ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - က်ေနာ့္ေျခေထာက္ ညစ္ပတ္ေနသည္
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၄၊ ၂၀၁၅
မိတ္ေဆြတေယာက္က သူ႔အယူအဆကို ေျပာဖူးသည္။ ငါေတာ့ လက္သီးေတြ တံေတာင္ေတြထက္ ေျခေထာက္ကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ေျခေထာက္ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အျပင္ကိုဆန္႔ထုတ္တဲ့အခါမွာ အရွည္ဆုံးကြ။ လက္နက္မဲ့ တိုက္ခိုက္ရမယ္ဆို ေျခေထာက္နဲ႔သာ လွမ္းကန္ေပေတာ့။ လက္သီးနဲ႔ ထိုးတာက တဖက္လူအနား ကပ္ေနရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုက္ကြမ္ဒို ကစားနည္းကို ထိုမိတ္ေဆြ ေလ့လာလိုက္စားမည္ဟု မွန္းၾကည့္မိသည္။
ေျခထိုးအကသည္ တခ်ိန္တခါက နာမည္ၾကီးခဲ့သည္။ အခုထိလည္း နာမည္ၾကီးဆဲျဖစ္သည္။ ေတာင္ၾကီး ေျခဖ၀ါးေအာက္ဆိုတာ ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ ေတာင္ၾကီးေတြလည္း မရွိေတာ့။ လက္ဖ၀ါးေအာက္တြင္ လက္မွတ္ထိုးရင္း ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ေျခေထာက္ကို ေဆးရတယ္၊ ဒါဆို မဆင္းရဲဘူးဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ အိပ္ခါနီး ေျခေဆးၾကသည္။
တရက္တြင္ ပစၥည္းတခုသြား၀ယ္ရာ ေရာင္းေသာဆိုင္ရွင္က ၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားေသာပစၥည္းကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ထိုးျပသည္။ စူပါမားကတ္မ်ားတြင္ ေစ်း၀ယ္သည့္အခါ ဆိုင္မွေပးထားေသာ ေစ်း၀ယ္ျခင္းေတာင္းျဖင့္ ၀ယ္ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ား ထည့္ၿပီးေသာအခါ ျခင္းကို ေငြရွင္းေကာင္တာဆီသုိ႔ လက္ျဖင့္ဆြဲသြားသည္။ လူမ်ား၍ တန္းစီရသည့္အခါ ေစ်း၀ယ္ျခင္းကို ၾကမ္းျပင္သို႔ခ်သည္။ ေရွ႕တိုးေသာအခါ ျခင္းကို ေျချဖင့္ တြန္းကာ တိုးသြားသည္။ ခ်က္ျပဳတ္မည့္အစားအစာ၊ စားေသာက္မည့္ အစားအေသာက္ထည့္ထားေသာျခင္းကို ေျခေထာက္ျဖင့္ တြန္းထိုးကာ ေရႊ႕သည့္ဓေလ့ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ၾကမ္းျပင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမနင္းရ၊ ေျခနင္းအရမ္းၾကမ္းတာပဲဟု အကဲ့ရဲ႕ခံရမွာကို အလြန္စိုးရြံ႕ခဲ့ၾကသည္။ ကမာၻေက်ာ္ေဘာလုံးသမားေတြ၏ ေျခေထာက္ေတြသည္ ေဘာလုံးကန္ဖို႔သက္သက္ အတြက္သာ ေပါက္ေပးရတာလားဟု တခါက ေတြးခဲ့ဖူးသည္။
တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ေျခဖ၀ါးေတြ၊ ေျခဖမိုးေတြက ႏုေနသည္။ ေျခအိတ္အျမဲတမ္း၀တ္၊ ရွဴးဖိနပ္ကို တပတ္ ငါးရက္ေလာက္ စီးေနရသည့္အတြက္ ႏုေနတာမဆန္း။ ေျခအိတ္၀တ္ထားသည့္အတြက္ ေပစရာ ေရစရာမရွိ။ ေျခညွပ္ဖိနပ္စီးေတာ့မွ ေျခေထာက္ေတြကို ခဏခဏ ေဆးရေတာ့သည္။ ကတၱီပါဖိနပ္စီးလွ်င္ သဲၾကိဳးၾကားမွ ေျခဖမိုးက ထင္းထင္းၾကီးျဖစ္ေနသည္။ ေျခသည္းေတြ မရွည္ေအာင္လည္း ညွပ္ရေသးသည္။ ေျခအိတ္စြပ္ ရွဴးဖိနပ္စီးထားရသည့္ အေျခအေနမွ ေျခအိတ္မပါပဲ သဲၾကိဳးဖိနပ္စီးရသည့္ ဘ၀အေရာက္တြင္ ရွဴးဖိနပ္စီးခဲ့ရတုန္းက ေျခအိတ္္ေတြေလွ်ာ္ရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့တသသူမ်ား ရွိေပလိမ့္မည္။
တခါတုန္းက ျဖစ္သည္။ ဇာတိျမိဳ႕ကေလးမွာ တေနရာသြားမယ္ၾကံေတာ့ ဖိနပ္က ရွာမရ။ ေတြ႔မယ့္ေတြ႔ေတာ့ တဖက္မေကာင္းသည့္ အရံေတြပဲ ေတြ႔သည္။ မထူးပါဘူး ေျခဗလာေလွ်ာက္တာေပါ႔ဆိုကာ ျမိဳ႕လုံးပတ္ကာ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္သြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က အေတာ့္ကို ညစ္ပတ္ေနခဲ့ဖူးသည္။
လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ ကေလးကို ေျမဓာတ္ရေအာင္ဆိုကာ ဖိနပ္မစီးေပးဘဲ ေျခဗလာနင္းေစသည္။
ေျခဦးတည့္ရာသြားသည္၊ ေျခသလုံးအိမ္တိုင္သမားမ်ား၊ ေျခကုန္သုတ္သည္၊ ေျခကုပ္ယူသည္၊ ေျခက်သြားသည္၊ ေျခက်င္ေလွ်ာက္သည္၊ ေျခၾကြခ ေတာင္းသည္၊ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည္၊ ေျခစုံပစ္၀င္သည္၊ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္သည္၊ ေျခတိုေအာင္သြားရသည္၊ ေျခထိုးေကာင္းသည္၊ေျခနင္းဖက္ထဲ မအိပ္ရ၊ ေျခရာတိုင္းသလား စသည္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ “ေျခေထာက္တဖက္ ေထာက္လို႔ရပ္ တေခ်ာင္းငင္လို႔မွတ္၊ ႏွစ္ဖက္ရပ္ေတာ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ ေျပးပြဲျပိဳင္ပြဲ၀င္၊ ေျပးရင္းပင္ ေနာက္ျပန္လဲ၊ ေနာက္ပစ္ ကေလးပဲ “ စသည္တုိ႔သည္လည္းေကာင္း ေျခကို ေဖာ္ျပေသာ စကားလုံးမ်ား၊ စာစုမ်ားျဖစ္ေပသည္။ အဘိဓာန္ေကာက္လွန္ကာ တကူးတက ရွာေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကဗ်ာမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြတ္ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေတာ္ေပစြ။
စာထဲက ေျခေတြတင္မက အျပင္ကေျခေထာက္ေတြကိုပါ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား၏ ေျခေထာက္မ်ားမွာ လွလွပပ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း။ က်ေနာ္တေယာက္သာ ညစ္ပတ္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္။ ေရေဆးရန္ ေရရွာသည္။ မေတြ႔။ ထပ္ကာ ၾကိဳးစား၍ရွာသည္။ တေနရာတြင္ ေရဗူးၾကီးေတြထဲမွာ ေရေတြကို ထည့္ထားတာကို ေတြ႔မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးရေတာ့မည္ဟု ၾကံလိုက္သည္။ ထိုေရမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ခပ္ယူလာရေသာ ေရျဖစ္သည္။ ေရၾကီးေဒသမွ လူမ်ား သုံးစြဲရန္သင့္ မသင့္ ဓာတ္ခြဲခန္းတြင္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးဖို႔ ထိုေဒသေတြမွ တကူးတက သယ္ယူလာေသာေရျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေရဗူးေတြမွာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသက ေရမ်ား ဆိုၿပီး စာမ်ားကပ္ထားသည္။
ေသာက္ေရအတြက္ ေတြးပူမိသည္။ ေရသန္႔ကားၾကီးမ်ား ထိုအရပ္ေဒသမ်ားသို႔ အစီအရီသြားေနေၾကာင္းသာမက ေရသန္႔စက္ပါေသာ ကားၾကီးမ်ား ေစာေစာကပင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းေၾကျငာသြားသည့္အခါမွ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဟင္ ကားလမ္းေတြေကာ ေရမၾကီးဘူးလား၊ သူတို႔ ဘယ္လိုေမာင္းၾကပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားမိသည္တြင္ တခါတုန္းက ေရဒီယိုတြင္ နားေထာင္ခဲ့ဖူးေသာ ဟဒယရႊင္ေဆး အစီအစဥ္ထဲမွ အဘ ေရွ႕ဖုံးထဲမွာ ႏြားပါတယ္ ဆိုတာကို သတိရမိသည္။ အခုလည္း ကားလမ္းပိတ္လွ်င္ လင္းႏို႔လူသားလုပ္သလို ကားေတြက ေလယာဥ္ပ်ံ အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္သြားကာ ေလထဲက သြားၾကေပလိမ့္မည္။
ေျခေထာက္ မေဆးမီ တေယာက္က သတိေပးသည္။ စစ္ေဆးၿပီးမွ သုံးဖို႔အၾကံေပးသည္။ က်ေနာ္က မမွဳ။ ေျခေထာက္မ်ားတြင္ ေပေရေနသည့္ရႊံ႕ဗြက္မ်ားကို ဖယ္ရွားဖို႔သာ ေခါင္းထဲမွာရွိသည္။ ဒီေရေတြသုံးလိုက္လို႔ စစ္ေဆးဖို႔ေရေတြ ေလ်ာ့သြားမွာကိုပဲ စိုးရိမ္မိသည္။ ေနာက္တေယာက္က ဒီကိစၥကို မပူပါနဲ႔ဟု အားေပးစကားဆိုရွာသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးရဟတ္ယာဥ္ေတြက ေန႔တိုင္းပ်ံသန္းေနကာ အကူအညီေပးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္ကယ္၀တ္စုံမ်ားမွာ ပိုလွ်ံကာေနေသးေၾကာင္း၊ လက္ရွိတာ၀န္ယူေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း သူတို႔ေျခေထာက္မ်ား ေပခ်င္ေပပါေစ၊ ညစ္ပတ္ခ်င္ညစ္ပတ္ေနပါေစ၊ ေရေဘးဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ တသားတည္းရွိေနၾကေၾကာင္း ေျပာသည္။
