ႏုိင္ဝင္းသီ ● ခ်စ္ျခင္းဂယ္လာရီ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
ည ၁၂ နာရီေက်ာ္သြားၿပီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္က နည္းနည္းေလးမွ မရိွေသး။ ျပတင္းတံခါးတ႐ြက္ကို အသာတြန္းဖြင့္လုိက္သည္။
တစီစီျမည္ေအာ္ေနေသာ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေတြေအာက္မွာ ဒီဇင္ဘာညသည္ စိမ္းေမွာင္ ေအးစက္လ်က္။ ဘုိဟီးမီးယန္း လေရာင္ဟာလည္း ကမၻာရဲ႕ဘယ္ဘက္အျခမ္းကိုေရာက္ေန ေလသည္မသိ။ ညသည္ အလင္းတစ္ဆံျခည္မွ်င္ မွ်မရိွေသာ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေမွာင္ခ်င္တိုင္း ေမွာင္ေနေလသည္။
တမာ႐ြက္ခြၽန္ေတြၾကားမွာေတာ့ အေမွာင္ႏွင့္ကပ္ၿငိေနေသာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို ၿဖိဳးခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ လွမ္းလွမ္းျမင္ေနရသည္။
ခုတေလာ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ျခင္းဟာ ကိုယ္ေတြဆီကိုပဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရိွလာတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေတြကပဲ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ျခင္းမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာလားေတာ့မသိ။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ေလာကသုံးပါးဟာ ေအးစက္ထိုင္း မိႈင္းလို႔။
စိတ္ထဲက ဘယ္လိုျဖစ္လာသည္မသိ။
Fb ကိုဖြင့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ စားပြဲေပၚက ဖုန္းကိုယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖြင့္ၿပီးစကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ post တခုတက္လာသည္။
"ပန္လွည့္ေတာ့ခ်စ္ဦးငယ္"ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ဘဝထဲမွာ အၿမဲတမ္းရိွသြားမယ့္ သီခ်င္းတပုဒ္ပါပဲ......
Post က စာနွစ္ေၾကာင္းသာရိွေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္တကိုယ္လုံး ပူေႏြးသြားသည္။ စာလုံးေလးေတြကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေငြမႈန္ေဖြးေဖြး ျမားတန္းသြယ္သြယ္…
ခေရပန္းေတြ တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ေႂကြတယ္...ေ႐ႊခေရပင္ရိပ္ဝယ္...
ပန္သူမယ့္မွာ စိုးထင့္ကာရယ္...ေျမနီလမ္းကဆီးလို႔သာကြယ္...
ႀကိဳေနမယ္ခ်စ္သည္းရယ္.....
ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္....ေၾကေၾကကြဲကြဲ သီဆိုသြားခဲ့ေသာ ကိုစိုးပိုင္ရဲ႕သီခ်င္း။
သည္သီခ်င္းေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာေတာ့ အေလးအနက္ျပဳအပ္ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္...
ၿပီးေတာ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြႏွင့္..... ပုဂၢလိကနာက်င္မႈေတြႏွင့္....အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရေသာသီခ်င္း။
ဒီ Post ကို တင္သူဟာ ဒီသီခ်င္းေလးကို သူမရဲ႕ဘဝထဲမွာ အၿမဲတမ္း ရိွသြားမယ့္ သီခ်င္းတပုဒ္ပါလို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေျပာ လိုက္ရပါလိမ့္။ သူမဟာလည္း ကိုယ္ေတြလိုပဲ ပန္လွည့္ေတာ့ ခ်စ္ဦးငယ္သီခ်င္းကို အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ့သူတဦး ျဖစ္ေနပါ သလား။
ကြၽန္ေတာ့္အၾကားအာရုံထဲကို ႏူးညံ့ေသာဂစ္တာသံေတြ တိုးရွဲလြင့္ဝင္လာသလိုပါပဲ။ ဘဝထဲမွာ ျခစ္ရာရွရာေတြမ်ားခဲ့ေသာသီခ်င္းဆိုေတာ့လည္း သီခ်င္းႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ လူေတြအားလုံးကို ဒီဇင္ဘာႏွင္းေတြေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းသြားပါ သ ည္။
အထူးအားျဖင့္ မူးမူး .......
အထူးအားျဖင့္ မမဟန္နီ ......
အထူးအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ထူၿပိန္းေသာ အေမွာင္သားထဲသို႔ စုပ္ယူဆြဲခ်သြားခဲ့ေသာ နွစ္ကာလမ်ား.......
