မာန္ (ေတာင္လုံးျပန္) ● ဆရာမင္းသစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္း – အပုိင္း (၁၅ - ၁၆)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ဆရာမင္းသစ္ကို က်ေနာ္အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေတာင္းထားသည္မွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္အတြက္ကံေကာင္းလွသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕လူသိမမ်ားလွေသာ ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္ကို ဆရာဖတ္ဖူးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ စ ကားေျပာျပခ်ိန္ ဆရာက ထိုဝတၱဳကိုမွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာၿပီး သူက်ေနာ့္ကေလာင္ကိုသိထားေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဝတၳဳအေပၚသ ေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ၾကည္ႏူးမဆံုး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေရစက္ဆံုခ်င္ေတာ့ ပင္းယမဂၢဇင္းမွာျပန္ဆံုရသည္။ သူက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ က်ေနာ္ကလူငယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စာေပတာဝန္ခံ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ဆရာႏွင့္ႀကိဳ႕ၾကားႀကိဳ႕ၾကားေတြ႕ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကိုအင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္ပိုင္း စာေပနယ္မွ ဝါရင့္သမာရင့္မ်ားႏွင့္ ထပ္၍အင္တာမဗ်ဴး ျဖစ္။ ႏိုင္ငံေရးေသာင္သာေသာကာလမို႔ ႏိုင္ငံေရးအင္တာဗ်ဴးမ်ားခ်ည္း ငါးႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ယခုမွ ဆရာမင္းသစ္ ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုကာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္က အလုပ္ေႂကြးကိုဆပ္ရျခင္းပင္။ ၁၅၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ အားပါးတရေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သမွ် တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။
● ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းမွ ပိုးဖလံေခါင္းစဥ္နဲ႔ က်ေနာ္ဝတၱဳရွည္ႀကီး တပုဒ္ေရးခ်င္တယ္
မင္းသစ္ ။ ။ ခင္ဗ်ားအဲဒါတဆက္တည္းေျပာလိုက္မယ္၊ ေက်ာင္းတြင္းဖြံ႔ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းေတြမရွိတဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ကေလး ေတြမွာ အႏုပညာနဲ႔လည္းေဝးတယ္၊ အားကစားနဲ႔လည္းေဝးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔တုန္းက ပန္းခ်ီဆိုရင္ပံုဆြဲဆရာခန္႔ထားတာ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုလံဘိုစီမံကိန္းက ေနခ်ေပးတာ၊ ခုေခတ္ဆင္းရဲတဲ့ပန္းခ်ီဆရာေတြဝယ္မကိုင္ႏိုင္တဲ့ ဝပ္မွင္ေပပါတို႔၊ ဝင္ ဆာစုတ္တံတို႔၊ က်ေနာ္တို႔ဟိုမွာထင္တိုင္းက်ဲတာ၊ ေနာက္၊ ဂ်ာမဏီကေပးတဲ့ ဗီးနပ္စ္တို႔၊ စတက္လာတို႔၊ ခဲတံဆိုဒ္မ်ိဳးစံု၊ HB5 တို႔၊ ေရာင္စံုခဲတံမ်ဳိးစံု၊ စက္မႈလက္မႈဆရာကလည္း သင္ေပးတယ္ဗ်ာ၊ ထရံယက္တာတို႔၊ အုတ္စီတာတို႔၊ က်ေနာ္တို႔က ေပ်ာ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြဆိုတာလည္းဗ်ာ၊ ကေလးေတြဆိုေတာ့ အကုန္ျဖဳန္းတီးပစ္တာေပါ့၊ စကၠဴေတြေရာ၊ ဘာမွမေျပာဘူး။