က်ေနာ္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ သူတို႔စီးတဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္တို႔၊ သားေရဖိနပ္တို႔ ဘယ္နားသြားထားသလဲဆိုတာ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဖိနပ္ေတြေကာ ဖိနပ္ေတြေလဟု ေမးလိုက္သည္။ အဲဒီဖိနပ္ေတြေပါ႔၊ အိမ္က ထြက္သြားကတည္းက မစီးသြားၾကတာဟု ဟုိလူၾကီးမ်ား၏ မိန္းမျဖစ္သူေတြမွ မၾကားၾကားေအာင္ ေျပာသည္။ ေတြ႔ဖူးပါတယ္ ဒီမိန္းမၾကီးေတြဟု ေတြးရင္း တေလာက လုပ္သြားေသာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲပိတ္ပြဲမွာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ ထိုင္ေနေသာသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္မိသြားသည္။ သူတို႔က အခုအခါတြင္ ေရထဲမွာ ေဒသခံမ်ားႏွင့္အတူ သဲအိတ္မ်ားကို သယ္ကာ လုပ္အားေပးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္လည္း ဖိနပ္မစီးထားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဖိနပ္ဆိုင္ေတြ အရွံဳးေပၚေနေၾကာင္း တဆက္တည္းေျပာသည္။ လူၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယခုတေလာ ဖိနပ္မစီးၾကတာကို အေျဖရသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ေျခေထာက္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ေျခေထာက္မ်ားထက္ ပိုမိုကာ ညစ္ပတ္ေနၾကေပသည္။
ယခုမွ သတိထားမိသည္။ ေလွမ်ားေပၚက လူမ်ားသည္ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္သြားၾကတာျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြကလည္း ေျခဗလာမ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေျခေထာက္မ်ားသည္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ေရမေဆးဘဲ ထားသည့္အတြက္ အလြန္ဆိုးရြားစြာ ညစ္ပတ္ေနၾကသည္။ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိလာသည္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္က သတင္းယူဖို႔ေရာက္ေနသူသာျဖစ္သည္။ ရာဘာဖိနပ္ကလည္း စီးထားေသးသည္။ ေျခေထာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို အမွန္တကယ္ကူညီသူ ဟုတ္မဟုတ္ ခ်ိန္ထိုးသြားၾကျခင္းပင္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ကို ေရမေဆးျဖစ္ေတာ့။ ကင္မရာအစုတ္ကို ပုဆိုးေဟာင္းတထည္ျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ထုပ္လိုက္ၿပီး ပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔ အသာအယာ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ရာဘာဖိနပ္ကို ခါးမွာမထိုးခင္ ပုဆိုးကို တိုတိုျပင္၀တ္လိုက္သည္။ သတင္းယူဖို႔ထက္ လုပ္စရာေတြက မ်ားလွေပမည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ အကူအညီေတြကလည္း အားရစရာပင္ျဖစ္သည္။ ေရၾကီးသတင္းေတြကို မိနစ္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္းမွာ သတင္းမီဒီယာေတြမွ မျပတ္ တင္ေပးေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ယာဥ္ပ်ံေတြက စုံလွသည္။ ေရေပၚမွာလည္း အသက္ကယ္ေလွမ်ား၊ ရိုးရိုးေလွမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
