ေအာင္ေမာ္ဦး ● လူနာေဆာင္ (၆၆)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
သူ႔ရင္ဘတ္အား နားက်ပ္ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ေထာက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေရာဂါရွာေတြ႔သြားသျဖင့္ ကေလးတယာက္ႏွယ္ ေပ်ာ္ သြားပံုရသည့္ တာဝန္က်ဆရာဝန္ကေလးက ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိး နည္းပါးသည့္ ကုထံုးျဖင့္ ကုသေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာဝန္ျပဳသမွ်ႏုရမည့္ လူနာဘဝ၌ နည္းနည္းမွ် အတြန္႔ မတက္ရဲ။ ”ဟုတ္ကဲ့။ ဆရာ့သေဘာပါ။ ေပးသမွ်ေသာက္၊ ခုိုင္းသမွ်လုပ္ၿပီး က်သေလာက္ရွင္းပါ့မယ္။ ေပ်ာက္ေအာင္သာ ကုေပးပါ၊ ဆရာ့ေက်းဇူး တသက္မေမ့ပါဘူး”ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ ဆိုမိသည္။
“ခင္ဗ်ားက သူတို႔ေလာက္မဆိုးေသးဘူး” ဟုဆိုသျဖင့္ ေဘးကုတင္မွလူနာမ်ားအား ေဝ့ဝဲၾကည့္မိသည္။ ဆရာဝန္ကေလးေျပာ သည့္အတိုင္းပင္ က်ေနာ္က အေျခအေန နည္းနည္းေကာင္းသည္ဟု ေျပာ၍ရ သည္။ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ျပတ္ထြက္မတတ္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားၾကသူမ်ား၊ လက္႐ံုးႀကီးမ်ား ျပဳတ္ထြက္မတတ္ ဆန္႔တန္းထားၾကသူမ်ား၊ ကဗ်ာတပုုဒ္ကိုု ႐ြတ္ရင္း ႐ြတ္ရင္းႏွင့္ ဆက္႐ြတ္၍ မရႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုဖိ၍ မီးပြင့္မတတ္ ၾကည့္ေလ့ရွိတတ္ၾကသူတိုု႔၏ စူးစူးရဲရဲမ်က္လံုးမ်ား။
“ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး round လွည့္ေတာ့မယ္၊ ငါးေယာက္ထက္ ပိုမစုၾကနဲ႔၊ ဟိုလူနာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား မလုပ္နဲ႔၊ ကိုယ့္ကု တင္ကိုယ္ေနေခ်” ဟု သူနာျပဳဆရာမေလးကေျပာသည္။ စကားပင္မဆံုုးေသး သူ႔ေဘးမွ လူတေယာက္က ျဗဳန္းဆိုုထ၍ နံရံကို လက္သီးျဖင့္ ေျပးထိုးသည္။ ေစာေစာက သူနာျပဳဆရာမေလးချမာ သူ႔စကားထဲ မည္သည့္အမွားမ်ားပါသြားေလသလဲဟူသည့္ နေဝတိမ္ေတာင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ငိုုမဲ့မဲ့။
ခဏမွ် ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေဆး႐ံုုအုုပ္ႀကီးရာက္လာသည္။ သူ႔အား မည္သည့္ေဆးမွ် ေသာက္ရန္ မလိုေၾကာင္းႏွင့္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည့္ သူ႔လူနာအား ကုသမႈမျပဳရေသး သည္ကို သတိျပဳမိသြားဟန္တူသည္။ “ေဩာ္ … ပညာေပးေဆြးေႏြးမယ့္ ဆရာ၀န္မေလးတေယာက္ လာရွင္းျပပါလိမ့္မယ္။ ခဏေစာင့္ပါ” ဟုု ဆိုု၍ ထြက္သြားသည္။
တေအာင့္မွ်အၾကာ၌ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ဆရာ၀န္မေလးတေယာက္ေရာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္မေလးက သူ႔ကိုုယ္သူမိတ္ ဆက္၍ “ရွင့္ ေရာဂါက ခုုလိုုမ်ဳိး ရတုုရာသီနဲ႔ သဟဇာတမညီမ ွ်ရင္ ထထလာတတ္တဲ့ ေရာဂါမ်ဳိးပါ။ ေဆးေသာက္ဖို႔မလိုေပမယ့္ ေပ်ာက္ေအာင္လည္း ကုုလိုု႔မရပါဘူး။ သက္သာေအာင္ လုုပ္တဲ့နည္းကေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲ ျပည့္က်ပ္လာရင္ “တက္” တခ်က္ သာ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုုက္ပါ။ အဲဒါ သဘာ၀ကုုထံုုးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တေန႔ကို “တက္” တခ်က္ထက္ေတာ့ ပိုုမေခါက္မိပါေစနဲ႔”ဟုု ေျပာသည္။
အံ့ဩမင္သက္စြာျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္၍ ”တက္တခ်က္ထက္ပိုေခါက္မိလွ်င္ ဘာျဖစ္ႏိုင္လဲ ဆရာမေလး”ဟုု ေမးမည္ ႀကံၿပီးမွ အားနာသျဖင့္ မေမးေတာ့။ ဆရာ၀န္မေလးေျပာသလိုုပင္၊ အျပင္၌ ခ်ိန္ခါမဟုုတ္ မိုုးသားမ်ား အံုု႔ဆိုုင္းမႈန္မိႈင္းေနသည္။ ေရွ႕ကိုု ေရးေရးပင္ မျမင္ရ။ ေလထုု၌ မသိဆိုုးရြား ဖိအားမ်ားပါ၀င္ေနသလိုုခံစားရသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ၊ အစစအရာရာအတြက္ ေက်းဇူးပါ”ဟုဆို၍ တက္တခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္မိသည္။ မည္သူ႔ကိုု ရည္ရြယ္၍ တက္ေခါက္လိုုက္မိသည္ကိုု ဆရာ၀န္မေလး နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အဖိုု႔မူ သည္ေန႔ အတြက္ ေခါက္ခြင့္ရွိသည့္ တက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ကိုေတာ့ အားရပါးရ ေခါက္ခ်လုုိက္မိသည္။
ေအာင္ေမာ္ဦး
၅၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၇။