး၀ မေမွ်ာ္မွန္းရွာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့သူက ၁၀တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လိုက္တယ္။
သူက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံမေကာင္းခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္စာ က်မယ္ထင္တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပခုကၠဴက က်ဳရွင္ဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္ ႀကီးဆီမွာေတာင္ က်ဴရွင္တက္ခဲ့ေသးသတဲ့။ သူကပါဠိသဒၵါ တအုပ္လံုး ႏႈတ္တတ္ရခဲ့သူဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္ စာသဒၵါကိုသေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ သဒၵါပိုင္းမွာရသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေအာင္ခဲ့တာ။ က်ားသားမိုးက်ဳိး ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတဲ့။ တျပည္လံုးျမန္မာစာအမွတ္အမ်ားဆံုး။
အဲဒီကာလက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စစ္တယ္။ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡက ေမြးခြန္းထုတ္တယ္။ ျမန္မာစာမွဴးခ်ဳပ္ တာ၀န္လည္း ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ျမန္မာစာ အေျဖလႊာထုတ္ေတြ ခဲြေ၀ၿပီး စစ္ၾကေတာ့ မႏၱေလးေကာလိပ္ (သီးျခား တကၠသိုလ္မျဖစ္ေသးဘူး) ျမန္မာစာဌာနက ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ရဲ႕ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္တင္က ဂႏၳေလာကမင္းေအာင္ ကေလာင္ဘြဲ႔နဲ႔ စာေရးေနတဲ့ ျမန္မာမႈ သုေတသန စာေရးဆရာပါ။ စာေပ၀ါသနာပါၿပီး ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္တို႔ထံ တပည့္ခံခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက(တဦးတည္းေသာလို႔ေျပာရမယ့္) တကၠသိုလ္ျမန္မာစာ ဆရာပါ။ စာေပမွာ ေခတ္အျမင္ရွိခ်င္သူ တဦးလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ သူက ကိုဘဂ်မ္းအေျဖလႊာ စာအုပ္တြဲကိုင္ၿပီး ျမန္မာစာပါေမာကၡ (ဦးဧေမာင္) ဆီကို ဂုဏ္ထူးေပးခ်င္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္တယ္။ ျမန္မာစာမွာ အမွတ္ ေပါင္း ၅၀-၆၀ေက်ာ္ေနရင္ အထူးဂ႐ုျပဳစစ္ရတယ္။ ေပါင္းလိုက္လို႔ ၆၈ေလာက္ ေရာက္သြားရင္ျပန္စစ္ရ တယ္။ ဂုဏ္ထူးေပးလို႔ရေလာက္တယ္ဆိုရင္ စာစစ္မွဴးခ်ဳပ္ဆီ တင္ျပရပါတယ္။ ဦးဧေမာင္ကလည္း ေခတ္စမ္း စာေပေခတ္က ေမာင္သန္႔စင္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာပဲေလ။ စာေပျမတ္ႏုိးတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းရဲ႕စာစီစာကံုး ကိုဖတ္ၾကည့္ၿပီး လက္ဖ်ားခါတယ္။ စာေမးပြဲဥပေဒအရ ကူးယူျဖန္႔ခ်ိတာ မလုပ္ရေပမဲ့ မေအာင့့္ႏိုင္လို႔ စံနမူနာျပရေအာင္ဆိုၿပီး ကူးယူထားလိုက္တဲ့အျပင္ လက္သိပ္ထိုးျဖန္႔ေ၀လိုက္ပါေသးတယ္။ “အဲဒီ ေက်ာင္းသားကိုငါတို႔ေမြးရမယ္” လို႔လည္း ဦးေမာင္ေမာင္တင္ကိုမွာၾကားၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ဆီးႀကိဳေစာင့္ေရွာက္ဖို႔မွာတယ္။
ဆရာႀကီးဦးဧေမာင္နဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္တင္တို႔ဟာ ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ခံုနံပါတ္တို႔လည္း သူတို႔ ကြယ္လြန္ခါနီး အထိအမွတ္ရၾကတုန္းပဲ။ အဲဒီကာလက ပညာမင္းႀကီးဆိုတာ အေျခခံပညာေရးဌာနမွာ အျမင့္ ဆံုး၊ အႀကီးဆံုးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပါေမာကၡႀကီးေတြက ပညာရွင္အျဖစ္နဲ႔ ပိုၿပီးၾသဇာႀကီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာမင္းႀကီး ဦးသန္းေအာင္ နယ္ဆင္းမယ္ၾကားေတာ့ ဦးဧေမာင္က မွတ္မွတ္ရရမွာ ၾကားတယ္။ ဒီခုံနံပါတ္ ပိုင္ရွင္ ေမာင္ဘဂ်မ္းကို ေရစႀကိဳေရာက္ရင္ ရွာေတြ႔ခဲ့ပါ။ တကၠသိုလ္ လာမလာ အေျခအေနစံုစမ္းခဲ့ပါ။ တကၠသိုလ္တက္ျဖစ္ေအာင္ တက္ပါေစ။ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡက ဆီးႀကိဳေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္ေျပာပါလို႔ မွာၾကားလိုက္ပါတယ္။
