သီရိဇြန္ ● ရြာရန္ ရာႏႈန္း ၅၀
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၆
တကယ္ေတာ့ ထိုေန႔က မိုးမရြာခဲ့ပါ။ ေတးဆိုငွက္မ်ားလည္း သီခ်င္းဆိုဖို႔ ေမ့ေနခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ျပတင္းေပါက္ အ ျပင္သို႔ေငးၿပီး ေတးသံ မေတာက္တေခါက္တခုကို ညည္းေနခဲ့သည္။ ရာသီဥတုက ထံုမႈိင္းသည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ မွ ေရတမာပင္ႀကီးက သူ၏လက္ကိုကားၿပီး ကမၻာေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ေနဟန္တူသည္။ သူသည္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ထိုစားပြဲတြင္ ထိုင္ေနမိသည္မသိ။ သူ၏စိတ္က သူမသိေသာ အရာတခုဆီသို္႔ ေရာက္ေနသည္။
ေလကခပ္ေအးေအးႏွင့္ ပံုမွန္တိုက္ေနသည္။ သူသည္ ေအးစိမ့္ေသာေလ၏အရသာကိုခံစားရင္း သူ၏အေတြးစမ်ားကို ပံုေဖာ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ ဘဝသည္ နရီမွန္မွန္၊ စည္းခ်က္က်က်ပင္ သြားေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးသည္ ေအးေအး ေဆးေဆးပင္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
သူ႔ကို “ဘာလုပ္ကသလဲ” ဟုေမးလွ်င္ သူက ျပံဳး၍ ‘အႏုပညာသမားပါ’ ဟု ေျဖေလ့ရွိသည္။ ‘ဘာအႏုပညာလဲ’ ဟုေမးလွ်င္ ေတာ့ သူကျပံဳး၍သာေနသည္။ သူအႏုပညာအလုပ္ကိုလုပ္သည္မွာ အႏုပညာဗီဇေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ သည္အ ရာမွာ ဤေလာကတြင္ သူတတ္ကြၽမ္းေသာ တခုတည္းေသာအရာျဖစ္၍ ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ သူသည္ အႏုပညာကိုနားမ လည္ဘဲ ပ်က္ရယ္ျပဳခ်င္ေသာသူမ်ားကို ႐ုပ္ေျပာင္ဆြဲ၍ ျဖစ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္အားလံုးေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္။
ယေန႔မနက္ ေရဒီယိုက မိုးရြာရန္ ၅၀ ရာခိိုင္နႈန္းရွိသည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ ပံုမွန္အသိစိတ္ရွိ သူမ်ားဆိုလွ်င္ ဤသည္မွာ မိုးမရြာဟုေျပာသည္ႏွင့္အတူတူပင္ျဖစ္သည္ဟု နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက အႏုပညာသမားပီပီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားသည္။ သူအလြန္ႀကိဳက္ေသာ ‘To Kill a Mockingbird’ ဝတၳဳထဲမွ စကားတခြန္းကို သူယံုၾကည္သည္။
‘မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ဆိုတဲ့ အရာေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ဆိုတာ အျမဲတမ္းရွိတယ္’
သူမိုးရြာရန္ ဆုေတာင္းမိသည္။ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ သူ႔ဘက္မွာရွိေနၿပီပဲ။
‘တခ်ဳိ႕က မိုးရြာသည္ကို ခံစား၍ ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စြတ္စိုရံုမ်ွသာ။ ’- ေဘာ့မာေလ
သူသည္ အတိတ္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ရန္ မႀကိဳးစားေခ်။ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရန္လည္း စိတ္ မဝင္စား၊ သူ ပစၥဳပၸန္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနမိသည္။
စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းမ်ားကိုေရးျပရသည္က လြယ္သည္။ အသည္းကြဲျခင္း၊ ရႈံးနိမ့္ျခင္း၊ မျပည့္ စံုျခင္းမ်ားကိုေျပာျပရလွ်င္ လူတိိုင္းစိတ္ဝင္စားသည္။ သို႔ေသာ္ ပကတိဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းဆိုသည္က ေရးျပ၊ ေျပာျပ၍ရေသာအရာမဟုတ္၊ ခံစား၍သာရ သည္။ သူထိုခံစားမႈကို ယခုခံစားေနရသည္။ သူဘာမွ မေတြးေတာ့၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမိသည္။ သူ႔ေရွ႕က ျပတင္းေပါက္ မွျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းက ရိုးရွင္း သည္။ ေရတမာပင္ႀကီးႏွင့္ ၎၏ေဘးမွ လူသူကင္းရွင္းေနေသာ လမ္းကေလး၊ သို႔ေသာ္ ျမင္ကြင္းက သူ႔ကို (ထူးဆန္းစြာ) ပင္ ေအးခ်မ္းေစသည္။ အရာအားလံုးသည္ အသက္မဲ့စြာပင္ အသက္ဝင္ေနသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဗလာက်င္းေနသည္။ ဗလာက်င္းမႈက သူ႔ကို ျပည့္စံုေစသည္။ လူဆိုသည္က စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားႀကီးထည့္ထားလွ်င္ မျပည့္ စံုေတာ့။ ဗလာက်င္းေနမွသာလွ်င္ ကိုယ္ထည့္ခ်င္တာ ထည့္ထားႏိုင္သည္။ အရာအားလံုး၏အစသည္ ဗလာပင္ မဟုတ္ပါ ေလာ။
