ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးထြန္းျမင့္၏ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ ေပးစာ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္)

ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးထြန္းျမင့္၏ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ ေပးစာ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္) 
(မိုးမခ မွတ္စုမွတ္တမ္း) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆

"ပုဂၢိဳလ္ေရးေပးစာ "လို႔ ဆုိထားေသာ္လည္း "၂၁ ရာစု ပင္လံု "အသံျမည္ဟိန္းေန တဲ့ကာလမွာ ဒီေပးစာကို သိရွိေလ့လာ ဖတ္ရႈသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါ သျဖင့္ ျဖန္႔ေဝလုိက္ပါတယ္။

- စာရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါးရွိေနပါၿပီ။ (၁၉၈၉ - ၂၀၁၆ ယေန႔ကာလ)
- ျပည္ပ၌ ထုတ္ေဝေသာ "ရွမ္းျပည္ဘယ္လဲ "စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
- ထိုစာအုပ္၌ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းမပါရွိပါ။
- ထုိစာအုပ္မွာပါတဲ့ "လုန္းခြန္ၾကာဦး"ရဲ႕ အမွာစာမွ ရက္စြဲမွာ (၂၁-၃-၁၉၉၁) ျဖစ္ပါတယ္။

(တူေမာင္ညိဳ စုေဆာင္း တင္ဆက္ေပးပါသည္)

သုိ႔
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး
အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ (၂၀)ရက္

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခင္ဗ်ား-

(၁၃၊၂၊၈၉) ေန႔ ညေန ထမင္းစားပဲြအၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘက္က ေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီိး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆုိတဲ့ကိစၥ ရွိေနလုိ႔ဆုိၿပီး၊ ထမင္းစားပဲြက ထြက္ခြာသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ဒီစာကုိ ေရးလုိက္ရတာျဖစ္ပါတယ။ အဲဒီညေနကသာ က်ေနာ္ဘက္က ျပန္လည္ေျပာဆုိခြင့္ရခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ဒီစာကုိေရးဖုိ႔ လုိခ်င္မွလုိမွာပါ။
ႏိုင္ငံေရးျပႆနာတခုဟာ တုိးလုိးတန္းလန္း မရွိအပ္ပါဘူး။ ေျပလည္မႈရွိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ျပတ္သားတဲ့အေျဖတခု ရဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိ္ငးခရီးထြက္လာမယ္လုိ႔ ၾကားသိရတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (ရွမ္းျပည္လူမ်ိဳးစုမ်ား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္) အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ထံမွ တုိင္းရင္္းသားလူမိ်ဳးစုမ်ားျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တိက်တဲ့ သေဘာထား ၾကားရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားခဲ့ၾကပါတယ္။

(၁၃၊ ၂၊ ၈၉) ေန႔ မနက္ပိုင္းေဆြးေႏြးပဲြမွာ အဲဒီတိက်တဲ့သေဘာထားကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေမးျမန္းၾကဖုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပရုိဂရမ္ စီစဥ္သူေတြကပဲ၊ အဲဒီေဆြးေႏြးပဲြဟာ ပါတီစုံ၊ လူစုံျဖစ္ေနလုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ သတ္သတ္ေဆြးေႏြးဖုိ႔စီစဥ္ထားပါတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိေျပာပါတယ္။ အဲဒီမနက္ပုိင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ အျခားျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ သီးျခားေဆြးေႏြးဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ညေနပုိင္း ထမင္းစားပဲြက်ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ေနာက္တေန႔မနက္ျပန္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္သိရတယ္။

ဦးမုိးသူရဲ႕ ၾကားဝင္စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္နဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပဲြဟာ ႀကိဳတင္စီစဥ္မႈမရွိဘဲ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊

အမွန္ကေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးဟာေအးေအးေဆးေဆးအခ်ိန္ယူၿပီး အေၾကအလည္ေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ႀကိဳတင္စီစဥ္မႈမရွိဘဲ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ဧည့္ပရိသတ္ကလဲ ဝုိင္းရံေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘက္က အထူးသတိထားၿပီး ေျပာဆုိခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒီေန႔အမိ်ဳးသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ အျဖစ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစမယ့္ အျပဳအမူအေျပာအဆုိမ်ိဳးကုိ ေရွာင္ရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ခံယူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စကား အရွည္ႀကီး ေျပာေနစဥ္ က်ေနာ္နဲ႔ သေဘာထားျခင္းမတုိက္ဆုိငိ္ေပမယ့္ ၾကားျဖတ္ ဝင္ေရာက္ႏႈတ္လွန္ထုိးျခင္း မျပဳခဲ့ပါဘူး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာလိုတာေျပာၿပီးေတာ့မွပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္တင္ျပမယ္ လုိ႔ စိတ္္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္စုၾကည္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္အစီအစဥ္တခုအတြက္ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားရေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ မေၾကမလည္ျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာကုိ ေကာက္ေရးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဦးမုိးသူ ကုိေတာ့ က်ေနာ္အရိပ္အျမြက္ ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီစာဟာ ေဝဖန္ေရးလုိ႔ပဲ ယူစေစလုိပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေဝဖန္ေရးဟာ ဒီမုိကေရစီႏုိ္င္ငံေရးရဲ႕ အသက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးကင္းမဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဟာ ကေမာက္ကမ မျဖစ္တတ္ရုံမွ်မက အာဏာရွင္စနစ္ဆီသုိ႔ လည္း ဦးတည္သြားတတ္ပါတယ္။

စာအလြန္ရွည္သြားမွာစုိးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လုိရင္းကုိေရးပါေတာ့မယ္ -

