ေရႊကူေမႏွင္း - ကဲ … အစက တုိ႔ မေျပာလား
(တုိ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ ၁၂ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၅) မိုုးမခ၊ ၾသဂုုတ္ ၂၀၊ ၂၀၁၅
ဒီစာေရးဖုိ႔အတြက္ အၾကာႀကီးခ်င့္ခ်ိန္ရပါတယ္။ ဒီကိစၥက ကုိယ္ဝင္မေျပာလည္း ရတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ တုိက္ရုိက္ပတ္သက္ေနတာလည္း မဟုက္ဘူး။ ကုိယ့္အက်ိဳးလည္း တစ္ျပားသားမွ ထိခုိက္တာမဟုက္ဘူး။ ေန မယ္ဆုိ အေနသာႀကီးပါ။
ဒါေပမယ့္ လူထုကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီျပႆနာကို၊ ကုိယ့္ျပႆနာလုိပဲ ခံစားေန ရတယ္။ ဒီလုိခံစားရတာဟာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲလည္း မဟုက္ဘူး။ အဲ ဒီေန႔ကစၿပီး ဖုန္းနဲ႔ေျပာၾကတာကို ေထာက္ရင္း အမ်ားအျပားကလည္း ဒီကိစၥကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ဒီလ ဒုတိယပတ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဆရာေမာင္ဝံသရဲ႕ ကြယ္လြန္ျခင္းႏွစ္ ႏွစ္ျပည့္အလွဴအတြက္ဖိတ္တဲ့ တယ္လီဖုန္းလည္း ဝင္လာတယ္။ ေမာင္ဝံသကို ပုိၿပီးသတိရတယ္။ ေမာင္ဝံသရွိ ရင္ ဘာေျပာမလဲ။ ေသခ်ာတာက သူလည္း ကုိယ့္နည္းတူ ခံစားရမွာပါ။ သူေျပာဖူးၿပီးသားပဲ။ အဲဒီေန႔က သူက အေလးအနတ္ေျပာခဲ့တာ။
“ ကုိယ္တုိ႔က အသက္ႀကီးလာၿပီ၊ မင္းတုိ႔ကုိပဲ အားကုိးရမွာ၊ မင္းတုိ႔အရြယ္ ေလးဆယ္- ငါးဆယ္ၾကား ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ေတြပဲ။ အေတြ႕အႀကဳံလည္း ရခဲ့ၿပီးၿပီ။ လုပ္ ၾကပါ” တဲ့။ ကၽြန္မက ၿမိဳ႕ထဲလာရင္း သူ႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေနၾက။ အိမ္ေရွ႕မွာ သူထုိင္ေနတာျမင္ရင္ ဝင္ႏႈတ္ ဆက္၊ စကားေျပာေနၾကမုိ႔ ဒီေန႔ေတာ့ ျမတ္စံေရာက္ေနတာနဲ႔ ဆံုတာပါ။
ျမတ္စံက ကၽြန္မကို ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို မွတ္မိလားလုိ႔ေမးတယ္။ ကၽြန္မက မမွတ္မိ ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဝန္ခံတယ္။ ေမာင္ဝံသက ဝင္ၿပီး “ ျမတ္စံ” ေလလုိ႔ ေျပာေတာ့မွ ဟယ္… ခနဲ ျဖစ္ရတယ္။ ဝမ္း နည္းလုိက္တာ။ ဒါ… ျမတ္စံတဲ့လား။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊေတြနဲ႔ အသားကလည္း ညိဳညစ္လုိ႔၊ ဝလည္းဝေနေတာ့ ဘယ္ ကလူႀကီးလဲလုိ႔ ထင္ရတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ျမတ္စံရယ္… လုိ႔ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ တကယ္က ျမတ္စံဆုိ တာ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာတာနဲ႔ ခုလုိ ရင့္ေရာ္သြားၿပီလား။ ဟုတ္တာေပါ့ေလ ကုိကုိႀကီးေတာင္မွ ဦးကိုကိုႀကီး ျဖစ္သြားၿပီပဲ။ ကုိေပၚလည္း ဦးမင္းကိုႏုိင္တဲ့။
အားလံုး လူ ႀကီးတန္း ဝင္ကုန္ၾကၿပီ။
ျမတ္စံက ကၽြန္မ (၄၄) တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာ စအလုပ္လုပ္စဥ္၊ သူတုိ႔က (၅၄) ထဲမွာ သံုးေရာင္ ျခယ္ပါ။
“ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ခြင့္ေတာင္မရဘူး” ျမတ္စံက ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာေနတယ္။ အပိြဳင့္မန္႔ မေပးဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတဲ့ ၿခံထဲကုိ ဝင္ခြင့္မရဘူးတဲ့။ ကၽြန္မက ရယ္ေမာၿပီး ေနေပါ့လုိ႔ ေျဖေျပာရတယ္။ ေမာင္ဝံသကေတာ့ ျမတ္စံတုိ႔၊ ကုိ ေပၚတုိ႔အားလံုး ႏုိင္ငံေရးမွာ ဝင္လုပ္ရမယ္လုိ႔ အားကုိးတႀကီး အပ္ႏွံေနေလရဲ႕။
