ေဝျမင့္ေမာင္ ● ဟားခါး၊ အျခားမ်ား၊ အမွတ္ရခ်က္မ်ား
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၆
အေမ့ရဲ႕ဟင္းခြက္မ်ား
အေမဟာ ဟင္းခ်က္
အျမဲေနာက္က်တတ္
ထမင္းစားပြဲေပၚက
ရိွတာေလး စားေသာက္ရင္း
အေဖနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ
ဗိုက္ဝလုဝခင္ျဖစ္ၿပီဆုိ
အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း
အသားဟင္း တခြက္
အေမသယ္လာၿပီး ေရာက္လာမယ္။
ဟင္းခြက္က
စည္ပိုင္းႀကီးေလာက္ႀကီး
အေမ့ခႏၶာကိုယ္က
စပါးက်ီေလာက္ဝ
တလွမ္းခ်င္း အိပဲ့အိပဲ့
တေရြ႕ေရြ႕။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္ (ကို) လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္ ကဗ်ာဖတ္မိၿပီး အတိတ္ေန႔ရက္မ်ားဆီ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းျပည္နယ္ဟားခါးၿမိဳ႕တြင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ကျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုသည္ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕ မွ ခ်င္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း ဟားခါးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေဖရာထူးတုိးသျဖင့္ ေျပာင္းရျခင္းျဖစ္သည္ဟု အေမက ေျပာျပပါသည္။ ဟားခါးၿမိဳ႕ျပည္နယ္ေျမစာရင္းရုံးတြင္ အေဖသည္ လက္ေထာက္ဦးစီးမွဴး ရာထူးငယ္ျဖင့္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ မင္းတပ္ၿမိဳ႕တြင္ရိွေသာ အဘုိးအဘြားမ်ား ဦးေလး ေဒၚေလးမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုထားခဲ့ကာ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ စတုတၳတန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးေျဖဆိုၿပီးအခ်ိန္တြင္ ေျပာင္းေရြ႕ ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု အမွတ္ရပါသည္။
ထုိစဥ္က မင္းတပ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ခြဲရသျဖင့္ ဝမ္းနည္းသလိုလုိ ရိွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အဘိုးအဘြားမ်ား ေဆြမ်ဳိးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုခြဲခြာရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ယခု မုံရြာစီးပြားေရးတကၠသိုလ္တြင္ ပထမႏွစ္တက္ေရာက္ေနေသာ ညီမေလး လုိင္းမွာ ထိုအခ်ိန္က ပထမတန္းေက်ာင္းသူေလးျဖစ္ၿပီး အလတ္ေကာင္မွာ ေက်ာင္းမတက္ရေသး။ အေထြးဆုံးညီမငယ္ ေလးမွာ ႏို႔မျပတ္ေသး။ အေမ့ႏို႔စို႔လ်က္ပင္ ဟားခါးၿမိဳ႕သို႔ သူမေရာက္သြားပါသည္။ ကားစီးလိုက္ ရထားစီးလုိက္ျဖင့္ ဟားခါး သို ့က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု ေရာက္ရိွၾကပါသည္။
ဟားခါးၿမိဳ႕မွာ ခ်င္းျပည္နယ္၏ၿမဳိ႕ေတာ္ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းရာသီဆုိလွ်င္ ေရပင္ခဲတတ္သည္။ ႏွင္းမ်ားက်သျဖင့္ အိမ္ေခါင္မိုး မ်ား မီးတိုင္မ်ား ရႊဲစိုေနတတ္ပါသည္။ ျမဴမ်ားဆုိင္းေနလွ်င္မူ ဘာကိုမွသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေတာ့ပါ။ အလြန္ေအးသျဖင့္ အိမ္ တုိင္းလုိလုိ မီးေသြးမီးဖုိမ်ား ေဆာင္ထားၾကရသည္။ ဟားခါးၿမိဳ႕ရိွ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ ႏွစ္ခန္းတြဲတုိက္ပုနီေလးတလုံးတြင္ က်ေနာ္ တို႔ မိသားစုေနခဲ့ၾကသည္။ ထုိတိုက္ပုေလးရရိွရန္အတြက္ ျပည္နယ္ေထြအုပ္မင္းႀကီးထံသြားကာ လက္ေဆာင္မ်ား ေပးၿပီး ေတာင္းပန္ရေၾကာင္း ထုိတုိက္ပုေလးရရိွရန္ ႀကိဳးစားေနၾကေသာ အျခားဘဝတူ ဝန္ထမ္းမိသားစုမ်ား မ်ားစြာရိွေန ေၾကာင္း ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းျမတ္ေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္သာ တုိက္ခန္းရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေမေျပာတတ္သည္။ ဟားခါး ၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္ ေသာ ဦးနိန္ဟုန္းတို႔မိသားစု၊ ေဒၚမနားတီးတို႔မိသားစုတုိ႔မွ က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို အကူအညီမ်ားစြာ ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ (ထုိအေၾကာင္းကို ေသခ်ာေရးပါအုံးမည္)။