က်ေနာ္တုိ႔ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံေနထုိင္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း တန္းတူညီမွ်မႈကုိ အခုိင္အမာဆုံး အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ယူနီယံမ်ိဳး တည္ေဆာက္ႏုိ္င္မွသာ ျပည္နယ္မ်ားနဲ႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား တန္းတူညီမွ်မႈ အမွန္တကယ္ရရွိၿပီး အမွန္တကယ္ ေသြးစည္းညီညႊတ္မႈရႏုိင္မယ္လုိ႔ ခံယူထားပါတယ္၊ ဒီလုိခံယူထားတာဟာ အၾကပ္ကုိင္ေတာင္းဆုိျခင္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္သလုိ စိတ္ကူးယဥ္ေတာင္းဆုိျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ သမုိင္းစဥ္ဆက္ သင္ခန္းစာအရပ္ရပ္ေပၚ အေျခခံၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရွမ္းအစရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား လုိလားေတာင္းတမႈအေပၚ ရပ္တည္ ခံယူထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ဗဟုိအစုိးရတမ်ိဳးတစားတည္းက ႀကိဳးကုိင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ယူနီထရီ ယူနီယံမ်ိဳးကုိေတာ့ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ၾကျဖစ္ပ်က္ ခံစားမႈအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မလုိလား၊ မႏွစ္သက္ႏုိ္င္ၾကပါဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သိရွိေတာ္မူသည့္အတုိင္း ယေန႔ကမာၻေပၚမွာ ဖက္ဒရယ္နဲ႔ ယူနီထရီႏုိင္ငံႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားထဲဘဲရွိပါတယ္။ တတိယအမ်ိဳးအစားမရွိပါဘူး၊ ဒါဟာ သီအုိရီမဟုတ္ပါဘူး၊ လက္ေတြ႔သာဓကေတြပါ။

တရုတ္ျပည္သူ႔တမၼတႏုိ္င္ငံတခ်ိဳ႕က ဖက္ဒရယ္နဲ႔ ယူနီထရီေရာစပ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံလုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တရုတ္ျပည္ဟာ ယူနီထရီႏုိ္င္ငံျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အခြင့္အေရးေတြေပးထားတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ့္အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ဗဟုိအစုုိးရက ႀကိဳးကုိင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ယူနီထရီႏုိင္ငံျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွမျင္းႏုိင္ပါဘူး။

ၿဗိတိန္နဲ႔ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံတုိ႔ဟာ ယူနီထရီႏိုင္ငံ စစ္စစ္ႀကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏုိင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ားဟာ ဖက္ဒရယ္ႏုိင္ငံေတြကဲ့သုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အဂၤလိပ္မဟုတ္တဲ့စေကာ့၊ ေဝလနဲ႔ အုိင္းရစ္လူမ်ိဳးတုိ႔ဟာ မေက်နပ္ႏုိ္င္လုိ႔ အဲဒီထက္ပုိၿပီးကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈရွိတဲ့ သီးျခားျပည္နယ္ေတာင္းဆုိၾကေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ခ်က္ကုိစလုိဗက္ကီးယားႏုိင္ငံဟာ နာဇီလက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ယူနီထရီႏုိင္ငံအျဖစ္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်က္နဲ႔ ဆလုိဗက္လူမ်ိဳးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ ခ်က္ကလူမ်ားစု ဆလုိဗက္က လူနည္းစုျဖစ္ေနလုိ႔ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ဆလုိဗက္လူမ်ိဳးအတြက္ တိက်ခုိင္မာတဲ့အခြင့္အေရးေတြကုိ သီးျခား ထည့္သြင္းေရးဆဲြထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးခ်င္း တန္းတူမႈ မျပည့္ဝေသးဘူးလုိ႔ ယူဆၾကလုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄ႏွစ္္ကပဲ ဖက္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒသစ္ကုိေရးဆဲြၿပီး ဖက္ဒရယ္ႏုိ္င္ငံအျဖစ္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာမွာ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အလားအလာ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လူမ်ိဳးစုအႀကီးဆုံးတည္ရွိတဲ့ ရွမ္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးစုသေဘာထား ေက်လည္ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ တိက်ျပတ္သား ထားဖုိ႔လုိတယ္ လုိ႔ ယူဆၿပီး၊ က်ေနာ္တုိ႔အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးထားဖုိ႔ ဆႏၵရွိခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ေၾကညာခ်က္ (၉)မွာပါရွိတဲ့ သေဘာလားဟာ အားလုံးကုိၿခဳံငုံမိတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့ပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ ၿခဳံငုံမိသလုိထင္ရပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာ ၾကည့္တဲ့အခါ တိက်မႈမရွိတဲ့အျပင္၊ ဝါးတားတား ျဖစ္ေနတာေတြကုိ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ဦးမုိးသူ မွတဆင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးႏုိ္င္ဖုိ႔ က်ေနာ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္က တိတိက်က်သေဘာထားကုိ ေမးလုိက္တဲ့အခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ နဲနဲစိတ္ဆုိးသြားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ဆုိးသြားတာမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ က်ေနာ့္ကုိခြင့္လႊတ္ပါ။ က်ေနာ္အဲဒီလုိအကဲခတ္မိခဲ့လုိ႔ပါ။

က်ေနာ္ ဒီလုိသေဘာထားသက္ေရာက္တဲ့ ေမးခြန္းေမးခဲ့တာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွတ္မိတယ္ထင္ ပါတယ္။

