(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၅၊ ၂ဝ၁၇
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
ဥေရာပတိုက္က ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔တူလိုက္တာဟု ဧည့္သည္မ်ားက ခ်ီးမြမ္းၾကသည္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ခံယူေသာ ရြာက ေလး ျမန္မာျပည္ထဲမွာေတာ့ တံတားအမ်ားဆံုးရြာဘဲထင္တယ္ ဟုခရီးသြားေတြက တအ့ံတၾသ မွတ္ခ်က္ေပးသည္ကို ျပံဳး စစသာတံု႔ျပန္သည့္ ရြာကေလး။
ကမာစဲဆိုသည့္ ရြာအမည္က မြန္ဘာသာျဖင့္ ကမာဆိုတာ ေရကန္၊ ကမာရြတ္ဆိုတာ ရတနာကန္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ စဲ ဆိုတာက အသံထြက္ႏွင့္နီးစပ္ရာေရးထားတာဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိေသး။ ေနာက္ေမးၾကည့္မွ တံငါပိုက္ကြန္ေတြ ေရးေဆးလွန္းသည့္ ကန္တဲ့။ ဆိုလိုတာက တံငါလုပ္ငန္းျဖင့္ တည္ခဲ့သည့္ရြာေပါ့။
သည္ရြာက အင္းသူၾကီးတစ္ဦး၏သားကို ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ပို႔ရာမွ ေက်ာင္းမျပီးခင္ ပိုက္ဆံကုန္သြား၍ သြပ္မိုး ေတြခြာေရာင္းျပီး ေက်ာင္းဆက္ထားခဲ့ရသည္တဲ့။ အဲ့ဒီရြာသားဘြဲ႕ရေသာ္ တစ္ခါက တံငါရြာျဖစ္ခဲ့သည့္ႏိုင္ငံကိုသြားျပီးအ လုပ္ လုပ္ရသည္ဆိုပဲ။ စင္ကာပူဆိုတာလည္း တစ္ခါက တံငါရြာသာသာဘဝမွစခဲ့သည္ကိုး။ ထိုဘြဲ႕ရလူငယ္ ပိုက္ဆံစုေဆာင္း မိျပီး သူ႔ဇာတိ တံငါရြာေလးကိုျပန္လာ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ေနခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္က ေရာက္သြားသည္။ တံငါရြာေတြလံုးလည္ လိုက္ေနေသာဇာတ္လမ္းထဲ ကြၽန္ေတာ္က ဧည့္သည္အျဖစ္ သိခြင့္ရတာေတြ ေျပာခ်င္လာသည္။
ဤကမာစဲ ရြာတစ္ေလွ်ာက္ ေခ်ာင္းရိုးဆန္ဆန္ သြယ္တန္းေဖာက္ထားသည့္အေပၚ ခြေဆာက္ထားသည့္ တံတားေပါင္းမ်ားစြာကတစ္မ်ိဳးလွေနသည္။ ျခံေတြခတ္ထားသည့္အေလ်ာက္ ေလွ်ာက္စရာလမ္းမရွိသည့္အခါ ရြာထဲရွိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ ေတြကူးရန္ တံတားေတြတန္းစီထိုးထားသမွ် ျမင္ကြင္းက တစ္မ်ိဳးဆန္းေနေတာ့သည္။ သည္ေခ်ာင္းရိုးျဖစ္ေပၚလာပံုမွာ လည္း အမွတ္တရေတြ အမ်ားသား။
အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္က ဒီေရအတက္အက် ၾကမ္းလွသည့္ စစ္ေတာင္းျမစ္ေရကို ပဲခူးျမစ္၊ ရန္ကုန္ျမစ္တို႔ဘက္ လႊဲပို႔ ရာမွ ဤတူးေျမာင္းက ေခ်ာင္းရိုးသ႑ာန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေကြ႔အေကာက္ေတြမ်ားလွေသာ တူးေျမာင္းကိုၾကည့္ကာ အ ေရးပိုင္က မေက်နပ္၊ တာဝန္ယူေဖာက္ထားသည့္ ဆည္ေျမာင္းအရာရွိ (ထိုေခတ္ကအေခၚဆည္ေျမာင္းဗိုလ္) ကို ဆူၾကိမ္း သည္တဲ့။
ေဆာက္ေတာ့ ေရစီးၾကမ္းလွသျဖင့္ ကမ္းျပိဳရြာျပဳတ္မွာစိုး၍ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ၊ေရစီးေႏွးသြားေအာင္ ေကြ႔ကာဝိုက္ကာ ေဖာက္ခဲ့သည္။ ပညာရွင္၏ အလုပ္သေဘာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမားကနားမလည္ဘဲ တစ္ခါတည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေဖာက္ရ ေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္ မာန္မဲသည္ကို မခံစားႏိုင္၍ ထိုပညာရွင္က သူ႕ကိုယ္သူ ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့သည္ဟုလည္း ပါးစပ္ ရာဇဝင္ဆန္ဆန္ ယေန႔ထိ ေျပာေနၾကေသးသည္။
