(မိုးမခ) မတ္ ၄၊ ၂၀၁၇
"ပရိသတ္ၾကီး မဂၤလာပါ"။ ဒါက ဗမာျပည္က ၾကံ့ဖြတ္မဲဆြယ္ပြဲမွာ ေျပာတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္။ ဒီရက္အတြင္း လွ်ပ္စစ္မီတာဘီလ္ေတြ ၃ ဆ ေစ်းတက္မယ္ဆိုလို႔ ဘၾကီးျဖိဳးတို႔ တရြာလုံး မ်က္ျဖဴဆိုက္္ကုန္တယ္ ၾကားပါတယ္။ ဘၾကီးျဖိဳးတို႔ရြာက ၂၀၁၇ ႏွစ္ဆန္းကတည္းက ျဖစ္ရပ္ဆန္းေတြနဲ႔ စည္ကားေနလိုက္တာ အေမရိကားက ေဒၚနယ္ထြန္းနဲ႔ နင္လား ငါလား ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိပါတယ္။
သာဂိတုိ႔ ဘၾကီးျဖိဳးရြာကို သြားေတာ့ မီးဆရာ ကိုၾကီးေက်ာ္နဲ႔ အမိႈက္တြန္းလွည္းဆရာ ဦးေမာ္ၾကီးတို႔နဲ႔ ဆုံခဲ့ပါေသးတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ လူထုရဲ့ မ်က္ေစာင္းဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရတဲ့ ၀န္ၾကီးေတြ၊ အမတ္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ပညာရွင္ေတြရဲ့ ဘ၀ကုိ တေစ့တေစာင္း ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
မီးဆရာကိုၾကီးေက်ာ္က ပညာရွင္ပါ။ ဘၾကီးျဖိဳးက သူ႔ကို အတိုင္ပင္ခံခန္႔ထားေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီး ဖြံျဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ အၾကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးရင္း ေပးရင္း လွ်ာေတြ ထြက္ျပီး အာေတြ ေပါက္ေနရွာပါတယ္။ အမႈိက္တြန္းလွည္းဆရာ ဦးေမာ္ၾကီးကေတာ့ ၀ါရင့္၀န္ထမ္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ခင္ဗ်ာလည္း ဘၾကီးျဖိဳးတို႔ တရြာလုံး သန္႔ရွင္းစည္ပင္ေရးအတြက္ အမႈိက္ေကာက္လိုက္ တျပက္စည္းလွည္းလိုက္နဲ႔ မအားရရွာပါ။ သူမ်ားေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္းနဲ႔ သူကုိယ္တိုင္ေတာင္ ေရခ်ဳိးဖို႔ ေမ့ေနသလား မွတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိေပးေနရသူပါ။
မီးဆရာကိုၾကီးေက်ာ္က မီးေကာင္းေကာင္းလာေအာင္ ျပဳျပင္ ျပင္ဆင္ခ်င္တယ္။ သို႔ေသာ္ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကို လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ခက္ေနတယ္။ အမိႈက္ဆရာၾကီးက ၀န္ထမ္း၀ါရင့္ၾကီးပီပီ 'ေဘာင္'အတြင္းကေန အမိႈက္ကင္းစင္ေရးကို အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူေတြက သူတို႔၀န္ထမ္းေကာင္းေတြရဲ့ ေစတနာကို နားမလည္ၾကဘူး။ အျပစ္ခ်ည္းပဲ ျမင္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကိုၾကီးေက်ာ္ကေတာ့ သည္လိုစဥ္းစားတယ္၊ ဘၾကီးျဖိဳးေလာက္နဲ႔ စကားမေပါက္ေတာ့ဘူး၊ ဟိုးအေပၚက ဘြားေတာ္ စုကို တိုက္ရိုက္ ဦးတိုက္လိုက္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမလား တဖြဖြ ေျပာဆို ညည္းညဴပါတယ္။ ဦးေမာ္ၾကီးက ရွိေန ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာဌာနကေန အစြမ္းကုန္ တိုးခ်ဲ႔ တြန္းတိုက္ျပီး လုပ္ရင္း အနံ႔ဆိုးေတြ ရွင္းျပီး ေကာင္းသတင္းအနံ႔ေတြန႔ဲ လႊမ္းမိုးေစရမယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ဆိုေတာ့ တဦးနဲ႔ တဦးဆုံၾကရင္ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ ျပစ္တင္ သုံးသပ္ ဆုံးျဖတ္ေနၾကတာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။
သာဂိေတြးမိတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ သည္လိုပါ။ ေဆးဆရာဦးတုတ္ၾကီးေျပာတဲ့ ပုံျပင္ထဲကလိုေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ရြာတရြာမွာ ေဒၚေရႊမိက ျခံထဲမွာ စိုက္ထားတဲ့ အုန္းပင္ကသီးတဲ့ အုန္းသီးေတြ ခူးျပီး ျခံ၀မွာ ထြက္လို႔ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ထြက္ေရာင္းပါသတဲ့။ ျခံထဲကထြက္တဲ့ အုန္းသီးကို အရင္းစိုက္ျပီး ေစ်းေရာင္းတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုတြက္တြက္ ေရာင္းသမွ် အျမတ္ၾကီးပဲလို႔ သေဘာထားပါသတဲ့။ ျခံထဲက အုန္းသီး၊ ျခံထဲက ၾကက္သြန္၊ ျခံထဲက ၾကက္၊ ျခံထဲက ဘုံဘိုင္ေရ၊ ျခံထဲက အိုးခြက္ပန္းကန္၊ ျခံထဲက ကိုယ့္ကေလးေတြက ခိုင္းတာမွန္သမွ် လုပ္၊ ျခံထဲက ထင္းကို ဆိုက္ ... ဆိုေတာ့ ေရာင္းသမွ် အကုန္ျမတ္ေနတာခ်ည္းပဲလို႔ ေဒၚေရႊမိ သေဘာထားတယ္။ ဟဲ့ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ တမတ္ဆိုလည္း ေရာင္း။ တက်ပ္ဆိုလည္း ေရာင္း။ ဟင္းရည္အဆစ္ကလည္း ေပးလိုက္ေသး။ သည္ေတာ့ ေဆးဆရာတုတ္ၾကီးက ေျပာပါတယ္၊ ေရႊမိတို႔က ျခံထြက္ေတြ ဘာေရာင္းေရာင္း အကုန္ထြက္တာ အျမတ္ေတြခ်ည္းပဲ ထင္ေနရွာတယ္ ... တဲ့။ မင္းတို႔ေတြလည္း ဘ၀မွာ ဘာလုပ္လုပ္ ျခံထြက္နဲ႔ အရင္းစိုက္တိုင္း အျမတ္ထြက္တယ္ ထင္ေနၾကမယ္ မထင္နဲ႔တဲ့ ခင္ဗ်။
သာဂိကေတာ့ အဲသည္ဥပမာကို ကိုၾကီးေက်ာ္နဲ႔ ဦးေမာ္ၾကီးကို ေျပာျပပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ေတြကုိ ျပည္သူေတြထံ ထုတ္ေရာင္းေပးေနတာ ျခံထြက္တဲ့အုန္းသီးနဲ႔ ေစ်းေရာင္းေနသလို တမီတာ ၂၅ က်ပ္နဲ႔ ေလ်ာ့ေစ်းခ်ထားတာဆိုေတာ့ အစုိးရက တမီတာေရာင္းတိုင္း ၁၀၀ က်ပ္ က်ရင္ သူတို႔ ၇၅ က်ပ္ဖိုး အရႈံးခံ ေရာင္းေပးေနတာ မသိသင့္ဖူးလား ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဦးေမာ္ၾကီးတို႔ စည္ပင္အမိႈက္ခြန္ဆိုတာကလည္း တလမွ ၁၅ က်ပ္ (ဆိုၾကပါစုိ႔) ၊ တကယ္တမ္း ၀န္ထမ္းေတြ ပစၥည္းစာရိတ္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ တလကို ၁၀၀ က်ပ္ေလာက္ေတာ့ အမႈိက္ခြန္ ေကာက္သင့္တယ္လို႔မ်ား ျပည္သူလူထုကို တင္ျပသင့္တယ္ မထင္ဖူးလားေပါ့။ သည္မွာတင္ အဆိုပါ စကား၀ိုင္းကို နေဘးက နားစြင့္ေနတဲ့ ကြမ္းယာသည္ ကိုျမင့္၏ အိမ္သူ မပုက ခြန္ႏွစ္သံ ခ်ီျပီး သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ေတာ့တာပါပဲ။
