သာထက္ေအာင္ ● မကြၽတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အထင္ေသး အျမင္ေသးခံ ဘဝ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၆
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၆
ဒီမနက္အင္တာနက္ဖြင့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မိုးမခမွာ ကိုသန္းလြင္ေရးထားတဲ့ “သမၼတႀကီးထံ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (၂)” ဆိုတဲ့ ေဆာင္း ပါးဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရဲ႕ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ျမန္မာႏို္င္ငံသားေတြ ျပည္ပထြက္တဲ့အခါ ျမန္မာပတ္စပို႔ကိုင္ေဆာင္ရေတာ့ ေရာက္ေလရာ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးေတြကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ဒုကၡ၊ သုကၡနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေ့လမရွိေၾကာင္း? ႏိုင္ငံေတာ္ပံုရိပ္ လူမ်ဳိးပံုရိပ္က်ဆင္းရတဲ့အေၾကာင္း၊ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသိၿပီး ကိစၥေတြကို သမၼတႀကီးသိေအာင္ ရင္ဖြင့္ေရးသားထားတာေတြ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ျမန္မာပတ္စပို႔ကိုင္ၿပီး ျပည္ပထြက္လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ႏွစ္ေပါင္း၂ဝ ေက်ာ္ၾကာ ျပည္ပမွာ အေျခခ်ေနထိုင္လာခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ ေတြ႔အရေရာ သူေတြ႔အရပါ ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာ ငယ္ၾကရတယ္ဆိုတာသိပါ တယ္။ ဒါေတြကို စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ၿပီး ျမန္မာေတြရဲ႕ 'ျပည္ပမွာ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရသမွ်'ေတြကို နတ္သံေႏွာၿပီး သမၼတႀကီးဆီ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အတိုင္ပင္ခံဆီပဲျဖစ္ျဖစ္ တင္ျပရင္လည္း ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္း႐ုံကလြဲလို႔ သူတို႔လည္း ဘာမွ် တတ္ ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံပံုရိပ္ လူမ်ဳိးပံုရိပ္က်ဆင္းတယ္ဆိုတာ 'အက်ိဳး'ပါ၊ 'အေၾကာင္း'ကိုရွာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရေသာက္ျမစ္ကို ရွာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရာမဇာတ္ကသလို ခုႏွစ္ရက္ ခုႏွစ္လီေျပာမွ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို အထင္ႀကီးတယ္၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ပံုရိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္းႀကီးျဖစ္ လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ သလို ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးကို အထင္ေသးတယ္ဆိုတာကလည္း ခ်က္ျခင္းႀကီးျဖစ္ လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ဓနအင္အား၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္း၊ လူေတြရဲ႕အက်င့္ သိကၡာ၊ ဒါေတြအေပၚမူတည္ၿပီး တိုင္းျပည္ပံုရိပ္ လူမ်ဳိးရဲ႕ပံုရိပ္ အတတ္အက်ဆိုတာျဖစ္တာပါ။ ကမၻာ့ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံ မ်ားထဲမွာ ထိပ္တန္းကမထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးက ျပည္သူေတြ ျပည္ပထြက္အလုပ္ရွာၾကတဲ့အခါ ေလဆိပ္မွာအရစ္ ခံရတာ၊ ပတ္စပို႔ကို ျပဴးျပဲလွန္ေလွာၾကည့္တာ၊ ေဒၚလာ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ အေမးခံရတာ၊ တကယ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ဆင္းရဲေပ့ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံကလာတဲ့သူေတြကိုး။