ေၾကညာခ်က္ (၉)မွာ “ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ အနာဂတ္ခရီးလမ္းညႊန္မ်ားကုိ ခ်မွတ္နုိင္မည့္ တုိင္းရင္းသားလူမိ်ဳးေပါင္းစုံ အမိ်ဳးသားညိွႏႈိင္းမႈညီလာခံတရပ္…” ေခၚယူမယ္လုိ႔ေဖၚျပထားတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားညီလာခံက ျပဌာန္းခ်က္မ်ားနဲ႔ လမ္းညႊန္တရားမ်ားကုိ အေျခခံၿပီး “…ႏုိင္ငံေတာ္ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ကုိ ဒီမုိကေရစီတုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္တြင္ ညွိႏိႈင္းေရးဆဲြမယ္…” လုိ႔ လည္းဆုိထားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ အေျခခံဥပေဒသစ္ရယ္၊ အဲဒီအေျခခံဥပေဒအရ တည္ေဆာက္မည့္ျပည္ေထာင္စုႀကီးဆုိတာရယ္ ဘယ္လုိႏုိင္ငံအမ်ိဳးအစားကုိဆုိလုိတာလည္း ဖက္ဒရယ္လား ယူနီထရီလား…  "  အဲဒီအခါမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ မ်က္ႏွာနဲနဲနီသြားပါတယ္။ တင္းလဲတင္းသြားပါတယ္၊ အသံလဲ နဲနဲမာလာတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲနဲစိတ္ဆုိးသြားတယ္လုိ႔ ထင္မိေၾကာင္း က်ေနာ္ဆုိခဲ့တာပါ။ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ျပည္ေထာင္စုကုိိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ယူနီယံလုိ႔ျပန္ထားပါတယ္။ က်မတုိ႔ကလည္း ယူနီယံကုိပဲဆုိလုိတာ။ ဖက္ဒရယ္တုိ႔၊ ယူနီထရီတုိ႔ဆုိတာ သီအုိရီသေဘာတရားေတြပဲ၊ လက္ေတြ႔နဲ႔တျခားစီပါ၊ သီအုိရီေတြကုိေနရာတကာ လက္ေတြ႔သုံးလုိ႔မရဘူး၊ ဘယ္လုိျပည္ေထာင္စုမ်ိဳးလည္း ဆုိေတာ့ က်မ အခု မေျပာႏုိင္ဘူး။ အမ်ိဳးသားညီလာခံေရာက္မွ ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းၾကရမယ္။ က်မအေနနဲ႔ေတာ့ အားလုံး သေဘာတူဆုံးျဖတ္ထားတာကုိ လက္ခံမွာပဲ။ အဲဒီလုိပြင့္လင္းတဲ့စိတ္မ်ိဳး ထားတယ္” စသျဖင့္ အရွည္ႀကီးေျပာသြားၿပီိးတဲ့ေနာက္ “ က်မအေနနဲ႔ လူမ်ိဳးစုေတြအေပၚမွာ ေစတနာအလြန္သန္႔တယ္ ဆုိတာေတာ့ ယုံၾကည္ပါ။ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ အန္ကယ္တုိ႔ကုိလည္း ညိွႏိႈင္းမွာပါ..” လုိ႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္အေပၚ ပုဂၢလဓိဌာန္လား၊ က်ေနာ့္ကုိယ္စားျပဳတဲ့အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကုိပဲ ရည္ညႊန္းတာလား၊ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမေျပာႏုိင္ဘူး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႀကိဳတင္စဥ္းစားေတြးေတာတဲ့အယူအဆ(Preconceived Ideas) ) မထားရွိအပ္တဲ့အေၾကာင္း ျပစ္တင္ေဝဖန္သြားပါတယ္။ တဆက္တည္းအမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီးကုိ (Preconcieved Ideas ) ေတြနဲ႔ လာလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး၊ က်မတုိ႔လက္မခံနုိင္ဘူး၊ အားလုံးပြင့္လင့္တဲ့စိတ္ထား (With open mind )နဲ႔ တက္ေရာက္လာၾကမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ လည္းေျပာခဲ့ပါတယ္။

(Preconceived Ideas )နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘယ္လုိျပဳသလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး-   လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ အယူအဆတခုစီေတာ့ရွိစၿမဲပါ။  ကိစၥခပ္သိမ္းေဆာင္ရြက္ရာမွာ ႀကိဳတင္စဥ္းစား- ေတြးေတာမႈေတာ့ ရွိၾကမွာအမွန္ပါပဲ-

ႏုိ္င္ငံေရးပါတီအဖဲြ႔အစည္းတုိင္း ႏိုင္ငံေရးသမားတုိင္းမွာလည္း ဝါဒ သေဘာတရား လမ္းစဥ္ရယ္လုိ႔ အသီးသီးရွိၾကစၿမဲပါ။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ဒါမွမဟုတ္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဟာ ေဆြးေႏြးပဲြ စည္းေဝးပြဲတခုကုိ တက္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ သေဘာတရားတခုသုိ႔မဟုတ္ အယူအဆတခုကုိေတာ့ ႀကိဳတင္ေတြးေတာစဥ္းစားၿပီး ယူေဆာင္လာမွာမလႊဲပါ။

တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုံ အမ်ိဳးသားညီလာခံသဘင္ကုိ တက္ေရာက္လာၾကမယ့္( ပုဂိၢၢၢဳလ္)၊ အဖဲြ႔အစည္းအသီးသီးဟာလည္း တုိင္းရင္္းသားေသြးစည္းညီညႊတ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မိမိတုိ႔ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚ သေဘာတရား အယူအဆမ်ား ယူေဆာင္မလာလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာခဲ့တဲ့ ( Preconceived Ideas ) ဆုိတာ ဒါေတြနဲ႔မသက္ဆုိင္ဘူးလား၊ ႀကိဳတင္ေတြးေတာႀကံဆထားတဲ့ အေတြးအေခၚသေဘာတရားအယူအဆ မကုိင္ေဆာင္လာရတဲ့ ညီလာခံမ်ိဳးကုိ က်င္းပလုိ႔ရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္မထင္မိဘူး၊ သေဘာတရား အယူအဆမ်ိဳးစုံကုိေတာ့ ယူေဆာင္လာၾကမွာပဲ၊ ညီလာခံမွာ ဒီသေဘာတရားအယူအဆေတြကုိ ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကရမယ္၊ တူညီတဲ့အေျဖကုိ ရွာၾကရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္စကားေျပာေနတုန္း ဤအခ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္ဝင္ေျပာ ခ်င္လုိက္တာ ပါးစပ္ယားေနတာပဲ။ ဝုိင္းအုံေနတဲ့လူအုပ္ေရွ႕မွာ ေဒၚေေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေလးစားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ၿငိမ္သက္စြာပဲ နားေထာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္စာဟာ မူလႀကံရြယ္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးရွည္လ်ားလာတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့္ကုိခြင့္လႊတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာပြင့္လင္းရပါမယ္။ အားမနာရပါဘူး၊ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆုိသလုိပဲ၊ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ကုန္ေအာင္ေျပာပါရေစ။

အခုေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ ဒီစာအရွည္ႀကီးေရးေနသလုိ၊ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၄၃) ႏွစ္တိတိက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဖခင္ထံအလားတူ စာအရွည္ႀကီးတေစာင္ ေရးသား ေပးပုိ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရွမ္း- ျမန္မာဆက္ဆံေရးအတြက္ သမုိင္းဝင္စာတေစာင္လုိ႔ အခ်ိဳ႕ပုဂိၢၢဳလ္ေတြက အသိအမွတ္ျပဳထားၾကပါတယ္။ အဲဒီစာထဲက ဆီေလွ်ာ္တဲ့အခ်က္အခ်ိဳ႕ကုိ အက်ဥ္းမွ်ေဖၚ ျပပါရေစ။

၁၉၄၆ ခု ေရႊတိဂုံဘုရာားအလယ္ပစၥယံမွာ က်င္းပတဲ့ (ဖဆပလ) ျပည္လုံးကြ်တ္ညီလာခံကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္ကလူငယ္ကုိယ္စားလွယ္ (၁၀)ဦး တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တရားဝင္ကိုယ္စားလွယ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္အာဏာပုိင္ေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ခုိးတက္ခဲ့ရတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ (၁၀) ဦးမွာ (၁) ကုိတင္ဝ၊ (၂)ကုိစံေဖ၊ (၃)ကုိခြန္ထီး၊ (၄) ကုိဘတင္၊ (၅) ကုိအုန္းေဖ(အုန္းသီးလူး)၊ (၆)ကုိေအးေက်ာ္၊ (၇)ကုိသုတ၊ (၈)ကုိသန္းေဖ၊ (၉)ကုိျမမင္း၊ (၁၀) က်ေနာ္တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။  အဲဒီ(၁၀)ေယာက္အနက္ ကုိခြန္ထီး နဲ႔ က်ေနာ္ (၃)ေယာက္ပဲ ဒီေန႔အသက္ထင္ရွားရွိေနၾကပါတယ္။

အဲဒီ ၁၉၄၆ ခု၊ ဖဆပလညီလာခံမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရွမ္းျပည္နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ အဆုိတခုပါပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္လူငယ္မ်ား တင္သြင္းတဲ့ အဆုိမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ခဏေခတၱ လာေရာက္ေနထုိင္ဖူးတဲ့ ဗမာမြတ္ဆလင္ကြန္ကရက္ ကုိယ္စားလွယ္ ဦးေဖခင္က တင္သြင္းခဲ့တာပါ။ ဖဆပလညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အားလုံးထဲမွာ ဦးဖခင္တစ္ေယာက္ပဲ ရွမ္းျပည္နဲ႔နီးစပ္သူျဖစ္ပါတယ္။ အဆုိရဲ႕ေခါင္းစည္းက “ ခြ်င္းခ်န္ထားေသာနယ္မ်ား ျမန္မာျပည္မႏွင့္ပူးေပါင္းေရး” လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလုံးအတိအက်ေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိဘူး။

အဆုိရဲ႕စာကုိယ္မွာ- စကၠဴျဖဴစာတမ္းအရ၊ ရွမ္းျပည္၊ ကခ်င္ေတာင္တန္း၊ ခ်င္းေတာင္တန္းစတဲ့ နယ္မ်ားကုိ ဗမာျပည္ကခဲြထုတ္ထားတယ္၊ အဲဒီနယ္မ်ားက ဗမာျပည္နဲ႔ ပူးေပါင္းလုိက အဲဒီနယ္သားမ်ားရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ အဲဒီလုိေတာင္တန္းေဒသနယ္မ်ားကုိ ခဲြထုတ္ထားတဲ့အတြက္ ဒီဖဆပလညီလာခံႀကီးက ကန္႔ကြက္တယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။

အဲ့ဒီအဆုိပါလာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္အဖဲြ႔က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႀကိဳဆုိလုိက္ၿပီး ဖဆပလအလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႔နဲ႔ ရွမ္းျပည္အေရးေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္အတြက္ အခ်ိ္န္ေပးပါမည့္ အေၾကာင္း ညီလာခံအတြင္းေရးမွဴးထံ စာေရးပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ပန္ၾကားခ်က္အရ ညီလာခံၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၄၆ ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ (၈)ရက္ေန႔မွာ ဖဆပလအလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပဲြမတုိင္မီ ေဆြးေႏြးပဲြအတြက္ လမ္းညႊန္မႈအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔က ေမးခြန္း(၈)ခု ႀကိဳတင္ပုိ႔ထားခဲ့ပါတယ္။

ဖဆပလ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႔ကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ဖခင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ေအာက္ပါပုဂၢၢဳိလ္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

(၁) သခင္ခ်စ္၊ (၂) ဦးဘေဖ၊ (၃)ဦးတင္(ျမန္ေအာင္)၊ (၄)ဦးခ်စ္ေမာင္၊ (၅)ဦးဆက္၊ (၆)ဦးဘဂ်မ္း၊ (၇)ဦးေအာင္စံေဝ၊ (၈)ဦးဘရွိန္၊ (၉) ဦးတင္(ျမန္မာ့အလင္္း)၊ (၁၀)ဦးတင္ေမာင္၊ (၁၁)ဦးဘခ်ိဳ၊ (၁၂) သခင္တင္- ။ အဲဒီေဆြးေႏြးပဲြ ခ်င္းနဲ႔ ရခုိင္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားလည္း ပါဝင္တဲ့ပူးတဲြေဆြးေႏြးပဲြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆြးေႏြးပဲြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အက်ယ္မေဖၚျပေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေပးပုိ႔ထားတဲ့ ေမးခြန္း (၈)ခုအနက္ အမွတ္ (၇) ေမးခြန္းကုိပဲ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖၚျပပါမယ္။

အမွတ္ (၇) ေမးခြန္းဟာ ...  ခြ်င္းခ်န္ထားတဲ့ နယ္မ်ားမပါဘဲ၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ဖဆပလကယူဆပါသလား၊ ခြ်င္းခ်န္ထားတဲ့ နယ္မ်ားမပါဘဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ေပးရင္ေကာ ဖဆပလက ယူပါမယ္လားလုိ႔ သေဘာတက္ေရာက္တဲ့ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေမးခြန္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြရဲ႕ တရားဝင္ထုတ္ျပန္တဲ့ မွတ္တမ္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖၚျပထားပါတယ္။

“ေမးခြန္း (၇)ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေျခအေနအရသာ ေဆာင္ရြက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ..."

