ႏုိင္ဝင္းသီ ● ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္း
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
(တစ္)
အလင္းေရာင္ပင္ ေကာင္းစြာ မေရာက္တတ္ေသး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဓမၼဂီတသံဟာ အာ႐ုံကိုကုတ္ျခစ္ၿပီး တိုးဝင္လာခဲ့။ ျပ တင္းတံခါးတရြက္ကို တြန္းဖြင့္မိ။ သစ္ရြက္ေတြေပၚ တေဖာက္ေဖာက္က်ေနတာဟာ ႏွင္းေရစက္ေတြမ်ားလား။ ခ်ဳိးခ်ဳိးခြၽတ္ ခြၽတ္ႏွင့္ အသံဗလံေတြဟာ သူႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ပန္းခ်ီေရးတဲ့ကဗ်ာဆရာဟာ သူ႔လိုပဲ ေစာေစာစီးစီး ႏိုးထလာခဲ့ၿပီလား။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အရပ္ဟာ။ တခါတခါ စိတ္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတခါ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကိစၥမရိွပါဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္ေငးရီေန။ တခါတခါမွာ အဲဒီပန္းခ်ီ ဆရာဟာ ၿမိဳ႕ျပထဲကေန သူ႔ဆီကိုေျပးထြက္လာတတ္။ တခါတခါမွာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္တည္း ခိုေအာင္းေနတဲ့ ေအာင္ ေဇယ်အိမ္ယာက ဝပ္က်င္းေလးဆီ သူ ညသြား အိပ္တတ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘဝထဲက ေလးလံဖိစီးမႈေတြကို ရွင္းထုတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ဆီမွာလား ကိုယ့္ဆီမွာလား။ အျပင္းေသာက္တုန္းေျပာတာလား။ အေပ်ာ့ေသာက္တုန္းေျပာ တာလား။ သူေျပာတာလား။ ကိုယ္ေျပာတာလား။ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ခဲ့တာလား။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ထထျဖစ္ၿပီး ပ်က္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ထထ ပ်က္တာလား။ အားလုံးဟာ သိစိတ္ထဲမွာ တုန္ခါေျပးလႊား။ ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာအျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား ခ်စ္ရင္ ခ်စ္။ က်ဳပ္ကိုေတာ့ တလုံးခ်င္း တပြင့္ခ်င္း ၾကည့္မခိုင္းနဲ႔။ မူးလြန္းလို႔။ အခုေတာင္ ေခါင္းထဲမွာ မူးလွၿပီ။ အာ႐ုံမွာကပ္ၿငိေနခဲ့တဲ့ လသာည။ ဟိုဖက္ႏွစ္ေတြထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။
(ႏွစ္)
မိန္းမေတြဟာ ေယာက်္ားလုပ္တဲ့လူဘာလို႔ အရက္ေသာက္ရတာလည္းဆိုတာကို မသိၾကဘူးကြ။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ား ေတြဟာ မိန္းမနဲ႔အဆင္ေျပရင္ နည္းနည္းပဲေသာက္ၿပီး မိန္းမနဲ႔အဆင္မေျပရင္ခပ္မ်ားမ်ားေသာက္တတ္တာကို မိန္းမေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကဘူးကြ။
သူ႔မ်က္လုံးေတြဟာ အတိတ္ထဲမွာပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ညေနခင္းထဲမွာပဲလား။
သဲသဲကြဲကြဲ မရိွလွပါ။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သုံးေလးဆယ္ေလာက္တုန္းက ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ဟာ သူ႔ဘဝ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ေတြဟာ သူ႔ဘဝထဲမွာအေရးပါေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေဝသႏၲရာ လား။ ေတမိလား။ ဇနကၠလား။ ဒါမွမဟုတ္ မေဟာ္သဓာလား။ တည္ၿငိမ္ေသာ သူ႔စုတ္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ဇာတ္႐ုပ္ေတြဟာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားလို႔ေနသည္။
အဲဒီရက္စြဲေတြတုန္းကေတာ့ သူဟာ ၾကယ္ပြင့္တပြင့့္လိုဝင္းပလို႔။ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ဘဝအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား။ အဲဒီရက္စြဲေတြထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဝင္းပ ေတာက္ျဖာခဲ့သလဲဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ဂ႐ုမျပဳမိ။ ဂ႐ု ျပဳမိတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္ေတာ့ သူဟာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္း ကလပ္ကို ေရာက္ရိွေနေလၿပီ။