က်ေနာ္တုိ႔ရေသာတုိက္ပုေလးဘယ္ျခမ္းတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္းတခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္တခန္း၊ အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းတခန္း၊ အားလုံးေပါင္း ငါးခန္း ရိွသည္။ အိမ္ေနာက္တြင္ ေျမကြက္အနည္းငယ္ ရိွပါသည္။ ထုိေျမကြက္တြင္ ေဂၚရခါးပင္၊ မုန္႔ညႇင္း၊ ငရုတ္ႏွင့္ အျခားဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကုိ က်ေနာ္တို႔စိုက္ပါသည္။ အခန္းေထာင့္တခ်ဳိ႕တြင္ ဘိလပ္ေျမမ်ားကြာေနၿပီး အခန္းမ်က္ႏွာက်က္နံရံတို႔တြင္လည္း မီးခိုးၾကပ္ခုိးမ်ားစြဲကာ တခန္းလုံးမည္းနက္ေနသည္။ အရင္ေနခဲ့ေသာ လင္မယား မိသားစုတို႔ စည္းမရိွကမ္းမရိွ မီးဖိုမီးလွံေလ့ရိွၾကသျဖင့္ ထုိသုိ႔ၾကပ္ခုိးမ်ားစြဲေနရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဘးညာ ဘက္ျခမ္းအခန္းမွ မီးမီးႏူးက က်ေနာ္တုိ႔အား ေျပာျပပါသည္။
မီးမီးႏူးတို႔မိသားစုမွာ တိုက္ပုေလး၏ေဘးညာဘက္အျခမ္းတြင္ ေနထိုင္ၾကပါသည္။ ႏွစ္ခန္းတြဲတိုက္ပုေလးတလုံးတြင္ က် ေနာ္တုိ႔ အတူေနထုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္အျခမ္းႏွင့္ ညာအျခမ္းကို သီးသန္႔ခြဲထားပါသည္။ ဘယ္အျခမ္းတြင္ အခန္းငါး ခန္းရိွသကဲ့သုိ႔ ညာအျခမ္းတြင္လည္း အခန္းငါးခန္းရိွသည္။ မီးမီးႏူး၏အမ်ဳိးသားမွာ ခရိုင္အဆင့္အရာရိွႀကီးတဦးျဖစ္ၿပီး ခရိုင္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဖလမ္းတြင္တာဝန္က်ကာ တပတ္တခါ အိမ္ျပန္လာတတ္ပါသည္။ မီးမီးႏူးမွာ ဟားခါးၿမိဳ႕ရိွ စာရင္းစစ္ရုံး တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ မီးမီးႏူးတို ့မိသားစုအားလုံး ေျခာက္ေယာက္ရိွသည္။ မီးမီးႏူးမွာ မီးမီး၏အေမဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ အငယ္ဆုံးကေလးမ မီးမီးကိုအစြဲျပဳကာ မီးမီးႏူး (မီးမီးအေမ) ဟုသာ က်ေနာ္တို႔ ေခၚခဲ့ၾကပါသည္။
မီးမီးႏူးတြင္ ဆန္ပီး၊ လ်န္ပီး၊ မာန္ပီး၊ မီးမီး (အငယ္ဆုံးနာမည္ ေသခ်ာမသိေတာ့) သားသမီး ေလးေယာက္ရိွပါသည္။ မာန္ ပီးႏွင့္ညီမေလးလိုင္းတုိ႔မွာ သက္တူရြယ္တူမ်ားျဖစ္ၾကသကဲ့သုိ႔ မီးမီးႏွင့္ အငယ္ဆုံးညီမေလးစိမ္းတုိ႔မွာလည္း သက္တူရြယ္ တူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခ်ိန္မ်ား အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္တုိ႔အတူတကြ ကစားၾကသည္။ ကိုဆန္ပီး မွာ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ႀကီးပါသည္။ ယခု ဆရာဝန္တေယာက္ျဖစ္ေနသည္ဟုၾကားရသည္။သူတို႔မိသားစုႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုၾကား အမွတ္တရမ်ားစြာ ရိွခဲ့ပါသည္။ (ေသခ်ာေရးပါအုံးမည္)။
“အေမ့ရဲ႕ဟင္းခြက္မ်ား’ ကဗ်ာထဲမွ ကဗ်ာဆရာ့အေမလုိေတာ့ က်ေနာ့္အေမ ဝမေနပါ။ က်ေနာ့္အေမမွာ အသားခပ္လတ္ လတ္ႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာထဲမွ ဟင္းခ်က္ ေနာက္က်သည့္ကဗ်ာဆရာ့အေမကုိ က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ကာ ျပဳံးေနမိပါသည္။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ့္ အေမလည္း ဟင္းခ်က္ေနာက္က်တတ္သည္သာ။ အေမသာမဟုတ္ က်ေနာ္လည္း ဟင္းခ်က္ ေနာက္က်တတ္ပါသည္။ ဟားခါးတြင္ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က အိမ္မႈကိစၥအားလုံး က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမတေတြ လုပ္ၾကရ သည္။ ေရခပ္ထင္းေခြၾကမ္းတိုက္ ထမင္းခ်က္၊ ေပါင္းရွင္း၊ တံျမက္စည္းလွဲ၊ ပန္းကန္ေဆး အုိးေဆး စသည္ျဖင့္။