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေမးခြန္း(၈) ခုစလံုးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တစ္ဦးတည္းကပဲ ဒုိင္ခံေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဦးဘေဖကဝင္စြက္ၿပီး ေျပာလုိက္တဲ့စကားမ်ားဟာ က်ေနာ္တို႔အသည္း ကၽြဲဝင္ခတ္လုိက္သလုိ ခံ စားခဲ့ရပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲတရားဝင္ထုတ္ျပန္တဲ့မွတ္တမ္းမွာ အားလံုးအက်ဥ္းခ်ဳံးပဲ ေရးထားပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေျဖၾကားစဥ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ခပ္ရွည္ရွည္ေျဖၾကားပါတယ္။ ေမးခြတ္း ( ၇) ခုကိုေျဖၾကားစဥ္ ခ်ြင္းခ်တ္ထား တဲ့နယ္မ်ားမပါဘဲ ဗမာ့လတ္လပ္ေရးရႏုိင္မယ္ ၊ အေျခအေနအရ ယူတန္ယူရမွာပဲလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ တနည္း အားျဖင့္ေျပာရရင္ ဖဆပလဟာ ခၽြင္းခ်န္ထားတဲ့ နယ္မ်ား မပါခ်င္ေနပါေစ ၊ ဗမာျပည္မအတြက္ သီးျခားလြတ္ လပ္ေရးကို ယူတန္ယူရမယ္လုိ႔ ခံယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ဟာ အေတာ္ပဲမေက်မလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လဲ ဘဝင္မက်ခဲ့ၾကပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္ကိစၥအျပင္ ခ်င္း ၊ ရခုိင္ကိစၥမ်ားကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္ တျခားကိစၥမ်ားရွိေနတဲ့အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ေဆြးေႏြးပြဲကို အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ မေက်မလည္ျဖစ္ခဲ့မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ရွမ္းျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္ ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆီ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေဝဖန္ခ်က္ စာတန္းရွည္ႀကီတစ္ေစာင္ကို ေရးသားေပးပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။ စာထဲမွာ ေမးခြန္း ၈ ခုရဲ႕ အေျဖမ်ားကို တစ္ခုစီေဝဖန္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ရွမ္းျပည္လူငယ္အဖြဲ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔သေဘာထားကို ျပန္လည္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ စာပါအေၾကာင္း အရာအားလံုးကို ဒီစာမွာ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ အထက္ပါေမးခြန္း ၇ ခုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဝဖန္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သေဘာထားကိုပဲ အက်ဥ္းခ်ံဳးေဖာ္ျပပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေပးစာမွာ ေမးခြန္း ၇ ခုနဲ႔ပတ္သက္၍ ခၽြင္းခ်န္ထားေသာနယ္မ်ားမပါဘဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ ေရးရႏုိင္သည္ဟု ဖဆပလက ယူဆေနပါသည္။ “ ဤသေဘာထားသည္ ဖဆပလ၏မူလျဖစ္ပါသည္။ ( ခၽြင္းခ်န္ထားေသာ နယ္မ်ားအေရးကို ဖဆပလသည္) ကိုယ့္အေရးဟု သေဘာမထားဘဲ သူ႔အေရးဟုသေဘာ ထားသည္” လုိ႔ ေဝဖန္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္သေဘာထားကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားလုိက္ပါ တယ္။

“ တုိင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြ မပါဝင္ဘဲ စစ္မွန္ခုိင္ၿမဲေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ်မရႏုိင္ ၊ မရရွိႏုိင္သျဖင့္ ဗမာလည္းနစ္နာမည္ ၊ လူနည္းစုမ်ားလည္း နစ္နာမည္။ ရွမ္းကုိ သနားလုိ႔မဟုတ္ ၊ ဗမာ့အေရးပင္ ျဖစ္ရမည္”

တျခားေဝဖန္ခ်က္နဲ႔ သေဘာထားအႀကံေပးခ်က္မ်ားကိုေတာ့ အလြန္ရွည္လ်ားသြားမွာစုိးလုိ႔ ဒီစာမွာ မ ေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အဲဒီက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေပးစာေၾကာင့္ ၁၉၄၆ ခု မတ္လမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပထမ ပင္လံု ညီလာခံတက္ ေရာက္ဖုိ႔ ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ သခင္ႏု၊ ဦးဘဂ်မ္း ၊ မန္ဘခုိ္င္တုိ႔ပါဝင္တဲ့ ဖဆပလကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို ရွမ္းျပည္ ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔လူငယ္မ်ားနဲ႔ အေက်အလည္ေဆြးေႏြးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အထူးတာဝန္ေပးလုိက္ေၾကာင္း အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္သခင္ႏုက က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ပင္လံုညီလာခံအတြင္း က်ေနာ္တုိ႔အခ်ိန္ယူၿပီး အ ေတာ္ၾကာေအာင္ ေဆြးေႏြးလုိက္ရလုိ႔  ျပႆနာေျပလည္ သြားခဲ့ပါတယ္။ သခင္ႏုဟာ ယေန႔တုိင္အသက္ထင္ရွား ရွိေနပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တိုိ႔ေပးစာေဝဖန္ခ်က္နဲ႔ သေဘာထားေၾကာင့္လို႔ က်ေနာ္ မေျပာရဲပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဟာ ေနာက္တစ္ခါ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းေျပာတုိင္း ခၽြင္းခ်န္ထားတဲ့နယ္မ်ားကိုလည္း တပါတည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရမယ္လို႔ ထည့္ေျပာလာတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဘိလပ္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွာလည္း အဲဒီအတုိင္း အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