ခရိုနီေတြ စားထား ခိုးထားတာေတြ၊ အစုိးရပရိုဂ်က္ေတြမွာ ဘုံးထားတာေတြ၊ ျခစားထားတာေတြေတာ့ လုပ္ဖို႔ မစဥး္စားၾကဘူး။ ၀န္ထမ္းေတြ အက်င့္ပ်က္ေနတာကို လူထုက ခြ႔ံေနရ၊ ၾကိဳ့ေနရတာကိုေတာ့ အေရးယူဖို႔ မေတြးၾကဘူး။ တဆိတ္ရွိ ေဟာသည္က မပုတို႔လို အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြကို မီတာဘိုး၊ အမိႈက္ဘိုးေတြ တုိးေကာက္ဖုိ႔ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြ ပိုပိဖို႔ပဲ လုပ္ေနၾကသတဲ့။ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား အရပ္ကတို႔ေရတဲ့ ခင္ဗ်။
သည္ေနရာမွာ သာဂိက ျမိဳ့ၾကီးသားပီပီ ေတာသားေတြ ၾကိဳက္မွန္း မၾကိဳက္မွန္း မသိ၊ ကုိယ့္အေတြ႔အၾကဳံကို ၀င္ ေ၀မွ်မိျပန္ပါတယ္။ အခြန္ဆိုတာ ျပည္သူကေပးျပီး အစုိးရအတြက္ ဘ႑ာျဖစ္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္က အားလုံးပိုင္တဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြအျပင္ အျခားက ပံ့ပိုးတဲ့ ကူေငြေတြ ေခ်းေငြေတြလည္း ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ သူ႔အိမ္စာရိတ္၊ ျခံစာရိတ္ကို လည္ပတ္ရသမို႔ အားလုံး သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္လည္း လုပ္ရသလို ျခိဳးျခံေခၽြတာေရးလည္း လုပ္ရပါေၾကာင္း။ မေလာက္မငွျဖစ္လာရင္ အားလုံးက ထည့္၀င္ စိုက္ထုတ္ၾကရသမို႔ အက်င့္ပ်က္ ျခစား ခိုးထား ၀ွက္ထားတာေတြေနာက္ လိုက္လံ ေဖာ္ထုတ္ေတာင္းဆိုေနရသလို တျပိဳင္နက္တည္းမွာလည္း အေျခခံလူတန္းစားေတြကလည္း အခြန္ေငြေလး၊ မီတာဘီလ္ေလး တတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုးထည့္သင့္ပါေၾကာင္းေပါ့ေလ။ ေျပာမိပါတယ္။
မပုတို႔ကေတာ့ အိတ္ေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ေနရတာေတြေၾကာင့္ အခြန္တိုးတိုင္းလည္း တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာလာမယ္ မထင္ေၾကာင္း ႏႈတ္ခမ္းတလံ ပန္းတလံနဲ႔ ဆက္ျပီး ႏႈတ္လွန္ထိုးပါတယ္။ မီးဆရာ ကိုၾကီးေက်ာ္နဲ႔ အမိႈက္တြန္းလွည္းဆရာ ဦးေမာ္ၾကီးတို႔ခင္မ်ာ ကြမ္းယာသည္ကိုျမင့္ ေမတၱာနဲ႔ ယာေကၽြးတဲ့ ကြမ္းကို တျမ့ံဳျမံ့ဳ ျမိဴေနမိသမုိ႔ အာေစးမိေနသလို က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ျဖစ္ေနရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
