 |
| သန္းေဌးေမာင္ |
ခင္ေဇာ္မိုး - ေၾကြ
(မုုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၊ ၂၀၁၇
ငါ့ကိုယ္ငါထက္ မင္းကိုပိုခ်စ္မိတဲ့အခါ မင္းရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြသာ အေရးပါဆံုးအရာ ျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ အဆင္မေျပမႈေတြၾကားမွာ ငါတေေယာက္ထဲေနရထိုင္ရတဲ့အခါ ေလာကႀကီးဟာ အဓိပၸာယ္မဲ့လြန္းတယ္။ ေလာကႀကီးဟာ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးလြန္းတယ္ လို႔ ငါျမင္တယ္။ တကယ္ဆို ငါ့ေဘးမွာ မင္း႐ွိေစခ်င္ခဲ့တာ။ မင္း႐ွိဖို႔ လိုအပ္ခဲ့တာပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ မင္းမ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္ခြင့္ေတာင္မ႐ွိဘူး။ မင္းစကားသံကို ၾကားခြင့္မရဘူး။ မင္းကိုစြဲလန္းမိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ငါဟာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကို စတင္ေတြ႔႐ွိခဲ့ ျခင္းပဲ။ ျမတ္ႏိုးရတဲ့သူ၊ ခ်စ္ရတဲ့သူဆီကဆိုရင္ ဒဏ္ရာကိုေတာင္ျမတ္ႏိုးမိတာ။ ေ၀ဒနာကိုေတာင္ ခ်ဴိျမတယ္အထင္နဲ႔ ႐ူး႐ူးမူးမူးခံစားခ်င္မိတာ။
မင္းမသိပဲ နင့္နင့္သီးသီးလြမ္းေနရတာ သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ အခ်စ္ရယ္။ ငါက တိတိပပ မင္းတေေယာက္တည္းကိုခ်စ္တာ။ ငါ့မွာတခ်ိန္က မင္းအၾကည့္ေလးေတြ လြမ္းေနရတယ္။ မင္းမ်က္လံုးေလးေတြကို အရင္လိုငါ့လက္ေတြနဲ႔ စမ္းၾကည့္ခ်င္တုန္း။ မင္းႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ငါ့လက္နဲ႔ တို႔ထိကစားခ်င္တုန္း။ တကယ္ဆို အရင္ကထက္ကို ေ၀းေလ လြမ္းေလအျဖစ္နဲ႔ မဆံုႏိုင္လည္း မင္းကိုမွခ်စ္ေနမိတုန္း။ အတူတူေငးၾကည့္ဖူးတဲ့ ျမစ္ေရျပင္နဲ႔ အတူတူ နားေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမစ္ေရစီးသံကို မင္းဘယ္သူနဲ႔မ်ားခံစားနားေထာင္ေနသလဲ။ အခ်စ္ဟာ အထင္ႀကီးေလးစားျခင္းပါကြဲ႔။ မင္းမညာဘူးလို႔ ငါထင္မိတယ္။ ငါခိုလွဳံဖူးတဲ့မင္းရင္ခြင္မွာ အျခားကိုယ္သင္းရနံ႔ကို ေပြ႔ဖက္ထားလိမ္မယ္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္တာ။ တယုတယအၾကင္နာစကားေတြ ဘယ္သူ႔ႏွလံုးသားကိုမွ ေတးသီျပမယ္လို႔ မယံုစားခဲ့ဘူး။ ေျပာပါအံုး၊ ေ၀းေနခိုက္မွာ ဘယ္လိုေလာကဓံရဲ႕ထိပါးမႈေၾကာင့္ ေမ့သြားရပါသလဲ။ ဘယ္လိုကေ၀သည္မေလးရဲ႕ ျပဳစားမႈေၾကာင့္ မမွတ္မိရေတာ့ပါသလဲ။ ဘယ္လိုပေယာဂေၾကာင့္ မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြ ဆြံ႔အသြားရပါသလဲ။ တခ်ိန္က ဟိုးႏွစ္ေတြဆီက ဆိုေပမယ့္ ငါ့အတြက္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကပံုရိပ္ေတြ ဘယ္သူ ခိုး၀ွက္သြားလို႔ပါလဲ။ ငါဟာ တေန႔တရက္မွ မင္းကိုမေမ့ခဲ့ဘူး။ တခ်ိန္က အေၾကာင္းေတြ ေတြးၿပီး လြမ္းရတယ္။ မင္းစကားသံေတြၾကားေယာင္ၿပီး ငါတေယာက္တည္း ျပံဳးမိေနတယ္။ တခါတေလ ငါ့တို႔အနာဂတ္ေလးကို ေလာက္စာလံုးသလို စိတ္တိုင္းက်စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ငါ့ေပ်ာ္မိပါရဲ႕။ ငါရင္ေမာမိရပါရဲ႕။
မင္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အသြားမပ်က္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အစားမပ်က္ဘူး။ ငါ့မွာ မင္းကိုလြမ္းစိတ္နဲ႔ ကိုယ္၊စိတ္၊ႏွလံုး သံုးပါးစလံုးႏံုးခ်ိႏြမ္းလ်ေနလွပါၿပီ။ အသံတိတ္ႀကိတ္ႀကိတ္ငိုမိတာ။ ငါ့စာအုပ္ေလးေတြထဲမွာပဲ မင္းကိုဘယ္ေလာက္ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း၊ မင္းကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခြင့္ရတာ။ ငါ့မ်က္ရည္ေတြဟာ စာရြက္ေတြေပၚနဲ႔ေခါင္းအံုးေပၚမွာ ေပေရေနတယ္။ တခါတေလ မြန္းၾကပ္လြန္းတာမို႔ `လြမ္းတယ္´လို႔ တိုးတိုးေလးညည္းၿပီး ႀကိတ္ငိုမိတယ္။ ငါ့တကိုယ္လံုးေပၚကို နာက်င္ေၾကကြဲစရာေတြ ရြာခ်ေနတာ။ အားကိုးတႀကီးဖက္တြယ္စရာမ႐ွိတဲ့ေနာက္ စိတၱဇသမားတဦးလို ငါ့ခံစားမႈေတြ ေေခ်ာက္ခ်ားေနတယ္။ မင္းႏႈတ္ခမ္းကေျပာမယ့္စကားလံုးေတြကို ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနသလို ၊ ဟိုမိန္းမေခ်ာေလးရဲ႕ အျပံဳးေတြနဲ႔စကားလံုးေတြလည္း ငါသိပ္ေၾကာက္ေနမိၿပီ။ လူစဥ္မမီတဲ့လူလို ငါ့စိတ္ေတြသိမ္ငယ္ေနတယ္။ မဖြင့္ဟျဖစ္ေတာ့တဲ့စကားလံုးေတြဟာ ငါ့မ်က္လံုးေတြထဲက ယိုစိမ့္က်ေနတယ္။ နာက်င္မႈေတြဟာ နံရံကပ္အစာေတြကြာက်သလို ကြာက်လာမလားလို႔ အ႐ူးတေေယာက္လို ငါ့ဦးေခါင္းကိုတသြင္သြင္ရမ္းခါးေနမိတယ္။ မင္းကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ နာက်င္စရာေတြကို မုန္းတီးစိတ္နဲ႔ လူ လူၿပီးငိုေႂကြးမိတယ္။ အသိတရားဟာ စိတ္ခံစားမႈကို ဖမ္းခ်ဴပ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိသလို တားဆီႏိုင္စြမ္းမဲ့တယ္။ ငါ့အခန္းက်င္းေလးထဲမွာ ငါႀကိဳးစားၿပီးအသက္႐ွဴ ခဲ့ရတယ္။
ႏွစ္ထမ္းၾကာျမင့္ေပမယ့္ ခိုင္မာေနတဲ့ငါ့ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ မင္းအေပၚစြဲလန္းမႈေတြၾကား ငါ့မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွတာမို႔ ေဆးလိပ္ဖ်ားက ျပာစေတြခါခ်သလို မင္းအေပၚစြဲလန္းယစ္မႈးျခင္းေတြ ခါခ်ပစ္လိုက္ခ်င္မိတယ္။ အတၱမကင္းတဲ့ ပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းၾကား ငါ့မွာပင္ပန္းလြန္းလွၿပီမို႔။