ျပည္တြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ မာမာထန္ထန္ရွိလွတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ၊ “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ” ဆိုတဲ့ သမၼတႀကီး အပါအဝင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္က အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြ ျပည္ပေရာက္တဲ့အခါ သာမန္ ျမန္မာျပည္သူေတြလိုပဲ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကမွ သူတို႔ကို အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တာ မခံၾကရပါဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံက ေခါင္းေဆာင္၊ လူထုေထာက္ခံမႈမရတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘယ္ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲရွိေနမွာလဲ။ ရွက္မိတာေလး ေျပာပါရေစ။ တခါက ၾသစေၾတးလ်မွာ ႏိုင္ငံတကာအစည္းအေဝးတခု (APEC ထင္ပါရဲ႕..) က်င္းပပါတယ္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီးကေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုယ္ပိုင္ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ အသီးသီးေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေရႊျပည္ႀကီးက သမၼတနဲ႔ အဖြဲ႕က ေတာ့ စင္ကာပူေလေၾကာင္းနဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔လာတဲ့သူေတြၾကား ဆိုက္ကားနဲ႔ ႂကြခ်ီလာရင္ ဖြင့္ မ ေျပာရင္သာရွိမယ္၊ အထင္ကေတာ့ မႀကီးပါဘူး။
တပ္မေတာ္သာ ပထမ၊ တပ္မေတာ္သာ ထာဝရ၊ တပ္မေတာ္သာ အာဏာရဖို႔ ေခါင္းထဲရွိတဲ့ (DSA - ေဒၚစိန္ေအး ေက်ာင္း ဆင္း) ေတြဟာ ဗဟုသုတအရာမွာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာ၊ သံေရးတမန္ေရးေတြမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ဥပမာေလးတခု ကြၽန္ေတာ္ျပပါမယ္။
ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အာဆီယံ ဝင္ခြင့္ရတဲ့ႏွစ္မွာ ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႔ ဘာလီကြၽန္းကို အစည္း အေဝးလာပါတယ္။ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဆိုတဲ့သူက သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ တိုက္ပံုအနက္နဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔၊ ကုလား ထိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္တဖက္ကို ဒူးေပၚတင္၊ သူ႔ရဲ႕ညာဘက္လက္နဲ႔ ဘယ္ဘက္ေျခဖဝါးကိုပြတ္ၿပီး အေမးအေျဖလုပ္ ေနတဲ့ပံု တီဗီမွာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဒီျပဳမူေနထိုင္ပံုဟာ ဝန္ႀကီးမွ၊ သံတမန္မွမဟုတ္ပါဘူး၊ သာမန္လူတေယာက္ေတာင္ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ သံတမန္ ဆက္ဆံေရးကို အၾကမ္း ဖ်င္းေလာက္ေတာင္နားမလည္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ဝန္ႀကီးေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ပံုရိပ္ က်ခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ ထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာၿပီျဖစ္တဲ့ သမၼတႀကီးကို BBC HARD TALK က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ေတာ့ ေမးတာတျခား သူေျဖတာတျခားမို႔ အင္တာဗ်ဴးသူက အင္မတန္စိတ္ပ်က္စရာ၊ သနားစရာသတၱဝါတေကာင္လို ၾကည့္ေနတာ ျမင္ဖူးပါတယ္။
ဒါေတြဟာ တကယ္ေတာ့လည္း မဆန္းလွပါဘူး။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ မဆလေခတ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပ စဥ္က သူနဲ႔သိပ္မၾကည္တဲ့ ဝန္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြကို ေဝးရာႏွင္ခ်င္ေတာ့ သူ႔လက္စြဲေတာ္ (မ်က္မွန္တင္ဦး) ကို “ေဟ့-တင္ဦး အဲဒီေကာင္း ဇြန္းခရင္းကိုင္နည္းသင္ေပးၿပီး သံအမတ္လႊတ္လိုက္” လုပ္ခဲ့ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို သံအမတ္အျဖစ္နဲ႔ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ေရာက္လာတဲ့ စစ္ဗိုလ္ျပဳတ္ေတြဟာ အဲဒီက်မွ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ဒစ္ရွင္နာရီ စာအုပ္လွန္ အ လြတ္က်က္ ဒုတိယအတြင္းဝန္ေရးေပးတဲ့ စာရြတ္ႀကီးဖြင့္ၿပီးအခမ္း အနားမွာ အသံထြက္ အမွားေတြနဲ႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းေျပာ၊ ျပည္တြင္းမွာ ဓားထက္လွတဲ့တခ်ိန္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း ျပည္ပခရီးမွာ ႏို္င္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြက ေမးေတာ့ (ေခြးအ လွည္းနင္းတာမွ အသံထြက္ဦးမယ္) တခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ ေျပးပါေလေရာ။
ႏို္င္ငံတႏို္င္ငံဟာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာမယ္၊ ဓနအင္အားေတာင့္ေတာ့ စစ္အင္အား၊ ကာကြယ္ေရး နည္းပညာေတြ တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမယ္။ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာေတာ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးေတြကလည္း ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ယွဥ္ႏိုင္လာမယ္။ ဒီအခါမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကို တျခား တိုင္းျပည္ တျခားလူမ်ဳိးေတြက ႐ိုေသခန္႔ညားလာမယ္လို႔ ေယဘုယ်ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒီလိုႏို္င္ငံတကာက ႐ုိေသခန္႔ညားလာဖို႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ မမွန္ဘဲနဲ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ အေပါက္အလမ္း မ တည့္ေသးသေရြ႕ တိုင္းျပည္ဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွခ်မ္းသာမလာႏိုင္ပါဘူး။ ဥပမာ - တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးဆိုပါေတာ့၊ တိုင္းျပည္ ကႀကီး၊ လူဦးေရကမ်ား၊ ဆင္းရဲမြဲေတေနရာက ၁၉၇၉ မွာ Open Policy ဆိုတာႀကီး က်င့္သံုးလိုက္ေတာ့ ဘံုလယ္ယာေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ေတြဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဟာ…ကေန႔ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ တိုင္းျပည္ ကမၻာ့အင္အားႀကီး တိုင္းျပည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့… ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲကပ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕အက်င့္ ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုးေတြကို အခုထိျပဳျပင္ေနရတုန္းပဲ။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလာေတာ့ ၂ဝဝ၈ မွာ ကမၻာ့့အိုလံပစ္ပြဲႀကီးကို အိမ္ရွင္အျဖစ္ ေငြေတြပံုေအာၿပီး အံ့မခန္းလုပ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့…တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ပံုရိပ္ကိုထိခိုက္ေစမယ့္… ေတြ႔ရာေနရာ အမႈိက္ပစ္တာ၊ တံေတြး ေထြးတာ၊ ႏွပ္ညႇစ္တာ၊ စကားက်ယ္ ေလာင္က်ယ္ေလာင္ေျပာတာ၊ အိမ္သာသံုးၿပီးေရမႏွိပ္ခဲ့တာ၊ တန္းစီရင္ၾကားျဖတ္တာ၊ ေက်ာ္တက္တာေတြမလုပ္ဖို႔ တ႐ုတ္ အစိုးရ က်ိတ္ၿပီး သူ႔ျပည္သူေတြကို ဆံုးမခဲ့ရပါတယ္။ ခုထိ Public ဧရိယာမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ ပညာေပးေနရတုန္းပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္… ကြမ္တုန္ စကားအမ်ားစု ေျပာၾကတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ တ႐ုတ္ေတြက ျပည္မႀကီးတ႐ုတ္ေတြ (ကြမ္တုန္တ႐ုတ္ေတြ) ကို အထင္ေသးၾကတယ္။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေကာင္ေတြလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ တေလာက ဘန္ေကာက္က ဘူေဖးလ္ (Buffet) ဆိုင္ မွာ တ႐ုတ္ခရီးသြားအဖြဲ႔ စားေနတဲ့ပံု တီဗီက႐ုိက္ျပတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ကုန္ရင္အခ်ိန္မေရြး ထယူလို႔ရတဲ့ ဘူေဖးလ္ (Buffet) ဆိုင္မွာ တ႐ုတ္ေတြ ပုစြန္ကို ပန္းကန္ျပား ၄-၅ ခ်ပ္ထပ္ၿပီး ေလာဘေဇာတိုက္စြာ ယူေနတဲ့ပံုကို႐ိုက္ျပေတာ့ တ ႐ုတ္ရဲ႕ ပံုရိပ္က်ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးခ်မ္းသာလာေသာ္လည္းပဲ အက်င့္ေဟာင္း စ႐ိုက္ေဟာင္းေတြ မစြန္႔ႏိုင္ရင္ လူမ်ဳိးရဲ႕ ပံုရိပ္က်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ တ႐ုတ္ေတြက အေကာင္းဆုံုးသာဓကပါ။