ေနာက္တခါ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေပါ့၊ ရွိတယ္၊ ဒါ PT ခ်ိန္၊ အားကစားလား၊ မင္းက ဘာကစားခ်င္တာတုန္း၊ ဘတ္ စကက္ေဘာ၊ သြားအဲဒီမွာသြားကစား၊ မင္းကဘာတုန္း၊ ေဘာလံုး။ သြားေဘာလံုး။ ဟိုေကာင္က ၾကက္ေတာင္တဲ့။ သြား ၾကက္ေတာင္ရိုက္။ အဲဒီကေနထြက္တာပဲေလ။ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေတြ၊ အာရွထိပ္သီးေတြျဖစ္ကုန္တာပဲဟုတ္ဖူးလား။ အဲဒီ ေတာ့ အခုကေလးေတြမွာဘာျဖစ္ကုန္လဲဆိုေတာ့ အႏုပညာအရလည္း နာတယ္၊ က်န္းမာေရးအရလည္း နာတယ္။ တိုင္း ျပည္ကေတာ့ သြားေရာ။ အဲလိုဗ်ာ။
မာန္ ။ ။ ဟုတ္ပါၿပီဆရာ၊အခုစာေပဘက္ကိုဆက္ၾကရေအာင္ဆရာ၊ ဆရာအခုေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ စာေပနဲ႔ပတ္ သက္တာေတြေရာ၊ ျဖတ္သန္းမႈေပါ့ဆရာ၊ ဆရာဘာေတြေရးဖို႔ စိတ္ကူးရွိသလဲဆိုတာေျပာျပပါဦး။
မင္းသစ္ ။ ။ က်ေနာ္ဝတၱဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ေရးမယ္၊ ဝတၱဳေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ၿပီးၿပီ။ ေရးသာမေရးရေသးတာ။ ေခါင္းစဥ္က ၿပီးၿပီ။ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းမွပိုးဖလံမ်ားေခါင္းစဥ္နဲ႔ က်ေနာ္ဝတၱဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ေရးခ်င္တယ္။
လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကာလ က်ေနာ္မေမြးခင္ကာလကေနစၿပီးေတာ့ ဒီလက္ရွိကာလထိ ျဖတ္သန္းမႈေတြေရးခ်င္တယ္။ ပါလာမွာေပါ့။ ဗကပတို႔၊ မမ်ဳိးသန္႔လို႔ေခၚတဲ့ ေဒၚႏို႔တစ္လံုးစိန္တို႔ပါလာမွာေပါ့။ တိုက္ပြဲက်သြားတဲ့ က်ေနာ့္ဦးေလးေတြ၊ အကုန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာ္၊ အခုပဲခူးရိုးမမွာသတ္ခံရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသားေတြ၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္မွာက်သြားတဲ့သူေတြ၊ ေနာက္ ေဖာက္ျပန္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူေတြ။ မေဖာက္ျပန္ဘဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူေတြ။ ေရးခ်င္တာေတြေပါ့၊ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းမွပိုးဖလံမ်ားဆိုၿပီး။ က်ေနာ္တို႔ဘဝဟာ အခုထိ ပိုးဖလံဘဝကမလြတ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒါေရးခ်င္တာ။
ေျခာက္ႏွစ္သားေလး၊ စစ္ကိုင္းငါးထပ္ႀကီးဘုရားပြဲမွာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ၾကည့္ေနတာ။ အုံးဆိုၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚကိုလက္ျပတ္ႀကီးလာတင္တယ္။ လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပြဲခင္းထဲထုတာ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴက ထုတာ။ အဲဒီကေလးက က်ေနာ္ေလ။ က်ေနာ္ေသြးကိုပ်က္ သြားတာ။ အဲဒါေတြလည္း အကုန္ပါမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ (၆၂) ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း။ (၆၃) မဟာဌာနသံုးခုပိတ္တဲ့ အ ေရးအခင္း။ (၆၄) စနစ္သစ္ပညာေရးေပၚလာတာ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္။ အလုပ္ သမားအေရးအခင္း။ (၆) ခရိုင္ဆႏၵျပပြဲ။ ကိုကိုးကြၽန္းကိုသြားရတဲ့အုပ္စု။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ က်ေနာ္ေရးခ်င္တာ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွည္မယ္။
မာန္ ။ ။ ေကာင္းတယ္ဆရာ။ ဆရာေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါ။
မင္းသစ္ ။ ။ေရးခ်င္တာ အဲဒါမ်ိဳးေတြဗ်ာ။
