ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၂၇)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂၀၁၆
● ကမာရြတ္ဂါတ္တဲ
ယခုေတာ့ ရဲစခန္းဟုေခၚၾကသည္။ ယခင္ကေတာ့ ရဲစခန္းမ်ားကို ဂါတ္တဲမ်ားဟုသာ ေခၚဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ ကမာရြတ္ ဂါတ္တဲသည္ အင္းစိန္လမ္းမႏွင့္ ျပည္လမ္းမဆံုရာ လွည္းတန္းရွိ သေဘၤာဦးခြၽန္ပုံေနရာတြင္ ရွိသည္။ ယခုေတာ့ ယာဥ္ ထိန္းရဲ႐ုံးႏွင့္ အေနာ္ရထာအိမ္ယာရွိ သည့္ေနရာတဝိုက္ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ကမာရြတ္ဂါတ္တဲဟုေခၚၾကသည့္ ကမာ ရြတ္ၿမိဳ႕ နယ္ရဲစခန္းရွိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးရွိေနၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပႆနာအျဖစ္ဆံုး ရဲစခန္း လည္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။
၁၉၇၄ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းဟု ထင္ပါသည္။ ရန္ကုန္ပင္မတကၠသုိလ္ ဥပေဒအဓိကေက်ာင္းသားတဦးအား ခါးပိုက္ႏႈိက္ဟု ရဲက မွား ယြင္းဖမ္းဆီးရာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရဲတုိ႔ အခ်င္းမ်ားၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားက ကမာရြတ္ဂါတ္တဲ ဝိုင္း၍ စီးနင္းၾကၿပီး ဂါတ္တဲအေဆာက္အဦးႏွင့္ ရဲကားမ်ားအား မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကသည္။ ပင္မတကၠသုိလ္အေဆာင္အသီးသီးမွ ေက်ာင္း သားမ်ားထြက္လာ၍ လွည္းတန္းတဝိုက္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ဆရာမ်ားလည္း ထိမ္းမနိုင္ေတာ့။ ထိုစဥ္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနညႊန္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေနေသာ ဦးစိုးသိန္းလာေရာက္ေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွမတတ္နိုင္ခ့ဲေပ။ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ တြင္စုေဝးေရာက္ရွိေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လာေရာက္ထိမ္းသိမ္းသည္ဆိုကာ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းေနေသာ အ ေဆာင္မွဴးတစ္ဦးလည္း ျပန္ေျပးသြားရသည္။ ထိုအေဆာင္မွဴးကား မဆြကတည္းက ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မ်က္မုန္းက်ဳိးျခင္း ကို ခံထားရသူျဖစ္သည္။
ရဲတုိ႔၏ မွားယြင္း႐ိုက္ႏွက္ခံလိုက္ရေသာ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စား ေက်ာင္းသားထုက ေဒါသတႀကီးတုန္႔ျပန္လိုက္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ျပႆနာအစကား အႀကီးႀကီးေတာ့မဟုတ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဗိုလ္က်လာခ့ဲသမ်ွကို ေပါက္ကြဲတုန္႔ ျပန္ ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ မၾကာမွီ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မည့္ ၇၄/၇၅/၇၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္မ်ား၏ ေရွ႕ေျပးလည္းျဖစ္သည္။ ကမာရြတ္ ဂါတ္တဲမီးဟုန္းဟုန္းေတာက္၍ ျပာက်သည္။ မီးေတာက္မ်ားအတြင္း က်ည္ဆံ ေပါက္ကြဲသံမ်ားေပၚထြက္ေန သည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ေအာ္ဟစ္သံမ်ားဆူညံ ေနခ့ဲသည္။ မိမိအဖုိ႔ကား ပထမဆံုးေတြ႕လိုက္ရေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ ရွားမႈတခုျဖစ္သည္။