(ႏွွစ္)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းဝင္းထဲမွာေနေသာ ေစာေမာင္က်ားက PT ရိွေသာ ေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းသို႔ ဂစ္တာယူလာခဲ့တတ္ပါသည္။ အဲသည္တုန္းက မူးမူးဟာ လက္ယက္စမ္းမွာေနေတာ့ ေစာေမာင္ က်ားႏွင့္ နီးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အၿမဲတမ္းတပူးပူး တတြဲတြဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၿငိမ္းေအးခ်ိဳလြင္တဲ့ ဂစ္တာရနံ႔ေတြၾကားမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့သည့္လူေတြ ျဖစ္ေနလို႔လားေတာ့မသိ။ ဂစ္ တာကို ထိစမ္းလုိက္ေလတိုင္း ႏွစ္္လိုဖြယ္အသံေတြ ဟာသူတို႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြထဲကေပါ့ပါးညင္သာစြာ လြင့္က်လာတတ္ ပါသည္။
သူတို႔ေတြရဲ႕ႏွလုံးသားအခံကိုက အသံမ်ားရဲ႕ညင္းေပ်ာင္းအေပၚ တိမ္းၫႊတ္ေနတာလည္း ပါလိမ့္မည္။
အထူးအားျဖင့္ မူးမူး.......
နဂိုကတည္းက ေအးစက္ေလးကန္စြာေနတတ္တဲ့ မူးမူးဟာ သူခ်စ္မက္သည့္ ဂစ္တာကို ထိစမ္းကိုင္တြယ္ေနရလွ်င္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တရုပ္အလား မိန္းေမာၿငိမ္သက္လို႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕အသက္ဇီဝဓာတ္ဟာ ေခတၱခဏ ျပတ္ေတာက္ေနသလား။ မူမူးဟာ မူးမူးအျဖစ္နွင့္ ျဖစ္တည္ေနေသး ရဲ႕လား သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ သတိျပဳမိပုံမရပါ။ ဂစ္တာဖလက္ေပၚမွာ ကင္းမလက္မည္းတေေကာင္လို တ႐ြ႐ြလႈပ္ရွားေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မူးမူးကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။
သူဟာ Santana ရဲ႕ Black Magic Woman ကို ခြၽဲႏြဲ႕ေနေအာင္တီးႏိုင္သလို Eagle ရဲ႕ Hotel California ကိုလည္း ျပတ္ ျပတ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ မာမာတင္းတင္းေလးျဖစ္ေအာင္ တီးခတ္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က Ventures ၏ အေကာင္းဆုံး ဟုဆိုအပ္ေသာ တီးခတ္မႈေတြကို သူတီးၿပီဆိုလွ်င္ ေတာ္ရုံလူမဆိုထားႏွင့္။ ကြၽမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုေသာ ဂစ္တာသမားေတြပင္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕အေ႐ြ႕အလ်ားေအာက္မွာ နစ္ေမ်ာသြားရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က လူငယ္ေတြအၾကား ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ ေနေသာ သီခ်င္းေတြအားလုံးကို မူးမူး သပ္ရပ္လွပစြာ တီးခတ္ႏိုင္ပါသည္။ တခုေတာ့ရိွသည္။ သူ႔ကို Notes ေတြလာ မေျပာႏွင့္။ Notes ေတြကို သူဘာမွ မသိ။ တီးလုံးတခု သို႔မဟုတ္ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုလည္း တေခါက္ႏွစ္ေခါက္နားေထာင္ရုံမွ်ႏွင့္ သူ ျပန္ၿပီးမတီးႏိုင္ပါ။ ခုႏွစ္ေခါက္ရွစ္ေခါက္ေလာက္ အာရုံစူးစိုက္မႈအျပည့္ႏွင့္ နားေထာင္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အဲဒီေတးသြားဟာ သူ႔ရဲ႕အေသြးအသားထဲမွာ ေရာေထြးစိမ့္ဝင္သြားေတာ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္လာတီးခိုင္းမလဲ။ ဘယ္လိုKey မ်ဳိးႏွင့္တီးခတ္ၾကမွာ လဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ သူ႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြဟာ ပူေႏြးလွပတဲ့ အသံသစ္ေတြအတြက္ ႏိုးၾကားလန္းဆန္းေနေလၿပီ။
သူႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲတာ တခုပဲရိွသည္။ ေလာကသုံးပါးရဲ႕ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးကိုပဲ ေရာက္ ေရာက္။ ဂစ္တာသည္သာ သူ႔ဘဝရဲ႕သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္။ ဂစ္တာသည္သာ သူဘဝရဲ႕ အေလးအျမတ္ထားရာ ကမၻာဦးက်မ္း။
ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ရဲ႕အႏုပညာဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လင္းျဖာေတာက္ပခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထား သူျဖစ္သည္။ မူးမူးဟာ သံစဥ္မ်ားရဲ႕ၾကည္လင္လွပမႈအေပၚ အာရုံကပ္ၿငိေနလို႔လားေတာ့မသိ။ သီခ်င္းဆိုဖို႔ကို အၿမဲျငင္း ဆန္သူ ျဖစ္ေလသည္။ သူ စိတ္လိုလက္ရရိွလွ်င္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မတိုက္တြန္းရပါဘဲႏွင့္ ဆိုတတ္ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ ရိွသည္။
