သင္းရည္လြင္ ● လြန္ခဲ့ေသာႏွင္း
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၇
တံစက္ၿမိတ္မွ ႏွင္းစက္က်သံသည္ ညဥ့္နက္ခ်ိန္ျဖစ္၍ က်ယ္ေလာင္လြန္းသလိုၾကားရသည္။ ေအးစိမ့္မႈႏွင့္ အတူေျမာက္ျပန္ ေလပါလာသျဖင့္ ပို၍ေအးသလို ခံစားရသည္။ အိပ္မေပ်ာ္စိတ္ကို ေဆးေပါ့လိပ္တိုျဖင့္ တို႔ျမည္းရသည္။ ေဘးခုတင္မွာ တခူးခူးျမည္တြန္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို မနာလိုစိတ္ျဖင့္ေငးၾကည့္ရင္း အပူပင္ကင္းကင္းေနတတ္ေသာသူ႔ကို အားက်မိသလိုျဖစ္သည္။
ဝန္းက်င္တခုလုံး ႏွစ္သစ္ကူးညမုိ႔ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ဂီတာဝိုင္းဖဲြ႕သီဆိုသံမ်ား ဟိုသည္မွ ၾကားေနရသည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ား အုပ္စု လိုက္ ဟစ္ေအာ္ဆူညံ ေမာင္းႏွင္သံေတြလည္း ၾကားရသည္။ လူငယ္တို႔ဘဝသည္ စိုးရိမ္မႈကင္းစြာ ေပ်ာ္တတ္ၾကသည္။ သူ တို႔အဖို႔ ေပ်ာ္စရာရွာျခင္းသည္သာ ပစၥဳပန္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသာ အနာဂတ္ျဖစ္သည္။
သူသည္လည္း တခ်ိန္က လူငယ္တေယာက္ျဖစ္၍ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးမည္ ေပ်ာ္ခဲ့သည္ဟုထင္သည္။ ခုလိုရာသီကို သူအႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ သည္။ ႏွင္းတဖဲြဖဲြေအာက္လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းကို သူႏွစ္သက္သည္။ သူ႔အတြက္ စိတ္ပ်က္ စိတ္႐ႈတ္စရာၾကဳံလာသည့္အခါ ခံစားရသည္တို႔သည္ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ ေခ်ဖ်က္လြယ္ခဲ့သည္။
ခုဆို အိမ္ႏွင့္ေဝးခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီဟုသာ သူမွတ္ထားသည္။ သကၠရာဇ္ေတြက သူနဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈသိပ္မရိွ သူမွတ္မိေသာ ရက္စဲြမ်ား ေပ်ာ္စရာေခါင္းပါးလြန္းတာေတာ့ သိေနသည္။ လိုအင္ေတြ အျမဲျပည့္ႏွက္ေနေသာ စိန္ေခၚမႈေတြ မနာလိုမႈေတြ အတၲေတြၾကားထဲ ရွင္သန္ေနေသာေန႔တို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းသည္။ ဘဝဆိုတာ တလွည့္စီျမင့္လိုက္ နိမ့္လိုက္ ခ်ားရ ဟတ္တခုအသြင္ျဖစ္မည္။
တခါတုန္းက ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ကို မလည္မဝယ္ ေရာက္လာေသာလူငယ္တေယာက္ကို သတိရသည္။ သူ႔အတြက္ က်ယ္ေျပာ လြန္းေသာနယ္ပယ္သည္ သူ႔အတြက္ သူစိမ္းျဖစ္သည္ ၾကည့္မိရာ ျမင္ကြင္းတိုင္း အစိမ္းျဖစ္သည္ စိတ္ပ်က္ဖို႔အခ်ိန္ေတာ့ မရိွ။ ၿမိဳ႕ျပသည္ ေက်ာတေနရာစာအတြက္ ခက္ခဲလြန္းသည္။ ေဆြမ်ဳိးေတြ ရိွေနသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဘယ္ေနရာဆိုတာ သူ႔တြင္လိပ္စာမရိွ။ အဆက္အသြယ္မရိွတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။
အမွန္က ၿမိဳ႕ျပလူမႈဆက္ဆံေရးတခ်ဳိ႕သူလိုနယ္သားအတြက္ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္တေယာက္ ျဖစ္ဖို ့ၿမိဳ႕ျပသည္ အဆင္သင့္မျဖစ္။
လူေခၚေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွာ မ်က္လုံးတလုံးျမင္ရၿပီးမွ တံခါးတခ်ပ္က ေခါင္းတ လုံးထြက္လာ၊ လူကို ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါေမး တံခါးျပန္ပိတ္။ အျပင္ကလူက မတ္တပ္၊ ေနာက္မွ တံခါးျပန္လာဖြင့္ ဘာဂ်ာတံခါး ေသာ့ဖြင့္၊ လူတကိုယ္စာ ဝင္ရ၊ ေမာလိုက္တာ။
သူတို႔လည္း အျပစ္ေျပာမရ။ ေခတ္က ယုံထင္ေၾကာင္ထင္ အကုန္လုံး လူေကာင္းမျဖစ္ေပမယ့္ လူဆိုးက အကုန္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လူေတြ စိမ္းကုန္တာ မဆန္း။ သည္လိုနဲ႔ လူအခ်ဳိ႕ အလြတ္သေဘာရွားပါးၿပီး အလုပ္သေဘာျဖစ္ လာ။ ဒါေတာင္ မျမင္ရတဲ့ဓားေတြ ေနာက္ေက်ာမွာ ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ ေတြးမရ။ သည္လိုနဲ႔ ေက်ာတေနရာစာကို ေကာက္ ရိုးပုံထဲ အပ္ရွာသလိုရွာရင္း နတ္သမီးမီးျခစ္ဗူးနဲ႔တူေသာ အေဆာင္တခုရဲ႕အခန္းငယ္တခု ေခတၱပိုင္ဆိုင္ရခဲ့သည္။ ဘဝတူ ေနသူေတြျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ေကာက္ရသည္ႏွင့္ တူ တူေနေသးေတာ့သည္။
