ေမာင္စြမ္းရည္ - စာအုပ္
(မိုုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၉ ၊ ၂၀၁၇
စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေဆြ ဆိုတဲ့စကားကိုအေဆြစာဖတ္သူ ၾကားဖူးပါစ။ ကမၻာတခြင္မွာ စာအုပ္ႏွစ္ ဆိုၿပီးအထိမ္း အမွတ္ပြဲတခုလုပ္ခ့ဲဖူးတယ္။ ဗမာျပည္မွာလဲ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ႀကီးလာေတာ့ႏွစ္ေတြသိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ကလို႔ထင္တာပါပဲ။ ထားပါေတာ့။ စာအုပ္ကိုအေလးအျမတ္ျပဳၿပီး စာအုပ္ႏွစ္ ဆိုတာကို ျပဳလုပ္ယူခဲ့ၾကဖူးတယ္ဆိုတာေလးကို သိေစခ်င္တာပါပဲ။
စာအုပ္ဆိုတာ ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕အိမ္မွာ- အိမ္တိုင္းရွိလိမ့္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေတာ့မရပါဘူး။ သာမန္စာအုပ္အုပ္ရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းဟာ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ကြမ္းယာတယာဖိုး၊ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီတခြက္ဖိုးေလာက္နဲ႔ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကေလးတအုပ္ကိုပဲ စာမဖတ္တတ္လို႔ မ၀ယ္သူလဲရွိတယ္။။ စာဖတ္တတ္ေပမယ့္ စာအုပ္ဖုိးမတတ္ႏိုင္လို႔ မ၀ယ္သူလဲရွိပါတယ္။ စာအုပ္ဖိုးလဲတတ္ႏိုင္ပါရဲ႕၊ စာလဲဖတ္တတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ စာမဖတ္အား မဖတ္ခ်င္လုွိ႔ မ၀ယ္သူလဲရွိေလရဲ႕။
တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ စာအုပ္ဆိုတာ လူ႔သမိုင္းမွာ ေပၚထြက္လာတာအလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ လူသားရဲ႕ အစြမ္း၊ လူသားရဲ႕အရည္အခ်င္းဟာလဲ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ စာအုပ္တအုပ္မွာ (၁)စာေတြရယ္၊ (၂)စကၠဴရယ္ (၃)ပံုႏွိပ္ အတတ္ပညာရယ္- အဓိက လူ႕အစြမ္းသံုးရပ္ ပါရွိေနပါတယ္။
စာအေရးအသားတီထြင္ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ လူသမိုင္းမွာ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈပါ။ အခုအခါ ေတြးၾကည့္ ရေတာ့ကာမွ မဆန္းသလိုပဲေပါ့။ စာ ဆိုတာ စကား ကုိအကၡရာသေကၤတနဲ႔ ေျပာင္းလဲမွတ္သားတဲ့ ကိစၥပါ။ စကားဆိုတာလဲ လူသားရဲ႕ႀကီးက်ယ္တဲ့ တီထြင္မႈတခုပါပဲ။ စကားေျပာတတ္တဲ႔အတြက္ လူသားဟာအမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့တယ္။ တဦးနဲ႔ တစ္ဦးဆက္သြယ္ေရးတိုးတက္လာခဲ့တယ္။ တိရစၦာန္ေတြမွာ ဆက္သြယ္ေရးစကားရွိေပမဲ့ အလြန္နည္းတယ္။ လူေတြက အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို အသံနဲ႔ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါ စကားေပါ့။ စကားက အသံပဲ။ အဲဒီအသံကို အကၡရာ သေကၤတနဲ႔ မွတ္သားတာကို စာ လို႔ေခၚတာပဲ။ စာကိုေပရြက္၊ ထန္းရြက္၊ က်ဴရြက္၊ ငါးျပား၊ သစ္ျပား၊ ရႊံ႕ျပား၊ ေက်ာက္ျပား၊ စကၠဴစတဲ့အေပၚမွာ ေရးမွတ္ႏုိင္တယ္။ ေရးမွတ္ထားတဲ့စာကုိ ကမၻာတည္သေရြ႕တည္တဲ့ေနတယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ ဗမာျပည္ကနံကလ်ား၊ ကမၻာအႏွံ႔အျပား ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း စာကိုယ္ကပို႔လို႔ရတယ္ ကားနဲ႔၊ သေဘၤာနဲ႔၊ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ အျပင္- အင္တာနက္ အီးေမလ္နဲ႔လဲ ပို႔လို႔ရတယ္။