လူမ်ဳိးခ်င္းတူ ဘာသာစကားခ်င္းတူေပမယ့္ ေတာင္ဗီယက္နမ္ကလူေတြက ေျမာက္ဗီယက္နမ္ကလူေတြကို အထင္ေသးပါ တယ္။ အလုပ္လုပ္စဥ္က ဗီယက္နမ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔လို႔ မင္း “ေျမာက္ဗီယက္နမ္ကလား” လို႔ေမးရင္ သူတို႔ အလြန္ စိတ္ဆိုးပါတယ္။ ခုထိလည္း ဟႏိြဳင္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ အေငြ႔အသက္ေတြက က်န္တုန္းပါ။
ထို႔အတူပါပဲ အလံုးအရပ္၊ ဘာသာစကား၊ အေသြးအသားတူေပမယ့္ ေတာင္ကိုရီးယားသားေတြက ေျမာက္ကိုရီးယားက လူေတြကို အထင္ေသးပါတယ္။ မတူညီတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္က ေဆြမ်ဳိး အရင္းအျခာျဖစ္ဦးေတာ့ အက်င့္စ႐ိုက္၊ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူေတြကို မ်ားစြာျပ႒ာန္းသြားပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းဟာ အရာမ်ားစြာကို နိမ့္က်သြားေစတယ္ဆိုတာ ျငင္းမရတဲ့ သစၥာတရား တခုပါ။
သတင္းတခုရဲ႕ အဆိုအရ စက္တင္ဘာလ တလတည္း ႏိုင္ငံျခားကို သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္သူ ၁၄,ဝဝဝ ေက်ာ္ ရွိပါ သတဲ့။ ဒါကတရားဝင္၊ တရားမဝင္ဘဲ ေတာင္ေက်ာ္ၿပီးလုပ္ေနတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း စာရင္းမတို႔ႏိုင္ပါဘူး။ အၾကမ္း ဖ်င္းအားျဖင့္ တႏွစ္ တႏွစ္ သိန္းနဲ႔ခ်ီေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရာမွာ ပညာရွင္၊ ပညာတတ္၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါႏိုင္မလဲ။
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ဖို႔ ထြက္လာတဲ့ သူေတြထဲမွာဆို အိမ္သာမသံုးတတ္သူ၊ ကြမ္းတဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ေနတဲ့သူ၊ အဂၤလိပ္ စကားတလံုးမွ မတတ္တဲ့သူ၊ အဲဒီသူေတြ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တဲ့အခါ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံက အထင္တႀကီး ဆက္ဆံမယ္၊ မဆက္ဆံဘူးဆိုတာ စဥ္း စားၾကည့္႐ုံန ဲ႔သိႏိုင္ပါတယ္။ စင္ကာပူကို အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႔ တအုပ္တမႀကီးေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေလးေတြကို ေလ ဆိပ္က အိမ္ႀကီးရွင္ေတြက ပ်ဴငွာ ခ်ဳိသာစြာ ဆက္ဆံလိမ့္မယ္လို႔ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြအားလံုးရဲ႕ အဓိက လက္သည္ တရားခံက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကလြဲလို႔ ဘာမွ်မရွိ္ပါဘူး။ ျပည္ပကို ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ ကိုင္ထြက္တာနဲ႔ လူအထင္ေသးအျမင္ေသးခံရ (အဆင္မသင့္ရင္ အေစာ္ကားပါခံရ) တဲ့ဘဝက လြတ္ဖို႔ဆိုတာ စစ္အာဏာ ရွင္နဲ႔ သူတို႔ကို ေထာက္ခံ ပံ့ပိုးေပးသမွ် အရာအားလံုး ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္သေရြ႕ ခုလိုပဲ တိုင္းျပည္ပံုရိပ္က်ဆင္း ေနဦးမွာပါပဲ။
ေရႊျပည္ႀကီးမွာရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတတ္ပညာကို ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ စနစ္တက် သင္ၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းတခါဖူးမွမရွိခဲ့ဘဲ ဗုိလ္သင္တန္းဆင္းေတြ ျပဳသမွ် ႏုေနၾကရေတာ့ ပေယာဂဆရာသတ္လို႔ အျပစ္ မဲ့တဲ့ ကေလးေတြေသရ၊ ေလာဘေဇာတိုက္သူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့သူေတြ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲ ေသပြဲဝင္ရ၊ ျမဳပ္သြားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီး နဂါးေတြလက္ထဲက ျပန္ဆယ္ယူေပးမယ္ဆိုတဲ့ ဖိုးတြမ္တီးကို အစိုးရကအားေပး ျပည္သူကေငြလွဴ၊ အရပ္ေလးကိုမွ အားမနာ ဥပေဒကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးဖြင့္တဲ့ ေလာ္စပီကာကိုေတာ့အေရးမယူ ေလာ္စပီကာ ပလပ္ဆြဲျဖဳတ္တဲ့ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံသားေတာ့ ေထာင္ ၃ လခ်။