+++++
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ထိုရြာကေလးမွ ကေလးသူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးျပိဳင္ပြဲ ဆု ေပးပြဲမွႀကိဳႏွင့္သည္။ အိမ္ေျခ ၁ဝဝ ေက်ာ္ရွိသည့္ ရြာမွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္းရွိသည္ဆိုေတာ့ သူတို႔၏ဘာသာေရး အေပၚသဒၶါတရားကို ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွႏွင့္ဆြမ္းခံႂကြသည္ကို ေလာင္းလွဴၾက သည့္ ဆြမ္းေလာင္းအဖြဲ႕ေတြက သံုးဖြဲ႕ရွိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ သည္ရြာကေလးအေပၚ စိတ္မညြတ္ဆံုးျဖစ္မိသည္က ပညာေရးအေပၚ ဒီရြာသားေတြ၏ သေဘာထားႏွင့္ အက်င့္ အၾကံေတြဘဲ ျဖစ္သည္။ ဒီရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသာရွိခဲ့စဥ္က အဌမတန္းအစိုးရစစ္စာေမးပြဲကို ေက်ာင္းလံုးကြၽတ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ေျဖဆိုၾကျခင္းျဖင့္ သူတို႔ "ဇ"ကို ျပခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္လာေတာ့ ပဲခူးတိုင္းတစ္တိုင္းလံုး ေအာင္ခ်က္အေကာင္းဆံုးစံခ်ိန္ကို တင္ခဲ့ျပန္သည္။ ပဲခူးတိုင္းဆိုတာ ပညာေရးတြင္ ေအာင္လံထူခဲ့သည့္တိုင္း၊ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုးမွာ ပဲခူးအ.ထ.က (၃) က အမ်ိဳးသားေက်ာင္းက ပထမ ေအာင္ခ်က္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ထိုရြာကေလးမွ အထက္တန္းျပေနသူဆရာမတစ္ဦးမွ ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ရေသာ္လည္း မသြားခဲ့။ ရြာေက်ာင္းမွာဘဲ ဆက္ေနျပီးတာဝန္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ထမ္းေနသည္။ သူကိုယ္တိုင္က သည္ကမာစဲရြာသူမို႔ သူ႔ေဒသပညာေရး ကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းခ်င္ေသးသည္တဲ့။ အနီးအပါးရြာေတြမွလည္း လာအပ္ေသာေက်ာင္းသားေတြပါရွိသည္မို႔ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား ၁၃၇ ေယာက္ကို ဆရာ၊ ဆရာမ ၇ ဦးျဖင့္ မႏိုင့္တႏိုင္ထမ္း သင္ေနၾကဆဲ။ ညဘက္ေတြမွာပါ အခ်ိန္ပိုထပ္သင္ေပး ရသည့္အတြက္ ဘာအခ်ိန္ပိုေၾကးမွေပးစရာမလို၊ တတ္ႏိုင္ေသာမိဘမ်ားက မုန္႔ပဲသေရစာလာပုိ႔သည္ကုိေတာ့ လက္ခံ သည္။ သည္လုိႏွင့္ သည္ရြာကေလးမွာ ေက်ာင္းပညာေရးကုိ စြမ္းသမွ် ထမ္းေနၾကဆဲ။
ေက်ာင္းပညာေရးႏွင့္ လမ္းဆုံးသလားဆုိေတာ့ မဆုံးေသးပါ။ ေက်ာင္းစာတြင္ ကုိယ္ပုိင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္း၊ ျပင္ပစာေပ ဖတ္႐ႈ ေလ့လာျခင္းကုိလည္း အားေပးရုံမက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကုိလည္းျဖစ္ေအာင္ က်င္းပေပးေသးသည္။ ကေလးေတြ ကုိယ္တုိင္ဖန္တီးသည့္ စာကဗ်ာျပဳိင္ပြဲ ဆုေပးပြဲကုိၾကည့္ေတာ့ ဆုရေက်ာင္းသားမ်ားသာမက