ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၁)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၇
● သူမ
ထိုေန႔က ေနခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနသည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ မတ္လ၏ ေန႔ရက္တရက္ျဖစ္ေပေသာေၾကာင့္ ေႏြေနသည္ ပူျပင္း ေနျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။မိမိတုိ႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖေနဆဲကာလျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲေကာင္းစြာမေျဖနိုင္ရသည့္အထဲ ပူျပင္းေသာေႏြေနေၾကာင့္ ေခြၽးက ပို၍ထြက္ေနပုံရသည္။ စာေမးပြဲေျဖအၿပီး အိမ္ျပန္အေရာက္တြင္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕ဘာဂ်ာဆြဲတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲလႈပ္ လိုက္ သည္။ မိမိ၏မိခင္ အိမ္မွာမရွိပါက အိမ္တြင္ အျမဲလိုလိုရွိေနတတ္ သည့္ နားအနည္းငယ္ေလးသည့္ မိမိအေဒၚမ်ားၾကားေစနိုင္ရန္ ဤသုိ႔ပင္ ဘာဂ်ာတံခါးအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ေလ့ရွိပါ သည္။ တံခါးဆြဲလႈပ္ျပီး မိမိႏွင့္အတူ စာေမးပြဲေျဖျပီးျပန္လာသည့္ေဘးအိမ္မွ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္အား တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ "ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔လဲရွင့္"ဆိုသည့္အသံက မိမိေရွ႕က ထြက္ေပၚလာရာ အိမ္တြင္း တံခါးေရွ႕တြင္ မိန္းမပ်ဳိငယ္တစ္ဦးကရပ္၍ မိမိအားေမးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရရာ ႐ုတ္တရက္ မည္သုိ႔ျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ သြားေတာ့သည္။
မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း နွာတံေပၚေပၚ လွပေျပျပစ္ေသာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ တည္ျငိမ္ေသာမ်က္ႏွာ ရဲတင္းဖ်တ္လတ္ေသာ ဟန္ပန္ႏွင့္ ခါးအထိ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ရွည္ကို ျဖန္႔ခ်ထားသည့္ မင္းမင္းလတ္၏ ဆံရွည္မေလးအား ႐ုတ္ခ်ည္း ခဏ တာအတြင္း မိမိမည္သုိ႔ျပန္ေျဖရမွန္းမသိခ့ဲပါ။ ႐ိုးသားစြာဝန္ခံရလ်င္ မိမိသည္ သူမ၏အလွတြင္ သူမ၏ပုံရိပ္တြင္ ေခတၱမွ် မိန္းေမာသြားခ့ဲဟန္တူပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ သူမသည္ မိမိေတြ႕ေနက် အုတ္ဖို နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦး၏ သြင္ျပင္ဟန္ပန္မ်ဳိး မဟုတ္ေပ။ ေခတ္စကားႏွင့္ဆိုရလ်င္ မိမိအတြက္ စတိုင္သစ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က တႏွစ္လ်င္ တခါ ေလာက္သာေရာက္တတ္သည့္ ရန္ကုန္စတိုင္ျဖစ္သည္ဟူ၍ေတာ့ မိမိအတတ္သိလိုက္သည္။