တခုခုေတာ့အေသအခ်ာကို မွားယြင္းသြားခဲ့ၿပီ။ လူေတြဟာ အႏုပညာအေပၚ တိမ္းမူးမႈမရိွေတာ့ဘူးလား။ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဟာ ေနမႈဘဝထဲမွာ မလိုလားအပ္ေသာ ရုပ္ပုံကားခ်ပ္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ေလးထဲမွာ ညေနခင္း တုိင္း နာက်င္စြာသူေတြးေလ့ရိွေသာ အေမးပုစၧာမ်ား၊ ၾကာေတာ့လည္း အဆင္မေျပမႈေတြေရာ၊ ရႈံးနိမ့္မႈေတြေရာ အရာရာဟာ သူႏွင့္ အသားက်သြားခဲ့ပါသည္။ အဲဒီလို အသားက်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ "ေဇ"ဆုိတာဟာ သူ႔ဘဝအတြက္ မရိွမျဖစ္ ခန္းဝင္ ပစၥည္း ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ေဇတပိုင္းေလာက္ေသာက္ဖို႔ သိပ္အေဝးႀကီးသြားေနစရာမလို။ သူတို႔လမ္းေလးထဲမွာပဲ ဗုိလ္ ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ ရွိသည္။
အိမ္ဆိုင္ေလး (သို႔မဟုတ္) ေသတင္းကုပ္ေလး (သို႔မဟုတ္) ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ေလးဟာ သူတို႔လို ဘိုဟီးမီးယန္းေတြ စုေဝးေရာက္ရွိရာ အဝန္းအဝိုင္းေလးျဖစ္သည္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ဟာ အိမ္ေျခ ေလးဆယ့္ႏွစ္လုံးရိွေသာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းတိုေလး၏ တခုတည္း ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အေဆာက္အအုံေလးျဖစ္ေလသည္။
(သုံး)
ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားရိွလွေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထားကို စျမင္ကတည္းက ထိုလူႀကီးကို သူသတိျပဳမိခဲ့သည္။ ေျပာပုံဆိုပုံ။ လက္ ဟန္ေျခဟန္။ ေခါင္းကေလး ငဲ့ေစာင္းသြားပုံ။ မ်က္ႏွာကိုခ်ီထားတဲ့ပုံ။ သူထင္ထားသည့္အတိုင္းျဖစ္သည္။ ကြၽႏု္ပ္ကား ကူဗ လိုင္ခန္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္တဲ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမားလွေသာ ကူဗလိုင္ခန္ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ေလး ထဲမွာ သူစေတြ႔စဥ္က ႁမြက္ၾကားခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။
ထိုညေနခင္းက ကူဗလိုင္ခန္ဟာ ေဇတစ္ပိုင္း မွီဝဲၿပီးစအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မင္းျမတ္ကို ဂါရဝျပဳသည့္အေနႏွင့္ ေဇတစ္ပိုင္း ထပ္ တိုက္လိုက္သည္။
ကူဗလိုင္ခန္ လည္ထြက္သြား႐ုံတင္မက ဥၾသပါဆြဲသြားသည္။ ႐ြာသာႀကီးမွ ယူနစ္တူးကို ေရာက္ဖူးခဲ့ေသာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကူဗလိုင္ခန္တင္ ဘယ္ကလိမ့္မွာလဲ။ ဂ်င္ဂ်စ္ခန္တို႔၊ နပိုလီယန္တို႔၊ ဗလာဒီမာ ပူတင္တို႔၊ ေဂ်ာ့ဘုရွ္တို႔ႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ေနေလရာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းမွ ကူဗလိုင္ခန္ဟာ သူ႔ အတြက္ အခက္အခဲသိပ္မရိွလွပါ။ ထိုလူႀကီးဟာလည္း ဟိုဖက္ ကာလ အေမွာင္ေခတ္ေတြတုန္းက ဘုန္းမီးေနလေတာက္ခဲ့ဖူးေသာ နယ္စားပယ္စားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ဘလက္ေလဘယ္လ္၊ ဂ်က္ဒင္နီယယ္ႏွင့္ ခ်ီးဗက္စ္တို႔မွလြဲ၍ ေတာ္႐ုံအရက္ကို အနံ႔ပင္ မခံႏိုင္သူတဦး၏ ေဇႏွင့္ႏွစ္ပါးသြား ခန္းကို ႐ွဴစားရေလေသာအခါ။
"ေဇ"၏အျခားတဖက္မွာလည္း ဆုိက္ကပ္စရာ ဘူတာမရိွေလေသာအခါ သူအေတာ့္ကို စိတ္ေလသြားခဲ့ပါသည္။
"အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းက "ဟိတ္"လို႔ တလုံးတည္းသာ ေအာ္လိုက္။ လူေတြတင္ ဘယ္ကလိမ့္မွာလဲ။ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ၊ က်ီးကန္းေတြ၊ အိမ္ေျမႇာင္ေတြ၊ေတာက္တဲ့ေတြေတာင္ က်ဳပ္ရဲ႕အသံေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ဆင္းၿပီး ၿငိမ္က်သြားရတာဗ်"
"တခ်ိန္တုန္းကဆိုလို႔ ေျပာျပလိုက္ဦးမယ္။ စုတ္တံကို ေဆးခြက္ထဲႏွစ္ၿပီး နံရံကိုပက္ခ်လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား သြားၾကည့့္စရာမ လိုဘူး။ အဲဒါ သုဝဏၰသာမပဲ။ ေနာက္တစခါပက္လိုက္မယ္။ အဲဒါ မေဟာ္သဓာပဲ။ ေနာက္တခ်က္။ အဲဒါဘူရိဒတ္နဂါးမင္း ႐ုပ္ဗ် ကိုယ့္လူရ"
တခါတရံ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အတိတ္ေတြထဲမွာ ျမဴးႂကြားဝင္းပလို႔။ အဲဒီလိုညေနခင္းမ်ဳိးဆိုရင္ စကားလုံးေတြ ခ်ိတ္ဆက္ ရုံတင္သာမက အရက္ခြက္ေတြေရာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြပါ သူတို႔ ႏွွစ္ေယာက္ၾကားမွာအခ်ိတ္အဆက္ မိေနတတ္သည္။
ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ႏွင့္ ကူဗလိုင္ခန္။ ကူဗလိုင္ခန္ႏွင့္ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔။ ေဇကို တေနကုန္ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ေသာက္ေလ့ရိွသူ ႏွစ္ဦး (သို႔မဟုတ္) မိသားစုဘဝ၏ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို "ေဇ"ႏွင့္ ခုခံေခ်မႈန္းရင္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ က်ဆုံးသြားရရွာေသာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းရဲ႕အယ္လ္ကိုေဟာ အိုင္ကြန္မ်ား။
(ေလး)
ၿခံတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အျပင္ဘက္ကိုထြက္လာေတာ့ ႏွင္းျဖဴေတြဟာ ထူထူထဲထဲ သိပ္သိပ္သည္းသည္း။ ႏွင္းျဖဴေတြၾကားထဲမွာ ကန္႔ေကာ္၊ ခေရ၊ စြယ္ေတာ္၊ တမာ၊ ဗာဒံပင္ေတြဟာ မႈန္မႈန္ရီရီႏွင့္ ေဝေဝဝါးဝါး။
ပန္းခ်ီဆရာဟာ ႏွင္းေရစက္ေတြၾကားထဲမွာ ေအးစက္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့လမ္းတိုေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း သိပ္မၾကာခင္ေရာက္ ရိွလာမယ့္ ေနျခည္ႏုအမွ်င္အတန္းေတြကို ေတြးၾကည့္ေနပုံရတယ္။ နံနက္ခင္း ေနျခည္ႏုေအာက္က ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကို ဂိုသစ္ဟန္အစက္အေျပာက္ကေလးေတြနဲ႔ မႈန္းျခယ္ခ်င္ေနသလားမဆိုႏိုင္ဘူး။ မိုေနးဟာ ႐ိုအင္ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ဂိုသစ္ဟန္အႏုအ႐ြေတြနဲ႔ စုတ္ခ်က္တင္ခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ မိုေနးကို အားက်ၿပီး ေနေရာင္ေအာက္က ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္း ဆိုၿပီး ဆြဲခ်င္ဆြဲမွာေပါ့။ ဒါကလည္း ဒီလမ္းေလးထဲမွာ သူ မေနဘူးလို႔ပါ။ မနက္ ခုႏွစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ဆိတ္အုပ္တအုပ္ဟာ ဆူညံေအာ္ဟစ္ၿပီး ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကို ျဖတ္သြားလိမ့္မယ္။
ညေနငါးနာရီေလာက္ဆို သူတို႔ျပန္သြားလိမ့္မယ္။ ဆိတ္ေကာင္ေရ သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ရိွလိမ့္မယ္။အသြားေရာ အျပန္ ေရာ တလမ္းလုံး ေတြ႔သမွ် အကုန္ဝါးသြားတာပဲ။
ဆိတ္ေအာ္သံ တပဲပဲၾကားလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ ကိုယ္ထြက္ၿပီး ဆိတ္ကင္းေစာင့္ေပေတာ့ပဲ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ျမင္ျမင္ကရာ အကုန္လုံးကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဝါးသြားမွာပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာသာ ကင္းဗတ္စေပၚမွာ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ကေတာ့ ေအာက္မွာခ်ထား တဲ့ ေဆးဘူးေတြ၊ စုတ္တံေတြကို တေခ်ာင္းမက်န္ ဝါးသြားမွာပဲ။ ေရလည္ဝါးတဲ့ေကာင္ေတြ။