စိုးပိုင္ရဲ႕"ပန္လွည့္ေတာ့ ခ်စ္ဦးငယ္" ဒီသီခ်င္းကို သူဆိုလိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႕အသံေအးေအးေလးဟာ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးျဖစ္သြား သလိုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာလည္း မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ ေငးရီေၾကကြဲလို႔။
ပန္လွည့္ေတာ့ခ်စ္ဦးငယ္ထဲကို သူ႔ရဲ႕ဝိညာဥ္ ပူးကပ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့သူ႔ရဲ႕သီခ်င္းသံဟာဆိုေနရင္း ဆိုေနရင္းနဲ႔ နာက်င္ ထစ္အသြားတတ္တာ။ အတီးပိုဒ္က ပ်စ္ပ်စ္ခြၽဲခြၽဲလိဒ္ဂစ္တာသံဟာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းေနတတ္တာ။ ဆိုေနရင္းနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေလးကိုအသာအယာ ေမာ့ေမာ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ ေအာက္ကိုငုံ႔ငုံ႔သြားတတ္တာ။ ေကြးလိမ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ မည္းမည္းရွည္ရွည္ေတြဟာ သူေအာက္ကိုငုံ႔သြားလိုက္တိုင္း သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚကို ဝဲျဖာအံု႔ဆိုင္းသြားတတ္တာ။
အဆုံးသတ္အတီးပိုဒ္ကို ေခါင္းငုံ႔ေနရင္းနဲ႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ တီးေလ့ရိွတာ။ အားလုံးၿပီးစီးသြားလို႔ ေခါင္းကိုျပန္ေမာ့လာရင္ သူ႔ ရဲ႕မ်က္လုံးမည္းမည္းေတြဟာေၾကကြဲမႈန္ေဝေနတတ္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းလည္း မသိဘူး။ အဲဒီသီခ်င္းကိုဆိုၿပီးရင္ တအားဝမ္းနည္းတာပဲလို႔တိုးတိုးတိမ္တိမ္အသံေလးနဲ႔ ေျပာေလ့ရိွတာ။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ၿပီး ဘာကို လြမ္းမွန္းမသိလြမ္းေနခဲ့ရတာ ကြၽန္ေတာ္ အေသအခ်ာေျပာရဲပါသည္။ အဲဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ မမဟန္နီဟာ မူးမူးအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ေႂကြသြားတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
(သုံး)
လာဗင္ဒါသစ္ခြ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ထိုးစိုက္ထားတတ္တဲ့ အျပာႏုေရာင္ေႂကြပန္းအိုး၊ သက္ၿငိမ္ေရေဆး ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ေဟာ္လိုဂစ္တာသုံးလုံး၊ ျမန္မာ့ေစာင္းေကာက္တခု၊ အသံေတြ ခုန္ထြက္ဖို႔ အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပီယာႏိုတစ္လုံး။ ေရာင္စုံမီးပြင့္ေလးေတြနဲ႔ စိမ္းစိုသစ္လန္းေနတတ္ေသာ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ငယ္ေလးမ်ား။ ကြၽန္ေတာ္စြဲစြဲထင္ ထင္ အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္တဲ့ မမဟန္နီတို႔အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းအခင္းအက်င္းပါပဲ။ ေနာက္...ရိွေသးတယ္။ ေခါင္းေလးငဲ့ေစာင္းၿပီး ေလာကႀကီးကို ကရုဏာသက္စြာၾကည့္ေငးေနေလတဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ပုံေတာ္။
ဘာျဖစ္လို႔မွန္းလည္း မသိဘူး။ မမဟန္နီတို႔ အိမ္ရဲ႕အဝန္းအဝိုင္းကို ေရာက္သြားေလတိုင္းကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ၿငိမ္း ေအးသြားသလို အၿမဲခံစားခဲ့ရတယ္။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္က တခုေသာလမ္းေလးေပၚမွာေတာ့ မမဟန္နီတို႔ရဲ႕အိမ္ႀကီး ေပါ့။ မ်က္ႏွာစာအိမ္တန္းမရိွတဲ့ မမဟန္နီတို႔လမ္းမွာ အေဆာက္အအုံဆိုလို႔ ေလးလုံးပဲရိွပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ၿငိမ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့ အဲဒီေနရာေလးဟာ ၿမိဳ႕စြန္မဟုတ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ရဲ႕အနားသတ္မ်ဥ္းေလးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
လမ္းကေလးထဲမွာလည္း သက္တမ္းရင့္ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ပိေတာက္ပင္အိုႀကီးေတြရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြဟာ ၫႊတ္အိကိုင္းက်လို႔။စိန္ပန္းေႂကြတဲ့ရာသီဆို လမ္းကေလးဟာ စိန္ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ရဲရင့္လန္းဆန္းလို႔။