မိမိမနက္က စာေမးပြဲေျဖရန္ ထြက္သြားစဥ္ အိမ္တြင္မရွိခ့ဲေသာ အုတ္ဖိုသူလည္းမျဖစ္နိုင္ေသာ မိန္းမပ်ဳိတေယာက္ မိမိ အိမ္တြင္းသုိ႔ မည္သုိ႔မည္ပုံေရာက္ေနသည္ကို မိမိလည္းစဥ္းစား၍ မရနိုင္ခ့ဲေပ။ ဤသုိ႔ႏွင့္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဘာ ေျပာရမွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ အိမ္ထဲမွ အေဒၚထြက္လာျပီး မိမိနာမည္အားေခၚ၍ "ျပန္လာၿပီလား"ဟုဆို၍ တံခါးဖြင့္ေပးမွ သူမလည္း မိမိအားတခ်က္စူးကနဲၾကည့္၍ အိမ္ထဲသုိ႔ ခ်ာကနဲလွည့္ဝင္သြားသည္။ ထိုေသာအခါမွပင္ သူမႏွင့္ဆံုခ့ဲေသာအၾကည့္ ရပ္သြားခ့ဲေတာ့သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ မိမိရင္ေတြကေတာ့ လႈပ္ခတ္သြားခ့ဲေပျပီ။ သုိ႔ႏွင့္ သူမႏွင့္ မိမိ စတင္၍ဆံုခ့ဲၾကပါေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔၏ဇာတ္လမ္းအစဟူ၍ ဆိုရပါမည္။ ဇာတ္လမ္းအစသည္ ေမွ်ာ္လင့္မထား ေသာ ႐ုတ္တရက္နိုင္လြန္းလွေသာ အေနအထားမ်ဳိးဟု ဆိုရမည္။ ထိုစဥ္က မိမိအတြက္ေတာ့ သူမသည္ မိုးေပၚက က်လာ သက့ဲသုိ႔ ဘြားကနဲေပၚလာသူတဦးျဖစ္ခ့ဲသည္။
သူမသည္ ထိုစဥ္က မိမိၿမိဳ႕သုိ႔အလည္လာသူ မိမိ မိခင္၏ မိတ္ေဆြအေဒၚတဦးႏွင့္အတူပါလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအေဒၚက ေက်ာင္းပ္ိတ္ရက္မို႔ သူ၏တူမကို ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ သူမက ကိုးတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္၍ စာေမးပြဲျပီး၍ ေက်ာင္းပိတ္ ေနေပၿပီ။ သူမနွင့္ မိမိနွင့္ စတင္ေတြ႕စဥ္ကပင္ ရင္ခုံစိတ္လႈပ္ရွားခ့ဲေသာ္လည္း ထိုအရာသည္ အခ်စ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေသခ်ာလွေပ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကာလဆိုသည္မွာ ေလတိုက္၍ သစ္ရြက္လႈပ္သည္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားတတ္သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။
ထိုသုိ႔ရုတ္တရက္ ဘြားကနဲ မိိမိႏွင့္ဆံုေတြ႕ခ့ဲရေသာ သူမသည္ သုံးေလးရက္အၾကာတြင္ ရန္ကုန္သုိ႔ျပန္သြားျပီးေနာက္ သူမ ႏွင့္ ေနာက္တႏွစ္တိတိ မေတြ႕ၾကရခ့ဲပါ။ ထိုႏွစ္က မိမိဆယ္တန္းကို (ခ) အဆင့္ႏွင့္သာေအာင္ခ့ဲ၍ အုတ္ဖိုတြင္ ေက်ာင္းျပန္ တက္ေနရသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ရန္ကုန္သူ သူမႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မၾကံဳခ့ဲ။ ဤသုိ႔ႏွင့္ တႏွစ္ဆိုသည့္အခ်ိန္ကာလကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲ ရျပန္သည္။ ထိုကာလအတြင္း သူမ၏ပုံရိပ္သည္ မိမိ၏စိတ္အာ႐ံုတြင္ အျမဲအမွတ္ ထင္ထင္မရွိေသးေသာ္ျငားလည္း တခါတ ရံေတာ့ ေပၚလာတတ္သည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