အေဆာင္သားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ရင္းႏီွးလာေတာ့မွ ကိုယ္ခံစားေနမိေသာ ေဝဒနာထပ္တူက်သူေတြဆိုတာ သိလာရသည္။ ဇာတ္ လမ္းပမာ နားဆင္စရာေတြ အတိတ္ေတြ အလြမ္းေတြ စုံလြန္းသည္။
မနက္လင္းတာနဲ႔ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေတြထြက္ခြာ၊ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ။ သည္လို ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ေတြဟာ ခုေတာ့လည္း ကန္ေရျပင္လို။ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို။
သို႔ေသာ္ လွပေသာညေန တို႔လူတေယာက္ဆီမွာ ရိွေနေၾကာင္းကိုေတာ့ သတိတရရိွသည္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဒုကၡေတာထဲ ရပ္တည္ေနသူတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းတရားပင္ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေသာက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တတိုကို မွ်ဖြာၾက။ ရိွတဲ့ပိုက္ဆံေလး မွ်သုံးၾက။ တခါတခါ ဘဝရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈမွာ အေရးပါေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘယ္ ေတာ့မွ ေမ့မရေသာအိပ္မက္မ်ား ျဖစ္သည္။
ႏွင္းေတြျပန္ျမင္ရၿပီ။
ဟက္ပီးနယူးရီးယားဟူေသာအသံက အေတြးကို ပုတ္ႏိႈးသည္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္သြားေၾကာင္း အသိေပးသံကက်ယ္ေလာင္ လြန္းသည္။ အေဟာင္းတိုင္းေကာင္းသည္ ဆိုမရ။ အသစ္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ ခံစားေနသူသာ သိႏိုင္ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည္။ လူဆိုသည္ ပုံသဏၰန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖတ္သန္းမႈအမ်ဳိးမ်ဳိး အေတြ ့ၾကဳံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္၍ အသိ လည္း မ်ဳိးစုံလွသည္။ ကိုယ္သန္ရာေျပာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြး ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ ့ကိုယ္ကိုယ္သာ အေကာင္းဆံုး အေတာ္ဆံုး ယူဆသူေတြ မ်ားလြန္းသည္။ ျဖည့္စြက္ေတြးေပးသူမ်ားရိွေသာ္လည္း နည္းမည္ထင္သည္။ အခ်ိန္တို႔ တားဆီးမရ။
ထို႔အတူ စိတ္တို႔လည္းထိန္းမရ။ မလိုအပ္ေသာ အေတြးတို႔ေၾကာင့္ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ ေပးဆပ္ေနရေသာဘဝမ်ားရိွခဲ့ၿပီ ၊ ရိွခဲ့ ၾကသည္ ရိွခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ပိုမိုထြန္းကားလာဖို႔လိုသည္ဟု သူသေဘာရမိသည္။ ငါ့စကား ႏြားရမ်ား၊ ငါ့ေလွ ငါထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္မ်ား။
တကယ္ဆို ဆင္ႀကီး ဂဠဳန္ခ်ီျဖစ္သည္။ ႏွင္းကိုႏွင္းအျဖစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါသည္။ စပါးေရာ ဖဲြေရာေတြျမင္ေနရတာေတာ့ စိတ္ အပ်က္ဆံုးျဖစ္သည္။
စာအုပ္အသစ္တအုပ္ဖတ္မိသည္။ မေန႔ကျဖစ္သည္ စာပါအေၾကာင္းအရာက အေဟာင္းျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့မွ လြန္ခဲ့ ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ဖတ္ဖူးေသာစာအုပ္ကို အသစ္ျပန္ထုတ္တာ မွတ္မိလိုက္သည္။
ေန႔ရက္တို႔လည္း အသစ္ျပန္ထုတ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖတ္ၿပီးသားဇာတ္လမ္းမျဖစ္ရန္ လိုလိမ့္မည္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို စာလုံး အသစ္ေျပာင္းေရးလိုက္ေလၿပီ။
တကယ္သစ္ မသစ္ရင္ခုန္ေနေပအုံးေတာ့မည္။ အသစ္ဆိုသည္ သစ္သစ္လြင္လြင္ ျဖစ္ရေပလိမ့္မည္။ အေဟာင္းဆိုင္မွ သစ္လိုက္ေသာ အက်ႌေလးျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္ေၾကာင္း အားလုံးက ခံစားမိေနတာျဖစ္သည္။ ႏွင္းေတာ့ ႏွင္းပါပဲလြန္ခဲ့ေသာ ႏွင္းလုိ႔ မျမင္ခ်င္တာ သဘာဝက်သည္ဟု ထင္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အေရာင္စုံၿပီး လွပ မေနပဲ ပလီပလာမ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သင္းရည္လြင္