ျပဳိင္ပြဲဝင္သူတုိင္းကုိ အသိအ မွတ္ျပဳဆုခ်ီးျမႇင့္တာမ်ဳိး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးအရ အားေပးတာကုိ သူတုိ႔ မေမ့မေလ်ာ့လုပ္ေပးေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ေခတ္အ ဆက္ဆက္က ဒီရြာ ဒီေက်ာင္းမွာ စာျပခဲ့သည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေဟာင္းမ်ားကုိလည္း ပင့္ဖိတ္ျပီး မ်ဳိးဆက္မျပတ္ေအာင္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေနသည့္ လက္ဆင့္ကမ္းစနစ္ကုိ အသက္သြင္းျပေနၾကပါသည္။
ဒီရြာကေလးရွိ ေက်ာင္းမွာတက္ခဲ့ျပီး ယေန႔ အထိုက္အေလ်ာက္ ဘဝေအာင္ျမင္မႈေတြရေနသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အမွတ္တရစကား ေျပာတာကုိလည္း သတိထားမိသည္။ သူတုိ႔ငယ္စဥ္က ဆရာေတြ အေျမာ္အျမင္ၾကီးခဲ့ပုံ၊ ဝီရိယစုိက္ခဲ့ပုံ၊ ေက်ာင္းစာတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ အႏုပညာစြမ္းရည္၊ အေတြးအေခၚအားေတြပါ ေကာင္းေအာင္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပုံေတြကုိ လြမ္းဆြတ္စြာေျပာေနၾကသည္။
ဘယ္ဆရာက ေက်ာင္းစာအျပင္ စာေပအႏုပညာကုိ ခ်စ္တတ္ေအာင္ကုိယ္တုိင္ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဇာတ္တုိက္ျပ၊ ေလ့က်င့္ေပး ခဲ့တာ၊ ဘယ္ဆရာက ကဗ်ာစပ္နည္း၊ စာဖြဲ႕နည္းေရးတတ္ေအာင္၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္နည္းကုိ အခ်ိန္ယူသင္ေပးခဲ့တာ၊ ဘယ္ သီခ်င္း ဘယ္ကဗ်ာ၊ ဘယ္ပုံျပင္၊ ဘယ္ျပဇာတ္ကုိ စြဲလမ္းျမတ္ႏုိးသြားေအာင္ ရြတ္ျပ၊ ဆုိျပ ကုိယ္တုိင္ ညြန္ၾကားျပခဲ့တာဟု ပရိသတ္ကုိ ျပန္ေျပာျပေနခုိက္ ထိုသူရည္ညြန္းသည့္ ေက်ာင္းဆရာအုိၾကီးမွာ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးထုိင္ေနရင္းက သူ႔တပည့္ ေဟာင္း လူသူတစ္လုံးျဖစ္ေနပုံ၊ ငယ္ဘဝအမွတ္တရႏွင့္ ဆရာေတြ၏ ေမတၱာ၊ အားထုတ္မႈေတြကုိ တသသေျပာျပေန သည္ကုိနားေထာင္ရင္း ပီတိမ်က္ရည္ဥေနသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိခဲ့ပါသည္။
ဒီရြာကေလးမွာက ေတာင္ယာလုပ္သူေတြ အမ်ားသား၊ လယ္ထြန္စက္ျဖင့္အခ်ိန္မီထြန္မွ တစ္ရာသီစာစုိက္ရန္ အလ်င္မီမွာ။ ဒါေပမယ့္ထြန္စက္မရွိသူမ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္အခက္ၾကဳံသည္။ ဒါကုိ ရြာသားခ်င္းတတ္ႏုိင္သူမ်ားက ထြန္စက္ဝယ္ ထြန္ယက္ ေပးသည္။ ပုိက္ဆံေပးဖုိ႔ မေတြးနဲ႔၊ မပူနဲ႔၊ ေျပလည္မွေပး၊ ပဲေပၚခ်ိန္မွေပး ေျပလည္ရင္ ဆပ္စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ ေရွာက္ၾကစျမဲ။
ဟုိးအညာဘက္က ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေဆာင္းခုိငွက္ေတြ ေရႊ႕ေျပာင္းမႈေၾကာင့္ H5N1 ေရာဂါျဖစ္။ ၾကက္ဘဲေတြ အစုအျပဳံလုိက္ အနာက်ပ်က္စီးသည္တြင္ ဒီရြာသားေတြက ထုိေမြးျမဴေရးေစ်းကြက္ကုိ သူတုိ႔ေဒသသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေစရန္ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဒါက သူတုိ႔၏ဖြင့္ထားေသာ နားမ်က္စိ၊ ဖြင့္ထားေသာ စိတ္တံခါးမ်ား၏ အားသာခ်က္ပဲဟု ကြၽန္ေတာ္ျမင္ ပါသည္။
