 |
| OCC Bus |
(မိုးမခ၊ သစ္ခက္သံလြင္) ႏို၀င္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၆
၁၉၉၁ ဇူလိုင္လမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေတာင္ပိုင္းကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္က Newport Beach ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ပညာသင္ၾကားဖို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ Los Angeles ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ဖက္ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ ဒီ လိေမၼာ္သီးၿမိဳ႕နယ္ (Orange County) က ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီး ၁၉၆၀ ေလာက္ထိ လိေမၼာ္သီးျခံမ်ားနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တာပါ။ ၆၀ ေနာက္ပိုင္း L.A မွာလူေတြ မ်ားလာလို႔ ေရၾကည္ရာျမက္ႏု ရာ ေတာင္ဖက္ကိုေရႊ႕ေျပာင္းရင္း လူေနစည္ကားတဲ့ ေနရာမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုမွ်တၿပီး အနီးနားမွာ ကမာၻေက်ာ္ ဒစၥနီေပ်ာ္စရာျခံႀကီး Disneyland ရွိပါတယ္။ ၁၉၅၅ က ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ မူလ Theme-park ပါ။ Pacific သမုဒၵရာရဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းေျခေလးေဘးမွာရွိၿပီး လူေနမႈအေနနဲ႔ လူျဖဴအမ်ားစုနဲ႔ အာရွတိုက္ဖြားမ်ား မကၠဆီကန္မ်ား ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တက္ရမဲ့ေက်ာင္းက လိေမၼာ္သီး ကမ္းေျခ ေဒသေကာလိပ္ (Orange Coast Community College) လို႔ ေခၚပါတယ္။
ေဒသေကာလိပ္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္။ ေဝးလံတဲ့ တကၠသိုလ္ ႀကီးေတြကိုမသြားခ်င္ေသးရင္ ပထမႏွစ္ႏွစ္ကို ကိုယ့္အိမ္နားမွာပဲ တက္လို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ GTI လို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာ ၃ ႏွစ္ ဒီပလိုမာသင္တန္းမ်ား လည္း ပို႔ခ်ပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ Associate Degree လို႔ ေခၚပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ပညာလာသင္လိုသူမ်ား စရိတ္သက္ သာၿပီး အဆင္ေျပတဲ့ ဒီလိုေဒသ ေကာလိပ္ေတြက စသင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေနအေဆာင္ မ်ားေတာ့ မရွိပါ။ အခု အဆိုေက်ာ္ ကိုတူးတူးရဲ႕သမီးေလး အဲဒီ့မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။
ဒီ့မတိုင္ခင္ စင္ကာပူမွာ မိဘမ်ားနဲ႔ေနထိုင္ရင္း NCC Dip ႏွစ္ႏွစ္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း စင္ကာပူက ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးဆိုေတာ့ သြားေရးလာေရးအရမ္းအဆင္ေျပပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား၊ ရထား၊ အဌားကား အရမ္းေပါၿပီး ဘယ္သြားသြား အခ်ိန္သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း အခုေတာ့ ေနရာသစ္ဆိုေတာ့ ေန႔ တိုင္းေလ့လာ ဆည္းပူးရပါတယ္။ ေရာက္ကါစ အမဝမ္းကြဲ အိမ္မွာေနေတာ့ သူတို႔အျပင္သြားတိုင္း လိုက္သြားတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ် လိုက္မွတ္ေပါ့။ အိမ္ကေန အျပင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။ လမ္းမေပၚထြက္ေတာ့လည္း ဘတ္စ္ကားတစီးမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုန္း လမ္းမႀကီးေတြနဲ႔ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ေနရာေလးေတြလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းက ၅ မိုင္ ေလာက္ ပဲေဝးေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒါနဲ႔ လမ္းမႀကီးကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ လုပ္ရပါတယ္။ အိမ္က ဦးေလးက လမ္းၫႊန္ေပးတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးသူနည္းလို႔ ရထားလိုပဲ အခိ်န္နဲ႔ လာပါတယ္။ မနက္ ၆ နာရီနဲ႔ ၉ နာရီ အထိ နာရီဝက္တစီးေလာက္လာၿပီး ေန႔လည္ဖက္ ၁-၂ နာရီမွ တစီးလာတယ္။
ကားႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ၊ မတ္တတ္ရပ္စီးသူေတာင္ သိပ္မရွိပါဘူး။ Wheelchair လဲ တင္ေပးသလို စက္ဘီး ႏွစ္စီးတင္တာလက္ခံပါတယ္။ ကားရဲ႕ ေရွ႕အျပင္ဖက္မွာခ်ိတ္ဖို႔ ေနရာလုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္အတန္းေစာၿပီးတဲ့ေန႔မွာၾက အဆင္မေျပလို႔ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာဖတ္ရင္း ေစာင့္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ၃ လေလာက္ၾကာေတာ့ ညီဝမ္းကြဲေလးရယ္၊ ဘန္ဘန္း ဆိုတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ရယ္ သီးသန္႔အိမ္ခန္းငွားေနၾကေရာ။
 |
| My College OCC |
ခက္တာက ေစ်းထြက္ဝယ္ဖို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဟိုနားဒီနားသြားဖို႔ကအစ ျပႆ နာျဖစ္ လာပါ တယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္သြားတဲ့ၿမိဳ႕ေပၚ မူတည္တာပါ။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္၊ ခ်ီကာဂိုတို႔မွာ ဘတ္စ္၊ ရထား ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကားဝယ္ဖို႔ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ မိဘေတြကိုလည္း အပူမကပ္လိုပါ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေဟာလိဝုဒ္ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ရင္ သေဘာက်တာတခုက ကား အေဟာင္းေတြ ကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဝယ္လို႔ရတာရယ္၊ ဘားမွာ အရက္သြားေသာက္ရင္ ေရႊေရာင္ ဆံပင္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေကာင္ မေလးကို စကားစျမည္ေလးပာ၊ အရက္ေလးေသာက္ၿပီး ကိုယ့္ေနာက္ လိုက္လာတာ ရယ္။ ေအာ္ ေဟာလိ ဝုဒ္ ဆရာတို႔ရယ္။ ေမ့ေနတာက အဲဒါက မင္းသမီး၊ ကိုယ္က မင္းသားမဟုတ္ဖူးဆိုတာပဲ။ သူတို႔လုပ္လို႔ လူမည္းေတြ႔ရင္ ေၾကာက္၊ ညဆို အျပင္မထြက္ရဲ။
ၾကံဳတုန္း ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာပါ့မယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕အေနာက္ဖက္အက်ဆံုး ပစၥိဖိတ္ကမ္းေျခ အေနာက္ဖက္ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာ ရွိပါတယ္။ အက်ယ္အဝန္း စတုရန္းမိုင္ ၁၆၃,၆၉၆ ရွိၿပီး ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ၇၇၀ မိုင္ရွိတာမို႔ ပမာဏ အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၆၅% ခန္႔ရွိပါတယ္။ လူဦးေရအမ်ားဆံုး ၃၉ သန္းျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ဆန္ဖရန္စၥကို နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းမွာ ေလာ့စ္အင္ဂ်လိစ္ပါ။
အခ်မ္းသာဆံုးျပည္နယ္မို႔ Nickname ေရႊျပည္နယ္ (Golden State) လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ နံမည္ေက်ာ္ ကုမၸဏီမ်ားျဖစ္တဲ့ Facebook, Google, Apple တို႔ ေျမာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ Silicon Valley မွာ ရံုးစိုက္ၾကတယ္။ လူမ်ဳိးစံုေနတဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး လြတ္လပ္မွ်တမႈကိုႀကိဳက္တဲ့ liberals မ်ားေနၾကပါတယ္။ အခုၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေကာလိပ္ (Electoral College) မဲ အမ်ားဆံုး ၅၅ မဲထားရွိၿပီး ကလင္တန္ကို ၂-၁ အသာနဲ႔မဲေပးခဲ့တာမို႔ အမ်ားစုက ထရန္႔ပ္ ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားမဟုတ္ပါ။
 |
| My First Car |