အခ်စ္သည္ တခါတရံေတာ့ ကံၾကမၼာ၏ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ ခံရတတ္ပါသည္။ ေနာက္တႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ သူမသည္ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ မိမိတုိ႔အိမ္သုိ႔ ေနာက္တႀကိမ္ အလည္ေရာက္ျပန္ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ေတာ့ သူမသည္လည္း ဆယ္ တန္းေျဖဆိုရသည္ျဖစ္ရာ စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ ေရာက္လာခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ သူမႏွင့္မိမိ စကားအေတာ္ေလး ေျပာျဖစ္သည္။ ရြယ္တူမိန္းမကေလးတေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရန္ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ေနေသာ မိမိသည္ ပြင့္လင္းရဲတင္းဖ်တ္ လတ္ေသာ သူမေၾကာင့္ စကားမ်ားမ်ားေျပာနိုင္ခ့ဲသည္ဟု ထင္ပါသည္။
သူမႏွင့္မိမိတုိ႔ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္သည္။ စာေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္အေၾကာင္း ေျပာ ျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလက ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိမိတုိ႔ၾကား အိပ္မက္ မ်ားသည္ လွပခ့ဲပါသည္။ စကားလုံးမ်ားက စမ္းေရသဖြယ္စီးဆင္းခ့ဲသည္။ မိမိ၏ရင္ခုန္သံမ်ားက ပို၍ ျမန္လာခ့ဲသည္ ထင္ ပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အခ်စ္သည္ လွပေသာအိပ္မက္မ်ားၾကား ေပါက္ဖြားလာခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
သူမ ရန္ကုန္ျပန္သြားေတာ့ သူမ၏လိပ္စာကို ေပးထားခ့ဲသည္။ သုိ႔ႏွင့္ သူမႏွင့္မိမိၾကား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလမ်ားတြင္ စာ တိုစာရွည္ေတြ အျပန္အလွန္ေရးခ့ဲၾကသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္ တကၠသုိလ္တက္ရမည့္အခ်ိန္ကာလက ၆ လေက်ာ္မွ် ၾကာျမင့္ေပရာ မိမိတုိ႔ၾကား စာတိုစာရွည္မ်ား မ်ားျပားခ့ဲသည္။ စာပို႔သမားအလာ စာေမွ်ာ္ရသည္က လည္ပင္း ပိုရွည္လာသည္ထင္ရသည္။ ထိုစဥ္က ဖုန္းဆက္ရန္ကလည္းမလြယ္။ အင္တာနက္ေတြ၊ chat box ေတြ၊ ဗိုင္ဘာေတြက လည္းမရွိ။ စာတိုက္အားကိုးရန္မွတပါး အျခားမရွိသည့္ကာလျဖစ္သည္။ ေပဖူးလႊာေမွ်ာ္ရသည့္ ေအာက္ျပည္ကို ေလွစုန္ သြားသည့္ ေခတ္ထက္ေတာ့ သာေသးသည္ဟုသာ ေက်နပ္ရေပေတာ့သည္။