စာကိုရႊံ႕ျပား၊ ေက်ာက္ျပား၊ ေပရြက္ထန္းရြက္ေပၚေရးတဲ့အခါ ေရးစရာစာရြက္က ရွားပါးတယ္။ စကၠဴကိုတ႐ုတ္လူမ်ိဳး ေတြကတီထြင္လိုက္ေတာ့ ေရးစရာစာရြက္ေပါေပါမ်ားမ်ားရလာတယ္။ စာတမ်ိဳးကို စာရြက္သိန္းသန္းပြားေအာင္လုပ္ဖို႔ ပံုႏွိပ္ စက္လည္းတ႐ုတ္ကတီထြင္တယ္ေျပာေပမဲ့ တကယ့္ေခတ္မီပံုႏွိပ္စက္ကို လူဇင္ဘတ္ကတီထြင္တယ္။ ၁၄ရာစု အလယ္ ေလာက္က ဂ်ာမန္မွာ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႕ ပံုႏွိပ္စက္ကို တီထြင္လိုက္တဲ့အတြက္ လူသားသမိုင္းဟာ အႀကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲလို႔ တက္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္တအုပ္မွာ စာ၊ စကၠဴ၊ ပံုႏွိပ္စက္ ဆိုတဲ့လူသားတို႔ရဲ႕ မဟာတီထြင္မႈႀကီးသံုးခုပါေနတယ္ လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ဟာ အေလးစားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာလူမ်ိဳးကေတာ့ စာတလံုးဘုရားတဆူလို႔ အယူရွိတယ္။ ဗ်ည္း၃၃လံုး ဘုရားရွိခိုးစာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကရတယ္။ ကႀကီးဟူသည္ကားေ႑ာညပုကၠားသည္….ကစတင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာအုပ္ကို ေျမေပၚမခ်ရဘူး။ ဘုရားစာအုပ္၊ တရားစာအုပ္ဆိုရင္ ဘုရားစင္ေပၚမွာ တင္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီဓေလ့ဟာ ေတာရြာမွာေတာ့ ခုထက္တိုင္ ေအာင္ရွိပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ျပမွာေတာ့မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြလႊင့္ပစ္ထားတာ လမ္းေဘးအမႈိက္ပံုမွာ မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးက ဗမာစာအုပ္မဟုတ္ရင္ ေျခနဲ႔နင္းဖို႔၀န္မေလးပါ။ ဗမာစာကို အိမ္သာထဲ ယူမသြားေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာရြက္နဲ ႔ကေလးမစင္ကို ထုပ္ၿပီးပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးပါ။ အံ့စရာပါပဲ။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေရာက္ေနၾကတာအမ်ားႀကီး။ ဒီမွာပဲ ေက်ာင္းေန၊ စာသင္၊ ဘဲြ႕ရသူေတြလည္း အမ်ား ႀကီး။ စာဖတ္သူေတာ့ အလြန္႔အလြန္နည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္မလား လို႔ စာအုပ္ေတြထုတ္ေပးတာေတာင္ မအားလို႔ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အားလို႔ ယားလို႔ဖတ္ရတဲ့သေဘာေပါ့။ အလြန္ရွားပါးတဲ့ ဗမာသတင္းစာေလးကို လက္ထဲထုိးထည့္ ေပးတာေတာင္ ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြန္သလားမသိပါ။ အမႈိက္ပံုကို လိုက္ရွာၿပီး ႏႈိက္ပါတယ္။ တခါေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္ခုလို ေျပာေနတာကို မေတာ္တဆၾကားခဲ့ရလို႔ ဇနီးအရွက္ေတာ္ပြား၊ အမ်က္ေတာ္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာ ဆရာဦးစြမ္းရည္ ဆိုတာ ေရာက္ေနတယ္ဆို၊ ဟုတ္တယ္။ ဟို-အဖိုးႀကီးဟာ ဦးစြမ္းရည္ပဲ၊ ေၾသာ္….။ အမႈိက္ပံုႏႈိက္ႏႈိက္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးဟာ ဦးစြမ္းရည္ ကိုး တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့။ နယူးေယာက္မွာ အမႈိက္ပံုႏႈိက္ေနတဲ့ ဗမာအဖိုးႀကီးကို ေတြ႕ရင္ႏႈတ္ဆက္ပါေနာ္။ အမႈိက္ပံုႏႈိက္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ရမွာရွက္ရင္လဲ အေ၀းႀကီးကေရွာင္သြားေပေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။ အသက္ ၈၀။ စာဖတ္ ၀ါ- ၇၅၊ ၀ါ- ၆၂။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