ေအပရယ္ညိဳညိဳေခ်ာ ● ဂုဏ္သေရ တန္ဖိုးရဲ႕ေနရာ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၆
{၁}
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာႏွင့္ ေတာက္ပေနသာသူသည္ အေရာင္းဆိုင္တစဆိုင္၏ စင္ျမင့္တေနရာတြင္ တင့္တယ္စြာေနရာယူ လ်က္ရွိေနသည္။
ေဆးေရာင္စုံေလးမ်ားျဖင့္ ႐ုပ္ပုံေလးမ်ားကို လွပစြာ ျခယ္မႈန္းထားေသာ သူ႔အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ လူတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္တ စားၾကည့္ၾကေပမယ့္ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔အားရွိသည္ဟုပင္ ထင္ပုံမေပၚပါ။ သူ႔ကိုေက်ာ္၍ အျခားေနရာမ်ားဆီသာအာ႐ုံေရာက္ေနၾကပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သစ္လြင္ေတာက္ပမႈျဖင့္ ရပ္တည္ေနရေသာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္အျဖစ္ လက္ရွိဘဝကို သူ႔ဘာသာ ေက် နပ္လို႔ေနသည္။
ဆိုင္အတြင္းသို႔ဝင္လာေသာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ဦးေလးႀကီးတဦးက သူ႔အား စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေန၍ သူအေန ခက္စြာျငိမ္သက္လွ်က္။
ထိုဦးေလးႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ေနရာမွဆိုင္ထဲရွိ အေရာင္းစာေရးမေလးဖက္လွည့္၍ "ဒီ {------} မဂၢဇင္းစာအုပ္က ဘယ္ ေလာက္လဲသမီး???" ဟုေမးေနသည္။ ဦးေလးႀကီးထံမွၾကားသိရေသာ သူ႔နာမည္သည္ ကဗ်ာဆန္၍လွပေနေသးေတာ့ သည္။
"နွစ္ေထာင္ပါ ဦး"ဆိုသည့္အေရာင္းစာေရးမေလးအေျပာေၾကာင့္ ႏွစ္ေထာင္၏တန္ဖိုးသည္မည္မွ်ရွိမွန္း သူမသိေသာ္လည္း သူသည္ ႏွစ္ေထာင္တန္စာအုပ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါသည္။
"ေအးေအး ဦးေလးကို တအုပ္ေပးပါကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့" ဟုဆိုကာ အေရာင္းစာေရးမေလးက သူ႔အား ကြၽတ္ကြၽတ္အိ္ပ္ႏွင့္ထည့္ၿပီး ဦးေလးႀကီးလက္တြင္းသို႔ေပးလိုက္ ခ်ိန္မွစ၍ သူသည္လည္းဦးေလးႀကီးသြားရာေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါသြားရေတာ့သည္။
{၂}
သူ၏သစ္လြင္လွပမႈတို႔ျဖင့္ လူတို႔ကို အဘယ္မွ်ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မည္လဲဆိုသည္ကို အေတြးျဖင့္ ခန္႔မွန္းကာ ထိုဦးေလးႀကီးသြားရာေနာက္သို႔တိတ္ဆိတ္စြာပင္ လိုက္ပါလာရသည္။
သူ႔ကိုသယ္ေဆာင္လာေသာဦးေလးျကီးကသူ႔အား စားပြဲပစ္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ "ဘုတ္"ခနဲ အသံနွင့္အတူ သူလန္႔သြား သည္။
ဒီစားပြဲခုံေပၚေရာက္ၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ မည္သူကမွ် သူ႔ကိုစိတ္ဝင္တစား မရွိၾကပါ။ နံေဘးမွျဖတ္သြားေသာ လူတေယာက္ကို ျမင္တိုင္း သူ႔ကိုမည္သူကမ်ား ဂရုစိုက္ေလမလဲဟူေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္သာ ၿငိမ္သက္ေနရေတာ့သည္။
လက္တစုံ၏အထိေတြ႕ေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ သူလန္႔သြားသည္။ သူ႔အားလာ၍ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္သူမွာ အေစာ ပိုင္းက တည္းကသူေတြ႔ေနရေသာ ဤအိမ္မွ မိန္းမႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္။
"ေဖႀကီး စာအုပ္ဝယ္လာတာလား!!"