ယခုထုိနယ္တစ္ဝုိက္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ ၾကက္ဘဲေမြးျမဴေရးမွ ထြက္သည့္ဘဲဥမ်ား၊ ေဒသထြက္ ငါ့ရံ႕ေျခာက္မ်ားျဖင့္ စာ ေပေဟာေျပာပြဲလာသူ စာေရးဆရာေတြကုိ ေမတၱာတုံ႔ျပန္တာၾကည့္ရင္း သူတုိ႔ရြာကေလးအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိေတြး ရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။
+++++
ထုိေက်းရြာ၏ညအထိ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းစာအျပင္ စာစုံေအာင္ ေလ့လာေဆြး ေႏြး ေနသည့္ျခံဝင္းေပၚၾကယ္ေတြက စုံလွပါဘိ။ ဒီနယ္ကေနာက္ထပ္ ႏုိင္ငံ့ေကာင္းကင္၌ လင္းပလာမည့္ ၾကယ္ကေလးေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ မွန္းဆေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ ပင္ရင္းျမန္မာစာသင္ရုိး၌ “ဆားဒယ္” ဟု အမည္ရ ေဆာင္းပါးေရးသူ ဆရာ တကၠသိုလ္ဝင္းမြန္မွာ ဤရြာသားျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရေသအခါ ေဆာင္းညခ်မ္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္အား ပီတိအေႏြးထည္ ျခဳံေပးလုိက္သလုိ ခံစားရသည္။
ဆရာ တကၠသုိလ္ဝင္းမြန္၏ “ဆားဒယ္” ဆုိသည့္ စကားေျပမွာ သင္ဖူးသူေတြမွတ္မိၾကမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ပဲခူးတြင္ ေရၾကီးသည့္အခါလမ္းေပၚ ေလွေတြ ေလွာ္ၾကရသည္။ လူၾကီးေတြက ေဘာက္တူ၊ သမၺာန္စသည့္ ေလွၾကီးေတြျဖင့္ လုိရာသြားၾကသည္။ ေရာက္ေအာင္ ေလွာ္ႏုိင္ၾကသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ဆားခ်က္သည့္ဒယ္ (ေလးေထာင့္စပ္စပ္ႀကီး မ်ား) ေပၚတက္ထုိင္ၾကရင္း လက္ႏွင့္က်ဳံးေလွာ္ရသည္တဲ့။
ဆားဒယ္ဆုိသည္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က “ပဲခူးဆား” ဟု နာမည္ၾကီးခဲ့သည့္ေဒသမွာ အိမ္တုိင္းလုိလုိ ရွိေနတတ္သည့္ အရာ။ သြပ္သံတုိ႔ျဖင့္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ဒယ္အုိးၾကီး။ ထုိအထဲ ကေလးေတြကဝင္ထုိင္ျပီး ေလွာ္ၾကည့္ၾကရာ လုိရာ ေတာ္ရုံႏွင့္ မေရာက္ႏုိင္။ ဦးမရွိ၊ ပဲ့မရွိမုိ႔ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရေၾကာင္း ေရးထားသည္။
ေလာက၌ မျပည့္စုံသည့္ဘဝ ရုန္းကန္ၾကရတုိင္း ဆားဒယ္ေပၚတက္ေလွာ္ရသလုိခံစားရေၾကာင္း တကၠသိုလ္ဝင္းမြန္က ေရးျပခဲ့သည္။
ထုိရြာသား ထုိစာေရးဆရာ၏စာကုိ သတိရရင္း ကမာစဲရြာလယ္ ေခ်ာင္းရုိးေရျပည့္ခ်ိန္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိ ပါသည္။ ဘယ္လုိေရယာဥ္မ်ဳိးေတြႏွင့္ ကမာစဲရြာသူ ရြာသားမ်ား ေရွ႕ခရီးကုိေလွာ္ၾကပါမည္လဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ႔ ေက်ာင္းစာသာမက ဉာဏ္ပညာတန္ဖုိးကုိ ေကာင္းစြာသိၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ျပီ။ ဉာဏ္ ပညာသမားေတြ၏ေရယာဥ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရန္သာရွိေတာ့သည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။
မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၁၂ဝ) ]