ပညာမင္းႀကီး ဦးသန္းေအာင္ကလည္း ပါေမာကၡႀကီး မွာၾကားတဲ့အတိုင္း တေလးတစားေဆာင္ရြက္တယ္။ တိုင္းပညာေရးမွဴး၊ ခ႐ိုင္ပညာေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး (ပညာအုပ္) စသျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ စံုစမ္းၿပီး ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက တဆင့္ စံုစမ္းေတာ့ “တကၠသိုလ္တက္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး၊ ျမင္းၿခံ ခ႐ိုင္၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ၿမဲ-ဇဂ်မ္းက လာၿပီးေက်ာင္းေနတာ၊ ခုျပန္သြားၿပီး ရြာမွာပဲ မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနၿပီ ၾကားပါတယ္” လို႔ သတင္းေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပညာမင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္လား၊ တိုင္းပညာ၀န္လားမသိ၊ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ႀကီး တဦးက တဆင့္ စာပို႔ခိုင္းၿပီး အေၾကာင္းၾကား လိုက္ပါသတဲ့။ ေမာင္ဘဂ်မ္းဆီကိုလည္း ဒီစာက ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားသတဲ့။
ေမာင္ဘဂ်မ္းကလည္း အဲဒီစာေတြ႕ရေတာ့ “က်ဳပ္လာၿပီး မေနာက္ၾကနဲ႔၊ က်ဳပ္လုိ ေတာႀကိဳအံုၾကား အညၾတ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကို အဲသလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက စာေရးၿပီးအေၾကာင္း ၾကားပါ့မလား” ဆိုၿပီး စာကိုေတာင ္လံုးေထြးလႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုလား။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္သြားဖို႔ ဘာမွမ လုပ္ဘူး။
မႏၱေလးေကာလိပ္က ဦးေမာင္ေမာင္တင္ ကလည္း သတင္း နားစြင့္ေနသတဲ့။ မလာေတာ့ ေရစႀကိဳ က လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီကို ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးသူလိုက္ရွာသတဲ့။ စံုစမ္းေတာ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းက ေရစႀကိဳမွာမရွိ၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္က ကန္ၿမဲဇဂ်မ္းရြာကို ျပန္ေရာက္ေနသတဲ့။ ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ေမာင္လွေမာင္ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဦးေမာင္ေမာင္တင္က ေခၚေတြ႔တယ္။ ႐ိုးသားပံုလည္းရတယ္။ ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႔ ရင္းႏွီးပံုလည္းရတယ္။ (ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံပင္ျဖဴေနလို႔ ကိုဘဂ်မ္းတို႔က သူ႕ကို အဖိုးႀကီးလွေမာင္လို႔ေခၚသတဲ့။)