"ေအး!!! အမွာစာမွာ ဆရာႀကီးတေယာက္ၫႊန္းထားတာေတြ႔လို႔ ဖတ္ရေအာင္ ဝယ္လာတာေမႀကီးေရ"
"ဟုတ္လား!! ဖတ္ၾကည့္ဦးမွပဲ"
ေျပာရင္းက ေမႀကီးဆိုသူက စိတ္ဝင္တစား သူ႔အားစ၍ လွန္ေလွာေလေတာ့သည္။ သူသည္လည္း ေမႀကီးဆိုသူလွန္ေလွာရာအလိုက္သင့္လႈပ္ရွားရင္း အသက္ဝင္လာရသည္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ပင္္ မသိ္လိုက္ပါ။
"ေမေမေရ ထမင္းစားရေအာင္ " ဟူေသာေခၚသံေၾကာင့္ ေမႀကီးဆိုသူသည္ ဖတ္လက္စေနရာျဖစ္ေသာ သူ႔ခႏၶာအစိတ္ပိုင္းတြင္းမွေထာင့္စြန္းတစ္ခုကို လက္ႏွင့္ေခါက္ခ်ဳိး၍ ထားခဲ့ေတာ့သည္။
{၃}
ဤအိမ္တြင္ သူ႔အားတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္လွန္ေလွာၾကည့့္သူရွိသလို တမ်က္ႏွာခ်င္းကို စိမ္ေျပနေျပႏွင့္ လက္ထိပ္ေလးကို တံ ေတြးစြတ္၍ လွန္ၾကည့့္သူလည္း ရွိသည္။ ပူျပင္းေသာရာသီဥတုေၾကာင့္ ယပ္ေတာင္သဖြယ္ အသုံးျပဳ၍ယပ္ခတ္တတ္သူလည္း ရွိျပန္ပါသည္။ ဒီလိုနွင့္ ဤအိမ္တြင္ သူသည္လည္း ေနသားက်ေနခဲ့ေလၿပီ။
ဤအိမ္သို႔သူေရာက္လာသည္မွာ ရက္ေပါင္းမည္မွ်ရွိၿပီကို မခန္႔မွန္းတတ္ေပမယ့္ သူေရာက္ခါစကလိုေတာ့ သူ႔အေရာင္တို႔ သည္ မသစ္လြင္ေတာ့ပါ။ လူတို႔ႏွင့္ထိေတြ႔မႈမ်ားရ၍ ပဲလားမသိ။ ဝါက်င့္က်င့္အေရာင္ ျဖစ္လို႔ေနေလၿပီ။ အတြင္းပိုင္းတြင္ လည္း ထိပ္အစြန္ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္လုံးတြင္ ေခါက္ရာမ်ားက ေရတြက္၍မရေအာင္ မ်ားျပားေနခဲ့ၿပီ။
အလည္မွပိုင္း၍ေခါက္တတ္ေသာသူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္လည္း အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေဒါင္လိုက္ေခါက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေန ေလၿပီ။
"ဒီကဗ်ာေလး ငါႀကိဳက္လိုက္တာဟယ္"ဟုဆိုကာ သူ႔အစိတ္ပိုင္းခ်ဳိ႕ကိုမညႇာမတာ ျဖဲယူၾက ျပန္ပါေသးသည္။ စာေၾကာင္းမ်ား ကိုမင္နီျဖင့္မ်ဥ္းတားကာ မွတ္တတ္သူတေယာက္ေၾကာင့္လည္း ေနရာအခ်ိဳ႕တြင္ မင္နီစင္းမ်ားျဖင့္ မည္သို႔မွ် ၾကည့္၍မတင့္ တယ္ေတာ့ေသာပုံစံႏွင့္ လူေတြၾကား သူျဖတ္သန္းေနရေလၿပီ။
"ငါက ဒီပုံယူမယ္ နင္က ဒီပုံယူ"ဟုဆိုကာ ကတ္ေၾကးျဖင့္ျဖတ္ညႇပ္တတ္ေသာကေလးနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လည္း သူ၏ မူလပုံသ႑န္မွာမေပၚေတာ့ပါ။
ေရွ႕မ်က္နွာဖုံးႏွင့္တြဲလ်က္ ၿမဲေနေသးေသာအတြင္းထုထည္သည္ ဤအိမ္သို႔စေရာက္စဥ္ကာလကနွင့္ေတာ့ လုံးဝကြဲျပားေန ေလၿပီ။
မင္းသားပုံပါေသာေၾကာ္ျငာမ်က္ႏွာစာကိုလည္း ႀကိဳက္လိုက္တာဟုဆိုကာ ၿဖဲယူထားတတ္ေသာေကာင္မေလးတေယာက္လည္း ဤအိမ္တြင္ရွိပါေသးသည္။
စာအုပ္ဆိုင္မွသူ႔အားဝယ္ယူခဲ့ေသာ ႏွစ္ေထာင္ဆိုသည့္ေငြေၾကးတန္ဖိုးသည္ မည္မွ်ရွိသည္မသိေပမယ့့္ ယခုလက္ရွိ သူ႔ ဘဝသည္ ႏွစ္ေထာင္တန္ေတာ့မည္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
သူ႔အားဝယ္ယူလာေသာဦးေလးႀကီးသည္္ပင္ သူ႔ကိုရံဖန္ရံခါမွသာ ကိုင္သည္။ ဤအိမ္တြင္ သူ႔အား ထိေတြ႔မႈအနည္းဆုံးလူကိုျပပါဆိုလွ်င္ ဦးေလးႀကီးသာျဖစ္ေတာ့သည္။ တစ္ခါကိုင္မိၿပီဆိုလ်ွင္လည္း လက္ကမခ်ေတာ့ပါ။
တေန႔တြင္မွာေတာ့ သူဦးေလးႀကီးႏွင့္အတူရွိေနခိုက္ ရုတ္တရက္ဦးေလးႀကီးက မာဆတ္ဆတ္အသံနွင့္.....