(၁၃ ၊ ၁ ၊ ၄၇ ) ေန႔လည္ (၁၂) နာရီ ေဆြးေႏြးပြဲအဖြင့္မိန္႔ခြန္းမွာ “ ဗမာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ လုိလားခ်က္မွာ လြတ္လပ္ေရးပင္ျဖစ္၍ မိမိတို႔၏စိတ္ထဲတြင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးဆုိရာ၌ ကရင္ ၊ ရွမ္း ၊ ကခ်င္ ၊ ကရင္နီ စေသာ နယ္ျခားေဒသအားလံုးက တၿပိဳင္နက္လြတ္လပ္ေရးကိုဆုိလုိေၾကာင္း” ဟူ၍၄င္း ……

(၂၂၊ ၁၊ ၄၇) ေန႔ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္လည္း “ နယ္ျခားေဒသမ်ားကို ဘုရင္အစုိးရ၏ တုိက္ရုိက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ထားရွိသည့္ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးဆုိသည္မွာ အဓိပၸါယ္မရွိပါ” ဟူ၍၄င္း ေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္း တရားဝင္မွတ္တမ္းမ်ားအရသိရပါတယ္။

ဒီစာကိုအဆံုးမသက္ခင္ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားလုိလားတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ေျပာျပထားခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔က ဖက္ဒရယ္မူလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ျမန္မာျပည္မက ပုဂၢိဳလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ “ခြဲထြက္ ေရး ၊ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရး” လုိ႔ တမုတ္ဟုတ္ခ်င္း အဓိပၸါယ္ေကာက္လုိက္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအဓိပၸါယ္မ်ိဳး ေကာက္ေအာင္ တမင္ဖန္တီးလႈံ႕ေဆာ္သူေတြထဲမွာ ေနးရွင္းသတင္းစာ ၊ အေထာက္ေတာ္သတင္းစာနဲ႔ တည္ၿမဲ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ဟာ ထိပ္ဆံုးကပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၂၆ ႏွစ္ တစ္ပါတီအာဏာရွင္အုပ္စုက တဖက္သတ္ ခ်ဲ႕ထြင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့အခါ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုထဲမွာ ဒီလြဲမွားတဲ့ အဓိပၸါယ္ေကာက္ခ်က္ဟာ နက္ရႈိင္းစြာ စိမ့္ဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး က်ေနာ္တုိ႔ဖက္က ျပန္လည္ရွင္းလင္းခြင့္ ေခ်ပခြင့္လံုးဝမရွီခဲ့ပါ။ ယခု ဒီမုိကေရစီအရိပ္အေရာင္ကေလး သန္းလာေတာ့မွပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ျပည္လည္ေခ်ပရွင္းလင္းလာႏုိင္ ပါတယ္။ အခုမွပဲ ဖက္ဒရယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ရာဇဝတ္မႈႀကီးလုိ႔ ယူဆလာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕က “ ဟာ့ ဒီအတုိင္းဆုိရင္ ဖက္ဒရယ္ဆုိတာ ဘယ္ဆုိးလုိ႔တုန္း” ဟူ၍ပင္ အျမင္ေျပာင္းလာ တယ္လုိ႔ပင္ ၾကားသိရပါတယ္။

ကမာၻေပၚမွာ ဖက္ဒရယ္ႏုိင္ငံေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အသိျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ ဖက္ဒရယ္ႏုိင္ငံေတြဟာ ၿပိဳကြဲကုန္ၾကပါသလဲ ၊ ခြဲထြက္ကုန္တာေကာ ရွိပါသလား။

က်ေနာ္တုိ႔ရွမ္းျပည္ဟာ ဗမာျပည္နဲ႔ မေပါင္းဘဲ သီးျခားႏုိင္ငံအျဖစ္ေနခ်င္ခဲ့ရင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆုိ ခဲ့ၾကမွာမဟုက္ပါဘုူး။ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ထဲလည္း ပါဝင္ခဲ့မွာ မဟုက္ဘူး။ သီးျခားႏုိင္ငံအျဖစ္ လြယ္လြယ္ကေလး ေနုထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္က ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သီးျခားေနဖုိ႔ ေသြးထုိးေျမာက္ပင့္ေပးခဲ့တာ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ ၾကားဖူးမွာပါ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို မူအားျဖင့္ မႀကိဳက္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဟုိကာလအေျခအေနအရ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ိဳးစုမ်ားရဲ႕ ဆႏၵကုိလုိက္ေလ်ာ္တဲ့အေနနဲ႔သာ လက္ခံခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲထြက္ခြင့္ကို မလုိလား တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးစုကို ဒီလုိေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိခဲ့တယ္ မဟုက္ပါလား။

“ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးရမယ္ ၊ မခြဲထြက္ခ်င္ေအာင္ လုပ္ျပရမွာက က်ဳပ္တုိ႔ (ဗမာ)ေတြရဲ႕တာဝန္….”