မာန္ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ႕ေဟာေျပာပြဲမွာ သူက၊ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္စနစ္တက်ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့ သက္တမ္းေတြေပါ့၊ ပထမဆံုး ႏွစ္အစိတ္ (၂၅ႏွစ္) ကာလမွာ လူေတြကို ဒီတိုင္းျပည္မွာပညာတတ္ေတြကိုေနလို႔မရေအာင္လုပ္ပစ္တယ္၊ ေနရာမေပးဘူး။ ပညာရွင္ေတြကို ေခ်ာင္ထိုးပစ္တယ္။ ဟိုပို႔ဒီပို႔ပို႔ပစ္တယ္။ မ ဟုတ္တာလုပ္တဲ့သူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာထား။ ထားေတာ့ ပညာေရးပ်က္စီးလာတယ္။ လူေတြစာေပအႏုပညာနဲ႔ပညာကိုတန္ဖိုးမထားတတ္ေအာင္လုပ္တာ။ ဒါက ပထမ။ ေနာက္ပိုင္းမွာပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးေအာင္ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေလာင္း က စားေတြ၊ ေနာက္တခါ အရက္ဆိုင္ေတြ၊ ဘီယာဆိုင္ေတြေပါေပါမ်ားမ်ားျဖစ္ေအာင္၊ ေလာင္းကစားေတြဖြင့္၊ လူေတြစာရိတၱပ်က္ စီးေအာင္ ႏွစ္လံုးသံုးလံုး ေဘာလံုး။ အဲဒါေတြေပၚထြန္းေအာင္လုပ္တယ္။ လူေတြပ်က္စီးတယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ကႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အစိုးရကို ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္ဘဲ လူေတြေခါင္းငံု႔ခံရတဲ့ဘဝကိုေရာက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ တာကို က်ေနာ္တို႔က ဒီဘက္ကာလမွာျပန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရေတာ့မယ္၊ျပဳျပင္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအေပၚ ဆရာဘယ္လိုအၾကံေပး ခ်င္သလဲဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ နံပါတ္ တစ္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရမွာက ပညာေရးပဲ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာက ပညာမတတ္ၾကလို႔ အဲဒါေတြျဖစ္ကုန္တာေလ။ ဒါ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့စကားအတိုင္း၊ ဟုတ္ဘူးလား အႏွစ္အစိတ္ေလာက္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ပညာတတ္ၿပီးသားလူေတြကိုလည္း ဒီမွာမေနႏိုင္ေအာင္လုပ္တာေလ၊ ဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ နံပါတ္တစ္က ပညာေရးရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံပါ။ နံပါတ္ႏွစ္အခ်က္ အခုလက္ရွိ အစိုးရဖြဲ႔စည္းပံုကို ေျပာမယ္။ တပ္ကကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနယူထားတယ္။ နယ္လံု (နယ္စပ္ေရးရာနဲ႔လံုျခံဳေရးဝန္ႀကီးဌာ န) တပ္ကယူထားတယ္။ ျပည္ထဲေရးယူထားတယ္။ ယူပါ၊ က်န္တာေတြ ျပည္ထဲေရးက ႏွစ္ခုေတာ့ ျပန္ေပးပါ။ အဲဒါ အ ေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရး။
အဲဒါေတြမွအရပ္သားအစိုးရလက္ထဲမေရာက္ရင္ ဒီတိုင္းျပည္ ဘယ္လိုမွအဖတ္ဆယ္လို႔မရဘူးေနာ္၊ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ရဲက လည္း သူတို႔တပ္ကိုျပန္မလုပ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ စိတ္မခ်လို႔ဆိုၿပီး တပ္က ဆက္ကိုင္ထားခ်င္ထားပါ။
အမွန္က က်ေနာ္တို႔သံုးခုေတာင္းရမွာ။ တစ္က ေထြအုပ္။ ႏွစ္က တရားစီရင္ေရး၊ တရားစီရင္ေရးမရွိလို႔ေပါ့။ ရွိရင္ တပ္ေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရဆိုတာေတြခ်ည္း ဘယ္ေတြ႔ရမလဲ၊ဟုတ္ဖူးလား။
ရဲလည္း ျပန္လိုခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မေပးခ်င္ေနပါ။ လက္နက္ကိုင္မို႔လို႔ အရပ္သားအစိုးရလက္ထဲမအပ္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း မအပ္ပါနဲ႔။ ဟိုႏွစ္ခုေတာ့ ျပန္ေပးပါ။ အဲဒါဆို က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ နည္းနည္းထူေထာင္လာမယ္
မာန္ ။ ။ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ဆရာတင္ျပခ်က္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊ အခုဆရာလည္း နားပါဦး။ ေနာက္ပိုင္း ဆရာ့ဘက္ကထပ္ေျပာခ်င္တာေတြရွိရင္လည္း က်ေနာ့္ဆီဖုန္းဆက္ပါ၊ က်ေနာ္လာခဲ့ပ့မယ္။ က်ေနာ္ဘက္ကေမးခ်င္တာေတြရွိရင္လည္း ထပ္လာခဲ့ပါ့မယ္ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။