သူ႔ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး အခက္အခဲရွိရင္သံုးရေအာင္ ေမာင္ဘဂ်မ္းအတြက္ပါ ခရီးစရိတ္ေပးလုိက္ပါေသးသတဲ့။ စာလည္းေရးလိုက္ တယ္။ “ေက်ာင္းေနဖို႔ အခက္အခဲရွိရင္ ဘာမွမပူနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ ဆရာတို႔ စီစဥ္ေပးမယ္၊ လိုက္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္ခဲ့ပါ” လို႔ စာေရးမွာၾကားလိုက္ပါတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း တဖြဖြ ေျပာဆို သင္ၾကားေပးလိုက္တယ္။ မရ, ရ ေအာင္ ေခၚခဲ့ရမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕သတင္းဟာ ေတာင္သာ၊ ျမင္းၿခံ၊ ေရစႀကိဳ၊ ပခုကၠဴတို႔မွာ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ့ မိသားစုတိုင္ပင္ၾကရပါၿပီ။ အထက္လူႀကီးေတြက “ဆင့္ေခၚတယ္” ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ျငင္းဆို ဖီဆန္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတာသားေတြဟာ နားလည္ထားတယ္။ ခုဟာက ရာဇ၀တ္မႈလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းေခၚတာပဲ သြားရမွာေပါ့ လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ လက္ရွိ ရြာသူႀကီး ဦးခ်ဳိကလည္း သေဘာေကာင္းတယ္။ သူတို႔အေခၚ ’ဆရာအို’ (ဦးတင္မိုးဘခင္) ကိုလည္း ေလးစားတယ္။ ဦးဘအိုက သူတို႔တီး၀ိုင္း ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္လား။ ေမာင္ဘဂ်မ္းကိုလည္း သားသမီးလို ခ်စ္ခင္ၿပီးသား၊ သမီးနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္ေတာင္ သမီးနဲ႔အတူ တည္ေထာင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ “ဆရာအို-လႊတ္လိုက္၊ စရိတ္စကလိုရင္လည္း က်ဳပ္တို႔ပါ၀ိုင္းမယ္။ ဒါက ရြာမွာရွိတဲ့ကိစၥပဲ” ဆိုၿပီး အားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္း တေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္က ေမာင္ဘဂ်မ္းကို ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ျခင္း ႐ိုးသားတဲ့ ႐ုပ္လကၡဏာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်တယ္။ ငါတုိ႔ပံုသြင္းလို႔ရမယ့္ ကေလးပဲလို႔လည္း ယံုၾကည္တယ္။ ႀကိဳတင္ ကတိေပးထားတဲ့ အတိုင္း သူေက်ာင္းေနဖို႔ကို စီစဥ္တယ္။ အဲဒီကာလက စိန္ပီတာေက်ာင္း၊ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတို႔နဲ႔အၿပိဳင္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းႀကီးေတြဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ ထြန္းကားႀကီးပြားေနတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ ပြဲကုန္းဦးလွေဖဆိုတာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဖ.ဆ.ပ.လ အမတ္ေပါ့။ (ေနာင္-တည္ၿမဲအမတ္)။ ဖဆပလဌာနခ်ဳပ္က ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလးဆိုတာ မႏၱေလးသားေပကိုး။ ဦးလွေဖက ဖ.ဆ.ပ.လ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလးတို႔၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ရဲ႕ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ လက္႐ုံး။ သူက ဦးစီးၿပီးတည္ေထာင္ထားတဲ့ ပြဲကုန္းအလြတ္ပညာ သင္ေက်ာင္းဆိုတာ ၿမိဳ႕လယ္မွာမဆန္႔လို႔ ၿမိဳ႕ေရွ႕(နန္းေရွ႕)မွာ ဧရာမေဘာ္ဒါေဆာင္ႀကီးေတြ စာသင္ ေဆာင္ႀကီးေတြ ေဆာက္လုပ္ ဖြင့္လွစ္ထားရတာကလား။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြမွာ နယ္ကလာထားတဲ့ ေတာသူေဌးသားေတြနဲ႔ အျပည့္အက်ပ္ေပါ့။ ျမင္းၿခံ၊ မုံရြာ၊ မိတၳီလာ၊ ျမစ္သား၊ ေက်ာက္ဆည္၊ မတၱရာ စတဲ့ အရပ္ေတြက ဖ.ဆ.ပ.လ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အမတ္ေတြ၊ သူႀကီးေတြရဲ႕သားသမီးေတြအကုန္လံုး စုျပံဳ ေရာက္ေနၾကတာ သိပ္ၿပီးစည္ကားေနတဲ့အခ်ိန္။
