(၂၀၀၂ ခု ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္း) မိုုးမခ၊ ေအာက္တိုုဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၆
က်မတို႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕ညာဘက္ေျခေထာက္က ေျခဖ်ားထိ ေတာင့္တင္းဆန္႔တန္း ေနတယ္။ ေျခက်င္းဝတ္ကို အသာလႈပ္ၾကည့္ႏွိပ္ၾကည့္ေပမယ့္ စိုက္က်ေနတဲ့ ေျခက်င္းဝတ္ရဲ႕ အ႐ိုးအဆစ္ေတြ ပံုမွန္ ျပန္ေရာက္လာဖို႔ က်မ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္ဒူးက ေထာင္လ်က္သား ျပန္လွဲခ်ေပးလို႔မရဘဲ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာတယ္။ ဘက္ဘက္လက္က ေမေမ့လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနသေလာက္ ညာ ဘက္လက္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လ်က္သားနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေအာင္ ပြတ္ေနတယ္။
ေသာၾကာ ေန႔က အဆုတ္ထဲက ေရေတြ ေဖာက္ထုတ္ရမယ္ဆိုၿပီး ခဲြခန္းထဲက ျပန္ထြက္ လာကတည္းက အဲဒီဘက္က တအားနာတယ္လို႔ ညည္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေမေမက က်မကို တုိးတိုးေလး ေျပာျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ အေဖ့လက္ ဟာ အေၾကာဆဲြေနတာမဟုတ္ဘဲ သူ နာလြန္းလို႔ ပြတ္ေနတာလို႔ နားလည္မိၿပီး အေဖ့ဘယ္လက္ကို အသာ ထိန္းၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကို အသာအယာ ဖိႏွိပ္ေပးထားမိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္ကစၿပီး အေဖ့ ေဝဒနာေတြဟာ ဒီေရအလား တိုးတုိးလာေနခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ရဲ႕ ၾကည္လင္ေနေကာင္းမႈဆိုတာ အေပၚကို တြန္းတက္ဖို႔အရွိန္ယူေစာင့္ဆုိင္းေနတဲ့ ဒီလိႈင္းရဲ႕ အားျဖည့္ၿငိမ္သက္မႈ လို စိုးထိတ္ေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္အတိနဲ႔။ ေဒၚႀကီးအကူအညီေၾကာင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈ၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ‘ေကာင္းသြားၿပီ ဆရာႀကီး…’ လို႔ေတြ႔တိုင္းမွာ ခြန္အားျပည့္ပါတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ အေကာင္းဘက္က စကားကိုသာဆိုတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီး ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကအထိ ရွင္သန္ခြင့္ကို ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ အေဖဟာ ေဝဒနာေတြ ၾကားက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အလား တုန္ယင္လႈပ္ရွား ေမာပန္းေနရွာတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႔က ေဆး႐ံုျပန္တက္ရၿပီး ထံုးစံအတုိင္း ေရေဖာက္ထုတ္တဲ့အခါ ထြက္လာတဲ့ ေရ ဆယ့္ႏွစ္ပုလင္းဟာ အရင္လို ဝါက်င္က်င္အေရာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အရင္လို ထုတ္ၿပီး ႏွစ္ရက္နဲ႔ ေဆး႐ံုက ျပန္ဆင္း ခြင့္မရေတာ့တဲ့အေဖဟာ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာထုတ္လုိက္တဲ့ ေရေျခာက္ပုလင္းထဲ ေသြးတဝက္တိတိ ပါေနခဲ့ၿပီဆိုတာ မသိရွာဘူး။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာတယ္။ ‘အစာအိမ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး-’တဲ့။
အစာမဝင္ဘဲ ေက်ာက္ကပ္မပ်က္စီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေၾကာင့္ တေန႔ ဆယ္ခါေလာက္ ဝမ္းသြားေနတဲ့ အေဖ့ခမ်ာ အဆုတ္ထဲ ေရေရာက္ေနလို႔ အသက္႐ႉရခက္ေနတဲ့အတြက္ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားရပါၿပီ။ ေသာၾကာေန႔မွာ ခဲြခန္းထဲသြင္းၿပီး အဆုတ္ထဲကေရ ေဖာက္ထုတ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ထြက္လာတာက ေသြးရာခုိင္ႏႈန္းပိုမ်ားလာတဲ့ အရည္ေလးပုလင္း။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္မပါဘဲ အသက္႐ႉႏိုင္ေပမယ့္ အပ္ဒဏ္က အေတာ္နာလို႔ မညည္းစဖူး အေဖ ညည္းလာတယ္။ စအိုကေန ေဆးတေတာင့္သြင္းေပးလို႔ နာက်င္မႈ ေလ်ာ့သြားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အေဖက နာက်င္မႈကို ျပန္ခံစားေနရပံုပါ။
အေဖ့ရဲ႕ပါးလႊာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုဟာ ႏွစ္လက္မနီးပါး ကြာဟေနတယ္။ အေဖ့ရဲ႕လွ်ာကေတာ့ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္ၿပီး အာသီးနားအထိ တိုဝင္ေနတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ အဲဒီလွ်ာတေခ်ာင္းဟာ မ်ားျပားဆန္းၾကယ္လွတဲ့ ေလာကဓာတ္သိပၸံအေၾကာင္းေတြ၊ ဘုရားအဆူဆူ ဒႆနအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ နက္႐ိႈင္းက်ယ္ျပန္႔ပံုေတြကို က်မသိလိုတိုင္း သင္ၾကားေပး ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ ‘အေဖေရ…’ လို႔ေခၚေမးလုိက္႐ံုနဲ႔ အဂၤလိပ္စားလံုးအသစ္ေတြ တိုးပြားလာေစတဲ့ က်မသာလွ်င္ ပိုင္ဆုိင္ သံုးစြဲခြင့္ ရွိေနခဲ့တဲ့ အသံ ထြက္ေနတဲ့ က်မရဲ႕ဒစ္ရွင္နရီႀကီးဟာ ဒီေန႔မနက္ ေလးနာရီကစလို႔ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။