"ငါဒီထဲက ဖတ္လက္စေလးက မၿပီးေသးဘူးကြ ဘယ္သူၿဖဲလိုက္တာလဲဟမ္!!"
"သမီးမေန႔ကအေၾကာ္စားရင္းစားပြဲေပၚ အခ်ဥ္ရည္ေတြေမွာက္ကုန္လို႔ၿဖဲၿပီးသုတ္လိုက္မိတာပါ ဖိုးဖိုး"
"ေအးးးးး!!!ေကာင္းေရာကြာ"
ဒီလိုႏွင့္သာၿပီးသြားေသာကိစၥတစ္ခုတြင္ သူသည္စားပြဲခုံသုတ္စရာ ပစၥည္းတစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပဲလို႔ အသိတစ္ခုရ လိုက္ျပန္ပါသည္။
သူသည္ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္ေတာ့ မွန္ေပမယ့္ သူ၏တန္ဖိုးသည္ ဘယ္အရာနည္း။ အသစ္ကာလက လွပေဝဆာခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာတေယာက္၏ အမွာစာလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မာတိကာဆိုသည့္စာေၾကာင္း ေအာက္မွ ေခါင္းစဥ္မ်ားလား။
အတြင္းပိုင္းမွ ဟာသ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳတို/ရွည္လား မခြဲျခားတတ္ပါ။ က်န္ေနေသးသည့္ေၾကာ္ျငာ၊ ေဗဒင္၊ သုတေရး ရာ၊ က်န္းမာေရး ဒါေတြလားလည္း သူမေျပာတတ္။ ဆိုင္ေပၚတြင္ရွိ္ေနခဲ့စဥ္က ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းေသာမာန္မ်ားသည္ ယခုသူ႔ တြင္ မရွိေတာ့ပါ။
ယခုလက္ရွိသူသည္ တံေတြးညီႇန႔ံေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေခါက္ရိုးေပါင္းမ်ားစြာ၊ မွင္နီေၾကာင္းမ်ားစြာႏွင့္ ႏွစ္လိုဖြယ္မရွိေသာ စာအုပ္ တအုပ္ ျဖစ္၍ေနေလၿပီ။
သူ႔ဆီမွလူေတြရရွိသြားေသာေကာင္းက်ဳိး တခုခုကိုေတာ့ သိခြင့္ရွလွ်င္ သိခ်င္ပါေသးသည္။ ခုခ်ိန္မွာ ညိႇဳးမွိန္ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ လူေတြအတြက္ကို အက်ဳိးျပဳမႈတစခုခုေလးရွိခဲ့လွ်င္ေတာ့ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ သူေက်နပ္ခ်င္ပါေသးသည္။
သူ႔ပိုင္ဆိုင္ထားေသာဟာသေလးျဖင့္ လူတို႔ကို ျပဳံးရယ္ေစခ်င္ပါေသးသည္။
သူပိုင္ဆိုင္ထားေသာကဗ်ာေလးမ်ားျဖင့္ လူတို႔၏ နွလုံးသားကို ႏူးညံ့ေစခ်င္ပါေသးသည္။
သူပိုင္ဆိုင္ထားေသာသုတ၊ ရသေဆာင္းပါးေလးမ်ားျဖင့္ လူတို႔၏အသိကို ပြင့္လင္းေစခ်င္ပါေသးသည္။
သူပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ဝတၳဳတို၊ ရွည္ေလးမ်ားျဖင့္ လူတို႔၏ႏွလုံးသားကို လႈပ္ႏိႈးခ်င္ပါေသးသည္။
ေနာက္ဆုံးတတ္ႏိုင္သမွ်အင္အားေလးျဖင့္ လူတို႔၏ေသြးေၾကာထဲ နစ္ဝင္စီးေမ်ာခ်င္ပါေသးသည္။
{၄}
စာအုပ္တအုပ္၏ဂုဏ္သည္ လူတို႔ဝန္းက်င္တြင္ ျဖတ္သန္းရင္းညစ္ႏြမ္းညိႇဳးမွိန္သြားရျခင္းကို ေခၚသည္လား သို႔တည္းမဟုတ္ စာအုပ္ဆိုင္ထဲတြင္သာ ဝယ္သူမဲ့စြာ လွပတင့္တယ္ျခင္းေပလား သူကိုယ္တိုင္မေဝခြဲႏိုင္ေသးခင္ အခ်ိန္တြင္းမွာပင္ သူသည္ လူတို႔ကိုတတ္ႏိုင္သမွ်ေပးဆပ္ရင္း စာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ရျခင္းအေပၚ ေက်နပ္မႈရသည္မရသည္ကို မေဝခြဲႏိုင္ ခင္အတြင္းမွာပင္ ဒီေလာကႀကီးအတြင္းမွ တစစႏွင့္ ပ်က္စီးယိုယြင္းကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေပဦးမည္ကိုေတာ့့ အေသအခ်ာ သိ ေနခဲ့ေလၿပီ။ ။
ေအပရယ္ညိဳညိဳေခ်ာ