တခါတခါမွာ မမဟန္နီဟာ သူတို႔တုိက္ႀကီးေပၚက ေလသာေဆာင္မွာ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းထြက္ဆိုတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ လိုသီခ်င္းထြက္ဆိုေလတိုင္း ေက်ာလည္အထိေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံစညိဳမွ်င္ေတြကို အရိုင္းဆန္ဆန္ျဖန္႔ခ်ထားတတ္ပါတယ္။ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီဆံပင္ညိဳညိဳမွ်င္မွ်င္ေလးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ကိုင္ ၾကည့္ခ်င္လွပါရဲ႕။
မမဟန္နီဟာ More than l can say၊ Yesterday၊ Take me home country road၊ Do l love you သီခ်င္းေတြကို အသံအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၿမဲဆိုေလ့ရိွတာေပါ့။ အဲဒီသီခ်င္းေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ More than l can say ပါပဲ။
မမဟန္နီ ေလသာေဆာင္မွာသီခ်င္းထြက္ဆိုတိုင္း မလွမ္းမကမ္းက စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ မိန္းေမာၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို သတိျပဳမိခ်င္မွ ျပဳမိပါလိမ့္မယ္။ မမဟန္နီနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ တႀကိမ္တခါမွလည္း စကားမေျပာဖူး ပါဘူး။ မမဟန္နီနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီေတြက အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက မမ ဟန္နီသီခ်င္း ဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ မမဟန္နီရဲ႕ သြယ္လ်လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဂစ္တာႀကိဳးမွ်င္ ထိခတ္မိရာက လြင့္စဥ္ျပန္႔က်ဲထြက္က် လာတဲ့ သံစဥ္အပိုင္းအစေလးေတြထဲမွာကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ တသားတည္း စီးဆင္းေနဖုိ႔ပါပဲ။
မမဟန္နီဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးထဲက ရွားပါးလြန္းလွစြာေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတဦးပါ။ ၿပီး ေတာ့ စက္ရုံႀကီးတခုက အရာရိွႀကီးတေယာက္ရဲ႕သမီး။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲကိုလာေလတိုင္း အစိမ္းႏုေရာင္ zephyr ကားေလးနဲ႔ လာေလ့ ရိွပါ တယ္။ အမိုးဖြင့္ zephyrကားေလးေနာက္မွာ မမဟန္နီပါသြားေလတိုင္း သူမရဲ႕ ဆံပင္ညိဳညိဳ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာမွ်င္တန္းေနတာကို ေငးၾကည့္ၿပီး မူးမူးဟာ မိန္းေမာမင္သက္ခဲ့တာေပါ့။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ မူးမူးနဲ႔ မမဟန္နီတို႔ၾကားမွာ အခိုင္အခန္႔ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ တံခါး႐ြက္ေတြဆိုတာ အထပ္ထပ္ေပါ့။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဆုံးသတ္ဖို႔ ခက္ခဲေနတဲ့ ဆာရီယယ္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပါပဲ။ ထိစမ္းဆုပ္ ကိုင္ဖို႔ ခက္ခဲေနတဲ့ အိပ္မက္ထဲက ျမဴခိုးေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆာရီယယ္တံခါး႐ြက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာတင္ပဲ မယုံၾကည္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တခ်ပ္ၿပီး တခ်ပ္ ပြင့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
အထူးအားျဖင့္ "ပန္လွည့္ေတာ့ ခ်စ္ဦးငယ္"မူးမူးရဲ႕ ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ႕တီးခတ္မႈနဲ႔ ထိရွေၾကကြဲတဲ့ သီဆိုဟန္ေအာက္မွာ မမဟန္နီဟာ
ခ်စ္ျခင္းတရားကို ရွာေဖြေတြ႔ရိွသြားခဲ့ပုံရပါတယ္။
ဂီတဟာ ပိတ္ေနတဲ့တံခါး႐ြက္ေတြကိုကြာက်လာေစႏိုင္သလို ႏူးညံ့တဲ့အခ်စ္ပန္းေတြကိုလည္း အလ်င္အျမန္ ဖူးပြင့္လာေစႏိုင္ေစတယ္ဆိုတာအဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သိထားခဲ့ၿပီေပါ့။
(ေလး)
ေခတ္ႀကီးဟာ ျမစ္ႀကီးတျမစ္လိုပဲကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာတင္ စီးဆင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြဟာ ခ်ဳိးးခ်င္သလိုခ်ဳိးၿပီး ေကြ႔ ခ်င္သလို႔ ေကြ႔ခ်သြားတဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြ....