က်မတို႔က ဒီအခ်ိန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရခဲ့ၾကေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ သူ႔အဆုတ္ထဲက ေသြးေတြ ထြက္လာၿပီဆိုတာကိုေတာင္ မသိရွာဘဲ ‘ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်က္ျခင္းႀကီး အားနည္းသြားပါလိမ့္ကြာ’ လို႔ ဖြဖြေလးညည္းရင္း အားေဆးေတြသြင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ အရင္လို အိမ္ျပန္ရအံုးမွာပဲလို႔ မေန႔ကညေနအထိ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပါ။ ဒီအေျခအေနေရာက္မွ မ႐ုန္းသာ မျငင္းသာ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အသိတခုေၾကာင့္ ေဝဒနာရဲ႕ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈအျပင္ မိသားစု ကို ခြဲမသြားရက္တဲ့ အေဖ့ရင္မွာ စိတ္ထိခိုက္ တုန္လႈပ္မႈ၊ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈ၊ ႀကိဳတင္ လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို စိတ္ရဲ႕ျပတင္းတံခါးျဖစ္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ က်မ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္းဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ေလာက္ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ အစြန္အဖ်ား ေဒသကိုပဲသြားသြား မိသားစုကို အပါေခၚေလ့ရွိတဲ့အေဖဟာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆံုးစမဲ့ ခရီးတခုကို အဆင္သင့္မျဖစ္ဘဲ ထြက္ခြာရေတာ့မယ္။ အေဖ ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနၿပီလား။ အထီးက်န္ေဝဒနာတစ္မ်ဳိး ထပ္တိုးျပန္ၿပီလား။ မ်က္ေတာင္ မခတ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္လႊာေအာက္က အေဖ့ရဲ႕မ်က္ဝန္းနက္ေတြဟာ အားနည္းေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ ၿပီးေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားမႈရဲ႕ျပယုဂ္ အျဖစ္ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနရွာတယ္။ အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြဟာ က်မတို႔ကို ျမင္ေသးရဲ႕လား ဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားကို က်မတို႔နဲ႔ထပ္တူ သူ သိသြားၿပီ ဆိုတာ ေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ အေဖ ၾကာရွည္ မခံစားရပါေစနဲ႔-ဆိုတဲ့ဆုေတာင္းဟာ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား က်မ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ေဝဒနာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း လြန္ေျမာက္သြားေစခ်င္တာ ကသာ အေဖ့အေပၚထားတဲ့ က်မရဲ႕ေမတၱာတရားပါပဲ။
စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေမေမ့ကို ဆရာဝန္ႀကီးက “ေျမာေနပါၿပီ။ ဘာအသိမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုလို တုန္ေနတာက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ဦးေႏွာက္ထဲ ပ်ံ႕သြားလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးမွာေတာ့ ဒါေတြကို ဘာတခုမွ မခံစားရေတာ့ပါဘူး….” လို႔ ႏွစ္သိမ္းေပးရင္း ေဖေဖ့ကိုလည္း ေဆးတလံုး ထပ္ထုိးေပးပါတယ္။ မနက္ေစာက ျဖဳတ္ထားလိုက္တဲ့ ဒရစ္ပ္ပုလင္းကို ျပန္ခ်ိတ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ေမေမက ဆရာဝန္ႀကီးေျပာသြားတဲ့ စကားကို မ်က္စိမွိတ္ ယံုလုိက္ၿပီး က်မတို႔ (သူ႔ရဲ႕သားသမီးေလးေယာက္) ကို ထပ္ဆင့္ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။ အဲဒီ ‘အသိမရွိ ေတာ့ပါဘူး’…ဆိုတဲ့ အလြယ္တကူ လက္ခံေပးလုိက္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ က်မလည္းပဲ ေဝဒနာေလ်ာ့ပါး စိတ္ေပါ့ပါး မွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေရစက္ခ်ေပးတဲ့အခါ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့ပိတ္ၿပီး ေရးစက္ကေလးေတြကို သိမ္းယူ မ်ဳိခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္ေသးတဲ့အေဖ့ကို အသိမရွိေတာ့ဘူးလို႔ က်မ ဘယ္လို လက္ခံရမလဲ။ ေမေမ့လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတာလည္း အသိရွိေနေသးလို႔သာေပါ့။ သူ႔လက္ေတြက အင္အား နည္းေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေမေမ့ လက္ကိုေတာ့ သူကိုင္ထားႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနဆဲေလ။ သူ႔မွာ အသိမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဘယ္လို လက္ခံ ရမလဲ။
ေဖေဖ့လက္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ရက္လို႔ မမွန္ကန္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားကို မျပင္ဘဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔လက္ကို ထည့္ထားေပးတဲ့ေမေမ့ကိုယ္စား အေဖ့လက္ထဲကို က်မ လက္တဘက္ အစားထည့္ထားေပးေတာ့ လည္း ေဖေဖဟာ က်မလက္ကို ဆုတ္ကုိင္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေနတာကို က်မ ခံစားလို႔ရတယ္။ လႈပ္တယ္ဆို႐ံုေလး လႈပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အရြတ္အေၾကာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အသားဆုိင္ေတြ၊ တုိးတယ္ဆို႐ံုေလး တိုးေနတဲ့ ေသြးလည္ပတ္မႈ မွ်င္မွ်င္ေလးေတြကတဆင့္ ေဖေဖက က်မလက္ကိုလည္း ဆုတ္ကိုင္ထား ခ်င္ေန တာကို က်မ သိေနခဲ့ပါတယ္။