● စီးပြားပ်က္ေတာ့ လမ္းထိပ္ဘက္က်တဲ့ ဧကဝက္ကို ေလာ္စစ္ဟန္တို႔ဆီ ေရာင္းလိုက္ရတယ္)
မာန္။ ။ က်ေနာ္တို႔ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္ဆရာ၊ ဆရာကအစားအေသာက္ ေကာင္းေတြဆိုရင္ ရွာရွာေဖြေဖြ တကူးတက သြားစားတတ္တယ္၊ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္းတကူးတကလိုက္ေကၽြးတဲ့အက်င့္ရွိတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ခဏခဏ လိုက္စားဖူးတယ္၊ အဲဒီလို အက်င့္ေတြကို ဆရာဘယ္လို စၿပီးေတာ့ သေႏၶတည္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါဦးဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ေတာ့ဗ်ာ၊ အေမ့ဆီကရတယ္လို႔ထင္တာပဲ၊ အေမကလည္း အစားအေသာက္ေကာင္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတေယာက္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွမစားဘူး။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔မွစားတတ္တယ္။ အဲဒီအေလ့အက်င့္က်ေနာ့္ဆီေရာက္သြားတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားရယ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေပါ့၊ ေနာ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တရားေၾကာင့္မို႔လို႔ ေကြၽးခ်င္တယ္ ေမြးခ်င္တယ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေၾကာင့္ ငါစားသလို သူစားေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ ကေလးရွိတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းလည္း အလြန္မက္ေမာတယ္။ ဟိုဟာဗ်ာ အစား အစာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ထိနမိတၱ အားႀကီးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ အစားအေသာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္က ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး သြားစားတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ မုန္႔ဖိုးကမကုန္ဘူး ကားခကကုန္တာ။ အဲလိုေတြထိေပါ့၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ဳိဆိုရင္ ဟိုးသု ဝဏၰထိ သြားစားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းဘက္မွာလည္း ရွိသားပဲ၊ မစားဘူး။ သုဝဏၰကမွ original လို႔ထင္တာ။ ဟုတ္မ ဟုတ္ ေတာ့မသိဘူး၊ ဟားဟား။ အဲဒီလိုဗ်၊
မႏၱေလးမုန္႔တီတို႔၊ ၿမီးရွည္တို႔သြားစားဖို႔ဆိုရင္လည္း အရင္တုန္းက ရုရွသံရံုးေရွ႕သြားစားတယ္၊ အဲဒီဆိုင္ကေနာက္ေတာ့ ေျပာင္းသြားေရာ၊ အလံုဂတ္တဲေရွ႕ကိုေျပာင္းသြားေတာ့ အဲဒီထိ လိုက္စားရေရာ။ ေနာက္တခါ ဧဒင္လမ္းမွာ ေဂၚေမဆိုၿပီး ဖြင့္ျပန္ေရာ။ လိုက္စားျပန္ေရာ။ အဲဒီေကာင္ကတခါေျပာင္းသြားျပန္ေရာ။ သံလမ္း (၂) ထဲမွာ ပရုန္းဆိုတဲ့စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ တြဲဖြင့္ျပန္ေရာ။ အဲဒီထိတခါ လိုက္စားရျပန္ေရာ။ အဲဒီလိုေတြေပါ့ဗ်ာ။
မာန္ ။ ။ အဲဒါဆိုဆရာေရ၊ တလက္စထဲေျပာျပပါဦး၊ ဆရာ့ကို The မင္းသစ္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ေလး၊ ဆရာ့ရဲ႕အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္ ဝတၱဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲက ဆရာျမတ္သင္းရဲ႕အမွာစာမွာလည္း ပါတယ္၊ ေလယာဥ္စီးၿပီး မႏၱေလးထိ မုန္႔တီသြားစားတယ္ဆို တာေလး။
မင္းသစ္ ။ ။ မုန္႔တီမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ၿမီးရွည္။