တခ်ဳိ႕ေနရာက်ေတာ့ ျမစ္ႀကီးဟာ လူေတြ...သကၠရာဇ္ေတြ...ဘဝေတြကို တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ၿပိဳက်သြားေအာင္ ရိုက္ခ်လိုရိုက္ခ်။
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက်ေတာ့ ေလးေလးအီအီနဲ႔ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ စီးလိုစီး.....
ျပန္မရေတာ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြထဲမွာ လူငယ္ဘဝရဲ႕လန္းဆန္းမႈနဲ႔ ဘယ္လိုအဆီးအတားမ်ဳိးကိုမဆို ျဖတ္တိုက္သြားရဲတဲ့ မုန္တိုင္းလိုစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ......
လြမ္းေမာစရာ ႏွစ္ကာလေတြပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကာလမ်ားကပါပဲ။
မမေတြကို အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မမတေယာက္နဲ႔ ေရစက္ဆုံသြားသလုိ ေစာေမာင္က်ားဟာလည္း လူမ်ဳိးတူ ကရင္အမ်ဳိးသမီး မမတေယာက္နဲ႔ ေရစက္ဆုံသြားခဲ့ေလတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝေတြဟာဟာ သီးျခားစီျဖစ္ၿပီး ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့တာပါပဲ။ သူလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ။ ကိုယ္ေတြလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္။
အဲဒီႏွစ္ကာလေတြထဲမွာပဲ မူးမူးဟာ ရံုးတရုံးမွာ အလုပ္ဝင္ရတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းကူးၿပီး လုပ္သားေကာလိပ္ တက္ရတယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက အေပ်ာ္တမ္းတီးဝိုင္းေလးတခုမွာ အလွဴတို႔၊ မဂၤလာေဆာင္တို႔ရိွရင္ ေဟာ္လိုဂစ္တာလိုက္တီး ေပးရတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီရက္စြဲေတြဟာ သူ႔ဘဝထဲမွာ အမွန္တကယ္ျဖစ္တည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ညထဲကို သူ႔ဂစ္တာသံ သဲ့သဲ့ဖြဖြေလးပြတ္သပ္တိုးဝင္လာၿပီဆိုရင္ ညဥ့္နက္လွၿပီေပါ့။ ရွည္လ်ားခ်င္တိုင္း ရွည္လ်ားခဲ့ရတဲ့ ညရိုင္းေတြထဲမွာ ဂစ္တာတလက္သာမရိွခဲ့ရင္ စိတ္သိပ္ႏုတဲ့သူ႔အတြက္ ရူးနွမ္းသြားေစႏိုင္တဲ့ ရက္စြဲေတြပဲေပါ့။
ရန္ကုန္က တီးဝိုင္းသစ္ေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ မူးမူးဆီကိုေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္။ တေခါက္တည္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သုံးေခါက္။
ပထမအေခါက္က မူးမူးတီးခတ္တာကို လာစူးစမ္းတာ။ ေနာက္အေခါက္ေတြက်ေတာ့ Electic guitar ဂစ္တာေတြကိုကားနဲ႔ သယ္လာၿပီး တီးမယ့္သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကုိပါ ေခၚလာခဲ့တာ။ မူးမူးက လိဒ္၊ ဟိုဖက္က ပါလာတဲ့ႏွစ္ေယာက္က ရစ္သမ္နဲ႔ ေဘ့စ္တီးမယ့္လူ။ ဆိုမယ့္လူ သုံးေလးေယာက္ေတာင္ပါလာလိုက္ေသးတယ္။
Electric guitar ဆိုရင္ ေငးရီမင္သက္ၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ကာလ။ လွ်ပ္စစ္ဂီတာပါတဲ့ တီးဝိုင္းမ်ဳိးဆိုတာ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တႀကိမ္မ ေတြ႔ရေလတဲ့ ေက်းလက္ဆန္ဆန္ၿမိဳ႕ကေလးဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ မမဟန္နီတို႔ရဲ႕လမ္းကေလးထဲမွာ လူေတြဆို တာ အျပည့္အသိပ္။
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ Electric guitar ကို ႀကိဳးနဲ႔လြယ္ၿပီး ပီဘိ Lead ဂစ္တာသမားတေယာက္လုိ မူးမူးတီးသြားတာကို ပထမဦး ဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႔ဖူးျခင္းပါပဲ။
ဟိုဖက္က လူေတြအဖို႔ေတာ့ အသားက်ေနေသာ တီးခတ္ဟန္ေတြထဲက ခြဲထြက္လာတဲ့ မူးမူးရဲ႕အႏုပညာကို တေလးတစား နဲ႔ရႈျမင္ရတဲ့ ပြဲေလးတခုေပါ့။