ဆရာႀကီးဦးလွေဖက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲႀကိဳဆိုပါတယ္။ အေဆာင္မွာ ထမင္းေကၽြးမယ္။ တလ ၁၀၀ ေပးမယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာပဲ ေနၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ညစာက်က္ခ်ိန္မွာ စာၾကည့္ခန္းထိပ္ စားပြဲမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ ထုိင္ေပး႐ုံပဲ၊ စာမသင္ရဘူး။ ေန႔မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေက်ာင္းတက္႐ုံပဲ။ မနက္စာကို ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ေပးမယ္။ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာ အေဆာင္မွာစားရမယ္။ တခါတရံေတာ့ စိတ္ကူးရတဲ့အခါ စံျပစာစီ စာကံုးေလးေတြေရးေပးပါ။ ဂုဏ္ထူးရတဲ့ စာစီစာကံုးကိုပဲ ျပန္ေရးပါဆုိၿပီး စံနမူနာအျဖစ္ သူ႔ ေက်ာင္းမွာ ေ၀တယ္။ တကယ္က ျပန္ေရးစရာေတာင္ မလုိဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္တင္က ကူးယူခဲ့ၿပီးသားပါ။ ေမာင္ဘဂ်မ္းကလည္း ဉာဏ္ေကာင္းေတာ့ သူ႔စာစီစာကံုး "ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီ"ဆုိတာကုိ ထပ္တူထပ္မွ်ေလာက္ တူေအာင္ ျပန္ေရးေပးႏုိင္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္း ဟာ နတ္တို႔ဖန္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ဆုိသလုိ ကံေကာ္လုိ႔ ၿခံဳေပၚေရာက္သြားပါေလေရာ။ မႏ ၱေလးေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားႀကီး ေမာင္ဘဂ်မ္းျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ သခင္သိန္းေဖ(ျမင့္)ကုိဗဟန္းတုိ႔ ၊မအမာတုိ႔၊ မအုန္းတုိ႔ကုိ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထက္ႀကီးတဲ့ သံုးထပ္အုတ္ေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ရၿပီး၊ သူျမင္ဖူးသမွ် စာၾကည့္တုိက္ေတြထက္ အဆတရာေလာက္ႀကီးတဲ့ စာၾကည့္ တုိက္ႀကီးက ဟိန္းလုိ႔။ "ရာဇတ္ခန္းမ"တဲ့။ အဲဒီအေပၚထပ္မွာ စာၾကည့္တုိက္က တည္ေထာင္ဆဲ။ နံရံကပ္ စာေစာင္ေတြကလည္း ေရာင္စံုျဖာလုိ႔။ ေန႔စဥ္ၾကည့္လုိ႔မ၀ႏုိင္ဘူး။
နန္းေရွ႕ပဲြကုန္းေက်ာင္းမွာ ေတာင္သာ သား ဦးညိဳႀကီးဆုိတဲ့ အသားညိဳညိဳ၊ အညာသားဟန္ အျပည့္နဲ႔ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္နဲ႔ ဦးလွေဖက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေတာင္သာသားဆုိေတာ့ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ဳိးပဲဆုိၿပီး ခ်က္ျခင္းယံုၾကည္ခင္မင္သြာတယ္။ အဲဒီဦးညိဳႀကီးကပ္ သူ႔ကုိေနရာခ်ပါတယ္။ ဦးညိဳႀကီးဆုိတာ ေဘာ္ဒါအုပ္ဆုိေတာ့ နယ္တကာက ေက်ာင္းသားေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာမဟုတ္လား။ ႀကိမ္လံုးကုိ လက္ကမခ်ဘဲ၊ မ်က္ႏွာထား အၿမဲတင္းထားရွာပါတယ္။ ကုိဘဂ်မ္းကေတာ့ လူကဲခတ္မည့ံပါဘူး။ ကုိညိဳႀကီးကုိ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ပဲ မွတ္ယူလုိက္ပါတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းမွာ အခက္ၾကံဳရတာက စက္ဘီးမစီးတတ္တာပါပဲ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းနဲ႔ သူ႔ေနရာနဲ႔က မႏၱေလးၿမိဳ ႔ရဲ႕ ေတာင္ဖ်ားနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားလုိျဖစ္ေနၿပီး ၿမိဳ ႔ရုိးသံုးျပန္စာေလာက္ ေ၀းလံတာမဟုတ္လား။ ဘတ္စ္ကားလည္း မရိွ။ စမိေပါ့ဆုိေတာ့ ဆံုးေအာင္လုပ္ေပးရေတာ့မွာေပါ့။ ဆရာဦးေအာင္တင္ကပဲ ဟုိး ၿမိဳ ႔အေနာက္ပုိင္း ပဲြကုန္ရပ္ထဲကေနၿပီး နန္းေရွ႕မဲကုန္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ကုိလာ၊ ျမန္မာစာကူညီျပ။