စာအသြားအလာမ်ားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ စိတ္ထားခ်င္း ပို၍နီးကပ္လာသည္ဟု ဆိုရမည္။ တေယာက္သေဘာကို တေယာက္ ပို၍နားလည္လာသည္။ အခ်စ္သည္ လ်င္ျမန္စြာႀကီးထြားလာခ့ဲေပေတာ့သည္။ တကၠသုိလ္တက္ရန္ ရန္ကုန္သုိ႔ တက္မည့္ရက္ႏွင့္ကိုက္၍ သူမထံသုိ႔ စာတေစာင္ပို႔လိုက္သည္။ ထိုစာသည္ သူမအား ခ်စ္ခြင့္ပန္သည့္စာျဖစ္သက့ဲသုိ႔ သူမ ၏သေဘာထားအားလည္း ေတာင္းခံသည့္စာျဖစ္သည္။ ထိုစာပို႔ၿပီး မိမိရန္ကုန္သုိ႔ ထြက္လာခ့ဲသည္။ သူမအေနႏွင့္လည္း မိမိအားစာျပန္၍မျဖစ္နိုင္ေတာ့။ သူမထံ မိမိအလာကို ေစာင့္ေနဖုိ႔သာရွိေပေတာ့သည္။ ရန္ကုန္သုိ႔ တကၠသုိလ္အတက္တြင္ မိမိလည္း အခ်စ္ေဖာင္ဖ်က္၍ထြက္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
သူမက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဆူးေလဘုရားလမ္းက အစိုးရ႐ံုးတ႐ံုးတြင္ စာေရးမေလးအျဖစ္ အလုပ္ဝင္ၿပီး ညဘက္ ဗိုလ္တ ေထာင္ ဘုရားလမ္းေပၚရွိ လုပ္သားေကာလိပ္တြင္ ေက်ာင္းတက္သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး သူမကို မိမိသြားေတြ႕သည္က ဆူးေလဘုရားလမ္းက သူမ၏႐ံုးတြင္ျဖစ္သည္။ သူမက မိမိအား မည္သုိ႔အေျဖေပးခ့ဲသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ဆူးေလဘုရားက ေလွခါးထစ္ေလးမ်ား ေကာင္းစြာသိၾကပါသည္။ ဆူးေလဘုရားက ခိုကေလးမ်ား ေကာင္းစြာသိၾကပါသည္။ လိုအပ္လ်င္ ဆူး ေလဘိုးဘိုးၾကီးအား သက္ေသတည္၍ ျပနိုင္ေနပါသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ စတင္သည့္ အခ်စ္ဇတ္လမ္းေပါင္းမ်ား စြာထဲမွတပုဒ္သည္ ဆူးေလဘုရား ေလွခါးထစ္ေလးမ်ားေပၚမွ စတင္ခ့ဲပါသည္။
မဂၤလာဒုံက ေဆးေက်ာင္းသားတေယာက္ႏွင့္ ရံုးဝန္ထမ္း လုပ္သားေကာလိပ္ေက်ာင္းသူတေယာက္၏ အခ်စ္ဇတ္လမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤဇတ္လမ္းတြင္ အဓိပတိလမ္းမ၊ သစ္ပုတ္ပင္၊ စိန္းပန္ျပာ၊ ကန္႔ေကာ္ပင္တန္း၊ ဂ်ပ္ဆင္ႏွင့္ အင္ယား ကန္စပ္တုိ႔ ပါဝင္နိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲပါ။ ဤဇတ္လမ္းတြင္ပါဝင္နိုင္သည္က ဆူးေလဘုရား၊ ဗႏၶဳလပန္းျခံ၊ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရား၊ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ လုပ္သားေကာလိပ္တုိ႔သာ ပါဝင္နိုင္ခ့ဲၾကပါသည္။
မဂၤလာဒုံက ေက်ာင္းအဆင္း ဘတ္စကားျဖင့္ခ်ီတက္လ်င္ လုပ္သားေကာလိပ္သုိ႔ ၅ နာရီခန္႔ေရာက္တတ္သည္။ ေက်ာင္းမွ ေစာေစာလစ္ရင္ေတာ့ ၄ နာရီ မထိုးမီ သူမ႐ံုးသုိ႔ ေရာက္သြားတတ္သည္။ သူမထံသုိ႔ မိမိဤသုိ႔ သြားေလ့ရွိတတ္သည္။ တခါ တရံ စေန တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ဆိုလ်င္ေတာ့ တိရိစၧာန္႐ံုသုိ႔သြားတတ္ၾကသည္။
ထိုစဥ္က သြားစရာ လည္ပတ္စရာ သိပ္ၿပီးေတာ့ မရွိလွေပ။ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းေကာင္း အပင္ႀကီး မ်ားရွိသည့္ တိရိစၧာန္႐ံုသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္သူ ၿမိဳ႕ေတာ္သားတုိ႔ စိတ္အပန္းေျဖစရာ သြားေရာက္လည္ပတ္စရာျဖစ္ ေတာ့သည္။ ဆင္ကေလးမိုမိုကို လာၾကည့္ၾကသည့္ မိသားစုမ်ားလည္း လာၾကသည္။ သံေလွာင္အိမ္ထဲက ေမ်ာက္ကေလး