ဝတ္ေနက် ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေလးနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ စစ္အက်ႌလက္ရွည္၊ လိႈင္းထေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္မည္းမည္းရွည္ရွည္ေတြ၊ ရွင္းသန္႔စင္ၾကယ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္၊ အသံမ်ားရဲ႕စီးဆင္းမႈေအာက္မွာ လွပစြာၫႊတ္က်သြားတတ္တဲ့ မူးမူးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အေ႐ြ႕အလ်ား ....
အဲဒီေန႔တုန္းက အားလုံးရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္မ်က္လုံးေတြဟာ မူးမူးဆီမွာ စုၿပံက်ေရာက္လို႔။
ေျပာမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ အဲဒီေတာင္ကုန္းဟာ ေအာင္ျမင္ျခင္းအလံေတာ္စိုက္ထူၿပီး သူအေသအခ်ာတက္သိမ္းရမယ့္ ေတာင္ကုန္းေလးပါပဲ။ သူ႔ဘဝအတြက္ သိပ္ကိုအေရးပါတဲ့ပိြဳင့္တခုပဲေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တီးဝိုင္းသစ္စုဖြဲ႕ဖို႔ ျပင္ေနဆင္ေနတုန္းမွာပဲ ရွစ္ေလးလုံးမီးေတာက္ေတြဟာ လူေတြကိုေရာ၊သမိုင္းေတြကိုေရာ ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေရာ အလွ်ံၿငီးၿငီးနဲ႔ေတာက္ေလာင္သြားခဲ့ေလတယ္။
တဖ်စ္ဖ်စ္နဲ႔ ကြၽမ္းေလာင္သြားတဲ့ မီးေတာက္ေတြထဲမွာ မူးမူးရဲ႕အိပ္မက္ေတြပါ ပါသြားလိမ့္လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ထင္ရက္မွာ လဲ။ ဒါေပမဲ့ ...အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္မွီရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးတေခတ္လုံးကိုေရာ မူးမူးရဲ႕အိပ္မက္ေတြကိုေရာရစရာမရိွေအာင္ ေလာင္ကြၽမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။
အေျခအေနေတြ အားလုံးၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေန႔ရက္တစ္ရက္မွာ ရန္ကုန္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ကူးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ ေတာ့ တီးဝိုင္းသစ္စုဖြဲ႕မယ္ဆိုတဲ့လူကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ သူ႔အစား ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာသတင္းစကားေတြကိုသာၾကားခဲ့ရေလတယ္။
မူးမူးနဲ႔ မမဟန္နီတို႔အတြက္ ညတာေတြဟာ အဆုံးမရိွ ရွည္လ်ားသြားခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်းလက္အဆိုေတာ္ ဝူဒီဂတ္သရီရဲ႕ အထီးက်န္ဝံပုေလြေတြရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ္အူသံေတြ ဆိုတဲ့အေရးအဖြဲ႕ကို သတိသြားရေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ... ..... နွစ္လိုဖြယ္အလြန္ေကာင္းတဲ့ မမဟန္နီတို႔မိသားစုဟာလည္း ေမွ်ာ္္လင့္ထားတာ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ အေမရိကကို လြင့္ခဲ့ ရျပန္ေလတယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ရာဇမာန္ကို ထိပါးအမ်က္ေတာ္ရွေစခဲ့တဲ့လူေတြကေတာ့ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ပညာနဲ႔ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြပါပဲ။
ဘုန္းတန္ခုိးအာႏုေဘာ္ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူေသာ အာဏာရွင္တေယာက္ပါပဲ။Briefing တခုမွာ မမဟန္နီတို႔အေဖဟာ အဂၤလိပ္ လိုေရာ၊ ျပင္သစ္လိုေရာ လုပ္ငန္းခြင္အေၾကာင္းကို ခ်က္က်က်ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ တန္ခိုးသိပ္ထက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီအာဏာရွင္ဟာ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီရဲ႕အက်ိဳးဆက္က အဆင့္ျမင့္ရာထူးတခုကို လက္ခံမယ့္ဆဲဆဲျဖစ္ေနတဲ့ မမဟန္နီတို႔ရဲ႕အေဖဟာ အလုပ္တာဝန္က ရပ္စဲခံလိုက္တာပါပဲ။ တဆက္တည္းမွာ ေနေနရတဲ့ အိမ္ကလည္း ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီအတြင္း ဖယ္ရွားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ ျပန္တမ္းကလည္း ပါလာလိုက္ေသးတယ္။