မာန္ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ေလယာဥ္စီးၿပီးျမီးရွည္သြားစားတာေလး၊ တခါတေလက်ရင္လည္း ကားခမရွိလို႔ လွည္းတန္းကေန လမ္းေလ်ာက္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီကိစၥေလးေပါ့။ အဲဒီကာလေတြမွာ ဆရာလႈပ္ရွားက်င္လည္ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ…
မင္းသစ္ ။ ။ အဲဒါဟိုဟာေပါ့ဗ်ာ၊ စီးပြားျဖစ္တုန္းက ပိုက္ဆံကိုင္ၿပီးေတာ့ ရမ္းတာေပါ့၊ ရူးတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ မႏၱေလးကို ေန႔ခ်င္းျပန္ ၿမီးရွည္သြားစားတာ။ ညေနျပန္ေရာက္တယ္၊ မနက္ကိုျမစ္ႀကီးနားဖလိုက္နဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ စားတယ္ေသာက္ တယ္ ဘာညာေပါ့၊ေနာ္။ တခါတေလ (၂၁) မိုင္အထိ ကိုဝင္းဦးကိုအားက်ၿပီးေတာ့ ဦးဘရီရဲ႕ဆိုရွယ္ကဖီး တက္လိုက္ေသး တယ္။ ဂ်စ္ကားငွားၿပီးသြားတာ။
မာန္ ။ ။ အဲဒီဆိုရွယ္ ကဖီးတက္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက…
မင္းသစ္ ။ ။ ေဩာ္ ကိုဝင္းဦး အားက်တာပါ၊ ဆိုရွယ္ကဖီးဆိုတာက ဆိုရွယ္ဦးဘရီဖြင့္တာ။ ကိုဝင္းဦးရဲ႕မိတ္ေဆြေပါ့။ သူနဲ႔ကိုဝင္းဦးနဲ႔မိသားစုလိုက္ရင္းႏွီးသလို က်ေနာ္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္။
အဲဒီေတာ့ မနၲေလးမွာၿမီးရွည္လည္းစားၿပီးေရာ တမနက္လံုးအားေနေတာ ့ဂ်စ္ကားတစီးငွားၿပီး (၂၁) မိုင္တက္တာေပါ့၊ ေမၿမိဳ႕အထိေတာ့အခ်ိန္မရဘူး၊ ဟိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကေကၽြးတဲ့ ၾကာဇံဟင္းခါးေပါ့။ အဲဒါေသာက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ဆင္း။ ျပန္ဆင္းၿပီး ညေနပိုင္းကေလးဖလိုက္နဲ႔ျပန္လာတာေပါ့။ ရန္ကုန္ကို ညေနငါးနာရီေလာက္ျပန္ေရာက္တယ္။ ကားမက်ပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆူးေလဘုရားလမ္းမွာစာသင္ေနတဲ့ ၆/ ခြဲ၊၇ နာရီအခ်ိန္ က်ေနာ္စာသင္လို႔ရတယ္
မာန္ ။ ။ ေဩာ္၊အရင္တုန္းကဆိုရင္ ဒီလိုခရီးဆိုတာလနဲ႔ခ်ီ အခ်ိန္ယူၿပီးသြားၾကတဲ့ေခတ္ေနာ္၊ 1980 တဝိုက္ဆိုတာ ခရီးတခု သြားဖို႔ အင္မတန္ကထိကထမ်ားၾကတာ။
မင္းသစ္ ။ ။ အဲဒီတုန္းက ေလယာဥ္ခကလည္း (၇၆)က်ပ္ေလ၊ အခုေျခာက္ေသာင္း။ အဲဒီလို။ ဒါက စီးပြားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္။ ပိုက္ ဆံရွိတဲ့အခ်ိန္။ ေသာင္သာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရူးတာ။ သို႔မဟုတ္ ရမ္းတာေပါ့။ ေနာက္၊ စိတ္အလိုလိုက္တာေပါ့။ စိတ္အလိုလိုက္ဖို႔ လည္း က်ေနာ့္မွာအင္အားရွိတာကိုး။ မရတဲ့အခါမရွိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္းဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ျခံႀကီးက အရင္က တစ္ဧကရွိတာ၊ အဲဒါက်ေနာ္စီးပြားပ်က္ေတာ့ ေလာ္စစ္ဟန္တို႔ဆီ ဧကဝက္ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ဟိုဘက္ျခံေပါ့၊ (ဦးက်ဴဂ်ဳံစက္ရံုဝင္းေဟာင္းႀကီး)၊ စီးပြားပ်က္လို႔ေရာင္းတာ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေနတတ္တယ္ ကိုမာန္ရဲ႕။ မရွိရင္လည္း မရွိသလို ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအ က်င့္က တကယ္တမ္း မေကာင္းဘူး၊၊ မရွိရွိေအာင္ႀကိဳးစားရမွာ၊ က်ေနာ့္ အဲဒီစိတ္လည္းမရွိဘူး၊ ဟားဟား၊ မရွိလည္း ေအးေဆးပဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိန္းမနဲ႔သားသမီးေတြက က်ေနာ့္ကို ပင္တိုင္ေကြၽးေမြးထားတာကိုး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံသည္ ဆရာမင္းသစ္၏ အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္ဝတၱဳတုိစု စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖုံးသ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ ျဖစ္ပါသည္။