မ်ား အၿပိဳင္ေဆာ့ႏိုင္ၾကသည့္ ကေလးငယ္မ်ားစြာကို ေတြ႕ရနိုင္သည္။ ထုိ႔အတူ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႕ရႏိုင္သည္။ ထိုမ်ားစြာထဲမွ တတြဲသည္ မိမိႏွင့္သူမျဖစ္သည္ကိုေတာ့ အထူးေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။
မိမိတုိ႔အတြက္ေတာ့ ဆင္ကေလးမိုမိုသည္လည္းေကာင္း၊ ေမ်ာက္ကေလးမ်ား၊ ဖ်ံကေလးမ်ားသည္လည္းေကာင္း စိတ္ဝင္ စားဖြယ္ မေကာင္းပါ။ ထုိ႔အတူ ျခေသၤ့မ်ား၊ က်ားမ်ား၊ မိေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္မေကာင္းခဲ့ပါ။ ထုိ႔ျပင္ သူတုိ႔အားလည္း စိတ္မဝင္စားနိုင္ခ့ဲ့ပါ။ အခ်စ္၌စတင္ခံစား၍ အခ်စ္၌နစ္မြန္းေနေသာ မိမိတုိ႔အဖို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တကမာၻ ထင္ေနခ့ဲသည္။ မိမိတုိ႔ၾကားတြင္ ေျပာမကုန္သည့္ စကားမ်ားစြာရွိေနခ့ဲသည္။ ၾကည့္မဝသည့္ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာရွိေနခ့ဲ သည္။ ခ်ဳိၿမိန္သည့္ အနမ္းမ်ားစြာရွိေနခ့ဲသည္။ တိရိစၧာန္ရံုဝင္းတေနရာရွိ ထီးေလးတေခ်ာင္း၏အမိုးေအာက္တြင္ သူမႏွင့္ မိမိတုိ႔ရွိခ့ဲၾကသည္။
"ေဟာေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ"သူမထံမွ အာေမဋိတ္သံထြက္လာ၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္၍ ႐ႈံ႕မဲ့သြား ေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရသည္။ တိရိစၧာန္႐ံုမွျပန္အထြက္ သူမ၏ညႇပ္ဖိနပ္သဲႀကိဳးျပတ္သြားခ့ဲေလၿပီ။ တြယ္စရာ တဲစ ရာ အပ္ခ်ိတ္လည္းမပါသည္မို႔ မိမိဖိနပ္အား သူမအားခြၽတ္ေပးလိုက္ျပီး မိမိက ေျခဗလာႏွင့္ေလွ်ာက္ဖို႔ ျဖစ္လာခ့ဲသည္။ မ တတ္နိုင္ျပီ။ ဝင္းအျပင္ဘက္ရွိ ဖဆပလကြက္သစ္ေရာက္မွ ဆိုင္ရွာၿပီး ဖိနပ္ဝယ္ရေပေတာ့မည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေနပူပူ ကတၲရာပူပူ လမ္းမပူပူေပၚတြင္ မိမိသည္ ေျခဗလာျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ခ့ဲရေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က မိမိကိုယ္မိမိ အခ်စ္သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ဟု ထင္ေနခ့ဲပုံရသည္။ ရင္ကိုေကာ့၍ ဘာကိုမွ်မမႈသည့္ပုံႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ မိမိအား ကုကၠိဳပင္ထက္မွ က်ီးကန္းမ်ားက တအားအား ေအာ္၍ ၾသဘာေပးေနၾကသည္။ မိမိေဘးမွ ထီးတေခ်ာင္းကိုင္၍ ယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ေနေသာ သူမကေတာ့ အားတုံ႔အားနာ ျဖစ္ေနပုံေပၚသည္။ သင္ေရာ ခ်စ္သူႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္စဥ္က ခ်စ္သူဖိနပ္ျပတ္ခ့ဲဖူးပါသေလာ။ အခ်စ္ေဟာင္းဆိုသည္မွာ လူတိုင္းကိုယ္စီရွိၾကဖူးမည္ ထင္ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စုိး (Mg Mg Soe)