ကမာရြတ္ဂါတ္တဲအေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ေရွ႕တန္းမွပါဝင္သူမ်ား အဖမ္းခံရသည္။ ျပႆနာအစ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည့္ ေနာ္ ရိန္းႏွင့္ ေတာင္ငူက ကိုျမင့္ေအာင္တုိ႔ပါၾကသည္ေတာ့ မွတ္မိသည္။ က်န္သူမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့။ သုိ႔ေသာ္ မၾကာမွီပင္ သူတုိ႔ အားလုံးအား အာမခံေပးသည္။ ကမာရြတ္ဂါတ္တဲအားလည္း ေန႔ေရာ ညပါ မီးေမာင္းထြန္း၍ ျပန္ေဆာက္လိုက္ရာ သုံးရက္ခန္႔အတြင္းၿပီးစီးသြားသည္။
အာမခံရထားသည္အထဲမွ ကိုေနာ္ရိန္းကေတာ့ အမႈမရင္ဆိုင္ေတာ့ဘဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ျပန္သြားၿပီး KIA ထဲသုိ႔ဝင္ေရာက္သြား သည္။ သူ႔ဘဝကားအကူးအေျပာင္းမ်ားလွသည္။ KIA တြင္ ဗိုလ္ဆမ္မိုင္ဟု နာမည္ေျပာင္းထားေသာသူသည္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ခန္႔တြင္ CPB သုိ႔ ကူးေျပာင္း၍ ရဲေဘာ္ဆမ္မိုင္ျဖစ္လာခ့ဲၿပီး အေစာပိုင္းကာလက CPB ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရို႐ုံးတြင္ တာဝန္ယူရာ မွေနာက္ပိုင္းတြင္ CPB ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ပန္ဆန္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ CPB အာဏာသိမ္းခံရၿပီးေနာက္ ကိုဆမ္မိုင္တေယာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ပန္ဝါသုိ႔ေရာက္လာသည္။ CPB ၁၀၁ စစ္ေဒသမွေန၍ NDAK ဒီမိုကေရသစ္တပ္မေတာ္ ကခ်င္ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ပန္ဝါတြင္ သူတာဝန္ယူသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သူသတင္းေသခ်ာစြာမၾကားရ။ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၿပီး အိမ္ေထာင္က်သည္ဟု သတင္းသဲ့သ့ဲ ၾကားရသည္။
၂၀၁၀ ခန္႔တြင္ ေဒါက္တာတူးဂ်ာ KIA ဒုဥကၠဌ တာဝန္မွႏႈတ္ထြက္ၿပီး တရားဝင္ ကခ်င္ပါတီတရပ္ထူေထာင္ရန္စတင္စဥ္ကာလက ကိုဆမ္မိုင္တေယာက္ ပူးေပါင္းခ့ဲ့ေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပါဝင္ျခင္းမရွိဟုၾကားရသည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ တြင္ေတာ့ NLD ကခ်င္ျပည္နယ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ေတြ႕ရၿပီး ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဆြမ္ပရာဘြမ္ၿမိဳ႕နယ္မွ အနိုင္ရအမတ္ျဖစ္လာၿပီး ယခုေတာ့ ေနျပည္ေတာ္လႊတ္ေတာ္တြင္ NLD လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္းျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားသိရ သည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္းအား လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ကမာရြတ္တဲမီး႐ႈိ႕မႈ က အာမခံေဖာက္ဖ်က္ေျပးသြားသူအျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္အေရးယူ၍ မရနိုင္ေတာ့ၿပီဟု ထင္ပါသည္။
လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က ကမာရြတ္ဂါတ္တဲမီး႐ႈိ႕ရာတြင္ပါဝင္ခ့ဲရာမွ ယေန႔လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေနေသာ ကို ဆမ္မိုင္၏ ဇတ္ေၾကာင္းသည္လည္း စိတ္ဝင္စားဘြယ္ပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။
● ကုန္ေစ်းႏႈံး