ဟားခါး၏မနက္ခင္းမွာ ေအးလွပါသည္။ အေမ့တြင္ အေၾကာနာေသာ ေရာဂါတမ်ဳိး ရိွသည္။ အလြန္ေအးသည့္အခ်ိန္တြင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားလုပ္ပါက အေၾကာနာတတ္သျဖင့္ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ေလာက္မွသာ အေမ ထေလ့ရိွသည္။ အေဖ သို႔မဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားေစာေစာထကာ ထမင္းခ်က္ထားၾကရပါသည္။ ဟင္းခ်ဳိလည္း ခ်က္ထားရပါသည္။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ားေႏႊး ေရေႏြးအိုးတည္ကာ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ အေမအိပ္ရာမွထ၍ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ကာ ဟင္းခ်က္ေပးသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနလွ်င္ အေမ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ပြစိပြစိေျပာေန တတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ မၾကားသလုိမသိသလိုသာ ေနၾကရသည္။ အေမမီးဖိုခ်ာင္ထဲဝင္သည္ႏွင့္ အေမ့အနားတြင္ က်ေနာ္တုိ႔သိပ္မကပ္ရဲၾကပါ။
ဟားခါးၿမိဳ႕ အထက ၁ တြင္ အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမ်ားကို က်ေနာ္ေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကိုလည္း အထက ၁ မွပင္ က်ေနာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အိမ္ႏွင့္ က်ေနာ္တက္ေသာ အထက ၁ ေက်ာင္းမွာ အေတာ္ ေဝးပါသည္။ က်ေနာ္ေနေသာ ရပ္ကြက္မွာ ေစ်းသစ္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ဟားခါးၿမိဳ႕ ျပည္နယ္မီးသတ္ရုံး မေရာက္မီ (မီးသတ္လမ္း စသုံးလုံးလမ္း ေနာက္ဆုံးအုိးအိမ္) ႏွင့္စည္ပင္ (ယခင္ ဟားခါးပန္းျခံ) ရုံးအေက်ာ္၊ ၎တို႔ၾကားတြင္ ရိွပါသည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆုိင္ကယ္မရိွသျဖင့္ ေျခက်င္ျဖင့္ပင္ ေလွ်ာက္ၾကရပါသည္။ ညီမေလးလုိင္းႏွင့္ ညီေလးရိွန္းတို႔ တက္ေသာ ခ်င္းဦးစီးေက်ာင္းမွာ အိမ္ႏွင့္အနည္းငယ္ေဝးေသာ္ လည္း သိပ္အေဝးႀကီးမဟုတ္ပါ။ ၉ နာရီအတန္း စသည္ ဆုိပါက ၈ နာရီ ၂ဝ မိနစ္ေလာက္တြင္ အိမ္မွ ထြက္ႏိုင္မွ က်ေနာ့္အတြက္ ကြတ္တိျဖစ္ပါသည္။ အေမခ်က္ေပးေသာ ဟင္း ခြက္ကုိ က်ေနာ္မေစာင့္ပါ။ ထမင္းခူး ဟင္းခ်ဳိခပ္ကာ ေႏႊးထားေသာဟင္းက်န္မ်ားျဖင့္ စားပါသည္။ အေမက ခဏေစာင့္ရန္ ေျပာတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ အေမ့ဟင္းခြက္ကုိ က်ေနာ္စားရပါသည္။ မီတတ္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ စားရင္းတန္းလန္း တဝက္တပ်က္အခ်ိန္တြင္ အေမ့ဟင္းခြက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အေမ့ဟင္းခြက္မွ ပူပူေႏြးေႏြးဟင္းကိုခပ္ ထမင္းႏွင့္ေရာ ကာ စားရသည္မွာ အရသာရိွလွပါသည္။ ညီမငယ္ႏွင့္ညီေလးတို႔ကမူ အေမခ်က္ေသာဟင္းကုိ ေစာင့္တတ္ၾကသည္။ အေမ့ ဟင္းခြက္မွာ ကဗ်ာထဲကလုိ အသားတုံးဟင္းခြက္မဟုတ္သည္က မ်ားပါသည္။ သာမာန္ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဟင္းသာ ျဖစ္ေန တတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စားေကာင္းပါသည္။
ကဗ်ာထဲက အသားတုံးဟင္းခြက္မ်ဳိးကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ္တို႔ စားခဲ့ၾကရသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ထမင္းစား ပိုၿမိန္ ေၾကာင္းကုိလည္း က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အားလုံးတြင္ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ အေမ့ဟင္းခြက္အျဖစ္အပ်က္မ်ားရိွမည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ျပန္လည္သတိရျခင္းသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္သည္။
"အေမ့ရဲ႕ဟင္းခြက္မ်ား"ကဗ်ာအတြက္ ဆရာလြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေဝျမင့္ေမာင္
ေရဆင္းစုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္
လင္းဇင္းအမ်ဳိးသားေဆာင္ အခန္း ၃၅
စက္တင္ဘာလ ၂၅၊ ၂ဝ၁၆