(ငါး)
လမ္းေလးထဲကို ေျပာင္းလာကာစတုန္းက အေတာ့္ကို ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွသည္။ လူေတြဟာ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ပဥၥမရိပ္ သာလမ္းထဲမွာ ေနေနတယ္လို႔မ်ား အထင္ေရာက္ေနသလားမသိ။ ၿခံတံခါးေတြကို ေသာ့အႀကီးႀကီးႏွင့္ အထပ္ထပ္ခတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အက်ဥ္းခ်ၾက။ ပဲျပဳတ္သည္လာလို႔ ပဲျပဳတ္ဝယ္လွ်င္ေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ၿခံေတြထဲကေန ဝယ္ၾက။ တအိမ္ႏွင့္တအိမ္ စကားေျပာလွ်င္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ၿခံဝင္းေတြထဲက ေျပာၾကဆိုၾက။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းက အဲကြန္းေတြဟာ အၿမဲတမ္းလိုလို တရွပ္ရွပ္ႏွင့္ လည္ၾက။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေသြးအေရာင္အစုံစုံေသာ ေခြးေတြကိုေမြးၾက။ ေန႔ခင္း ေန႔လည္ဆို အဲကြန္းေတြ ဖြင့္ၿပီး လူေရာ ေခြးေတြပါ ဇိမ္ရိွရိွနဲ႔ အိပ္ၾက။
မီးပ်က္တဲ့ေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ ပူလြန္းလို႔ လူေရာေခြးေရာ တအီအီနွင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားၾက။
ေရာက္စတုန္းက အစပ္အဟပ္ သိပ္မတည့္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကာလာေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕အရိပ္ေတြ၊ အေရာင္ေတြဟာသူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ေရာေထြးစိမ့္ဝင္သြားခဲ့သည္။ ေဟာဒီ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမွာ သူဟာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္း။ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္း ဟာ သူ။ အေၾကာင္းတစုံတရာေၾကာင့္ တေနရာရာကို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီလား။ အဲဒီတေနရာရာမွာ သုံးေလးရက္ေလာက္ ၾကာျမင့္သြားခဲ့ေလၿပီလား။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ .... ......
လမ္းကေလးဟာ တညလုံးေႂကြက်ထားတဲ့ ခေရရနံ႔ေတြနဲ႔ နံနက္ေစာေစာပိုင္းေတြမွာ ေမႊးရီေနေလ့ရိွတာ။ လင္းေႁမြတ ေကာင္နဲ႔တူတဲ့ရထားဟာ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းေဘးက တေန႔သုံးႀကိမ္ လႈပ္အိ လႈပ္အိနဲ႔ ျဖတ္ျဖတ္သြားတတ္တာ။ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံက အလုပ္သမေလးေတြရဲ႕ေခြၽးစက္ေလးေတြဟာ ဖယ္ရီေပၚကေန လမ္းမထက္ကို လြင့့္က်လာတတ္တာ။ ေမွာင္ရီ သမ္းလာၿပီဆိုရင္ ေကြးလိမ္ေနတဲ့ မီးပြင့္ေတြဟာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ ျဖဴလင္းလာတတ္တာ။ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကလပ္ေလးဟာ ညေနခင္းေရာက္ရင္ ဘဝသမားေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္း ျပည့္ႏွက္ေနတတ္တာ။
ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔နဲ႔ ကူဗလိုင္ခန္ဟာ တေယာက္ခါးကိုတေယာက္ဖက္ၿပီး ဆိုင္ေလးထဲက ထြက္လာတတ္တာ။ လမ္း က ေလးဟာ ညဘက္ဆို ဂီတသံေတြနဲ႔ ပူေႏြးလာၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ေလ့မရိွတာ။
ၾကယ္ပြင့္ေတြ မ်က္ခြံေလးလာၿပီး မ်က္ေတာင္ေတြ စင္းက်သြားေတာ့မွ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းဟာ အိပ္ဖို႔သတိရလာတာ။ အာ ႐ုံဟာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္လမ္းကေလးဆီဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ ခုန္ခုန္ကူးသြားတာ။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ
၃ ၊ ၈ ၊ ၂၀၁၆
ညေန ၄ း ၂၅