တကယ္ေတာ့ ၁၉၇၄ ကာလသည္ ကုန္ေစ်းႏႈံး တရိပ္ရိပ္တက္သည့္ဒဏ္ႏွင့္ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္းဒဏ္ကို လူထု တစ ထက္ တစ တိုး၍ခံစားေနရကာလဟု ဆိုရမည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွစ၍ လြဲမွားေသာ လမ္းစဥ္ႏွင့္ ည့ံဖ်င္းေသာစီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ အၾကပ္အတည္းၾကားထဲသုိ႔ တိုးဝင္လာသည္ဟု ဆိုရမည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းၿပီး မၾကာမွီ ပုပၸါး အုန္းေတာခေပါင္း ဒူးယားစသည္တုိ႔တြင္ ေတာင္သူလယ္သမားႏွီး ေႏွာဖလွယ္ပြဲဆိုသည္မ်ားကိုလုပ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ဆိုရွယ္လစ္သည္ တစုံတရာအေကာင္းဖက္ကို ေပးမည္ေလာဟု ေတြးထင္ဆဲမွာပင္ ဆန္ျပႆနာေပၚသည္။ ႏွစ္စဥ္ ဆန္တန္ခ်ိန္သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ပုိ႔ေနေသာ တိုင္းျပည္တျပည္အတြက္ ဆန္ရွားပါးျခင္း ဆန္ျပႆနာေပၚျခင္းကား အ့ံၾသဘြယ္ဟု ဆိုရမည္။ ခေပါင္းတုိ႔ ဒူးယားတုိ႔လည္း စီးကရက္နာမည္မ်ားသက္သက္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ဆန္ျပႆနာအထြဋ္အထိပ္အျဖစ္ ၁၉၆၇ ၾသဂုတ္လအတြင္း စစ္ေတြ၌ ဆန္လုပြဲျဖစ္သည္။ အစိုးရ၏ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းျခင္းခံ ရသည္။ လူတရာေက်ာ္ေသဆံုးသည္ဟု အရပ္သတင္းမ်ားကဆိုသည္။ စစ္ေတြေဆး႐ုုံ ရင္ခြဲ႐ုုသုိ႔ ေရာက္လာေသာ အ ေလာင္း ၃၀ နီးပါးစာရင္းကို အစိုးရက တရားဝင္ေၾကညာသည္။ ၇ ရက္ဇူလိုင္အၿပီး ဒုတိယအၾကိမ္ အစုလိုက္အျပံဳ လိုက္ ေသြးေျမက်ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဆန္ျပႆနာကို တ႐ုတ္ - ဗမာ လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းက ဖုံးအုပ္သြားၿပီး ေခတၲေျဖရွင္းနိုင္ခ့ဲ ေသာ္လည္း ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈႏွင့္ ကုန္ေစ်းႏႈံးႀကီးျမင့္မႈက တရိပ္ရိပ္တက္လာေနသည္။
မိမိတကၠသုိလ္ေရာက္ၿပီးတႏွစ္အတြင္းမွာ ကုန္ေစ်းႏႈံးက တဆတက္သြားသည္။ မိမိေသာက္ေနၾက ဘလက္ေကာ္ဖီက တ ခြက္ ၂၅ ျပားမွ ျပား ၅၀ ျဖစ္သြားသည္။ ဘလက္ေကာ္ဖီႏွင့္ျမည္းသည့္ ေရႊဘဲေဆးေပါ့လိပ္က တစ္လိပ္ ၅ ျပားမွ ႏွစ္လိပ္ ၁၅ ျပားျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာမွီ တလိပ္ ၁၀ ျပားထိ တက္သြားသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းေရာက္စက အေဆာင္မွာ ဘဲဥ ဟင္းေကြၽးလ်င္ သုိ႔မဟုတ္ ဝက္မစား အမဲသားမစားမ်ားအတြက္ ဟင္းစီစဥ္ေပးလွ်င္ ဘဲဥ တလုံးႏွင့္ တျခမ္းေပးသည္။ ေနာက္ တလုံးသာ ေပးနိုင္သည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တလုံးေတာင္ မလြယ္ဟုထင္သည္။ ပင္လယ္ငါးဟုဆိုသည့္ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ အရသာမရွိေသာ ငါးဟင္းခ်က္သည့္ေန႔မ်ားလာသည္။ ဝက္သားဟင္းခ်က္သည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ အဆီ၊ အမဲသားဟင္းေန႔ဆိုလွ်င္ အရြတ္၊ ၾကက္သားေန႔ဆိုလွ်င္ အ႐ိုးတုိ႔ျဖင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။