မိုးစက္ ဖြဲဖြဲမႈန္မႈန္ေအာက္မွာ၊ စိန္ပန္းပြင့္ဖတ္ေတြေအာက္မွာ တကယ့္ကို နာက်င္ေၾကကြဲစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ အလြမ္းျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အရူးဆိုတာမ်ဳိးဟာ အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာပဲ ေပၚေပၚ၊ အလင္းေရာင္ႏွစ္ေတြထဲမွာပဲ ဖူးပြင့္ဖူးပြင့္ အခ်ိန္အခါမေ႐ြး လူ႔အဖြဲ႔အ စည္းကို side effect အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပူေလာင္ေလးလံေစတဲ့ မီးေတာက္တမ်ဳိးပါပဲ။
(ငါး)
မမဟန္နီတို႔မိသားစု အေမရိကကို ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ မူးမူးဟာသူ ေျခာက္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကတည္းက ေန လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပုံမရေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုျမင္လိုက္ရေလတိုင္း အခါမလပ္သုန္လို႔ ...မႈန္လို႔ ... ၾကည္လင္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္နွာေလးေပၚမွာ လန္းဆန္းမႈ အနည္းငယ္မ်ွေလာက္ေတာင္ မျမင္ရေတာ့ေလေအာင္ ရႈပ္ ေထြးညိဳေမွာင္လာခဲ့တယ္။ ႏြယ္ရိပ္သစ္ရိပ္နဲ႔ ပဲခူးျမစ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲက စိမ္းစိမ္းျမျမၿမိဳ႕ကေလးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလြမ္း ၿမိဳ႕ သက္သက္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ေတာင္ငူကို သူျပန္သြားတဲ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေစာေမာင္က်ားဟာ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး ကို လိုက္ပို႔ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေတာင္ငူဟာ သူ႔ကိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ သူ႔ဇာတိၿမိဳ႕လို႔ဆိုေပမယ့္ သူ ေတာင္ငူျပန္တာကို တႀကိမ္တခါမွ ကြၽန္ေတာ္မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ သူကေတာ့ ရထားေပၚအတက္မွာ တုန္တုန္ ေဝေဝနဲ႔ ေျပာသြားရွာတယ္။ မမဟန္နီျပန္လာမွ သန္လ်င္ကို သူ ျပန္လာခဲ့မယ္ တဲ့။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးးကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ မမဟန္နီဟာ သူ႔ဆီကို အေသအခ်ာ ျပန္လာခဲ့မွာပါတဲ့။
ရန္ကုန္ဟာ အဲဒီညတုန္းက ေသြ႔ေျခာက္ပူျပင္းတဲ့ အပူေငြ႔မွ်င္ေတြေအာက္မွာႏြမ္းရီလို႔။
ရန္ကုန္မႏၲေလးအဆန္ရထားဟာ ဂစ္တာတလုံးလြယ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီျပာနဲ႔ လူငယ္ေလးတေယာက္ကိုသယ္ေဆာင္ ၿပီး ရန္ကုန္ေျမကေနထြက္ခြာဖို႔ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ရီလာခဲ့ၿပီ။
ည ၈ း ၃၀ နာရီ
ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ျမည္ေအာ္လိုက္တဲ့ဥၾသဆြဲသံရဲ႕မေရွးမေႏွာင္းမွာ ရထားႀကီးဟာ တရွဴးရွဴးနဲ႔ လြန္႔လႈပ္လာေလရဲ႕။
ရန္ကုန္ညထဲကေန အေမွာင္ထုထဲကို တေစၧတေကာင္လို ေအာ္ဟစ္တိုးဝင္သြားတဲ့ရထားႀကီးဟာ ၾကည့္ေနၾကည့္ေနရင္းကပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မ်က္စိေအာက္မွာတင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။
(ေျခာက္)
မမဟန္နီဆီက ပထမဦးဆုံးေရာက္လာတဲ့စာထဲမွာ မူးမူးအတြက္ တေစာင္သပ္သပ္ပါလာခဲ့တယ္။ မူးမူးကလည္း ေတာင္ ငူျပန္သြားတဲ့ေန႔ကစၿပီး လုံးဝကို အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တု႔ိဆီကို အဆက္အသြယ္မရိွေတာ့ သူ႔ဆီကိုပါ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သန္လ်င္ေျမကို မူးမူးေက်ာခိုင္းသြားတာ မမဟန္နီသိသြားေတာ့ အရမ္းကိုဝမ္းနည္းသြားခဲ့ပါတယ္။