မိုးရြာေကာင္းရြာႏိုင္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္က ရာသီဥတုသံုးပါးလံုးအားကိုးႏိုင္ေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ သူတို႔ရင္းႏွီး ၾကသည္မွာ သကၠရာဇ္မ်ားပင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘဝက စည္းခ်က္မွန္သလို တခါတေလလည္း မုန္တိုင္းပါတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘဝက မုန္တိုင္းႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့သည္။
‘မုန္တိုင္းတြင္လည္း ေအာက္စီဂ်င္ပါသည္’- တာရာမင္းေဝ။
သူသည္ အထီးက်န္ျခင္းႏွင့္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ၎ကို လိုရမယ္ရ လက္ကိုင္ေဆးတပါးလို သံုးစြဲတတ္ေနၿပီ။ သူ႔အတြက္ ဗလာက်င္းျခင္း၊ အထီးက်န္ျခင္းမ်ားက ျပံဳးစရာမ်ားသာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္ေသာအခါမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ မဲ့ခဲ့ပါ။ ရြာရန္ရာနႈန္း ၅၀ ဆိုသည္က သူ႔အတြက္ လံုေလာက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေနညိဳခ်ိန္ပင္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေကာင္းကင္က အံု႔ဆိုင္းေသာ္လည္း မိုးမရြာခဲ့ပါ။ ညင္သာ စြာျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္မိသည္။ ‘ဒါ ငါ့ဘဝနဲ႔သိပ္တူတာပဲ’။ ညငွက္မ်ား အိပ္တန္းဝင္ၾကသည္။ ဟိုးအေဝးမွ ေခါင္းေလာင္းသံသဲ့သဲ့။ ထို႔ေနာက္ အဆက္အစပ္ မရွိေသာ မပီဝိုးတဝါးအသံမ်ား။ သူသည္ သူ၏ အၿပီးမသတ္ရေသးေသာ အႏုပညာတခုကို ထုလုပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ထိုညကုန္ဆံုး သြားသည္။
ထိုေန႔က မိုးမရြာခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူအိပ္ရာဝင္ေသာအခါ အိပ္မက္ထဲ အိပ္မက္ထဲ၌ မိုးသံမ်ားကို ၾကားမိသလိုလို အိပ္မက္ မက္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔အိပ္မက္မ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့သည္။
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ ၁၂ နာရီ ၁ မိနစ္တိတိတြင္ မိုးစရြာသည္။ သူႏိုးလာၿပီး ျပံဳးလိုက္သည္။
‘ငါ့ဘဝနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ’။
တစ္မိနစ္အလြဲမ်ား၊ တစ္မိနစ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား၊ ဝမ္းနည္းရသည္မွာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ေန လိုက္ေတာ့မည္။ သူမတတ္ႏိုင္ေသာအရာမ်ားအတြက္ ေျဖာင့္ခ်က္မေပးေတာ့။ သူမေလွ်ာက္ျဖစ္ေသာ လမ္းမ်ားကို ေတြးမ ေဆြးေတာ့။ သူရင့္က်က္ တည္ျငိမ္တတ္ခဲ့ျပီ။
ေနာက္တေန႔သတင္းစာတြင္ ယမန္ေန႔က သူေနေသာအနီးဝန္းက်င္တဝိုက္တြင္ မိုးရြာသြားေၾကာင္း သူဖတ္ရသည္။ သူ႔အိမ္ အနီးတဝိုက္တြင္သာ ကပ္၍မရြာခဲ့ပဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ရြာသည္တဲ့။ ‘ငါ့ဘဝနဲ႔တူလိုက္တာ’။ သူရယ္ပင္ ရယ္ေနသည္။ သူ႔ ဘဝသည္ အျမဲရြာရန္ရာႏႈန္း ၅၀ ပင္။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္အခါမွ ထို ၅၀ ကို ယံုၾကည္မႈမပ်က္ခဲ့ေပ။ မိုးတေနရာ၌ရြာေန၍ ရင္ခြင္တခုကို ေအးခ်မ္းေစခဲ့သည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ပင္ သူ႕အိပ္စက္ျခင္းမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့သည္။
မွန္ပါသည္။ ထိုေန႔က မိုးမရြာခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲ၌ကား ေပါကၡရဝႆမိုးမ်ားရြာေနခဲ့ၿပီး သူ႔ တကိုယ္ရည္စာ ဖူလံုေစခဲ့ သည္။
သီရိဇြန္