 |
| Than Htay Maung |
ကမ္လူေဝး - အလင္းမဲ့ဘဝမ်ား
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၆
ေမွာင္မိုက္ေသာညသည္ တခါတရံ အေတြးစတို႕ကို ရွည္လ်ားေစသည္။ ကာလၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကိစၥတို႔သည္ တိုက္ဆိုင္ေသာအခါ အေတြးထဲသို႔ အလိုအေလ်ာက္ တိုးဝင္ေရာက္ရွိလာတတ္သည္။ မထူးဆန္းလွပါ။
အိမ္ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးမလင္း၍ ေမွာင္ေနေသာ လမ္းမီးတိုင္ကို ေတြ႔သည္။ ေမွာင္ေပမွာေပါ့ မီးပ်က္ေနတာကိုး။ မီးျပန္လာခ်ိန္မွာ ေတာ့ လင္းမွာေပါ့။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ အေတြးစတို႔က ဆက္လာျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမီးတိုင္မီးလင္းဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းေတြ။
အိမ္ေရွ႕မွ လမ္းမီးတိုင္က မီးလုံးမေကာင္း၍ မီးမလင္းသည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲဟုဆိုလွ်င္ တလလား သုံးလလား တႏွစ္လားဆိုသည္ကိုပင္ မသိေလာက္ေအာင္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မီးလုံး မေကာင္း၍ မီးမလင္းေၾကာင္း လွ်ပ္စစ္ရုံးသို႔ သြားေျပာျဖစ္သည္။ လွ်ပ္စစ္ရုံးကလည္း မီးလုံးလဲေပးမည္။ သို႔ေသာ္ ဘတ္ဂ်က္က်ေသာအခါမွ လဲေပးႏုိင္မည္ဟုရွင္းျပေလသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ဘတ္ဂ်က္မရွိပဲ ဘယ္လိုလုပ္လို႔ရမလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကို တပ္ဆုတ္ျပန္ခဲ့ရသည္။
မီးလုံးက ဦးေလးတို႔အိမ္ေရွ႕က ဓာတ္တိုင္ တခုတည္းမီးမလင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဦးေလး ညဖက္ လမ္းေတြကို လိုက္ပတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမီးလုံးေတြ မလာတာ ေတြ႔မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္အတိုင္း မီးလုံးေတြလဲဖို႔တင္ျပၿပီး ဘတ္ဂ်က္ ေတာင္းထားပါတယ္။ ဘတ္ဂ်က္ရတာနဲ႕မီလုံးေတြလဲေပးမွာပါလို႔ အီးပီစီရုံးက ဝန္ထမ္း၏ ရွင္းျပသံက နားထဲတြင္ တဖန္တလဲလဲၾကားလို႔ေနမိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ က်လာမည့္ဘတ္ဂ်က္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ရင္း အခ်ိန္ေတြအေတာ္ၾကာခဲ့ျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕ကလမ္းမီးတိုင္ကေတာ့ ေမွာင္ဆဲ ေမွာင္ၿမဲ။
ဒီလိုႏွင့္ တေန႔ေတာ့ ေခတ္စားေနေသာ စကားလုံးမ်ားျဖစ္သည့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ဆိုသည့္စကားလုံးမ်ားအတိုင္း ႀကံရဖန္ရ ျပန္သည္။ လွ်ပ္စစ္ရုံးသိ႔ုသြားၿပီး မီးလုံးကို ဘတ္ဂ်က္က်မွ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဝယ္ေပးမည့္အေၾကာင္း လဲေပးတပ္ေပးဖို႔ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဟုတ္ၿပီလိပ္စာေပးခဲ့ပါ။ သက္ဆိုင္ရာလိုင္းမင္းကိုလႊတ္လိုက္ပါမယ္။ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္လို႔ဆိုသည္။
လိုင္းမင္းလာမည့္အခ်ိန္ကို အိမ္ကေမွ်ာ္ရင္းေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ လိုင္းမင္းကေတာ့ ေပၚမလာပါ။ ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ေတြၾကာ မေနသာေတာ့မွ လ်ွပ္စစ္ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ေသာ မိတ္ေဆြဝန္ထမ္းတေယာက္ကိုေျပာျပအကူအညီေတာင္းျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြက အရန္ေကာဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၿပံဳးသည္။ လိုင္းမင္းေတြ လႊတ္လိုက္ပါ့မယ္။ သူတို႔ေတြ လဲေပးပါလိမ့္မယ္။ အားလုံးၿပီးရင္ေတာ့ မီးတိုင္တတိုင္ကိုဒီ၍ဒီမွ်မုန္႔ဖိုးေလးေတာ့ ေပးလိုက္ပါလို႔မွာသည္။ ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေခာတ္ႀကီးမွာ မေပးလို႔မွမရတာ စားဝတ္ေနေရးက အားလုံးအတြက္ ခက္ခဲေနတာပဲလို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။
ေနာက္ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔ဟာႏွင့္သူဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ လမ္းမီးတိုင္က မီးလင္းသြားေလသည္။ မီးက လင္းသမွ မီးခလုတ္မပိတ္လွ်င္ ေန႔ပါလင္းေနၿပီး မီးခလုတ္မဖြင့္မိလွ်င္ မလင္းျပန္။ လမ္းမီးတိုင္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔လွ်ပ္စစ္မီးလိုင္း မရွိေတာ့ဟုဆိုသည္။ လမ္းမီးတိုင္မွ မီးခလုတ္ကိုမနက္ပိတ္၍ ညေမွာင္လွ်င္ျပန္ဖြင့္ ေပးရသည္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုႀကီးလဲဟု ေမးခြန္းမထုတ္ရဲပါ။ လမ္းမီးတိုင္မီးလင္းသြားသည္ကိုပင္ ေၾကနပ္ေက်းဇူးတင္ေနရသည့္ဘဝမဟုတ္လား။