အဲဒီခြဲထြက္ခြင့္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရွမ္းျပည္ကို ရည္ညႊန္းေျပာဆုိခဲ့တာပါ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္နယ္ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္တစ္ျပည္ထဲပဲ ရွိေနပါတယ္။ ကရင္ ၊ ကခ်င္တုိ႔ ျပည္နယ္မဖြဲ႕ရေသးပါဘူး။ ကရင္နီေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံအျဖစ္ သက္မွတ္ထားၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ပင္လံုညီလာခံမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကုိယ္စားလွယ္မ်ားသေဘာတူ နားလည္မႈရရွိခဲ့တာ ရွိပါေသးတယ္။ ပင္လံုခ်ုဳပ္မွာ မေဖာ္ျပထားေပမယ့္ (Gentleman’s Agreement) လုိ႔ ေခၚရ မွာလား က်ေနာ္မေျပာတက္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒါကို ပင္လံုစိတ္ဓါတ္လို႔ သက္မွတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီ သေဘာတူနားလည္မႈေတြက -

(၁) ယခုယာယီပူးေပါင္းျခင္း (ပင္လံုစာခ်ဳပ္) သည္ ေနာင္ပူးေပါင္းေရး ခြဲထြက္ေရးကို မထိခုိက္ေစရပါ။

(၂) ေနာင္ပူးေပါင္းခဲ့ေသာ္လည္း ခြဲထြက္လုိက ျပန္ခြဲထြက္ႏုိင္ခြင့္ ရွိေစရမည္။

(၃) တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေခၚၿပီးေနာက္ မပူးေပါင္းႏုိင္ေသးလွ်င္ ပူးေပါင္းလုိသည့္အခါ ပူးေပါင္းႏုိင္ရန္ လမ္းဖြင့္ေပးထားမည္။

(၄) ရွမ္းျပည္ - ျပည္တြင္းကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ လံုးဝလြတ္လပ္္မႈရွိရမည္။

(၅) ရွမ္း စသည့္လူမ်ိဳးမ်ား၏ စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို မေစာ္ကား မထိခုိက္ေစရပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ မိမိကုိယ္တုိင္က ခြဲထြက္ခြင့္ကို မလုိလားေပမယ့္ လူမ်ိဳးစုမ်ားအေပၚ အဲဒီထိ ေအာင္ လုိက္ေလ်ာ္ပါတယ္။ သေဘာထားႀကီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးစုမ်ားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ ခင္ၾကတယ္ ၊ ၾကည္ညိဳၾကတယ္ ၊ ေလးစားၾကတယ္ ၊ ယံုၾကည္ၾကတယ္။

အမွန္ကေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္ဆုိတဲ့ကိစၥဟာ လက္ေတြ႕ေဆာင္ရြက္ရာမွာ မလြယ္ကူသလုိ မလုိလားအပ္တဲ့ ကိစၥလည္းျဖစ္ပါတယ္။

လူမ်ိဳးစုသေဘာတရားမွာ လူမ်ိဳးစုမ်ားရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ဖုိ႔တြက္ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးျပဳႏုိင္ရန္ လူမ်ိဳးစုသေဘာ တရားေရးဆရာႀကီးမ်ားက ခြဲထြက္ခြင့္တုိ႔ ကနဦး ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလက္နက္ကို တကယ္လက္ေတြ႕အသံုးခ်ဖုိ႔ မလြယ္သလုိ အသံုခ်ဖုိ႔လဲ မလုိအပ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္သစ္သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို အသံုးခ်ခဲ့တဲ့သာဓကမ်ား က်ေနာ္တို႔ မေတြ႕ၾကရပါဘူး။ ဖက္ဒရယ္ႏုိင္ငံအမ်ားစုရဲ႕ အေျခခံဥပေဒမ်ားမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းေရးသားထားျခင္းမရွိပါဘူး။ ဆုိဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ ယူဂုိဆလားဗီးယားျပည္ေထာင္စု အေျခခံဥပေဒမ်ားမွာသာ လူမ်ိဳးစုမ်ား ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစ ဖုိ႔အတြက္ (မူ) သေဘာအျဖစ္ ထည့္သြင္းေရးသားထားတယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ အသံုးခ်လုိ႔ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္း ၁၄ ႏွစ္ကာလအတြင္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ခြဲထြက္ဖို႔ မ စဥ္းစားပါဘူး။ ခြဲထြက္ခြင့္ကို အသံုးခ်မယ္ဆုိရင္ အသံုးခ်ႏုိင္တဲ့ ၁၉၅၈-၅၉-၆၀-၆၁ ခုႏွစ္မ်ားမွာေတာင္ က်ေနာ္ တုိ႔ လက္ေတြ႕အသံုးခ်ဖုိ႔ မႀကံစည္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒက အတိအလင္းခြင့္ျပဳထားတဲ့အျပင္ အဲဒီကာလရဲ႕ ရွမ္းျပည္ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနအရ တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔က ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီ နည္းလမ္းနဲ႔အညီ တရားဥပေဒေဘာင္အတြင္းကပင္ အလြယ္တကူ ခြဲထြက္သြားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီျပင္ပ မွာ တားဆီး ပိတ္ပင္ ဖ်က္ဆီးမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ က်ေနာ္မေျပာတက္ပါဘူး။

ဒါက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတုိင္မွီကာလရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ျဖစ္ရပ္အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဒီဘက္ကာ လမွာ က်ေနာ္တို႔ ရွမ္းျပည္အစရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစုျပည္နယ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္မနဲ႔အတူ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ဒါဏ္ကို အလူးအလွိမ့္ ခံရပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအပါအဝင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားဟာ အခ်င္းခ်င္းေသြးစည္းညီ ညႊတ္မႈ ပုိ၍ပုိ၍ လုိအပ္လာတယ္လုိ႔လဲ က်ေနာ္တုိ႔နားလည္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ေသြးစည္းညိညႊတ္ေရး အလြန္လုိအပ္လာတဲ့ကာလမ်ိဳးမွာ ခြဲထြက္ ခြင့္ဆုိတာ သာ၍ပင္ မလုိလားအပ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေသြးစည္းညီညႊတ္မႈ ထာဝစဥ္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေစဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆုိရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ဝန္မေလးပါဘူး။ တစ္ နည္းအားျဖင့္ ဖက္ဒရယ္ယူနီယံေခၚ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္မယ့္ အေျခခံဥပေဒသစ္ေရးဆြဲတဲ့အခါ ခြဲထြက္ခြင့္အခန္းက႑ကိုျဖဳတ္ထားဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး။ ဒါမွလဲ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားအၾကား တည္ရွိေန တဲ့ သံသယေတြကင္းစင္သြားမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ သေဘားထားပါ။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္က က်ေနာ္တို႔ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ေျပာခဲ့ၾကတာလဲ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ကာလၾကာရွည္ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးခ်င္း ႀကီးမားစြာ ေသြးကြဲေနၾကပါတယ္။ သံသယေတြ ရွိေနခဲ့ၾကပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သေဘာတရားအရ စိတ္ဆႏၵအရ ဇြတ္အတင္းခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခါ ရွမ္း အစရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြဟာလဲ လူလားေျမာက္လာၾကပါၿပီ။ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ လာၾကပါၿပီ။