က်မတို႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕ညာဘက္ေျခေထာက္က ေျခဖ်ားထိ ေတာင့္တင္းဆန္႔တန္း ေနတယ္။ ေျခက်င္းဝတ္ကို အသာလႈပ္ၾကည့္ႏွိပ္ၾကည့္ေပမယ့္ စိုက္က်ေနတဲ့ ေျခက်င္းဝတ္ရဲ႕ အ႐ိုးအဆစ္ေတြ ပံုမွန္ ျပန္ေရာက္လာဖို႔ က်မ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္ဒူးက ေထာင္လ်က္သား ျပန္လွဲခ်ေပးလို႔မရဘဲ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာတယ္။ ဘက္ဘက္လက္က ေမေမ့လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနသေလာက္ ညာ ဘက္လက္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လ်က္သားနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေအာင္ ပြတ္ေနတယ္။
ေသာၾကာ ေန႔က အဆုတ္ထဲက ေရေတြ ေဖာက္ထုတ္ရမယ္ဆိုၿပီး ခဲြခန္းထဲက ျပန္ထြက္ လာကတည္းက အဲဒီဘက္က တအားနာတယ္လို႔ ညည္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေမေမက က်မကို တုိးတိုးေလး ေျပာျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ အေဖ့လက္ ဟာ အေၾကာဆဲြေနတာမဟုတ္ဘဲ သူ နာလြန္းလို႔ ပြတ္ေနတာလို႔ နားလည္မိၿပီး အေဖ့ဘယ္လက္ကို အသာ ထိန္းၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကို အသာအယာ ဖိႏွိပ္ေပးထားမိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္ကစၿပီး အေဖ့ ေဝဒနာေတြဟာ ဒီေရအလား တိုးတုိးလာေနခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ရဲ႕ ၾကည္လင္ေနေကာင္းမႈဆိုတာ အေပၚကို တြန္းတက္ဖို႔အရွိန္ယူေစာင့္ဆုိင္းေနတဲ့ ဒီလိႈင္းရဲ႕ အားျဖည့္ၿငိမ္သက္မႈ လို စိုးထိတ္ေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္အတိနဲ႔။ ေဒၚႀကီးအကူအညီေၾကာင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈ၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ‘ေကာင္းသြားၿပီ ဆရာႀကီး…’ လို႔ေတြ႔တိုင္းမွာ ခြန္အားျပည့္ပါတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ အေကာင္းဘက္က စကားကိုသာဆိုတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီး ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကအထိ ရွင္သန္ခြင့္ကို ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ အေဖဟာ ေဝဒနာေတြ ၾကားက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အလား တုန္ယင္လႈပ္ရွား ေမာပန္းေနရွာတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႔က ေဆး႐ံုျပန္တက္ရၿပီး ထံုးစံအတုိင္း ေရေဖာက္ထုတ္တဲ့အခါ ထြက္လာတဲ့ ေရ ဆယ့္ႏွစ္ပုလင္းဟာ အရင္လို ဝါက်င္က်င္အေရာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အရင္လို ထုတ္ၿပီး ႏွစ္ရက္နဲ႔ ေဆး႐ံုက ျပန္ဆင္း ခြင့္မရေတာ့တဲ့အေဖဟာ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာထုတ္လုိက္တဲ့ ေရေျခာက္ပုလင္းထဲ ေသြးတဝက္တိတိ ပါေနခဲ့ၿပီဆိုတာ မသိရွာဘူး။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာတယ္။ ‘အစာအိမ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး-’တဲ့။
အစာမဝင္ဘဲ ေက်ာက္ကပ္မပ်က္စီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေၾကာင့္ တေန႔ ဆယ္ခါေလာက္ ဝမ္းသြားေနတဲ့ အေဖ့ခမ်ာ အဆုတ္ထဲ ေရေရာက္ေနလို႔ အသက္႐ႉရခက္ေနတဲ့အတြက္ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားရပါၿပီ။ ေသာၾကာေန႔မွာ ခဲြခန္းထဲသြင္းၿပီး အဆုတ္ထဲကေရ ေဖာက္ထုတ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ထြက္လာတာက ေသြးရာခုိင္ႏႈန္းပိုမ်ားလာတဲ့ အရည္ေလးပုလင္း။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္မပါဘဲ အသက္႐ႉႏိုင္ေပမယ့္ အပ္ဒဏ္က အေတာ္နာလို႔ မညည္းစဖူး အေဖ ညည္းလာတယ္။ စအိုကေန ေဆးတေတာင့္သြင္းေပးလို႔ နာက်င္မႈ ေလ်ာ့သြားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အေဖက နာက်င္မႈကို ျပန္ခံစားေနရပံုပါ။
အေဖ့ရဲ႕ပါးလႊာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုဟာ ႏွစ္လက္မနီးပါး ကြာဟေနတယ္။ အေဖ့ရဲ႕လွ်ာကေတာ့ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္ၿပီး အာသီးနားအထိ တိုဝင္ေနတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ အဲဒီလွ်ာတေခ်ာင္းဟာ မ်ားျပားဆန္းၾကယ္လွတဲ့ ေလာကဓာတ္သိပၸံအေၾကာင္းေတြ၊ ဘုရားအဆူဆူ ဒႆနအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ နက္႐ိႈင္းက်ယ္ျပန္႔ပံုေတြကို က်မသိလိုတိုင္း သင္ၾကားေပး ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ ‘အေဖေရ…’ လို႔ေခၚေမးလုိက္႐ံုနဲ႔ အဂၤလိပ္စားလံုးအသစ္ေတြ တိုးပြားလာေစတဲ့ က်မသာလွ်င္ ပိုင္ဆုိင္ သံုးစြဲခြင့္ ရွိေနခဲ့တဲ့ အသံ ထြက္ေနတဲ့ က်မရဲ႕ဒစ္ရွင္နရီႀကီးဟာ ဒီေန႔မနက္ ေလးနာရီကစလို႔ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။