မီးလင္းသြားေသာ အိမ္ေရွ႕ကလမ္းမီးတိုင္အေၾကာင္ေတြးရင္း ငယ္ဘဝကိုအေတြးက ေရာက္မိ ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔မိသားစုက ဆင္းရဲသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တတန္းတည္း တခန္းတည္း ေဘးျခင္းကပ္ထိုင္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္ေသာေက်ာင္းသား။ သူက စာသိပ္မရ။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးစားသူ။ ေက်ာင္းကအိမ္စာလုပ္ခိုင္းလွ်င္ တခါတရံ ၿပီးေအာင္လုပ္မလာ။ ေက်ာင္းေရာက္မွ အသည္းအသန္ၿပီးေအာင္လုပ္တတ္သည္။ မေနႏုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္စာၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့ဖို႔တိုက္တြန္းျဖစ္သည္။
ထိုအခါ သူသည္ အားငယ္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း ေရနံဆီကုန္သြားေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္လည္း မရွိတာနဲ႔ စာဆက္လုပ္လို႔မရဘူးဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ နားမလည္ခဲ့ပါ။ နားလည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေမးေသာအခါမွ အေၾကာင္းစုံ ကိုသိလာရပါသည္။
သူတို႔မိသားစုက လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသည္။ ေနေတာ့ၿမိဳ႕ စြန္ရပ္ကြက္။ သူတို႔အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီတာမရွိ။ အီးပီစီမွလွ်ပ္စစ္မီးမသြယ္ႏိုင္။ ညဖက္ေမွာင္လ်ွင္ ေရနံဆီမီးအိမ္ထြန္း။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာအိပ္။ ဒါကသူတို႔ဘဝ။ ေရနံဆီကလည္း တေန႔စာ တေန႔စာ သူ႔ အတိုင္းအဆႏွင့္။ အဆင္ေျပ၍ မိဘက ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္ေပးထားလွ်င္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးႏွင့္ စာဆက္လုပ္။ ဖေယာင္းတိုင္မရွိလွ်င္ေတာ့ ထိုေန႔အဖိ႔ုၿပီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ဒါဆိုမင္းစာေကာင္းေကာင္းဖတ္လို႔ မရဘူးေပါ့ဟု စိုးရိမ္စြာ ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္သည္။ ဒီေလာက္လည္း မဆိုးပါဘူးကြာ။ မိုးတြင္း မိုးရြာရင္သာ ဒုကၡေတြ႔တာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က စာသာေရးရခက္တာ စာေရးရခက္လို႔အိမ္စာမၿပီးတာ စာေတာ့က်က္လို႕ရပါတယ္ဟုဆိုသည္။ မီးမရွိပဲ စာဘယ္လိုဖတ္မလဲလို႔ တအံ့တၾသေမးေတာ့။ ရပါတယ္ကြ။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမီးတိုင္ရွိတာပဲ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ သြားၿပီးဖတ္ရတာေပါ့။ ဒီလိုပဲအဆင္ေျပပါတယ္လို႔ဘဝကုိေၾကနပ္စြာ နားလည္ပုံမ်ဳိးႏွင့္ ဆိုသည္။
သူ႔အေျခအေနကိုသိၿပီး ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဖိုးေလးေတြစု၍ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ေလးေတြ ဝယ္ေပးျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္က သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ စာေမးပြဲေအာင္၍ ေနာက္တတန္းတက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီး သူႏွင့္ တႀကိမ္ျပန္ေတြ႔ျဖစ္ပါသည္။ သူဆယ္တန္းႏွင့္ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရၿပီး ပုံတူခဲေရးပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးေနေၾကာင္းသိခဲ့ရပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လမ္းကိုသူေလ်ာက္ေနေလၿပီ။ ေၾကနပ္ရေပမွာေပါ့။
အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေရာ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဘဝ က သူငယ္ခ်င္းလို ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မဝယ္ႏုိင္ LED မီးမဝယ္ႏုိင္ ၍ စာမဖတ္ရစာမလုပ္ရေသာ ကေလးငယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနဦးမလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိ ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလိုမီးလင္းေနေသာ လမ္းမီးတိုင္ေတြေအာက္မွာ စာဖတ္ေနၾကမလား။ ဒီေခတ္ကေလးငယ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလို ကံေကာင္းႏိုင္ပါ့မလား။ မီးအၿမဲ မွန္မွန္လင္းေသာ လမ္းမီးတိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကလိုဒီေန႔ရွာလို႔လြယ္ပါ့ဦးမလား။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မီးမွန္မွန္လင္းေသာ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္စာဖတ္ခြင့္ရခဲ့ျခင္းက ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးငယ္ေတြထက္ နည္းနည္းမ်ား ပိုကံေကာင္းခဲ့ေလသလားဟုေတြးမိရင္း ေမွာင္ေနေသာည၏ လမ္းမမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အေတြးဆန္႕မိပါသည္။ ။
ကမ္လူေဝး