တန္းတူညီမွ်မႈကို အခိုင္အမာအာမခံခ်က္ေပးတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ထားလွ်င္ ခြဲထြက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလုိအပ္ေတာ့တဲ့အျပင္ ခြဲထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္ထားမ်ိဳးလဲ ေပၚေပါက္လာမွာ မဟုက္ဘူးလုိ႔ က် ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခင္ဗ်ား - ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ က်ေနာ္တို႔ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီးပုိ၍သိပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲဆုိတဲ့ ျမန္မာဆုိရုိးစကားအတုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျမြတ္ၾကားခဲ့တဲ့ စကား တစ္ခြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာျပပါရေစ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ( A leader must lead) ေခါင္းေဆာင္တစ္ ေယာက္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ယေန႔ျမန္မာအမ်ိဳးသား ၊ ႏုိင္ငံေရးမွာ ဖခင္ရဲ႕ေျခရာကုိနင္းၿပီး ေခါင္း ေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ ဖခင္ႀကီး မိန္႔ၾကားခဲ့သလုိ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ျပ စမ္းပါ။ အမ်ိဳးသားညီလာခံက်မွ အမ်ားဆံုးျဖတ္တဲ့မူကို လက္ခံမယ္ဆုိတဲ့ ေနာက္ၿမီးဆြဲဝါဒမ်ိဳးကို စြန္႔လြတ္ဖုိ႔ က်ေနာ္ေလးစားစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို မူအားျဖင့္ မႏွစ္သက္တာအမွန္ပါ။ ျမန္မာလူမ်ားစုကလည္း မ ႏွစ္သက္ဘူးဆုိတာသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းရင္းသားလူမိ်ဴးမ်ား ေသြးစည္းေရးကို ဦးစားေပးလုိက္ေလ်ာ္တဲ့ အေနနဲ႔ ခြဲထြက္ခြင့္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့တယ္။ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲတဲ့အခါ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ထည့္သြင္းေရးဆြဲေပးဖုိ႔ ဖဆပလပဏာမညီလာခံမွာ ဦးေဆာင္ၿပီး လမ္းညႊန္မႈ ခ် ေပးခဲ့ပါတယ္။

ယခုလဲ ခုိင္မာတဲ့တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ေသြးစည္းညီညႊတ္ေရးရႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု မ်ိဳးကို တည္ေဆာက္မွျဖစ္မယ္ဆုိတာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ယံုၾကည္လက္ခံပါလွ်င္ ဖခင္ႀကီးကဲ့သို႔ ရဲရဲ ဝံ့ဝ့ံ ေခါင္းေဆာင္ျပစမ္းပါ။ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ (၂၆) ႏွစ္လံုးလံုး တဖက္သက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၿပီး ထူထပ္စြာ တုိက္ပစ္ခဲ့တဲ့ ၀ါဒမႈိင္းႀကီးကို ျပည္သူလူထုႀကီးအေပၚမွာ ကင္းစင္လြင့္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ဦးစီးလမ္းျပေဆာင္ရြက္ေပးပါလုိ႔ က်ေနာ္အႏူးညႊတ္ပန္ၾကားပါတယ္။

ေဝးလံေသးတဲ့ အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးကုိပဲ ေရွ႕တန္းတင္ညႊန္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ တုိ႔ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ယခုေလာေလာဆယ္ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္သည္အထိ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအားလံုး လက္တြဲမျဖဳတ္တမ္း ဆင္ႏြဲၾကရဦးမယ္ဆုိတာကုိလဲ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကပါဘူးူ။

ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး မေအာင္ျမင္ဘဲနဲ႔ အနာဂါတ္ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္မႈဆုိတာ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ နား လည္သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အနာဂါတ္ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္တဲ့အခါ၊ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူ မ်ိဳးမ်ား ေသြးစည္းညီညႊတ္မႈကိုလည္း ႀကိဳတင္ေတြးေတာ စဥ္းစာမထားလုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။

ေအးအတူ ၊ ပူအမွ် ၊ ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ ထာဝရပူးေပါင္းဆုိတာကို ေၾကြးေၾကာ္ေနရုံ ၊ ဆႏၵျပဳေနရုံနဲ႔ မရ ႏုိင္ပါဘူး။ ခုိင္မာတဲ့အေျခခံရရိွမွ ေအာင္ျမင္မယ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြားတင္ျပၿပီး ဒီစာကို နိဂံုခ်ဳပ္ပါတယ္။

ထာဝစဥ္ေလးစားလွ်က္

ဦးထြန္းျမင့္
ဦးစီးနာယက
ရွမ္းျပည္တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္
၁၆၂ - ေရထြက္ဦးလမ္း ၊ ကံအေရွ႕ရပ္ - ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕
(နာယကႀကီး ဦးထြန္းျမင့္မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ ပုဂၢိဳလ္ေရးေပးစာျဖစ္ပါသည္။ ရ-တ-ဒ-ဖ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား သိရွိေလ့လာႏုိင္ရန္ ေပးပုိ႔ပါသည္။ )

အမႈေဆာင္အဖြဲ႕
ရ-တ-ဒ-ဖ (ဌာနခ်ဳပ္)
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕
-ကန္႔သတ္-