က်မတို႔က ဒီအခ်ိန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရခဲ့ၾကေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ သူ႔အဆုတ္ထဲက ေသြးေတြ ထြက္လာၿပီဆိုတာကိုေတာင္ မသိရွာဘဲ ‘ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်က္ျခင္းႀကီး အားနည္းသြားပါလိမ့္ကြာ’ လို႔ ဖြဖြေလးညည္းရင္း အားေဆးေတြသြင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ အရင္လို အိမ္ျပန္ရအံုးမွာပဲလို႔ မေန႔ကညေနအထိ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပါ။ ဒီအေျခအေနေရာက္မွ မ႐ုန္းသာ မျငင္းသာ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အသိတခုေၾကာင့္ ေဝဒနာရဲ႕ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈအျပင္ မိသားစု ကို ခြဲမသြားရက္တဲ့ အေဖ့ရင္မွာ စိတ္ထိခိုက္ တုန္လႈပ္မႈ၊ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈ၊ ႀကိဳတင္ လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို စိတ္ရဲ႕ျပတင္းတံခါးျဖစ္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ က်မ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္းဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ေလာက္ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ အစြန္အဖ်ား ေဒသကိုပဲသြားသြား မိသားစုကို အပါေခၚေလ့ရွိတဲ့အေဖဟာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆံုးစမဲ့ ခရီးတခုကို အဆင္သင့္မျဖစ္ဘဲ ထြက္ခြာရေတာ့မယ္။ အေဖ ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနၿပီလား။ အထီးက်န္ေဝဒနာတစ္မ်ဳိး ထပ္တိုးျပန္ၿပီလား။ မ်က္ေတာင္ မခတ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္လႊာေအာက္က အေဖ့ရဲ႕မ်က္ဝန္းနက္ေတြဟာ အားနည္းေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ ၿပီးေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားမႈရဲ႕ျပယုဂ္ အျဖစ္ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနရွာတယ္။ အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြဟာ က်မတို႔ကို ျမင္ေသးရဲ႕လား ဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားကို က်မတို႔နဲ႔ထပ္တူ သူ သိသြားၿပီ ဆိုတာ ေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ အေဖ ၾကာရွည္ မခံစားရပါေစနဲ႔-ဆိုတဲ့ဆုေတာင္းဟာ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား က်မ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ေဝဒနာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း လြန္ေျမာက္သြားေစခ်င္တာ ကသာ အေဖ့အေပၚထားတဲ့ က်မရဲ႕ေမတၱာတရားပါပဲ။
စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေမေမ့ကို ဆရာဝန္ႀကီးက “ေျမာေနပါၿပီ။ ဘာအသိမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုလို တုန္ေနတာက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ဦးေႏွာက္ထဲ ပ်ံ႕သြားလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးမွာေတာ့ ဒါေတြကို ဘာတခုမွ မခံစားရေတာ့ပါဘူး….” လို႔ ႏွစ္သိမ္းေပးရင္း ေဖေဖ့ကိုလည္း ေဆးတလံုး ထပ္ထုိးေပးပါတယ္။ မနက္ေစာက ျဖဳတ္ထားလိုက္တဲ့ ဒရစ္ပ္ပုလင္းကို ျပန္ခ်ိတ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ေမေမက ဆရာဝန္ႀကီးေျပာသြားတဲ့ စကားကို မ်က္စိမွိတ္ ယံုလုိက္ၿပီး က်မတို႔ (သူ႔ရဲ႕သားသမီးေလးေယာက္) ကို ထပ္ဆင့္ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။ အဲဒီ ‘အသိမရွိ ေတာ့ပါဘူး’…ဆိုတဲ့ အလြယ္တကူ လက္ခံေပးလုိက္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ က်မလည္းပဲ ေဝဒနာေလ်ာ့ပါး စိတ္ေပါ့ပါး မွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေရစက္ခ်ေပးတဲ့အခါ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့ပိတ္ၿပီး ေရးစက္ကေလးေတြကို သိမ္းယူ မ်ဳိခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္ေသးတဲ့အေဖ့ကို အသိမရွိေတာ့ဘူးလို႔ က်မ ဘယ္လို လက္ခံရမလဲ။ ေမေမ့လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတာလည္း အသိရွိေနေသးလို႔သာေပါ့။ သူ႔လက္ေတြက အင္အား နည္းေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေမေမ့ လက္ကိုေတာ့ သူကိုင္ထားႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနဆဲေလ။ သူ႔မွာ အသိမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဘယ္လို လက္ခံ ရမလဲ။