ခု ၾသဂုတ္လ ၂ ရက္ အင္တာနတ္ထဲကသတင္းမွာ ကုိကုိႀကီးတုိ႔မပါတဲ့အေၾကာင္း ေမာင္ဝံသဖတ္မိရင္ ဘာေျပာရွာမလဲ။ ေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔ ဘယ္လုိေတြေရးမလဲ။ သူကသာ အားကုိးေနတာ … သူလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ပါတီက ေတာ့ ကုိကုိႀကီးတုိ႔ကို မလုိခ်င္ဘူးလု္ိ႔ လူသိရွင္ၾကား ျငင္းပယ္လုိက္ၿပီ။
ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္တဲ့လူအားလံုး ေဒါသျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီိလု္ိလုပ္ရေကာင္းလားလုိ႔ မယံုႏုိင္သလုိ ျဖစ္ ေနၾကတယ္။ အင္တာနက္ထဲမွာလည္း ေဒါသစာေတြ ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာလူထုဟာ သနားစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ဒီလုိလုပ္တာ အေၾကာင္းရွိမွာေပါ့တဲ့။ အစုိးရအဖြဲ႕အတြက္ လ်ာထားၿပီး ခ်န္ခဲ့တာမ်ားလားတဲ့။ ေၾသာ္ က်ားကိုက္ပါတယ္ဆုိ နာတာရွည္လားေမးသလု္ိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေအးေလ သူတုိ႔က အထင္တႀကီးယံုၾက တာကိုး။
လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က အသက္ကုိးဆယ္အရြယ္ ဗုိလ္မွဴးေဟာင္းတစ္ဦးက ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးဆရာမ်ား သမဂၢကို ဟုိတယ္တစ္ခုမွာ ညစာေကၽြးခဲ့တယ္။ သူက ဦးတင္ဦး (NLD) နဲ႔ စစ္သင္တန္း တစ္ပတ္တည္းဆင္းခဲ့ သူျဖစ္ၿပီး ကုိကုိးကၽြန္းျပန္လည္း ျဖစ္တယ္။ သူက ျမန္႔မာ့ႏုိင္ငံေရးကို သံုးသပ္ရာမွာ “ မဆလကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာ က ေက်ာင္းသားေတြပဲ။ မင္းကိုႏုိင္ကုိ ေခါင္းေဆာင္တင္ရမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ Figure ေရြးတာမွားတယ္” လုိ႔ ဆုိခဲ့ တယ္။ အဲဒီဆရာႀကီးလည္း အခုသတင္းကိုၾကားရင္ ဘာထပ္ေျပာမလဲ သိခ်င္ပါရဲ႕။
၂၀၁၃ ထဲတုန္းက ျပင္သစ္ အေျခစုိက္ သတင္းဌာနတစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးလာယူတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းပါ။ ကိုကုိႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မပါ။ သူတုိ႔ ေမးခြန္းက တစ္ခုတည္းပဲ။ “ NLD ေခါင္းေဆာင္ဟာ ကမာၻ႔မ်က္ႏွာစာမွာ လူႀကိဳက္မ်ားမႈ ဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ တက္ခဲ့ တယ္။ အခု ဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ က်ဆင္းသြားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ” တဲ့။ ကၽြန္မက လူတုိင္းသိသေလာက္ပဲ သိတာပါ။ ဒီ ေတာ့ ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က အသံလႊင့္ဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အတည္ျပဳဖုိ႔ပါ ဆုိတာနဲ႔ ေျဖခဲ့ပါ တယ္။ ေထြေထြထူးထူးလည္း မဟုက္ပါဘူး။ လက္ပံေတာင္းကိစၥ၊ ရခိုင္ကိစၥမ်ိဳးပါ။ သူတုိ႔က သိၿပီးသားေတြပဲ။ ဒါ နဲ႔ကၽြန္မက ကုိကုိႀကီးေရာ ဘာေျပာလဲ ေမးလုိက္တယ္။ သီးျခားစီ၊ တစ္ရက္စီ ေတြ႕ေမးတာကိုး။ ပထမရက္ က ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဲလုိေမးေတာ့ ကိုကိုႀကီးက ဒါဟာ “ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး” တဲ့။ မေျပာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာသတဲ့။
ေအာ္… ကုိကုိႀကီး၊ ကုိကုိႀကီး ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ခ်င္ရွာလုိက္တာ ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ျပတ္သြားၿပီ”