လဆန္းစ အိမ္ကပို႔ေပးသည့္ ငါးပိေက်ာ္ပုလင္း၊ ဆီခ်က္ပုလင္းမ်ားမွာလည္း ၾကာၾကာမခံ။ အေပါင္းသင္းမ်ားသူမ်ား ျဖစ္သ ျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းစားေသာက္ၿပီး လဆန္း ေလး ငါးရက္ဆိုလွ်င္ကုန္ျပီ။ မိမိတုိ႔ေက်ာင္း၌ အိမ္မွတက္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတုိ႔ထမင္းခ်ဳိင့္အတြင္း တခါတရံ ဟင္းေတြခ်ည္းထည့္လာတတ္ေသာေန႔မ်ားတြင္ မိမိတုိ႔ အားရဝမ္းသာေလြးခ့ဲၾက သည္။ ထိုစဥ္ ၈ မိုင္မွာေနေသာ ျမသိန္း၊ ၆ မိုင္တြင္ေနေသာ ေဝမင္းတုိ႔က သူတုိ႔ထမင္းဘူးမ်ားအတြင္း ဟင္းအျပည့္ထည့္လာတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔လည္း နိစၥဓူဝေတာ့ ထည့္မလာနိုင္ၾက။
ဤသုိ႔ႏွင့္ ဟင္းမ်ားည့ံဖ်င္းသည္ကို ေျဖရွင္းဘို႔ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ ဟင္းေရာင္းသည့္ဆိုင္ငယ္ေလးမ်ားေပၚလာသည္။ ထမင္းစားေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ မီးဖိုေဆာင္အလုပ္သမားမ်ားကပင္ ဖြင့္လွစ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကက္ဥေက်ာ္ ဝက္အူ ေခ်ာင္းေက်ာ္ ကန္စြန္းရြက္ေက်ာ္ စသျဖင့္ျဖည့္စြက္ဟင္းဟုဆိုရမည္။ တပြဲလွ်င္ ဟင္းပြဲကိုလိုက္၍ ျပား ၅၀ မွ တစ္က်ပ္ခန္႔ေပး ရသည္ျဖစ္သည္။ ဟင္းမေကာင္းအျပင္ထြက္မစားနိုင္သည့္ ေန႔မ်ားစြာအတြက္ ျဖည့္စြက္ဟင္းဟု ဆိုရမည္။ လကုန္ရက္ အိမ္က ပိုက္ဆံေရာက္သည့္ ရက္ပိုင္းသာ အျပင္စာထြက္စားနိုင္ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ယေန႔ ေဆးကုမၸဏီ မ်ားတင္သြင္းေရာင္းခ်ေနၾကသည့္ ျဖည့္စြက္အစာ (Food Suplement) ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာ၍ မိမိတုိ႔အေဆာင္ေက်ာင္း သားမ်ားသည္ ျဖည့္စြက္ဟင္းႏွင့္ ရွင္သန္ခ့ဲရသည္ဟု ဆိုရမည္။
ဤသုိ႔ ဟင္းအမယ္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ကေလးမ်ားကို မည္သည့္အေဆာင္က စလိုက္သည္ေတာ့မသိရေသာ္လည္း တကၠ သုိလ္တိုင္းရွိ ထမင္းစားေဆာင္တိုင္းတြင္ ထိုသုိ႔ ဟင္းအမယ္ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကေလးမ်ား အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ ပုံမွန္ မွန္တမ္းက်သည့္အေျခအေနတရပ္ ေလ်ာ့ရဲသြားပါက ၎ေနရာတြင္ ပုံမွန္မက်သည့္အရာမ်ား အစားထိုးဝင္ ေရာက္တတ္သည္က ထုံးစံလိုျဖစ္သည္။ ၎ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ယခုကာလမ်ားမွာေတာ့ အၾကံအဖန္ဟုလည္းေကာင္း၊ ေမွာင္ခို ဟုလည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေခၚေဝၚၾကသည္။
အိမ္က လက္ျဖန္႔၍ ပိုက္ဆံေတာင္းေနေသာ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ားကား အရပ္ရပ္ေစ်းတက္လာသျဖင့္ ယခင္ကလို သိပ္ ဂိုက္မက်ေတာ့။ ယခင္ကေတာ့ အက်ႌလုံခ်ည္အေဟာင္းမ်ားကို ထမင္းစားေဆာင္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ ဒိုဘီသမားလက္ အပ္လိုက္ၿပီး ဒိုဘီက် မီးပူတိုက္ေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ ဂိုက္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လလယ္ေလာက္ကစၿပီး ဒိုဘီမေပးနိုင္ေတာ့။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ေလွ်ာ္ ေခါင္းအုံးေအာက္ထားၿပီးဝတ္ရသည္။ တခါတရံလည္း လွမ္းထားသည့္အတိုင္း ယူဝတ္ရသျဖင့္ သိပ္ဂိုက္မက်ေတာ့ ဆိုရေပမည္။
မိမိမိဘမ်ားကလည္း အစုိးရဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ တိုးလာေသာကုန္ေစ်းႏႈံးႏွင့္ကိုက္ေအာင္ လစာမတိုးၾကသျဖင့္ မိမိအား လည္း တိုးျမႇင့္မေပးနိုင္ၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကုန္းေစ်းႏႈံးဒဏ္ကို အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားကာလ တႏွစ္အတြင္းမွာ သိသိ သာသာ ထိေတြ႕ခံစားခ့ဲရေတာ့သည္။