ၿပီးေတာ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းကုိ တကၠသုိလ္ေရာက္ေအာင္ တနာရီေလာက္နင္းေပေတာ့။ ကိုယ့္အတတ္နဲ႔ကုိယ္ဆူး၊ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ ပတ္ဆုိတာလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေမာင္ဘဂ်မ္းဆုိတာက စက္ဘီးကုိ လံုး၀မစီးဖူးတာ။ ေရွ႕ကလည္းမထုိင္တတ္။ ေနာက္ကဆုိ ပုိၿပီးဆုိးေသး။ ေရွ႕ကထိုင္ရင္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေရွ႕ကလက္ကုိင္တန္းကုိ စံု ကိုင္ဆုပ္ၿပီး လူကခါးမတ္၊ ေနာက္ျပန္ေကာ့ေနတာ။ ဆရာက ပုေသးေသးဆုိေတာ့ သူ႔ကုိဦးေခါင္းနဲ႔ ကုိယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ကပ္ၿပီး မြမ္းၾကပ္ေနတာ။ တခါတရံေတာ့ သူ႕ကုိဘဂ်မ္းလုိ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသားေတြ စာၾကည့္ခန္းေစာင့္ရတဲ့ တျခားဆရာေပါက္စေလးေတြရဲ႕ စက္ဘီးေပၚတင္လႊတ္ရတယ္။ ေမာင္ဘထြန္းဆုိတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသား၊ ေနာက္တေယာက္က ကုိခင္ေမာင္ေဒြး သူတုိ႔နဲ႔မိတ္ဖဲြ႔ေပးထားရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ကုိဘဂ်မ္းကုိ ခင္မင္ၾကပါတယ္။ ရာသက္ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။
စပ္မိတုန္း တင္မုိးနဲ႔ စက္ဘီးအေၾကာင္းကုိ တဆက္တည္းေျပာပါရေစ။ တင္မုိးက စက္ဘီးမစီးတတ္ေတာ့ သူမ်ား ေရွ ႔ကထုိင္စီးေလ့ရိွလုိ ႔ တခ်ဳိ ႔က သူ ႔ကုိ "ေရွ ႔ေနလူတန္စား"လုိ ႔ ေခၚတာမ်ဳိးရိွခဲ့ပါတယ္။ ကသာ၀င္းၾကြယ္ ေခၚ ခင္ေမာင္၀င္းက အဲသလုိေခၚေလ့ရိွတာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြ စာပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢၢၢင္ဇင္းေတြရုိက္ၾကေတာ့ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင ္ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ ပဲြကုန္းရပ္ထဲက "တက္ေနလင္း"ပံုႏွိပ္တုိက္ ကုိ သြားရုိက္ရတဲ့အခါ အလြန္ေ၀းပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ရိွ ေစ်းခ်ဳိနာရီစင္ကေန အေနာက္ကုိ တမုိင္ေလာက္သြား ရေသးတယ္။ အသြားက် အဆင္းမုိ႔ မေထာင္းသာေပမဲ့ အျပန္က်ေတာ့ အတက္မုိ႔ အလြန္ပင္ပန္းပါတယ္။
တခါတရံ သူက ဆာလုိ႔ရိွရင္ ဘန္းမုန္႔ (Ban) ႏုိ႔ဆမ္းခ်ဳိခ်ဳိကေလးကုိမွ စားခ်င္တာဆုိေတာ့ သူစားေန က်ဆုိင္ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါလုိ႔ ပူဆာတတ္ေသးတာ။ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာတုိ႔ရဲ အကြာအေ၀းကုိ သူကမွန္းဆတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဆုိင္က မီးရထားဘူတာႀကီးရဲ႕ အေရွ ႔ဘက္လမ္းနဲ႔ “ေအ” လမ္းဆံုရာေထာင့္က "အေရႊ"တုိ႔ဆုိင္ပါ။ "အေရႊ"ဆုိတာ သူနာမည္ေပးထားတဲ့ ဆုိင္ရွင္တရုတ္မေလးရဲ႕အမည္ပါ။ (“ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္” ေဆာင္းပါးမွာ ဒီအေၾကာင္းေရးထားတယ္။)
က်ေနာ္က တခါတေလ စက္ဘီးနင္းရတာ ပင္ပန္းရင္ သူ႔ကုိ “ေနာက္က ထုိင္ဦးဗ်ာ၊ ေနာက္ကထားၿပီး နင္းရတာ သက္သာတယ္” လုိ႔ေျပာ ၿပီး ေနာက္ကုိပုိ႔ပါတယ္။ သူလည္းေနာက္က ယိုင္တိယိုင္တုိင္စီးၿပီး လုိက္လာတယ္။ တခါတရံ က်ေနာ္က လမ္း ေဘးကုိကပ္ၿပီး ဓာတ္တုိင္တုိ႔၊ ဘာတုိ႔နဲ႔ သူ႕ေျခေထာက္မလြတ္ေအာင္ ပြတ္သပ္နင္းတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ကားနင္းထားတဲ့ ေခြးေသ၊ ၾကြက္ေသေပၚျဖတ္နင္းသြားရင္ သူ႔ခမ်ာ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္တတ္ ပါတယ္။။ သူကေသြးတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ကုိ မၾကည့္ရဲဘူးေလ။