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကားရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရေတာ့ တာေပါ့။ မိဘကိုလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ ေဟာ လိဝုဒ္ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကအတိုင္း ရာေက်ာ္တန္ပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ညီဝမ္းကြဲက ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္နဲ႔ အီစီကလီ လုပ္ေနေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္ေလး တေယာက္ျပန္သြားလို႔ သူ႔ကားႀကီးေရာင္းဖို႔ ထားခဲ့တယ္ တဲ့။ အဲဒီ့ကားႀကီးနဲ႔ ဂ်ပန္မျပန္ခင္ အေမရိကားတခြင္ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့ဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ သြားေတာ့ တိုက္ခန္းေအာက္ဆံုးေျမညီထပ္မွာရပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြႀကီးကို သိပ္ရွာစရာမလို ပဲ ေတြ႔ လိုက္ရပါတယ္။
အေမရိကန္ေတြ ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္က ခ်က္ပလက္ ကားအမည္းႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ဂ်ပန္ကလာတဲ့ တိုယိုတာ၊ ဒတ္ဆန္း ကားလွေလးေတြဝင္မလာခင္ အေဖတို႔ေခတ္က ေအာ္စတင္၊ ပလိုင္းေမာက္၊ ဖို႔ဒ္၊ ခ်က္ ပလက္ စသည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ကားေတြ ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။ ထူထူထဲထဲ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ ကားႀကီးေတြ။
တကယ္က ခ်က္ပလက္၊ နံမည္အမွန္က ရွယ္ဗေလး Chevrolet (သို႔) ရွယ္ဗီ (Chevy) လို႔ အတိုေခၚၾက ပါတယ္။ ကားႀကီးက ၁၃ ႏွစ္သားဆိုေပမယ့္ အေတာ္ေဟာင္းေနပါၿပီ။ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္က ကားထိပ္ပိုင္းကို ႐ုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း မီးေတာက္ မီလွ်ံႀကီးေတြ ဆြဲထားပါ တယ္။ ေရွ႕က Shell အကာကလည္း မရွိေတာ့ သြားႀကဲႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဒၚလာ ၄၀၀ တဲ့။ ကားႀကီးကစုတ္ေပမယ့္ စက္နွိုးၿပီးေမာင္းလို႔ရရင္ သူ႔ေစ်းနဲ႔ သူ တန္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ေပ်ာ္တယ္။ ဘယ္သူ႔မွအားမကိုးရေတာ့ပဲ ကိုယ္သြားလိုရာသြားႏိုင္တဲ့အျပင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ ကိုယ့္ပထမဆံုးကား ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဝယ္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။ အခုေခတ္ ၅ သိန္းနဲ႔ ဘာကားရ မွာလဲ။ အဲဒီတုန္းက ေဒၚလာက တစ္ရာေစ်းေလာက္။ ၄ ေသာင္းပဲ။
ဒီ ခ်က္ပလက္ႀကီးက လူနဲ႔ ပံုေဖာ္ရရင္ေတာ့ သားေရဂ်ာကင္နဲ႔ ေဟာ့ေရွာ့ အသက္ႀကီးႀကီး ေရွ႕သြားေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ ေရာ့ကါႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။ လမ္းေဘးထိုးရပ္သြားမွာစိုးလို႔ ေျဖးေျဖးသက္သာေမာင္းလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားဆိုင္ကိုသြားျပ Good Year ကားတာရာ ေလးလံုးနဲ႔ ဘက္ထရီအသစ္ လဲလိုက္တာ ေနာက္ ထပ္ ေဒၚလာ ၄၀၀ ထပ္ထြက္သြားပါတယ္။ ၈ လံုးအင္ဂ်င္ V8 ႀကီး၊ လီဗာနင္းလိုက္ရင္ တ႐ူး႐ူးနဲ႔ အရမ္းဆြဲ တယ္။
ဆီကလည္းအုပ္သလားမေမးနဲ႔။ တစ္ဂါလံကို ၈ မိုင္ေလာက္ပဲရတယ္။ တိုက္ခန္းသစ္ေျပာင္းေတာ့ေတာင္ ပိုင္ရွင္ဂ်ဴးက သူ႔တိုက္ခန္း က်က္သေရမရွိလို႔ က်ေနာ့္ ေကာင္ႀကီးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာ။ ရဲေတြတားတာလည္း မၾကာခဏခံရတယ္။ လူရမ္းကား ဂိုဏ္းမင္ဘာ Gang Member ကားနဲ႔တူေနလို႔။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ စာရြက္ေတြစစ္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ တ႐ူး႐ူးနဲ႔ မီးလွ်ံၿငီးၿငီး ခ်က္ပလက္ကားႀကီး ထိုးရပ္လာရင္ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုပါဘူး။ အပ်ဳိကညာေလးေတြေငးရတဲ့ ေဟာဒီက ေရႊျမန္မာေလးပါခင္ဗ်ာ။