သူသတၱိနည္းပါးခဲ့လို႔ ၊ေတြေဝတြန္႔ဆုတ္ခဲ့လို႔၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားခဲ့လို႔ ... သည့္ေနာက္ပိုင္းလာသမွ်စာေတြထဲမွာ ဒီအ ေၾကာင္းအရာေတြခ်ည္းပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ပါလာခဲ့ေလတယ္။ ဒါေပမဲ့ မမဟန္နီဟာ တေန႔ေသာအခ်ိန္အခါမွာ မူးမူးနဲ႔ ျပန္ လည္ဆုံစည္းခြင့္ ရလိမ့္မယ္လို႔ အေသအခ်ာ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။နာနာက်င္က်င္နဲ႔ကို ယုံၾကည္ထားခဲ့တယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ အက်ဥ္းစံတဦးျဖစ္ေလတဲ့ မူးမူးဟာလည္း ဒီလိုမ်ဳိး ယုံၾကည္ထားခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ လာသမွ်စာလႊာ ေတြထဲမွာ မမဟန္နီရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္တည္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အလြမ္းေတြကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ ေနရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းကို မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာျခားေနတဲ့အရပ္ကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေတြဟာ မယုံၾကည္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားေဝဝါးလာခဲ့ရျပန္တယ္။ အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ အမိေျမကို ျပန္လည္ေျခခ်ခြင့္ရေအာင္ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ သူႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္။
အခြင့္အလမ္းေတြဟာ နီးလာလိုက္..ေဝးသြားလိုက္..ေဝးသြားလိုက္..နီးလာလိုက္နဲ႔ ။ႏွစ္ေတြဟာလည္း ေတာက္ပမႈကုန္ခန္း သြားတဲ့ ၾကယ္ပ်က္ေတြလို တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္...တပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ ထိုးက်လို႔။ ဘုရားသခင္ဟာလည္း အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ ေသြ႔ ေျခာက္ညိႇဳးရီေနတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ္မူပုံမရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မမဟန္နီဟာ မူးမူးနဲ႔ျပန္ဆုံဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္းနဲ႔ ဆုံးသြားခဲ့ေလတယ္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားခဲ့တာလို႔ သိရပါ တယ္။
မူးမူးကေတာ့ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဒီအျဖစ္သနစ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ သိႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။
အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာဆို သူဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနေလမလား။ အလင္းျမျမထဲမွာလား။ အ ေမွာင္သားျပာျပာထဲမွာလား။ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာကေရာ သူေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ေတာက္ပလင္းျဖာခြင့္ ရရိွပါရဲ႕လား။
ကာလရွည္လ်ားစြာ မေတြ႔မျမင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နဲ႔ သတိရေနမိတယ္။
ရထားေပၚတက္ခါနီး တိုးတိုးရီရီေလးသူေျပာသြားတာကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ မမဟန္နီျပန္လာမွ သန္လ်င္ကို သူျပန္လာခဲ့မယ္တဲ့။
ေသခ်ာပါတယ္။ မမဟန္နီကို အေသအခ်ာ သူ ေစာင့္ေနမွာပါေလ။ လေရာင္ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အခုလို ညမ်ိဳးဆို မူးမူးဟာ အေမွာင္ထဲမွာ တေယာက္တည္းေငးရီၿပီး အလြမ္းေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေနေလမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ပန္လွည့္ေတာ့ခ်စ္ဦးငယ္သီခ်င္းကို ေၾကေၾကကြဲကြဲသီဆိုရင္း မမဟန္နီကိုပဲ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ လြမ္းေနေလ မလား။
ႏိုင္ဝင္းသီ
၂၁ ၊ ၁၊ ၂၀၁၇
ညေန ၅း ၄၅ နာရီ