မီတာဘီ ၂၅ က်ပ္၊ အမိႈက္ခြန္ ၁၅ က်ပ္နဲ႔ ေနသားက်ေနသူ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိခြင့္ရေနတဲ့ ဘၾကီးျဖိဳး ရြာသူ ရြာသားေတြအတြက္ ေစ်းတက္မယ္ဆိုတာက လက္ငင္းျပသနာပါ။ ဘၾကီးျဖိဳးကလည္း ျခိဳးျခံေခၽြတာေရးေတြ လုပ္ေနေသာ္လည္း ယခင္ဆိုးေမြေတြေၾကာင့္ ျပင္ခ်င္တိုင္း ျပင္မရ၊ ဖ်က္ခ်င္တိုင္း ဖ်က္မရတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္း အစုအေ၀းၾကီးကို ေထြးလို႔မရ အန္ထုတ္လို႔ မရ ျဖစ္ေနရရွာတာပါ။ ကိုၾကီးေက်ာ္တို႔လို ၾကီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းခ်င္သူေတြ၊ ဦးေမာ္ၾကီးတို႔လို ၀န္ထမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ခ်င္သူေတြမွာလည္း မပုတို႔လို လူထုမ်က္ေမွာက္မွာ မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
ငါတို႔ေခါင္း ေတာက္ေနတဲ့ မီးနဲ႔ လူေတြကို အလင္းေပးလိုက္ရရင္ မီးဘိုးလည္း သက္သာသြားႏိုင္သကြလို႔ ကိုၾကီးေက်ာ္က ေျဖေတြးေလး ေတြးပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကင္ဆာေပ်ာက္တဲ့နည္းေတြ မႈိေပါက္သလို ေပၚလာသလိုမ်ဳိး အမိႈက္ေတြကို ခ်က္စားလို႔ ရတဲ့နည္းေလး ဘာေလး ေပၚလာရင္လည္း မဆိုးဘူး၊ ငါတို႔ေတြေတာင္ အမိႈက္ေကာက္ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ဦးေမာ္ၾကီးကလည္း စိတ္ကူးယဥ္ပါတယ္။ သာဂိကေတာ့ မပုတို႔လို ျပည္သူေတြဆီ စကားေပါက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ရင္ေတာ့ သိပ္မဆိုးေလာက္ဘူးလို႔ အထင္ေရာက္မိျပန္ပါတယ္။
ခက္တာက ေဒၚေရႊမိျခံထဲက ထြက္တဲ့ အုန္းသီးနဲ႔ ခ်က္ေရာင္းတဲ့ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲကို ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြခင္မ်ာ တပြဲ တမတ္ထက္လည္း ပိုမွ မေပးႏိုင္ေသးတာကိုးေလ။ ေဆးဆရာဦးတုတ္ၾကီး ပုံျပင္ထဲကလို ဆိုရင္ေတာ့ သည္ပုံျပင္ကို ဘယ္လိုဆက္ျပီး သင္ခန္းစာထုတ္ ေျပာလို႔ ရေလမလဲ။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ တမတ္န႔ဲ ဆက္ေရာင္းလို႔ရေအာင္ ရပ္ကြက္ထဲက အမွန္တကယ္စားသုံးသူေတြက ေဒၚေရႊမိျခံထဲက အုန္းသီးေတြ ကူခူးေပး၊ ျခံထဲက ၾကက္ေတြ ၀ိုင္းကူသတ္ျပီး လုပ္အားေပးၾကတာမ်ဳိး လုပ္ခိုင္းၾကမွနဲ႔ တူပါရဲ့။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ တမတ္နဲ႔ ေစ်းႏွိမ္၀ယ္ျပီး တျခားရပ္ကြက္ထဲ တပြဲ တက်ပ္ လွည့္ေရာင္းေနတဲ့ ၀ိသမေမွာင္ခိုသမားေတြကိုေတာ့ မပုတို႔ အားကိုးနဲ႔ လိုက္ေဖာ္ျပီး ရြာထဲက ႏွင္ထုတ္မွ ေတာ္မယ္ ထင္ပါရဲ့ေလ။
ကဲ ... ေတာ္ေသးျပီ ပရိသတ္ၾကီး။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းထဲကလုိ နိဂုံးခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီမယ္ မျမ၀င္း ... ဒီေလွနံႏွစ္ဘက္မွာ ... က်ဳပ္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဘက္ကုိသာ သာသာထိုးထိုးေလး နင္းလိုက္စမ္းပါေပါ့။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ဘာပဲေျပာေျပာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ... အဲေလ ဘြားေတာ္စုတို႔ ပါတီပဲ ႏိုင္ၾကစီ။