ေဖေဖ့လက္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ရက္လို႔ မမွန္ကန္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားကို မျပင္ဘဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔လက္ကို ထည့္ထားေပးတဲ့ေမေမ့ကိုယ္စား အေဖ့လက္ထဲကို က်မ လက္တဘက္ အစားထည့္ထားေပးေတာ့ လည္း ေဖေဖဟာ က်မလက္ကို ဆုတ္ကုိင္ႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေနတာကို က်မ ခံစားလို႔ရတယ္။ လႈပ္တယ္ဆို႐ံုေလး လႈပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အရြတ္အေၾကာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အသားဆုိင္ေတြ၊ တုိးတယ္ဆို႐ံုေလး တိုးေနတဲ့ ေသြးလည္ပတ္မႈ မွ်င္မွ်င္ေလးေတြကတဆင့္ ေဖေဖက က်မလက္ကိုလည္း ဆုတ္ကိုင္ထား ခ်င္ေန တာကို က်မ သိေနခဲ့ပါတယ္။
က်မတို႔ လူေကာင္းေတြေတာင္မွ မလႈပ္မယွက္ အေနအထားမွာ ေညာင္းညာ လာလို႔ မၾကာခဏ ေျပာင္းလဲရ၊ ေသြးေလ လွည့္ပတ္မႈရွိေအာင္ လႈပ္ရွားေပး ရေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ သူျမတ္ႏုိး အားကိုးတဲ့၊ သူတြယ္တာတဲ့ လက္ေတြ သူ႔ဆီက လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား တစ္ဆံျခည္ေတာင္ မေရြ႕လ်ားခဲ့ဘူး။ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတာေတြ ရပ္သြား ေပမယ့္ အေဖ့မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတြကေတာ့ ရပ္မသြားဘဲ ဆန္ေကာထဲမွာ လွိမ့္ေနတဲ့ ဆီးျဖဴသီးေတြလို မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မေနမနား ေျပးလႊားေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြ ေျပာသြားသလို အေဖ တကယ္ပဲ အသိမရွိေတာ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ျပင္းပ်တဲ့ ဆႏၵဟာ အေဖ့ကို ဘာမွ ခံစားမသြားေစခ်င္တာ သက္သက္ပါပဲ။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၁၂၀/၈၀ ႏႈန္းနဲ႔ တနဂၤေႏြတစ္ေန႔လံုးကို လြန္ေျမာက္လာခဲ့ေပမယ့္ တနလၤာေန႔မွာေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ ၉၀/၆၀ ကေန ၈၀/၅၀ နဲ႔ အတက္အက်မေတြ မမွန္ေတာ့ဘဲ က်ဆင္းမႈဘက္ ပိုမ်ားလာခဲ့ၿပီ။
က်မတို႔လက္ေတြကိုလည္း မေန႔ကလို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္မထားႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ထဲက ထြက္မသြားေစ လိုတဲ့အထိမ်ဳိးနဲ႔ က်မတို႔ကို အသိေပးေနရွာတယ္။
ေဖေဖ့ေဘးနားမွာထိုင္ၿပီး တညလံုး ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးေနတဲ့ ေမေမလည္း မေန႔ကလို က်မတို႔ကို အားေပးဖို႔ေတာင္ ခြန္အား မက်န္သလို ႏြမ္းေဖ်ာ့ေနေပမယ့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕တရားေခြကို ခပ္တုိးတိုးဖြင့္ေပးထားရတာကိုပဲ စိတ္မခ်ႏိုင္သလို ေဖေဖ့နားေလးမွာ ကပ္ၿပီး “ကိုေရ၊ ေဝဒနာ႐ႈေနာ္၊ ေဝဒနာ ကို႐ႈ၊ နာရင္နာတယ္လို႔ မွတ္ပါေနာ္၊ အဲဒီလိုဆို ကို႔ရဲ႕ေဝဒနာေတြ ေပါ့ပါးၿပီး လန္းဆန္းလာလိမ့္မယ္….” လို႔ မၾကာခဏ သတိေပး ေနတယ္။
‘အရင္က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ၊ အလႉေတြကို အာ႐ံုျပဳပါ…’ လို႔ ေျပာတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က တိုးတုိးကပ္ၿပီး သတိေပးတယ္။ ခါးသည္းလုိက္တာေလ။ အဲဒီစကားက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေသခါနီးသူေတြကို ေျပာၾကတဲ့ စကား- မို႔ ေဖေဖၾကားရင္ ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းသြားမွာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ကုသိုလ္စိတ္ မျဖစ္လာဘဲ တြယ္တာကပ္ၿငိမႈ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြကို ပိုပို တမ္းတရင္း ေဖေဖ အယူလဲြသြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ က်မ ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္ ေဖေဖ့နာမည္နဲ႔ အလႉလုပ္ေလ့ ရွိခဲ့တယ္။ ဇြဲကပင္ေတာင္ တက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီေတာင္ေပၚက သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ရာသက္ပန္ဆြမ္းအလႉရွင္အျဖစ္ အေဖ့အတြက္ လႉဒါန္းေပးခဲ့ေသးတယ္။ အေဖ သိပ္ ၾကာၾကာခံမယ္မထင္ခဲ့ခ်ိန္ကစလို႔ မဟာဒုက္ ဆြမ္း ေလာင္းလႉၿပီး အေဖ့ကို ေရစက္ခ်ေစခဲ့တယ္၊ ထမရည္ (ထမင္းရည္) ေခ်ာင္းစီး ေမာင္းတီးတဲ့အလႉေတြ စီမံ မေပးႏုိင္ေပမယ့္လည္း အဲဒီလို အလႉေတြအတြက္ ေစတနာသံုးတန္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ပဲ အေဖ့အတြက္ သာဓုေခၚဖို႔ က်မ ပူဆာခဲ့ဖူး တယ္ေလ၊ အေဖ ဒါေတြကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရေနေစဖို႔ က်မ ေျပာျပသင့္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ မေန႔က ေဆး႐ံုကိုအလာ လမ္းထိပ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွာ သံဃာေတာ္တပါးစာ က်မ အလႉေငြထည့္ခဲ့တယ္။ အငယ္မကလည္း ေစ်းထဲမွာ တပါးစာထည့္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚက အလႉကို သာဓုေခၚဖို႔ ပူဆာသလို အခုလည္း က်မတို႔ႏုိင္သမွ်အလႉအတြက္ အရင္လိုပဲ သာဓုေခၚေပးအံုးေနာ္ အေဖ- ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ကို ဟိုလို အရင္အလႉေတြကို သတိရပါ-ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္…ဆိုတာကို သတိေပး ႏိႈးေဆာ္ရာမက်ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။