● အရွိန္ျမင့္လာေသာ နိုင္ငံေရးေလထု
ကမာရြတ္တဲအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား မိမိတုိ႔ၾကား နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲအရွိန္မ်ား ျမင့္လာခ့ဲသည္။ တ ကယ္ေတာ့ မိမိတုိ႔သာမက ေက်ာင္းတိုင္းမွာရွိသည့္ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္အစုေလးႏွင့္ ကိုယ္ ေဆြးေႏြးခ့ဲသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲအမ်ားစုတြင္ လက္ဝဲေလထုက အမ်ားစု လႊမ္းျခံဳေနသည္ကေတာ့ အထူးေျပာစရာ လိုမည္ မထင္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ ဖဆပလ လူေဟာင္းမ်ား ထိုင္းနယ္စပ္အေျခစိုက္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီ (ပဒပ) တုိ႔ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနသည့္ အ သိုင္းအဝိုင္းမ်ားလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ရွိေနသည္ရွိေနသည္။ သူအားႏွင့္သူ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ လက္ဝဲအႏြယ္မ်ားေလာက္ ေတာ့ ထိုစဥ္က အင္အားမေတာင့္ဟု ဆို၍ရသည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကမာရြတ္ဂါတ္တဲအေရးအခင္း ၿပီးေနာက္မွစ၍ေက်ာင္းသားထုအတြင္း လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ရွိလာခ့ဲသည္။ နိုင္ငံေရးတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ဝင္စားမႈပိုလာခ့ဲသည္။ စာအုပ္ထူထူႀကီးမ်ားကို ယခင္ကထက္ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈ လာၾက သည္။ စာအုပ္ထဲက သေဘာတရားမ်ား အျခားနိုင္ငံက အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားႏွင့္ ျမန္မာျပည္အေျခအေနကို စပ္ဟပ္ၾကည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားခ့ဲၾကသည္။ ကမာရြတ္ဂါတ္တဲအေရးသည္ သာမန္ပဋိပကၡငယ္တခုျဖစ္ခ့ဲေသာ္လည္း အေထြေထြမေက်နပ္မႈမ်ား စတင္ေပါက္ကြဲရာျဖစ္ခ့ဲသည္။ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကက္ဆက္ေခြလုဖြင့္ရာမွ အခ်င္းမ်ားျခင္း သည္လည္း ၁၉၈၈ အေထြေထြမေၾကနပ္မႈမ်ား ေပါက္ကြဲရာျဖစ္ခ့ဲသည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုအေထြေထြမေက်နပ္မႈမ်ားသည္ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းမႈ ကုန္ေစ်းႏႈံးႀကီးျမင့္မႈ ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ စသည္ မ်ားေၾကာင့္ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားတြင္ လူမႈစီးပြားဘဝၾကပ္တည္းရာမွ အစျပဳသည္။ မဆလေခတ္တြင္ ကုန္ေစ်းႏႈံးႀကီးျမင့္ သည့္အျပင္ ကုန္ပစၥည္းက လြန္စြာရွားပါးသည္။ မဆလအခြင့္ထူးခံမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ပဒုမၼာဆိုင္မ်ားအပလူထုအတြက္ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ပပက/ျပည္သူ႔ဆိုင္မ်ားတြင္ ကုန္ပစၥည္းမရွိ။ထိုထိုေသာ စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ား လစာနည္းဝန္ထမ္းမ်ား၏ ဘဝကပိုဆိုးလာသည္။ ၾကာေတာ့ တုန္႔ျပန္မႈမ်ား ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားရွိလာ သည္က သဘာဝက်ဟု ဆိုရေပမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)