ျပည္ပကို ေျခတလွမ္းမွ မႂကြလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ပံုရိပ္ကေတာ့ ကမာၻ႔အလယ္မွာ လူရယ္စရာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သရဲပူးတဲ့ေက်ာင္းကို တိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေသနတ္ ၁၈ ခ်က္ေဖာက္ၿပီး ေျခာက္လိုက္ေတာ့ သရဲေတြေျပးကုန္တဲ့အ ေၾကာင္း၊ ဒီက ၾသဇီေတြကိုေျပာျပရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ဆီ ပို႔ၾကမလားမသိ။
တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေကာင္း၊ မေကာင္း ဟိုတယ္နဲ႔ခရီးသြားလာေရးဝန္ႀကီးဌာနက စာရင္းဇယားေတြကလည္း ျပပါ တယ္။ တိုင္းျပည္ပံုရိပ္ေကာင္းတယ္၊ လံုၿခံဳတယ္၊ အႏၱရာယ္မရွိဘူး၊ ေစ်းႏႈန္းသင့္တင့္ မွ်တတယ္ဆိုရင္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ ေတြ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ခုေနခါ လူေတြ ခရီးသြားတယ္ဆိုတာ မိုးထိဟုိတယ္ႀကီးေတြ၊ တံတားႀကီးေတြ ၾကည့္ခ်င္လို႔ မ ဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အတြက္က ေန႔တိုင္းျမင္ေနရလို႔ ႐ိုးေနၿပီ။ သူတို႔ ျမင္ခ်င္တာ သဘာဝအလွ၊ မပ်က္စီးေသးတဲ့ သဘာဝအလွ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒါေတြ ထိုက္သေလာက္ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဟိုတယ္လုပ္ငန္း၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္း မကြၽမ္းက်င္ဘူး။ ဟုိတယ္ေစ်းက ဆစ္ဒနီကေစ်းနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း၊ ရန္ကုန္- လြိဳင္ေကာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစ်းက ရန္ကုန္-ဘန္ေကာက္ေစ်းထက္မ်ားတယ္။ လမ္းေဘး အစားအေသာက္ စားရဲစရာမရွိဘူး။ တကၠစီတို႔၊ ေစ်းသည္တို႔က ႏိုင္ငံျခားသားဆို 'ရိတ္'ဖို႔ 'ႏႊာ'ဖို႔ေလာက္စဥ္းစားေနေတာ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြား ေတြက မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လံုျခံဳမႈ၊ တကၠစီသမားက ဘိုမခရီးသည္ကို ထိကပါးရိကပါးလုပ္တာ၊ ပုဂံမွာ လုတာ ယက္တာ ဆိုရရင္ ႏိုင္ငံတြင္း အေျခအေနက ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားေတြ လာခ်င္စရာ မရွိဘူး။
ထိုင္း-မေလးရွား-တ႐ုတ္-ကေမၻာဒီးယား သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြမွာ ကြၽမ္းက်င္ေနၾက ၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ငါးကင္တေကာင္ ဘတ္ ၂ဝ၊ ႏိုင္ငံျခားသားဝယ္လည္း ဘတ္ ၂ဝ ပဲ သူတို႔ယူတယ္။ ဟုိတယ္ခ တ႐ုတ္ျပည္က ဟုိတယ္ႀကီး ေတြမွာတည္းရင္း ေဒၚလာသံုးေလးဆယ္ေပးႏိုင္ရင္ တည္းလို႔ရၿပီ။
ခုေနာက္တက္တဲ့ အစိုးရက ေနာက္ေဆာက္မယ့္ဟုိတယ္ေတြ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးလို႔ၾကားရတယ္။ ရွိတဲ့ဟိုတယ္ေတာင္ လူမ ျပည့္လို႔တဲ့။
ရွိတဲ့ ဟုိတယ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ လူျပည့္ေနေစခ်င္ရင္ ႐ိုးသားပါ၊ ႀကိဳးစားပါ၊ ႏို္င္ငံ့ပံုရိပ္ေကာင္း ေအာင္အားထုတ္ပါ၊ တနပ္စားဉာဏ္ကိုေဖ်ာက္ပါ။ ကေန႔ ကမၻာႀကီးကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။
သာထက္ေအာင္
၂၇-၁ဝ-၂ဝ၁၆
ဓာတ္ပံု - Photo: Barbara Walton/EPA ထိုင္း ေတာင္ပိုင္း ဖူးခက္ ေရာက္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား ေရလုပ္သားမ်ား (၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္)