“ေဖေဖ၊ ေဖေဖ့နာမည္နဲ႔ သံဃာေတာ္ႏွစ္ပါးစာ သမီးတို႔ ဆြမ္းဒါနလုပ္ခဲ့တယ္၊ သိလားအေဖ ဒီကိုလာရင္း လမ္းမွာႀကံဳလို႔ေလ…အရင္တုန္းက အလႉေတြလိုပဲ အေဖ သာဓုေခၚေပးပါအံုးေနာ္၊ အေဖ အဲဒီအလႉကို သာဓုေခၚေပးပါအံုးေနာ္….” လို႔ ေဖေဖ့နားမွာ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာ လိုက္တယ္။ ဒီအသံုးအႏႈန္းကေတာ့ ေဖေဖ့အတြက္ စိတ္ထိခုိက္၊ ဝမ္းနည္း မသြားေစႏုိင္ဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕။
အေဖ့ေခါင္းရင္းေဘးနားက မနားတမ္းဖြင့္ထားတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္စက္ကေလးဆီက ‘ဖုန္း…’ ခနဲ ျမည္သံတခ်က္ေၾကာင့္ က်မလန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားတယ္။ ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာေအာင္ မနားတမ္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္စက္ကေလးဟာ တဆတ္ဆတ္ ႐ုန္းကန္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ၿငိမ္က်သြားေတာ့ တယ္။
အသက္အကူ႐ႉေပးေနတဲ့စက္ကေလးရပ္တန္႔သြားခုိက္မွာ အေဖ့ကို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ခနေလာက္ ခတ္ပိတ္လိုက္ရမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္မိတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္စက္ ရပ္သြားတာ ေဖေဖ့အတြက္ နိမိတ္ပံုေဆာင္ေနသလား။ ေအာက္စီဂ်င္စက္ဆီက အပူေငြ႔ေတြဟာ ၾကမ္းခင္းကတဆင့္ က်မေျခဖဝါး အဲဒီကေန ရင္ထဲထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ပူေလာင္လာတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေဝဒမဂၢဇင္းဖတ္ရင္း ေတြ႔တဲ့ ‘အဂၤါနဲ႔ ဗုဒၶဟူး ယူရင္ ေဆးဖိုးနဲ႔ မြဲမယ္မွတ္၊ လူတည့္ရင္ စီးပြားမျဖစ္၊ စီးပြားျဖစ္ရင္ လူခ်င္းရန္ျဖစ္”…ဆိုတဲ့ စာတိုေလးေတြကို ေတြ႔ေတာ့ “အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ၾကပါလား၊ စီးပြား တက္ေအာင္…”ဆို ၿပီး မိဘႏွစ္ပါးကို ေပၚတင္ ရန္တုိက္ေပးတဲ့ သမီးဆိုးက က်မပါ။
“မိဘေတြ မသင့္တင့္လို႔ သားသမီးေတြ စိတ္ဆင္းရဲရ၊ စိတ္မလံုမၿခံဳျဖစ္ရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာမ်ဳိး သမီးတို႔ မခံစားရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ မထင္ဘူးလား…” လို႔ ေမးခြန္းနဲ႔ ေျဖခဲ့တဲ့အေဖ။
သမီး ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ ‘မေညာင္းပါဘူး အေဖရာ…’ လို႔ ျငင္းေပမယ့္္ “ေျခဖဝါးမွာ အေၾကာစံုရွိတယ္ သမီးရဲ႕ အေၾကာအျခင္ေျပေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္းတာေပါ့…” ဆိုၿပီး သမီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဖြဖြေလး ႏွိပ္ေပးေနတတ္တဲ့အေဖ။
လနဲ႔ခ်ီၿပီးၾကာေအာင္ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့သမီးကို နာရီေပါင္း မ်ားစြာ မပ်င္းမရိ ‘ေတာ္ၿပီအေဖ…’ လို႔ မတားမခ်င္း ႏွိပ္ေပးႏိုင္တဲ့အေဖ။ မိသားစုနဲ႔သာ အတူေနရရင္ ေကၽြးတာနဲ႔ စားၿပီး ရွိတာေလးပဲဝတ္ရင္း ဘယ္အရာကိုမဆို သည္းခံ ေရာင့္ရဲႏိုင္စြမ္းတဲ့အေဖ။
သူ႔အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ “အေဖ သမီး ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ…” လို႔ေျပာရင္ေတာင္ တေနကုန္ ေျခက်င္ တလွည့္ ဘတ္စ္ကားတလွည့္နဲ႔ အိမ္တကာလည္စာသင္ေပးရတဲ့သမီးရယ္လို႔ အားနာၿပီး “မေညာင္းပါဘူး ဆိုကြာ…” ဆို ေငါက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ျငင္းဆန္ခဲ့ရွာတဲ့အေဖ။
သူနာျပဳေတြက အေဖ့အတြက္ ေအာက္စီဂ်င္စက္ေနရာမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဗူးနဲ႔ လာလဲေပးခဲ့ၾက တာကို ၾကည့္ရင္း အေဖနဲ႔သမီးရဲ႕ဆက္ႏြယ္မႈေတြကို ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားလို အစီအရီျမင္ေနမိခ်ိန္မွာ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အေဖ့ဆီက ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရဘဲရွိေနရာက အင္းးး….ဆိုတဲ့ မသက္မသာ ညည္းတြားသံကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ မပီဝိုးတဝါးႏုိင္လွတဲ့အသံဟာ ညည္းျငဴသံဆိုတာထက္ တခုခုကို အေနမက်လို႔ ျပဳျပင္ခုိင္းခ်င္သလားလို႔လည္း စိတ္က အလိုလုိသိေပမယ့္ အေဖကလည္း မေျပာႏုိင္ေတာ့တဲ့အေျခအေန၊ အေဖ့ကို အျပန္ျပန္ၾကည့္ရင္း အေဖ ဘာလိုခ်င္တာလဲ…ဆိုတာ ေတြးေလ၊ ေဝးေလ၊ စိတ္ထဲ ပူေလာင္ေလ၊ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ရေလပါပဲ။ အေဖ က်မကို တခုခု ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ ဒါကို က်မသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာလဲဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ နာရီေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ဟေနခဲ့တဲ့အေဖ့ ခံတြင္းဟာ ေလသလပ္ေနၿပီး အာေခါင္တစ္ခုလံုးဟာ ေပါက္ထြက္ခါနီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးမွည့္တစ္လံုးလို ေျပာင္တင္းၿပီး ရဲရဲနီလို႔….