ငါ့မ်က္ရည္ေတြဟာ အသံတိတ္စီးဆင္းတယ္။ ငါႏွလံုးခုန္ျခင္းက ကမၻာပ်က္သလို ရင္ထဲမွာ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနတယ္။ ေအာ္မငိုမိဖို႔ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပိတ္ေစ့ထားရတယ္။ ဘယ္ကိုမွေျပးထြက္မသြားမိဖို႔ ငါ့လက္ေတြကိုပဲ ငါတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ထားရတယ္။ အ၀တ္တစ္စလို ပံုက်မသြားဖို႔ ငါ့ေျခေထာက္ေတြဆီ အားျဖည့္ထားရတယ္။ အသက္၀င္လွပတဲ့ မင္းအျပံဳးကိုျမင္ရေတာ့ အမိန္စာကိုဖတ္မိသလိုပဲ။ မင္းေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ကမၻာေလာကႀကီးဟာ တရားမွ်တမႈ႐ွိတယ္။
မင္းဆႏၵမွန္သမွ် ဘယ္ေတာ့မွမကန္႔ကြက္ဘူး။ မင္းအျပံဳးဟာ ကမၻာကိုေတာင္ေအးခ်မ္းေစမယ္ ထင္တာ။ မင္းဖြဲ႔တဲ့ကဗ်ာ မင္းႀကိဳက္တဲ့ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ေပါ့။ ၀တၳဳတပုဒ္ကို ကဗ်ာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လည္း ကဗ်ာလို႔ပဲလက္ခံပါတယ္။ `အက္ေဆးေကာင္းေတာ့ ၀တၳဳျဖစ္ၿပီး ၀တၳဳေကာင္းေတာ့ အက္ေဆးျဖစ္သတဲ့´။ ငါလည္းမင္းကိုသိပ္ခ်စ္ေတာ့ အျခားတေယာက္ နဲ႔မင္းေပ်ာ္ေနလည္း ၊ မင္းနဲ႔ငါေပ်ာ္ခြင့္ရသလို သက္ေရာက္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းကိုမေႏွာင့္ယွက္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွမင္းကို အျပစ္မတင္ဘူး။ ငါမရတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္း၊ ယုယုယယျမတ္ႏိုးျခင္းတို႔ ရ႐ွိပါေစေတာ့။ မင္းရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္သာယာမႈေတြ တည္တံ့ပါေစေတာ့။ ငါ့မ်က္ရည္ေတြေပၚ ပင္လယ္ေပ်ာ္လိႈင္းစီးၾကေရာ့ကြယ္။
ငါ့နာက်င္မႈတို႔တိုင္တည္ၿပီး ၾကယ္ေႂကြခ်ိန္ဆုေတာင္းသလို ေနာက္ေနာင္ဘ၀ေတြ မနာက်င္ရ ေစဖို႔၊ ၾကယ္ေႂကြေငးသလို မင္းတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႔ကို ေငးၿပီး ဆုေတာင္းမိတယ္။