က်ေနာ္ တေရးအိပ္မိလိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္။ ႏိုးလာသည့္အခါ ပတ္၀န္းက်င္က မေမွာင္ေသး။ သို႔ေသာ္ အသံေတြက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အေ၀းမွ ေလွာ္တက္ခတ္သံကို သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။ တေအာင့္မွာပင္ အနားက ျဖတ္သြားေပေတာ့မည္။ ေဟ့ ေနၾကဦး က်ေနာ္လည္းလိုက္မယ္ဟု က်ယ္က်ယ္ေအာ္လိုက္ရင္း ေခါင္မိုးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ မိုးဆက္မရြာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မိုးကာ၀တ္စုံက မေန႔ကပင္ ျပဲသြားၿပီ ျဖစ္သည္။အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ လႊတ္ပစ္လိုက္ရသည္။ ဟိုေကာင္ေလး သိသြားလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပေတာ့မည္။ မတတ္ႏိုင္။ မိုးကာက သူစြန္႔ၾကဲသြားတာျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ မိုးကာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မက ရွိသည္ဟုဆိုသည္။
ေလွထဲေရာက္သြားသည္။ ဘယ္သြားမလည္း ရာဘာဆရာၾကီး၊ က်ေနာ္တို႔က လိုအပ္တာေတြ လိုက္ေ၀ေနတာ ဟု ေလွေလွာ္ေနသူတေယာက္က ေနာက္လွည့္ၾကည့္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ သူက ရာဘာဖိနပ္ ခါးၾကားထိုးထားေသာ က်ေနာ့္ကို ေလွေပၚမတက္ခင္ သတိထားမိသူျဖစ္ႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာဘာဆရာၾကီးဟု အမည္လွမ္းေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္ကယ္၀တ္စုံ မ၀တ္ထားေသာ က်ေနာ့္ကို ဆရာၾကီး ေရေကာင္းေကာင္းကူးတတ္တယ္ေနာ္။ ဆြင္မင္းေအာ္ေလာ္ဂ်ီေလ။ သိတယ္မလားဟု လွမ္းေနာက္သည္။ ေရကူးကန္ေတြကို ျမိဳ႕နယ္တိုင္း ေက်းရြာတိုင္းတြင္ ေဖာက္လုပ္ေပးထားေသာ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ အၾကံေပးမ်ားကို ေက်းဇူးလွမ္းတင္မိသည္။ က်ေနာ္ ေရကူးတတ္တာက သူတို႔ အေျမာ္အျမင္ၾကီးမွဳ၏ ရလာဒ္ျဖစ္သည္။
သူေျပာမွ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားတကားကို အမွတ္ရမိသည္။ “ေရကမာၻ“ အမည္ရတဲ့ ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ ဇာတ္လိုက္မင္းသားက ေရေအာက္ ၾကာၾကာငုပ္ႏိုင္သည္။ ေခါင္းအသာ ညိတ္ျပရင္း က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက ခုနက ေမးသူ၏ ေျခေထာက္မ်ားဆီ အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားသည္။ သူကေတာ့ သိဟန္မတူ။ က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားသည္။ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားမွာ ညစ္ပတ္မေနသည္သာမက သန္႔ရွင္းေနေပသည္။ ရႊံ႕တစက္ကေလးမွ် မတင္။ တခုပဲရွိသည္။ ေလွထဲမွာ သူဖိနပ္စီးထားတာေတြ႔လိုက္ရလို႔ျဖစ္သည္။
သူက ေလွေလွာ္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ခင္ဗ်ားေျခေထာက္ေတြ ညစ္ပတ္ေနတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြ ညစ္ပတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ေရမေဆးျဖစ္တာ ၾကာၿပီဗ်။ သူ႔ဆီက အျပဳံးကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသာ္လည္း သူ ေက်နပ္သြားသည္ဆိုတာကို က်ေနာ္ အေသအခ်ာေျပာရဲပါသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မိုးက ရြာမည့္ဟန္ျပင္ေနသည္။ မိုးရယ္ မရြာပါႏွင့္ဦးဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။ ခ်မ္းကလည္း ခ်မ္း၊ ထမင္းကလည္း ဆာလွၿပီ ျဖစ္သည္။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္မ်ား ေအးေနေပၿပီ။ ။