‘ေရဆာလို႔လား အေဖ…’ လို႔တိုးတိုးေလး ကပ္ေမးေပမယ့္ အေဖမွ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့တာ၊ တစ္ဆံျခည္ေတာင္မွ မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့တာေလ။
ဂြမ္းနဲ႔အစက္ခ်ေပးတဲ့ ေရစက္ေတြကိုလည္း အေဖ မသိမ္းႏိုင္၊ ကြဲအက္ေနတဲ့အာေခါင္ကို ေရမထိဘဲ အစာႁပြန္ထဲကို စီးဆင္းသြားတဲ့ ေရစက္ကေလးေတြကို အေဖ မမ်ဳိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ နီရဲေျပာင္တင္းသေလာက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ခံတြင္းထဲက အတုိင္းသားျမင္ေနရတဲ့ အေဖ့ အာသီးေသးေသးေလးကိုၾကည့္ရင္း ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိတာကို ထိခုိက္နာက်င္ေနတုန္းမွာပဲ အေဖ့ဆီက ေနာက္ထပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အသံေပးသံ ၾကားရျပန္ပါတယ္။
အာေခါင္ေျခာက္တဲ့ ေဝဒနာထက္ ဆိုးဝါးတဲ့ေဝဒနာတစ္ခုခု အေဖခံစားေနရၿပီဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲ က်မ မသိဘူး။
အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္စက - သူ႔အင္အားဆုတ္ယုတ္ေနတာ သူ ရိပ္မိမွာစိုးလို႔ သူဘယ္အခ်ိန္ ဘာလုိခ်င္တယ္ ဆိုတာ သိေနတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေရေႏြးခ်ိန္ေရေႏြး၊ သူႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတြ အလွည့္နဲ႔ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ၿပီးေပးခဲ့တာေတြနဲ႔ ေရဒီယိုခ်ိန္ေရဒီယို အခ်ိန္ကို ကြက္တိမွန္းၿပီး ျဖည့္ဆီးေပးႏုိင္ခဲ့တုန္းက အေဖဟာ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့ -
“ၾကည့္စမ္း၊ ငါ့သမီးက အေဖ့စိတ္ထဲ တခုခု လိုခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာကိုဆို အလိုလို သိေနႏွင့္ တာခ်ည့္ပဲ။ အေဖနဲ႔သမီးၾကားမွာ တယ္လီပသီမက္ေဆ့ခ်္ ရွိေနတယ္…” လို႔ အားရေက်နပ္ ဂုဏ္ယူေျပာတတ္တဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါအေဖ။ သမီး တကယ္ပဲ အေဖ ဘာေျပာခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။
အေဖက ဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲ။ က်မကေရာ အေဖ့လိုအပ္ခ်က္၊ အေဖ့အေတြး၊ အေဖ့နာက်င္မႈ တခုခုကို ဘာေၾကာင့္ အရင္လို မဖမ္းဆုတ္ႏုိင္ရေတာ့တာလဲ။ လႈပ္ခတ္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ အေဖ့ မ်က္ဝန္းေတြ က်မဘက္ ေရာက္လာတုိင္း အေဖက ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျမင္သည္ျဖစ္ေစ စိတ္မလံုၿခံဳမႈနဲ႔အတူ အေဖအားကိုးသေလာက္ အသံုးမက်ဘူး-ရယ္လို႔ က်မကိုယ္က်မ အျပစ္ျမင္ရင္း ေဒါသထြက္လာတယ္။
စိတ္ကိုလႊတ္ၿပီး ေအာ္ငိုပစ္ လိုက္ခ်င္မိတယ္။ တတိယအႀကိမ္ အသံေပးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အေဖ ေမာပမ္းသြားၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပံုနဲ႔ ပိုၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္။ ေဖေဖ့မ်က္လံုးအိမ္ေတြရဲ႕ ေဒါင့္စြန္းေတြမွာေတာ့ ေစးထန္းတဲ့မ်က္ရည္ေတြ စို႐ံုစို႔လို႔။
အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖ့အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး ခဏခဏ ေျပးလာၾကည့္ တတ္တဲ့ ဆရာမေလး ဂ်ဴးစီယာ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေဖေဖ့အတြက ္ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ ဟာ ေျပာင္းျပန္ထိုးထည့္သြားခံခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖေပၚေတာ့တယ္။ ပိုက္မွာပါတဲ့ အတက္အငုပ္ ကေလးေတြဟာ အလိုက္သင့္ မဟုတ္ဘဲ အေဖ့ႏွာေခါင္းထဲမွာ ထားခဲ့ေတာ့ အေဖ သိပ္နာေနခဲ့ ရွာမွာပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဟာ ယင္တစ္ေကာင္လာနားရင္ေတာင္ နာတတ္တယ္-လို႔ ေျပာသံၾကားဖူးေတာ့ အေဖ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ရျပန္သလဲဆိုၿပီး နာက်င္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မသိရေကာင္းလားရယ္လို႔ ေနာင္တရလိုက္တာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးရက္ကအထိ ေဖေဖ့ရဲ႕ေရာဂါပ်ံ႕ႏွံ႔မႈကို လက္ေရးေတြကတဆင့္ အကဲျဖတ္ဖို႔ တစ္ေန႔ကို စာေလးငါးေၾကာင္းေလာက္ ေရးေပးဖို႔ ဆရာဝန္ႀကီးက ညႊန္ၾကားတဲ့အခါ အေဖက အဂၤလိပ္လိုေရာ၊ ဗမာလိုပါ က်ေနာ့္က်န္းမာေရး တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေကာင္းမြန္လာပါၿပီ…လို႔ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဝါက်တေၾကာင္းတည္းကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေန႔စဥ္ေရးေပးေနတဲ့ အေဖ့ လက္ေရးေတြဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မွိန္ေဖ်ာ့လာ၊ ေကြးညြတ္လာ၊ ယိမ္းႏြဲ႔ လာတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေဖေဖ ရိပ္မိခဲ့ပံု မရပါဘူး။ ရွင္သန္လိုမႈနဲ႔ မရဏတရားရဲ႕ လြန္ဆြဲပြဲမွာ ေဖေဖက ျပတ္လုဆဲဆဲ လြန္းႀကိဳးတေခ်ာင္းျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သတိလစ္ေမ့ေျမာရင္း တခါတည္း ထြက္သြားဖို႔ဆိုတဲ့ က်မရဲ႕စိတ္ဆႏၵက မွားယြင္းခဲ့ေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္လာရတဲ့ က်မက အေဖေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အိမ္က သူ႔အိပ္ရာကို ျပန္လာအိပ္ခ်င္လည္း အိပ္ပါေစေတာ့ရယ္လို႔ အေဖ့ကုတင္မွာ ေသခ်ာျပင္ဆင္ၿပီး ထားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တနလၤာေန႔ည ေဆး႐ံုမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့အေမဟာ အေဖ့နားမွာ တခ်ိန္လံုး ပရိတ္တရားေတာ္ေတြ ရြတ္ေပးေနတာကို အေဖ နားေထာင္ႏုိင္ခဲ့၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရမယ့္အျဖစ္ကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ က်ဆင္းေနတဲ့ေသြးေပါင္ခ်ိန္ နည္းနည္း ျပန္တက္လာခဲ့တာပါပဲ။