တဦးတေယာက္ကဆိုတာထက္ မင္းကလို႔ေျပာရင္ ပိုၿပီးမွန္လိမ့္မယ္။ မင္းလွည့္စား လိမ္ညာမွာကို ငါသိပ္ေၾကာက္တာ။ သိပ္စိုးရိမ္တာ။ အဲ့ဒီခံစားမႈေတြ ငါ့အေသြးအသားေတြထဲ စိမ့္၀င္လာမွာကို ေန႔ေန႔ညညစိုးရိမ္ေနေတာ့တာ။ `တခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္´သတဲ့။ လွည့္စားလိမ္ညာခံရတဲ့ခံစားမႈ အရသာကို ငါေကာင္းေကာင္းနားလည္ခဲ့ရၿပီးၿပီေလ။ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ကို သက္႐ွိထင္႐ွား မီးၿမိဳက္ခံလိုက္ရတာ။ အ႐ွင္လတ္လတ္အသားစိမ္း လွီးဖဲ့ခံရတာ။ အဲ့ဒီခံစားနာက်င္မႈေတြဟာ ငါအေသြးအသားထဲ လွည့္ေနၿပီး ငါ့ဘ၀တခုလံုးကို ပိန္းပိတ္ေနေအာင္ေမွာင္မိုက္သြားတာ။ ခံႏိုင္ရည္မဲ့သူမို႔လား။ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့သမားတဦးမို႔လား။ အဲ့ဒီအေမွာင္ကမၻာထဲ ၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ငိုေႂကြးေနခဲ့ေတာ့တာ။ အဲ့ဒီအေမွာင္ထဲ ငါ့ဘ၀ကိုငါ စမ္းမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ မင္းေပးခဲ့ဖူးတဲ့ နာက်င္မႈကို ငါမက္မက္စက္စက္ ခံစားေပးခဲ့ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုဖြင့္ထုတ္မျပႏိုင္တာျဖစ္ျဖစ္၊ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြ ဖြင့္ဟခြင့္မရပဲ ႀကိတ္ႀကိတ္ေလးခံစားရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာခြင့္မရျခင္း၊ ဖန္တီးခြင့္မရျခင္းဟာလည္း က်ိန္စာသင့္ျခင္းပါပဲ။ ငါဟာ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ အခန္းေလးထဲမွာႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီးငိုရတာ ၊ စာရြက္ေတြေပၚတေပါက္ေပါက္ခုန္းဆင္းတတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြ ၊ ေခါင္အံုးထက္မွာေလွ်ာဆင္းတဲ့မ်က္ရည္ေတြ အားလံုး က်ိန္စာသင့္ခံရသလိုပါပဲ။
ေန႔ေန႔ညည မင္းကိုလြမ္းေနမိတာ။ မင္းကိုတမ္းတေနမိတာ။ မင္းကိုမွ ငါ့ႏွလံုးသားကလိုအပ္ေနခဲ့တာ။ ဒါကို ၀ဋ္ေႂကြးလို႔ေခၚမလား။ သစ္ရြက္ကေလးကို ေလတိုးသလို မင္းရင္ခြင္ထဲမွာတိုးေ၀ွ႔ေနခ်င္မိတာ။
ငါ့အလြမ္းဟာ တကိုယ္ေတာ္ဆႏၵျပသူလို တေယာက္တည္း႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္လြမ္းတယ္။ မင္းသတိမရလည္း ငါသတိရတယ္။ မင္းမလြမ္းလည္း ငါလြမ္းတယ္။ မင္းမခ်စ္ေတာ့ေပမယ့္ ငါ့ကေတာ့အရင္ကထက္ ပိုခ်စ္တယ္။ ငါဟာ ကမၻာနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာလြင့္ေနရတဲ့ ၾကယ္တလံုးလို မင္းနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာလြင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါဟာဘယ္ကိုေႂကြလြင့္လို႔ေႂကြမွန္းမသိတဲ့ ၾကယ္ကေလးလိုေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိနက္႐ွဳိင္းထဲေနရာထိ ထိုးက်ေနသလဲဆိုတာ ငါကိုယ္တိုင္မသိႏိုင္ပါဘူး။
ခင္ေဇာ္မိုး
၂၇. ၁. ၂၀၁၇