ေနာက္ႏွစ္ရြာျပန္ေတာ့ စက္ဘီးစီးသင္ၿပီး စက္ဘီးေဟာင္းတစီး ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေသာ့မပါေတာ့ အေဆာင္မွာရပ္ထားရင္ လူတုိင္းကဆဲြယူသြားတတ္ပါတယ္။ လူတုိင္းက သူနဲ႔ခင္ၿပီး၊ သူ႕ဘီးမွန္းလည္းသိေနၾက တာကုိး။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ခ်ိန္းဖံုး၊ ဘီးကာ၊ ေျခနင္းတံုး၊ လက္ကုိင္စြပ္ေတြ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ကၽြတ္ထြက္ကုန္ ပါတယ္။ ဘီးေပါက္လုိ႔ပစ္ထားလည္း တေယာက္ေယာက္ ဆဲြဖာတာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေရႊျပည္ေအ အေဆာင္က wေဆာင္လံုးရဲ႕ဘံုစက္ဘီးအျဖစ္ အထူးေက်ာ္ၾကားတဲ့ စက္ဘီးတစီးပါပဲ။ တႏွစ္ပဲသံုးလုိက္ရၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ရပါဘူး။ အဲဒါကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ စက္ဘီးပါခင္ဗ်ား။
ေမာင္ဘဂ်မ္း တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ အရင္ႏွစ္က (၁၉၅၆ ခုႏွစ္က) တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီး ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးခ်ိတ္ခဲ့တဲ့ မံုရြာကေက်ာင္းသား ေမာင္သိန္းႏုိင္ဆုိသူလည္း ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း မူလတန္းေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနရာက ေငြစုၿပီးေက်ာင္းျပန္တက္ရတာ။ သူကအိမ္ေထာင္နဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ပါ။ သူ႔ဇနီးကလည္း ေက်ာင္းဆရာမ၊ ဆရာအတတ္သင္ သင္တန္းဆင္းပါ။ ၇ တန္းေအာင္ၿပီး ေဆာင္းဒါး ရက္ကန္းေက်ာင္း ရက္ကန္းသင္တန္းတက္ရင္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကတာလုိ႔ က်ေနာ္ မွတ္ထားမိဖူးပါတယ္။ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္ကေတာ့ မႏၱေလးေကာလိပ္မွာ ျမန္မာစာထူးခၽြန္သူေတြ စုမိၿပီေကာရယ္လုိ႔ အထူးအားတက္၀မ္းသာေနပါ တယ္။ မၾကာခင္ ဒီဂရီေကာလိပ္ကေန သီးျခားတကၠသုိလ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့မွာမုိ႔ လူေတာ္ေတြေမြးထုတ္ဖုိ႔လည္း စိတ္ အားထက္သန္ေနပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိေလးကလည္း ေခတ္စမ္းစာဆုိ ျမေကတု (ျမန္မာစာ ပါေမာကၡဦးခ်မ္းျမ)နဲ႔ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္တုိ႔ကို အားထားပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဦးကုိေလးက အာဇာနည္ ဦးရာဇက္ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထက္သန္သူတဦးျဖစ္ၿပီး မႏၱေလးသီးျခားတကၠသုိလ္ျဖစ္ေရးကုိ အထူး ရည္မွန္းခ်က္ထားသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေမာင္ေမာင္တင္က သူ႔တပည့္ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႔ ေမာင္သိန္းႏုိင္တုိ႔ကုိ ၀ဲယာထားၿပီး ၀ံ့ၾကြားစြာနဲ႔ ျမန္မာ စာဌာနထဲကုိ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခါနီးမွာ ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ဖိနပ္ကုိငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ စုတ္ျပတ္ေနတယ္။ ခဏရပ္ဦးဆုိ ၿပီး မလွမ္းမကမ္းက ဆုိင္မွာ ကတီၱပါသဲႀကိဳးတပ္ ေစာင္းေကာက္တံဆိပ္ ဖိနပ္တရံကုိ ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ေျခ ေထာက္နဲ႔မွန္းဆၿပီး နီးရာ သူ႔တပည့္တဦးကုိ ၀ယ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ၀ယ္လာၿပီးစီးခုိင္းေတာ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ။ ၀င္ၾကမယ္ဆုိေတာ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းက သူ႔ဖိနပ္ေဟာင္းေလးေတြကုိ ေကာက္ၿပီးယူခဲ့ေတာ့၊ ဆရာ ဦးေမာင္္ေမာင္တင္က “ဟဲ့ မယူခဲ့နဲ႔…” ဆုိၿပီး ဆဲြလႊင့္ပစ္လုိက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ဘဂ်မ္းကေတာ့ သူ႔ဖိနပ္အေဟာင္း ေလးကုိ သံေယာဇဥ္မျပတ္ရွာ။ ၿပီးမွေကာက္ယူခဲ့ၿပီး အိမ္မွာအၾကမ္းစီးတယ္။ ဆရာ၀ယ္ေပးတာကုိ လူထဲ သူထဲသြားမွ စီးမယ္ေပါ့။