၆၀/၄၀ အထိ က်သြားတဲ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ တရားနာေနတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ၈၀/၆၀ ေရာက္ေအာင္ ျပန္တက္သြားခဲ့လို႔ ဆရာမေလးေတြေတာင္ အံ့အား သင့္ရပါသတဲ့။ ဗုဒၶရဲ႕တရားရိပ္မွာ အေဖဟာ ေဝဒနာ အစုစုကို ေက်ာ္လႊား လြန္ေျမာက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈရသြားခဲ့တဲ့ပံုရိပ္တခုလို႔ ယူဆထားပါရေစ ေဖေဖ။
သတိမလစ္၊ ေမ့ေျမာမေနလို႔ ေဝဒနာေတြကို ခံစားေနရတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို အသိကပ္ေနလို႔သာ အေဖဟာ တရားႏွလံုးသြင္းၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္လားေဖေဖ။
အဂၤါေန႔ဟာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေမြးရက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔သာ ေဖေဖထြက္ခြာသြားမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ေန႔ေစ့ ကံကုန္လို႔ သတ္မွတ္ၾကလို႔ သမီးတို႔ ေျဖသာပါတယ္။ နာရီပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္-လို႔ ဆရာဝန္ေတြ က အသိေပးၿပီး အားလံုး အလိုက္တသိနဲ႔ မိသားစုကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ၾကပါၿပီ။ ဝင္သက္ထက္ ထြက္သက္ပိုၾကာ လာေနတဲ့ ေဖေဖ့ အသက္႐ႉပံုကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနတုန္း မိတ္ေဆြ တေယာက္ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတယ္။
“ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေလ။ ျမန္သြားေအာင္ အဲဒီလို ေျပာရတယ္…” တဲ့။ စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔ ႐ူးမတတ္ပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္တယ္ေျပာရေအာင္ က်မအေဖက အရက္ေသာက္၊ ဖဲ႐ိုက္၊ မိန္းမမႈေပြၿပီး သမီးသားေတြကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အေဖမ်ဳိးလား။ အေဖ့မွာခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ေတြးရေလာက္တဲ့ ဘာျပစ္မႈမွမရွိတာ၊ က်မက ဘာေၾကာင့္ အေဖကို သမီးက ခြင့္လႊတ္တယ္ေျပာရမလဲ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ တမ်ဳိး။ “အေဖ၊ အေဖ…လို႔ ေခၚၿပီးသတိေပးေန…” တဲ့။ တစ္မိနစ္ပဲ အသက္ပို ရွည္ရွည္ေပါ့ေလ။ ဟင့္အင္း။ အေဖ သြားမယ္ဆိုသြားပါေစေတာ့၊ သူ႔ဖာသာသူ မသိလိုက္မသိဖာသာ ဘဝတပါးကို ကူးေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ရဘဲ ကူးေျပာင္းပါေစေတာ့…. သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြကို စိတ္လည္တဲ့အခါ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ ဒီခႏၶာဝန္ကိုမခ်ႏိုင္ဘဲ အေဖ့ကို ေဝဒနာေတြ ဆက္ခံစားေစမယ့္ကိစၥမ်ဳိး က်မ မလုပ္ႏိုင္ျပန္ပါဘူး။
႐ိႈက္ငိုသံေတြနဲ႔ အေဖ့ကိုက်မႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး၊ ဘယ္သူကမွ အဲဒီလို ႏႈတ္မဆက္ေစခ်င္ဘူး။ မလဲြမေသြ သြားရေတာ့မယ့္ အေဖ့လမ္းခရီးအသစ္တစ္ခု မ်က္ရည္ပူေတြသြန္းေလာင္းၿပီး ဖ်က္လိုဖ်က္စီး မလုပ္မိေစရဘူး။
မိသားစုမပါရင္ သူ႔အေဖရွိရာအိမ္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း မျပန္တတ္တဲ့ အေဖ့ကို တေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရၿပီ…ဆိုတဲ့အသိဟာ က်မတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာႏွိပ္စက္ေနမလဲ၊ အေဖေရာ ဝမ္းနည္းလြမ္းဆြတ္ ေနမွာ လား။ တစ္ခုခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစံုတရာေတာ့ ျပန္ေပးရတာပဲ မဟုတ္လားေဖေဖ။
ႏွစ္ရွည္လမ်ားခံစားေနရတဲ့ အေဖ့ခႏၶာကုိယ္တြင္းက ေဝဒနာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းလြန္ေျမာက္ဖို႔ သမီးတို႔နဲ႔ ခဲြရတယ္ဆိုရင္လည္း ဒါဟာ အေဖ့အတြက္ ေကာင္းေသာခြဲခြာျခင္းျဖစ္လို႔ ဒီလုိ ေပးဆပ္မႈမ်ဳိးကို အေဖ ေက်နပ္လက္ခံလိုက္ပါေနာ္။
ေဝဒနာကသာမက သံသရာကပါ အေဖ လြန္ေျမာက္ပါေစ။
လြတ္ေျမာက္ျခင္းတခုကို အေဖ ပိုင္ဆိုင္သြားႏိုင္ဖို႔ သမီးတို႔အားလံုး ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အလႉဒါနေတြနဲ႔ ကူညီမယ္၊ ဒီတဒဂၤေလးမွာေတာ့ အေဖ မ်က္ရည္မက်လုိက္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္။
ျမအိမ္ခင္
(၂၀၀၂ ခု၊ ေမလ ၂၀ ရက္။- ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္း)
(က်မအား စာေပစင္ျမင့္ေပၚေရာက္ေအာင္ တင္ေပးခဲ့သူ ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္းနဲ႔ အေဖတေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ခံစားမိလို႔ဆိုၿပီး လမဆိုင္းဘဲ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ဦးရဲေဇာ္အား ယခုထိ ေက်းဇူးတင္လ်က္ရွိပါေၾကာင္း။ ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္မွာ က်မရဲ႕အသံထြက္ဒစ္ရွင္နာရီႀကီး အလုပ္မလုပ္ေတာ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္သြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္)
Khwa Nyoမွ ယူပါသည္။