အဲဒီ စာရင္းထြက္ၿပီး ေနာက္ရက္ၾကမွ ကၽြန္မက ၈၈ ထဲက ရင္းႏွီးသူတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္ ပါတယ္။
“ အခု… မင္းတုိ႔အေျခအေန ဘယ္လုိလဲ” ဆုိေတာ့။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူတို႔နဲ႔ ျပတ္သြားၿပီ” လုိ႔ ေျဖတယ္။
“ ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ”
ၾသဂုတ္လ ငါးရက္ ေျခာက္ရက္မွုာ အထူးအစည္းအေဝးေခၚထားတယ္။ တစ္ျပည္လံုးက ၈၈ ေတြကိုိ ေခၚထားတာပါ။
“ မင္းကြာ …. အစ္မေျပာတာ လံုးဝနားမေထာင္ဘူး။ မင္းတုိ႔ ၂၀၁၂ …. ေထာင္က ထြက္ထြက္ျခင္း၊ မင္းတုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဆက္လုပ္မယ္ဆု္ိရင္ တရားဝင္ႏုိင္ငံေရးပါတီ ေထာင္ၾကပါ။ ဟုိကုိေတာ့ သြားမဝင္လုိက္နဲ႔ေနာ္ လုိ႔ အစ္မ မေျပာဘူးလား။”
“ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မေျပာခဲ့ပါတယ္”
ေျပာတာမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ေနာ္၊ မင္းကေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုးမုိ႔ ေတြ႔တုိင္း ေျပာတာ၊ မင္းေဇယ်ာႀကီးနဲ႔လည္း လလသသ ညီလာခံမွာဆံုေတာ့ အဲသလုိ ေျပာခဲ့တယ္။ သူက အင္မတန္ရုိး သားတဲ့ မြန္ႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အင္အားမရွိေသးဘူးတဲ့။ဘယ့္ႏွယ္မရွိရမွာလဲ။ တစ္ျပည္လံုး မင္းတုိ႔ကို ခ်စ္ တယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ ေခါင္းညိတ္ေနရွာရဲ႕။
“ ကုိကိုႀကီးကိုလည္း ႏွစ္ခါမကေျပာတယ္။မင္းမွတ္မိလား။ ရန္ကင္းစင္တာမွာ ကုိေပၚရဲ႕ “ သူႀကီးသားမတ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း” ကဗ်ာစာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲေလ။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးေျပာလုိက္တာ။ ကုိကုိႀကီးကို ပုခံုးဖတ္ ၿပီး “ တစ္ခြန္းတည္းေျပာမယ္၊ ဟုိကုိ သြားမဝင္နဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာလုပ္” လုိ႔ အဲဒါကြယ္ ကိုကုိႀကီးက ဘာမွာျပန္မ ေျပာပဲ ေမးေၾကာႀကီးေထာင္ေအာင္တင္ၿပီး တစ္ဖက္ကုိ ေငးေနခဲ့တယ္။
သူလည္း အေျဖရခက္လုိ႔ေနမွာေပါ့။
ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ျပတ္သားရတယ္ကြ။ အစ္မေျပာတုန္းက စလုပ္ခဲ့ရင္ ခုဆုိၿပီးေနၿပီ။ အားလံုးက မင္း တုိ႔ကို မဲေပးၾကမွာပါ။ ကိုေပၚကိုေတာ့ အစ္မ ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ သူက လႊတ္ေတာ္ထဲမဝင္ဘူး ေျပာထား ေတာ့ ျပတ္တယ္။ မင္းတုိ႔က ေဝဝါးဝါးနဲ႔ အခုၾကည့္စမ္း လူႏွစ္ဆယ္ေတာင္ စာရင္းေပးတယ္ဆုိ။ အကုန္ကန္ထုက္ လုိက္ေတာ့ ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာကြာ။ မင္းတုိ႔ကို ငါ အစကေျပာရက္နဲ႔။”
ကၽြန္မက သူတုိ႔ကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။ ဟီးရုိးကုိးကြယ္တဲ့ေခတ္ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ကုိေပၚေျပာဘူးတယ္ နယ္တုိင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ အားလံုး ကြန္ရက္လုပ္ၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္ “ မ” လုိက္ရင္ ပါလာမွာပဲ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ လူတုိင္း ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာ။ ေခါင္းေဆာင္အခ်င္းခ်င္း အဆင့္တူ ညိွႏႈိင္းရမွာ သူမ်ားေအာက္ သြားဝင္ေတာ့ ခံရတာေပါ့။
ကၽြန္မဟာ ရင္ဘက္မွာ တံဆိပ္အတပ္ခံရစဥ္ ရယ္ေနတဲ့ ကိုကုိႀကီးရုပ္ပံုကို ေတြးၿပီး သူ႔ကို ရုိက္ခ်င္ေန မိတယ္။