အဲဒီအခါမွာ ေမာင္သိန္းႏုိင္က ဆာလာအိတ္ဆုိတဲ့ အိတ္ႀကီးမ်ဳိးနဲ႔ ပစၥည္းေတြ တနင့္တပုိး ထမ္းလာတယ္။ ဆရာႀကီးေတြကုိ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔မ်ားလား။ အဲထဲက ပစၥည္းေတြက ေမာင္သိန္းႏုိင္ ဟန္နဲ႔မာန္နဲ႔ လဲႊလုိက္တုိင္း "ကေလာက္ကေလာက္"နဲ႔ ျမည္ေနၾကေလရဲ႕ ၀င္လာကတည္းက မေနႏုိင္လုိ႔ စပ္စု ၾကည့္လုိက္မိတယ္။
"အဲဒါဘာေတြလဲဗ်ဳိ႕ ကုိသိန္းႏုိင္"။
"ကုိဘဂ်မ္း - ခင္ဗ်ားအဲဒါေတြ မယူခဲ့ဘူးလား။ က်ေနာ္မုံရြာမွာ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြေတြမွာေရာ၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္ စာေပဆုေတြေရာ၊ ႏွစ္တုိင္း၀င္ၿပိဳင္လုိ႔ရတဲ့ ဒုိင္းဆုေတြ၊ ဖလားေတြ၊ တံဆိပ္ေတြ အကုန္ယူလာခဲ့တယ္။ ဆုလက္မွတ္ေတြကေတာ့ လြယ္အိတ္နဲ႔ယူခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားေရာမပါဘူးလား"လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းက အံ့အားသင့္သြားသတဲ့။
"အဲဒါေတြယူ ခဲ့ရသလား။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ရိွလည္းမရိွဘူး။ ဘာမွမပါဘူး"လုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။
ေမာင္သိန္းႏုိင္ကေတာ့ ၀င့္ၾကြားတဲ့မ်က္ႏွာ နဲ႔ မ်က္မွန္ႀကီးက ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးစရာ ေကာင္းတာကုိး။
အခုတေခါက္လား၊ ေနာက္သီးျခားအေခါက္လားမသိဘူး၊ ကုိဘဂ်မ္းကုိ မိဘကုိယ္တုိင္ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ လုိမလား။ တခ်ဳိ႕က ဆရာႀကီးဆီကုိ အုန္းငွက္ေပ်ာေတြနဲ႔၀င္ကန္ေတာ့ၿပီး မိဖကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းအပ္ၾကသတဲ့။ မယံုမရိွပါနဲ႔။ ကုိျမသီးဆုိတဲ့ ေရႊဘုိက ေက်ာင္းသားႀကီး တေယာက္၊ သူက အေလးမသမား၊ ေနာင္အခါ တကၠသုိလ္ေမာင္ဘဲြ႕ရမယ့္ အေလာင္းအလ်ာေပါ့။ အဲဒီေလာက္ ႀကီးမားထြားက်ဳိင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးကုိ သူ႕ဖခင္ကလက္ဆဲြၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအခန္းထဲမွ ကန္ေတာ့ခုိင္းသတဲ့။
"ဆရာႀကီးရယ္ က်ဳပ္သားမလိမၼာရင္ ရိုက္ဆံုးမပါ၊ မက်ဳိးမကန္းၿပီးပါေရာ၊ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ရပ္ေ၀းကဆုိေတာ့ ခဏခဏမလာႏုိင္ ဘူး။ ဆရာႀကီးကုိပဲ အၿပီးအစီးအပ္ပါတယ္” ဆုိၿပီး ေက်ာင္းအပ္ခဲ့ပါသတဲ့။
က်ေနာ္တို႔ အညာမွာ ဒါကတကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ေျပာစမွတ္ျပဳရပါတယ္။ ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ဖခင္ "ဆရာအုိ"ကလည္း လုိက္လာတယ္။ ေမာင္ဘဂ်မ္းကလည္း စုိးရိမ္တယ္။ ပါေမာကၡဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္္ႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေျပာမွားဆုိမွားျဖစ္မွာဆုိးလုိ႔"အျပင္မွာ ႀကိဳတင္ၿပီး ဇာတ္တုိက္သလုိ(ရီဟာဇယ္လ္) လုပ္တယ္။
"အေဖ၊ ပါေမာကၡႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ စံုခ်ၿပီးထားပါ။ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ညီညီညာညာတင္ထားပါ။ ပါေမာကၡႀကီးရဲ႕ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး၊ သူေမးသမွ်ကုိ နားစြင့္ထားပါ။ မေျဖတတ္ ရင္ အသာေန၊ က်ဳပ္ေျဖမယ္"ဆုိၿပီး ထုိင္ပုံထုိင္နည္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သရုပ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေတြက ကုိဘဂ်မ္း က်ေနာ့္ ကုိ ျပန္ေျပာျပတာပါ။
ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္က က်ေနာ့္ ကုိလည္း သားတပည့္ရင္းလုိ ခင္မင္သူပါ။ က်ေနာ္က သိပံၸေက်ာင္းသားျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕အိမ္မွာ ၀င္ေစထြက္ေစ၊ စားေစေသာက္ေစ အၿမဲတံခါးဖြင့္ထားပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ကုိဘဂ်မ္းသားအဖရဲ႕အမူရာကုိ သရုပ္ေပၚေအာင္ ဆရာတင္ကျပန္ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ခဏခဏေျပာျပတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ လူထုဦးလွေဒၚအမာတုိ႔ကုိ လာျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။ ဆရာတင္က ဒီလုိေျပာျပပါတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းတုိ႔သားအေဖက အတူယွဥ္ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဦးခ်မ္းေျမ႕ေရွ႕မွာ ထုိင္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ လံုးက လက္ႏွစ္ဖက္စံုခ်၊ ဒူးေပၚေထာက္ၿပီး ျခေသၤ့ထုိင္ ထုိင္ၾကပါတယ္။ လံုး၀ေနရာမျပင္ဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ေတြထုိင္ပါတယ္။ ဆရာက မိတ္ဆက္ေပးရတယ္။ ဒါကေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ဖခင္ပါလုိ႔။
ဆရာခ်မ္းကလည္း…"ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ နာမည္ဘယ္လုိ ေခၚပါသလဲ"လုိ႔ေမးတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕အေဖႀကီးက ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး မ်က္ႏွာ ႀကီးၿပံဳးလုိ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္းဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းက ၀င္ေျဖတယ္။ "ဦးဘအိုပါခင္ဗ်"တဲ့။
"ရြာက လာရတာလား၊ ရြာနာမည္ဘာရြာတဲ့လဲ"လုိ႔ ဆရာခ်မ္းက ဆက္ေမးတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕အေဖက သား ဘက္ကုိ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႀကီးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ေမာင္ဘဂ်မ္းက "ကန္ၿမဲ-ဇဂ်မ္းရြာပါခင္ဗ်"လုိ႔ေျဖ တယ္။
"ဘယ္တံုးကေရာက္သလဲ"လုိ႔ ဆရာခ်မ္းကေမးျပန္တယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕အေဖက ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေမာင္ဘဂ်မ္းဘက္လွည့္ၾကည့္ျပန္တယ္၊ ဘယ္လိုလဲေပါ့။
“တျမန္ေန႔ကေရာက္လာတယ္ခင္ဗ်"လို႔ သားလုပ္ တဲ့လူက ေျဖတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ကြယ္၊ သူတုိ႔သားအေဖ ေမးၾက၊ ေျဖၾကတာ။ သူ႕အေဖက ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး သား ဘက္လွည့္လုိက္ (သားကေျဖလုိက္)နဲ႔။ ဆရာခ်မ္းလည္း ရပ္ခ်င္လာပံုရပါတယ္ကြယ္။ ကဲကဲ - လုိသမွ်အကူ အညီကုိ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္ကုိေျပာပါ။ ေနာင္လည္း - လာပါလုိ႔ေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ပဲြကုိ အျမန္ အဆံုးသတ္လုိက္ေတာ့တာလုိ႔ ဆရာတင္ကေျပာျပတာပါ။
ဆရာ့မွာ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ ပံုျပင္ေတြအမ်ားႀကီးရိွပါ တယ္။ ဆရာေရးမယ္ဆုိရင္ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္မရိွပါဘူး။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကုိေတာင္ "ကုိစြမ္းရည္ေလးက - ကုိစြမ္းရည္ေလးက-နဲ႔ အစခ်ီၿပီး သူမ်ားကုိ ေျပာျပတာေတြရိွပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ တပ္ဦး-တကသ ေက်ာင္း သားေတြကုိ ဆရာမုိ႔ အေရာတ၀င္ေပါင္းရဲတာပါ။
အဲဒါ ေမာင္ဘဂ်မ္းကုိ ေက်ာင္းအပ္ပဲြပါ။
ေမာင္စြမ္းရည္
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)